P6_TC1-COD(2008)0223 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr …2009 w sprawie charakterystyki energetycznej budynków.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2010.184E.264

Akt nienormatywny
Wersja od: 8 lipca 2010 r.

P6_TC1-COD(2008)0223

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr ...2009 w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Dz.U.UE C z dnia 8 lipca 2010 r.)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków(4) została zmieniona(5). Ze względu na konieczność dalszych zmian merytorycznych, dla zachowania przejrzystości, dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.

(2) Zasoby naturalne, do których ostrożnego i racjonalnego użycia odnosi się art. 174 Traktatu, obejmują produkty naftowe, gaz ziemny i paliwa stałe, będące zasadniczymi źródłami energii, a także głównymi źródłami emisji dwutlenku węgla.

(3) Ponieważ budynki odpowiadają za 40 % całkowitego zużycia energii w UE, zmniejszenie zużycia energii i wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych w sektorze budynków stanowi istotny element pakietu środków koniecznych do ograniczenia zależności energetycznej UE i emisji gazów cieplarnianych. Wraz ze zwiększonym zużyciem energii ze źródeł odnawialnych środki przyjęte na rzecz zmniejszenia zużycia energii w UE pozwolą UE na realizację postanowień Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz jej długookresowego zobowiązania się do utrzymania wzrostu globalnej temperatury poniżej 2 °C, a także zobowiązania się do zmniejszenia do 2020 r. całości emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20 % poniżej poziomu z 1990 r. i o 30 % w przypadku międzynarodowego porozumienia. Mniejsze zużycie energii i większe wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych ma również duże znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technicznego, a także dla tworzenia możliwości zatrudnienia i możliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich.

(4) Zarządzanie popytem na energię jest ważnym narzędziem umożliwiającym Wspólnocie wywieranie wpływu na światowy rynek energii i tym samym na bezpieczeństwo dostaw energii w średnim i długim okresie.

(5) Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. podkreślono konieczność poprawy efektywności energetycznej we Wspólnocie, tak aby osiągnąć cel, jakim jest obniżenie do 2020 r. zużycia energii przez Wspólnotę o 20 %, oraz wezwano do dokładnego i szybkiego wdrożenia priorytetów określonych w komunikacie Komisji "Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału". W planie działania wskazano istotne możliwości zaoszczędzenia energii w sposób opłacalny ekonomicznie w sektorze budynków. W rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. Parlament Europejski wezwał do wzmocnienia przepisów dyrektywy 2002/91/WE, a także wielokrotnie wzywał, ostatnio w swojej rezolucji z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie drugiego strategicznego przeglądu energetycznego(6), do wiążącego zobowiązania się do osiągnięcia celu, jakim jest zwiększenie do 2020 r. efektywności energetycznej o 20 %. Ponadto w decyzji nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczącej podejmowania wysiłków przez państwa członkowskie w celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r.(7), w przypadku których istotna będzie efektywność energetyczna w sektorze budowlanym, określono krajowe wiążące cele w postaci zmniejszenia emisji CO 2 poza ETS, a w dyrektywie 2009/28/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych(8) wzywa się do promowania efektywności energetycznej w kontekście wiążącego celu, którym jest osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu energii w UE do 2020 r.

(6) Na szczycie Rady Europejskiej w marcu 2007 r. potwierdzono zobowiązanie Wspólnoty do ogólnowspólnotowego rozwoju energii ze źródeł odnawialnych poprzez poparcie obowiązkowego celu, jakim jest osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r. Dyrektywa 2009/28/WE określa wspólne ramy promowania energii ze źródeł odnawialnych. Podkreśla się w niej również konieczność wprowadzenia współczynnika związanego z energią ze źródeł odnawialnych w spełnianiu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej w świetle przepisów dyrektywy 2002/91/WE w celu szybszego określenia minimalnych poziomów wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w budynkach.

(7) Sektor mieszkaniowy i usługowy, którego główną część stanowią budynki, jest odpowiedzialny za około 40 % końcowego zużycia energii we Wspólnocie; sektor ten rozwija się, co prowadzi do wzrostu zużycia energii, a tym samym również do wzrostu emisji dwutlenku węgla przez ten sektor.

(8) Konieczne jest ustanowienie bardziej konkretnych działań w celu wykorzystania dużego niezrealizowanego potencjału oszczędności energii w budynkach i zredukowania dużych różnic pomiędzy wynikami państw członkowskich w tym sektorze.

(9) Środki służące dalszej poprawie charakterystyki energetycznej budynków powinny uwzględniać warunki klimatyczne i lokalne oraz wewnętrzne środowisko klimatyczne, a także opłacalność ekonomiczną. Środki te nie powinny mieć wpływu na inne wymagania dotyczące budynków, takie jak dostępność, bezpieczeństwo i zamierzone przeznaczenie budynku.

(10) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być określana na podstawie wspólnej metodologii, z obiektywnymi zmiennymi uwzględniającymi regionalne różnice klimatyczne, i która obejmuje oprócz charakterystyki cieplnej inne czynniki, odgrywające coraz ważniejszą rolę, takie jak rodzaj stosowanych systemów grzewczych, chłodzących i wentylacyjnych, odzysk ciepła, kontrolę stref, stosowanie odnawialnych źródeł energii, elementy pasywnego ogrzewania i chłodzenia, zacienienie, jakość powietrza wewnątrz budynku, odpowiednie światło naturalne oraz projekt budynku. Podstawą metodologii stosowanej do obliczenia charakterystyki energetycznej powinien być nie tylko sezon grzewczy; metodologia ta powinna obejmować całoroczną charakterystykę energetyczną budynku. Metodologia ta powinna uwzględniać obowiązujące normy europejskie.

(11) Państwa członkowskie powinny określić minimalne wymogi dotyczące charakterystyki energetycznej budynków. Wymogi te powinny zostać określone w sposób zapewniający osiągnięcie optymalnej pod względem kosztów równowagi między wymaganymi nakładami i kosztami energii zaoszczędzonymi podczas cyklu życia budynku. Powinna być zapewniona możliwość dokonywania przez państwa członkowskie regularnego przeglądu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej budynków ze względu na postęp techniczny.

(12) Niniejsza dyrektywa nie narusza postanowień art. 87 i 88 Traktatu. Dlatego pojęcia "zachęty" stosowanego w niniejszej dyrektywie nie należy interpretować jako obejmującego pomoc państwa.

(13) Komisja powinna ustalić wspólną metodologię do celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej. Metodologia ta powinna być zgodna z metodologią wykorzystywaną w prawodawstwie Wspólnoty, mającą zastosowanie do wymagań dotyczących charakterystyki produktów, komponentów i systemów technicznych budynku, które składają się na dany budynek. Państwa członkowskie powinny stosować tę wspólną metodologię do przyjmowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej. Wyniki tego obliczania i dane użyte do osiągnięcia takich wyników należy regularnie przekazywać Komisji. Sprawozdania te powinny umożliwić Komisji dokonanie oceny postępów państw członkowskich na drodze do ustalenia minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów oraz przedłożenie odnośnego sprawozdania. Państwa członkowskie powinny stosować tę metodologię, określając i dokonując przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej.

(14) Budynki mają poważny wpływ na długoterminowe zużycie energii. Biorąc pod uwagę długi cykl renowacji istniejących budynków, nowe i istniejące już budynki poddawane ważniejszej renowacji powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, dostosowane do lokalnego klimatu. Ponieważ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie jest generalnie zbadane w pełnym zakresie, należy rozważać alternatywne systemy zaopatrzenia w energię w przypadku nowych i istniejących już budynków niezależnie od ich wielkości, zgodnie z zasadą uprzedniego upewnienia się, że potrzeby energetyczne w zakresie ogrzewania i chłodzenia zostały zmniejszone do minimalnego poziomu optymalnego pod względem kosztów.

(15) Ważniejsze renowacje budynków istniejących, niezależnie od ich wielkości, są okazją do podejmowania opłacalnych ekonomicznie działań dla poprawy charakterystyki energetycznej całego budynku. Wprowadzenie wymagań dotyczących podejmowania ekonomicznie opłacalnych środków zagwarantuje, że nie będą tworzone bariery, które mogłyby zniechęcić do przeprowadzania ważniejszych renowacji.

(16) Badania pokazują, że sektor budowlany cierpi na niewydolność, która prowadzi do znacznie wyższych kosztów dla użytkownika końcowego od kosztów optymalnych. Z obliczeń wynika, że koszty budowy mogłyby zostać zmniejszone nawet o 30-35 % dzięki ograniczeniu strat powstających w większości procesów budowlanych i w przypadku większości produktów. Niewydolność w sektorze budowlanym stwarza ogromne zagrożenie dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy, gdyż bezzasadnie wysokie koszty budowy i renowacji zmniejszają opłacalność ekonomiczną, a przez to efektywność energetyczną sektora. Aby zagwarantować należyte stosowanie niniejszej dyrektywy, Komisja powinna ocenić funkcjonowanie rynku budowlanego i w formie sprawozdania przedstawić swoje wnioski i sugestie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Państwa członkowskie powinny dążyć do zapewnienia przejrzystości w ustalaniu cen w dziedzinie budowy i renowacji, a ponadto przyjmować odpowiednie środki na rzecz usuwania barier dla nowych podmiotów, zwłaszcza MŚP, w wejściu na rynek oraz w dostępie do odpowiedniego zaplecza i infrastruktury.

