Dyrektywa 64/432/EWG w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną
Dz.U.UE.L.1964.121.1977
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY
z dnia 26 czerwca 1964 r.
w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną *
(Dz.U.UE L z dnia 29 lipca 1964 r.)
RADA EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43 i art. 100,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego
a także mając na uwadze, co następuje:
jest już stosowane rozporządzenie Rady nr 20 w sprawie stopniowego ustanawiania wspólnej organizacji rynku mięsa wieprzowego, analogiczne rozporządzenie zostanie przyjęte w stosunku do rynku mięsa wołowego; ponadto rozporządzenia te stosuje się w handlu zwierzętami żywymi;
rozporządzenie Rady nr 20 zastępuje liczne tradycyjne środki ochrony stosowane na granicy jednolitym systemem zaprojektowanym w szczególności do ułatwienia handlu wewnątrzwspólnotowego; zaś rozporządzenie, które ma zostać przyjęte w odniesieniu do rynku mięsa wołowego również posłuży usuwaniu przeszkód w handlu na tym rynku;
tak długo jak handel wewnątrzwspólnotowy na rynku mięsa wołowego będzie utrudniony ze względu na różnice między wymaganiami zdrowotnymi Państw Członkowskich, tak długo wprowadzenie wyżej wymienionych rozporządzeń nie przyniesie spodziewanego efektu;
aby wyeliminować te różnice, należy przedsięwziąć środki w ramach wspólnej polityki rolnej zgodnie z już przyjętymi lub będącymi w przygotowaniu rozporządzeniami w sprawie stopniowego ustanawiania wspólnej organizacji rynków; zaś w związku z powyższym przepisy dotyczące problemów natury sanitarnej muszą zostać zbliżone;
prawo Państw Członkowskich zgodnie z art. 36 Traktatu do dalszego stosowania zakazów lub ograniczeń przywozu, wywozu lub tranzytu dóbr uzasadnione względami ochrony zdrowia ludzi i zwierząt nie zwalnia ich jednak z obowiązku zbliżania przepisów, na których te zakazy i ograniczenia są oparte, o ile różnice te utrudniają wprowadzenie i funkcjonowanie wspólnej polityki rolnej;
w kontekście zbliżenia przepisów, od krajów wysyłki wymaga się zapewnienia, że bydło i trzoda chlewna hodowlane, rzeźne lub przeznaczone do produkcji, miejsca, z których te zwierzęta pochodzą i są wysyłane oraz wykorzystywane środki transportu spełniają określone wymagania sanitarne tak, aby mieć pewność, że zwierzęta nie są źródłem chorób zakaźnych;
aby Państwa Członkowskie mogły być pewne, że wymagania te są spełnione, należy wydać przepis dotyczący świadectwa zdrowia wydawanego przez urzędowego lekarza weterynarii, które będzie towarzyszyło zwierzętom do miejsca przeznaczenia;
Państwa Członkowskie muszą mieć prawo do zakazu wpuszczania na swoje terytorium bydła i trzody chlewnej, jeżeli okaże się, że zwierzęta chorują na chorobę zakaźną lub są o to podejrzane; mogą roznosić taką chorobę nie chorując na nią czy też nie spełniają przepisów sanitarnych Wspólnoty;
ponieważ nie ma powodu, dla którego należy zezwalać Państwom Członkowskim na wprowadzanie zakazu wwozu bydła i trzody chlewnej na swoje terytorium z przyczyn innych niż względy zdrowotne; na wniosek wysyłającego lub jego pełnomocnika powinno się zezwolić na powrót transportu zwierząt do kraju wysyłki, chyba że okoliczności wskazują inaczej;
w związku z powyższym w przypadku wprowadzenia zakazu lub ograniczenia powinno się powiadomić nadawcę, jego pełnomocnika lub właściwe władze centralne kraju wysyłki, o przyczynach podjęcia takich środków;
w przypadku zaistnienia sporu między wysyłającym a Państwem Członkowskim stanowiącym kraj przeznaczenia przesyłki, może on zasięgnąć opinii eksperta ds. weterynarii, wybranego przez siebie z listy sporządzonej przez Komisję;
w niektórych wypadkach i dla określonej kategorii zwierząt ogólne przepisy niniejszej dyrektywy mogą ulec złagodzeniu bez ponoszenia ryzyka zdrowotnego; umożliwiając wprowadzenie w Państwach Członkowskich będących odbiorcami przesyłek odstępstw ogólnych lub szczególnych od przepisów;
w dziedzinach, w których występują szczególne problemy zbliżenie przepisów Państw Członkowskich nie może zostać dokonane bez uprzedniego przeprowadzenia dokładnych badań;
uproszczona procedura wprowadzania poprawek może być zastosowana w odniesieniu do załączników B-D, obejmujących przepisy natury technicznej podlegające zmianom; w związku z powyższym należy Komisji zapewnić możliwość wprowadzania takich poprawek po konsultacji z Państwami Członkowskimi,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do handlu wewnątrzwspólnotowego bydłem i trzodą chlewną, z wyjątkiem zdziczałych świń, określonych w dyrektywie 80/217/EWG 1 , art. 2 lit. e), bez uszczerbku dla przepisów ustanowionych w dyrektywach 80/215/EWG 2 , 85/511/EWG, 88/407/EWG 3 , 89/608/EWG 4 , 90/425/EWG, 90/429/EWG 5 , 90/667/EWG 6 , 91/496/EWG, 91/628/EWG 7 , 92/102/EWG 8 , 92/119/EWG oraz w decyzji 90/424/EWG 9 .
Szkocja: district lub island area
região autonóma
Jednakże w przypadku:
W tym celu, urzędowy lekarz weterynarii zapewni, w stosownych przypadkach, spełnienie dodatkowych gwarancji przewidzianych w prawodawstwie wspólnotowym.
Jednakże, w przypadku zwierząt przechodzących przez zatwierdzony punkt gromadzenia w Państwie Członkowskim pochodzenia, okres gromadzenia tych zwierząt poza terenem gospodarstwa pochodzenia nie może przekroczyć sześciu dni,
Jeżeli do gospodarstwa wprowadzane jest zwierzę z państwa trzeciego, żadne zwierzę z gospodarstwa nie może zostać sprzedane przez okres 30 dni od daty takiego wprowadzenia, o ile przywiezione zwierzę nie jest odizolowane od wszystkich innych zwierząt w gospodarstwie.
Nie wymaga się przeprowadzania śródskórnej próby tuberkulinowej, jeżeli zwierzęta pochodzą z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego, oficjalnie uznanych za wolne od gruźlicy, albo z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego z zatwierdzoną siecią nadzoru;
Nie wymaga się przeprowadzania próby seroaglutynacji (lub innej próby zatwierdzonej na mocy procedury Naukowego Komitetu Weterynaryjnego wskutek przyjęcia odpowiednich protokołów), jeżeli zwierzęta pochodzą z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego oficjalnie uznanych za wolne od brucelozy, albo z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego z zatwierdzoną siecią nadzoru;
Badanie nie jest wymagane, jeżeli zwierzęta pochodzą z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego oficjalnie uznanych za wolne od enzootycznej białaczki bydła, albo z Państwa Członkowskiego lub z części Państwa Członkowskiego z zatwierdzoną siecią nadzoru;
i z zastrzeżeniem, że:
Jednakże do 31 grudnia 2000 r., kraje przeznaczenia mogą przyznawać Hiszpanii ogólne lub ograniczone licencje na wprowadzanie na ich terytoria zwierząt rzeźnych ze stad nie uznanych oficjalnie za wolne od gruźlicy, enzootycznej białaczki bydła i brucelozy, o ile zwierzęta te:
Państwa członkowskie wyznaczają instytuty państwowe, krajowe laboratoria referencyjne lub publiczne instytuty odpowiedzialne za koordynację norm i metod diagnostycznych określonych w załącznikach A-D. Państwa członkowskie prowadzą aktualne wykazy jednostek określonych powyżej i udostępniają je innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.
Zadania i zakres odpowiedzialności tych instytutów państwowych, krajowych laboratoriów referencyjnych i publicznych instytutów określone są w załącznikach B i C oraz w rozdziale II załącznika D.
Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego artykułu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 17 ust. 2.
Zwierzęta rzeźne przewiezione, po przybyciu do kraju przeznaczenia:
Państwa Członkowskie zapewnią, aby właściwy organ był obowiązkowo i niezwłocznie powiadamiany o podejrzeniu występowania którejkolwiek z chorób określonych w załączniku E (I).
Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji, corocznie do dnia 31 maja, a po raz pierwszy w 1999 r., szczegółowe informacje dotyczące występowania na jego terytorium chorób wymienionych w załączniku E (I) oraz innych chorób objętych dodatkowymi gwarancjami przewidzianymi w prawodawstwie wspólnotowym, w poprzednim roku kalendarzowym, włącznie ze szczegółowymi informacjami na temat bieżących programów monitorowania i zwalczania tych chorób. Informacje te powinny opierać się na jednolitych kryteriach, które zostaną ustanowione na mocy procedury przewidzianej w art. 17. Komisja przedstawia wspomniane informacje Państwom Członkowskim w ramach Naukowego Komitetu Weterynaryjnego, może je wykorzystać w szczególności w odniesieniu do decyzji określonych w załącznikach A i D.
Właściwy organ sporządza i aktualizuje wykaz zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt oraz numerów zatwierdzenia tych miejsc i udostępnia go innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.
Zgoda może zostać przywrócona jeśli właściwe władze są usatysfakcjonowane ze spełniania przez punkt gromadzenia odpowiednich przepisów, o których mowa w niniejszym ustępie.
albo
Jednakże, właściwy organ może zezwolić na obrót zidentyfikowanymi zwierzętami, które nie spełniają warunków ustanowionych w akapicie pierwszym, o ile zostaną one przewiezione bezpośrednio do rzeźni w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie przechodząc przez inne obiekty i zostaną ubite jak najszybciej, w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się chorób. Należy podjąć środki niezbędne do zapewnienia, aby zwierzęta, po dotarciu do miejsca uboju, nie miały kontaktu z innymi zwierzętami oraz aby ich ubój był przeprowadzany oddzielnie od uboju innych zwierząt;
System sieci nadzoru musi obejmować przynajmniej następujące elementy:
Urzędowi lekarze weterynarii w rzeźniach i zatwierdzonych punktach gromadzenia będą mieli dostęp do sieci.
System sieci nadzoru jest obowiązkowy dla wszystkich gospodarstw na terytorium Państwa Członkowskiego, które wprowadziło ten system. Właściwy organ może jednak zezwolić na wprowadzenie takiej sieci jedynie na części terytorium, składającej się z jednego lub kilku przyległych regionów określonych w art. 2 ust. 2 lit. p). W przypadku udzielenia takiego odstępstwa, przewozy zwierząt do tej części terytorium z innych regionów nie należących do sieci podlegają przepisom niniejszej dyrektywy.
Właściwy organ ustanawia prawa i obowiązki zatwierdzonych lekarzy weterynarii, osób odpowiedzialnych za gospodarstwa lub właścicieli gospodarstw oraz innych uczestników systemu, włącznie z osobami odpowiedzialnymi za wystawianie świadectw zdrowia.
Jeżeli wymaga tego sprawne funkcjonowanie systemu, każde Państwo Członkowskie może ograniczyć odpowiedzialność lekarzy weterynarii do określonej liczby gospodarstw lub do określonego obszaru geograficznego.
Właściwy organ opracowuje wykazy zatwierdzonych lekarzy weterynarii i zatwierdzonych gospodarstw należących do sieci. Jeżeli uprawniony organ stwierdzi, że uczestnik sieci nie spełnia już określonych powyżej warunków, może zawiesić lub wycofać zatwierdzenie, bez uszczerbku dla możliwości zastosowania kar.
Powyższe dane szczegółowe będą przechowywane w bazie danych przez okres trzech kolejnych lat od padnięcia lub uboju danej sztuki bydła lub przez okres trzech kolejnych lat od chwili wprowadzenia wpisu do rejestru, w przypadku rejestru trzody chlewnej.
Jednakże jedynie pkt 2, 3 i 4 mają zastosowanie do świń.
W tym celu Komisja bada dokumentację przedłożoną przez Państwa Członkowskie.
Eksperci Komisji zatwierdzają przedmiotowe systemy za pomocą systemu audytów. Jeżeli wynik kontroli jest korzystny, Komisja w terminie 90 dni od otrzymania wniosku o zatwierdzenie sporządza sprawozdanie do Naukowego Komitetu Weterynaryjnego wraz z odpowiednimi wnioskami.
W przypadku powtarzających się naruszeń, zatwierdzenie systemu sieci nadzoru może zostać zawieszone, na wniosek Komisji albo jednego lub wielu Państw Członkowskich zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17.
W zależności od okoliczności, takie działania właściwego organu mogą obejmować środki niezbędne do:
Zgodnie z przepisami ustanowionymi w dyrektywie 89/608/EWG, Państwa Członkowskie zobowiązane są dostarczać wzajemnej pomocy w stosowaniu niniejszej dyrektywy, w szczególności w celu zapewnienia zgodności z przepisami ustanowionymi w niniejszym artykule.
Załączniki A i D (rozdział I) są zmieniane przez Radę, stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, w szczególności w zakresie ich dostosowania do postępu naukowego i technologicznego.
Załączniki B, C, D (rozdział II) oraz E i F są zmieniane przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 17.
Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
Państwa Członkowskie, które nie wprowadziły zatwierdzonego systemu sieci nadzoru, zapewniają, że następujące komputerowe bazy danych, zgodne z przepisami ustanowionymi w art. 14, są w pełni gotowe do użytku:
Do bazy danych wprowadza się odpowiedni zapis w odniesieniu do każdego odrębnego przemieszczania się świń. Zapis taki zawiera przynajmniej następujące dane: liczbę przemieszczanych świń, numer identyfikacyjny gospodarstwa lub stada pochodzenia, numer identyfikacyjny gospodarstwa lub stada przeznaczenia oraz daty wysyłki i przybycia.
Zasady ustanowione w dyrektywie 90/425/EWG mają w szczególności zastosowanie do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i kontynuacji kontroli przeprowadzanych przez kraj przeznaczenia oraz do wprowadzanych środków ochronnych.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
W imieniu Rady | |
C. HEGER | |
Przewodniczący |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK A 33
Do celów niniejszej sekcji "bydło" oznacza całe bydło, za wyjątkiem zwierząt biorących udział w imprezach kulturalnych lub sportowych.
Jednakże w odniesieniu do przemieszczania się zwierząt na własnym terytorium, właściwy organ nie może wymagać przeprowadzenia takiej próby dla zwierząt pochodzących ze stada oficjalnie wolnego gruźlicy, chyba że chodzi o Państwo Członkowskie, w którym właściwy organ żąda przeprowadzenia takiej próby, w dniu 1 stycznia 1998 r. i w okresie oczekiwania na uzyskanie statusu regionu oficjalnie uznanego za wolny od gruźlicy, w odniesieniu do zwierząt będących przedmiotem wymiany między stadami uczestniczącymi w systemie sieciowym, określonym w art. 14.
Jednakże właściwy organ Państwa Członkowskiego może, w stosunku do Państwa Członkowskiego albo części Państwa Członkowskiego, gdzie wszystkie stada bydła objęte są urzędowym programem walki z gruźlicą, wprowadzić następujące zmiany w odniesieniu do częstotliwości przeprowadzania rutynowych prób:
lub
Właściwy organ może również zwiększyć częstotliwość przeprowadzania prób tuberkulinowych w danym Państwie Członkowskich albo jego części, jeżeli stwierdzono zwiększenie zachorowalności.
lub
Jeżeli reakcja zwierzęcia uznana zostaje za dodatnią, zostaje ono usunięte ze stada i ubite. W stosunku do osobnika, u którego zaobserwowano reakcje pozytywne lub tuszy zwierzęcia podejrzewanego przeprowadza się odpowiednie oględziny pośmiertne, analizy laboratoryjne i epidemiologiczne. Status stada pozostaje w zawieszeniu aż do zakończenia wszystkich badań laboratoryjnych. Jeżeli obecność gruźlicy nie zostanie potwierdzona, zawieszenie statusu stada oficjalnie uznawanego za wolne od gruźlicy może zostać cofnięte po przeprowadzeniu próby na wszystkich zwierzętach powyżej szóstego tygodnia życia z wynikiem ujemnym co najmniej czterdzieści dwa dni po usunięciu osobnika(-ów), o którego(-ych) stwierdzono reakcję dodatnią;
lub
Właściwy organ może cofnąć ten status, jeżeli:
Właściwy organ ustala miejsca przebywania i przeprowadza kontrolę w odniesieniu do każdego stada uważanego za mające związek z epidemią. Status stada oficjalnie uznawanego za wolne od gruźlicy pozostaje zawieszony aż do zakończenia czyszczenia i dezynfekcji pomieszczeń i sprzętu i do czasu, gdy u wszystkich osobników powyżej szóstego tygodnia życia, co najmniej dwie kolejne próby tuberkulinowe dadzą wynik ujemny, pierwsza próba przeprowadzana jest po upływie co najmniej sześćdziesięciu dni, a druga po upływie nie mniej niż czterech i nie więcej niż dwunastu miesięcy od usunięcia ostatniego osobnika, u którego wystąpiła reakcja dodatnia.
