Rozporządzenie 658/2002 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji
Dz.U.UE.L.2002.102.1
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 658/2002
z dnia 15 kwietnia 2002 r.
nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji *
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej(1), zwane dalej "rozporządzeniem podstawowym", w szczególności jego art. 11 ust. 2 i 3,
uwzględniając wniosek złożony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
A. PROCEDURA
1. Poprzednie dochodzenia
(1) W maju 1994 r., Komisja decyzją 94/293/WE(2) zaakceptowała działania podjęte w odniesieniu do przywozu azotanu amonu pochodzącego z Litwy i Rosji, wynikające z regionalnego postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Zjednoczonego Królestwa. Przyjęte zobowiązanie organów rosyjskich zostało jednak naruszone już w pierwszym roku jego działania.
(2) W następstwie skargi wniesionej przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Nawozów (EFMA), w czerwcu 1994 r. wszczęte zostało ogólnowspólnotowe dochodzenie antydumpingowe dotyczące azotanu amonu pochodzącego z Litwy i Rosji. Decyzją Komisji 95/344/WE(3) postępowanie zostało zakończone w odniesieniu do przywozu z Litwy, a w sierpniu 1995 r., rozporządzeniem (WE) nr 2022/95(4), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji. Środki mające zastosowanie do przywozu pochodzącego z Rosji obejmowały zmienne cło równe różnicy między ecu 102,9 za tonę netto produktu ("minimalna cena importowa" lub "MIP") a ceną CIF netto na granicy Wspólnoty przed odprawą celną, nakładane w przypadku gdy cena CIF netto na granicy Wspólnoty była niższa.
(3) W wyniku dalszego postępowania, które wykazało absorpcję powyższych środków, w marcu 1998 r. rozporządzeniem (WE) nr 663/98(5), środki te zmieniono na cło specyficzne w wysokości ecu 26,3 za tonę.
2. Dochodzenia dotyczące innych krajów
(4) W październiku 1999 r. wszczęto dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Wspólnoty azotanu amonu pochodzącego z Litwy, Polski i Ukrainy(6). Postępowanie to wykazało, że przywóz azotanu amonu pochodzącego z Polski i Ukrainy miał charakter dumpingowy i spowodował istotne szkody dla przemysłu wspólnotowego, podczas gdy przywóz pochodzący z Litwy uznano za niemający charakteru dumpingowego. W konsekwencji, rozporządzeniem (WE) nr 132/2001(7) nałożono ostateczne środki antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Polski i Ukrainy, kończąc dochodzenie w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Litwy. Nałożone cła miały charakter cła specyficznego na tonę produktu, w celu zapewnienia efektywności zastosowanych środków i w celu zniechęcenia wszelkich manipulacji cenami.
3. Obecne dochodzenie
3.1. Wniosek o przeprowadzenie przeglądu
(5) Po opublikowaniu w dniu 24 lutego 2000 r. zawiadomienia o zbliżającym się terminie wygaśnięcia środków antydumpingowych obowiązujących w odniesieniu do przywozu azotanu amonu pochodzącego z Rosji(8), Komisja otrzymała wniosek o przeprowadzenie przeglądu w związku z wygaśnięciem oraz przeglądu tymczasowego na podstawie art. 11 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, wniesiony przez EFMA w imieniu producentów reprezentujących większą część wspólnotowej produkcji azotanu amonu ("składający wniosek producenci wspólnotowi"). We wniosku o przeprowadzenie przeglądu w związku z wygaśnięciem domniemywano, że w razie dopuszczenia do wygaśnięcia środków antydumpingowych wyrządzający szkodę przywóz dumpingowy pochodzący z Rosji prawdopodobnie utrzyma się lub wystąpi ponownie. Złożony wniosek o przeprowadzenie przeglądu tymczasowego oparty był na fakcie, że aktualnie stosowane środki nie okazały się dostateczne dla przeciwdziałania szkodliwym skutkom dumpingu.
3.2. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania
(6) Po konsultacji z Komitetem Doradczym i ustaleniu, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie przeglądu, Komisja wszczęła postępowanie na podstawie art. 11 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, publikując zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich(9).
