Dyrektywa 2002/55/WE w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2002.193.33

Akt obowiązujący

Wersja od: 7 lipca 2021 r.

DYREKTYWA RADY 2002/55/WE

z dnia 13 czerwca 2002 r.

w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw ^*

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ¹ ,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 70/458/EWG z dnia 29 września 1970 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw ²  została wielokrotnie zmieniona w istotny sposób ³ . Dla jasności i logicznego układu wymieniona dyrektywa wymaga kodyfikacji.

(2) Wytwarzanie materiału siewnego warzyw zajmuje ważne miejsce w rolnictwie Wspólnoty.

(3) Zadowalające wyniki w uprawie warzyw w dużej mierze zależą od stosowania odpowiedniego materiału siewnego.

(4) Większa wydajność uprawy warzyw we Wspólnocie zostanie osiągnięta, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie zastosują jednolite i możliwie jak najbardziej rygorystyczne zasady.

(5) Należy sporządzić Wspólny katalog odmian gatunków warzyw. Katalog taki można sporządzić jedynie na podstawie krajowych katalogów.

(6) Wszystkie Państwa Członkowskie powinny zatem sporządzić po jednym lub po kilka krajowych katalogów odmian zatwierdzonych do kwalifikacji, sprawdzania i obrotu na ich terytorium.

(7) Te katalogi należy sporządzić według jednolitych zasad, tak by zakwalifikowane odmiany były odrębne, trwałe i wystarczająco wyrównane.

(8) Przy niektórych przepisach odnoszących się do kwalifikacji odmian na szczeblu krajowym należy brać pod uwagę prawa ustanowione na szczeblu międzynarodowym.

(9) Dla prowadzenia badań w celu kwalifikacji odmiany należy ustalić dużą liczbę jednolitych kryteriów i minimalne wymagania.

(10) Należy znormalizować przepisy odnoszące się do tego, jak długo obowiązuje kwalifikacja odmiany, na jakiej podstawie można odwołać kwalifikację i praktyki w celu zachowania odmiany. Państwa Członkowskie powinny się wzajemnie informować o kwalifikacji i o wycofaniu odmiany.

(11) Pożądane jest przyjęcie zasad odnośnie do właściwego nazewnictwa odmian i wymiany informacji między Państwami Członkowskimi.

(12) Materiał siewny odmian wymienionych we wspólnym katalogu odmian nie powinien być przedmiotem żadnych ograniczeń rynkowych dotyczących odmian wewnątrz Wspólnoty.

(13) Ponadto Państwa Członkowskie powinny uzyskać prawo do wnoszenia zastrzeżeń dotyczących odmian.

(14) Komisja powinna opublikować w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, Seria C, odmiany zakwalifikowane do wspólnego katalogu.

(15) Należy ustalić przepisy odnośnie do metod, uznając równoważność badań i kontroli odmian prowadzonych w państwach trzecich.

(16) W świetle odkryć naukowych i technicznych można obecnie otrzymywać odmiany w drodze genetycznej modyfikacji. Tak więc przy decydowaniu o kwalifikacji odmian genetycznie zmodyfikowanych w rozumieniu dyrektywy Rady 90/220/EWG z dnia 23 kwietnia 1990 r. w sprawie celowego uwalniania do środowiska naturalnego organizmów zmodyfikowanych genetycznie ⁴  Państwa Członkowskie powinny brać pod uwagę wszystkie zagrożenia związane z celowym uwalnianiem tych odmian do środowiska naturalnego. Ponadto należy ustalić warunki, jakie muszą być spełnione w celu zakwalifikowania genetycznie zmodyfikowanych odmian.

(17) Obrót nowymi artykułami żywnościowymi i nowymi składnikami artykułów żywnościowych na szczeblu Wspólnoty reguluje rozporządzenie (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady ⁵ . Jest zatem właściwe, by Państwa Członkowskie przy podejmowaniu decyzji o kwalifikacji odmian zwróciły także uwagę na wszelkie zagrożenia zdrowia ze strony artykułów żywnościowych. Ponadto należy ustalić warunki, jakie muszą być spełnione do kwalifikacji tych odmian.

(18) W świetle odkryć naukowych i technicznych należy wprowadzić przepisy dotyczące dopuszczenia poddanych obróbce chemicznej materiału siewnego i materiału rozmnożeniowego.

(19) Należy przyjąć ogólną zasadę, że materiał siewny warzyw dopuszcza się do obrotu jedynie wówczas, kiedy został urzędowo zbadany i zakwalifikowany, zgodnie z zasadami kwalifikacji, jako elitarny materiał siewny lub kwalifikowany materiał siewny. Przy zachowaniu określonych warunków powinna istnieć możliwość wprowadzenia na rynek materiału siewnego wyhodowanego z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny oraz materiał siewny o parametrach wymaganych.

(20) Dla niektórych gatunków warzyw nie ma możliwości ograniczenia obrotu do kwalifikowanego materiału siewnego. Należy zatem zezwolić na obrót sprawdzonym standardowym materiałem siewnym, który musi także mieć tożsamość odmianową i czystość, jednakże te cechy byłyby przedmiotem tylko urzędowej dodatkowej oceny przeprowadzanej w polu poprzez pobieranie próbek.

(21) W celu poprawy jakości materiału siewnego warzyw Wspólnoty należy ustanowić pewne wymagania odnośnie do minimalnej analitycznej czystości i zdolności kiełkowania.

(22) W celu zapewnienia tożsamości materiału siewnego należy ustanowić zasady wspólnotowe dotyczące opakowania, pobierania próbek, plombowania i sprzedaży. Pożądane jest także ustanowienie przepisów zobowiązujących do wstępnej urzędowej kontroli kwalifikowanego materiału siewnego i określenie, do czego są zobowiązane osoby sprzedające standardowy materiał siewny i kwalifikowany materiał siewny w małych opakowaniach.

(23) Należy określić zasady obrotu materiałem siewnym poddawanym obróbce chemicznej, nadającym się do upraw ekologicznych, jak również ochrony przez stosowanie na danym terenie odmian zagrożonych erozją genetyczną.

(24) Na pewnych warunkach i bez uszczerbku dla postanowień art. 14 Traktatu należy przewidzieć dopuszczalne odstępstwa. Państwa Członkowskie korzystające z odstępstw powinny udzielać sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w związku z przeprowadzeniem kontroli.

(25) Aby zapewnić spełnienie w obrocie obu wymagań co do jakości materiału siewnego i co do przepisów dotyczących zapewnienia tożsamości materiału siewnego, Państwa Członkowskie muszą przygotować odpowiednie mechanizmy kontrolne.

(26) Obrót materiałem siewnym, który spełnia te wymagania, bez naruszania postanowień art. 30 Traktatu, nie powinien podlegać żadnym ograniczeniom poza przewidzianymi w przepisach wspólnotowych.

(27) Z zachowaniem określonych warunków, materiał siewny rozmnażany w innym państwie z elitarnego materiału siewnego zakwalifikowanego w Państwie Członkowskim powinien zostać zakwalifikowany jako materiał siewny rozmnażany w tym Państwie Członkowskim.

(28) Należy ustanowić przepisy zezwalające na obrót we Wspólnocie materiałem siewnym warzyw zebranych w państwach trzecich tylko wówczas, jeżeli taki materiał siewny oferuje taką samą pewność, jak materiał siewny urzędowo kwalifikowany lub sprzedawany jako standardowy materiał siewny we Wspólnocie i jeżeli jest zgodny z przepisami wspólnotowymi.

(29) W okresach, w których są trudności z otrzymaniem dostaw kwalifikowanego materiału siewnego różnych kategorii albo standardowego materiału siewnego, należy przejściowo zezwolić na obrót materiałem siewnym kategorii podlegającej mniej ostrym wymaganiom, jak również materiałem siewnym odmian niewymienionych we wspólnym katalogu odmian lub w krajowym katalogu odmian.

(30) Aby umożliwić zharmonizowanie technicznych metod kwalifikacji i kontroli stosowanych w Państwach Członkowskich i umożliwić porównywanie materiału siewnego zakwalifikowanego we Wspólnocie i materiału siewnego pochodzącego z państw trzecich, należy ustanowić w Państwach Członkowskich wspólnotowe próby porównawcze umożliwiające coroczną, późniejszą kontrolę materiału siewnego niektórych odmian z kategorii "elitarny materiał siewny" i materiału siewnego z kategorii "kwalifikowany materiał siewny" oraz "standardowy materiał siewny".

(31) Przepisy wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania do materiału siewnego, który, jak to zostanie wykazane, jest przeznaczony na wywóz do państw trzecich.

(32) Niniejsza dyrektywa nie powinna obejmować niektórych gatunków, którymi mogą być rośliny pastewne lub rośliny oleiste oraz warzywa. Jeżeli jednak niektórych gatunków materiału siewnego zazwyczaj nie reprodukuje się ani nie dokonuje się obrotu nimi na terytorium jakiegoś Państwa Członkowskiego, należy ustanowić przepis zwalniający dane Państwo Członkowskie z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy w stosunku do wspomnianych gatunków.

(33) Jest pożądane organizowanie okresowych eksperymentów w celu znalezienia lepszych rozwiązań, jeśli idzie o niektóre przepisy wymienione w niniejszej dyrektywie.

(34) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ⁶ .

(35) Niniejsza dyrektywa nie może wpłynąć na zobowiązania Państw Członkowskich dotyczące terminów transpozycji dyrektyw wymienionych w załączniku VI, część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do produkcji związanej z obrotem i do obrotu materiałem siewnym warzyw we Wspólnocie.

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału siewnego warzyw, co do którego zostanie wykazane, że jest przeznaczony na wywóz do państw trzecich.

Artykuł  2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy:

a) "obrót" oznacza sprzedaż, przechowywanie z zamiarem sprzedaży, oferowanie na sprzedaż oraz różnego rodzaju rozdysponowanie, dostawę lub przekazanie mające na celu handlowe wykorzystanie przez osoby trzecie, z wynagrodzeniem lub bez.

Obrotu materiałem siewnym niemającego na celu handlowego wykorzystania danej odmiany, jak na przykład następujących czynności, nie uważa się za obrót:

– dostarczenie materiału siewnego do urzędowych badania i organom kontrolnym,

– dostarczenie materiału siewnego usługodawcom w celu przetwarzania lub pakowania, z zastrzeżeniem, że dany usługodawca nie nabywa tytułu do dostarczonego w ten sposób materiału siewnego.

Dostarczenie materiału siewnego usługodawcom, pod pewnymi warunkami, w celu produkcji niektórych surowców rolniczych przeznaczonych do celów przemysłowych lub do rozmnożenia materiału siewnego do tegoż celu nie jest uważane za obrót, jeżeli usługodawca nie nabywa tytułu ani do materiału siewnego dostarczonego w ten sposób, ani do plonów. Dostawca materiału siewnego dostarcza organom kwalifikującym egzemplarz odpowiednich części umowy zawartej z usługodawcą, która zawiera odpowiednie normy i warunki, które spełnia obecnie dostarczony materiał siewny.

Warunki stosowania niniejszego przepisu zostaną ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2;

b) 7  "warzywa": oznaczają rośliny następujących gatunków przeznaczone do produkcji rolniczej lub ogrodniczej, ale nie- przeznaczone do celów ozdobnych:

Allium cepa L.

– Grupa Cepa (cebula, szalotka echalion)

– Grupa Aggregatum (szalotka)

Allium fistulosum L. (cebula siedmiolatka (czosnek dęty))

– wszystkie odmiany

Allium porrum L. (por)

– wszystkie odmiany

Allium sativum L. (czosnek pospolity)

– wszystkie odmiany

Allium schoenoprasum L. (szczypiorek)

– wszystkie odmiany

Anthriscus cerefolium (L.) Hoffm. (trybula ogrodowa)

– wszystkie odmiany

Apium graveolens L.

– Grupa selera naciowego

– Grupa selera korzeniowego

Asparagus officinalis L. (szparag)

– wszystkie odmiany

Beta vulgaris L.

– Grupa buraka ćwikłowego

– Grupa buraka liściowego

Brassica oleracea L.

– Grupa jarmużu

– Grupa kalafiora

– Grupa Capitata (kapusta głowiasta czerwona i kapusta głowiasta biała)

– Grupa kapusty brukselskiej

– Grupa kalarepy

– Grupa kapusty włoskiej

– Grupa brokułów

– Grupa kapusty palmowej

– Grupa kapusty portugalskiej

Brassica rapa L.

– Grupa kapusty pekińskiej

– Grupa rzepy

Capsicum annuum L. (papryka)

– wszystkie odmiany

Cichorium endivia L. (endywia)

– wszystkie odmiany

Cichorium intybus L.

– Grupa cykorii sałatowej

– Grupa cykorii liściowej

– Grupa cykorii korzeniowej

Citrullus lanatus (Thunb.) Matsum. et Nakai (arbuz (kawon))

– wszystkie odmiany

Cucumis melo L. (melon)

– wszystkie odmiany

Cucumis sativus L.

– Grupa ogórka sałatkowego

– Grupa ogórka konserwowego

Cucurbita maxima Duchesne (dynia olbrzymia)

– wszystkie odmiany

Cucurbita pepo L. (dynia zwyczajna, w tym dojrzała dynia i patison, lub cukinia, w tym niedojrzały patison)

– wszystkie odmiany

Cynara cardunculus L.

– Grupa karczocha zwyczajnego

– Grupa karczocha hiszpańskiego (karda)

Daucus carota L. (marchew jadalna i marchew pastewna)

– wszystkie odmiany

Foeniculum vulgare Mill. (koper włoski (fenkuł))

– Grupa Azoricum

Lactuca sativa L. (sałata)

– wszystkie odmiany

Solanum lycopersicum L. (pomidor)

– wszystkie odmiany

Petroselinum crispum (Mill.) Nyman ex A. W. Hill

– Grupa pietruszki naciowej

– Grupa pietruszki korzeniowej

Phaseolus coccineus L. (fasola wielokwiatowa)

– wszystkie odmiany

Phaseolus vulgaris L.

– Grupa fasoli zwykłej karłowej

– Grupa fasoli zwykłej tycznej

Pisum sativum L.

– Grupa grochu siewnego łuskowego - gładkiego

– Grupa grochu siewnego łuskowego - pomarszczonego

– Grupa grochu siewnego cukrowego

Raphanus sativus L.

– Grupa rzodkiewki

– Grupa rzodkwi czarnej

Rheum rhabarbarum L. (rabarbar)

– wszystkie odmiany

Scorzonera hispanica L. (skorzonera (wężymord))

– wszystkie odmiany

Solanum melongena L. (bakłażan (oberżyna))

– wszystkie odmiany

Spinacia oleracea L. (szpinak)

– wszystkie odmiany

Valerianella locusta (L.) Laterr. (roszpunka warzywna)

– wszystkie odmiany

Vicia faba L. (bób)

– wszystkie odmiany

Zea mays L.