Do celów niniejszej sekcji, "bydło" oznacza całe bydło, za wyjątkiem samców przeznaczonych do tuczenia, pod warunkiem, że pochodzą ze stad oficjalnie uznawanych za wolne od brucelozy, i że właściwy organ zapewni, że samce przeznaczone do tuczenia nie zostaną wykorzystane w hodowli i zostaną bezpośrednio skierowane do uboju.
Jednakże przeprowadzenie badania określonego w lit. b) może nie być wymagane w Państwach Członkowskich albo regionach Państw Członkowskich, w których, od co najmniej dwóch lat, odsetek stad bydła zakażonych brucelozą nie przekracza 0,2 %, i jeżeli osobnik pochodzi ze stada oficjalnie uznanego za wolne od brucelozy znajdującego się w tym Państwie Członkowskim lub w tym regionie oraz przy okazji transportu nie miał kontaktów z osobnikami o gorszym statusie;
Trzydzieści dni przed włączeniem do stada u osobników tych miano przeciwciał musi być poniżej 30 IU jednostek aglutynacyjnych/ml lub musi zostać stwierdzona u nich ujemna reakcja na badanie przeprowadzone metodą odczynu wiązania dopełniacza lub inne badanie dopuszczone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.
Jednakże, jeżeli zgodnie z przepisami poprzedniego akapitu, samica pochodząca ze stada wolnego od brucelozy włączona zostanie do stada oficjalnie uznanego za wolne od brucelozy, to stado to uważane będzie za wolne od brucelozy przez okres dwóch lat od dnia włączenia ostatniego poddanego szczepieniom osobnika.
Jeżeli zwierzę zostało ubite i z tego względu nie może już zostać poddane badaniom, zawieszenie może zostać uchylone, jeżeli w wyniku badania seroaglutynacji, przeprowadzonego zgodnie z przepisami załącznika C, na wszystkich osobnikach powyżej dwunastego roku życia w stadzie stwierdzono miano przeciwciał poniżej 30 IU jednostek aglutynacyjnych/ml. Pierwsze badanie przeprowadza się co najmniej trzydzieści dni po usunięciu zwierzęcia, a drugie co najmniej sześćdziesiąt dni później.
Jeżeli zwierzę zostało odizolowane od innych osobników ze stada, można je ponownie włączyć do stada i ponownie potwierdzić jego status po przeprowadzeniu:
Status stada nie może zostać przywrócony przed dokonaniem uboju wszystkich osobników znajdujących się w stadzie w chwili wystąpienia pierwszych objawów choroby lub przed poddaniem próbie kontrolnej całego stada i stwierdzeniem u wszystkich osobników powyżej dwunastego miesiąca życia ujemnego wyniku dwóch kolejnych badań przeprowadzonych w odstępie sześćdziesięciu dni, przy czym pierwsze badanie przeprowadzane jest nie wcześniej niż trzydzieści dni po usunięciu osobnika (osobników), u których stwierdzono reakcję dodatnią.
W przypadku samic będących w ciąży w chwili wystąpienia pierwszych objawów choroby, ostatnie badanie musi zostać przeprowadzona nie wcześniej niż po dwudziestu jeden dniach po tym, jak ostatni osobnik będący w ciąży w chwili wystąpienia pierwszych objawów choroby został usunięty.
Jeżeli zwierzę zostało odizolowane, można je ponownie włączyć do stada i ponownie potwierdzić status stada po przeprowadzeniu badania seroaglutynacji, które wykaże miano przeciwciał poniżej 30 IU jednostek aglutynacyjnych/ ml i jeżeli badanie metodą odczynu wiązania dopełniacza lub jakiekolwiek inne badanie zatwierdzone zgodnie z procedurą określoną w art. 17 da wynik ujemny.
Jeżeli zwierzę zostało ubite i z tego względu nie może już zostać poddane badaniom, zawieszenie może zostać uchylone, jeżeli w wyniku badania seroaglutynacji, przeprowadzonego zgodnie z przepisami załącznika C, na wszystkich osobnikach powyżej dwunastego roku życia w gospodarstwie stwierdzono miano przeciwciał poniżej 30 IU jednostek aglutynacyjnych/ml. Pierwsze badanie przeprowadza się co najmniej trzydzieści dni po usunięciu zwierzęcia, a drugie co najmniej sześćdziesiąt dni później.
Jeżeli osobniki mające zostać poddane badaniom określonym w dwóch poprzednich akapitach, są w wieku poniżej trzydziestu miesięcy i zostały poddane szczepieniom szczepionką zawierającą B. abortus szczep 19, można uważać je za ujemne, jeżeli w wyniku badania seroaglutynacji stwierdzono miano przeciwciał powyżej 30, lecz poniżej 80 IU jednostek aglutynacyjnych/ml pod warunkiem, że przy badaniu przeprowadzonym metodą odczynu wiązania dopełniacza poziom ten będzie niższy niż 30 jednostek EWG w przypadku samic poddanych szczepieniu w okresie krótszym od dwunastu miesięcy lub niższy od 20 jednostek EWG we wszystkich pozostałych przypadkach.
Jeżeli osobniki mające zostać poddane badaniom, określone w poprzednim ustępie, są w wieku poniżej trzydziestu miesięcy i zostały poddane szczepieniom szczepionką zawierającą B. abortus szczep 19, można uważać je za ujemne, jeżeli stwierdzono miano przeciwciał powyżej 30, lecz poniżej 80 IU jednostek aglutynacyjnych/ml pod warunkiem, że przy badaniu przeprowadzonym metodą odczynu wiązania dopełniacza poziom ten będzie niższy niż 30 jednostek EWG w przypadku samic poddanych szczepieniu w okresie krótszym od dwunastu miesięcy lub niższy od 20 jednostek EWG we wszystkich pozostałych przypadkach.
W przypadku samic ciężarnych w chwili wystąpienia pierwszych objawów choroby, ostatnie badanie musi zostać przeprowadzone nie wcześniej niż po dwudziestu jeden dniach po tym, jak ostatni osobnik ciężarny w chwili wystąpienia pierwszych objawów choroby, zostanie usunięty.
ZAŁĄCZNIK B 34
GRUŹLICA
GRUŹLICA
Obecność Mycobacterium bovis (M. bovis), czynnika wywołującego gruźlicę bydła, można stwierdzić w próbkach klinicznych i pośmiertnych, w drodze badania barwionych wymazów lub technikami immunoperoksydazowymi, natomiast potwierdza się ją poprzez hodowlę organizmu na pierwotnym podłożu izolacyjnym.
Materiał do badania patologicznego celem potwierdzenia M. bovis pobiera się ze zmienionych węzłów chłonnych oraz organów miąższowych, takich jak płuca, wątroba, śledziona itd. W przypadku gdy zwierzę nie wykazuje zmian chorobowych, próbki do badań i hodowli pobiera się z węzłów pozagardłowych, oskrzelowych, śródpiersiowych, nadsutkowych, żuchwowych i niektórych węzłów krezkowych oraz z wątroby.
Identyfikację izolatów przeprowadza się zazwyczaj poprzez określenie cech wzrostu oraz cech biochemicznych. Celem zidentyfikowania kompleksu M. tuberculosis można zastosować technikę łańcuchowej polimerazy (PCR). W porównaniu do biochemicznych metod różnicowania M. bovis od innych członków kompleksu M. tuberculosis techniki analizy DNA mogą okazać się łatwiejsze i bardziej rzetelne niż metody biochemiczne. Genetyczny odcisk palca pozwala na rozróżnienie różnych szczepów M. bovis oraz umożliwia opisanie wzorów pochodzenia, transmisji i rozprzestrzeniania się M. bovis.
Zastosowane techniki i podłoża, ich standaryzacja oraz interpretacja wyników muszą być zgodne z informacjami wyszczególnionymi w Podręczniku Norm dla Testów Diagnostycznych oraz Szczepionek Międzynarodowego Biura Epizootii, wydanie czwarte 2000, rozdział 2.3.3. (gruźlica bydła).
2. TUBERKULINOWA PRÓBA SKÓRNA
Do wykonywania oficjalnych prób tuberkulinowych zgodnie z procedurami określonymi w ppkt 2.2 stosuje się tuberkulinę PPD (oczyszczone pochodne białkowe), spełniającą normy określone w ppkt 2.1.
2.1 Normy dla tuberkuliny (bydlęcej i ptasiej)
2.1.1 Definicja
Oczyszczona pochodna białkowa tuberkuliny (tuberkulina PPD, bydlęca lub ptasia) to preparat otrzymany z poddanych działaniu wysokiej temperatury produktów wzrostu i lizy Mycobacterium bovis lub Mycobacterium avis (w zależności od zastosowania), zdolny do wywoływania opóźnionej nadwrażliwości u zwierzęcia uczulonego na drobnoustroje tego samego gatunku.