3.3. Okres dochodzenia
(7) Okres dochodzenia ("OD") przeznaczony na badanie skutków utrzymania się oraz ponownego wystąpienia dumpingu i szkody obejmował okres od dnia 1 lipca 1999 r. do dnia 30 czerwca 2000 r. Badanie dotyczyło oceny tendencji występujących w razie utrzymania się i/lub ponownego wystąpienia szkody, obejmując okres od dnia 1 stycznia 1996 r. do końca OD ("okresu objętego przeglądem").
3.4. Strony zainteresowane dochodzeniem
(8) Komisja z urzędu powiadomiła składających wniosek wspólnotowych producentów, eksportujących producentów z Rosji, importerów, użytkowników i stowarzyszenia uznanych za strony zainteresowane, oraz przedstawicieli zainteresowanego kraju wywozu o wszczęciu dochodzenia. Komisja przesłała kwestionariusze producentom eksportującym, producentom wspólnotowym, importerom, użytkownikom i stowarzyszeniom uznanym za strony zainteresowane, jak również stronom, które zgłosiły swoje zainteresowanie w terminie ustalonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.
(9) W celu umożliwienia rosyjskim producentom eksportującym przedłożenia wniosku o traktowanie zgodnie z zasadami gospodarki rynkowej ("MET") lub traktowanie indywidualne ("IT"), gdyby takie chcieli przedłożyć, Komisja wysłała formularze wniosków producentom eksportującym uznanym za zainteresowanych.
(10) Wypełnione kwestionariusze przysłało w odpowiedzi dziewięciu producentów wspólnotowych, jeden producent z kraju analogicznego, dwaj importerzy, jedno stowarzyszenie importerów oraz dwa stowarzyszenia użytkowników. Otrzymano tylko jeden wypełniony kwestionariusz z zainteresowanego kraju wywozu.
3.5. Weryfikacja otrzymanych informacji
(11) Komisja przejrzała i zweryfikowała wszystkie informacje uważane za niezbędne do celu ustalenia skutków utrzymania się lub ponownego wystąpienia dumpingu oraz szkody dla interesu Wspólnoty. Komisja dała również bezpośrednio zainteresowanym stronom możliwość przedstawienia swych stanowisk na piśmie oraz wystąpienia z wnioskiem o wysłuchanie.
(12) Wizyty weryfikacyjne przeprowadzono w siedzibach następujących przedsiębiorstw:
Producenci wspólnotowi:
- Grande Paroisse SA, Francja,
- Hydro Agri France, Francja,
- Kemira Ince Ltd, Zjednoczone Królestwo,
- Terra Nitrogen, Zjednoczone Królestwo;
producent z kraju analogicznego:
- Mississippi Chemical Corporation, Yazoo City, USA.
B. PRODUKT ROZPATRYWANY I PRODUKT PODOBNY
1. Produkt rozpatrywany
(13) Rozpatrywanym produktem jest ten sam produkt, który podlegał poprzedniemu dochodzeniu, tj. azotan amonu ("AN" lub "produkt rozpatrywany"), azotowy nawóz w stanie stałym powszechnie używany w rolnictwie. Produkt ten, w formie bryłek lub granulek, jest wytwarzany z amoniaku i kwasu azotowego, przy czym zawartość azotu przekracza 28 % masy.
(14) Rozpatrywany produkt obecnie objęty jest kodami CN 3102 30 90 (azotan amonu inny niż w roztworze wodnym) i 3102 40 90 (mieszaniny azotanu amonu z węglanem wapnia lub innymi nieorganicznymi substancjami, które nie są nawozami, o zawartości azotu przekraczającej 28 % masy).