(17) W celu poprawienia efektywności energetycznej sprzętu gospodarstwa domowego oraz ogrzewania i chłodzenia należy opracować i wprowadzić do użytku technologię informacyjną, która przyczyni się do promowania "inteligentnych" budynków.

(18) Konieczne są środki prowadzące do zwiększenia liczby budynków, które nie tylko spełniają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, ale zapewniają co najmniej optymalny pod względem kosztów poziom charakterystyki energetycznej. W tym celu państwa członkowskie powinny opracować plany krajowe mające na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto oraz regularnie przedstawiać je Komisji.

(19) Aby ograniczyć obowiązki państw członkowskich w zakresie sprawozdawczości, powinno być możliwe włączenie sprawozdań wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych(9). Sektor publiczny w każdym państwie członkowskim powinien odgrywać wiodącą rolę w zakresie efektywności energetycznej budynków, w związku z czym w planach krajowych należy wyznaczyć ambitniejsze cele dla budynków zajmowanych przez władze publiczne.

(20) Należy zachęcać państwa członkowskie do przyjmowania środków uzupełniających środki określone w niniejszej dyrektywie w celu promowania większej efektywności energetycznej budynków. Środki takie mogą obejmować zachęty finansowe i fiskalne skierowane do przedsiębiorstw oraz właścicieli i najemców budynków, w tym obniżenie stawki podatku VAT od usług związanych z renowacją.

(21) Państwa członkowskie powinny unikać uregulowań zniekształcających ceny energii dla konsumentów, które nie zachęcają do oszczędzania energii.

(22) Potencjalni nabywcy i najemcy budynku lub jego części powinni otrzymywać - dzięki świadectwu charakterystyki energetycznej - właściwe informacje dotyczące charakterystyki energetycznej budynku i praktyczne rady na temat możliwości jej poprawy. Właściciele i najemcy budynków handlowych powinni również być zobowiązani do wymiany informacji na temat rzeczywistego zużycia energii w celu zagwarantowania, że dostępne są wszystkie dane do podjęcia świadomych decyzji dotyczących koniecznych ulepszeń. Świadectwo powinno również dostarczać informacji na temat faktycznego wpływu ogrzewania i chłodzenia na potrzeby energetyczne budynku, na zużycie energii pierwotnej i na emisję dwutlenku węgla. Właściciele budynku powinni mieć możliwość zwrócenia się o wydanie nowego lub zaktualizowanego świadectwa w każdej chwili, nie tylko podczas wynajmowania, sprzedaży lub odnawiania budynków.

(23) Władze publiczne powinny dawać przykład i wdrażać zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego ważności. Państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich planach krajowych środki na rzecz wspierania władz publicznych, aby umożliwić im wczesne przyjęcie ulepszeń z zakresu efektywności energetycznej oraz wdrożenie zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego ważności. Podczas opracowywania planów krajowych państwa członkowskie powinny konsultować się z przedstawicielami władz lokalnych i regionalnych.

(24) Zgodnie z wymogami dotyczącymi instalacji inteligentnych liczników, określonymi w dyrektywie 2006/32/WE, właściciele i najemcy powinni otrzymywać dokładne informacje w czasie rzeczywistym na temat zużycia energii w zajmowanych przez nich budynkach.

(25) Budynki zajmowane przez władze publiczne i budynki często odwiedzane przez ludność powinny dać dobry przykład poprzez uwzględnianie rozważań środowiskowych i energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być regularnie poddawane certyfikacji energetycznej. Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej charakterystyki energetycznej powinno być wzmocnione umieszczeniem tych świadectw energetycznych w widocznym miejscu. Jeśli państwa członkowskie podejmą decyzję o włączeniu zużycia energii do wymogów związanych z certyfikacją energetyczną, można przyjąć podejście oparte na jednej lokalizacji, zgodnie z którym kompleks budynków w tej samej okolicy, zajmowanych przez tę samą organizację, wspólnie użytkuje liczniki zużycia energii.

(26) Zagwarantowanie wzajemnego uznawania świadectw efektywności energetycznej wydanych przez inne państwa członkowskie może okazać się istotne dla rozwoju transgranicznego rynku usług finansowych i usług innego rodzaju, wspierających efektywność energetyczną. Aby to ułatwić, Komisja Europejska powinna ustanowić wspólne minimalne normy dla treści i układu graficznego świadectw oraz dla akredytacji ekspertów. Każde świadectwo efektywności energetycznej powinno być dostępne zarówno w języku właściciela, jak i w języku lokatora, w celu ułatwienia zrozumienia zaleceń.

(27) W ostatnich latach wzrosła ilość systemów klimatyzacji w krajach Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciążenia energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny we wszystkich państwach członkowskich. Należy przyznać pierwszeństwo strategiom, które poprawiają charakterystykę cieplną budynków w okresie letnim. W tym celu należy dalej rozwijać techniki pasywnego chłodzenia, zwłaszcza poprawiające wewnętrzne warunki klimatyczne i mikroklimat wokół budynków.

(28) Regularne przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji przez wykwalifikowany personel przyczyniają się do utrzymania ich poprawnej regulacji, zgodnie ze specyfikacją wyrobu, i w ten sposób zapewniają ich optymalne funkcjonowanie z punktu widzenia środowiska, bezpieczeństwa i energii. Niezależna ocena całego systemu ogrzewania i klimatyzacji powinna być przeprowadzana w regularnych odstępach czasu podczas jego cyklu życia, zwłaszcza przed jego wymianą lub modernizacją. Aby zminimalizować obciążenie administracyjne właścicieli i lokatorów, państwa członkowskie powinny zagwarantować, że każde wydanie świadectwa efektywności energetycznej zostanie poprzedzone kontrolą systemów ogrzewania i klimatyzacji, a także, w miarę możliwości, że kontrole systemów ogrzewania i klimatyzacji przeprowadzane będą w tym samym czasie.

(29) Wspólne podejście do certyfikacji energetycznej budynków oraz do przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji, przeprowadzanych przez wykwalifikowanych i akredytowanych specjalistów o niezależności gwarantowanej na podstawie obiektywnych kryteriów, przyczyni się do wyrównania reguł w zakresie wysiłków czynionych przez państwa członkowskie w celu oszczędności energii w budynkach i wprowadzi przejrzystość dla przyszłych właścicieli i użytkowników w zakresie charakterystyki energetycznej na wspólnotowym rynku nieruchomości. Celem zagwarantowania wysokiej jakości świadectw charakterystyki energetycznej oraz przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji we Wspólnocie, w każdym państwie członkowskim powinien zostać ustanowiony niezależny mechanizm kontroli.

(30) Władze lokalne i regionalne mają kluczowe znaczenie dla skutecznego wdrożenia niniejszej dyrektywy. Należy konsultować się z ich przedstawicielami w sprawie każdego aspektu jej wdrożenia na szczeblu krajowym lub regionalnym. Lokalni planiści i inspektorzy budowlani powinni otrzymać adekwatne wskazówki i środki do wykonywania potrzebnych zadań.

(31) Jeśli dostęp do zawodu instalatora lub jego wykonywanie jest regulowane przepisami, warunki uznawania kwalifikacji zawodowych określone są w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(10). Dlatego też przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE. Chociaż w dyrektywie 2005/36/WE określono wymagania dotyczące wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, również w odniesieniu do architektów, nadal konieczne jest zagwarantowanie, że architekci i planiści należycie uwzględniają w swoich planach i projektach technologie o wysokiej efektywności. Państwa członkowskie powinny więc przedstawić wyraźne wytyczne. Powinno to odbywać się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE, w szczególności jej art. 46 i 49.

(32) Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(11).

(33) Należy w szczególności przyznać Komisji uprawnienia do dostosowywania niektórych części ram ogólnych określonych w załączniku I do postępu technicznego, do określania wspólnej metodologii obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej oraz do ustanawiania definicji budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto, przy uwzględnieniu normalnych regionalnych warunków pogodowych i prognozowanych zmian tych warunków z upływem czasu. Ponieważ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(34) Jako że użytkowe zastosowanie oświetlenia odpowiada obecnie za 14 % zużycia energii w UE, a dzięki nowoczesnym systemom oświetleniowym można zaoszczędzić ponad 80 % energii przy utrzymaniu warunków oświetleniowych zgodnych z normami europejskimi - co stanowi niedoceniany wkład w umożliwienie Unii Europejskiej osiągnięcia wyznaczonych celów do 2020 r. -Komisja powinna podjąć odpowiednie działania w celu przyjęcia dyrektywy oświetleniowej stanowiącej uzupełnienie środków i celów określonych w niniejszej dyrektywie. Wyższa efektywność energetyczna wynikająca z lepszego projektu oświetlenia oraz wykorzystania energooszczędnych źródeł światła, zgodnie z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/...WE z dnia ...[ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (przekształcenie)](12), uznawana jest za istotny wkład w poprawę charakterystyki energetycznej budynków.

(35) Ponieważ cel, jakim jest poprawienie charakterystyki energetycznej budynków, nie może zostać w stopniu wystarczającym osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na złożoność sektora budynków oraz niemożność sprostania wyzwaniom związanym z charakterystyką energetyczną w ramach krajowych rynków mieszkaniowych, natomiast może ze względu na skalę i skutki działań zostać lepiej osiągnięty na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki z godnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym samym artykule zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(36) Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszej dyrektywy.

(37) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektywy określonej w załączniku VI część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa promuje poprawę charakterystyki energetycznej budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem panujących na zewnątrz warunków klimatycznych i warunków lokalnych oraz wymagań dotyczących klimatu wewnętrznego i optymalnych pod względem kosztów poziomów charakterystyki energetycznej.