2.1.2 Produkcja
Tuberkulinę otrzymuje się z rozpuszczalnych w wodzie frakcji, przygotowywanych poprzez podgrzanie w systemie swobodnego przepływu oraz przefiltrowanie hodowli M. bovis lub M. avium (w zależności od zastosowania), wzrastających na płynnym podłożu syntetycznym. Frakcja aktywna filtratu, składająca się głównie z białek, jest izolowana poprzez precypitację, przemywana i ponownie rozpuszczana. Można dodać czynnik przeciwbakteryjny, niewywołujący fałszywie pozytywnych reakcji, taki jak fenol. Końcowy sterylny preparat, pozbawiony prątków, jest aseptycznie umieszczany w sterylnych szklanych pojemnikach, odpornych na uszkodzenia, które się następnie zamyka celem zapobieżenia zanieczyszczeniom. Preparat może być liofilizowany.
2.1.3 Identyfikacja produktu
Odmierzone dawki wstrzykuje się śródskórnie do różnych miejsc odpowiednio uczulonych albinotycznych świnek morskich, z których każda waży nie mniej niż 250 g. Po 24-28 godzinach pojawiają się reakcje w postaci zaczerwienionych obrzęków, nawet z martwicą, w miejscach iniekcji. Wielkość i stopień reakcji różni się w zależności od dawki. Nieuczulone świnki morskie nie wykazują żadnej reakcji na podobne iniekcje.
2.1.4 Próby
2.1.4.1 pH: pH wynosi 6,5-7,5.
2.1.4.2 Fenol: jeśli badany preparat zawiera fenol, jego stężenie nie powinno przekraczać 5 g/l.
2.1.4.3 Efekt uwrażliwienia: należy zastosować grupę trzech świnek morskich, których nie poddawano działaniu żadnego materiału oddziałującego z próbą. Trzykrotnie, w odstępach pięciodniowych, każdej śwince należy wstrzyknąć śródskórnie dawkę badanego preparatu równoważną 500 CTU w 0,1 ml. Po upływie 15-21 dni od trzeciej iniekcji należy wstrzyknąć śródskórnie taką samą dawkę (500 CTU) tym samym zwierzętom oraz grupie kontrolnej trzech świnek morskich o tej samej masie, które nie były wcześniej poddawane iniekcjom z tuberkuliny. Po upływie 24-28 godzin od ostatnich iniekcji różnice w reakcjach obydwu grup nie są znaczące.
2.1.4.4 Toksyczność: należy zastosować dwie świnki morskie, przy czym każda ma ważyć nie mniej niż 250 g, których nie poddawano wcześniej działaniu żadnego materiału mogącego mieć wpływ na próbę. Każdej śwince należy wstrzyknąć podskórnie 0,5 ml badanego preparatu. Zwierzęta należy obserwować przez siedem dni. Podczas okresu obserwacji nie powinny wystąpić żadne odchylenia od normy.
2.1.4.5 Sterylność: pokrywa się z testem sterylności opisanym w monografii Farmakopei Europejskiej "Szczepionki do użytku weterynaryjnego", wydanie 4.
2.1.5 Potencja
Potencje oczyszczonej pochodnej białkowej tuberkuliny (bydlęcej i ptasiej) określa się poprzez porównanie reakcji wywoływanych na uczulonych świnkach morskich, w drodze podskórnej iniekcji serii rozcieńczeń badanego preparatu, z reakcjami wywoływanymi przez znane stężenia referencyjnego preparatu oczyszczonej pochodnej białkowej tuberkuliny (bydlęcej lub ptasiej, w zależności od zastosowania) kalibrowanego w jednostkach międzynarodowych.
Celem zbadania potencji należy uczulić nie mniej niż dziewięć albinotycznych świnek morskich, przy czym każda ma ważyć 400-600 g, poprzez głęboką domięśniową iniekcję z 0,0001 mg mokrej masy żyjących M. bovis szczepu AN5, zawieszonych w 0,5 ml z 9 g/l roztworu chlorku sodowego R dla tuberkuliny bydlęcej, lub odpowiedniej dawki inaktywowanego lub żywego M. avium dla tuberkuliny ptasiej. Nie wcześniej niż cztery tygodnie po uwrażliwieniu świnek morskich należy ogolić im boki, celem zapewnienia miejsca na nie więcej niż cztery iniekcje po każdej stronie. Rozcieńczenia testowanego preparatu oraz preparatu referencyjnego przyrządza się, stosując izotoniczną buforowaną fosforanem sól fizjologiczną (pH 6,5-7,5), zawierającą 0,005 g/l polisorbatu 80 R. Do badań należy zastosować nie mniej niż trzy dawki preparatu referencyjnego i nie mniej niż trzy dawki badanego preparatu. Należy wybrać takie dawki, aby powstające zmiany miały średnicę nie mniejszą niż 8 mm i nie większą niż 25 mm. Dawki należy umieszczać przypadkowo, stosując wzór kwadratu łacińskiego. Każdą dawkę wstrzykuje się śródskórnie, w stałej objętości 0,1-0,2 ml. Średnicę zmian należy zmierzyć po 24-28 godzinach, a wyniki próby wylicza się z zastosowaniem zwykłych metod statystycznych, zakładając, że średnica zmian jest wprost proporcjonalna do logarytmu stężenia tuberkuliny.
Test jest nieważny, jeśli punkty odniesienia błędu (P = 0,95) są nie mniejsze niż 50 % i nie większe niż 200 % szacowanej potencji. Szacowana potencja stanowi nie mniej niż 66 % i nie więcej niż 150 % określonej potencji tuberkuliny bydlęcej. Szacowana potencja stanowi nie mniej niż 75 % i nie więcej niż 133 % określonej potencji tuberkuliny ptasiej. Określona potencja wynosi nie mniej niż 20.000 CTU/ml dla obu tuberkulin (bydlęcej i ptasiej).
2.1.6 Przechowywanie
Należy przechowywać w miejscu chronionym od światła, w temperaturze 5 ± 3 °C.
2.1.7 Etykietowanie
Etykieta zawiera:
- potencję w międzynarodowych jednostkach na mililitr,
- nazwę i ilość dodanej substancji,
- dla preparatów liofilizowanych:
- nazwę i objętość cieczy odtwarzającej, jaka ma zostać dodana,
- informację o konieczności natychmiastowego zużycia preparatu po odtworzeniu.
2.2 Procedury testowe
2.2.1 Poniższe próby są uznawane za oficjalne śródskórne próby tuberkulinowe:
- pojedyncza próba śródskórna: próba ta wymaga jednokrotnej iniekcji z tuberkuliny bydlęcej,
- śródskórna próba porównawcza: próba wymaga jednej iniekcji z tuberkuliny bydlęcej i jednej iniekcji z tuberkuliny ptasiej, podanych jednocześnie.
2.2.2 Dawka tuberkuliny w iniekcji powinna wynosić:
- nie mniej niż 2.000 CTU tuberkuliny bydlęcej,
- nie mniej niż 2.000 CTU tuberkuliny ptasiej.
2.2.3 Objętość każdej dawki iniekcyjnej nie powinna przekraczać 0,2 ml.
2.2.4 Próby tuberkulinowe wykonuje się przez podskórne wstrzyknięcie tuberkuliny w szyję. Miejsca iniekcji powinny być usytuowane na granicy przedniej i środkowej trzeciej części szyi. W przypadku wykonywania temu samemu zwierzęciu jednocześnie iniekcji tuberkulin bydlęcej i ptasiej miejsce iniekcji tuberkulin ptasich powinno być usytuowane około 10 cm od końca szyi, a miejsce iniekcji bydlęcej tuberkuliny około 12,5 cm niżej, na linii mniej więcej równoległej do linii łopatki, lub po różnych stronach szyi; w przypadku młodych zwierząt, gdzie nie ma możliwości wystarczającego odseparowania miejsc iniekcji po jednej stronie szyi, z każdej strony szyi wykonuje się jedną iniekcję, w identycznych miejscach, w środku środkowej trzeciej części szyi.
2.2.5 Technika wykonania prób tuberkulinowych oraz interpretacja odczynów powinna być następująca:
2.2.5.1 Technika:
Miejsca iniekcji należy wygolić i oczyścić. Fałd skórny wewnątrz wygolonego obszaru należy przytrzymać między palcem wskazującym i kciukiem, zmierzyć jego grubość i zanotować. Dawka tuberkuliny powinna być wstrzykiwana zgodnie z metodą zapewniającą śródskórne wprowadzenie tuberkuliny. Krótką sterylną igłę, z zamocowaną strzykawką z podziałką, zawierającą tuberkulinę, wbija się pod kątem, skośnym cięciem do góry, do głębszych warstw skóry. Poprawne wykonanie iniekcji potwierdza się poprzez wyczucie niewielkiego opuchnięcia w kształcie groszku w każdym miejscu iniekcji. Grubość fałdu skórnego w każdym miejscu iniekcji ponownie mierzy się po upływie 72 godzin (± 4 godziny) od iniekcji i rejestruje się.