2. Produkt podobny
(15) Jak wykazały poprzednie dochodzenia oraz dochodzenia dotyczące innych krajów, AN jest produktem czysto handlowym a jego podstawowe właściwości chemiczne są porównywalne niezależnie od kraju pochodzenia. Istnieją dwa rodzaje AN: granulowany i w bryłkach. AN granulowany ma większą średnicę, z czego wynikają lepsze właściwości rozprowadzania. Dochodzenie wykazało, że przywóz AN pochodzącego z Rosji występuje w bryłkach i że większość AN wytwarzanego przez przemysł wspólnotowy jest granulowana. Jednakże ponieważ właściwości chemiczne oraz przeznaczenie AN granulowanego i w bryłkach są takie same, a użytkownicy uważają je za zamienne, należy je uważać za dwa różne rodzaje tego samego produktu.
(16) Dlatego produkt wytwarzany i sprzedawany we Wspólnocie przez składających wniosek producentów wspólnotowych jest uważany za produkt podobny do produktu wytwarzanego w Rosji i sprzedawanego w kraju producenta lub wywożonego do Wspólnoty. To samo odnosi się do AN sprzedawanego na rynku krajowym kraju analogicznego.
C. DUMPING I PRAWDOPODOBIEŃSTWO UTRZYMANIA SIĘ DUMPINGU
(17) Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy zbadać, czy wygaśnięcie środków antydumpingowych mogłoby doprowadzić do utrzymania się lub ponownego wystąpienia dumpingu.
(18) W trakcie dochodzenia prawdopodobieństwa utrzymania się dumpingu konieczne jest zweryfikowanie, czy dumping istnieje obecnie i czy istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia wszelkiego dumpingu tego rodzaju.
1. Dumping podczas OD
1.1. Wielkość wywozu do Wspólnoty podczas OD
(19) Wywóz AN z Rosji wyniósł podczas OD 282.000 ton, stanowiąc ok. 20 % całkowitego wspólnotowego przywozu AN i około 5 % wspólnotowej konsumpcji AN. Przywóz ten jest jedynie nieco mniejszy od poziomu stwierdzonego w poprzednim okresie dochodzenia, tzn. 340.000 ton między kwietniem 1993 r. a marcem 1994 r.
1.2. MET i IT
(20) Od trzech producentów eksportujących otrzymano wnioski o MET i/lub IT. Ponieważ dwa z tych przedsiębiorstw nie przedłożyły Komisji w odpowiednim czasie swych kwestionariuszy, uznano za właściwe nie poddawanie dalszemu przetwarzaniu ich formularzy wniosków o MET/IT. W rzeczywistości, przy braku danych niezbędnych do obliczenia dumpingu, wnioski o MET i IT nie mogły zostać przyjęte. Przedsiębiorstwa te uznano dlatego za niewspółpracujące przy dochodzeniu i następnie poinformowano, że zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego ustalenia zostaną oparte na dostępnych faktach.
(21) Stwierdzono, że trzecie przedsiębiorstwo które przedłożyło formularz wniosku o MET/IT nie prowadziło podczas OD wywozu rozpatrywanego produktu do Wspólnoty. W braku jakichkolwiek bieżących danych odnoszących się do sprzedaży towarów na wywóz podczas OD nie było możliwe obliczenie dumpingu w kontekście zarówno przeglądu w związku z wygaśnięciem jak i przeglądu tymczasowego. W konsekwencji powyższego, zarówno wnioski o MET jak i IT nie mogły zostać przyjęte.
1.3. Kraj analogiczny
(22) Ponieważ przywóz z Rosji na mocy art. 2 ust. 7 lit. a) objęty jest rozporządzeniem podstawowym z wyjątkiem przypadku nadania MET, wartość normalna musi być określona w oparciu o informacje uzyskane w odpowiednim państwie trzecim o gospodarce rynkowej. W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja zasugerowała Polskę jako właściwy kraj analogiczny, ponieważ była wykorzystywana jako kraj analogiczny w innych dochodzeniach dotyczących tego samego produktu, a procesy produkcyjne i dostęp do surowców są porównywalne z procesami i dostępem przeważającym w Rosji.