– Grupa kukurydzy cukrowej

– Grupa kukurydzy pękającej

Wszystkie mieszańce gatunków i grup wymienionych powyżej.

c) "elitarny materiał siewny": oznacza materiał siewny

i) wyprodukowany pod nadzorem hodowcy, zgodnie z przyjętą praktyką zachowania danej odmiany;

ii) przeznaczony do produkcji materiału siewnego kategorii "kwalifikowany materiał siewny";

iii) który, z zastrzeżeniem przepisów art. 22, spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału siewnego; i

iv) 8  który w trakcie urzędowego badania lub w przypadku warunków określonych w załączniku II, w trakcie urzędowego badania lub w trakcie badania przeprowadzonego pod nadzorem urzędowym został uznany za spełniający warunki określone w pkt. i), ii) i iii);

d) "kwalifikowany materiał siewny": oznacza materiał siewny

i) wyprodukowany bezpośrednio z elitarnego materiału siewnego lub, na wniosek hodowcy, z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, który spełnia, co zostało stwierdzone w wyniku urzędowego badania, warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału siewnego;

ii) przeznaczony głównie do produkcji warzyw;

iii) który, z zastrzeżeniem przepisów art. 22 lit. b), spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału siewnego;

iv) 9  który w trakcie urzędowego badania lub w trakcie badania przeprowadzonego pod nadzorem urzędowym został uznany za spełniający warunki określone w pkt. i), ii) oraz iii);

v) który, z zastrzeżeniem późniejszego urzędowego badania, ma tożsamość odmianową i czystość odmianową;

e) "standardowy materiał siewny": oznacza materiał siewny

i) który ma wystarczającą tożsamość odmianową i czystość odmianową;

ii) który jest przeznaczony głównie do produkcji warzyw;

iii) który spełnia warunki ustanowione w załączniku II; i

iv) który, z zastrzeżeniem późniejszego urzędowego badania, potwierdzi swoją tożsamość odmianową i czystość odmianową;

f) "urzędowe środki": oznacza środki przyjęte

i) przez władze państwa; lub

ii) przez dowolną osobę prawną podlegającą prawu publicznemu lub prawu prywatnemu, działającą w imieniu państwa; lub

iii) w przypadku działań pomocniczych, również będących pod kontrolą państwa, przez dowolną osobę fizyczną w tym celu należycie zaprzysiężoną;

pod warunkiem że osoby wymienione w pkt ii) oraz iii) nie czerpią z tych środków żadnych prywatnych korzyści;

g) "małe opakowania WE": oznacza opakowania zawierające materiał siewny do maksymalnej masy netto

i) 5 kg dla roślin strączkowych;

ii) 500 g dla cebuli, trybulki, buraków lub buraków ćwikłowych, czerwonych buraków, rzepy, arbuzów, bani, dyni, marchwi, rzodkiewek, skorzonery lub czarnej salsefii, szpinaku, roszpunki jadalnej;

iii) 100 g dla wszystkich pozostałych gatunków warzyw.

2. Wprowadzenie zmian do wykazu gatunków określonych w ust. 1 lit. b) nastąpi zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 46 ust. 2.

3. Określanie i definiowanie różnych rodzajów odmian, włącznie ze składnikami, może być dokonane zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 2.

4. 10  W przypadku przeprowadzania badań pod nadzorem urzędowym, określonym w ust. 1 lit. c) pkt. iv) oraz ust. 1 lit. d) pkt. iv) należy spełnić następujące wymagania:

A. Inspekcja polowa

a) Inspektorzy:

i) posiadają niezbędne kwalifikacje techniczne,

ii) nie czerpią żadnych osobistych korzyści w związku z prowadzeniem inspekcji,

iii) posiadają urzędową licencję wydaną przez organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego zainteresowanego Państwa Członkowskiego, a taka licencja zawiera albo zaprzysiężenie, albo pisemne oświadczenie złożone przez inspektora, w którym zobowiązuje się on do przestrzegania zasad przeprowadzania urzędowych badań,

iv) przeprowadzają inspekcje pod urzędowym nadzorem, zgodnie z zasadami stosującymi się do urzędowych inspekcji.

b) Uprawa nasienna, która ma być poddana inspekcji, prowadzona jest z materiału siewnego poddanego urzędowej kontroli a posteriori, której wyniki były zadawalające.

c) Część upraw nasiennych jest sprawdzana przez urzędowych inspektorów. Część ta wynosi co najmniej 5%.

d) Część próbek z partii materiału siewnego z upraw materiału siewnego pobierana jest do urzędowej kontroli a posteriori oraz, w stosownym przypadku, w celu przeprowadzenia badań laboratoryjnych tożsamości i czystości odmianowej materiału siewnego.

e) Państwo Członkowskie określa reguły w sprawie kar stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać między innymi na cofnięciu licencji, o której mowa w lit. a) pkt. iii), jeżeli zostanie stwierdzone, że urzędowo licencjonowani inspektorzy celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji badanego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

B. Badanie materiału siewnego

a) Badanie materiału siewnego przeprowadzane będzie przez laboratoria badające materiał siewny, które zostały upoważnione do tego celu przez organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego danego Państwa Członkowskiego zgodnie z warunkami wymienionymi w lit. b)-d).

b) Laboratorium badające materiał siewny posiada kierownika ds. materiału siewnego, który jest bezpośrednio odpowiedzialny za techniczne działanie laboratorium i posiada niezbędne kwalifikacje do technicznego zarządzania laboratorium badającym materiał siewny.

Analitycy laboratorium ds. materiału siewnego posiadają niezbędne kwalifikacje techniczne, nabyte podczas kursów szkoleniowych zorganizowanych na warunkach obowiązujących wobec urzędowych analityków materiału siewnego potwierdzone w drodze urzędowych egzaminów.

Laboratorium prowadzone jest w pomieszczeniach i z wyposażeniem urzędowo zatwierdzonym przez właściwy organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego za wystarczające do celów badania materiału siewnego, w zakresie upoważnienia.

Badanie materiału siewnego przeprowadzane jest zgodnie z aktualnymi metodami międzynarodowymi.

c) Laboratorium badające materiał siewny jest:

i) laboratorium niezależnym,

lub

ii) laboratorium należącym do przedsiębiorstwa nasiennego.

W przypadku określonym w pkt. ii) laboratorium może przeprowadzać badanie materiału siewnego wyłącznie na partiach materiału siewnego wyprodukowanych przez przedsiębiorstwo nasienne, do którego należy, jeżeli nie zostało to uzgodnione inaczej między przedsiębiorstwem nasiennym, do którego należy, osobą ubiegającą się o kwalifikację i właściwy organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego.

d) Badanie materiału siewnego wykonywane przez laboratorium badające materiał siewny podlega odpowiedniemu nadzorowi organu zajmującego się kwalifikacją materiału siewnego.

e) Do celów nadzoru określonego w lit. d), część partii materiału siewnego zgłoszonych do urzędowej kwalifikacji poddana jest badaniu kontrolnemu w drodze urzędowego badania materiału siewnego. Część ta jest co do zasady możliwie najbardziej równomiernie rozprowadzona wśród osób fizycznych i prawnych zgłaszających materiał siewny do kwalifikacji i zgłoszonych gatunków, ale może być również ukierunkowana na usunięcie szczególnych wątpliwości. Część ta wynosi co najmniej 5%.

f) Państwo Członkowskie określa reguły w sprawie sankcji stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać na cofnięciu upoważnień, o których mowa w lit. a), jeżeli zostanie stwierdzone, że urzędowo upoważnione laboratoria badające materiał siewny celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji badanego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

Artykuł  3

1. Państwa Członkowskie zapewnią, że nie będzie możliwości kwalifikacji, weryfikacji materiału siewnego warzyw jako standardowego materiału siewnego i obrotu nim, jeżeli dana odmiana nie jest urzędowo zakwalifikowana w jednym lub w kilku Państwach Członkowskich.

2. Każde Państwo Członkowskie tworzy jeden lub więcej katalogów odmian urzędowo zatwierdzonych do kwalifikacji, weryfikacji jako standardowy materiał siewny i do obrotu na terytorium tych państw. Katalogi dzielą się dalej, według odmian:

a) których materiał siewny można zakwalifikować albo jako "elitarny materiał siewny" albo "kwalifikowany materiał siewny" lub zweryfikować jako "standardowy materiał siewny"; i

b) których materiał siewny można zweryfikować jedynie jako "standardowy materiał siewny".

Każda osoba może korzystać z katalogów.

3. Wspólny katalog odmian gatunków warzyw zostanie utworzony na podstawie krajowych katalogów Państw Członkowskich, zgodnie z przepisami art. 16 i 17.

4. Państwa Członkowskie mogą uznać, że kwalifikacja odmiany do włączenia do wspólnego katalogu lub do katalogu innego Państwa Członkowskiego jest równoznaczna z kwalifikacją do włączenia do ich własnych katalogów. Ustanawiając taki przepis, Państwa Członkowskie zostają zwolnione z obowiązków określonych w art. 7, art. 9 ust. 4 i art. 10 ust. 2-5.

Artykuł  4

1. 11  Państwa Członkowskie zapewnią, że odmiana jest kwalifikowana, jeżeli jest odrębna, trwała i wystarczająco wyrównana.

W przypadku cykorii przemysłowej odmiana musi mieć wartość wystarczającą do tego, by ją uprawiać i robić z niej użytek.

2. W przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 90/220/EWG, daną odmianę kwalifikuje się jedynie, jeżeli podjęto wszelkie właściwe działania, aby uniknąć niekorzystnych skutków dla zdrowia ludzi i dla środowiska naturalnego.

3. 12  Ponadto jeżeli materiał uzyskany z odmiany roślin jest przeznaczony do użycia w żywności wchodzącej w zakres art. 3 lub w paszy wchodzącej w zakres art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmienionej żywności i paszy ¹³ , odmianę dopuszcza się jedynie wtedy gdy została zatwierdzona zgodnie z tym rozporządzeniem.

4. W celu zachowania zasobów genetycznych roślin, jak określono w art. 44 ust. 2, Państwa Członkowskie mogą odstąpić od kryteriów kwalifikacji, określonych w ust. 1 akapit pierwszy, o tyle, o ile szczególne warunki ustanowiono zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46, odnośnie do wymagań art. 44 ust. 3.

Artykuł  5

1. Odmianę uznaje się za odrębną, jeżeli, niezależnie od tego, czy początkowa odmiana, od której ta odmiana pochodzi, ma pochodzenie sztuczne czy naturalne, jest ona wyraźnie odrębna pod względem jednej lub kilku ważnych cech charakterystycznych od każdej innej odmiany znanej we Wspólnocie.

Musi istnieć możliwość dokładnego rozpoznania i dokładnego zdefiniowania tych cech charakterystycznych.

Odmianą we Wspólnocie będzie dowolna odmiana, która w czasie, kiedy należy złożyć wniosek o kwalifikację tej odmiany, jest:

– wymieniona albo we Wspólnym Katalogu Odmian Gatunków Warzyw, albo we Wspólnym Katalogu Gatunków Roślin Rolniczych,

– albo nie jest wymieniona w żadnym z tych katalogów, ale została zakwalifikowana lub złożono wniosek o jej kwalifikację w Państwie Członkowskim, o którym mowa, lub w innym Państwie Członkowskim, albo do kwalifikacji i obrotu, albo do kwalifikacji w innym państwie lub do weryfikacji jako standardowy materiał siewny,

jeżeli wyżej wymienione warunki nie są w dalszym ciągu spełniane we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich, przed podjęciem decyzji w sprawie wniosku o kwalifikację odmiany.

2. Odmianę uznaje się za stabilną, jeżeli po udanym jednorazowym lub kilkukrotnym rozmnożeniu przy końcu każdego cyklu (w przypadku gdy hodowca określił jakiś szczególny cykl rozmnażania) opis podstawowych cech charakterystycznych tej odmiany pozostaje prawdziwy.

3. Odmianę uznaje się za wystarczająco jednolitą, jeżeli, poza bardzo nielicznymi odchyleniami, rośliny, z których się składa, przy uwzględnieniu znamiennych cech systemów reprodukcyjnych roślin, są podobne lub genetycznie tożsame, jeśli idzie o cechy charakterystyczne rozpatrywane jako całość w tym celu.

Artykuł  6

Państwa Członkowskie zapewnią, by wymagania w stosunku do odmian pochodzących z innych Państw Członkowskich były takie same, zwłaszcza jeśli idzie o procedurę kwalifikacji, jak wymagania dotyczące lokalnych odmian.

Artykuł  7 ¹⁴

1. 15  Państwa Członkowskie zapewnią, aby kwalifikacja odmian była oparta na urzędowych kontrolach, zwłaszcza próbach wegetacyjnych, obejmujących wystarczającą liczbę cech charakterystycznych odmiany, która ma być określona. Metody zastosowane do określania cech charakterystycznych powinny być dokładne i niezawodne. Aby ustalić odrębność, próby wegetacyjne obejmują co najmniej odmiany porównywalne, którymi są odmiany znane we Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 1. Do celów stosowania art. 9 należy wziąć pod uwagę także inne porównywalne odmiany. W przypadku odmian, których materiału siewnego nie trzeba weryfikować, z wyjątkiem standardowego materiału siewnego, można wziąć pod uwagę wyniki nieurzędowych badań i zdobytą podczas uprawy praktyczną wiedzę w odniesieniu do wyników urzędowego badania.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można zalecić, aby, począwszy od jakichś określonych terminów, odmiany pewnych gatunków warzyw były zatwierdzane wyłącznie na podstawie wyników urzędowych badań.

2. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, ustala się następujące kwestie, biorąc pod uwagę bieżący stan wiedzy i techniki:

a) minimum cech charakterystycznych uwzględnianych przy badaniu różnych gatunków;

b) minimalne wymagania do przeprowadzenia badań.

3. W przypadku gdy konieczne jest zbadanie genealogicznych składników, aby zbadać mieszańce i odmiany syntetyczne, Państwa Członkowskie zapewnią, aby wyniki badania i opis genealogicznych składników były, na wniosek hodowcy, traktowane jako poufne.

4.

a) W przypadku odmiany genetycznie zmodyfikowanej należy przeprowadzić wymienioną w art. 4 ust. 4 ocenę ryzyka ekologicznego równoważną ocenie ustanowionej dyrektywą 90/220/EWG.

b) Procedury zapewniające, że ocena ryzyka ekologicznego i inne właściwe elementy są równoważne tym ustalonym dyrektywą 90/220/EWG, wprowadza się na wniosek Komisji do rozporządzenia Rady, na podstawie odpowiednich podstaw prawnych Traktatu. Do czasu wejścia w życie tego rozporządzenia zatwierdza się włączenie genetycznie zmodyfikowanych odmian do krajowego katalogu jedynie po zatwierdzeniu ich do obrotu zgodnie z dyrektywą 90/220/EWG.

c) Artykuły 11-18 dyrektywy 90/220/EWG przestają obowiązywać w stosunku do genetycznie zmodyfikowanych odmian po wejściu w życie rozporządzenia wymienionego powyżej w lit. b).

d) Techniczne i naukowe szczegóły wprowadzenia oceny ryzyka ekologicznego przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

5. 16  Państwa Członkowskie zapewniają, że odmianę przeznaczoną do użycia w żywności lub paszy, zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, ustanawiającego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, oraz ustanawiającego procedury w sprawach bezpieczeństwa żywności ¹⁷ , dopuszcza się wyłącznie wtedy, gdy została zatwierdzona na podstawie odnośnego ustawodawstwa.