2.2.5.2 Interpretacja odczynu
Interpretacja wyniku odczynu powinna opierać się na obserwacjach klinicznych oraz na odnotowanym wzroście grubości fałdu skórnego w miejscach iniekcji po upływie 72 godzin od iniekcji tuberkulin(-y).
a) Odczyn negatywny: jeżeli zaobserwowano jedynie ograniczony naciek, wraz ze wzrostem grubości fałdu skórnego nie większym niż 2 mm, bez objawów klinicznych takich jak rozproszona lub wyraźna opuchlizna, wysięk, martwica, ból lub stan zapalny naczyń limfatycznych w okolicy iniekcji lub zapalenie węzłów chłonnych.
b) Odczyn niejednoznaczny: jeżeli brak jest objawów klinicznych, takich jak te opisane w lit. a), ale wzrost grubości fałdu skórnego wynosi więcej niż 2 mm, lecz mniej niż 4 mm.
c) odczyn pozytywny: jeżeli zaobserwowano objawy kliniczne, takie jak opisane w lit. b), a wzrost grubości fałdu skórnego w miejscu iniekcji przekracza 4 mm.
2.2.5.3 Interpretacja oficjalnych śródskórnych prób tuberkulinowych:
2.2.5.3.1 Pojedyncza próba śródskórna:
a) odczyn pozytywny: pozytywny odczyn bydła określony w ppkt 2.2.5.2 lit. c);
b) odczyn niejednoznaczny: odczyn niejednoznaczny określony w ppkt 2.2.5.2 lit. b);
c) odczyn negatywny: negatywny odczyn bydła określony w ppkt 2.2.5.2 lit. a).
Zwierzęta wykazujące wynik niejednoznaczny w pojedynczej próbie śródskórnej poddaje się ponownej próbie po upływie przynajmniej 42 dni.
Zwierzęta, które nie wykazały negatywnego wyniku w drugiej próbie, uważa się za wykazujące wynik pozytywny.
Jeśli podejrzewana jest reakcja fałszywie pozytywna lub interferencja, zwierzęta wykazujące reakcję pozytywną po jednokrotnej próbie mogą zostać poddane śródskórnej próbie porównawczej.
2.2.5.3.2 Śródskórna próba porównawcza, wykonywana w celu określenia i utrzymania statusu stada oficjalnie uznanego za wolne od gruźlicy:
a) odczyn pozytywny: pozytywny odczyn na tuberkulinę bydlęcą, ponad 4 mm większy niż odczyn na tuberkulinę ptasią lub obecność objawów klinicznych;
b) odczyn niejednoznaczny: pozytywny lub niejednoznaczny odczyn na tuberkulinę bydlęcą, od 1 do 4 mm większy niż odczyn na tuberkulinę ptasią, brak objawów klinicznych;
c) odczyn negatywny: negatywny odczyn na tuberkulinę bydlęcą lub pozytywny, albo niejednoznaczny odczyn na tuberkulinę bydlęcą, równy lub mniejszy niż pozytywny, lub niejednoznaczny odczyn na tuberkulinę ptasią, w obu przypadkach brak objawów klinicznych.
Zwierzęta, które w śródskórnej próbie porównawczej wykazały wynik niejednoznaczny, poddaje się następnej próbie, po upływie przynajmniej 42 dni. Zwierzęta, które nie wykazały negatywnego wyniku w drugiej próbie, uważa się za wykazujące wynik pozytywny.
2.2.5.3.3 Status stada oficjalnie uznanego za wolne od gruźlicy może zostać zawieszony, a zwierzęta z tego stada nie będą dopuszczone do udziału w handlu wewnątrzwspólnotowym do czasu wyjaśnienia statusu następujących zwierząt:
a) zwierząt, które wykazały niejednoznaczny wynik w pojedynczej śródskórnej próbie tuberkulinowej;
b) zwierząt, które wykazały wynik pozytywny w pojedynczej śródskórnej próbie tuberkulinowej, ale oczekują na wynik śródskórnej próby porównawczej;
c) zwierząt, które wykazały niejednoznaczny wynik w śródskórnej próbie porównawczej.
2.2.5.3.4 Jeżeli prawodawstwo wspólnotowe wymaga, aby zwierzęta były poddawane próbom śródskórnym przed ich przemieszczeniem, próbę należy tak interpretować, aby żadne zwierzę, które wykazało zwiększoną grubość fałdu skórnego o ponad 2 mm lub obecność objawów klinicznych, nie zostało dopuszczone do handlu wewnątrzwspólnotowego.
2.2.5.3.5 Celem wykrycia maksymalnej liczby zwierząt zakażonych i chorych w danym stadzie lub regionie Państwa Członkowskie mogą zmienić kryteria interpretacji próby, w celu poprawy jej czułości, uznając za pozytywne wszystkie reakcje niejednoznaczne określone w ppkt 2.2.5.3.1 lit. b) i ppkt 2.2.5.3.2 lit. b).
3. PRÓBY DODATKOWE
Celem wykrycia maksymalnej liczby zwierząt zakażonych i chorych w danym stadzie lub regionie Państwa Członkowskie mogą, oprócz próby tuberkulinowej, zezwolić na zastosowanie próby interferonu-gamma opisanej w Podręczniku Norm dla Testów Diagnostycznych oraz Szczepionek Międzynarodowego Biura Epizootii, wydanie czwarte 2000, rozdział 2.3.3 (gruźlica bydła).
4. INSTYTUTY PAŃSTWOWE I KRAJOWE LABORATORIA REFERENCYJNE
4.1 Zadania i obowiązki
Instytuty państwowe, krajowe laboratoria referencyjne lub publiczne instytuty wyznaczane zgodnie z art. 6a są odpowiedzialne za oficjalne próby tuberkulinowe lub badanie odczynników określonych w pkt 2 i 3 w odnośnych państwach członkowskich; ma to zapewnić zgodność wszystkich tuberkulin lub odczynników z normami, o których mowa odpowiednio w pkt 2.1 i ust. 3.
4.2 (skreślony).
ZAŁĄCZNIK C 35
BRUCELOZA
BRUCELOZA
Wykazanie poprzez zmodyfikowane, odporne na działanie kwasów lub immunospecyficzne barwienie organizmów morfologii Brucella w materiale poronnym, wydzielinie z pochwy lub w mleku dostarcza przypuszczalnych poszlak co do obecności brucelozy, szczególnie jeśli są one potwierdzone wynikami testów serologicznych. Metody reakcji łańcucha polimerazy (PCR) stanowią dodatkowe sposoby wykrywania.
Ilekroć jest to możliwe, należy wyodrębnić Brucella spp. przy użyciu prostej lub selektywnej pożywki poprzez hodowlę pochodzącą z wydzielin macicznych, usuniętych płodów, wydzielin z wymion lub z wybranych tkanek, takich jak węzły chłonne oraz męskie i żeńskie narządy płciowe.
Po wyodrębnieniu gatunki i biotyp identyfikuje się za pomocą fagolizy lub oksydatywnych testów metabolicznych, kryteriów kulturowych, biochemicznych i serologicznych. Reakcja PCR może stanowić zarówno metodę uzupełniającą, jak i metodę biotypowania na podstawie określonych sekwencji genomowych. Wykorzystane techniki i media, ich normalizacja oraz interpretacja wyników muszą być zgodne z Podręcznikiem OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych, wydanie szóste, 2008 r., rozdział 2.4.3 (bruceloza bydła), rozdział 2.7.2 (bruceloza owiec i kóz) i rozdział 2.8.5 (bruceloza świń).
2. TESTY IMMUNOLOGICZNE
2.1. Standardy
2.1.1. Do przygotowania wszystkich antygenów wykorzystywanych w próbach z różem bengalskim (RBT), aglutynacji surowicy (SAT), metodzie odczynu wiązania dopełniacza (CFT) i próbie pierścieniowej mleka (MRT) należy wykorzystać biotyp Brucella abortus szczep 1 Weybridge nr 99 lub szczep USDA 1119-3.
2.1.2. Standardową surowicą referencyjną w testach RBT, SAT, CFT i MRT jest międzynarodowa standardowa surowica OIE (OIEISS), której poprzednia nazwa brzmiała: międzynarodowa surowica antybrucelozy poronnej WHO [WHO second international anti-Brucella abortus Serum (ISAbS)].
