Rozporządzenie 1796/1999 nakładające ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym poborze nałożonego cła tymczasowego na przywóz stalowych lin i drutu pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Węgier, Indii, Meksyku, Polski, Południowej Afryki i Ukrainy oraz kończące postępowanie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Republiki Korei
Dz.U.UE.L.1999.217.1
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 1796/1999
z dnia 12 sierpnia 1999 r.
nakładające ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym poborze nałożonego cła tymczasowego na przywóz stalowych lin i drutu pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Węgier, Indii, Meksyku, Polski, Południowej Afryki i Ukrainy oraz kończące postępowanie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Republiki Korei *
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Ze względu na wielowątkowość postępowań antydumpingowych i niejednolitość techniki legislacyjnej w tym zakresie obowiązywanie konkretnych ceł antydumpingowych nakładanych przez prawodawcę wspólnotowego należy oceniać kompleksowo w kontekście wszystkich aktów prawnych dotyczących przedmiotowych środków. W związku z tym nin. rozporządzenie należy odczytywać łącznie z rozporządzeniem nr 1858/2005 z dnia 8 listopada 2005 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U.UE.L.05.299.1) i aktami powiązanymi z oboma rozporządzeniami.
.................................................
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej(1), w szczególności jego art. 9 i art. 10 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji, przedstawiony po konsultacji z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
A. ŚRODKI TYMCZASOWE
(1) Rozporządzeniem (WE) nr 362/1999(2) (zwanym dalej "rozporządzeniem tymczasowym") Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty stalowych lin i drutu pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL), Indii, Meksyku, Południowej Afryki i Ukrainy oraz przyjęła zobowiązania zaproponowane przez niektórych eksporterów z Węgier i z Polski.
B. DALSZE POSTĘPOWANIE
(2) Po nałożeniu tymczasowych ceł antydumpingowych, zainteresowane strony, które o to wnosiły, uzyskały możliwość złożenia wyjaśnień. Strony zostały poinformowane o istotnych stanach faktycznych i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego oraz ostateczne pobranie, na poziomie tych ceł, kwot pobranych jako cła tymczasowe. Stronom wyznaczono również termin, w którym mogły składać oświadczenia w związku z ujawnionymi faktami.
(3) Uwagi w formie pisemnej i ustnej złożone przez Strony uwzględniono, i, gdzie właściwe, ustalenia zostały odpowiednio zmienione.
C. ROZPATRYWANY PRODUKT ORAZ PRODUKT PODOBNY
1. Rozpatrywany produkt
(4) Należy przypomnieć, że akapit 7 rozporządzenia tymczasowego określił rozpatrywany produkt jako stalowe liny i druty, włącznie z linami stalowymi zamkniętymi, z wyjątkiem lin i drutów ze stali nierdzewnej, o maksymalnych wymiarach poprzecznych przekraczających 3 mm (zwane dalej, stosując terminologię przemysłową, liną z drutu stalowego lub "SWR").
(5) Twierdzono, że SWR należy podzielić na dwa odrębne produkty według, jak to określono, dwóch odrębnych dziedzin wykorzystania lub zastosowania, to jest na liny ogólnego przeznaczenia do ogólnych zastosowań i liny specjalnego przeznaczenia do zastosowania w szczególnych gałęziach przemysłu.
(6) Przeciwnie do twierdzenia o istnieniu dwóch różnych odrębnych produktów, to jest lin ogólnego przeznaczenia i lin specjalnego przeznaczenia, ustalono, że SWR były produkowane w szerokiej gamie różnych typów przez producentów eksportujących, oraz że wszystkie SWR posiadały te same podstawowe właściwości fizyczne (to jest druty stalowe tworzące sploty, sploty okręcone wokół rdzenia tworzące linę oraz rdzenie jako takie). Ustalono również, że wszystkie SWR posiadają te same zasadnicze właściwości techniczne (wszystkie posiadają pewną liczbę drutów w splocie, pewną liczbę splotów w linie, określony przekrój i określoną budowę).
(7) Różne rodzaje SWR mogą być zaklasyfikowane do kilku grup produktów na podstawie ich fizycznych i technicznych właściwości. Podczas gdy SWR z górnej i z dolnej grupy całej gamy są wyraźnie niezamienne, ustalono, że SWR z grup sąsiadujących są zamienne. Stwierdzono, że istniał pewien stopień pokrywania się i konkurencyjności między SWR z różnych grup. Mając na uwadze to pokrywanie się grup, nie można ustalić wyraźnej linii rozgraniczającej w jakimkolwiek miejscu całej gamy SWR. Wniosek ten jest zgodny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich(3).
(8) W konsekwencji, mając na uwadze, że ustalono, iż wszystkie SWR posiadają identyczne zasadnicze fizyczne i techniczne właściwości oraz zastosowanie, nawet jeżeli istniały różnice między SWR z górnej i dolnej grupy całej gamy, ponieważ występuje konkurencja między SWR w grupach sąsiadujących, stwierdzono, że wszystkie produkty tego rodzaju stanowią jeden produkt i w związku z tym wszystkie SWR zostały uznane za stanowiące jeden produkt.
2. Produkt podobny
(9) Należy przypomnieć, że w akapicie 8 rozporządzenia tymczasowego Komisja ustaliła, że SWR przywożone z rozpatrywanych państw oraz SWR produkowane we Wspólnocie przez przemysł wspólnotowy są podobne pod względem swych zasadniczych fizycznych i technicznych właściwości. Ustalono również, że zarówno SWR produkowane we Wspólnocie, jak i SWR przywożone mają zasadniczo takie samo zastosowanie i wzajemnie ze sobą konkurują.
(10) Twierdzono, że SWR produkowane i sprzedawane przez producentów wspólnotowych nie są podobne do SWR przywożonych z rozpatrywanych państw. W szczególności argumentowano, że produkt produkowany w krajach wywozu stanowi w zasadniczej części towarowy SWR podczas gdy produkt wytwarzany we Wspólnocie stanowi specjalistyczny SWR. Następnie przekonywano, że producenci wspólnotowi do swojej gamy SWR włączyli więcej tak zwanych specjalistycznych rodzajów produktu w badanym okresie, co można było stwierdzić na podstawie wzrostu ich cen jednostkowych.