Artykuł  8

Państwa Członkowskie wymagają, by przy składaniu wniosku o kwalifikację odmiany ubiegający się wskazał, czy ubiegano się już o zatwierdzenie w innym Państwie Członkowskim, jakie to było Państwo Członkowskie i czy udzielono zatwierdzenia.

Artykuł  9

1. Państwa Członkowskie zapewniają urzędową publikację katalogu odmian zatwierdzonych na ich terytorium i w przypadku gdy jest wymagane utrzymanie hodowli danej odmiany także opublikowanie nazwiska osoby lub nazwisk osób odpowiedzialnych za jej uprawę w ich kraju. Nie ma potrzeby publikowania nazwisk, jeżeli za uprawę odmiany odpowiada kilka osób. Jeżeli nie publikuje się nazwisk, w katalogu należy podać odpowiednie władze, które dysponują listą nazwisk osób odpowiedzialnych za utrzymanie odmiany.

2. Państwa Członkowskie podczas kwalifikacji zapewniają, w możliwie największym stopniu, aby odmiana była znana we wszystkich Państwach Członkowskich pod tą samą nazwą.

Jeżeli wiadomo, że materiał siewny lub materiał rozmnożeniowy danej odmiany są sprzedawane w innym kraju pod inną nazwą, należy tę nazwę także wskazać w katalogu.

W przypadku odmian, które są pochodnymi innych odmian, urzędowo zakwalifikowanych zgodnie z art. 12 ust. 3 drugi i trzeci akapit, i które są zatwierdzone w jednym Państwie Członkowskim lub w kilku w wyniku zastosowania urzędowych metod, o których mowa w tym przepisie, jest możliwość podjęcia decyzji, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, że wszystkie Państwa Członkowskie, w których odmiany są zatwierdzone, zapewniają, by dane odmiany miały nazwy ustalone zgodnie z tą samą procedurą i były zgodne w powyższymi zasadami.

3. Biorąc pod uwagę dostępne informacje, Państwa Członkowskie zapewnią także, że odmiana, której odróżnienie nie jest łatwe:

– od odmiany wcześniej zatwierdzonej w tym Państwie Członkowskim, o którym mowa, lub w innym Państwie Członkowskim, lub

– od innej odmiany, którą oceniono pod względem odrębności, stabilności i wyrównania zgodnie z przepisami odpowiadającymi przepisom niniejszej dyrektywy, która jednak nie jest odmianą znaną we Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 1,

nosi nazwę tej odmiany. Ten przepis nie ma zastosowania, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że nazwa mogłaby wprowadzać w błąd lub powodować nieporozumienia, jeśli idzie o odmianę, o której mowa, lub jeżeli zgodnie ze wszystkimi przepisami zainteresowanego Państwa Członkowskiego rządzącymi nazwami odmian inne fakty uniemożliwiają jej wykorzystanie lub jeżeli prawa stron trzecich utrudniają swobodne wykorzystanie tej nazwy w związku z odmianą, o której mowa.

4. Państwa Członkowskie gromadzą szczególne akta dotyczące każdej zakwalifikowanej odmiany, zawierające opis danej odmiany i jasne podsumowanie wszystkich faktów, na których oparto kwalifikacje. Opis odmian dotyczy roślin produkowanych bezpośrednio z materiału siewnego z kategorii "kwalifikowany materiał siewny" lub "standardowy materiał siewny".

5. Państwa Członkowskie zapewnią, by genetycznie zmodyfikowane odmiany, które zostały zatwierdzone, były wyraźnie opisane jako takie w katalogu odmian. Zapewnią także, by każda osoba zajmująca się obrotem taką odmianą wyraźnie informowała w swoim katalogu, że dana odmiana jest genetycznie zmodyfikowana.

6. Jeżeli idzie o nadawanie odmianom właściwych nazw, ma zastosowanie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin ¹⁸ .

Szczegółowe przepisy wykonawcze w odniesieniu do nadawania odmianom właściwych nazw mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  10

1. O każdym wniosku lub wycofaniu wniosku o zatwierdzenie, o każdym wpisie do katalogu odmian, a także o zmianach w tym katalogu należy bezzwłocznie powiadomić inne Państwa Członkowskie i Komisję.

2. Odnośnie do każdej nowej zatwierdzonej odmiany Państwa Członkowskie wysyłają do użytku innych Państw Członkowskich i Komisji krótki opis jej najważniejszych cech charakterystycznych, które odnotowano w następstwie procedury kwalifikacji. Na życzenie informują także o specjalnych cechach, które umożliwiają odróżnienie danej odmiany od innych podobnych odmian.

3. Każde Państwo Członkowskie udostępnia innym Państwom Członkowskim i Komisji akta wymienione w art. 9 ust. 4 odnoszące się do odmian zatwierdzonych lub takich, których zatwierdzenia odmówiono. Wymianę informacji związanych z tymi aktami traktuje się jako poufną.

4. Państwa Członkowskie zapewniają, by akta dotyczące zatwierdzeń były dostępne do osobistego i wyłącznego użytku każdego, kto może wykazać, że jego zainteresowanie jest uzasadnione. Niniejsze przepisy nie mają zastosowania w przypadkach, w których informacje na podstawie art. 7 ust. 3 należy traktować jako poufne.

5. W przypadkach odmowy zatwierdzenia odmiany lub cofnięcia zatwierdzenia wyniki kontroli zostaną udostępnione osobom, których ta decyzja dotyczy.

Artykuł  11 ¹⁹

1. Państwa Członkowskie zapewnią, by zakwalifikowane odmiany były uprawiane zgodnie z przyjętymi praktykami uprawiania danych odmian.

2. Zawsze musi istnieć możliwość sprawdzenia uprawiania odmiany na podstawie zapisów prowadzonych przez osobę lub osoby odpowiedzialne za daną odmianę. Zapisy te dotyczą także hodowli wszystkich pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny.

3. Od osoby odpowiedzialnej za odmianę można zażądać próbek. Takie próbki, w razie konieczności, można pobierać urzędowo.

4. Jeżeli uprawianie ma miejsce w jakimś Państwie Członkowskim innym niż Państwo, w którym zatwierdzono odmianę, to zainteresowane Państwa Członkowskie służą sobie nawzajem pomocą administracyjną w związku z kontrolami.

Artykuł  12

1. Zatwierdzenie jest ważne do końca dziesiątego roku kalendarzowego następującego po zatwierdzeniu.

Zatwierdzenia odmian wydane przez władze dawnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej przed zjednoczeniem Niemiec są ważne najpóźniej do końca dziesiątego roku kalendarzowego po wprowadzeniu ich do katalogu odmian stworzonego przez Republikę Federalną Niemiec, zgodnie z art. 3 ust. 1.

2. Zatwierdzenie odmiany może być w określonych odstępach czasu wznawiane, jeżeli nadal uprawia się tę odmianę na skalę, która to uzasadnia, lub należy odmianę zachować w interesie zachowania genetycznych zasobów roślin, pod warunkiem że nadal są spełniane wymagania odnośnie do odrębności, stabilności i wyrównania lub kryteria określone na podstawie art. 44 ust. 2 i. 3. Z wyjątkiem przypadku genetycznych zasobów roślin, w rozumieniu art. 44, wnioski o wznowienie należy przedkładać nie później niż dwa lata przed upływem okresu ważności zatwierdzenia.

3. Okres ważności zatwierdzenia przedłuża się tymczasowo, do czasu wydania decyzji w sprawie wniosku o wznowienie.

W przypadku odmian, dla których wydano zatwierdzenie przed dniem 1 lipca 1972 r. lub, w odniesieniu do Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii, przed dniem 1 stycznia 1973 r., okres wymieniony w ust. 1 akapit pierwszy może być przedłużony, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, najdalej do dnia 30 czerwca 1990 r. dla poszczególnych odmian, w przypadku gdy urzędowe środki, utworzone na podstawie wspólnotowych, przyjęto przed dniem 1 lipca 1982 r., aby zapewnić spełnienie warunków wznowienia ich zatwierdzenia lub zatwierdzenia odmian będących ich pochodnymi.

W odniesieniu do Grecji, Hiszpanii i Portugalii okres ważności zatwierdzenia niektórych odmian, które zatwierdzono w tych Państwach Członkowskich przed dniem 1 stycznia 1986 r., może na prośbę tych Państw Członkowskich także zostać przedłużony do dnia 30 czerwca 1990 r. zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, i odmiany, których to dotyczy, mogą zostać objęte urzędowymi środkami, o których mowa w akapicie drugim.

Artykuł  13

1. Państwa Członkowskie zapewniają wyjaśnienie wszelkich wątpliwości, jakie powstają po zatwierdzeniu odmiany, odnośnie do oszacowania jej odrębności lub jej nazwy w czasie kwalifikacji.

2. Jeżeli po zatwierdzeniu odmiany zostanie ustalone, że warunek odnośnie do odrębności, w znaczeniu art. 5, nie był w czasie kwalifikacji spełniony, wyrażenie "zatwierdzenie: zastępuje się wyrażeniem "inna decyzja: lub, tam, gdzie to właściwe, "odwołanie", co jest zgodne z niniejszą dyrektywą.

Zgodnie z tą inną decyzją dana odmiana, począwszy od daty jej początkowego zatwierdzenia, nie jest uznawana za odmianę znaną we Wspólnocie w rozumieniu art. 5 ust. 1.

3. Jeżeli po zatwierdzeniu odmiany zostanie ustalone, że nazwa tej odmiany, w rozumieniu art. 9, nie nadawała się do zatwierdzenia podczas kwalifikacji, zostaje przyjęta nazwa w sposób, który będzie zgodny z niniejszą dyrektywą. Państwa Członkowskie mogą zezwolić na tymczasowe stosowanie poprzedniej nazwy jako nazwy dodatkowej. Szczegółowe uzgodnienia, zgodnie z którymi można stosować poprzednią nazwę w charakterze nazwy dodatkowej, mogą zostać ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

4. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić zasady stosowania ust. 1-3.

Artykuł  14

1. Państwa Członkowskie zapewnią unieważnienie zatwierdzenia odmiany:

a) jeżeli po badaniu zostanie dowiedzione, że dana odmiana nie jest już odrębna, stabilna i wystarczająco wyrównana;

b) jeżeli zażąda tego osoba lub osoby odpowiedzialne za odmianę, chyba że jest zapewnione uprawianie danej odmiany.

2. Państwa Członkowskie mogą odwołać zatwierdzenie odmiany:

a) jeżeli nie są stosowane przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą;

b) jeżeli w czasie składania wniosku o zatwierdzenie lub podczas sprawdzania dostarczono fałszywe lub błędne dane szczegółowe dotyczące czynników, na podstawie których przyznano zatwierdzenie.

Artykuł  15

1. Państwa Członkowskie zapewniają usunięcie odmiany ze swoich katalogów, jeżeli zostaje unieważnione zatwierdzenie lub jeżeli upływa okres ważności zatwierdzenia.

2. Państwa Członkowskie mogą w odniesieniu do swojego terytorium dopuścić pewien okres na kwalifikację i weryfikację materiału siewnego jako standardowego materiału siewnego i na obrót materiałem siewnym, najdłużej do dnia 30 czerwca trzeciego roku po wygaśnięciu zatwierdzenia.

W przypadku odmian wpisanych, zgodnie z art. 17 ust. 1, do wspólnego katalogu odmian, wspomnianego w art. 18, okres zatwierdzenia, który upłynie jako ostatni wśród różnych Państw Członkowskich zgodnie z pierwszym akapitem, ma zastosowanie do obrotu we wszystkich Państwach Członkowskich, z zastrzeżeniem, że materiał siewny odmiany, o której mowa, nie był przedmiotem żadnych ograniczeń w obrocie w odniesieniu do tej odmiany.

3. W przypadku odmian, których zatwierdzenie wznowiono, zgodnie z art. 12 ust. 3, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na używanie nazw używanych przed wznowieniem do dnia 30 czerwca 1994 r.

Artykuł  16

1. Państwa Członkowskie zapewnią, aby począwszy od publikacji, o której mowa w art. 17, materiał siewny odmian zatwierdzonych zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy lub zgodnie z zasadami odpowiadającymi zasadom niniejszej dyrektywy nie był przedmiotem żadnych ograniczeń w obrocie w odniesieniu do odmiany.

2. Państwa Członkowskie mogą, po zgłoszeniu, które zostanie rozpatrzone zgodnie z procedurą, przewidziane w art. 46 ust. 2 lub 46 ust. 3, w przypadku genetycznie zmodyfikowanych odmian mieć prawo zabronić stosowania danej odmiany na całym terytorium swojego kraju lub na jego części lub ustanowić odpowiednie warunki uprawy danej odmiany dla przypadków uwzględnionych w lit. b), zgodnie z warunkami stosowania produktów będących wynikiem takiej uprawy:

a) jeżeli ustalono, że uprawa danej odmiany może być szkodliwa z punktu widzenia zdrowotności roślin ze względu na uprawę innych odmian lub gatunków; lub

b) w przypadku gdy ma ono ważne powody, inne niż wymienione wcześniej lub które mogły zostać wspomniane podczas procedury, o której mowa w art. 10 ust. 2, ze względu na to, że dana odmiana stwarza zagrożenie dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego.

Artykuł  17

Komisja na podstawie informacji dostarczonych przez Państwa Członkowskie i po ich otrzymaniu opublikuje w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich pod tytułem "Wspólny Katalog Odmian Gatunków Roślin Rolniczych" wykaz wszystkich odmian, których materiał siewny, na podstawie art. 16, nie podlega żadnym ograniczeniom w obrocie ze względu na odmianę, a także dane wymagane na podstawie art. 9 ust. 1 dotyczące osoby lub osób odpowiedzialnych za utrzymanie danej odmiany. W opublikowanej informacji wymienia się Państwa Członkowskie, które uzyskały uprawnienia na podstawie art. 16 ust. 2 lub art. 18.

Opublikowana informacja zawiera wykaz odmian, dla których zastosowano okres zgodnie z art. 15 ust. 2 akapit drugi. Podaje się w tym wykazie długość tego okresu i, tam, gdzie stosowne, Państwa Członkowskie, do których ten okres się nie odnosi.