Niniejsza dyrektywa ustanawia wymagania w zakresie:

a) metodologii obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków i ich części, elementów budynków i systemów technicznych budynków;

b) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej nowych budynków i ich części;

c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej podlegających ważniejszej renowacji budynków istniejących oraz komponentów budynków i systemów technicznych budynków, jeśli podlegają one wymianie lub modernizacji;

(d) krajowych planów i założeń mających na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto;

e) certyfikacji energetycznej budynków lub ich części;

f) regularnych przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji w budynkach;

g) niezależnych systemów kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądu;

h) kształcenia, szkolenia i wzajemnego uznawania kwalifikacji przez państwa członkowskie w odniesieniu do certyfikatorów charakterystyki energetycznej budynków oraz inspektorów systemów grzewczych i klimatyzacyjnych;

i) krajowych planów zwalczania przeszkód w prawie budowlanym, najmu oraz przepisów prawnych dotyczących ochrony zabytków, jak również tworzenia zachęt finansowych.

Artykuł  2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

(1) "budynek" oznacza konstrukcję zadaszoną, posiadającą ściany, w której do utrzymania klimatu wewnętrznego stosowana jest energia;

(2) "nowy budynek" oznacza budynek, dla którego właściwe zezwolenie na budowę uzyskano po wejściu w życie niniejszej dyrektywy;

(3) "części budynku" oznaczają mieszkania lub jednostki przewidywane do oddzielnego użytkowania w blokach;

(4) "budynek zużywający energię na poziomie zerowym netto" oznacza budynek, w którym dzięki jego bardzo wysokiemu poziomowi wydajności energetycznej całkowite roczne zużycie energii pierwotnej nie przewyższa ilości energii wytworzonej na miejscu z odnawialnych źródeł energii;

(5) "systemy techniczne budynku" oznaczają urządzenia techniczne do ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, ciepłej wody, oświetlenia, wytwarzania energii elektrycznej oraz systemów pomiaru, monitorowania i kontroli lub ich połączenie;

(6) "charakterystyka energetyczna budynku" oznacza obliczoną lub zmierzoną ilość energii potrzebnej do zaspokojenia zapotrzebowania na energię pierwotną związanego z typowym użytkowaniem budynku, wyrażonej w kWh/m 2 na rok i obejmującej m.in. energię na potrzeby ogrzewania, ciepłej wody, chłodzenia, wentylacji oraz wbudowanego oświetlenia, przy uwzględnieniu pasywnego pozyskiwania energii słonecznej, ochrony przed słońcem i naturalnego oświetlenia;

(7) "energia pierwotna" oznacza energię odnawialną i nieodnawialną, która nie została poddana żadnemu procesowi przemiany lub transformacji;

(8) "energia ze źródeł odnawialnych" oznacza energię z odnawialnych źródeł niekopalnych: energię wiatru, słoneczną, geotermalną, aerotermalną, hydrotermalną i pozyskiwaną z fal oceanu oraz pochodzącą z wody, biomasy, gazu wysypiskowego, gazu z oczyszczalni ścieków i biogazów;

(9) "przegrody zewnętrzne" oznaczają zintegrowane elementy budynku, które oddzielają jego wnętrze od środowiska zewnętrznego;

(10) "element budynku" oznacza jednostkową część budynku, która wywiera wpływ na charakterystykę energetyczną budynku, a nie wchodzi w zakres systemu technicznego budynku, włącznie z oknami, elementami zacieniającymi, drzwiami zewnętrznymi, ścianami, fundamentami, płytą pod piwnicą, stropem, dachem i systemami izolacyjnymi;

(11) "ważniejsza renowacja" oznacza renowację budynku, w której

a) całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 20 % wartości budynku, w którym to przypadku wartość ta opiera się na bieżących kosztach budowy w danym państwie członkowskim, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek, lub

b) renowacji podlega ponad 25 % powierzchni przegród zewnętrznych wywierających bezpośredni wpływ na charakterystykę energetyczną budynku;

(12) "norma europejska" oznacza normę przyjętą przez Europejski Komitet Normalizacyjny, Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki lub Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych i udostępnioną do użytku publicznego;

(13) "świadectwo charakterystyki energetycznej " oznacza świadectwo uznawane przez państwo członkowskie lub osobę prawną wyznaczoną przez to państwo, zawierające informację o charakterystyce energetycznej budynku lub jego części, obliczonej zgodnie z metodologią przyjętą zgodnie z art. 3;

(14) "kogeneracja" oznacza jednoczesne wytwarzanie w jednym procesie energii cieplnej i elektrycznej i/lub energii mechanicznej;

(15) "poziom optymalny pod względem kosztów" oznacza poziom, przy którym analiza kosztów i korzyści przeprowadzona podczas cyklu życia budynku jest dodatnia, z uwzględnieniem co najmniej aktualnej wartości netto kosztów inwestycyjnych i kosztów eksploatacji (w tym kosztów energii), utrzymania oraz - w stosownych przypadkach - zysków z wytworzonej energii i kosztów usunięcia;

(16) "system klimatyzacji" oznacza połączenie elementów wymaganych dla zapewnienia formy obróbki powietrza w pomieszczeniach, w tym wentylacji;

(17) "kocioł" oznacza połączenie kotła z palnikiem przeznaczone do przekazywania cieczy ciepła uwalnianego w procesie spalania;

(18) " znamionowa moc użyteczna " oznacza maksymalną moc cieplną, wyrażoną w kW, określoną i gwarantowaną przez producenta jako możliwa do dostarczenia podczas ciągłej pracy przy zachowaniu sprawności użytkowej podanej przez producenta;

(19) "pompa cieplna" oznacza maszynę, urządzenie lub instalację przekazujące ciepło z naturalnego otoczenia, na przykład z powietrza, wody lub gruntu, do budynków lub zastosowań przemysłowych poprzez odwrócenie naturalnego przepływu ciepła w taki sposób, że przepływa ono z nośnika o niższej do nośnika o wyższej temperaturze. Aby energia pozyskiwana z otoczenia przez pompy cieplne mogła zostać uznana za energię ze źródeł odnawialnych dla potrzeb niniejszej dyrektywy, ilość jej odpowiada ilości określonej w przepisach dyrektywy 2009/28/WE;

(20) "ubóstwo energetyczne" oznacza sytuację, w której gospodarstwo domowe zmuszone jest wydać ponad 10 % swoich dochodów na opłacenie rachunków za energię w celu ogrzania domu zgodnie z akceptowalną normą opartą na poziomach zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia;

(21) "system oświetleniowy" oznacza połączenie komponentów wymaganych do zapewnienia określonego poziomu oświetlenia;

(22) "system lokalnego ogrzewania lub chłodzenia" oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorącej wody lub schłodzonych płynów z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków w celu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomieszczeń lub procesów albo do wytwarzania ciepłej wody;

(23) "projekt oświetlenia" oznacza schemat lub rysunek szczegółowo przedstawiający konfigurację i układ punktów oświetleniowych łącznie z powiązanymi urządzeniami sterującymi.

Artykuł  3

Przyjęcie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynków

1.
Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków zgodnie z ramami ogólnymi podanymi w załączniku I.

Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 22 ust. 2.

2.
Państwa członkowskie wdrażają tę wspólną metodologię.
3.
Charakterystyka energetyczna budynków wyrażana jest w sposób przejrzysty oraz zawiera wskaźnik zapotrzebowania na energię pierwotną.
Artykuł  4

Ustalanie minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej

1.
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby ustalone zostały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej budynków oraz elementów budynków i systemów technicznych budynków i ich części w celu osiągnięcia co najmniej poziomów optymalnych pod względem kosztów oraz aby zostały one obliczone zgodnie ze wspólną metodologią określoną w art. 3.

Ustalając wymagania, państwa członkowskie konsultują się z organami publicznymi i innymi odpowiednimi interesariuszami oraz mogą dokonać zróżnicowania pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy różnymi kategoriami budynków.

Wymagania te są spójne z innymi obowiązującymi przepisami Wspólnoty i uwzględniają ogólne wewnętrzne warunki klimatyczne oraz wewnętrzne i zewnętrzne oświetlenie, aby uniknąć w ten sposób ewentualnych negatywnych efektów, takich jak nieodpowiednia wentylacja i nieodpowiednie naturalne oświetlenie, a także warunki lokalne i projektowaną funkcję oraz wiek budynku.

Wymagania te podlegają przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie dłuższych niż cztery lata oraz są uaktualniane w celu uwzględnienia postępu technicznego w sektorze budowlanym.

Przepisy niniejszego artykułu nie uniemożliwiają państwom członkowskim wspierania budowy nowych budynków, ważniejszych renowacji, modernizacji elementów i systemów technicznych, które wykraczają poza minimalne wymogi ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2.
Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieokreślaniu i niestosowaniu wymagań, o których mowa w ust. 1, do następujących kategorii budynków:

a) budynki urzędowo chronione jako część wyznaczonego środowiska lub z powodu ich szczególnych wartości architektonicznych lub historycznych, o ile zgodność z konkretnym minimalnym wymogiem dotyczącym charakterystyki energetycznej zmieniłaby w sposób niedopuszczalny ich charakter lub wygląd;

b) budynki wykorzystywane jako miejsca kultu i do działalności religijnej;

c) budynki tymczasowe o planowanym okresie użytkowania krótszym niż 18 miesięcy, obiekty przemysłowe, warsztaty i rolnicze budynki niemieszkalne o niskim zapotrzebowaniu na energię oraz rolnicze budynki niemieszkalne używane przez sektor objęty krajowym porozumieniem sektorowym w sprawie charakterystyki energetycznej;

▐

d) budynki wolnostojące o całkowitej powierzchni użytkowej mniejszej niż 50 m 2.