(11) Stwierdzono, co następuje:
- ustalono, że producenci wspólnotowi są zaangażowani w produkcję całej gamy SWR, podobnie jak producenci eksportujący, to jest zarówno w produkcję bardziej specjalistycznych SWR, jak i SWR typu bardziej towarowego,
- pokrywanie się produktów wytwarzanych przez producentów wspólnotowych oraz przez producentów eksportujących znajduje potwierdzenie w wielkości sprzedaży w przypadkach gdy odnaleziono odpowiadające sobie modele SWR (75 % wielkości sprzedaży producentów eksportujących oraz 51 % wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego). To pokrywanie się można także zaobserwować na podstawie faktu, że SWR produkowane we Wspólnocie i SWR przywożone obejmują wszystkie rozpatrywane kody CN.
(12) Ustalenia tymczasowe, że produkowany we Wspólnocie SWR i SWR przywożony są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (nazywanego dalej "rozporządzeniem bazowym"), zostają w związku z tym potwierdzone.
D. DUMPING
1. Wartość normalna
1.1. Określenie wartości normalnej
(13) Jeden producent eksportujący z Indii twierdził, że koszty produkcji w okresie dochodzenia (od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 31 marca 1998 r., zwanego dalej "OD"), powinny zostać ustalone na podstawie danych odnoszących się do okresu poprzedzającego OD. Jednakże na mocy art. 6 ust. 1 rozporządzenia bazowego, do celów reprezentatywnych ustaleń dotyczących dumpingu, wybiera się OD, a analizowane informacje ograniczają się normalnie do tego OD. Nie przedstawiono żadnych powodów, dla których byłoby bardziej właściwe wykorzystanie kosztów produkcji odnoszących się do okresu poprzedzającego OD. W szczególności należy zauważyć, że producent eksportujący kontynuował produkcję i sprzedaż rozpatrywanego produktu także w trakcie OD. Tak więc ustalenia opierające się na informacjach dotyczących OD zostały uznane za reprezentatywne i w związku z tym wniosek nie został przyjęty.
(14) Producent eksportujący z Południowej Afryki oraz jeden producent eksportujący z Indii sprzeciwili się metodzie zastosowanej do określenia konstruowanej wartości normalnej rozpatrywanego produktu.
(15) Producent eksportujący z Południowej Afryki twierdził, że wyliczenie marży zysku ze sprzedaży krajowej było niewłaściwe, ponieważ opierało się na całości transakcji krajowych włączając w to sprzedaż krajową górniczego SWR. Ze względu na szczególne właściwości górniczego SWR nieobjętego wywozem do Wspólnoty, który stanowi produkt szczególny, wymagający wysokiej klasy wyposażenia i który jest sprzedawany ze znaczącą marżą zysku, twierdził on, że marża zysku ze sprzedaży krajowej SWR nie powinna być uwzględniana w wyliczeniu konstruowanej wartości normalnej innych rodzajów lin.
(16) Producent eksportujący z Indii wnosił, aby sprzedaż krajową niektórych rodzajów produktu o wysokiej wartości wyłączyć z wyliczeń konstruowanej wartości normalnej w związku z tym, że produkty te nie były wywożone, a jeżeli to rzadko, w trakcie OD oraz że sprzedaż krajowa tych rodzajów produktu przynosiła nienaturalnie wysokie zyski, które zniekształcały określenie średniego zysku w stosunku do rozpatrywanego produktu.
(17) Ustalono, że południowoafrykańskie górnicze SWR oraz indyjskie rodzaje produktów wysokiej wartości były "produktami podobnymi" do rozpatrywanych produktów w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia bazowego. Zastosowana przy konstruowaniu wartości normalnej marża zysku została w związku z tym poprawnie określona zgodnie z art. 2 ust. 3, 4 i 6 rozporządzenia bazowego, to jest na podstawie całej sprzedaży na rynku krajowym produktów podobnych w normalnym obrocie. W tym kontekście należy zauważyć, że dla określenia marży zysku zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia bazowego, jest bez znaczenia, czy rozpatrywane rodzaje produktów były również wywożone do Wspólnoty, dopóki stanowią one produkt podobny w rozumieniu rozporządzenia bazowego.
(18) Twierdzenia te zostały więc odrzucone.
(19) Jako alternatywę do powyższego, przedsiębiorstwo indyjskie zwróciło się, aby średni zysk obliczono na podstawie całej sprzedaży krajowej, to jest sprzedaży zarówno przynoszących zysk rodzajów produktu, jak i tych, które nie przynoszą zysku, a nie na podstawie wyłącznie sprzedaży krajowej produktów przynoszących zysk. W związku z tym należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia bazowego wielkość zysków powinna się opierać na danych odpowiadających produkcji i sprzedaży w normalnym obrocie produktów podobnych na rynku krajowym kraju wywozu. W tym kontekście, sprzedaż określonego rodzaju produktu poniżej kosztów może być uwzględniona przy określaniu marży zysku tylko wówczas, gdy wielkość sprzedaży nie przynoszącej zysku takiego rodzaju produktu nie przekracza 20 % całej sprzedaży rozpatrywanego produktu lub gdy średnia ważona ceny sprzedaży nie jest niższa od średniej ważonej kosztów jednostkowych. Zasada ta była przestrzegana przy określaniu marży zysku i w konsekwencji nie można było również przyjąć alternatywnego wniosku.
(20) Ponieważ nie przedstawiono innych uwag dotyczących wartości normalnej, ustalenia podane w akapitach 9-13 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
1.2. Wybór państwa analogicznego dla państw nieposiadających gospodarki rynkowej
(21) Chińscy i ukraińscy producenci eksportujący zakwestionowali wybór Indii jako kraju analogicznego i zwrócili się o ponowne rozpatrzenie tymczasowego wybory kraju analogicznego. Ukraiński producent eksportujący zaproponował wybór Republiki Korei (zwanej dalej "Koreą Południową"), ponieważ posiada ona otwarty rynek.