W opublikowanej informacji wyraźnie wskazuje się, które odmiany są genetycznie zmodyfikowane.

Artykuł  18

Jeżeli stwierdza się, że uprawa jakiejś odmiany, włączonej do wspólnego katalogu odmian, może w którymś Państwie Członkowskim być szkodliwa z punktu widzenia zdrowotności roślin dla uprawy innych odmian lub gatunków lub stwarzać zagrożenie dla środowiska lub zdrowia ludzi, to Państwo Członkowskie może po zgłoszeniu wniosku zostać upoważnione, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2 lub 3, w przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, do zakazu obrotu materiałem siewnym lub materiałem rozmnożeniowym tej odmiany na całym swoim terytorium lub na jego części. Jeżeli istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się szkodliwych organizmów lub bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska, dane Państwo Członkowskie może od razu po złożeniu wniosku nałożyć taki zakaz, który będzie obowiązywał do czasu podjęcia ostatecznej decyzji. Decyzję w przypadku odmiany genetycznie zmodyfikowanej podejmuje się w ciągu trzech miesięcy, zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 3

Artykuł  19

Jeżeli odmiana przestaje być zatwierdzona w jakimś Państwie Członkowskim, które początkowo zatwierdziło tę odmianę, to jedno lub kilka innych Państw Członkowskich może nadal utrzymywać zatwierdzenie tej odmiany, z zastrzeżeniem, że w dalszym ciągu są spełnione warunki kwalifikacji na ich terytorium i że jest zapewnione utrzymanie odmiany.

Artykuł  20 ²⁰

1. Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny cykorii przemysłowej nie był wprowadzany na rynek, jeżeli nie został urzędowo zakwalifikowany jako "elitarny materiał siewny" lub "kwalifikowany materiał siewny".

2. Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny innych gatunków warzyw nie był wprowadzany na rynek, jeżeli nie został urzędowo zakwalifikowany jako "elitarny materiał siewny" lub "kwalifikowany materiał siewny", lub jako "standardowy materiał siewny".

3. Można jednakże, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, zapewnić, by po określonych terminach materiał siewny wyszczególnionych gatunków warzyw można było kierować na rynek jedynie, jeżeli został urzędowo zakwalifikowany jako "elitarny materiał siewny" lub "kwalifikowany materiał siewny".

4. Państwa Członkowskie zapewnią, by urzędowe badanie materiału siewnego było wykonywane zgodnie z obowiązującymi międzynarodowymi metodami, o ile takie metody istnieją.

Artykuł  21

Nie naruszając przepisów art. 20 ust. 1 i 2, Państwa Członkowskie zapewnią, aby:

– wyhodowany materiał siewny z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, i

– materiał siewny, który dojrzewa, sprzedawany na przetwarzanie, z zastrzeżeniem, że jest zapewniona tożsamość materiału siewnego,

można było kierować na rynek.

Artykuł  22

Państwa Członkowskie mogą jednakże w drodze odstępstwa od przepisów art. 20:

a) zatwierdzać urzędową kwalifikację i obrót elitarnym materiałem siewnym, który nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II odnośnie do kiełkowania. W takim przypadku podejmuje się wszystkie niezbędne środki, aby zapewnić zagwarantowanie przez dostawcę określonego kiełkowania, co stwierdzi do celów obrotu na specjalnej etykiecie, na której znajduje się jego nazwa i adres oraz numer danej partii materiału siewnego;

b) aby szybko udostępnić materiał siewny niezależnie od tego, że nie zostało jeszcze ukończone urzędowe badanie sprawdzające zgodność z warunkami ustanowionymi w załączniku II odnośnie do kiełkowania, zatwierdza się urzędową kwalifikację i obrót w odniesieniu do pierwszego kupującego w drodze handlowej, materiał siewny kategorii "elitarny materiał siewny" lub "kwalifikowany materiał siewny". Kwalifikację zatwierdza się jedynie po przedstawieniu tymczasowego sprawozdania analitycznego dotyczącego materiału siewnego i pod warunkiem podania nazwy i adresu pierwszego odbiorcy; podejmuje się wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić, że dostawca gwarantuje kiełkowanie ustalone podczas tymczasowego analizowania; oświadczenie o kiełkowaniu powinno dla celów obrotu być podane na specjalnej etykiecie z podaną nazwą i adresem dostawcy i numerem partii.

Wymienione przepisy nie mają zastosowania do materiału siewnego przywożonego z państwa trzeciego, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów w art. 36 odnośnie do rozmnażania poza granicami Wspólnoty.

Państwa Członkowskie, korzystając z odstępstw, o których mowa w lit. a) lub b), pomagają sobie wzajemnie pod względem administracyjnym w sprawie kontroli.

Artykuł  23

1. Nie naruszając przepisów art. 20 ust. 1 i. 2, Państwa Członkowskie mogą:

a) upoważnić producentów na swoim terytorium do wprowadzenia na rynek małych ilości materiału siewnego do celów naukowych lub do selekcji;

b) upoważnić hodowców i ich przedstawicieli działających urzędowo na terytorium danego państwa do obrotu, w ograniczonym okresie, materiałem siewnym należącym do odmiany, dla której co najmniej w jednym Państwie Członkowskim złożono wniosek o włączenie do krajowego katalogu i dla której przedstawiono konkretne informacje techniczne.

2. Warunki, w jakich Państwa Członkowskie mogą udzielić upoważnienia, określonego w lit. b) powyżej, zostaną ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, zwłaszcza w odniesieniu do uzyskiwania danych, rodzaju danych, składowania i nazwy odmiany oraz etykietowania opakowań.

3. Upoważnienia udzielone przed dniem 14 grudnia 1998 r. producentom przez Państwa Członkowskie na terytorium ich kraju do celów, o których mowa w ust. 1, pozostają w mocy do czasu ustalenia w okresie późniejszym przepisów, o których mowa w ust. 2. Wszystkie tego typu upoważnienia wydawane są z poszanowaniem przepisów ustalonych zgodnie z ust. 2.

Artykuł  24

Państwa Członkowskie mogą, w odniesieniu do warunków ustanowionych w załącznikach I i II, nałożyć dodatkowe lub bardziej rygorystyczne wymagania, jeśli idzie o kwalifikację materiału siewnego produkowanego na ich terytorium.

Artykuł  25

1. 21  Państwa Członkowskie wymagają, by próbki do przeprowadzenia badań materiału siewnego przeznaczonego do kwalifikacji były pobierane urzędowo lub pod nadzorem urzędowym zgodnie z właściwymi metodami. Jednakże badanie materiału siewnego w celu kontroli zgodnie z art. 39 ma być wykonywane urzędowo.

Niniejsze przepisy mają także zastosowanie w przypadku pobierania próbek standardowego materiału siewnego do prób pokontrolnych.

1a. 22  W przypadku wykonywania badania materiału siewnego pod nadzorem urzędowym, o którym mowa w ust. 1, należy spełnić następujące wymagania:

a) Pobieranie próbek materiału siewnego będzie przeprowadzane przez osoby upoważnione do pobierania próbek materiału siewnego przez właściwy organ zajmujący się kwalifikacją materiału siewnego danego Państwa Członkowskiego na warunkach określonych w lit. b)-d).

b) Osoby pobierające próbki materiału siewnego posiadają niezbędne kwalifikacje techniczne, nabyte podczas kursów szkoleniowych zorganizowanych na warunkach obowiązujących wobec osób pobierających próbki materiału siewnego i potwierdzone w drodze egzaminów urzędowych.

Będą one przeprowadzać pobieranie próbek materiału siewnego zgodnie z obecnymi metodami międzynarodowymi.

c) Osobami pobierającymi próbki materiału siewnego są:

i) niezależne osoby fizyczne,

ii) osoby zatrudniane przez osoby fizyczne lub prawne, których działalność nie obejmuje produkcji materiału siewnego, uprawy materiału siewnego, przetwarzania materiału siewnego lub handlu materiałem siewnym, lub

iii) osoby zatrudniane przez osoby fizyczne i prawne, których działalność obejmuje produkcję materiału siewnego, uprawę materiału siewnego, przetwarzanie materiału siewnego lub handel materiałem siewnym.

W przypadku określonym w pkt. iii), osoba pobierająca próbki materiału siewnego może przeprowadzać pobieranie próbek materiału siewnego wyłącznie z partii materiału siewnego przedstawionego przez jednostkę ją zatrudniającą, jeżeli nie zostało to uzgodnione inaczej między jednostką ją zatrudniającą, osobą ubiegającą się o kwalifikację i właściwym organem zajmującym się kwalifikacją materiału siewnego.

d) Wykonywanie przez nie pobierania próbek materiału siewnego podlega nadzorowi właściwego organu zajmującego się kwalifikacją materiału siewnego. W przypadku automatycznego pobierania próbek należy stosować się do odpowiednich procedur pod nadzorem urzędowym.

e) Do celów nadzoru określonego w lit. d), część partii materiału siewnego zgłoszonych do urzędowej kwalifikacji poddana jest kontrolnemu pobraniu próbek przez osoby upoważnione urzędowo do pobierania próbek materiału siewnego. Część ta jest co do zasady możliwie najbardziej równomiernie rozprowadzona wśród osób fizycznych i prawnych zgłaszających materiał siewny do kwalifikacji, ale może być również ukierunkowana na usunięcie szczególnych wątpliwości. Część ta wynosi co najmniej 5%. Niniejsza kontrola próbek nie stosuje się do automatycznego pobierania próbek.

Państwa Członkowskie porównują próbki materiału siewnego pobrane urzędowo z próbkami materiału siewnego z tej samej partii materiału siewnego pobranymi pod nadzorem urzędowym.

f) Państwo Członkowskie określa reguły w sprawie kar stosujących się do naruszeń zasad krajowych przyjętych stosownie do niniejszej dyrektywy, rządzących badaniami prowadzonymi pod nadzorem urzędowym. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Kary mogą polegać na cofnięciu upoważnień, o których mowa w lit. a), jeżeli zostanie stwierdzone, że osoby urzędowo upoważnione do pobierania próbek materiału siewnego celowo lub przez zaniedbanie naruszają zasady przeprowadzania urzędowych badań. Gdy zaistnieją takie okoliczności, Państwa Członkowskie zapewniają anulowanie każdej kwalifikacji pobranego materiału siewnego, chyba że zostanie dowiedzione, że jednak materiał siewny spełnia wszelkie stawiane mu wymagania.

1b. 23  Inne środki stosowane do prowadzenia badań pod nadzorem urzędowym mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 46 ust. 2.

2. Do sprawdzania materiału siewnego do kwalifikacji i do prób pokontrolnych próbki pobiera się z jednolitych partii; maksymalną masę partii i minimalną masę próbki podano w załączniku III.

Artykuł  26

1. Państwa Członkowskie będą wymagały, aby elitarny materiał siewny, kwalifikowany materiał siewny oraz standardowy materiał siewny wprowadzano do obrotu tylko w dostatecznie jednolitych partiach i w zapieczętowanych opakowaniach, jak zalecono w art. 27 i 28, z urządzeniem pieczętującym i oznakowaniem.

2. Państwa Członkowskie mogą przy obrocie małymi ilościami końcowemu odbiorcy zezwolić na wyłączenie z przepisów ust. 1, jeśli idzie o opakowanie, opieczętowanie i oznakowanie.

3. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwa Członkowskie mogą upoważnić swoich producentów do wprowadzenia na rynek małych opakowań mieszanek standardowego materiału siewnego różnych odmian tych samych gatunków. W przypadku gdy ma zastosowanie niniejszy przepis, należy ustalić zasady dotyczące maksymalnej wielkości małych opakowań i wymagania co do etykietowania, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  27

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, które nie są małymi opakowaniami WE, były pieczętowane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem w taki sposób, żeby nie można ich było otworzyć bez uszkodzenia systemu pieczętującego lub bez zostawienia śladów manipulowania na urzędowej etykiecie, określonej w art. 28 ust. 1, lub na opakowaniu.

Aby zapewnić zapieczętowanie, system pieczętowania obejmuje co najmniej urzędową etykietę lub założenie urzędowego opieczętowania.

Środki, o których mowa w akapicie drugim, nie są konieczne w przypadku użycia systemu zamykającego nienadającego się do ponownego zastosowania.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić, czy jakiś szczególny system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu.

2. Urzędowo zapieczętowanych opakowań nie pieczętuje się ponownie, ani jednorazowo, ani kilkakrotnie, z wyjątkiem przypadków, w których robi się to urzędowo lub pod urzędowym nadzorem. W razie ponownego zapieczętowania opakowania należy podać ten fakt, ostatnią datę ponownego pieczętowania i odpowiedzialny za to organ władzy na etykiecie wymaganej na podstawie art. 28 ust. 1.

3. Państwa Członkowskie wymagają, żeby opakowania standardowego materiału siewnego i małe opakowania materiału siewnego kategorii kwalifikowany materiał siewny były pieczętowane w taki sposób, żeby nie można ich było otworzyć bez uszkodzenia systemu pieczętującego lub bez zostawienia śladów manipulowania na urzędowej etykiecie, określonej w art. 28 ust. 3, lub na opakowaniu. Z wyjątkiem małych opakowań powinny one mieć założoną pieczęć lub równoważne urządzenie zamykające, przymocowane przez osobę odpowiedzialną za przytwierdzanie etykiet. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można ustalić, czy jakiś szczególny system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. W przypadku małych opakowań kategorii kwalifikowany materiał siewny, opakowań nie pieczętuje się ani razu inaczej niż pod urzędowym nadzorem.

4. Państwa Członkowskie mogą zezwolić na odstąpienie od ust. 1 i 2 w przypadku małych opakowań elitarnego materiału siewnego zamykanych na ich terytorium. Warunki odnośnie do tych wyjątków mogą być ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  28

1. Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego, za wyjątkiem przypadku, gdy materiał siewny tej ostatniej kategorii jest w małych opakowaniach:

a) były oznakowane na zewnątrz urzędową etykietą, która nie była wcześniej używana, która spełnia warunki ustalone w załączniku IV część A i na której są podane informacje w jednym z urzędowych języków Wspólnoty. Tę etykietę można umieścić wewnątrz przezroczystego opakowania, pod warunkiem że można ją odczytać. Etykieta powinna być biała dla elitarnego materiału siewnego i niebieska dla kwalifikowanego materiału siewnego. Przy zastosowaniu etykiet z otworem na sznurek zawsze w miejscu mocowania powinna być urzędowa pieczęć. Jeżeli w przypadkach odpowiadających art. 22 elitarny materiał siewny nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II, jeśli idzie o kiełkowanie, fakt ten winien być podany na etykiecie. Upoważnia się do stosowania urzędowych przyklejanych etykiet. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można zezwolić na trwały nadruk pod urzędową kontrolą określonych informacji na opakowaniu, zależnie od rodzaju etykiety;

b) zawierały urzędowy dokument w tym samym kolorze co etykieta, w którym będą co najmniej informacje wymagane zgodnie z załącznikiem IV część A lit. a) pkt 4-7. Ten dokument jest tak zaprojektowany, żeby nie można go było pomylić z etykietą, o której mowa w lit. a). Dokument ten jest najbardziej potrzebny wówczas, kiedy informacje są wydrukowane w trwały sposób na opakowaniu lub jeżeli zgodnie z przepisami lit. a) etykieta znajduje się w przezroczystym opakowaniu lub zastosowano przyklejaną etykietę, lub etykietę z materiału, którego nie można oderwać.