3.
Od dnia 30 czerwca 2012 r. państwa członkowskie zapewniają zachęty jedynie w przypadku wznoszenia lub przeprowadzania ważniejszej renowacji budynków lub ich części, w tym elementów budynków, których efekty spełniają co najmniej minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, odpowiadające wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
4.
Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2015 r. państwa członkowskie dokonają przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, ustalonych zgodnie z ust. 1 ║ i dopilnują, aby wymagania te odpowiadały co najmniej wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
5.
Państwa członkowskie zapewniają dotacje i doradztwo techniczne dla zabytkowych budynków lub ośrodków, aby umożliwić podjęcie konkretnych programów dostosowujących je do wymogów efektywności energetycznej.
6.
Systemy produkcji energii i środki na rzecz izolacji umieszczone w ośrodkach zabytkowych podlegają wizualnej ocenie skutków.
Artykuł  5

Obliczanie optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej

1.
Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, oraz na podstawie zasad określonych w załączniku IV, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków lub ich części. Ta wspólna metodologia może odnosić się do odpowiednich norm europejskich i:

– różnicuje pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy różnymi kategoriami budynków;

– odzwierciedla różne warunki klimatyczne w poszczególnych państwach członkowskich i prawdopodobną zmianę tych warunków w cyklu życia danego budynku oraz;

– formułuje wspólne założenia lub metody obliczeniowe dotyczące kosztów energii.

Raz na pięć lat Komisja dokonuje przeglądu i w razie potrzeby aktualizacji wspólnej metodologii.

Środki te, mające na celu zmianę elementów niniejszej dyrektywy innych niż istotne poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 21 ust. 2.

2.
Państwa członkowskie obliczają optymalny pod względem kosztów poziom wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej przy użyciu wspólnej metodologii określonej zgodnie z ust. 1 i odpowiednich parametrów, takich jak warunki klimatyczne.

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania ze wszystkich wyników obliczeń oraz ze wszystkich danych wejściowych i założeń użytych do celów tych obliczeń. Sprawozdanie jest włączone do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE. Państwa członkowskie przedkładają Komisji te sprawozdania co trzy lata. Pierwsze sprawozdanie należy złożyć najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r.

3.
Komisja publikuje sprawozdanie na temat postępów państw członkowskich we wdrażaniu niniejszego artykułu.
Artykuł  6

Budynki nowe

1.
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zadbania o to, aby nowe budynki spełniały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z art. 4 i przepisami określonymi w art. 9.

Dla budynków nowych państwa członkowskie promują stosowanie wysoce wydajnych systemów alternatywnych. Owe systemy alternatywne mogą obejmować, ale nie wyłącznie:

a) zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii ze źródeł odnawialnych;

b) kogenerację;

c) ogrzewanie lub chłodzenie lokalne lub blokowe, jeśli jest ono dostępne, zwłaszcza całkowicie lub częściowo w oparciu o energię ze źródeł odnawialnych;

d) pompy cieplne;

e) sprzęt oparty na technologii informacyjno-komunikacyjnej do celów monitorowania i kontroli.

Artykuł  7

Budynki istniejące

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby przy wykonywaniu ważniejszej renowacji budynków charakterystyka energetyczna tych budynków została poprawiona, tak aby spełniała minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, na ile jest to możliwe pod względem technicznym, funkcjonalnym i ekonomicznym. Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 4. Wymagania te mogą być ustalane zarówno dla budynków poddawanych renowacji jako całość, jak i dla systemów poddawanych renowacji lub dla elementów, jeśli stanowią one część prac renowacyjnych przewidywanych do wykonania w ograniczonym czasie, przy uwzględnieniu celu poprawy ogólnej charakterystyki energetycznej budynku lub jego części.

W odniesieniu do budynków poddawanych ważniejszej renowacji państwa członkowskie zachęcają do rozważenia i uwzględnienia następujących wysokowydajnych systemów alternatywnych:

a) zdecentralizowanych systemów dostawy energii opartych na energii ze źródeł odnawialnych;

b) kogeneracji;

c) ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego, jeśli jest dostępne, zwłaszcza opartego całkowicie lub częściowo na energii ze źródeł odnawialnych;

d) pomp cieplnych;

e) sprzętu nowoczesnej technologii (ICT) do celów monitorowania i kontroli.

Artykuł  8

Systemy techniczne budynku i elementy budynku

1.
Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla elementów budynków i systemów technicznych budynków zainstalowanych i oddanych do użytku w budynkach, które nie są objęte dyrektywą 2009/...WE [ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią] ani środkami wykonawczymi do niej. Ustala się wymagania dla nowych, wymienionych i modernizowanych instalacji technicznych, systemów technicznych budynku i elementów budynków oraz ich części i stosuje się je w zakresie, w jakim są one wykonalne pod względem technicznym i funkcjonalnym.

Wymagania dotyczą w szczególności następujących elementów:

a) kotłów, innych wytwornic ciepła lub wymienników ciepła w systemach ogrzewania, w tym ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego;

b) podgrzewaczy wody w systemach ciepłej wody użytkowej;

c) centralnej jednostki klimatyzacji lub wytwornicy chłodu w systemach klimatyzacji;

d) zainstalowanego oświetlenia;

e) elementów budynku, o których mowa w art. 2 ust. 5a.

2.
Minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z ust. 1 są zgodne z całym obowiązującym prawodawstwem dotyczącym produktów składających się na systemy i elementy budynku i opierają się na właściwej instalacji produktów, ich właściwej regulacji i przeglądach danego systemu technicznego budynku. W przypadku systemów technicznych budynku wymagania te gwarantują ich prawidłowe uregulowanie przy oddawaniu do użytku, osiągnięcie odpowiedniej równowagi hydraulicznej w systemach ogrzewania wodnego oraz zastosowanie w instalacji produktów odpowiednio dobranych pod względem wielkości i rodzaju, przy uwzględnieniu planowanego użycia danego systemu technicznego budynku.
3.
Zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/...WE z dnia ...[dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej](13) państwa członkowskie dbają o instalację inteligentnych liczników we wszystkich nowych budynkach i we wszystkich budynkach poddawanych poważniejszej renowacji oraz przy wymianie licznika, a także - w odpowiednich przypadkach - zachęcają do instalacji aktywnych systemów kontroli, takich jak systemy automatyzacji, kontroli i monitoringu.
Artykuł  9

Budynki zużywające energię na poziomie zerowym netto

1.
Państwa członkowskie opracowują krajowe plany mające na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie nowe budynki były budynkami zużywającymi energię co najmniej na poziomie zerowym netto.

Państwa członkowskie ustalają docelowy minimalny odsetek budynków, które odpowiednio na lata 2015 i 2020 zużywają energię na poziomie zerowym netto, mierzonym jako odsetek ogólnej liczby budynków oraz jako odsetek łącznej powierzchni użytkowej.

Ustala się oddzielne poziomy docelowe dla:

a) nowych i odnowionych budynków mieszkalnych;

b) nowych i odnowionych budynków niemieszkalnych;

c) budynków zajmowanych przez władze publiczne.

Dla budynków, o których mowa w lit. c), państwa członkowskie ustalają poziomy docelowe, które należy osiągnąć ze znacznym wyprzedzeniem terminów określonych w akapicie pierwszym i drugim, przy uwzględnieniu wiodącej roli, jaką organy publiczne powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków.

2.
Plan krajowy, o którym mowa w ust. 1, opracowuje się po zasięgnięciu konsultacji u wszystkich odnośnych interesariuszy, w tym władz lokalnych i regionalnych, i zawiera on między innymi następujące elementy:

▐

a) pośrednią wartość procentową udziału takich budynków w ogólnej liczbie budynków i w stosunku do łącznej powierzchni użytkowej w 2015 i 2020 r.;

b) szczegółowe informacje o wymogach krajowych w zakresie minimalnych poziomów energii ze źródeł odnawialnych w budynkach nowych i budynkach istniejących poddawanych ważniejszej renowacji, zgodnie z wymogami dyrektywy 2009/28/WE oraz z art. 6 i 7 niniejszej dyrektywy;

c) streszczenie wszystkich strategii i informacje na temat środków przyjętych w celu promowania tych budynków;

d) krajowe, regionalne lub lokalne programy mające na celu wspieranie środków na rzecz promowania takich budynków, jak bodźce fiskalne, instrumenty finansowe lub obniżona stawka podatku VAT.