(23) Od Europejskiego Stowarzyszenia Importerów Nawozów (EFIA) otrzymano komentarze, oponujące przeciw temu wyborowi. Ich główny sprzeciw dotyczył faktu, że krajowe ceny nawozów w Polsce są bardzo wysokie ze względu na wysoki poziom ochrony przed przywozem nawozów, jak również ze względu na najwyższe w Europie Środkowej ceny gazu wynikające z monopolu państwowego systemu dystrybucji gazu. Jako alternatywę EFIA zaproponowała Litwę ze względu na bliskość Rosji i podobne do rosyjskich warunki produkcji, brak wymiany barterowej oraz fakt, że jedyny litewski producent nawozów zakupuje gaz od rosyjskiego dostawcy zaopatrującego również producentów rosyjskich po cenach zmieniających się wraz z publikowanymi północnoeuropejskimi cenami cif na amoniak.
(24) Jednakże żaden ze znanych producentów polskich ani też jedyny producent litewski nie wykazał chęci do współpracy.
(25) Zgodnie z sugestiami zgłoszonymi przez EFMA, Komisja porównała producentów z Australii i USA. Ponieważ z każdego z tych krajów tylko jeden producent zgłosił chęć współpracy, dalszą analizę przeprowadzono pod kątem ważności udziału odpowiednich krajowych sprzedaży na rynku krajowym oraz reprezentatywności wielkości ich sprzedaży krajowej w porównaniu z rosyjskim wywozem do Wspólnoty. Analizy wykazały, że choć obaj producenci prowadzili reprezentatywną sprzedaż krajową, to producent australijski nie miał na rynku krajowym żadnej znaczącej konkurencji. Choć producent z USA miał również znaczną sprzedaż w swym kraju, napotykał na konkurencję cenową zarówno krajowych jak i zagranicznych przedsiębiorstw. W konsekwencji powyższego, USA wybrane zostały jako najbardziej właściwy kraj analogiczny.
(26) Po zbadaniu sprzedaży AN przez producenta z USA na jego rynku krajowym stwierdzono, że jest ona reprezentatywna w porównaniu do rosyjskiej sprzedaży na wywóz AN do Wspólnoty.
(27) Po ujawnieniu tych danych EFIA przekonywała, że brak współpracy ze strony jedynego litewskiego producenta nie powinien uniemożliwiać Komisji wykorzystywania Litwy jako kraju analogicznego, ponieważ Komisja była w posiadaniu istotnych informacji pochodzących z ostatniego dochodzenia antydumpingowego dotyczącego przywozu azotanu amonu z Litwy, Ukrainy i Polski(10). Faktycznie występowało nakładanie się okresów OD w dwóch dochodzeniach. Jednakże ten okres nakładania się był ograniczony do pierwszych trzech miesięcy OD bieżącego dochodzenia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ustalenia reprezentatywne wymagają OD trwającego zwykle sześć miesięcy przypadających bezpośrednio przed wszczęciem dochodzenia. W tych okolicznościach uznano, że dane z pierwszych trzech miesięcy OD nie byłyby wystarczająco reprezentatywne dla sezonowego i niestabilnego rynku AN. Dodatkowo powinno zostać podkreślone, że wykorzystanie informacji uzyskanych w kontekście danego dochodzenia dla dokładnie określonego celu do innego dochodzenia dla innego celu, i ponadto jeżeli zainteresowana strona wyraziła brak współpracy przy drugim dochodzeniu, byłoby to sprzeczne z przepisami art. 19 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Argument został więc odrzucony.
1.4. Wartość normalna
(28) Jak podano powyżej, wartość normalną obliczono na podstawie danych zweryfikowanych w zakładzie przedsiębiorstwa amerykańskiego, które w pełni współpracowało podczas dochodzenia.
(29) W celu określenia czy sprzedaż produktu podobnego na rynku USA odbywała się w zwykłym obrocie handlowym, porównano krajową cenę sprzedaży na poziomie ex-works z całkowitymi kosztami produkcji (tj. kosztami wytwarzania plus wydatki na SG&A). Ponieważ średnia ważona cena sprzedaży była wyższa od średniej ważonej kosztu jednostkowego, wartość normalną ustalono na podstawie średniej ważonej krajowej ceny sprzedaży w trakcie OD.