(22) Argumenty przedstawione przeciwko wyborowi Indii jako państwa analogicznego zostały starannie przeanalizowane i z podanych niżej powodów zdecydowano zrezygnować z Indii jako państwa analogicznego. W sytuacji braku jakiegokolwiek współpracującego państwa trzeciego o gospodarce rynkowej nie będącego przedmiotem niniejszego dochodzenia, uznano że Polska stanowi najbardziej uzasadniony wybór państwa analogicznego do celów wyliczenia wartości normalnej dla Chin i Ukrainy.
(23) Po tymczasowym ujawnieniu ustaleń chińscy i ukraińscy producenci eksportujący zakwestionowali również wybór Polski jako państwa analogicznego; twierdzono, że Korea Południowa byłaby bardziej odpowiednia pod względem poziomu należności przywozowych, rozmiarów rynku krajowego i istnienia konkurencji na rynku krajowym. Jednakże Polska została uznana za państwo odpowiednie biorąc pod uwagę niski poziom należności przywozowych, otwartość i rozmiary rynku krajowego, istnienie konkurencji między producentami krajowymi oraz fakt, że polski SWR dawał możliwość, co do zasady, najbardziej reprezentatywnego porównania w kategoriach odpowiadających modeli produktów z produktami pochodzącymi z Chin i z Ukrainy.
(24) W przypadku Korei Południowej, zauważono że chociaż państwo to ma również niski poziom należności przywozowych, to procent sprzedaży krajowej jest w nim znacznie niższy, co było porównywalne z przywozem do Wspólnoty z ChRL.
(25) W związku z tym uznano, że Polska stanowi najbardziej uzasadniony wybór państwa analogicznego zarówno dla Ukrainy, jak i dla ChRL.
2. Cena eksportowa
(26) Ponieważ nie przedstawiono żadnych uwag dotyczących ceny eksportowej, ustalenia podane w akapitach 14-17 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
3. Porównanie
(27) Jeden polski producent eksportujący powtórzył swój wniosek o skorygowanie wartości normalnej o różnice w finansowaniu zapasów i składowaniu między sprzedażą krajową i na wywóz. Jednakże w sytuacji braku jakichkolwiek nowych dowodów potwierdzających wpływ powyższych czynników na porównywalność cen wymaganych przez art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia bazowego, wniosek nie został przyjęty.
(28) Ten sam polski producent eksportujący i jeden producent eksportujący z Węgier powtórzyli swój wniosek o skorygowanie wartości normalnej o różnice w poziomie obrotu. W świetle przedstawionych nowych dowodów, wniosek ten został ponownie rozpatrzony i przyjęty, ponieważ wykazano, że cena eksportowa i wartość normalna były na różnym poziomie obrotu, a ta różnica wpływała na porównywalność cen.
(29) Jeden indyjski producent eksportujący przedłożył wniosek o skorygowanie o różnice w poziomie obrotu w związku z tym, że sprzedaży na wywóz dokonywano wyłącznie na poziomie sprzedaży hurtowej, podczas gdy sprzedaży krajowej dokonywano zarówno na poziomie sprzedaży hurtowej, jak i na poziomie sprzedaży detalicznej. Korektę przeprowadzono w zakresie, w jakim uzasadniał ją wniosek.
(30) Jeden polski producent eksportujący zakwestionował stosowanie średnich miesięcznych kursów wymiany do przeliczania ceny eksportowej na walutę krajową do celów określenia tymczasowych ustaleń. Ten producent eksportujący twierdził, że należało uwzględnić faktycznie zastosowane kursy wymiany. W związku z tym należy zauważyć, że średnie miesięczne kursy wymiany są stosowane w normalnej praktyce. Ponadto obydwa podejścia zostały zbadane i ustalono, że różnice miały jedynie marginalne znaczenie i że wszelkie dodatnie różnice były równoważone przez ujemne różnice, to jest żadne z tych dwóch podejść nie dawało w rezultacie istotnie wyższego lub niższego kursu wymiany, zatem wpływ tej kwestii na ostateczny margines dumpingu nie był istotny. W konsekwencji zdecydowano się zastosować normalną praktykę średnich miesięcznych kursów wymiany.
(31) Południowoafrykański producent eksportujący zwrócił się o dostosowanie cen eksportowych ze względu na kurs wymiany walut w związku z tym, że porównanie między najniższym kursem waluty południowoafrykańskiej i ecu w trakcie OD a najwyższym kursem wymiany w 1999 r. wskazuje na znaczącą dewaluację ecu.
(32) Zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. j) rozporządzenia bazowego, wniosek ten został odrzucony, ponieważ zmiany kursów wymiany nie wykazywały trwałej tendencji w okresie OD, która mogłaby uzasadniać korektę. Ponadto należy zauważyć, że średnia dewaluacja ecu w stosunku do południowoafrykańskiego randa była bardzo niewielka w trakcie OD.
(33) Ponieważ żadne inne uwagi dotyczące porównania nie zostały przedstawione, ustalenia zawarte w akapitach 17-19 oraz 21-23 rozporządzenia tymczasowego zostają potwierdzone.
4. Margines dumpingu
4.1. Metodologia
(34) Na tymczasowym etapie sprzedaż na wywóz SWR dokonana przez producenta eksportującego z Indii na rzecz powiązanego z nim importera we Wspólnocie, które to SWR zostały następnie przekształcone przez powiązanego importera, została wyłączona z określenia dumpingu.
(35) Po udostępnieniu ustaleń końcowych producent eksportujący z Indii zakwestionował takie podejście. Zażądał on, by dumping stwierdzony w odniesieniu do badanych transakcji wywozowych został wyrażony jako procentowy udział w ogólnej cenie CIF, to jest z uwzględnieniem tych transakcji wywozowych, które dotyczyły produktów przekształconych następnie w wyżej opisany sposób. Na poparcie tego wniosku producent eksportujący wskazał fakt, że wszelkie środki antydumpingowe byłyby stosowane w odniesieniu do całego przywozu rozpatrywanego produktu.
(36) Wniosek ten nie mógł zostać przyjęty. Po pierwsze, trudno byłoby skonstruować wiarygodną cenę eksportową w odniesieniu do tych produktów przywożonych, które zostały następnie odsprzedane w przekształconej formie. Po drugie, sprzedaż na wywóz, którą uwzględniono przy określaniu marginesu dumpingu obejmowała 80 % całej odsprzedaży na wywóz do Wspólnoty dokonanej przez producenta eksportującego w trakcie OD. Uznano to za z grubsza wystarczającą podstawę dla reprezentatywnych ustaleń. Po trzecie, ponieważ sprzedaż na wywóz dotycząca produktów, które zostały następnie przekształcone, nie mogła zostać wykorzystana do wyliczenia dumpingu, nie mogły one być wzięte pod uwagę przy wyliczeniu marginesu dumpingu, gdyż zniekształciłoby to ustalenia na skutek sztucznego obniżenia marginesu dumpingu.