2. Państwa Członkowskie mogą zezwolić na odstąpienie od ust. 1 w przypadku małych opakowań zamykanych na ich terytorium. Warunki odnośnie do tych wyjątków mogą być ustalone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

3. Opakowania standardowego materiału siewnego i małe opakowania materiału siewnego kategorii "kwalifikowany materiał siewny" są zgodnie z warunkami ustalonymi w załączniku IV część B, oznakowane etykietą dostawcy lub nadrukowaną albo stemplowaną informacją w jednym z urzędowych języków Wspólnoty. Wymagany kolor etykiety jest niebieski dla kwalifikowanego materiału siewnego i ciemnożółty dla standardowego materiału siewnego.

Za wyjątkiem małych opakowań standardowego materiału siewnego informacje podane lub zatwierdzone zgodnie z niniejszym przepisem są wyraźnie oddzielone od wszelkich innych informacji podanych na etykiecie lub opakowaniu, również od tych, które określa art. 30.

Po dniu 30 czerwca 1992 r. może zostać podjęta decyzja, że zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, małe opakowania standardowego materiału siewnego wszystkich gatunków lub niektórych gatunków podlegają temu wymaganiu lub że informacje podlegające niniejszemu wymaganiu lub informacje zalecane lub dozwolone różnią się w jakiś sposób od wszelkich innych informacji, jeżeli cecha odróżniająca jest wyraźnie podana jako taka na etykiecie lub opakowaniu.

4. W przypadku odmian ogólnie znanych w dniu 1 lipca 1970 r. można także na etykiecie powołać się na dowolne zachowanie danej odmiany, jakie było lub będzie zadeklarowane zgodnie z art. 41 ust. 2. Nie jest dozwolone odwoływanie się do jakichś specjalnych własności, które mogłyby być związane z takim zachowaniem.

Daty są następujące:

– 1 stycznia 1973 r. w odniesieniu do Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii,

– 1 marca 1986 r. w odniesieniu do Hiszpanii.

Powołanie znajduje się za nazwą odmiany, od tej nazwy wyraźnie oddzielone, najlepiej kreską. Nie wyróżnia się nazwy odmiany.

Artykuł  29

Państwa Członkowskie podejmą wszelkie środki niezbędne do zapewnienia, by - jeśli idzie o małe opakowania kwalifikowanego materiału siewnego - można było sprawdzić tożsamość materiału siewnego, zwłaszcza podczas dzielenia partii materiału siewnego. W tym celu mogą zażądać, żeby małe opakowania przygotowywane na ich terytorium zamykano urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł  30

1. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, można zapewnić, aby w przypadkach innych niż już przewidziane w niniejszej dyrektywie opakowania elitarnego materiału siewnego, kwalifikowanego materiału siewnego wszelkiego typu lub standardowego materiału siewnego były oznakowane etykietą dostawcy (może być w postaci etykiety innej niż urzędowa etykieta lub w postaci informacji dostawcy wydrukowanych na samym opakowaniu).

Dane szczegółowe, które ma dostarczyć taka etykieta, również ustali się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

2. W przypadku elitarnego materiału siewnego i kwalifikowanego materiału siewnego etykieta lub nadruk, o których mowa w ust. 1, są tak wykonane, by nie myliły się z urzędową etykietą, o której mowa w art. 28 ust. 1.

Artykuł  31

W przypadku materiału siewnego genetycznie zmodyfikowanej odmiany każda etykieta lub dokument, urzędowy lub inny, przytwierdzony lub zamocowany do partii materiału siewnego w myśl przepisów niniejszej dyrektywy wyraźnie wskazują, że odmiana została genetycznie zmodyfikowana.

Artykuł  32

Państwa Członkowskie wymagają, by o każdej obróbce chemicznej elitarnego materiału siewnego, kwalifikowanego materiału siewnego lub standardowego materiału siewnego była informacja albo na urzędowej etykiecie, albo na etykiecie dostawcy i na opakowaniu lub wewnątrz niego. W odniesieniu do małych pakietów ta informacja może być bezpośrednio nadrukowana na opakowaniu lub wewnątrz niego.

Artykuł  33

Aby znaleźć ulepszone możliwości rozwiązania niektórych przepisów wymienionych w niniejszej dyrektywie, może zostać podjęta decyzja o organizowaniu okresowych eksperymentów, zgodnych z przepisami, o których mowa w art. 46 ust. 2.

W ramach takich eksperymentów Państwa Członkowskie mogą być zwolnione z niektórych zobowiązań ustanowionych niniejszą dyrektywą. Jak dalece sięga takie zwolnienie, zostanie zdefiniowane w odniesieniu do przepisów, których ono dotyczy. Okres trwania eksperymentu nie przekroczy siedmiu lat.

Artykuł  34

1. Państwa Członkowskie zapewniają, by materiał siewny skierowany do obrotu, zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, zarówno obowiązkowo, jak i w sposób swobodny, nie podlegał żadnym ograniczeniom obrotu, jeśli idzie o jego cechy charakterystyczne, wymagania dotyczące badania, oznaczania i zamykania, poza tymi, które są ustanowione niniejszą dyrektywą lub dowolną inną dyrektywą Wspólnoty.

2. Do czasu, kiedy zostanie podjęta decyzja na podstawie art. 20 ust. 3, każde Państwo Członkowskie może stosownie do wniosku, który będzie rozpatrzony zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, mieć prawo postanowienia, że po określonych datach materiał siewny pewnych gatunków warzyw nie może zostać wprowadzony na rynek, jeżeli nie został urzędowo kwalifikowany jako "elitarny materiał siewny" lub "kwalifikowany materiał siewny".

Artykuł  35

Warunki konieczne, aby materiał siewny wyhodowany z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny mógł zostać wprowadzony na rynek zgodnie z art. 21 pierwsze tiret, ustala się następująco:

a) musi być urzędowo zbadany przez właściwy organ kwalifikujący zgodnie z przepisami, które mają zastosowanie przy kwalifikacji elitarnego materiału siewnego;

b) musi być opakowany zgodnie z niniejszą dyrektywą; i

c) opakowania muszą być opatrzone urzędową etykietą, z podanymi co najmniej następującymi danymi szczegółowymi:

– jednostka kwalifikująca i Państwo Członkowskie lub wyróżniające je skróty,

– numer partii,

– miesiąc i rok zapieczętowania opakowania, lub

– miesiąc i rok ostatniego urzędowego pobrania próbek do celów kwalifikacji,

– gatunki, przynajmniej ich nazwy botaniczne, które można podać w formie skróconej i bez nazwisk autorów, napisane po łacinie,

– odmiana, przynajmniej napisana po łacinie,

– opis "wstępnego elitarnego materiału siewnego",

– liczba generacji poprzedzających materiał siewny kategorii "kwalifikowany materiał siewny".

Etykieta ma być biała z pionową fioletową kreską.

Artykuł  36

1. Państwa Członkowskie zapewnią, by materiał siewny warzyw:

– wyprodukowany bezpośrednio ze elitarnego materiału siewnego lub urzędowo kwalifikowanego materiału siewnego w jednym Państwie Członkowskim lub w kilku, lub w jakimś państwie trzecim, który uznano za równoważny na podstawie art. 37 ust. 1 lit. d) lub który wyprodukowano bezpośrednio ze skrzyżowania elitarnego materiału siewnego urzędowo kwalifikowanego w jakimś Państwie Członkowskim z elitarnym materiałem siewnym urzędowo kwalifikowanym w tym państwie trzecim, oraz

– który zebrano w innym Państwie Członkowskim,

był, na żądanie i nie naruszając innych przepisów niniejszej dyrektywy, urzędowo uznany za kwalifikowany materiał siewny w dowolnym z tych Państw Członkowskich, jeżeli ten materiał siewny poddano ocenie polowej i odpowiada warunkom ustanowionym w załączniku I dla odpowiedniej kategorii i jeżeli urzędowa kontrola wykazała, że są spełnione warunki ustanowione w załączniku II dla tej samej kategorii.

W przypadku gdy materiał siewny wyhodowano bezpośrednio z urzędowo kwalifikowanego materiału siewnego z pokoleń wcześniejszych niż elitarny materiał siewny, Państwa Członkowskie mogą także upoważnić do urzędowej kwalifikacji tego materiału siewnego jako elitarnego materiału siewnego, jeżeli warunki ustanowione dla tej kategorii są spełnione.

2. Materiał siewny warzyw zebranych we Wspólnocie, który jest przeznaczony do kwalifikacji zgodnie z ust. 1, jest:

– w opakowaniu opatrzonym urzędową etykietą spełniającą warunki ustanowione w załączniku V część A i B, zgodnie z art. 27 ust. 1, oraz

– zaopatrzony w urzędowy dokument spełniający warunki ustanowione w załączniku V część C.

Przepisy w pierwszym tiret dotyczące pakowania i etykietowania mogą być uchylone, jeżeli władze odpowiedzialne za ocenę polową oraz te, które sporządziły dokumenty dotyczące kwalifikacji materiału siewnego, który nie dostał wiążącej kwalifikacji, oraz władze odpowiedzialne za kwalifikacje są te same lub jeżeli postanowią o wyłączeniu.

3. Państwa Członkowskie zapewnią także, żeby materiał siewny warzyw

– wyprodukowany bezpośrednio z elitarnego materiału siewnego lub urzędowo kwalifikowanego materiału siewnego w jednym Państwie Członkowskim lub w kilku, lub w jakimś państwie trzecim, który uznano za równowartościowy na podstawie art. 37 ust. 1 lit. d) lub który wyprodukowano bezpośrednio ze skrzyżowania elitarnego materiału siewnego urzędowo kwalifikowanego w jakimś Państwie Członkowskim z elitarnym materiałem siewnym urzędowo kwalifikowanym w tym państwie trzecim, oraz

– który zebrano w którymś państwie trzecim,

był na żądanie urzędowo kwalifikowany jako kwalifikowany materiał siewny w dowolnym z tych Państw Członkowskich, w przypadku gdy ten elitarny materiał siewny był wyhodowany lub urzędowo kwalifikowany, jeżeli ten materiał siewny poddano ocenie polowej i odpowiada warunkom ustanowionym w decyzji o równoważności podjętej na podstawie art. 37 ust. 1 lit. a) dla odpowiedniej kategorii i jeżeli urzędowa kontrola wykazała, że są spełnione warunki ustanowione w załączniku II dla tej samej kategorii. Inne Państwa Członkowskie mogą także zatwierdzić urzędową kwalifikację takiego materiału siewnego.

Artykuł  37

1. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, ustali, czy

a) urzędowe badania odmian przeprowadzone w państwie trzecim dają taką samą pewność, jak badania przewidziane w art. 7 i prowadzone w Państwach Członkowskich;

b) kontrole praktyk uprawiania odmian przeprowadzone w państwie trzecim dają taką samą pewność, jak kontrole prowadzone w Państwach Członkowskich;

c) w przypadkach, o których mowa w art. 36, kontrole w polu w państwie trzecim odpowiadają warunkom ustalonym w załączniku I;

d) materiał siewny warzyw zbierany w państwie trzecim i dający taką samą pewność odnośnie do cech charakterystycznych oraz uzgodnienia dotyczące jego badania w celu zapewnienia tożsamości oraz dotyczące oznaczeń i kontroli są równoważne w tych aspektach z elitarnym materiałem siewnym, kwalifikowanym materiałem siewnym lub standardowym materiałem siewnym zbieranym we Wspólnocie i odpowiadającym przepisom niniejszej dyrektywy.

2. Ustęp 1 odnosi się w tym względzie także do każdego nowego Państwa Członkowskiego od daty jego przystąpienia do daty, w której państwo to wprowadzi w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

Artykuł  38

1. W celu usunięcia wszelkich przejściowych trudności w ogólnej dostawie elitarnego materiału siewnego kwalifikowanego lub standardowego, jakie mogą pojawić się we Wspólnocie i których nie można inaczej pokonać, możliwe jest podjęcie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, decyzji, że Państwa Członkowskie zezwolą, na czas określony, na obrót w całej Wspólnocie, w ilościach niezbędnych do rozwiązania trudności w dostawach materiału siewnego w kategorii będącej przedmiotem mniej restrykcyjnych wymagań lub materiału siewnego odmiany niewłączonej do Wspólnego katalogu odmian gatunków warzyw lub do krajowego katalogu odmian danego Państwa Członkowskiego.

2. O kategorii materiału siewnego dowolnej odmiany świadczy urzędowa etykieta lub etykieta dostawców. W odniesieniu do materiału siewnego dowolnej odmiany niewłączonej do wyżej wymienionych katalogów etykieta jest w kolorze brązowym. Na etykiecie zawsze stwierdza się, że dany materiał siewny należy do kategorii podlegającej mniej restrykcyjnym wymaganiom.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  39

1. Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzanie urzędowych kontroli w związku z obrotem materiałem siewnym warzyw, przynajmniej wyrywkowo, w celu sprawdzenia zgodności z wymaganiami i warunkami niniejszej dyrektywy.

2. Nie naruszając swobody przepływu materiału siewnego wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić, że materiał siewny dostarcza się z następującymi danymi szczegółowymi podczas obrotu ilościami przekraczającymi dwa kilogramy materiału siewnego przywożonego z państw trzecich:

a) gatunek;

b) odmiana;

c) kategoria;

d) kraj produkcji i urzędowe władze kontrolujące;

e) kraj, z którego wysłano;

f) przywożący;

g) ilość materiału siewnego.

Sposób przedstawienia tych danych szczegółowych można ustalić zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  40

Państwa Członkowskie zapewniają, by materiał siewny kategorii "kwalifikowany materiał siewny" i "standardowy materiał siewny" były przedmiotem późniejszej urzędowej oceny polowej, polegającej na sprawdzeniu jego tożsamości odmianowej i czystości odmianowej w celu porównania z wynikami standardowych kontroli.

Artykuł  41

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że osoby odpowiedzialne za przytwierdzanie etykiet dla standardowego materiału siewnego przeznaczonego do celów obrotu:

a) informują je o datach rozpoczęcia i zakończenia swojej działalności;

b) robią zapisy wszystkich partii standardowego materiału siewnego i przez nie mniej niż trzy lata udostępniają je Państwom Członkowskim;

c) udostępniają Państwom Członkowskim, przez nie mniej niż dwa lata, próbki kontrolne materiału siewnego, których utrzymywanie nie jest już wymagane;

d) pobierają próbki z każdej partii przeznaczonej do celów obrotu i udostępniają je Państwom Członkowskim przez nie mniej niż dwa lata.