(30) Zarówno EFIA jak i współpracujący eksporter rosyjski przekonywali, że obniżka ceny do konstruowanej wartości normalnej powinna była zostać dokonana ze względu na wysokie ceny gazu płacone przez producentów z USA. Po pierwsze, należy zauważyć, że wartość normalna nie została skonstruowana, ale ustalona na podstawie cen zyskownej sprzedaży na krajowym rynku USA. Po drugie, chociaż gaz stanowi ważny element kosztów produkcji AN, to zauważono, że krajowy rynek AN w USA jest określany przez konkurencję i że przywóz jest znaczny. W tej sytuacji ceny krajowe AN są w znacznym stopniu określane przez rynek, a nie przez koszty. Nie uzyskano dowodów co do zakresu, w jakim wyższe ceny gazu na rynku USA wpływałyby na ceny krajowej sprzedaży AN w ciągu OD. Wreszcie, nawet gdyby uznać, że wysokie ceny gazu miałyby w wymiernym stopniu wpływ na krajowe ceny sprzedaży AN, nie miałoby to wpływu na ostateczne cło, ponieważ stwierdzony margines dumpingu nie obniżyłby się poniżej marginesu szkody. W tych okolicznościach argument został odrzucony.
1.5. Cena eksportowa
(31) Ponieważ jedyny współpracujący producent eksportujący nie dokonywał wywozu rozpatrywanego produktu do Wspólnoty podczas OD, cenę eksportową określono na podstawie dostępnych danych, w tym przypadku statystyk Eurostatu dla cen cif granica Wspólnoty, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.
1.6. Porównanie
(32) Wartość normalna została porównana z ceną eksportową na podstawie ceny ex-works. Metody tej użyto w celu uwzględnienia różnic w kosztach transportu wewnętrznego w krajach o gospodarce rynkowej i w krajach o gospodarce nierynkowej, dotyczących w szczególności kosztów transportu produktów luzem, w rodzaju produktu rozpatrywanego, dla których koszty transportu stanowią bardzo dużą część ceny sprzedaży. Dokonano zatem odpowiedniej korekty ceny eksportowej cif dodając do ceny ex-works koszty transportu do portu, usług portowych, ubezpieczenia i frachtu.
(33) Stwierdzono, że koszty transportu AN w USA są określane przez rynek i że istnieje konkurencja między przedsiębiorstwami transportowymi. Ponieważ USA są rynkiem konkurencyjnym, taryfy kolejowe określone podczas dochodzenia dotyczącego rozpatrywanego produktu w USA były stosowane proporcjonalnie do eksportowej ceny granica Wspólnoty rosyjskich producentów eksportujących, na podstawie średniej ważonej odległości do granicy Wspólnoty obliczonej dla wszystkich zorientowanych na wywóz (patrz: akapit 37) producentów rosyjskich.
1.7. Margines dumpingu
(34) Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 podstawowego rozporządzenia, ogólnokrajowy margines dumpingu został określony poprzez porównanie średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową na poziomie ceny ex-works. Ogólnokrajowy margines dumpingu wyrażony w procentach ceny cif granica Wspólnoty wynosi 115,8 %.
2. Prawdopodobieństwo utrzymania się dumpingu
(35) Jak wskazano w akapicie 34, stwierdzono że wywóz do Wspólnoty odbywał się podczas OD po cenach dumpingowych, a margines dumpingu był znacznie wyższy niż podczas poprzedniego dochodzenia.
(36) W celu zbadania czy istnieje prawdopodobieństwo utrzymania się dumpingu na znaczącym poziomie i w znacznych ilościach, przeanalizowano szereg źródeł informacji. Po pierwsze wykorzystano informacje przedłożone przez jedynego współpracującego producenta rosyjskiego. Jednakże producent ten, pomimo że dokonywał wywozu do państw trzecich, nie prowadził sprzedaży na wywóz do Wspólnoty. Po drugie, wobec braku jakiegokolwiek współpracującego przedsiębiorstwa, które dokonywało wywozu na rynek wspólnotowy, zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego analizę oparto także na danych Eurostatu oraz na informacjach podanych we wniosku o przeprowadzenie przeglądu, które umożliwiły projekcję prawdopodobnych przyszłych wielkości wywozu do Wspólnoty.