(37) W związku z powyższym, metodologia zastosowana przy określaniu ustaleń tymczasowych, włącznie z marginesem krańcowym, jak ją określono w akapitach 24-26, zostaje potwierdzona.
4.2. Poziom marginesu dumpingu
(38) Średnia ważona wartości normalnej dla określonego rodzaju produktu została porównana ze średnią ważoną ceny eksportowej na podstawie ceny loco fabryka i przy tym samym poziomie obrotu zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia bazowego.
(39) Po ponownym sprawdzeniu wyliczeń, w szczególności w związku z faktem, że dla ChRL i Ukrainy wartości normalne zostały oparte na sprzedaży na rynku krajowym polskich producentów, ostatecznie ustalone marginesy dumpingu, wyrażone jako procent ceny CIF granica Wspólnoty, są następujące:
- CHIŃSKA REPUBLIKA LUDOWA: 60,4 %
- WĘGRY:
Drótáru és Drötkotél Ipari és Kereskedelmi Rt 28,1 %
Wszyscy producenci/eksporterzy 28,1 %
- INDIE:
Usha Martin Industries & Usha Beltron Ltd 23,8 %
Mohatta & Heckel 30,8 %
Wszyscy producenci/eksporterzy 30,8 %
- REPUBLIKA KOREI:
Kiswire Ltd 1,2 %
Manho Rope & Wire Ltd 0,1 %
Chung Woo Rope Co. Ltd 0,2 %
Chun Kee Steel and Wire Rope Co. Ltd 0,4 %
- MEKSYK:
Aceros Camesa SA de CV 95,6 %
Wszyscy producenci/eksporterzy 95,6 %
- POLSKA:
Drumet SA 27,9 %
Śląskie Zakłady Lin i Drutu "Linodrut" Spółka Akcyjna
Fabryka Lin i Drutów "Linodrut" Zabrze Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Fabryka Lin i Drutów "Falind" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Górnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut" Bytom. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Dolnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut Linmet" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 48,3 %
Wszyscy producenci/eksporterzy 48,3 %
- POŁUDNIOWEA AFRYKA:
Haggie Rand Ltd (spółka zmieniła nazwę naHaggie) 132 %
Wszyscy producenci/eksporterzy 132 %
- UKRAINA: 51,8 %
E. PRZEMYSŁ WSPÓLNOTOWY
1. Produkcja wspólnotowa
(40) Wobec braku jakichkolwiek nowych informacji, ustalenia tymczasowe podane w akapitach 34-38 rozporządzenia bazowego zostają niniejszym potwierdzone.
2. Przemysł wspólnotowy
(41) Po doręczeniu uwag zainteresowanym stronom, przemysł wspólnotowy przedstawia się następująco.
(42) Następujących 16 skarżących producentów wspólnotowych i czterech producentów wspólnotowych popierających skargę i współpracujących w czasie dochodzenia stanowi "przemysł wspólnotowy" w rozumieniu art. 4 rozporządzenia bazowego, tj.:
- Bremer Drahtseilerei Lüling GmbH (Niemcy),
- Bridon International Limited (Zjednoczone Królestwo),
- BTS Drahtseile GmbH (Niemcy),
- Cables Y Alambres Especiales SA (Hiszpania),
- Casar Drahtseilwerk Saar GmbH (Niemcy),
- Cordoaria Oliveira SA (Portugalia),
- Drahtseilerei Gustav Kocks GmbH (Niemcy),
- Holding FICADI (Francja),
- Iscar Funi Metalliche (Włochy),
- D. Koronakis SA (Grecja),
- Metalcalvi Wire Ropes (Włochy),
- Midland Wire Cordage Co. Ltd (Zjednoczone Królestwo),
- Randers Rebslaareri (Dania),
- Redaelli Tecnacordati SpA (Włochy),
- Trefileurope (Francja),
- Trenzas Y Cables SL (Hiszpania),
- Vereinigte Drahtseilwerke GmbH (Niemcy),
- Voest-Alpine Austria Draht GmbH (Austria),
- Vornbäumen-Stahlseile GmbH (Niemcy),
- Wadra GmbH (Niemcy).
3. Przywóz dokonywany przez przemysł wspólnotowy
(43) Niektóre zainteresowane strony zakwestionowały wyliczenie poziomu przywozu dokonanego przez przemysł wspólnotowy.
(44) Należy zauważyć, że informacje dotyczące przywozu opierają się na danych dostarczonych przez eksporterów w ich wykazach sprzedaży na wywóz i zostały należycie sprawdzone. Przywóz dokonany przez przemysł wspólnotowy został w ten sposób ustalony jako stanowiący 4,4 % zapotrzebowania w okresie dochodzenia.
(45) Analiza zawarta w rozporządzeniu tymczasowym prowadząca do wniosku, że zasadniczą działalność przemysłu wspólnotowego stanowiła produkcja SWR biorąc pod uwagę, że poziom ich przywozu był niski, zostaje potwierdzona. Ponadto poziom ten nie był wystarczający, aby uchronić producentów wspólnotowych przed szkodliwymi skutkami dumpingu, nie umożliwił im również niesłusznego korzystania z rozpatrywanego przywozu.
F. SZKODA
1. Uwagi wstępne - okres dochodzenia
(46) Argumentowano, że włączenie 1994 r. zniekształca analizę szkody, biorąc pod uwagę, że największa część przywozu miała miejsce między 1994 r. i 1995 r. oraz że potem poziom przywozu z rozpatrywanych państw pozostawał na stabilnym poziomie. Argumentowano również, że sytuacja w przemyśle wspólnotowym była stabilna od 1995 r. do OD. Skutkiem tego postulowano, aby okres dochodzenia w sprawie szkody rozpoczynał się w 1995 r.