2.1.3. Standardowe surowice referencyjne do metody immunosorbcji skoniugowanych enzymów (ELISA) to:
- OIEISS,
- słabo dodatnia standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISAWPSS),
- silnie dodatnia standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISASPSS),
- ujemna standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISANSS).
2.1.4. Standardowe surowice referencyjne do metody fluorescencji w świetle spolaryzowanym (FPA) to:
- słabo dodatnia standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISAWPSS),
- silnie dodatnia standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISASPSS),
- ujemna standardowa surowica OIE ELISA (OIEELISANSS).
2.1.5. Standardowe surowice wymienione w pkt 2.1.3 i 2.1.4 można otrzymać ze wspólnotowego laboratorium referencyjnego ds. brucelozy lub Agencji Laboratoriów Weterynaryjnych (VLA), Weybridge, Zjednoczone Królestwo.
2.1.6. OIEISS, OIEELISAWPSS, OIEELISASPSS oraz OIEELISANSS są międzynarodowymi głównymi standardami, na podstawie których należy tworzyć drugorzędowe standardy porównawcze ("standardy robocze") dla wszystkich testów, o których mowa w pkt 2.1.1, we wszystkich państwach członkowskich.
2.2. Metoda immunosorbcji skoniugowanych enzymów (ELISA) lub inne wiążące testy wykrywające obecność brucelozy bydła w surowicy lub w mleku
2.2.1. Materiały i odczynniki
Wykorzystywana technika i interpretacja wyników muszą zostać potwierdzone zgodnie z zasadami ustanowionymi w rozdziale 1.1.4 Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych (wydanie szóste, 2008 r.) i powinny obejmować co najmniej badania laboratoryjne i diagnostyczne.
2.2.2. Normalizacja testów
2.2.2.1. Normalizacja procedur testowych dla pojedynczych próbek surowicy:
a) wstępne rozcieńczenie 36 OIEISS 1:150 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISAWPSS 1:2 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISASPSS 1:16 wykonane w surowicy ujemnej (lub w ujemnej grupie surowic) musi dać reakcję pozytywną;
b) wstępne rozcieńczenie OIEISS 1:600 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISAWPSS 1:8 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISASPSS 1:64 wykonane w surowicy ujemnej (lub w ujemnej grupie surowic) musi dać reakcję negatywną;
c) surowica OIEELISANSS musi zawsze dawać reakcję negatywną.
2.2.2.2. Normalizacja procedur testowych dla zbioru próbek surowicy:
a) wstępne rozcieńczenie OIEISS 1:150 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISAWPSS 1:2 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISASPSS 1:16 wykonane w surowicy ujemnej (lub w ujemnej grupie surowic) i ponowne rozcieńczenie w surowicach ujemnych tylokrotnie, ile wynosi liczba próbek tworzących zbiór, musi dać reakcję pozytywną;
b) surowica OIEELISANSS musi zawsze dawać reakcję negatywną;
c) test musi być odpowiedni do tego, aby wykryć dowody zakażenia jednego zwierzęcia w grupie zwierząt, z których próbki surowicy tworzą zbiór.
2.2.2.3. Normalizacja procedury testowej dla połączonych próbek mleka lub serwatki:
a) wstępne rozcieńczenie OIEISS 1:1.000 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISAWPSS 1:16, lub wstępne rozcieńczenie OIEELISASPSS 1:125 wykonane w surowicy ujemnej (lub w ujemnej grupie surowic) i ponowne rozcieńczenie 1:10 w ujemnym mleku musi dać reakcję pozytywną;
b) surowica OIEELISANSS rozcieńczona 1:10 w ujemnym mleku musi zawsze dawać reakcję negatywną;
c) test musi być odpowiedni do tego, aby wykryć dowody zakażenia jednego zwierzęcia w grupie zwierząt, z których próbki mleka lub serwatki tworzą zbiór.
2.2.3. Warunki wykorzystania testów ELISA do diagnozowania brucelozy bydła:
2.2.3.1. Przy zastosowaniu warunków kalibracji testów ELISA określonych w pkt 2.2.2.1 i 2.2.2.2 próbek surowicy czułość diagnostyczna metody ELISA jest równa lub większa niż w przypadku metod RBT lub CFT, biorąc pod uwagę sytuację epidemiologiczną, w jakiej jest stosowana.
2.2.3.2. Przy zastosowaniu warunków kalibracji testów ELISA określonych w pkt 2.2.2.3 dla połączonych próbek mleka czułość diagnostyczna metody ELISA jest równa lub większa niż w przypadku MRT, biorąc pod uwagę nie tylko sytuację epidemiologiczną, ale także przeciętne i ekstremalne systemy gospodarki rolnej.
2.2.3.3. W przypadku gdy metody ELISA są wykorzystywane do celów certyfikacyjnych zgodnie z art. 6 ust. 1 lub do ustalenia i utrzymania statusu stada zgodnie z załącznikiem A pkt II ppkt 10, połączenie próbek surowicy musi zostać wykonane w taki sposób, aby wyniki testu można było bez wątpliwości odnieść do konkretnego zwierzęcia należącego do zbioru. Wszelkie testy potwierdzające należy przeprowadzić na surowicy pobranej z pojedynczego zwierzęcia.
2.2.3.4. Testy ELISA mogą być zastosowane do próbek mleka pobranych z gospodarstw rolnych z udziałem krów mlecznych wynoszącym co najmniej 30 %. Jeśli stosowana jest ta metoda, należy podjąć kroki w celu upewnienia się, że próbki pobrane do badań można bez wątpliwości powiązać z konkretnymi zwierzętami, od których pochodzi mleko. Wszelkie testy potwierdzające należy przeprowadzić na surowicy pobranej z pojedynczego zwierzęcia.
2.3. Metoda odczynu wiązania dopełniacza (CFT)
2.3.1. Antygen występuje w formie zawiesiny bakteryjnej w solance fenolowej [0,85 % NaCl (m/v) i fenolu 0,5 % (v/v)] lub w buforze weronalowym. Antygeny mogą być dostarczane w postaci koncentratów, pod warunkiem że zalecany wskaźnik rozcieńczenia podany jest na etykiecie butelki. Antygen należy przechowywać w warunkach 4 °C i nie należy go zamrażać.
2.3.2. Surowice muszą zostać inaktywowane w następujący sposób:
- surowica bydlęca: od 56 °C do 60 °C w czasie od 30 do 50 minut,
- surowica wieprzowa: 60 °C w czasie od 30 do 50 minut.
2.3.3. W celu poprawnego przeprowadzenia reakcji opisanej w procedurze próby stosuje się dawkę dopełniacza wyższą od minimalnej dawki niezbędnej do przeprowadzenia całkowitej hemolizy.
2.3.4. Podczas przeprowadzania metody odczynu wiązania dopełniacza za każdym razem należy przeprowadzić następujące kontrole:
a) kontrola antydopełniaczowego wpływu surowicy;
b) kontrola antygenu;
c) kontrola uczulonych czerwonych krwinek krwi;
d) kontrola dopełniacza;
e) kontrola czułości z wykorzystaniem surowicy dodatniej na początku reakcji;
f) kontrola swoistości reakcji z wykorzystaniem surowicy ujemnej.
2.3.5. Obliczanie wyników
OIEISS zawiera 1.000 międzynarodowych jednostek CFT (ICFTU) w ml. W przypadku próby z OIEISS z wykorzystaniem danej metody wynik podaje się w postaci miana roztworu (tj. najwyższego bezpośredniego rozcieńczenia OIEISS dającego 50 % hemolizy, TOIEISS). Wynik próby z surowicą w postaci miana (TTESTSERUM) musi być wyrażony w jednostkach ICFTU/ml. Aby przekształcić miano na jednostki ICFTU, wskaźnik (F) potrzebny do przekształcenia miana nieznanej próby z surowicą (TTESTSERUM) przeprowadzonej tą metodą na jednostki ICFTU wylicza się z następującego wzoru:
F = 1.000 × 1/TOIEISS
a ilość międzynarodowych jednostek CFT w ml w przypadku próby z surowicą (ICFTUTESTSERUM) z wzoru:
ICFTUTESTSERUM = F × TTESTSERUM
2.3.6. Interpretacja wyników
Surowica zawierająca 20 lub więcej jednostek ICFTU w ml uznawana jest za dodatnią.
2.4. Próba obrączkowa mleka (MRT)
2.4.1. Antygen występuje w postaci zawiesiny bakteryjnej w solance fenolowej [0,85 % NaCl (m/v) i fenolu 0,5 % (v/v)] wybarwionej hematoksyliną. Antygen należy przechowywać w warunkach 4 °C i nie należy go zamrażać.