3.
Państwa członkowskie przekazują Komisji plany krajowe, o których mowa w ust. 1, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. i co trzy lata składają Komisji sprawozdanie z postępów w ich wdrażaniu. Plany krajowe i sprawozdania z postępów włącza się do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
4.
W ciągu dwóch miesięcy od przekazania planu krajowego przez państwo członkowskie zgodnie z ust. 3, Komisja - uwzględniając w pełni zasadę pomocniczości - może odrzucić ten plan lub dowolną jego część z uwagi na niespełnianie wszystkich wymogów niniejszego artykułu. W takim wypadku odnośne państwo członkowskie proponuje poprawki. W ciągu jednego miesiąca od otrzymania tych propozycji Komisja akceptuje zmieniony plan lub zwraca się o przedstawienie kolejnych konkretnych poprawek. Komisja wraz z państwem członkowskim, którego to dotyczy, podejmuje wszelkie rozsądne działania w celu uzgodnienia planu krajowego w ciągu pięciu miesięcy od daty pierwszego przekazania.
5.
Zgodnie z definicją podaną w art. 2, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja określa szczegółową wspólną definicję budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

6.
W terminie do dnia 30 czerwca 2012 r., a następnie co trzy lata, Komisja publikuje sprawozdanie z postępów państw członkowskich w zwiększaniu liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto. Na podstawie tego sprawozdania Komisja opracowuje plan działania oraz w razie potrzeby proponuje środki mające na celu zwiększenie liczby takich budynków.
Artykuł  10

Zachęty finansowe i bariery rynkowe

1.
Do dnia 30 czerwca 2011 r. państwa członkowskie opracowują krajowe plany działania, w tym również proponowane środki mające na celu spełnienie wymogów określonych w niniejszej dyrektywie poprzez zmniejszenie istniejących barier prawnych i rynkowych oraz rozwój istniejących i nowych instrumentów finansowych i fiskalnych zwiększających efektywność energetyczną nowych i już istniejących budynków.

Proponowane środki są wystarczające, skuteczne, przejrzyste i niedyskryminujące, wspierają one realizację zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej, dążą do promowania znacznej poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w przypadku gdy inaczej poprawa ta nie byłaby ekonomicznie wykonalna, i obejmują środki na rzecz wsparcia gospodarstw domowych zagrożonych ubóstwem energetycznym.

Państwa członkowskie porównują swoje instrumenty finansowe i fiskalne z instrumentami wymienionymi w załączniku V oraz - bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego - wdrażają co najmniej dwa środki z tego załącznika.

2.
Państwa członkowskie przekazują te krajowe plany działania Komisji poprzez włączenie ich w plany działania na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE, i co trzy lata dokonują ich aktualizacji.
3.
Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja, po przeprowadzeniu oceny wpływu, przedstawia odpowiednie wnioski legislacyjne zmierzające do wzmocnienia istniejących i zaproponowania dodatkowych wspólnotowych instrumentów finansowych w celu wsparcia wdrażania niniejszej dyrektywy.

Wnioski te uwzględniają następujące środki:

a) w kontekście przeglądu rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego(14) na kolejny okres programowania - znaczny wzrost maksymalnej kwoty alokacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, która może zostać wykorzystana do wspierania inwestycji związanych z efektywnością energetyczną, w tym również z lokalnym ogrzewaniem i chłodzeniem, oraz inwestycji w energię ze źródeł odnawialnych w mieszkalnictwie, a także rozszerzenie kwalifikacji tych projektów;

b) wykorzystanie innych środków finansowych Wspólnoty w celu wspierania prac badawczo-rozwojowych, kampanii informacyjnych oraz szkoleń związanych z efektywnością energetyczną;

c) powołanie do 2020 r. Funduszu Efektywności Energetycznej w oparciu o wkłady z budżetu Wspólnoty, Europejskiego Banku Inwestycyjnego i państw członkowskich, który to fundusz spełniałby rolę dźwigni zwiększającej inwestycje prywatne i publiczne w projekty mające na celu zwiększanie efektywności energetycznej budynków, w tym dotyczące energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związane z efektywnością energetyczną. Ten Fundusz zostaje włączony w programowanie innych rodzajów wspólnotowej pomocy strukturalnej; kryteria jego alokacji zdefiniowane są zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(15) i zostanie on wdrożony najpóźniej do 2014 r.;

d) obniżona stawka podatku VAT od usług i produktów, w tym energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związanych z efektywnością energetyczną.

Artykuł  11

Świadectwa charakterystyki energetycznej

1.
Państwa członkowskie ustanawiają środki konieczne do utworzenia systemu certyfikacji w odniesieniu do charakterystyki energetycznej budynków. Świadectwo charakterystyki energetycznej zawiera charakterystykę energetyczną budynku oraz wartości referencyjne takie jak minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla umożliwienia właścicielom lub najemcom budynku lub jego części dokonania oceny jego charakterystyki energetycznej oraz łatwego jej porównania z innymi budynkami mieszkalnymi lub niemieszkalnymi. W przypadku budynków niemieszkalnych może ona ewentualnie również obejmować faktyczną ilość energii zużywaną w ciągu roku, o której mowa w załączniku I.

W przypadku sprzedaży lub wynajmu budynku przed jego wybudowaniem sprzedający przedstawia dokładną pisemną ocenę jego przyszłej charakterystyki energetycznej.

2.
Świadectwo zawiera zalecenia dotyczące optymalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej budynku lub jego części.

Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej obejmują:

a) środki przeprowadzone w związku z ważniejszą renowacją przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku;

b) środki dotyczące poszczególnych części lub elementów budynku niezależnie od ważniejszej renowacji przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku.

3.
Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej są technicznie wykonalne dla konkretnego budynku i zawierają przejrzyste informacje, w tym co najmniej wyraźne wskazanie obliczonego potencjału danego środka w zakresie oszczędności energii, aktualnej wartości netto i kosztów inwestycyjnych w odniesieniu do konkretnego budynku lub rodzaju budynku. Ocena kosztów opiera się na szeregu standardowych warunków, obejmujących co najmniej ocenę oszczędności energii oraz leżące u podstaw ceny energii, zachęty finansowe lub fiskalne i stopy procentowe dla inwestycji koniecznych do wypełnienia zaleceń.
4.
Państwa członkowskie dopilnowują, aby władze publiczne oraz inne instytucje, które finansują zakup lub remont budynków, uwzględniały wskazaną charakterystykę energetyczną i zalecenia zawarte w świadectwach charakterystyki energetycznej przy określaniu poziomu i warunków zachęt finansowych, środków fiskalnych i udzielania pożyczek.
5.
W świadectwie charakterystyki energetycznej jest wskazane, gdzie właściciel lub najemca może uzyskać bardziej szczegółowe informacje dotyczące zawartych w nim zaleceń. Ponadto świadectwo zawiera informacje dotyczące kroków, jakie należy podjąć w celu wypełnienia zaleceń, łącznie z informacjami o dostępnych zachętach fiskalnych i finansowych oraz o możliwościach finansowania.
6.
Władze publiczne, biorąc pod uwagę wiodącą rolę, jaką powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków, wprowadzają w życie zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej wydanym dla budynków zajmowanych przez nie w okresie ważności tego świadectwa.
7.
Certyfikacja mieszkań lub jednostek przewidywanych do oddzielnego użytkowania w blokach może być oparta:

a) na wspólnej certyfikacji całego budynku w przypadku bloków o wspólnym systemie ogrzewania, lub

b) na ocenie charakterystyki energetycznej danego mieszkania lub jednostki.

8.
Certyfikacja domów jednorodzinnych może być oparta na ocenie innego reprezentatywnego budynku o podobnej konstrukcji i wielkości z podobną faktyczną charakterystyką energetyczną, o ile podobieństwo to może zostać zagwarantowane przez eksperta wydającego świadectwo charakterystyki energetycznej.
9.
Ważność świadectwa charakterystyki energetycznej nie przekracza 10 lat.
10.
Do 30 czerwca 2010 r. Komisja przyjmie wytyczne określające minimalne normy w odniesieniu do treści, języka i wyglądu świadectw charakterystyki energetycznej.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

11.
Każde państwo członkowskie uznaje świadectwa wydane w innym państwie członkowskim zgodnie z takimi wytycznymi oraz nie ogranicza swobody świadczenia usług finansowych z przyczyn związanych z wydaniem świadectwa w tym państwie członkowskim.
12.
Na podstawie informacji otrzymanych od państw członkowskich oraz w porozumieniu z odpowiednimi sektorami, do 2011 r. opracowany zostanie dobrowolny, wspólny dla Unii Europejskiej system wydawania świadectw charakterystyki energetycznej budynków niemieszkalnych w drodze procedury komitetowej, o której mowa w art. 21.

Środek ten mający na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

Do roku 2012 państwa członkowskie wprowadzają wspólny dla Unii Europejskiej, dobrowolny system certyfikacji, o którym mowa w pierwszym akapicie, który będzie funkcjonować równolegle do krajowych systemów certyfikacji.

Artykuł  12

Wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej

1.
Państwa członkowskie gwarantują wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej dla budynków lub ich części, które są wznoszone, sprzedawane lub wynajmowane, oraz dla budynków często odwiedzanych przez ludność, o całkowitej powierzchni użytkowej powyżej 250 m 2, a także dla budynków zajmowanych przez władze publiczne.
2.
Państwa członkowskie wymagają, aby przy wznoszeniu budynków lub ich części świadectwo charakterystyki energetycznej było przekazywane właścicielowi przez niezależnego eksperta wydającego świadectwo określonego w art. 16 lub przez sprzedającego.
3.
Państwa członkowskie wymagają, aby przy wystawianiu na sprzedaż budynków lub ich części we wszystkich ogłoszeniach o sprzedaży budynku lub jego części był określony numeryczny wskaźnik charakterystyki energetycznej zawarty w świadectwie charakterystyki energetycznej oraz aby świadectwo charakterystyki energetycznej zostało pokazane potencjalnemu nabywcy.

Sprzedawca przekazuje nabywcy świadectwo charakterystyki energetycznej najpóźniej w momencie zawarcia umowy sprzedaży.

4.
Państwa członkowskie wymagają, aby przy oferowaniu do wynajęcia budynków lub ich części we wszystkich ogłoszeniach o wynajmie budynku lub jego części był określony numeryczny wskaźnik charakterystyki energetycznej zawarty w świadectwie charakterystyki energetycznej oraz aby świadectwo charakterystyki energetycznej zostało pokazane potencjalnemu najemcy.