(47) Celem badania jest ocena wpływu przywozu na warunkach dumpingowych na gospodarczą sytuację przemysłu wspólnotowego w trakcie OD. W celu przeprowadzenia takiej analizy ustala się tendencje dla wielu wskaźników na podstawie informacji dotyczących szeregu lat poprzedzających OD. W związku z tym, nie ma znaczenia czy 1994 r., czy 1995 r. został przyjęty jako punkt wyjścia do celów określenia tendencji.
(48) W każdym razie należy zauważyć, że:
- chociaż największa część przywozu z rozpatrywanych państw miała miejsce w okresie między 1994 r. i 1995 r., wbrew wysuwanym twierdzeniom przywóz ten nadal zwiększał się po 1995 r. (+ 12 % między 1995 r. i OD),
- ceny tego przywozu pozostawały na poziomie znacznie niższym niż ceny w przemyśle wspólnotowym w całym okresie,
- oddziaływanie tego przywozu na sytuację w przemyśle wspólnotowym powodowało znaczny spadek rentowności w latach 1994-1995 (z 1,3 % do -0,3 %), któremu towarzyszyło zmniejszenie udziałów w rynku (- 10 punktów procentowych). Jak wyjaśniono w rozporządzeniu tymczasowym, przemysł wspólnotowy starał się odzyskać udziały w rynku poprzez obniżanie cen w latach 1995-1996, ponosząc w ten sposób dalsze straty (z - 0,3 % do - 0,7 %). W celu zmniejszenia tych strat, przemysł wspólnotowy ponownie podniósł swoje ceny w latach 1996-1997. Jednakże odbyło się to kosztem utraty udziału w rynku, który nadal się zmniejszał,
- takie pogorszenie sytuacji w przemyśle wspólnotowym było więc skutkiem nacisku wywieranego ze strony tak wielkości przywozu z rozpatrywanych państw, jak i niskiego poziomu cen tego przywozu.
(49) Na podstawie powyższego, zarzuty dotyczące punktu wyjścia przyjętego w analizie tendencji zostały niniejszym odrzucone.
(50) W związku z tym okres, w którym sytuacja gospodarcza przemysłu wspólnotowego była analizowana, dawał możliwość właściwej oceny tej sytuacji i w sposób właściwy odzwierciedla ewolucję rynku SWR we Wspólnocie.
2. Kumulacja
2.1. Przywóz z Węgier
(51) Jeden producent eksportujący powtórzył swoje twierdzenie, że przywóz z Węgier powinien być wyłączony z przywozu innych rozpatrywanych państw. Jednakże nie przedstawiono żadnych nowych argumentów na poparcie wyłączenia przywozu z Węgier. W związku z tym zostają potwierdzone podstawy dla kumulacji wymienione w akapicie 47 rozporządzenia tymczasowego.
2.2. Przywóz z Meksyku
(52) Jeden producent eksportujący argumentował, że przywóz z Meksyku powinien być wyłączony z przywozu z pozostałych rozpatrywanych państw w związku z tym, że przywóz z Meksyku należy uznać za przywóz de minimis. W tym kontekście, że większość przywozu z Meksyku była prowadzona przez importera powiązanego z producentem wspólnotowym i że przywóz ten nie powinien zostać uwzględniony przy ustalaniu poziomu przywozu z Meksyku. W rezultacie, pozostały przywóz z Meksyku byłby przywozem de minimis i w związku z tym przywóz z Meksyku powinien zostać wyłączony z pozostałego rozpatrywanego przywozu do celów analizy szkody.
(53) Należy zauważyć, że przy ocenie, czy przywóz z danego państwa uważa się za przywóz de minimis, zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia bazowego, wyliczana jest całkowita wielkość przywozu pochodzącego z danego państwa.
(54) Poziom przywozu podany w akapitach 45 i 48 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony, to jest 3 % zapotrzebowania w OD, zaś twierdzenie, że przywóz z Meksyku stanowi przywóz de minimis, został odrzucony.
3. Ceny przywozu na warunkach dumpingowych
3.1. Porównanie cen wspólnotowych i cen przywozu na warunkach dumpingowych
(55) Twierdzono, że elementy zastosowane dla kategoryzacji SWR do wyliczeń zaniżenia cen nie pozwalają na rzetelne i prawidłowe porównanie. W szczególności argumentowano, że elementy nieuwzględnione w wyliczeniach zaniżenia cen (to jest galwanizacja, siła naprężenia, rdzeń i powłoka) oraz dodatkowe elementy, które nie zostały przewidziane w kwestionariuszu (to jest tolerancja różnicy przekroju, współczynnik wydłużenia i obciążenie niszczące) wywierają znaczący wpływ na ceny. Twierdzono także, że taką samą kategoryzację produktów należy stosować do wyliczenia zarówno dumpingu, jak i szkody.
(56) Stwierdzono, co następuje:
- w celu wyliczenia zaniżenia cen, SWR pogrupowano według liczby drutów i liczby splotów w linie, budowy liny i jej przekroju. Elementy te zostały uznane za główne czynniki wpływające na cenę SWR. Ustalono, że inne elementy nieuwzględnione w analizie zaniżenia cen (to jest galwanizacja, siła naprężenia, rdzeń i powłoka) mają drugorzędny wpływ na ceny na rynku wspólnotowym.
Wyliczenia zaniżenia cen grupujące SWR w wyżej opisany sposób pozwoliły uwzględnić rozsądną wielkość sprzedaży zarówno w przypadku producentów eksportujących, jak i w przypadku przemysłu wspólnotowego, w związku z czym uznano, że dają rzetelne i reprezentatywne wyniki,
- włączenie dodatkowych elementów nieprzewidzianych w kwestionariuszu (tj. tolerancji różnicy przekroju, współczynnika wydłużenia i obciążenia niszczącego) uznano za niepotrzebne biorąc pod uwagę, że elementy te w przeważającej mierze stanowią wynik kombinacji zasadniczych elementów SWR już wcześniej uwzględnionych w kategoryzacji produktów. Uznano, że uwzględnienie ich nie da w wyniku dokładniejszego porównania cen, i w związku z tym wymaganie tego byłoby niepotrzebną uciążliwością dla wszystkich zainteresowanych stron,
- kategoryzacji produktów do celu wyliczenia marginesu dumpingu nie uznano za właściwy model przy wyliczeniu zaniżenia cen, wziąwszy pod uwagę, że kategoryzacja dla dumpingu była w przeważającej mierze porównaniem gamy produktów jednego przedsiębiorstwa, to jest produktów takich samych lub podobnych produkowanych przez jednego i tego samego producenta i sprzedawanych na dwóch różnych rynkach. Natomiast wyliczenie zaniżenia cen było porównaniem większej liczby SWR sprzedawanych przez większą liczbę stron. W związku z tym uznano, że poprzednio zastosowana metodologia w rozporządzeniu tymczasowym stanowi bardziej zasadną podstawę dla analizy zaniżenia cen: uwzględniając główne czynniki wpływające na ceny, podejście to obejmowało największy wolumen sprzedaży,
- na koniec, nie stwierdzono żadnych znaczących zróżnicowań cen w odniesieniu do różnych rodzajów SWR w ramach jednej grupy.