(37) Całkowite zdolności produkcyjne AN w Rosji ocenia się na około 8.900.000 ton (tj. 1,6-krotna konsumpcja wspólnotowa podczas OD), z czego zdolności produkcyjne producentów "zorientowanych na wywóz" (tj. zazwyczaj tych, którzy dysponują wystarczającym dostępem do portu) ocenia się na minimum 4.500.000 ton. Choć stopa wykorzystania tych zdolności zmienia się znacznie między przedsiębiorstwami i z roku na rok, konsumpcję na miejscu ocenia się zaledwie na około 2.200.000 ton. Uwzględniając aktualny poziom rosyjskiego wywozu do państw trzecich (tj. 2.189.000 ton w 1999 r.) oznacza to, że nadal dostępna jest zdolność w odniesieniu do produkcji na wywóz, co może zostać potencjalnie wykorzystane do dalszego zwiększenia istniejącego wywozu do Wspólnoty w razie wygaśnięcia podjętych środków.
(38) Przypomina się ponadto, że jeszcze w 1996 r. rosyjski wywóz do Wspólnoty stanowił 40 % całkowitego rosyjskiego wywozu(11) rozpatrywanego produktu. W połączeniu z faktem, że szereg państw trzecich (USA, Australia, Polska i Węgry) przyjęło handlowe środki ochrony przed przywozem z Rosji, oraz w związku z faktem, że od 1997 r. Chiny aktywnie realizują strategię zastępowania przywozu produkcją własną, a konsumpcja krajowa w Rosji prawdopodobnie pozostanie w bliskiej przyszłości na stosunkowo niskim poziomie oznacza, że producenci rosyjscy będą prawdopodobnie chcieli skierować wszelką dodatkową produkcję na rynek wspólnotowy.
(39) Uwzględniając aktualne poziomy cen na rynku wspólnotowym prawdopodobne jest, że w celu odzyskania utraconych udziałów w rynku rosyjscy producenci eksportujący będą nadal przyjmować politykę cen dumpingowych. Potwierdza to także polityka cenowa rosyjskich eksporterów na ich najważniejszych rynkach wywozowych poza Wspólnotą i USA.
(40) Ponadto, nawet pomimo przewidywanego wzrostu światowego zużycia nawozów w 2004 r. przewiduje się, że przeważająca jego część będzie miała miejsce w Azji, głównie w Chinach i Indiach. Jednakże Chiny i Indie rozwinęły duże zdolności produkcyjne nawozów w celu obniżenia poziomu przywozu. Bardziej szczegółowo, Chiny wprowadziły zakaz przywozu azotowych nawozów, włączając AN.
(41) Jak wspomniano w akapicie 21, jedyny producent eksportujący który współpracował w trakcie dochodzenia nie prowadził wywozu do Wspólnoty podczas OD. Choć producent ten dysponował w trakcie OD znacznymi zdolnościami produkcyjnymi, to ograniczył niewykorzystane zdolności i dlatego wszelka znacząca produkcja przeznaczona do wywozu do Wspólnoty w razie wygaśnięcia podjętych środków wymagałaby zmniejszenia sprzedaży na innych rynkach. Przy znacznej wielkości wywozu i marginesie dumpingu w trakcie OD ze strony innych eksporterów, nawet jeśli po wygaśnięciu podjętych środków eksporter ten mógłby sprzedawać do Wspólnoty po cenach niedumpingowych, nie zmieniłoby to ustaleń w odniesieniu do prawdopodobieństwa utrzymania dumpingu przez kraj jako całość.