Działania wymienione w lit. b) i d) będą podlegać urzędowym wyrywkowym kontrolom. Obowiązek ustanowiony w lit. c) dotyczy tylko producentów.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, by każda osoba mająca zamiar, zgodnie z art. 28 ust. 4, nawiązać do utrzymywania stanu jakiejś odmiany, zgłosiła ten zamiar wcześniej.

Artykuł  42

1. Jeżeli podczas prób pokontrolnych w polu zostanie wielokrotnie stwierdzone, że materiał siewny jakiejś dowolnej odmiany nie spełnia w wystarczającym stopniu ustanowionych warunków pod względem tożsamości odmianowej lub czystości odmianowej, Państwa Członkowskie zapewnią, by osobie odpowiedzialnej za obrót całkowicie lub częściowo zabronić obrotu takim materiałem siewnym (gdzie stosowne, na czas określony).

2. Wszelkie środki podjęte na podstawie ust. 1 należy odwołać bezzwłocznie po ustaleniu z wystarczającą pewnością, że materiał siewny przeznaczony do obrotu będzie w przyszłości spełniać warunki odnoszące się do tożsamości odmianowej i czystości odmianowej.

Artykuł  43 ²⁴

1. Wspólnotowe badania porównawcze i próby przeprowadza się we Wspólnocie dla kontroli granicznej próbek materiału siewnego roślin warzywnych wprowadzanych do obrotu zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy są one obowiązujące czy uznaniowe, oraz podczas pobierania próbek. Badania porównawcze i próby mogą obejmować, co następuje:

– materiał siewny zbierany w państwach trzecich,

– materiał siewny nadający się dla rolnictwa ekologicznego,

– materiał siewny wprowadzany do obrotu w związku z ochroną na miejscu i trwałym użytkowaniem genetycznych zasobów roślinnych.

2. Powyższe badania porównawcze i próby stosuje się w celu zharmonizowania technicznych metod certyfikacji oraz w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki, którym ten materiał siewny musi odpowiadać.

3. Komisja, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 46 ust. 2, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Komisja powiadamia Komitet określony w art. 46 ust. 1 o technicznych uzgodnieniach dotyczących przeprowadzania badań oraz prób i ich wynikach.

4. Wspólnota może wnieść wkład finansowy dla przeprowadzania badań i prób przewidzianych w ust. 1 i 2.

Wkład finansowy nie przekracza rocznych środków wyznaczonych przez organy budżetowe.

5. Badania i próby, na które można przeznaczyć wkład pieniężny Wspólnoty, oraz szczegółowe zasady dostarczania wkładu finansowego ustala się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 46 ust. 2.

6. Badania i próby przewidziane w ust. 1 i 2 mogą być przeprowadzone jedynie przez organy państwowe lub osoby prawne działające w imieniu państwa.

Artykuł  44

1. Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w odniesieniu do warunków, które muszą być spełnione, aby można było dokonywać obrotu materiałem siewnym po obróbce chemicznej.

2. Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w odniesieniu do zachowania in situ i możliwego do podtrzymania wykorzystania zasobów genetycznych roślin przez hodowanie i obrót materiałem siewnym:

a) starszych i nowszych odmian tradycyjnie uprawianych w poszczególnych miejscach i regionach, które są zagrożone erozją genetyczną, nie naruszając przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/94 z dnia 20 czerwca 1994 r. w sprawie zachowania, charakteryzowania, zbierania i wykorzystania zasobów genetycznych w rolnictwie ²⁵ ;

b) odmiany niemające wewnętrznej wartości dla plonów o przeznaczeniu handlowym, ale wyprodukowane w celu uprawy w jakichś szczególnych warunkach.

3. Szczególne warunki, o których mowa w ust. 2, obejmują zwłaszcza następujące punkty:

a) w przypadku ust. 2 lit. a) starsze i nowsze odmiany zostaną zatwierdzone zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy. Zwłaszcza wyniki nieurzędowych prób i wiedza zdobyta z doświadczeń praktycznych podczas uprawiania, reprodukowania i wykorzystania oraz szczegółowe opisy odmian i ich odpowiednich nazw, takich, jakie podano do wiadomości zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu, są brane pod uwagę i, jeżeli wystarczą, dają w wyniku uchylenie wymagania urzędowego badania. Po zatwierdzeniu takiej starszej lub nowszej odmiany jest ona oznaczona we wspólnym katalogu jako "odmiana chroniona";

b) w przypadku ust. 2 lit. a) i b) odpowiednie ograniczenia ilościowe.

Artykuł  45

Zmiany treści załączników w świetle naukowych i technicznych osiągnięć zostaną przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2.

Artykuł  46

1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Materiału Siewnego i Materiału Rozmnożeniowego w Rolnictwie, Ogrodnictwie i Leśnictwie ustanowiony zgodnie z art. 1 decyzji Rady 66/399/EWG ²⁶ .

2. W przypadku powołania na niniejszy ustęp mają zastosowanie art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc.

3. W przypadku powołania na niniejszy ustęp mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

4. Komitet uchwali swój regulamin.

Artykuł  47

Jeżeli inaczej nie przewidziano w art. 18 i w załącznikach I i II, niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na przepisy ustawodawstw krajowych uzasadnione względami ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt i roślin lub ochroną własności przemysłowej lub handlowej.

Artykuł  48

1. Można ustalić szczególne warunki, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, aby uwzględnić nowe okoliczności w następujących dziedzinach:

a) warunki obowiązujące przy obrocie materiałem siewnym po obróbce chemicznej;

b) warunki obowiązujące przy obrocie materiałem siewnym w odniesieniu do zachowania in situ i możliwe do podtrzymania wykorzystanie zasobów genetycznych roślin, włącznie z mieszankami materiału siewnego różnych gatunków, które obejmują gatunki wymienione w art. 1 dyrektywy Rady 2002/53/WE ²⁷ , są związane z naturalnymi i pół naturalnymi środowiskami szczególnie korzystnymi dla tych gatunków i są zagrożone erozją genetyczną;

c) warunki obowiązujące przy obrocie materiałem siewnym nadającym się do produkcji ekologicznej.

2. Szczególne warunki określone w ust. 1 lit. b) zawierają zwłaszcza następujące punkty:

a) materiał siewny tych gatunków jest znanego pochodzenia, zatwierdzony przez właściwe władze poszczególnych Państw Członkowskich do obrotu na określonych obszarach;

b) odpowiednie ograniczenia ilościowe.

Artykuł  49

Po złożeniu wniosku przez Państwo Członkowskie, który zostanie rozpatrzony zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 46 ust. 2, państwo to zostanie całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do niektórych gatunków, które normalnie nie są reprodukowane lub sprzedawane na ich terytorium, z wyjątkiem przypadków, w których byłoby to sprzeczne z art. 16 ust. 1 i art. 34 ust. 1.

Artykuł  50

Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Komisja poinformuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

Artykuł  51

1. Dyrektywa 70/458/EWG, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku VI część A, zostaje niniejszym uchylona, nie naruszając zobowiązania Państw Członkowskich odnośnie do transpozycji dyrektyw wymienionych w załączniku VI część B.

2. Odniesienia do uchylonej dyrektywy będą interpretowane jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i będą odczytywane zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VII.

Artykuł  52

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł  53

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 czerwca 2002 r.

	W imieniu Rady
	M. RAJOY BREY
	Przewodniczący

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I  ²⁸

WARUNKI KWALIFIKACJI ZBIORÓW

1. Zbiór ma wystarczającą tożsamość odmianową i czystość odmianową.

2. W przypadku elitarnego materiału siewnego przeprowadza się co najmniej jedną ocenę polową. W przypadku kwalifikowanego materiału siewnego przeprowadza się co najmniej jedną ocenę polową, podlegającą urzędowej kontroli, podczas której sprawdza się co najmniej 20 % zbiorów każdego gatunku.

3. Warunki uprawowe tego pola i stan zaawansowania upraw powinny być takie, aby można było w wystarczającym stopniu sprawdzić tożsamość odmianową i czystość odmianową oraz stan fitosanitarny.

3a. W przypadku gdy po wprowadzeniu w życie pkt 1, 2 i 3 nadal istnieją wątpliwości co do tożsamości odmianowej materiału siewnego, organ zajmujący się kwalifikacją może w celu zbadania tej tożsamości zastosować uznaną międzynarodowo i odtwarzalną technikę biochemiczną lub molekularną, zgodnie z mającymi zastosowanie normami międzynarodowymi.

4. Minimalne odległości od sąsiednich roślin, które mogłyby spowodować niepożądane obce zapylenie są:

A. Beta vulgaris

1. od wszelkich źródeł pyłków rodzaju Beta niewymienionego poniżej	1.000 metrów;
2. od źródeł pyłków odmian tych samych odmian gatunkowych należących do innej grupy odmian:
a) dla elitarnego materiału siewnego	1.000 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	600 metrów;
3. od źródeł pyłków odmian tych samych odmian gatunkowych należących do tej samej grupy odmian:
a) dla elitarnego materiału siewnego	600 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	300 metrów.

Grupy odmian wymienione w pkt 2 i 3 wyznacza się zgodnie z procedurą ustaloną w art. 46 ust. 2.

B. Gatunki Brassica

1. od źródeł obcych pyłków, które mogłyby spowodować poważne pogorszenie odmian gatunków Brassica:
a) dla elitarnego materiału siewnego	1.000 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	600 metrów;
2. od innych źródeł obcych pyłków, które mogłyby skrzyżować się z odmianami gatunków Brassica:
a) dla elitarnego materiału siewnego	500 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	300 metrów.

C. Cykoria przemysłowa

1. od innych gatunków tego samego rodzaju lub podgatunków	1.000 metrów;
2. od innej odmiany cykorii przemysłowej:
a) dla elitarnego materiału siewnego	600 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	300 metrów.

D. Inne gatunki

1. od źródeł obcych pyłków, które mogłyby spowodować poważne pogorszenie odmian innych gatunków w wyniku obcego zapylenia:
a) dla elitarnego materiału siewnego	500 metrów;
b) dla kwalifikowanego materiału siewnego	300 metrów.
2. od innych źródeł obcych pyłków, które mogłyby krzyżować się z odmianami innych gatunków w wyniku obcego zapylenia:
a) dla elitarnego materiału siewnego	300 metrów;
b) lub kwalifikowanego materiału siewnego	100 metrów.

Te odległości można pominąć, jeżeli istnieje wystarczająca ochrona przed wszelkim niepożądanym obcym zapyleniem.

5. Uprawy są praktycznie wolne od wszelkich agrofagów, które zmniejszają użyteczność i jakość materiału rozmnożeniowego.

Uprawy muszą być również zgodne z wymogami dotyczącymi agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów kwarantannowych dla strefy chronionej oraz regulowanych agrofagów niekwarantannowych ("RNQP"), przewidzianymi w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/2031 ²⁹ , a także ze środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia.

ZAŁĄCZNIK  II  ³⁰

WARUNKI, KTÓRE POWINIEN SPEŁNIAĆ MATERIAŁ SIEWNY

1. Materiał siewny ma zadowalającą tożsamość odmianową i czystość odmianową.

2. Materiał siewny jest praktycznie wolny od wszelkich agrofagów, które zmniejszają użyteczność i jakość materiału rozmnożeniowego.

Materiał siewny musi być również zgodny z wymogami dotyczącymi agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów kwarantannowych dla strefy chronionej oraz RNQP, przewidzianymi w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie rozporządzenia (UE) 2016/2031, a także ze środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia.

3. Materiał siewny spełnia także następujące warunki:

a) normy

Gatunki	Minimalna czystość analityczna (% w masie)	Maksymalna zawartość nasion innych gatunków roślin (% w masie)	Minimalne kiełkowanie (% skupisk lub czystych nasion)
Allium cepa	97	0,5	70
Allium fistulosum	97	0,5	65
Allium porrum	97	0,5	65
Allium sativum	97	0,5	65
Allium schoenoprasum	97	0,5	65
Anthriscus cerefolium	96	1	70
Apium graveolens	97	1	70
Asparagus officinalis	96	0,5	70
Beta vulgaris (Grupa buraka ćwikłowego)	97	0,5	50
Beta vulgaris (inne niż grupa buraka ćwikłowego)			(skupisk)
Brassica oleracea (Grupa kalafiora)	97	0,5	70
Brassica oleracea (inne niż grupa kalafiora)			(skupisk)
Brassica rapa (Grupa kapusty pekińskiej)	97	1	70
Brassica rapa (Grupa rzepy)	97	1	75
Capsicum annuum	97	1	75
Cichorium intybus (Grupa cykorii sałatowej, grupa cykorii liściowej)	97	1	80
Cichorium intybus (Grupa cykorii korzeniowej)	97	0,5	65
Beta vulgaris (Grupa buraka ćwikłowego)	95	1,5	65
Beta vulgaris (inne niż grupa buraka ćwikłowego)	97	1	80
Brassica oleracea (Grupa kalafiora)	95	1	65
Citrullus lanatus	98	0,1	75
Cucumis melo	98	0,1	75
Cucumis sativus	98	0,1	80
Cucurbita maxima	98	0,1	80
Cucurbita pepo	98	0,1	75
Cynara cardunculus	96	0,5	65
Daucus carota	95	1	65
Foeniculum vulgare	96	1	70
Lactuca sativa	95	0,5	75
Solanum lycopersicum L.	97	0,5	75
Petroselinum crispum	97	1	65
Phaseolus coccineus	98	0,1	80
Phaseolus vulgaris	98	0,1	75
Pisum sativum	98	0,1	80
Raphanus sativus	97	1	70
Rheum rhabarbarum	97	0,5	70
Scorzonera hispanica	95	1	70
Solanum melongena	96	0,5	65
Spinacia oleracea	97	1	75
Valerianella locusta	95	1	65
Vicia faba	98	0,1	80
Zea mays	98	0,1	85

b) Występowanie regulowanych agrofagów niekwarantannowych (RNQP) na materiale siewnym warzyw, przynajmniej na podstawie inspekcji wzrokowej, nie przekracza odpowiednich progów określonych w tabeli:

		Bakterie
RNQP lub objawy wywołane przez RNQP		Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw		Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw
Clavibaăer michiganensis ssp. michiganensis (Smith) Davis et al. [CORBMI]		Solanum lycopersicum L		0%
Xanthomonas axonopodis py.phaseoli (Smith) Vauterin etai. [ΧΑΝΤΡΗ]		Phaseolus vulgaris L		0%
Xanthomonas euvesicatoria Jones et al. [XANTEU]		Capsicum annuum L, Solanum lycopersicum L		0%
Xanthomonas fuscans subsp.fuscans Schaad et al. [XANTFF]		Phaseolus vulgaris L		0%
Xanthomonas gardneri (ex Sutič 1957) Jones et a![XANTGA]		Capsicum annuum L, Solanum lycopersicum L.		0%
Xanthomonas perforans Jones et αι. [XANTPF]		Capsicum annuum L, Solanum lycopersicum L.		0%
Xanthomonas vesicatoria (ex Doidge) Vauterineta!.[XANTVE]		Capsicum annuum L, Solanum lycopersicum L.		0%
	Owady i roztocze
RNQP lub objawy wywołane przez RNQP	Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw		Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw
Acanthoscelides obteđus (Say) [ACANOB]	Phaseolus coccineus L, Phaseolus vulgaris L		0%
Bruchuspisorum (Linnaeus) [BRCHPI]	Fisuni sativum L.		0%
Bruchus rufimanus Boheman [BRCHRU]	Vicia jaba L.		0%
	Nicienie
RNQP lub objawy wywołane przez RNQP	Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw		Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw
Ditylenchus dipsaci (Kuehn) Filipjev [DITYDI]	Allium cepa L, Allium porrum L.		0%
Wirusy, wiroidy, choroby wirusopodobne i fitoplazmy
RNQP lub objawy wywołane przez RNQP	Rodzaj lub gatunek materiału siewnego warzyw		Próg występowania RNQP na materiale siewnym warzyw
Wirus mozaiki pepino [PEPMV0]	Solanum lycopersicum L		0%
Wiroid wrzecionowatości bulw ziemniaka [PSTVD0]	Capsicum annuum L, Solanum lycopersicum L.		0%

c) Inne normy lub warunki mające zastosowanie w przypadku, gdy występuje do nich odniesienie w tabeli w lit. a):

w przypadku odmian Zea mays (kukurydza cukrowa - odmiany supersłodkie) wymagana minimalna zdolność kiełkowania jest ograniczona do 80 % czystych nasion. Etykieta urzędowa lub etykieta dostawcy, gdzie stosowne, zawiera słowa "Minimalna zdolność kiełkowania 80 %"

ZAŁĄCZNIK  III  ³¹

MASA, O KTÓREJ MOWA W ART. 25 UST. 2

1. Maksymalna masa partii materiału siewnego:

a) nasiona Phaseolus coccineus, Phaseolus vulgaris, Pisum sativum i Vicia faba

 30 ton

b) nasiona wielkości nie mniejszej niż ziarno pszenicy, inne niż Phaseolus coccineus, Phaseolus vulgaris, Pisum sativum i Vicia faba20 ton

c) nasiona wielkości mniejszej niż ziarno pszenicy10 ton

Maksymalnej masy partii materiału siewnego nie można przekroczyć o więcej niż 5 %.

2. Minimalna masa próbki:

GatunkiMasa (w g.)

Allium cepa 25

Allium fistulosum15

Allium porrum 20

Allium sativum20

Allium schoenoprasum15

Anthricus cerefolium 20

Apium graveolens5

Asparagus officinalis100

Beta vulgaris100

Brassica olerácea25

Brassica rapa20

Capsicum annuum40

Cichorium intybus (Grupa cykorii sałatowej, grupa cykorii liściowej)] 15

Cichorium intybus (Grupa cykorii korzeniowej) 50

Cichorium endivia15

Citrullus lanatus250

Cucumis melo100

Cucumis sativus25

Cucurbita maxima250

Cucurbita pepo150

Cynara cardunculus50

Douais carota10

Foeniculum vulgäre25

Lactuca sativa10

Solanum lycopersicum L. 20

Petroselinum crispum10

Phaseolus coccineus1.000

Phaseolus vulgaris700

Pisum sativum500

Raphanus sativus50

Rheum rhabarbarum135

Scorzonera hispanica30

Solanum melongena20

Spinacia olerácea75

Valerianella locusta20

Vicia faba1.000

Zea mays1.000

W przypadku mieszańcowych odmian F-1 mieszańca powyższych gatunków minimalna masa próbki może być zmniejszona do jednej czwartej określonej masy, jednakże próbka musi mieć co najmniej masę 5 g i zawierać co najmniej 400 nasion.

ZAŁĄCZNIK  IV  ³²

ETYKIETA

A. Urzędowa etykieta (elitarny materiał siewny i kwalifikowany materiał siewny, z wykluczeniem małych opakowań)

I. Wymagane informacje

1. "Prawa i normy WE".

2. Jednostka kwalifikująca i Państwo Członkowskie lub ich inicjały.

2a. Urzędowo przydzielony numer seryjny.

3. Miesiąc i rok zapieczętowania wyrażone następująco: "zapieczętowano... (miesiąc i rok)",

lub miesiąc i rok ostatniego urzędowego pobrania próbek do celów kwalifikacji, wyrażone następująco: "pobrano próbki ... (miesiąc i rok)".

4. Numer partii.

5. Gatunki podane przynajmniej po łacinie pod nazwą botaniczną, która może być w formie skróconej i bez nazwisk autorów, lub nazwa pospolita, lub obie.

6. Odmiana, podana przynajmniej po łacinie.

7. Kategoria.

8. Kraj produkcji.

9. Zadeklarowana masa netto lub brutto lub zadeklarowana liczba nasion.

10. W przypadku gdy jest podana masa i dodano granulowane pestycydy lub zastosowano substancje granulujące lub inne stałe dodatki, rodzaj dodatków i przybliżony stosunek masy skupisk czystych nasion do masy całkowitej.

11. W przypadku odmian, które są mieszańcami lub liniami wsobnymi:

– dla elitarnego materiału siewnego w przypadku gdy mieszaniec lub linia wsobna, do której dany materiał siewny należy, została urzędowo zatwierdzona zgodnie z niniejszą dyrektywą:

nazwa tego komponentu, pod którego nazwą została urzędowo zatwierdzona, z odniesieniem do odmiany końcowej, lub bez niego, a także, w przypadku gdy mieszańce lub linie wsobne są jedynie składnikami końcowych odmian, dodatkowo słowo "komponent",

– dla elitarnego materiału siewnego w innych przypadkach:

nazwa komponentu, do którego należy dany elitarny materiał siewny, może być podana w postaci kodu, z odniesieniem do tej końcowej odmiany, z odniesieniem lub bez odniesienia do jej funkcji (męska lub żeńska) i słowo "komponent",

– dla kwalifikowanego materiału siewnego:

nazwa odmiany, do której należy dany materiał siewny i słowo "mieszaniec".

12. W przypadku gdy sprawdzono ponownie przynajmniej kiełkowanie, dodatkowo "sprawdzono ponownie..."; (miesiąc i rok).

II. Minimalne rozmiary

110 × 67 mm

B. Etykieta dostawcy lub napis na opakowaniach (standardowy materiał siewny i małe opakowania materiału siewnego kategorii "kwalifikowany materiał siewny")

I. Wymagane informacje

1. "Prawa i normy WE".

2. Nazwa (nazwisko) i adres osoby odpowiedzialnej za naklejanie etykiet lub znak identyfikacyjny tej osoby.

3. Rok gospodarczy, zapieczętowania lub ostatniej kontroli kiełkowania. Może być podany koniec tego roku gospodarczego.

4. Gatunki, podane przynajmniej po łacinie.

5. Odmiana, podane przynajmniej po łacinie.

6. Kategoria: w przypadku małych opakowań kwalifikowany materiał siewny może być oznaczony literą "C" albo "Z", a standardowy materiał siewny literami "ST".

7. Numer referencyjny nadany przez osobę odpowiedzialną za opatrzenie etykietami - w przypadku standardowego materiału siewnego.

8. Numer powołania umożliwiający identyfikację partii kwalifikowanej - w przypadku kwalifikowanego materiału siewnego.

9. Zadeklarowana masa netto lub brutto lub zadeklarowana liczba nasion, z wyjątkiem opakowań do 500 gramów.

10. W przypadku gdy jest podana masa i dodano granulowane pestycydy lub zastosowano substancje granulujące lub inne stałe dodatki, rodzaj dodatków i przybliżony stosunek masy skupisk czystych nasion do masy całkowitej.

II. Minimalne wymiary etykiety (z wykluczeniem małych opakowań)

110 × 67 mm.

ZAŁĄCZNIK  V  ³³

ETYKIETA I DOKUMENT DOŁĄCZONY W PRZYPADKU MATERIAŁU SIEWNEGO BEZ KOŃCOWEJ KWALIFIKACJI, ZEBRANEGO W INNYM PAŃSTWIE CZŁONKOWSKIM

A. Informacje wymagane na etykiecie

– organ odpowiedzialny za kontrole w polu i Państwo Członkowskie lub ich inicjały,

- urzędowo przydzielony numer seryjny,

– gatunki, podane przynajmniej po łacinie pod nazwą botaniczną, która może być w formie skróconej i bez nazwisk autorów lub nazwa pospolita, lub obie,

– odmiana, podana przynajmniej po łacinie,

– kategoria,

– numer pola lub partii,

– deklarowana masa netto lub brutto,

– słowa "materiał siewny bez ostatecznej kwalifikacji".

B. Kolor etykiety

Etykieta jest szara.

C. Informacje wymagane w dokumencie

– organ wydający dokument,

- urzędowo przydzielony numer seryjny,

– gatunki, podane przynajmniej po łacinie pod nazwą botaniczną, która może być w formie skróconej i bez nazwisk autorów lub nazwa pospolita, lub obie,

– odmiana, podana przynajmniej po łacinie,

– kategoria,

– numer referencyjny materiału siewnego użytego do obsiania pola i nazwa kraju lub krajów, które kwalifikowały ten materiał siewny,

– numer parceli lub numer referencyjny pola,

– powierzchnia uprawiana do produkcji partii, której dotyczy ten dokument,

– ilość zebranych nasion i liczba opakowań,

– świadectwo, że zostały spełnione warunki, którym mają odpowiadać zbiory, z których pochodzi materiał siewny,

– gdzie stosowne, wyniki wstępnej analizy materiału siewnego.

ZAŁĄCZNIK  VI 

CZĘŚĆ  A

UCHYLONA DYREKTYWA I JEJ KOLEJNE ZMIANY

(o których mowa w art. 51)

Dyrektywa 70/458/EWG (Dz.U. L 225 z 12.10.1970, str. 7)
Dyrektywa Rady 71/162/EWG (Dz.U. L 87 z 17.4.1971, str. 24)	tylko art. 6
Dyrektywa Rady 72/274/EWG (Dz.U. L 171 z 29.7.1972, str. 37)	tylko w odniesieniu do powołań na przepisy dyrektywy 70/458/EWG w art. 1 i 2
Dyrektywa Rady 72/418/EWG (Dz.U. L 287 z 26.12.1972, str. 22)	tylko art. 6
Dyrektywa Rady 73/438/EWG (Dz.U. L 356 z 27.12.1973, str. 79)	tylko art. 6
Dyrektywa Rady 76/307/EWG (Dz.U. L 72 z 18.3.1976, str. 16)	tylko art. 2
Dyrektywa Rady 78/55/EWG (Dz.U. L 16 z 20.1.1978, str. 23)	tylko art. 7
Dyrektywa Rady 78/692/EWG (Dz.U. L 236 z 26.8.1978, str. 13)	tylko art. 7
Dyrektywa Komisji 79/641/EWG (Dz.U. L 183 z 19.7.1979, str. 13)	tylko art. 4
Dyrektywa Rady 79/692/EWG (Dz.U. L 205 z 13.8.1979, str. 1)	tylko art. 4
Dyrektywa Rady 79/967/EWG (Dz.U. L 293 z 20.11.1979, str. 16)	tylko art. 3
Dyrektywa Rady 80/1141/EWG (Dz.U. L 341 z 16.12.1980, str. 27)	tylko art. 2
Dyrektywa Rady 86/155/EWG (Dz.U. L 118 z 7.5.1986, str. 23)	tylko art. 6
Dyrektywa Komisji 87/120/EWG (Dz.U. L 49 z 18.2.1987, str. 39)	tylko art. 5
Dyrektywa Komisji 87/481/EWG (Dz.U. L 273 z 26.9.1987, str. 45)
Dyrektywa Rady 88/332/EWG (Dz.U. L 151 z 17.6.1988, str. 82)	tylko art. 8
Dyrektywa Rady 88/380/EWG (Dz.U. L 187 z 16.7.1988, str. 31)	tylko art. 7
Dyrektywa Rady 90/654/EWG (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 48)	tylko w odniesieniu do powołań na przepisy dyrektywy 70/458/EWG w art. 2 i załącznik II część I pkt 7
Dyrektywa Komisji 96/18/WE (Dz.U. L 76 z 26.3.1996, str. 21)	tylko art. 3
Dyrektywa Komisji 96/72/WE (Dz.U. L 304 z 27.11.1996, str. 10)	tylko art. 1 ust. 6
Dyrektywa Rady 98/95/WE (Dz.U. L 25 z 1.2.1999, str. 1)	tylko art. 7
Dyrektywa Rady 98/96/WE (Dz.U. L 25 z 1.2.1999, str. 27)	tylko art. 7

CZĘŚĆ  B

TERMINY TRANSPOZYCJI DO PRAWA KRAJOWEGO

(o których mowa w art. 51)

Dyrektywa	Termin transpozycji
70/458/EWG	1 lipca 1972 r.^(1)(2)
71/162/EWG	1 lipca 1972 r.
72/274/EWG	1 lipca 1972 r. (art. 1)
	1 stycznia 1973 r. (art. 2)
72/418/EWG	1 stycznia 1973 r. (art. 6 ust. 13 i art. 6 ust. 18)
	1 lipca 1972 r. (inne przepisy)
73/438/EWG	1 stycznia 1974 r. (art. 6 ust. 4)
	1 lipca 1974 r. (inne przepisy)
76/307/EWG	1 lipca 1975 r.
78/55/EWG	1 lipca 1977 r. (art. 7 ust. 5)
	1 lipca 1979 r. (inne przepisy)
78/692/EWG	1 lipca 1977 r. (art. 7)
	1 lipca 1979 r. (inne przepisy)
79/641/EWG	1 lipca 1980 r.
79/692/EWG	1 lipca 1977 r.
79/967/EWG	1 lipca 1982 r.
80/1141/EWG	1 lipca 1980 r.
86/155/EWG	1 marzec 1986 r. (art. 6 ust. 3 i art. 6 ust. 8)
	1 lipca 1987 r. (inne przepisy)
87/120/EWG	1 lipca 1988 r.
87/481/EWG	1 lipca 1989 r.
88/332/EWG
88/380/EWG	1 lipca 1982 r. (art. 7 ust. 9)
	1 stycznia 1986 r. (art. 7 ust. 6 i 7 ust. 10)
	1 lipca 1992 r. (art. 7 ust. 18)
	1 lipca 1990 r. (inne przepisy)
90/654/EWG
96/18/WE	1 lipca 1996 r.
96/72/WE	1 lipca 1997 r.^(3)
98/95/WE	1 lutego 2000 r. (sprostowanie Dz.U. L 126 z 20.5.1999, str. 23)
98/96/WE	1 lutego 2000 r.
^(1) Dla Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii -1 lipca 1973 r.; dla Grecji - 1 stycznia 1986 r.; dla Hiszpanii - 1 marca 1986 r.; i dla Portugalii - 1 stycznia 1991 r.
^(2) 1 stycznia 1995 r. dla Austrii, Finlandii i Szwecji.
Jednakże:
- Finlandia i Szwecja mogą odroczyć najdalej do dnia 31 grudnia 1995 r. zastosowanie na swoim terytorium niniejszej dyrektywy w odniesieniu do obrotu na ich terytorium materiałem siewnym odmian wymienionych w ich odpowiednich katalogach, odmianami gatunków roślin rolniczych i odmianami gatunków warzyw, które nie zostały urzędowo zatwierdzone, zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy. Materiał siewny takich odmian nie dopuszcza się w tym okresie do obrotu na terytorium innych Państw Członkowskich,
- odmiany gatunków roślin rolniczych i odmiany gatunków warzyw, które w czasie przystąpienia lub później są wpisane odpowiednio do obu krajowych katalogów Finlandii i Szwecji oraz do wspólnych katalogów, nie podlegają żadnym (z zastrzeżeniem) ograniczeniom obrotu, jeśli idzie o odmianę,
- przez cały okres wspomniany w pierwszym tiret te odmiany w odpowiednich katalogach krajowych Finlandii i Szwecji, które zostały urzędowo zatwierdzone zgodnie z przepisami wyżej wspomnianej dyrektywy, zostaną włączone odpowiednio do Wspólnych Katalogów Odmian Gatunków Roślin Rolniczych lub Odmian Gatunków Warzyw.
^(3) Pozostałe zapasy etykiet ze skrótem "EWG" można wykorzystać do dnia 31 grudnia 2001 r.