(57) W konsekwencji, argumenty dotyczące kategoryzacji produktów do celów wyliczenia zaniżenia cen zostały odrzucone.
3.2. Poziom obrotu
(58) Niektóre z zainteresowanych stron argumentowały, że należy dokonać korekty cen sprzedaży w celu uwzględnienia rzekomej różnicy w poziomie wymiany handlowej w związku z tym, że przemysł wspólnotowy prowadzi sprzedaż detaliczną, natomiast produkty przywożone są na ogół sprzedawane hurtownikom/dystrybutorom.
(59) Ustalono, że sprzedaż przemysłu wspólnotowego była realizowana poprzez różne kanały sprzedaży, w tym zarówno dla hurtowników/dystrybutorów, jak i dla detalistów. Ponadto nie stwierdzono żadnych stałych i/lub znaczących różnic ceny odpowiednio do różnych kanałów sprzedaży.
(60) W związku z powyższym wniosek o korektę ze względu na poziom wymiany handlowej został odrzucony.
4. Sytuacja w przemyśle wspólnotowym
(61) Niektórzy producenci eksportujący twierdzili, że przemysł wspólnotowy rzekomo nie poniósł istotnej szkody w rozumieniu art. 3 rozporządzenia bazowego w związku z tym, że produkcja, moce produkcyjne, ceny, inwestycje i wydajność przemysłu wspólnotowego pozostawały stabilne lub ulegały poprawie między 1994 r. i OD.
4.1. Produkcja
(62) W odniesieniu do poziomu produkcji ustalono, że pozostawał on stabilny przez cały badany okres (+ 1 %); należy to rozpatrywać w powiązaniu ze zwiększeniem się poziomu zapasów (+ 30 %) oraz spadkiem wielkości sprzedaż (- 9 %), jak opisano to w akapitach 58-60 rozporządzenia tymczasowego. Przypomina się również, że zapotrzebowanie w tym okresie zwiększyło się o 5 %.
4.2. Moce produkcyjne i inwestycje
(63) Ustalenie, że wzrost mocy produkcyjnych odnotowany w rozporządzeniu tymczasowym (+ 11 %) wynikał z inwestycji w bardziej wydajne maszyny dla zastąpienia starego sprzętu, zgodnie z akapitami 59 i 65 rozporządzenia tymczasowego, zostaje potwierdzone.
4.3. Rentowność
(64) Niektórzy producenci eksportujący zakwestionowali wykorzystanie poddanych ustawowej kontroli ksiąg rachunkowych do wyliczenia rentowności przemysłu wspólnotowego, jak zostało to określone w akapicie 64 rozporządzenia tymczasowego. Argumentowano, że poddane ustawowej kontroli księgi rachunkowe obejmują sprzedaż produktów nieobjętych postępowaniem i nie obejmują całego OD.
(65) Ustalono, że chociaż niektóre przedsiębiorstwa były w stanie przedstawić informacje właściwe dla rozpatrywanego produktu, to niektóre inne nie posiadały systemu księgowania kosztów pozwalającego na odrębne określenie badanego produktu. Wobec braku takich informacji uznano, że poddane ustawowej kontroli księgi rachunkowe zapewniają wiarygodne informacje w odniesieniu do najwęższej grupy produktów obejmującej rozpatrywany produkt, dla jakiej dostępne są niezbędne informacje dotyczące rentowności. Dla wszystkich sześciu przedsiębiorstw w próbie produkcja SWR stanowi zasadniczą działalność. Inne produkty wytwarzane przez te przedsiębiorstwa (na przykład liny z drutu ze stali nierdzewnej, SWR mniejszym przekroju niż 3 mm, druty stalowe oraz sploty wstępnie naprężane) zostały w szerokim rozumieniu uznane za powiązane z tą zasadniczą działalnością i przy ich produkcji wykorzystuje się zasadniczo te same surowce, urządzenia i tych samych pracowników.
(66) Wykorzystanie rentowności dotyczącej 1997 r. zamiast OD uznano za uzasadnione biorąc pod uwagę, że 1997 r. w dużej części obejmuje OD, który rozpoczyna się w styczniu 1997 r. i kończy w marcu 1998 r.
(67) Podsumowując, z powyższych powodów uznano, że poddane ustawowej kontroli księgi rachunkowe dają reprezentatywny i wiarygodny obraz rentowności rozpatrywanego produktu, zgodnie z art. 3 ust. 8 rozporządzenia bazowego.
(68) W czasie wydania rozporządzenia tymczasowego tylko jeden producent wspólnotowy, którego rok finansowy kończył się w marcu, udostępnił tymczasowe dane dotyczące rentowności. Od tego czasu otrzymano ostateczne informacje i rentowność przemysłu wspólnotowego została ponownie wyliczona i wynosiła - 0,3 % w 1997 r., który jak wspomniano wyżej, jest reprezentatywny dla OD. Rentowność przemysłu wspólnotowego spadła więc z + 1,3 % w 1994 r. do - 0,3 % w 1997 r.
4.4. Wnioski dotyczące sytuacji w przemyśle wspólnotowym
(69) Niektórzy producenci eksportujący podnosili, że przemysł wspólnotowy był w dobrej kondycji w okresie po 1995 r. i że w związku z tym ustalenie dotyczące istotnej szkody jest nieuzasadnione.