(42) EFIA argumentowała, że po ostatnich atakach terrorystycznych w USA wzrosły wszystkie koszty związane, jak ubezpieczenie, transport, rozładunek, składowanie i poddawanie zabiegom, co odbije się na wyższych cenach przywożonych nawozów, ponieważ importerzy także muszą odzyskać te koszty. Argument ten był jednakże bezpodstawny, ponieważ nie przedstawiono dowodów wskazujących że będzie to miało większy wpływ na ceny przy wywozie z Rosji niż na krajowe ceny w USA. Ponadto, rozwój sytuacji po OD może być brany pod uwagę tylko w razie wykazania, że w następstwie takiego rozwoju wyniki dochodzenia będą nieodpowiednie, a planowane nałożenie cła antydumpingowego wyraźnie niecelowe. Takiej sytuacji nie stwierdzono i dlatego argument został odrzucony.
3. Wniosek
(43) W trakcie dochodzenia nie stwierdzono niczego, co sugerowałoby że ustalony dla okresu dochodzenia margines dumpingu lub wielkość wywozu dumpingowego zniknie lub nawet tylko się zmniejszy w razie dopuszczenia do wygaśnięcia podjętych środków. Stwierdzono ponadto, że rosyjscy producenci dysponują znacznymi wolnymi zdolnościami produkcyjnymi i zniesienie podjętych środków spowodowałoby prawdopodobnie dalszy dumpingowy wywóz do Wspólnoty. Wyciągnięto więc wniosek, że w razie wygaśnięcia podjętych środków prawdopodobnie dumping utrzyma się na znaczącym poziomie, a także wzrośnie wielkość przywozu.
D. DEFINICJA PRZEMYSŁU WSPÓLNOTOWEGO
(44) Spośród 11 składających wniosek producentów wspólnotowych jeden nie odpowiedział na kwestionariusz (Sefanitro), a jeden nie przedstawił wystarczających informacji (Chemical Industries of Northern Greece). W konsekwencji obu tych producentów uznano za niewspółpracujących i dlatego nie uznano za część przemysłu wspólnotowego. Dochodzenie wykazało, że pozostałych dziewięciu producentów współpracujących reprezentowało ponad 85 % wspólnotowej produkcji AN w czasie OD. Z tego względu stanowią oni przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.
E. ANALIZA SYTUACJI NA RYNKU WSPÓLNOTOWYM
1. Uwaga wstępna
(45) Wprowadzenie w 1995 r. środków antydumpingowych na przywóz AN pochodzącego z Rosji początkowo w znaczny sposób poprawiło sytuację ekonomiczną składających wniosek producentów wspólnotowych, w szczególności poprzez lepsze wyniki finansowe wynikające z podwyżki cen w latach 1995 i 1996.
2. Konsumpcja
(46) Konsumpcję wspólnotową określono na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym, zgodnie z odpowiedziami zawartymi w kwestionariuszu, wartości sprzedaży na rynku wspólnotowym przez innych producentów wspólnotowych (zarówno niewspółpracujących, jak i nieskładających wniosku), zgodnie z danymi podanymi w skardze, oraz na podstawie wielkości przywozu do Wspólnoty z kraju rozpatrywanego i wszystkich pozostałych państw trzecich, na podstawie Eurostatu.
Na tych podstawach, konsumpcja wspólnotowa spadła między 1996 r. a OD o 13 %, tj. z 6.328.000 ton w 1996 r. do 5.525.000 ton w trakcie OD. Szczególnie duży spadek nastąpił w latach 1996 i 1997, po czym pozostał względnie stabilny aż do końca OD.
3. Przywóz z rozpatrywanego kraju
3.1. Wielkość i udział w rynku
(47) Całkowity przywóz AN do Wspólnoty w omawianym okresie odnotował tendencję spadkową (- 28 %), nawet pomimo niewielkiego wzrostu między 1999 r. a OD.
Wielkość rosyjskiego przywozu w okresie dochodzenia znacznie się zmniejszyła, w szczególności od 1997 r. Tendencja ta wydaje się być wynikiem opublikowania w 1997 r. ponownego wszczęcia dochodzenia, z którego wnioski opublikowano w 1998 r. i które doprowadziło w tym roku do zmiany środków antydumpingowych, a także wynikiem znacznego wzrostu przywozu z niektórych innych państw trzecich, które zyskały na nałożeniu ceł antydumpingowych na rosyjski przywóz. Między 1996 r. a końcem OD przywóz rosyjski spadł o 74 %, podczas gdy przywóz z innych krajów wzrósł o 30 %.
