Pomoc państwa - Belgia - Pomoc państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) - Zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Dz.U.UE.C.2015.203.12
Akt nieocenianyPOMOC PAŃSTWA - BELGIA
Pomoc państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) Zaproszenie do zgłaszania uwag zgodnie z art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2015 r.)
Pismem z dnia 24 marca 2015 r., zamieszczonym w autentycznej wersji językowej na stronach następujących po niniejszym streszczeniu, Komisja powiadomiła władze Królestwa Belgii o swojej decyzji w sprawie wszczęcia postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczącego wyżej wspomnianych środków pomocy.
Zainteresowane strony mogą zgłaszać uwagi na temat środków pomocy, w odniesieniu do których Komisja wszczyna postępowanie, w terminie jednego miesiąca od daty publikacji niniejszego streszczenia i następującego po nim pisma. Uwagi należy kierować do Kancelarii ds. Pomocy Państwa w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej na następujący adres lub numer faksu:
European Commission
Directorate-General for Competition
State aid Registry
B-1049 Bruxelles/Brussels
Faks: + 32 2 296 12 42
E-mail: stateaidgreffe@ec.europa.eu
Otrzymane uwagi zostaną przekazane Królestwu Belgii. Zainteresowane strony zgłaszające uwagi mogą wystąpić z odpowiednio uzasadnionym pisemnym wnioskiem o objęcie ich tożsamości klauzulą poufności.
PROCEDURA
W piśmie z dnia 19 kwietnia 2011 r., zarejestrowanym dnia 26 kwietnia 2011 r., Komisja otrzymała skargę złożoną przez Clear Channel Belgium ("CCB") przeciwko państwu belgijskiemu dotyczącą domniemanego przyznania pomocy niezgodnej z prawem i rynkiem wewnętrznym na rzecz konkurenta CCB, JC Decaux Belgium Publicité ("JCD"). CCB i JCD to dwa główne podmioty działające na rynku reklamy zewnętrznej w Belgii. Obie spółki należą do międzynarodowych grup działających w sektorze reklamy zewnętrznej małego i dużego formatu.
Aby wyjaśnić poszczególne kwestie zawarte w skardze, służby Komisji wielokrotnie kontaktowały się ze skarżącym i z władzami belgijskimi oraz wymieniały z nimi informacje w okresie od 15 września 2011 r. do 28 listopada 2014 r.
OPIS ŚRODKÓW
Argumenty wysuwane przez skarżącego dotyczą następujących kwestii, którymi są analizowane środki:
W pierwszej części skargi (część poświęcona "nośnikom z umowy z 1984 r.") podnosi się, że spółka JCD odniosła domniemane korzyści z prawdopodobnej pomocy państwa dzięki eksploatacji na terytorium miasta Bruksela pewnej liczby nośników reklamowych bez tytułu prawnego ani uprawnień do nich. Nośniki te, zainstalowane na podstawie umowy zawartej w 1984 r. (zwanej dalej "umową z 1984 r.") między miastem Bruksela a JCD, były eksploatowane przez JCD bez uiszczania opłat licencyjnych, najmu czy prawa do użytkowania, zgodnie z warunkami umowy z 1984 r. Zgodnie z warunkami nowej umowy, zawartej z miastem Bruksela w 1999 r. (zwanej dalej "umową z 1999 r."), JCD powinna była je zdemontować. W umowie z 1999 r. przewidywano również instalację nowych nośników reklamowych, za których eksploatację pobierane byłyby opłaty i podatki. Wydaje się, że miasto Bruksela zaakceptowało automatycznie fakt, że JCD eksploatuje nośniki podlegające warunkom umowy z 1984 r. po terminie wyznaczonym na ich demontaż, bez obowiązku uiszczania opłat i podatków. CCB uważa, że w ramach przedmiotowego środka JCD otrzymała domniemaną pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym, na kwotę ponad 2 mln EUR.
W drugiej części skargi ("część Villo") CCB podnosi, że JCD prawdopodobnie skorzystała z pomocy państwa związanej z przyznaniem JCD przez Region Stołeczny Brukseli koncesji na świadczenie usługi publicznej związanej z eksploatacją automatycznego systemu wynajmu rowerów na okres 15 lat od momentu uruchomienia tej usługi ("koncesja Villo"). W celu sfinansowania tej usługi publicznej, która tylko po części finansowana byłaby przez opłaty użytkowników, JCD miałaby korzystać również z eksploatacji nośników reklamowych zintegrowanych z postojami dla rowerów, jak i odrębnych nośników znajdujących się na tych postojach. Porozumienie regulujące koncesję wynajmu Villo przewiduje ponadto zwolnienie z niektórych opłat oraz neutralizację niektórych podatków na szczeblach gminnym i regionalnym. W opinii CCB JCD miała otrzymać ogólnie bardzo znaczącą nadmierną rekompensatę za świadczenie usługi publicznej Villo i to bez żadnej kontroli ze strony władz belgijskich. Ta nadmierna rekompensata miałaby pochodzić zwłaszcza z przychodów z reklamy generowanych przez koncesję Villo.