(70) Należy przypomnieć (patrz sekcja F.1 "Uwaga wstępna"), że niezależnie od tego, czy za punkt wyjścia do celów analizy szkody przyjmuje się 1994 r., czy też 1995 r., to sytuacja w przemyśle wspólnotowym uległa pogorszeniu. Nawet gdy przyjąć 1995 r. jako punkt wyjścia, to produkcja, wielkość sprzedaży, zatrudnienie i inwestycje zmniejszyły się. Zapasy uległy zwiększeniu. Udziały w rynku pozostawały na stabilnym poziomie (zmieniając się z 65,26 % na 65,64 %), a rentowność pozostawała ujemna (-0,3 %).
(71) W każdym razie, zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia bazowego, analiza szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy dotyczy całościowej oceny tych wskaźników gospodarczych i żaden z tych wskaźników nie może samodzielnie odgrywać roli decydującej.
(72) Argument ten zostaje więc odrzucony.
4.5. Wniosek w sprawie szkody
(73) Wniosek, że przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę, jak określono w akapicie 68 rozporządzenia tymczasowego, zostaje potwierdzona.
G. ZWIĄZEK PRZYCZYNOWO - SKUTKOWY
(74) W braku jakichkolwiek nowych informacji, ustalenia tymczasowe, jak je opisano w akapitach 69-85 rozporządzenia tymczasowego, zostają potwierdzone.
H. INTERES WSPÓLNOTOWY
(75) Niektóre strony podniosły wątpliwości dotyczące oceny wpływu środków antydumpingowych na branże przemysłu użytkowników.
(76) Należy przypomnieć, że nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusze Komisji ze strony przemysłu użytkowników, których dotyczyło niniejsze postępowanie (akapit 87 rozporządzenia tymczasowego). Co więcej, nie otrzymano także żadnych informacji po opublikowaniu rozporządzenia tymczasowego. Należy zauważyć, że wnioski opisane w rozporządzeniu tymczasowym wskazywały na fakt, że nałożenie środków nie wpłynie w znaczącym stopniu na użytkowników. Wniosek ten nie został zakwestionowana przez użytkowników, zostaje więc niniejszym potwierdzony.
(77) Określona liczba zainteresowanych stron argumentowała, że producenci wspólnotowi nie produkują SWR o małym przekroju i że oddziaływanie środków antydumpingowych spowoduje braki tego SWR na rynku wspólnotowym. Argumentowano również, że będzie to miało negatywny wpływ na sytuację w zakresie zatrudnienia u importerów sprowadzających obecnie SWR o małym przekroju do Wspólnoty.
(78) Należy przypomnieć, że przemysł wspólnotowy produkuje pełną gamę SWR, w tym SWR o małym przekroju. Stwierdza się, że nałożenie środków nie doprowadzi do takiego wzrostu cen, który spowodowałby braki w podaży SWR o małym przekroju na rynku wspólnotowym. Potwierdza się również, że istnieje szereg alternatywnych źródeł dostaw SWR, które nie zostały objęte środkami antydumpingowymi (akapit 105 rozporządzenia tymczasowego).
(79) Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdza się, że nałożenie ostatecznych środków nie wywrze znacznego negatywnego wpływu na podmioty gospodarcze we Wspólnocie.
I. ŚRODKI ANTYDUMPINGOWE
1. Zakończenie postępowania dotyczącego Korei Południowej
(80) W świetle konkluzji określonych w akapitach 24 i następnych rozporządzenia tymczasowego, że margines dumpingu dla Korei Południowej ma charakter de minimis i że nie przedstawiono żadnych nowych argumentów przeciwko zakończeniu postępowania w przypadku Korei Południowej, postępowanie dotyczące przywozu pochodzącego z Korei Południowej zostaje niniejszym zakończone bez nakładania środków.
2. Poziom zniesienia szkody
(81) W celu ustalenia poziomu środków, które mają być ostatecznie nałożone, uznano, że ceny w przywozie na warunkach dumpingowych powinny zostać podniesione do nieszkodliwego poziomu. W celu wyliczenia koniecznego wzrostu cen, to jest marginesu szkody, ceny w przywozie na warunkach dumpingowych zostały porównane z cenami sprzedaży w przemyśle wspólnotowym powiększonymi o niedobór zysku i uzasadniony poziom zysku. Należy zauważyć, że ponieważ rentowność przemysłu wspólnotowego została ponownie wyliczona na poziomie - 3 % w 1997 r. (patrz sekcja F ppkt 4.3 "Rentowność"), element odpowiadający niedoborowi zysku w wyliczeniu sprzedaży po zaniżonych cenach został odpowiednio zmieniony. Poza tym, metodologia zastosowana przy ustalaniu marginesu szkody, jak to określono w akapicie 110 rozporządzenia tymczasowego, zostaje potwierdzona.
3. Zobowiązania
(82) Na późnym etapie postępowania kilku producentów eksportujących w ChRL, Meksyku i na Ukrainie zaproponowało podjęcie zobowiązań. Ponadto w przypadku Indii i Południowej Afryki, producenci eksportujący przedłożyli zmienione propozycje zobowiązań cenowych,
- w odniesieniu do ChRL, biorąc pod uwagę, że żadnemu przedsiębiorstwu z tych państw nie przyznano indywidualnego traktowania i że w propozycjach ze strony władz chińskich nie było żadnych gwarancji pozwalających na właściwy monitoring, propozycje zobowiązań nie zostały uznane za możliwe do przyjęcia,
- w odniesieniu do Indii (Usha Martin Industries & Usha Beltron Ltd), Meksyku, Południowej Afryki i Ukrainy, rozpatrywani producenci eksportujący zaproponowali zobowiązania cenowe, które uznaje się za możliwe do przyjęcia.
(83) Należy przypomnieć, iż z akapitu 112 i następnych rozporządzenia tymczasowego wynika, że zostały zaproponowane zobowiązania przez producentów eksportujących z Węgier i z Polski oraz że zostały one zaakceptowane przez Komisję. Zobowiązania te zostały dostosowane tak, aby odzwierciedlały ustalenia ostateczne postępowania w zakresie przewidzianych w nich cen minimalnych.