ZAŁĄCZNIK  VII 

TABLICA KORELACJI

Dyrektywa 70/458/EWG	Niniejsza dyrektywa
artykuł 1	artykuł 1, akapit pierwszy
artykuł 34	artykuł 1, akapit drugi
artykuł l lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. a)
artykuł 2 ust. l lit a)	artykuł 2 ust. l lit. b)
artykuł 2 ust. l część B lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. c) pkt i)
artykuł 2 ust. l część B lit. b)	artykuł 2 ust. l lit. c) pkt ii)
artykuł 2 ust. l część B lit. c)	artykuł 2 ust. l lit. c) pkt iii)
artykuł 2 ust. l część B lit. d)	artykuł 2 ust. l lit. c) pkt iv)
artykuł 2 ust. l część C lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. d) pkt i)
artykuł 2 ust. l część C lit. b)	artykuł 2 ust. l lit. d) pkt ii)
artykuł 2 ust. l część C lit. c)	artykuł 2 ust. l lit. d) pkt iii)
artykuł 2 ust. l część C lit. d)	artykuł 2 ust. l lit. d) pkt iv)
artykuł 2 ust. l część C lit. e)	artykuł 2 ust. l lit. d) pkt v)
artykuł 2 ust. l część D lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. e) pkt i)
artykuł 2 ust. l część D lit. b)	artykuł 2 ust. l lit. e) pkt ii)
artykuł 2 ust. l część D lit. c)	artykuł 2 ust. l lit. e) pkt iii)
artykuł 2 ust. l część D lit. d)	artykuł 2 ust. l lit. e) pkt iv)
artykuł 2 ust. l część E lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. f) pkt i)
artykuł 2 ust. l część E lit. b)	artykuł 2 ust. l lit. f) pkt ii)
artykuł 2 ust. l część E lit. c)	artykuł 2 ust. l lit. f) pkt iii)
artykuł 2 ust. l część F lit. a)	artykuł 2 ust. l lit. g) pkt i)
artykuł 2 ust. l część F lit. b)	artykuł 2 ust. l lit. g) pkt ii)
artykuł 2 ust. l część F lit. c)	artykuł 2 ust. l lit. g) pkt iii)
artykuł 2 ust. l lit. a)	artykuł 2 ust. 2
artykuł 2 ust. l lit. b)	artykuł 2 ust. 3
artykuł 3-8	artykuł 3-8
artykuł 9	-
artykuł 10	artykuł 9
artykuł 11	artykuł 10
artykuł 12	artykuł 11
artykuł 13	artykuł 12
artykuł 13a	artykuł 13
artykuł 14	artykuł 14
artykuł 15 ust. 1	artykuł 15 ust. 1
artykuł 15 ust. 2	artykuł 15 ust. 2
artykuł 15 ust. 3	-
artykuł 16 ust. 1	artykuł 16 ust. 1
artykuł 16 ust. 2	artykuł 16 ust. 2
artykuł 16 ust. 3-5	-
artykuł 17-19	artykuł 17-19
artykuł 20 ust. 1	artykuł 20 ust. 1
artykuł 20 ust. l lit. a)	artykuł 20 ust. 2
artykuł 20 ust. 2	artykuł 20 ust. 3
artykuł 20 ust. 3	artykuł 20 ust. 4
artykuł 20 ust. 5	-
artykuł 20a	artykuł 21
artykuł 21	artykuł 22
artykuł 2la	artykuł 23
artykuł 22	artykuł 24
artykuł 23	artykuł 25
artykuł 24	artykuł 26
artykuł 25	artykuł 27
artykuł 26 ust. 1	artykuł 28 ust. 1
artykuł 26 ust. l lit. a)	artykuł 28 ust. 2
artykuł 26 ust. l lit. b)	artykuł 28 ust. 3
artykuł 26 ust. 2, akapity 1-3	artykuł 28 ust. 4, akapity 1-3
artykuł 26 ust. 2-4	-
artykuł 27	artykuł 29
artykuł 28	artykuł 30
artykuł 28a	artykuł 31
artykuł 29	artykuł 32
artykuł 29a	artykuł 33
artykuł 30	artykuł 34
artykuł 30a	artykuł 35
artykuł 31	artykuł 36
artykuł 32 ust. 1	artykuł 37 ust. 1
artykuł 32 ust. 3	artykuł 37 ust. 2
artykuł 33	artykuł 38
artykuł 35	artykuł 39
artykuł 36	artykuł 40
artykuł 37	artykuł 41
artykuł 38	artykuł 42
artykuł 39	artykuł 43
artykuł 39a ust. l i 2	artykuł 44 ust. 1 i 2
artykuł 39a ust. 3 pkt i)	artykuł 44 ust. 3 lit. a)
artykuł 39a ust. 3 pkt ii)	artykuł 44 ust. 3 lit. b)
artykuł 40b	artykuł 45
artykuł 40	artykuł 46 ust. 1, ust. 2 i. 4
artykuł 40a	artykuł 46 ust. 1, ust. 3 i. 4
artykuł 41	artykuł 47
artykuł 41a ust. l)	artykuł 48 ust. 1
artykuł 41a ust. 2 pkt i)	artykuł 48 ust. 2 lit. a)
artykuł 41a ust. 2 pkt ii)	artykuł 48 ust. 2 lit. b)
artykuł 42	artykuł 49
-	artykuł 50^(1)
-	artykuł 51
-	artykuł 52
-	artykuł 53
załącznik I ust. 1	załącznik I ust. 1
załącznik I ust. 2	załącznik I ust. 2
załącznik I ust. 3	załącznik I ust. 3
załącznik I ust. 4 część A	załącznik I ust. 4 część A
załącznik I ust. 4 część A lit. a)	załącznik I ust. 4 część B
załącznik I ust. 4 część A lit. b)	załącznik I ust. 4 część C
załącznik I ust. 4 część B	załącznik I ust. 4 część D
załącznik I ust. 5	załącznik I ust. 5
załącznik II	załącznik II
załącznik III	załącznik III
załącznik IV część A lit. a) ust. l	załącznik IV część A lit. a) ust. l
załącznik IV część A lit. a) ust. 2	załącznik IV część A lit. a) ust. 2
załącznik IV część A lit. a) ust. 3	załącznik IV część A lit. a) ust. 3
załącznik IV część A lit. a) ust. 4	załącznik IV część A lit. a) ust. 4
załącznik IV część A lit. a) ust. 5	załącznik IV część A lit. a) ust. 5
załącznik IV część A lit. a) ust. 6	załącznik IV część A lit. a) ust. 6
załącznik IV część A lit. a) ust. 7	załącznik IV część A lit. a) ust. 7
załącznik IV część A lit. a) ust. 8	załącznik IV część A lit. a) ust. 8
załącznik IV część A lit. a) ust. 9	załącznik IV część A lit. a) ust. 9
załącznik IV część A lit. a) ust. 10	załącznik IV część A lit. a) ust. 10
załącznik IV część A lit. a) ust. 10 lit. a)	załącznik IV część A lit. a) ust. 11
załącznik IV część A lit. a) ust. 11	załącznik IV część A lit. a) ust. 12
załącznik IV część A lit. b)	załącznik IV część A lit. b)
załącznik IV część B	załącznik IV część B
załącznik V	załącznik V
-	załącznik VI
-	załącznik VII
^(1) 98/95/WE, art. 9 ust. 2 i 98/96/WE, art. 8 ust. 2.

^* Z dniem notyfikacji decyzji Komisji nr 2010/680/UE z dnia 9 listopada 2010 r. (Dz.U.UE.L.10.292.57) na podstawie art. 1 ust. 6 przywoływanej decyzji od stosowania nin. dyrektywy wprowadzono zwolnienie w odniesieniu do niektórych Państw Członkowskich UE na warunkach określonych w wymienionym przepisie.

¹ Opinia wydana dnia 9 kwietnia 2002 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

² Dz.U. L 225 z 12.10.1970, str. 7. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 98/96/WE (Dz.U. L 25 z 1.2.1999, str. 27).

³ Patrz załącznik VI, część A.

⁴ Dz.U. L 117 z 8.5.1990, str. 15. Dyrektywa uchylona dyrektywą 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 106 z 17.4.2001, str. 1).

⁵ Dz.U. L 43 z 14.2.1997, str. 1.

⁶ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

⁷ Art. 2 ust. 1 lit. b):

- zmieniona przez art. 2 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2006/124/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.339.12) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2006 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2013/45/UE z dnia 7 sierpnia 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.213.20) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 28 sierpnia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr (UE) 2019/990 z dnia 17 czerwca 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.160.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2019 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 432/2020 z dnia 23 marca 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.88.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 24 marca 2020 r.

⁸ Art. 2 ust. 1 lit. c) ppkt iv) zmieniony przez art. 5 pkt 1 lit. a) dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

⁹ Art. 2 ust. 1 lit. d) pkt iv) zmieniony przez art. 5 pkt 1 lit. b) dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

¹⁰ Art. 2 ust. 4 dodany przez art. 5 pkt 2 dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

¹¹ Z dniem 1 maja 2004 r. od stosowania art. 4 ust. 1 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 1 decyzji Komisji nr 2004/297/WE z dnia 29 marca 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.97.66).

¹² Art. 4 ust. 3 zmieniony przez art. 41 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1829/2003 z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U.UE.L.03.268.1) z dniem 18 kwietnia 2004 r.

¹³ Dz.U. L 268 z 18.10.2003, str. 1.

¹⁴ Z dniem 1 maja 2004 r. od stosowania art. 7 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 1 decyzji Komisji nr 2004/297/WE z dnia 29 marca 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.97.66).

¹⁵ Z dniem 17 grudnia 2009 r. od stosowania art. 7 ust. 1 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 5 i 23 dyrektywy Komisji nr 2009/145/WE z dnia 26 listopada 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.312.44).

¹⁶ Art. 7 ust. 5 zmieniony przez art. 41 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1829/2003 z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U.UE.L.03.268.1) z dniem 18 kwietnia 2004 r.

¹⁷ Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

¹⁸ Dz.U. L 227 z 1.9.1994, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2506/95 (Dz.U. L 258 z 28.10.1995, str. 3).

¹⁹ Z dniem 1 maja 2004 r. od stosowania art. 11 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 1 decyzji Komisji nr 2004/297/WE z dnia 29 marca 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.97.66).

²⁰ Z dniem 17 grudnia 2009 r. od stosowania art. 20 wprowadzono odstępstwo z zgodnie z art. 10, 11 i 26 dyrektywy Komisji nr 2009/145/WE z dnia 26 listopada 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.312.44).

²¹ Art. 25 ust. 1 zmieniony przez art. 5 pkt 3 lit. a) dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

²² Art. 25 ust. 1a dodany przez art. 5 pkt 3 lit. b) dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

²³ Art. 25 ust. 1b dodany przez art. 5 pkt 3 lit. b) dyrektywy nr 2004/117/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.05.14.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 stycznia 2005 r.

²⁴ Art. 43 zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 2003/61/WE z dnia 18 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.165.23) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 lipca 2003 r.

²⁵ Dz.U. L 159 z 28.6.1994, str. 1.

²⁶ Dz.U. 125 z 11.7.1966, str. 2289/66.

²⁷ Dz.U L z 20.7.2002, str. 1.

²⁸ Załącznik I:

- zmieniony przez art. 6 dyrektywy nr (EU) 2020/177 z dnia 11 lutego 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.41.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 16 lutego 2020 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 971/2021 z dnia 16 czerwca 2021 r. (Dz.U.UE.L.2021.214.62) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 7 lipca 2021 r.

²⁹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4).

³⁰ Załącznik II:

- zmieniony przez art. 2 pkt 2 dyrektywy Komisji nr 2006/124/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.339.12) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2006 r.

- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Komisji nr 74/2009 z dnia 26 czerwca 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.166.40) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 4 lipca 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 2013/45/UE z dnia 7 sierpnia 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.213.20) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 28 sierpnia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr (UE) 2019/990 z dnia 17 czerwca 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.160.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2019 r.

- zmieniony przez art. 6 dyrektywy nr (EU) 2020/177 z dnia 11 lutego 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.41.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 16 lutego 2020 r.

³¹ Załącznik III:

- zmieniony przez art. 2 pkt 3 dyrektywy Komisji nr 2006/124/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.339.12) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2006 r.

- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Komisji nr 74/2009 z dnia 26 czerwca 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.166.40) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 4 lipca 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 2013/45/UE z dnia 7 sierpnia 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.213.20) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 28 sierpnia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr (UE) 2019/990 z dnia 17 czerwca 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.160.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 lipca 2019 r.

³² Załącznik IV zmieniony przez art. 4 pkt 1 dyrektywy nr (UE) 2016/317 z dnia 3 marca 2016 r. (Dz.U.UE.L.2016.60.72) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 marca 2016 r.

³³ Załącznik V zmieniony przez art. 4 pkt 2 dyrektywy nr (UE) 2016/317 z dnia 3 marca 2016 r. (Dz.U.UE.L.2016.60.72) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 25 marca 2016 r.