ANALIZA ŚRODKÓW
Odnośnie do pierwszej części skargi, władze belgijskie przyznają, że utrzymanie nośników-widm po przewidzianym terminie ich demontażu mogło stanowić dla miasta utracone dochody w postaci nieuiszczonych opłat i podatków, lecz uważają one, że należy zrównoważyć to zastępowaniem niektórych nośników przed datą przewidywaną w umowie z 1999 r., co spowodowało zatem wcześniejsze uiszczanie podatków i opłat. Podejście to prowadzi władze do oceny wpływu finansowego środka na ok. 138 000 EUR w latach 2007-2011 oraz do uznania, że środek ten mógłby podlegać rozporządzeniu de minimis i w związku z tym nie stanowić pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
Komisja ma jednak poważne wątpliwości co do podejścia proponowanego przez władze belgijskie, przede wszystkim dlatego, że nie przedstawiły one, na etapie wstępnej oceny, żadnego dokumentu ani aneksu do umowy z 1999 r. które przewidywałyby taką umowę kompensacyjną między miastem Bruksela a JCD. Brak dokumentacji dotyczącej takiego mechanizmu kompensacji, który stanowi swoją drogą odstępstwo od umowy z 1999 r., nie pozwala w pełni stwierdzić po fakcie jego istnienia lub znaczenia. Jeśli pominąć mechanizm kompensacji, o którym mówią władze belgijskie, korzyść przyznana JCD staje się bardzo znacząco wyższa niż ta obliczona przez władze belgijskie i odpowiada ona prawdopodobnie przynajmniej całości nieuiszczonych opłat i podatków od nośników utrzymanych po terminie przewidzianym w załączniku 10 do umowy z 1999 r. Ponadto środek ten nie spełnia wymogów przejrzystości nakładanych przez rozporządzenie de minimis.
W związku z tym Komisja uważa, że eksploatacja przez JCD niektórych nośników reklamowych zainstalowanych w ramach umowy z 1984 r. na terytorium miasta Bruksela i utrzymanych po terminie wygaśnięcia stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Ponadto Komisja ma poważne wątpliwości co do szacunkowej kwoty korzyści uzyskanej przez JCD dzięki temu środkowi, obliczonej przez belgijskie władze. Komisja ma również poważne wątpliwości co do zgodności tego środka pomocy z rynkiem wewnętrznym.
Zwraca się zatem do władz belgijskich oraz wszelkich zainteresowanych stron o dostarczenie jej wszelkich użytecznych informacji i uwag na temat rzeczonego środka. Komisja pragnie zwłaszcza, aby władze belgijskie przedstawiły wyliczenie:
Odnośnie do drugiej części skargi, Komisja uważa, że jeśli chodzi o dodatkowe środki (zwolnienie z niektórych opłat oraz neutralizację niektórych podatków na szczeblach gminnym i regionalnym) związane z eksploatacją przez JCD koncesji na usługę publiczną Villo w Regionie Stołecznym Bruksela, spełnione zostały łączne kryteria odnoszące się do pomocy państwa i środki te stanowią w związku z tym pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W istocie, argument władz belgijskich, zgodnie z którym środki te mogłyby nie zostać uznane za pomoc państwa na podstawie orzecznictwa w sprawie Altmark, gdyż JCD została wybrana w drodze przejrzystej procedury przetargowej, nie wydaje się mieć zastosowania, gdyż owe dodatkowe środki po prostu nie były częścią przetargu. Zostały one de facto przyznane po przetargu, w ramach negocjacji konwencji regulującej koncesję Villo. Ponadto przy pełnej operacyjności kwota przyznanych środków wynosi ok. 435 000 EUR rocznie (od 2014 r.), co przekracza próg ustanowiony w rozporządzeniu de minimis dla usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (500 000 EUR w okresie trzech lat).
Komisja ma również poważne wątpliwości co do zgodności dodatkowych środków z decyzją w sprawie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym z 2012 r. (i z 2005 r.), przywołaną przez władze belgijskie. Komisja powątpiewa zwłaszcza w to, czy kontrole wdrożone przez władze belgijskie (które monitorują koszty misji, ale najwyraźniej nie czuwają szczegółowo nad dochodami) wystarczą, aby uniknąć wszelkich nadmiernych rekompensat. Jej wątpliwości dotyczą zwłaszcza dokładnych warunków alokacji dochodów z reklam na podstawie umów wynegocjowanych na szczeblu krajowym przez JCD na koncesję Villo, w sposób realizowany w rachunkowości analitycznej JCD.
Ze wszystkich podanych powyżej powodów Komisja zdecydowała o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do przedmiotowego środka pomocy. Zwraca się zatem do władz belgijskich oraz wszelkich zainteresowanych stron o dostarczenie jej wszelkich użytecznych informacji i uwag na temat rzeczonego środka.
Komisja pragnie zwłaszcza, aby władze belgijskie przedstawiły:
Zgodnie z art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 wszelka pomoc bezprawnie przyznana może podlegać odzyskaniu od beneficjenta.