4. Forma i poziom środków ostatecznych
(84) Środki ostateczne powinny mieć formę ceł ad valorem, których stawki zostają ustalone indywidualnie dla przedsiębiorstw współpracujących. W odniesieniu do innych producentów eksportujących, w świetle ustalenia wysokiego poziomu współpracy, należy zastosować najwyższe cło dla poszczególnego przedsiębiorstwa ustalone dla eksportera współpracującego w danym państwie. Dla tych przedsiębiorstw, które zaproponowały możliwe do przyjęcia zobowiązania cenowe, środki ostateczne przybierają formę zobowiązań.
(85) Zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia bazowego, jeżeli ustalone marginesy dumpingu w odniesieniu do poszczególnego producenta eksportującego były niższe od odpowiadającego im wzrostu cen importowych, koniecznego do usunięcia szkody, zgodnie z wyżej przedstawionym wyliczeniem, cła ostateczne zostały ograniczone do ustalonego marginesu dumpingu.
(86) Cła te, wyrażone w procentach ceny CIF netto franco granica Wspólnoty, przed ocleniem wynoszą:
- CHIŃSKA REPUBLIKA LUDOWA :
Wszyscy producenci/eksporterzy: 60,4 %
- WĘGRY:
Drótarú és Drótkötél Ipari és Kereskedelmi Rt 28,1 %
Wszyscy producenci/eksporterzy: 28,1 %
- INDIE:
Usha Martin Industries &Usha Beltron Ltd 23,8 %
Mohatta & Heckel 30,8 %
Wszyscy producenci/eksporterzy: 30,8 %
- MEKSYK:
Aceros Camesa SA de CV 56,1 %
Wszyscy producenci/eksporterzy: 56,1 %
- POLSKA:
Drumet SA 27,9 %
Śląskie Zakłady Lin i Drutu "Linodrut" Spółka Akcyjna
Fabryka Lin i Drutów "Linodrut" Zabrze Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Fabryka Lin i Drutów "Falind" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Górnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut" Bytom Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Dolnośląska Fabryka Lin i Drutu "Linodrut Linmet" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 48,3 %
Wszyscy producenci/eksporterzy: 48,3 %
- POŁUDNIOWEA AFRYKA:
Haggie 38,6 %
Wszyscy producenci/eksporterzy: 38,6 %
- UKRAINA:
Wszyscy producenci/eksporterzy: 51,8 %
(87) Poszczególne stawki celne wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń obecnego dochodzenia antydumpingowego. W związku z tym, odzwierciedlają one sytuację ustaloną w trakcie tego dochodzenia. Te stawki celne obowiązują zatem wyłącznie w odniesieniu do przywozu produktów pochodzących z rozpatrywanych państw i produkowanych przez poszczególne wymienione osoby prawne. Produkty wytwarzane przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwa niewymienione w sposób wyraźny w materialnej części niniejszego rozporządzenia, łącznie z jednostkami powiązanymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają pozostałym cłom.
(88) Wszelkie roszczenia dotyczące zastosowania poszczególnych stawek celnych (np. w związku ze zmianą nazwy osoby prawnej) powinny być niezwłocznie kierowane do Komisji wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi jakiejkolwiek zmiany działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i na wywóz związaną ze zmianą nazwy.
J. POBIERANIE CEŁ TYMCZASOWYCH
(89) Mając na uwadze wielkość marginesów dumpingu ustalonych dla producentów eksportujących oraz ze względu na rozmiary szkody spowodowanej w przemyśle wspólnotowym, uznaje się za konieczne ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych tymczasowymi cłami antydumpingowymi na mocy rozporządzenia tymczasowego, w wysokości stawki ceł ostatecznie nałożonych, chyba że stawki ceł tymczasowych są niższe, w którym to przypadku te ostatnie znajdują zastosowanie,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 12 sierpnia 1999 r.
| W imieniu Rady | |
| T. HALONEN | |
| Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 905/98 (Dz.U. L 128 z 30.4.1998, str. 18).
(2) Dz.U. L 45 z 19.2.1999, str. 1.
(3) Sprawa C-175/87 Matsushita Electric Industrial Co. Ltd przeciwko Radzie, [1992] ECR I, str. 1409.
(4) Dz.U. L 217 z 17.8.1999, str 63.
Z dniem 1 maja 2004 r. cło antydumpingowe nałożone nin. rozporządzeniem na przywóz towarów pochodzących z Węgier i Polski przestało być stosowane na skutek przystąpienia tychże państw do Unii Europejskiej.
Z dniem 17 sierpnia 2004 r. stosowanie środków antydumpingowych nałożonych nin. rozporządzeniem, zostało przedłużone do dnia 17 listopada 2005 r. na podstawie art. 11 ust. 2 akapit pierwszy in fine rozporządzenia Rady nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U.UE.L.96.56.1) w związku z pkt 9 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu związanego z wygaśnięciem środków antydumpingowych dotyczących przywozu stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Afryki Południowej i Ukrainy (Dz.U.UE.C.04.207.2).
Z dniem 31 października 2004 r. cło antydumpingowe nałożone nin. rozporządzeniem na przywóz lin stalowych i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej objętych kodami CN ex 7312 10 82, ex 7312 10 84, ex 7312 10 86, ex 7312 10 88 i ex 7312 10 99 zostało rozszerzone na przywóz takich samych lin stalowych i kabli wysyłanych z Maroka, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Maroka (kody TARIC odpowiednio 7312 10 82 12, 7312 10 84 12, 7312 10 86 12, 7312 10 88 12, 7312 10 99 12), z wyjątkiem wyprodukowanych przez przedsiębiorstwo Remer Maroc SARL, Zone Industrielle, Tranche 2, Lot 10, Settat, Maroko (dodatkowy kod TARIC A567), zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 1886/2004 z dnia 25 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.328.1).
Z dniem 17 listopada 2005 r. stosowanie środków antydumpingowych nałożonych nin. rozporządzeniem i rozszerzonych rozporządzeniem nr 760/2004 z dnia 22 kwietnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.120.1) oraz rozporządzeniem nr 1886/2004 z dnia 25 października 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.328.1), zostało przedłużone do dnia 17 listopada 2010 r. w związku z opublikowaniem rozporządzenia nr 1858/2005 z dnia 8 listopada 2005 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U.UE.L.05.299.1).