Właściciel przekazuje najemcy świadectwo charakterystyki energetycznej najpóźniej w momencie zawarcia umowy wynajmu.

5.
Właściciel budynku może w dowolnej chwili zwrócić się do akredytowanego eksperta z prośbą o wydanie, ponowne obliczenie lub zaktualizowanie świadectwa charakterystyki energetycznej, niezależnie od tego, czy dany budynek jest budowany, odnawiany, wynajmowany czy sprzedawany.
6.
Państwa członkowskie mogą wyłączyć kategorie budynków określone w art. 4 ust. 2 ze stosowania ust. 1, 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.
Artykuł  13

Umieszczanie świadectw charakterystyki energetycznej w widocznym miejscu

1.
Państwa członkowskie przyjmują środki mające na celu zagwarantowanie, że w przypadku gdy dany budynek zajmują władze publiczne lub dany budynek o całkowitej powierzchni użytkowej powyżej 250 m 2 jest często odwiedzany przez ludność, świadectwo charakterystyki energetycznej jest umieszczone w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu.

▐

Artykuł  14

Przeglądy systemów ogrzewania

1.
Państwa członkowskie ustanawiają środki niezbędne do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów ogrzewania z kotłami opalanymi nieodnawialnym paliwem płynnym lub stałym, o znamionowej mocy użytecznej ponad 20 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności kotła oraz jego dobrania do wymagań grzewczych budynku. Państwa członkowskie mogą zawiesić te przeglądy w przypadku wprowadzenia elektronicznego systemu monitorowania i kontroli.
2.
Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zależności od rodzaju i znamionowej mocy użytecznej systemu ogrzewania. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu systemu ogrzewania oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.
3.
Systemy ogrzewania z kotłami o znamionowej mocy użytecznej ponad 100 kW są kontrolowane co najmniej co dwa lata.

Dla kotłów opalanych gazem okres ten może być wydłużony do czterech lat.

4.
W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, 2 i 3 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o podjęciu środków mających na celu zapewnienie udzielenia porad użytkownikom w sprawie wymiany kotłów, innych modyfikacji systemu ogrzewania oraz w sprawie rozwiązań alternatywnych celem dokonania oceny sprawności i odpowiedniego dobrania kotła. Ogólny wpływ tego podejścia musi być równoważny z wpływem wynikającym z przepisów zawartych w ust. 2 i 3.

Jeżeli państwa członkowskie podejmą decyzję o stosowaniu środków, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przedkładają one Komisji sprawozdanie na temat równoważności tych środków względem środków określonych w ust. 1, 2 i 3 najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. Państwa członkowskie przedkładają te sprawozdania co trzy lata. Sprawozdania mogą być zawarte w planach działań dotyczących efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

Jeśli Komisja uzna, że sprawozdanie złożone przez państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równoważności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja może w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zażądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równoważność albo wdrożyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu jednego roku od przedstawienia takiego żądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równoważność lub wdrożonych środków dodatkowych, może ona cofnąć odstępstwo.

Artykuł  15

Przeglądy systemów klimatyzacji

1.
Państwa członkowskie ustanawiają niezbędne środki do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów klimatyzacji i wentylacji oraz odwracalnych pomp cieplnych o użytecznej mocy znamionowej ponad 5 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności klimatyzacji i jej dobranie do wymagań dotyczących chłodzenia budynku. Przegląd systemów wentylacji obejmuje również ocenę obiegu powietrza.

Państwa członkowskie mogą zaprzestać przeprowadzania tych przeglądów, jeżeli zainstalowano elektroniczny system monitorowania i kontroli umożliwiający zdalne monitorowanie wydajności i bezpieczeństwa systemów.

2.
Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zależności od rodzaju i znamionowej mocy użytecznej systemu klimatyzacji, systemu wentylacji lub odwracalnych pomp cieplnych. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.
3.
Ustanawiając środki, o których mowa w ust. 1 i 2, państwa członkowskie, o ile jest to ekonomicznie i technicznie wykonalne, zapewniają zgodność przeprowadzanych przeglądów z przepisami dotyczącymi przeglądu systemów ogrzewania i innych systemów technicznych, o których mowa w art. 13 niniejszej dyrektywy, oraz z przepisami dotyczącymi przeglądu wycieków ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 842/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych(16).
4.
W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przyjęciu środków mających na celu zapewnienie udzielania porad użytkownikom w sprawie wymiany systemów klimatyzacji lub innych modyfikacji systemu klimatyzacji, które mogą obejmować przeglądy mające na celu dokonanie oceny sprawności i doboru odpowiedniego systemu klimatyzacji. Ogólny wpływ tego podejścia jest równoważny z wpływem wynikającym z przepisów zawartych w ust. 1 i 2.

Jeżeli państwa członkowskie stosują środki, o których mowa w akapicie pierwszym, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. przedkładają one Komisji sprawozdanie na temat równoważności tych środków względem środków określonych w ust. 1 i 2. Państwa członkowskie składają te sprawozdania co trzy lata. Sprawozdania mogą być zawarte w planach działań dotyczących efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

Uznawszy, że sprawozdanie złożone przez państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równoważności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja może w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zażądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równoważność albo wdrożyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu roku od przedstawienia takiego żądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równoważność lub wdrożonych środków dodatkowych, może ona cofnąć odstępstwo.

Artykuł  16

Sprawozdania z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji

1.
Niniejszy artykuł ma zastosowanie do sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji.
2.
Sprawozdanie z przeglądu jest wydawane w regularnych odstępach czasu dla każdego systemu poddanego przeglądowi. Sprawozdanie z przeglądu zawiera następujące informacje:

a) porównanie charakterystyki energetycznej systemu poddanego przeglądowi z efektywnością energetyczną

(i) najlepszego dostępnego, możliwego do zastosowania systemu; oraz

(ii) systemu podobnego rodzaju, którego wszystkie istotne elementy osiągają poziom charakterystyki energetycznej wymagany zgodnie z obowiązującym prawodawstwem;

b) zalecenia dotyczące opłacalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej systemu w danym budynku lub jego części.

Zalecenia, o których mowa w lit. b), dotyczą konkretnego systemu i zawierają przejrzyste informacje dotyczące ich opłacalności ekonomicznej. Ocena opłacalności ekonomicznej opiera się na szeregu standardowych warunków, takich jak ocena oszczędności energii oraz leżące u podstaw ceny energii i stopy procentowe dla inwestycji.

3.
Inspektor przekazuje sprawozdanie z przeglądu właścicielowi lub najemcy budynku.
Artykuł  17

Niezależni eksperci

1.
Państwa członkowskie zapewniają, aby wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej budynków, przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji były przeprowadzane w sposób niezależny przez wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów, niezależnie od tego, czy prowadzą oni działalność na własny rachunek, czy też są zatrudnieni w instytucjach publicznych lub przedsiębiorstwach prywatnych.

Przy akredytacji ekspertów uwzględnia się ich fachowość i niezależność.

2.
Państwa członkowskie gwarantują wspólne uznawanie krajowych kwalifikacji i akredytacji.
3.
Do 2011 roku Komisja określi wytyczne obejmujące zalecenia dotyczące minimalnych norm w zakresie regularnego szkolenia ekspertów.

Środek ten, mający na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

4.
Państwa członkowskie udostępniają ogółowi społeczeństwa informacje na temat szkolenia i akredytacji. Państwa członkowskie tworzą i udostępniają również rejestr wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów.
Artykuł  18

Niezależny system kontroli

1.
Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie niezależnego systemu kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji zgodnie z załącznikiem II. Państwa członkowskie ustanawiają dzielone mechanizmy egzekwowania prawa w przypadku organizacji, które są odpowiedzialne za egzekwowanie świadectw charakterystyki energetycznej oraz sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji.
2.
Państwa członkowskie mogą delegować odpowiedzialność za wdrożenie niezależnych systemów kontroli. W przypadku podjęcia takiej decyzji państwa członkowskie sprawdzają, czy niezależne systemy kontroli zostały wdrożone zgodnie z załącznikiem II.
3.
Państwa członkowskie wymagają, aby świadectwa charakterystyki energetycznej oraz sprawozdania z przeglądów, o których mowa w ust. 1, były rejestrowane lub udostępniane właściwym władzom lub organom, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnych systemów kontroli, na ich żądanie.
Artykuł  19

Przegląd

Komisja przy pomocy Komitetu ustanowionego w art. 22 dokonuje oceny niniejszej dyrektywy i bierze pod uwagę przeprowadzenie jej przeglądu do 2015 r. w świetle doświadczenia zdobytego podczas jej stosowania i osiągniętych wtedy postępów oraz, jeśli jest to konieczne, przedstawia wnioski odnoszące się m.in. do:

a) metodologii oceny charakterystyki energetycznej budynków w oparciu o zużycie energii pierwotnej i emisje dwutlenku węgla;

b) ogólnych zachęt dla dalszych środków w zakresie poprawy efektywności energetycznej budynków;

c) wprowadzenia ogólnowspólnotowego wymogu dla istniejących budynków, by były budynkami zużywającymi energię na poziomie zerowym netto.