2.4.2. Czułość antygenu należy standaryzować w odniesieniu do OIEISS w taki sposób, aby antygen dał pozytywną reakcję z OIEISS w ujemnym mleku w rozcieńczeniu 1:500 oraz reakcję negatywną w rozcieńczeniu 1:1.000.
2.4.3. Próba pierścieniowa musi być przeprowadzona na próbkach reprezentatywnych dla zawartości każdej kanki lub zawartości każdego zbiorczego zbiornika w gospodarstwie.
2.4.4. Próbek mleka nie należy zamrażać, podgrzewać ani poddawać gwałtownym wstrząsom.
2.4.5. Reakcję należy przeprowadzać, wykorzystując jedną z poniższych metod:
- na słupku mleka o wysokości co najmniej 25 mm oraz o objętości 1 ml, do którego dodaje się albo 0,03 ml lub 0,05 ml jednego ze standardowych wybarwionych antygenów,
- na słupku mleka o wysokości co najmniej 25 mm oraz o objętości 2 ml, do którego dodaje się 0,05 ml jednego ze standardowych wybarwionych antygenów,
- na objętości próbki mleka 8 ml, do której dodaje się 0,08 ml jednego ze standardowych wybarwionych antygenów.
2.4.6. Mieszaninę mleka i antygenów umieszcza się w temperaturze 37 °C na czas 60 minut wraz z dodatnim i ujemnym standardem roboczym. Dalsza inkubacja od 16 do 24 godzin w temperaturze 4 °C podwyższa czułość próby.
2.4.7. Interpretacja wyników:
a) reakcja negatywna: próba mleka zabarwiona, śmietanka bezbarwna;
b) reakcja pozytywna:
- mleko i śmietanka identycznie zabarwione, lub
- bezbarwne mleko i zabarwiona śmietanka.
2.5. Test z użyciem buforowanego antygenu brucelozy (próba z różem bengalskim (RBT))
2.5.1. Antygen występuje w postaci zawiesiny bakteryjnej w zbuforowanym rozcieńczalniku antygenu brucelozy o pH wynoszącym 3,65 ± 0,05, wybarwiony różem bengalskim. Antygen powinien występować w postaci gotowej do użytku, musi być przechowywany w warunkach 4 °C oraz nie może być zamrażany.
2.5.2. Czułość antygenu należy standaryzować nie w odniesieniu do stężenia komórek, ale w odniesieniu do OIEISS w taki sposób, aby antygen dał pozytywną reakcję z OIEISS w surowicy w rozcieńczeniu 1:45 oraz reakcję negatywną w rozcieńczeniu 1:55.
2.5.3. Próbę RBT przeprowadza się w następujący sposób:
a) surowica (20-30 μl) mieszana jest z równą objętością antygenu na białym kafelku lub emaliowanej płytce w celu utworzenia strefy o średnicy około 2 cm. Mieszaninę delikatnie wstrząsa się przez cztery minuty w temperaturze otoczenia, a następnie w dobrym oświetleniu obserwuje się aglutynację;
b) można zastosować metodę zautomatyzowaną, ale musi być ona co najmniej tak czuła i precyzyjna jak metoda manualna.
2.5.4. Interpretacja wyników
Jakakolwiek widoczna reakcja uznawana jest za pozytywną, z wyjątkiem wystąpienia nadmiernego wysuszenia wzdłuż brzegów.
Dodatnie i ujemne standardy robocze są kontrolowane w każdej serii prób.
2.6. Próba aglutynacji surowicy (SAT)
2.6.1. Antygen występuje w postaci zawiesiny bakteryjnej w solance fenolowej [0,85 % NaCl (m/v) i fenolu 0,5 % (v/v)].
Nie należy używać formaldehydu.
Antygeny mogą być dostarczane w postaci koncentratów, pod warunkiem że zalecany wskaźnik rozcieńczenia podany jest na etykiecie butelki.
Można dodać EDTA do zawiesiny antygenu do ostatecznego rozcieńczenia próby 5 mM w celu zmniejszenia liczby fałszywych reakcji pozytywnych w próbie aglutynacji surowicy. Następnie należy doprowadzić pH zawiesiny antygenów do 7,2.
2.6.2. OIEISS zawiera 1.000 międzynarodowych jednostek aglutynacji.
2.6.3. Antygenu nie przygotowuje się w odniesieniu do stężenia komórek. Jego czułość należy standaryzować w odniesieniu do OIEISS w taki sposób, aby antygen dał aglutynację w 50 % w reakcji z surowicą o ostatecznym rozcieńczeniu od 1:600 do 1:1.000 lub dał aglutynację w 75 % w reakcji z surowicą o ostatecznym rozcieńczeniu od 1:500 do 1:750.
Można także porównywać aktywność nowych i poprzednio standaryzowanych antygenów przy użyciu tablic zdefiniowanych surowic.
2.6.4. Próbę przeprowadza się albo w probówkach, albo na mikropłytkach. Mieszanina antygenu i rozcieńczeń surowicy inkubowana jest w czasie od 16 do 24 godzin w temperaturze 37 °C.
Do każdej surowicy należy przygotować co najmniej trzy różne rozcieńczenia. Rozcieńczenia testowanej surowicy muszą być przygotowane w taki sposób, aby odczyt wyniku reakcji w odniesieniu do limitu pozytywnej reakcji był w probówce z pośrednim rozcieńczeniem (lub w odpowiedniej studzience w przypadku metody z mikropłytką).
2.6.5. Interpretacja wyników
Stopień aglutynacji Brucella w surowicy musi być wyrażony w IU/ml.
Surowica zawierająca 30 lub więcej jednostek IU w ml uważana jest za dodatnią.
2.7. Metoda fluorescencji w świetle spolaryzowanym (FPA)
2.7.1. Metodę FPA można przeprowadzać w szklanych probówkach lub na płytkach 96-studzienkowych. Wykorzystane techniki, ich normalizacja oraz interpretacja wyników muszą być zgodne z rozdziałem 2.4.3 (bruceloza bydła) Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych (wydanie szóste, 2008 r.).
2.7.2. Normalizacja testów
Metoda FPA jest normalizowana, tak aby:
a) OIEELISASPSS i OIEELISAWPSS stale dawały wyniki dodatnie;
b) wstępne rozcieńczenie OIEELISAWPSS 1:8 lub wstępne rozcieńczenie OIEELISASPSS 1:64 wykonane w surowicy ujemnej (lub w ujemnej grupie surowic) zawsze dawało reakcję negatywną;
c) surowica OIEELISANSS zawsze dawała reakcję negatywną.
W każdej serii prób są kontrolowane następujące robocze standardowe surowice: silnie dodatnia, słabo dodatnia i ujemna (skalibrowane zgodnie ze standardowymi surowicami OIE ELISA).
3. PRÓBY UZUPEŁNIAJĄCE
3.1. Brucelozowa próba skórna (BST)
3.1.1. Warunki stosowania BST
a) Brucelozowa próba skórna nie może być stosowana do celów certyfikacji w handlu wewnątrzwspólnotowym.
b) Brucelozowa próba skórna jest jedną z najbardziej swoistych prób wykrywania brucelozy u niezaszczepionych zwierząt, jednakże nie można wydawać diagnozy wyłącznie na podstawie pozytywnego wyniku reakcji podskórnej.
c) Bydło reagujące negatywnie w jednej z serologicznych prób zdefiniowanych w niniejszym załączniku, a wykazujące reakcję pozytywną na próbę BST, uważane jest za zakażone lub podejrzewane o zakażenie.
d) Bydło reagujące pozytywnie w jednej z serologicznych prób zdefiniowanych w niniejszym załączniku może być poddane próbie BST w celu potwierdzenia interpretacji wyników prób serologicznych, w szczególności w przypadku gdy w stadach bydła uznanych za oficjalnie wolne od brucelozy lub wolnych od brucelozy nie można wykluczyć zajścia krzyżowej reakcji z antyciałami przeciwko innym bakteriom.
3.1.2. Próbę należy wykonać, wykorzystując standardowy i zdefiniowany preparat alergenu brucelozy, który nie zawiera antygenu gładkich lipopolisacharydów (LPS), gdyż jego obecność może wywoływać nieswoiste reakcje zapalne lub zakłócać próby serologiczne.
Wymagania dotyczące przygotowania bruceliny są zgodne z sekcją C1 w rozdziale 2.4.3 Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych (wydanie szóste, 2008 r.).
3.1.3. Wykonanie próby
3.1.3.1. Objętość 0,1 ml alergenu brucelozy jest wstrzykiwana podskórnie w fałd ogonowy, w bok ciała lub w bok szyi.
3.1.3.2. Reakcję odczytuje się po 48-72 godzinach.
3.1.3.3. Grubość skóry w miejscu wstrzyknięcia jest mierzona suwmiarką z noniuszem przed wstrzyknięciem oraz podczas ponownego badania.