Artykuł  20

Informacja

1.
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem informowania właścicieli i najemców budynków lub ich części odnośnie do różnych metod i praktyk służących poprawie charakterystyki energetycznej.
2.
Państwa członkowskie dostarczają właścicielom i najemcom budynków w szczególności informacji o świadectwach charakterystyki energetycznej i sprawozdaniach z przeglądu, o tym, czemu one służą i jaki jest ich cel, o opłacalnych ekonomicznie sposobach poprawy charakterystyki energetycznej budynku oraz o średnio- i długoterminowych konsekwencjach finansowych niepodjęcia żadnego działania, a także o dostępnych instrumentach finansowych w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynku. Kampanie informacyjne mają na celu zachęcanie właścicieli i najemców do spełnienia co najmniej minimalnych wymogów określonych w art. 4 i 9.

Na wniosek państw członkowskich Komisja udziela pomocy państwom członkowskim w realizacji kampanii informacyjnych do celów, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, które mogą być włączane do programów wspólnotowych.

3.
Państwa członkowskie zapewniają udział władz lokalnych i regionalnych w opracowywaniu programów dostarczających informacji oraz szkoleń i podnoszących świadomość obywateli.
4.
Państwa członkowskie dopilnowują również, przy udziale władz lokalnych i regionalnych, aby osoby odpowiedzialne za wprowadzenie niniejszej dyrektywy w życie, poprzez planowanie i egzekwowanie norm dotyczących budynków, mogły skorzystać z odpowiedniego doradztwa i szkolenia. Takie doradztwo i szkolenie w szczególności podkreśla znaczenie poprawy charakterystyki energetycznej i umożliwia rozważenie optymalnej kombinacji inwestycji w poprawę efektywności energetycznej, wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych oraz lokalnego ogrzewania i chłodzenia podczas planowania, projektowania, budowania i odnawiania obszarów przemysłowych lub mieszkalnych.
5.
Właściciele i najemcy budynków handlowych zobowiązani są do wymiany informacji dotyczących faktycznego zużycia energii.
6.
Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące:

a) systemów wsparcia na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym na rzecz promocji efektywności energetycznej i wykorzystywania w budynkach energii ze źródeł odnawialnych;

b) udziału energii ze źródeł odnawialnych wykorzystywanej w sektorze budynków na poziomie krajowym i regionalnym, łącznie z konkretnymi informacjami na temat tego, czy energia ze źródeł odnawialnych produkowana jest przez znajdujące się na danym terenie urządzenia, lokalne systemy ogrzewania i chłodzenia, czy też pochodzi z kogeneracji.

Informacje te włączane są do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

7.
Państwa członkowskie przyjmują środki konieczne do przeszkolenia większej liczby instalatorów oraz zapewnienia szkoleń podwyższających poziom kompetencji w zakresie instalacji i integracji wymaganych energooszczędnych urządzeń technologicznych wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych, aby mogli oni odgrywać kluczową rolę w poprawie efektywności energetycznej budynków.
8.
Do 2010 roku Komisja uruchomi stronę internetową zawierającą następujące informacje:

a) najnowszą wersję każdego planu działań na rzecz efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE;

b) szczegółowe informacje na temat środków stosowanych obecnie na szczeblu Wspólnoty w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych/fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a także informacje kontaktowe;

c) szczegółowe informacje na temat krajowych planów działań oraz krajowych, regionalnych i lokalnych środków stosowanych obecnie w każdym państwie członkowskim w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych lub fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a także informacje kontaktowe;

d) przykłady najlepszej praktyki na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej budynków.

Informacje, o których mowa w pierwszym akapicie, są przedstawiane w formie łatwo dostępnej i zrozumiałej dla zwykłych najemców, właścicieli i przedsiębiorców ze wszystkich państw członkowskich, a także dla wszystkich władz lokalnych, regionalnych i krajowych. Forma, w jakiej przedstawione są informacje, ma pomagać tym osobom i organizacjom w ocenie dostępnego im wsparcia w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej budynków oraz w porównaniu środków wsparcia stosowanych w różnych państwach członkowskich.

Artykuł  21

Dostosowanie załącznika I do postępu technicznego

Komisja dostosowuje do postępu technicznego pkt 3 i 4 załącznika I d.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

Artykuł  22

Procedura komitetowa

1.
Komisja jest wspierana przez komitet.
2.
W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Artykuł  23

Kary

Państwa członkowskie określają zasady dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich egzekwowania. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję, a następnie bezzwłocznie powiadamiają ją o wszystkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą. Państwa członkowskie przedstawiają informacje potwierdzające skuteczność zasad dotyczących kar w planach działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.

Artykuł  24

Transpozycja

1.
Państwa członkowskie przyjmą i opublikują najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania artykułów 2 - 18, 20 i 23 oraz załączników I i II do niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekażą one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie stosują przepisy, które dotyczą art. 2, 3, 9, 11 - 13, 17, 18, 20 i 23, najpóźniej od dnia 31 grudnia 2010 r.

Państwa członkowskie stosują przepisy, które dotyczą art. 4 - 8, 14 - 16 i 18, w odniesieniu do budynków zajmowanych przez władze publiczne - najpóźniej od dnia 31 grudnia 2010 r., a w odniesieniu do innych budynków - najpóźniej od dnia 31 stycznia 2012 r.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektywy uchylonej niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.

2.
Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł  25

Uchylenie

Dyrektywa 2002/91/WE, zmieniona rozporządzeniem wymienionym w załączniku III część A, traci moc z dniem 1 lutego 2012 r., bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektywy określonej w załączniku III część B.

Odesłanie do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłanie do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VI.

Artykuł  26

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł  27

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu EuropejskiegoW imieniu Rady
PrzewodniczącyPrzewodniczący

______

(1) Opinia z dnia 13 maja 2009 (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Opinia z dnia 21 kwietnia 2009 (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009.

(4) Dz.U L 1 z 4.1.2003, s. 65.

(5) Zob. załącznik VI część A.

(6) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0038.

(7) OJ L 140, 5.6.2009, p. 136.

(8) OJ L 140, 5.6.2009, p. 16.

(9) Dz.U. L 114 z 27.4.2006, s. 64.

(10) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22.

(11) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

(12) Dz. U. L ...(COD(2008)0151).

(13) Dz. U. L ...(COD(2007)0195).

(14) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 1.

(15) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25.

(16) Dz.U. L 161 z 14.6.2006, s. 1.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

Ramy ogólne do obliczania charakterystyki energetycznej budynków (o których mowa w art. 3)

1. Charakterystykę energetyczną budynku określa się na podstawie obliczonej lub faktycznej ilości energii pierwotnej, którą zużywa się rocznie w celu spełnienia różnych potrzeb związanych z jego zwyczajowym użytkowaniem, i odzwierciedla ona zapotrzebowanie na energię do celów ogrzewania i chłodzenia (energię potrzebną, aby uniknąć przegrzania) w celu utrzymania przewidzianych warunków termicznych budynku. W stosownych przypadkach zużycie jest równoważone energią wytwarzaną z odnawialnych źródeł energii na miejscu.

2. Charakterystykę energetyczną budynku wyraża się w sposób przejrzysty i zawiera ona także wskaźnik numeryczny zużycia energii pierwotnej, wyrażony w kWh/m2 na rok.

Metodologia obliczania charakterystyki energetycznej budynków wykorzystuje normy europejskie oraz odnośne wspólnotowe przepisy, łącznie z dyrektywą 2009/28/WE.

Przy ocenie charakterystyki energetycznej wykorzystania energii elektrycznej w budynku we współczynniku przeliczeniowym z energii końcowej na pierwotną uwzględnia się roczną średnią ważoną odpowiedniej mieszanki paliw używanych do produkcji energii elektrycznej

3. Metodologia jest ustalana przy uwzględnieniu co najmniej następujących aspektów:

a) następującej faktycznej charakterystyki cieplnej budynku, w tym jego ścian wewnętrznych:

(i) pojemność cieplna;

(ii) izolacja; osiągnięta przy użyciu dostępnych materiałów o najniższym przewodnictwie cieplnym;

(iii) ogrzewanie pasywne;

(iv) elementy chłodzące; oraz

(v) mostki cieplne;

b) instalacji grzewczej i zaopatrzenia w ciepłą wodę użytkową, włącznie z charakterystyką ich izolacji;

c) instalacji klimatyzacyjnych, w tym systemów chłodzenia;

d) naturalnej i mechanicznej wentylacji, co może obejmować szczelność powietrzną;

e) wbudowanych systemów oświetleniowych określonych w projekcie oświetlenia z uwzględnieniem odpowiednich poziomów oświetlenia w przypadku funkcji wykonywanych na poziomie pomieszczenia, obecności osób, dostępności odpowiedniego poziomu światła naturalnego, elastycznego przyjęcia poziomów światła uwzględniających różnice funkcji oraz to, czy dana instalacja przeznaczona jest dla sektora mieszkalnego, czy też niemieszkalnego;

f) projektu, położenia i zorientowania budynku, włącznie z klimatem zewnętrznym;

g) pasywnych systemów słonecznych i ochrony przed słońcem;

h) warunków klimatu wnętrza, włącznie z projektowanym klimatem wnętrza; i) obciążeń wewnętrznych.

4. W stosownych przypadkach w tych obliczeniach brany jest pod uwagę pozytywny wpływ poniższych aspektów:

a) lokalne warunki nasłonecznienia, aktywne systemy słoneczne i inne systemy grzewcze i elektryczne oparte na odnawialnych źródłach energii;

b) elektryczność wytwarzana w drodze kogeneracji;

c) lokalne lub blokowe systemy grzewcze i systemy chłodzenia;

d) naturalne oświetlenie.