3.1.3.4. Interpretacja wyników:
Silne reakcje są łatwo zauważalne, gdyż charakteryzują się miejscową opuchlizną i stwardnieniem.
1,5-2-milimetrowe zgrubienie skóry uważa się za reakcję pozytywną na BST.
3.2. Metoda immunosorbcji skoniugowanych enzymów w modyfikacji kompetycyjnej (cELISA)
3.2.1. Warunki stosowania cELISA
Metoda cELISA nie powinna być stosowana do celów certyfikacji w handlu wewnątrzwspólnotowym.
Bydło reagujące pozytywnie w jednej z serologicznych prób zdefiniowanych w niniejszym załączniku może być poddane próbie cELISA w celu potwierdzenia interpretacji innych wyników prób serologicznych, w szczególności w przypadku gdy w stadach bydła oficjalnie uznanych za wolne od brucelozy lub wolnych od brucelozy nie można wykluczyć zajścia krzyżowej reakcji z przeciwciałami przeciwko innym bakteriom lub, aby wykluczyć reakcje spowodowane pozostałością przeciwciał wytworzonych w reakcji na szczepienie S19.
3.2.2. Wykonanie próby
Próbę wykonuje się według zaleceń zawartych w sekcji B(2) rozdziału 2.4.3 Podręcznika OIE testów diagnostycznych i szczepionek dla zwierząt lądowych, wydanie szóste, 2008 r.
4. PAŃSTWOWE LABORATORIA REFERENCYJNE
4.1. Zadania i obowiązki
Krajowe laboratoria referencyjne wyznaczone zgodnie z art. 6a odpowiedzialne są za:
a) zatwierdzanie wyników badań walidacyjnych demonstrujących rzetelność metod wykonywania prób stosowanych w państwach członkowskich;
b) określanie maksymalnej liczby próbek, które można zbadać przy pomocy zestawów ELISA;
c) kalibrowanie standardów roboczych, o których mowa w pkt 2.1.6;
d) kontrole jakościowe wszystkich serii antygenów i zestawów ELISA stosowanych w państwach członkowskich;
e) stosowanie się do zaleceń wspólnotowego laboratorium referencyjnego ds. brucelozy i współpracę z nim.
4.2. (skreślony).
ZAŁĄCZNIK D 37
ROZDZIAŁ I
STADA, PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I REGIONY OFICJALNIE UZNAWANE ZA WOLNE OD ENZOOTYCZNEJ BIAŁACZKI BYDŁA
STADA, PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I REGIONY OFICJALNIE UZNAWANE ZA WOLNE OD ENZOOTYCZNEJ BIAŁACZKI BYDŁA
Jednakże właściwy organ może przydzielić odstępstwo od obowiązku uboju cielęcia zakażonej krowy, jeżeli zostało oddzielone od matki bezpośrednio po ocieleniu. W takim przypadku cielę musi zostać poddane wymogom przewidzianym w 2 iii).
lub
w przypadku Państwa Członkowskiego, w odniesieniu do co najmniej 10 % stad, wybranych losowo, w ciągu ostatnich dwudziestu czterech miesięcy poddano badaniom zgodnie z rozdziałem II wszystkie osobniki powyżej dwudziestego czwartego miesiąca życia i otrzymano wyniki ujemne lub
w przypadku części Państwa Członkowskiego, wszystkie osobniki powyżej dwudziestego czwartego miesiąca życia poddane zostały badaniom przewidzianym w rozdziale II, które dały wyniki ujemne, zgodnie z rozdziałem II,
lub
Status ten może zostać przywrócony zgodnie z procedurą określoną w art. 17, jeżeli spełnione zostaną kryteria przewidziane w tej samej procedurze.
Rozdział II
TESTY DO WYKRYWANIA ENZOOTYCZNEJ BIAŁACZKI BYDŁA
TESTY DO WYKRYWANIA ENZOOTYCZNEJ BIAŁACZKI BYDŁA
Testy AGID i ELISA powinny zostać poddane normalizacji względem surowicy E05, która zostanie oficjalną surowicą standardową UE, dostarczaną przez:
Friedrich-Loeffler-Institut
Federal Research Institute for Animal Health
OIE Reference Laboratory for Enzootic Bovine Leukosis (EBL)
Südufer 10
17493 Greifswald - Insel Riems
Niemcy.
Średnica basenika centralnego: 4 mm
Średnica baseników peryferyjnych: 6 mm
Odległość między basenikiem centralnym a basenikami peryferyjnymi: 3 mm
W przypadku odczynów niejednoznacznych test można powtórzyć, stosując stężoną surowicę.
Rozpuścić agarozę (1,6 %) w buforze Tris-HCl, podgrzewając ostrożnie do 100 °C. Umieścić w łaźni wodnej w 56 °C na około godzinę. W łaźni wodnej w 56 °C umieścić również rozcieńczenia surowicy z białaczką bydła.
Następnie zmieszać 15 ml roztworu agarozy o temperaturze 56 °C z 15 ml surowicy z białaczką bydła (1:10), szybko wstrząsnąć i wylać po 15 ml na dwie płytki Petriego. Powtórzyć procedurę z surowicą z białaczką bydła rozcieńczoną w proporcji 1:5.
Po zestaleniu się agarozy wykonać w niej baseniki w następujący sposób:
Czułość odczynu ELISA powinna być takiego rzędu, aby surowica E05 dawała pozytywny wynik w rozcieńczeniu dziesięciokrotnie (próbki surowicy) lub 250-krotnie (próbki mleka) większym niż rozcieńczenie uzyskane z pojedynczych próbek, jeżeli są one łączone. W odczynach, gdzie próbki (surowica i mleko) są badane indywidualnie, surowica E05 rozcieńczona w proporcji 1 do 10 (w surowicy negatywnej) lub 1 do 250 (w mleku negatywnym) powinna dawać wynik pozytywny, jeżeli jest badana w tym samym rozcieńczeniu doświadczalnym jak zastosowane do pojedynczych badanych próbek. Instytuty publiczne wymienione w pkt 2 sekcji A odpowiedzialne są za sprawdzanie jakości metody ELISA, w szczególności za określenie liczby próbek, które należy połączyć na podstawie wyniku miana surowicy E05, dla każdej serii produkcyjnej.
ZAŁĄCZNIK E
(I)
(I)
ZAŁĄCZNIK E
(II)
(II)
- zmieniona przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.
- zmieniona przez art. 1 dyrektywy nr 2006/104/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.352) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.
- zmieniona przez art. 1 dyrektywy nr 2013/20/UE z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.158.234) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2013 r.
- zmieniony przez art. 1 rozporządzenia Komisji nr 1226/2002 z dnia 8 lipca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.179.13) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 29 lipca 2002 r.
- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2006/911/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.346.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 2006 r.
- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/104/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.352) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2007/729/WE z dnia 7 listopada 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.294.26) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
- zmieniony przez art. 1 pkt 6 dyrektywy nr 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.219.40) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2010 r.
- zmieniony przez art. 1 rozporządzenia Komisji nr 535/2002 z dnia 21 marca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.80.22) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 12 kwietnia 2002 r.
- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2006/911/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.346.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 2006 r.
- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/104/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.352) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2007/729/WE z dnia 7 listopada 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.294.26) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2008/984/WE z dnia 10 grudnia 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.352.38) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
- zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.219.40) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2010 r.
- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2006/911/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.346.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 2006 r.
- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/104/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.352) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 2007/729/WE z dnia 7 listopada 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.294.26) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
- zmieniony przez art. 1 decyzji Komiisji nr 2009/976/UE z dnia 15 grudnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.336.36) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
- zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.219.40) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2010 r.
- zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/20/WE z dnia 16 maja 2000 r. (Dz.U.UE.L.00.163.35) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 4 lipca 2000 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.
- zmieniony przez art. 1 ust. 1 decyzji Komisji nr 2001/298/WE z dnia 30 marca 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.102.63) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.
- zmieniony przez art. 7 ust 4 i art. 8 ust. 6 rozporządzenia Komisji nr 1266/2007 z dnia 26 października 2007 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących dyrektywy Rady 2000/75/WE w odniesieniu do kontroli, monitorowania, nadzoru i ograniczeń przemieszczeń niektórych zwierząt należących do gatunków podatnych na zarażenie chorobą niebieskiego języka (Dz.U.UE.L.07.283.37) z dniem 1 listopada 2007 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.
- zmieniony przez art. 1 decyzji nr 2014/798/UE z dnia 13 listopada 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.330.50) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2015 r.
- zmieniony przez art. 1 decyzji nr (UE) 2015/819 z dnia 22 maja 2015 r. (Dz.U.UE.L.2015.129.28) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem notyfikacji.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.