5. Dla potrzeb tego obliczania budynki powinny być odpowiednio sklasyfikowane w następujących kategoriach:

a) domy jednorodzinne różnych rodzajów;

b) bloki mieszkalne;

c) biura;

d) budynki edukacyjne;

e) szpitale;

f) hotele i restauracje;

g) obiekty sportowe;

h) budynki usług handlu hurtowego i detalicznego;

i) budynki związane z handlem hurtowym i logistyką;

j) inne rodzaje budynków zużywających energię.

ZAŁĄCZNIK  II

Niezależne systemy kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądu

1. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,5 % wszystkich świadectw charakterystyki energetycznej wydanych w ciągu roku przez każdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezależny ekspert wyda tylko kilka świadectw, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego świadectwa i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniżej, przy czym każdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych świadectw:

a) kontrola prawidłowości danych wejściowych budynku, użytych do wydania świadectwa charakterystyki energetycznej i wyników zawartych w świadectwie;

b) kontrola danych wejściowych i weryfikacja wyników zawartych w świadectwie, w tym wydanych zaleceń;

c) pełna kontrola danych wejściowych budynku, użytych do wydania świadectwa charakterystyki energetycznej, pełna weryfikacja wyników zawartych w świadectwie, w tym wydanych zaleceń, oraz kontrola na miejscu w budynku celem sprawdzenia zgodności specyfikacji zawartej w świadectwie charakterystyki energetycznej z budynkiem, dla którego zostało wydane świadectwo.

2. Jeżeli kontrole wykażą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu świadectw wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeżeli dodatkowe kontrole wykażą brak zgodności; najpoważniejsze naruszenia zagrożone są karą cofnięcia akredytacji danemu ekspertowi.

3. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,1 % wszystkich sprawozdań z przeglądu wydanych w ciągu roku przez każdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezależny ekspert wyda tylko kilka sprawozdań z przeglądu, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego sprawozdania z przeglądu i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniżej, przy czym każdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych sprawozdań z przeglądu:

a) kontrola prawidłowości danych wejściowych poddanego przeglądowi systemu technicznego budynku, użytych do wydania sprawozdania z przeglądu i wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu;

b) kontrola danych wejściowych i weryfikacja wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu, w tym wydanych zaleceń;

c) pełna kontrola danych wejściowych poddanego przeglądowi systemu technicznego budynku, użytych do wydania sprawozdania z przeglądu, pełna weryfikacja wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu, w tym wydanych zaleceń, oraz kontrola na miejscu w budynku celem sprawdzenia zgodności specyfikacji zawartej w sprawozdaniu z przeglądu z systemem technicznym budynku poddanym przeglądowi.

4. Jeżeli kontrole wykażą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu sprawozdań z przeglądu wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeżeli dodatkowe kontrole wykażą brak zgodności; najpoważniejsze naruszenia zagrożone są karą cofnięcia akredytacji danemu ekspertowi.

ZAŁĄCZNIK  III

Część  A

Uchylona dyrektywa wraz z jej zmianą

(o której mowa w art. 25)
Dyrektywa 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Dz.U. L 1 z 4.1.2003, s. 65)
Rozporządzenie (WE) nr 1137/2008 Parlamentu Europejskiego i Radyjedynie pkt 9.9 załącznika
(Dz.U. L 311 z 21.11.2008, s. 1)

Część  B

Terminy przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania

(o których mowa w art. 24)
DyrektywaTermin przeniesieniaData zastosowania
2002/91/WE4 stycznia 2006 r.4 stycznia 2009 r. tylko dla art. 7, 8 i 9

ZAŁĄCZNIK  IV

Zasady wspólnej metodologii obliczania poziomów optymalnych pod względem kosztów

Określając wspólną metodologię obliczania poziomów optymalnych pod względem kosztów, Komisja bierze pod uwagę co najmniej następujące zasady:

– określenie budynków referencyjnych charakteryzujących się funkcjonalnością i położeniem geograficznym (w tym wewnętrznymi i zewnętrznymi warunkami klimatycznymi) oraz reprezentatywnych pod tym względem. Budynki referencyjne obejmują budynki mieszkalne i niemieszkalne, zarówno nowe, jak i już istniejące;

– określenie pakietów technicznych (np. izolacja przegród zewnętrznych budynku lub ich części, lub bardziej energooszczędne techniczne systemy budowlane) podlegających ocenie środków na rzecz efektywności energetycznej i dostaw energii;

– zdefiniowanie kompletnych pakietów technicznych przeznaczonych do wznoszenia budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto;

– ocena zapotrzebowania na energię do celów ogrzewania i chłodzenia, energii dostarczonej, energii odnawialnej wytwarzanej na miejscu, zużytej energii pierwotnej oraz emisji CO2 w przypadku budynków referencyjnych (w tym zastosowanych zdefiniowanych pakietów technicznych);

– ocena odnośnych kosztów inwestycyjnych związanych z energią, kosztów energii i innych kosztów bieżących pakietów technicznych zastosowanych do budynków referencyjnych ze społecznego punktu widzenia (koszty i korzyści ekologiczne i społeczne) oraz z punktu widzenia właściciela lub inwestora.

– regionalne lub lokalne koszty pracy, w tym również koszty materiałów.

Opłacalność ekonomiczną poszczególnych poziomów minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej ocenia się obliczając koszty cyklu życia danego budynku na podstawie pakietów technicznych środków zastosowanych do budynku referencyjnego i odnosząc je do charakterystyki energetycznej lub emisji CO2.

ZAŁĄCZNIK  V

Instrumenty finansowe na rzecz poprawy charakterystyki energetycznej budynków

Bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego państwa członkowskie wdrażają co najmniej dwa instrumenty finansowe z poniższej listy:

a) obniżenie stawki podatku VAT z tytułu oszczędności energii, dobrej charakterystyki energetycznej oraz wykorzystania energii odnawialnej w odniesieniu do towarów i usług;

b) obniżenie podatków innego rodzaju z tytułu energooszczędnych towarów i usług lub budynków o wysokiej efektywności energetycznej, w tym ulgi podatkowe w podatku dochodowym lub podatku od nieruchomości;

c) dotacje bezpośrednie;

d) pożyczki subsydiowane lub pożyczki o niskim oprocentowaniu;

e) granty;

f) pożyczki gwarantowane;

g) wymogi dotyczące dostawców energii lub porozumienia z dostawcami energii dotyczące oferowania pomocy finansowej wszystkim kategoriom konsumentów.

ZAŁĄCZNIK  VI

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 2002/91/WENiniejsza dyrektywa
Artykuł 1Artykuł 1
Artykuł 2 część wprowadzającaArtykuł 2 część wprowadzająca
Artykuł 2 pkt 1Artykuł 2 pkt 1
-Artykuł 2 pkt 2
Artykuł 2 pkt 2Artykuł 2 pkt 3 i załącznik I
-Artykuł 2 pkt 4, 5, 6 i 7
Artykuł 2 pkt 3Artykuł 2 pkt 8
Artykuł 2 pkt 4Artykuł 2 pkt 9
-Artykuł 2 pkt 10
Artykuł 2 pkt 5Artykuł 2 pkt 11
Artykuł 2 pkt 6Artykuł 2 pkt 12
Artykuł 2 pkt 7Artykuł 2 pkt 13
Artykuł 2 pkt 8Artykuł 2 pkt 14
Artykuł 3Artykuł 19 i załącznik I
Artykuł 4 ust. 1Artykuł 4 ust. 1
Artykuł 4 ust. 2-
Artykuł 4 ust. 3Artykuł 4 ust. 2
-Artykuł 4 ust. 3
-Artykuł 4 ust. 4
-Artykuł 5
Artykuł 5Artykuł 6 ust. 1
-Artykuł 6 ust. 2
Artykuł 6Artykuł 7
-Artykuł 8
-Artykuł 9
Artykuł 7 ust. 1Artykuł 10 ust. 5, art. 11 ust. 1, 2, 3, 5 i 6
Artykuł 7 ust. 2Artykuł 10 ust. 1 i 2
Artykuł 7 ust. 3Artykuł 12
-Artykuł 11 ust. 4, 7 i 8
Artykuł 8 część wprowadzającaArtykuł 13 część wprowadzająca
Artykuł 8 lit. a)Artykuł 13 ust. 1 i 3
-Artykuł 13 ust. 2
Artykuł 8 lit. b)Artykuł 13 ust. 4
Artykuł 9Artykuł 14 ust. 1
-Artykuł 14 ust. 2
-Artykuł 15
Artykuł 10Artykuł 16
-Artykuł 17
Artykuł 11 część wprowadzającaArtykuł 18 część wprowadzająca
Artykuł 11 lit. a)-
-Artykuł 18 lit. a)
Artykuł 11 lit. b)Artykuł 18 lit. b)
Artykuł 12Artykuł 19
Artykuł 13Artykuł 20
Artykuł 14 ust. 1Artykuł 21 ust. 1
Artykuł 14 ust. 2Artykuł 21 ust. 2
Artykuł 14 ust. 3-
-Artykuł 22
Artykuł 15 ust. 1Artykuł 23 ust. 1 i 2
Artykuł 15 ust. 2-
-Artykuł 24
Artykuł 16Artykuł 25
Artykuł 17Artykuł 26
ZałącznikZałącznik I
-Załączniki II-IV

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Nasza strona internetowa wykorzystuje pliki cookie. Jeśli zgadzasz się na używanie plików cookie kliknij "Zamknij" lub po prostu kontynuuj przeglądanie. Uzyskaj więcej informacji lub zmień ustawienia .