(48) Udział w rynku przywozu z Rosji w okresie dochodzenia zmniejszył się o 12 punktów procentowych. Jednakże w trakcie OD stanowił nadal 5 % wspólnotowej konsumpcji i znaczną część całkowitego przywozu, to jest 20 %.
3.2. Ceny
(49) Po nałożeniu środków antydumpingowych w 1995 r., podane przez Eurostat średnie ceny rozpatrywanego przywozu spadły między 1996 r. a OD o 45 %.
3.3. Porównanie cen
(50) Komisja zbadała czy producenci eksportujący w rozpatrywanym kraju spowodowali w trakcie OD podcięcie cen w przemyśle wspólnotowym. Do celów tej analizy, dokonano należytej korekty ceny cif producentów eksportujących do poziomu ceny ex quay granica Wspólnoty z opłaconym cłem (DEQ) oraz porównania, przy tym samym poziomie handlu, z cenami ex-works producentów wspólnotowych, a w obu przypadkach produkty były zapakowane w worki. Uwzględniono fakt, że produkty te przywożone są zawsze w workach, podczas kiedy przemysł wspólnotowy sprzedaje swoje produkty zarówno w workach jak i luzem. Dlatego, korekty dokonano w miarę potrzeb. Dodatkowo dochodzenie wykazało, że produkty granulowane były na ogół sprzedawane po cenie wyższej niż produkty w bryłkach. Dlatego dla porównania cen wprowadzono margines w wysokości 3,1 EUR za tonę. Suma ta jest średnią różnicą cen między AN granulowanym a bryłkowym, sprzedawanymi przez przemysł wspólnotowy podczas okresu dochodzenia.
(51) EFIA argumentowała, że powinna zostać dokonana korekta cen w odniesieniu do niższej jakości produktu przywożonego z Rosji. Dochodzenie wykazało jednakże że jakość rozpatrywanego produktu przywożonego z Rosji w ostatnich latach poprawiła się osiągając poziom zgodności z wyższymi normami europejskimi. Dlatego argument został odrzucony.
(52) Określona na tej podstawie ogólnokrajowa różnica cen, wyrażona w procentach cen producentów wspólnotowych wynosi 27,7 %. Po dodaniu cła antydumpingowego do ceny eksportowej różnica ta ciągle jeszcze wynosi 3,2 %. Ponadto nastąpił spadek cen w przemyśle wspólnotowym, ponieważ przemysł ten poniósł straty w wysokości 18 %.
4. Ekonomiczna sytuacja przemysłu wspólnotowego
4.1. Produkcja
(53) Produkcja przemysłu wspólnotowego między 1996 r. a OD spadła o 17 %, tj. z 4.713.000 ton do 3.903.000 ton. Między 1997 a 1998 r. miał miejsce niewielki wzrost, po czym produkcja ponownie spadła w 1999 r.
4.2. Zdolności produkcyjne i ich wykorzystanie
(54) Należy zauważyć, że zdolności produkcyjne i ich wykorzystanie nie zostały uznane za znaczące wskaźniki dla tego rodzaju produkcji i przemysłu, ponieważ na tych samych urządzeniach produkcyjnych wytwarzane są także inne produkty. W rzeczywistości, różne inne produkty wytwarzanie na tych samych liniach produkcyjnych oparte są na gazie ziemnym przetwarzanym na amoniak. Ogólne zdolności produkcyjne przemysłu wspólnotowego były w rozpatrywanym okresie stosunkowo stabilne, ale ich wykorzystanie spadło z 56 % w 1996 r. do 46 % w 1997 r., po czym pozostało stałe.
4.3. Sprzedaż we Wspólnocie
(55) Wielkość sprzedaży przez przemysł wspólnotowy zmniejszyła się z 4.380.000 ton w 1996 r. do 3.766.000 ton w trakcie OD, tzn. o 11 %. Największy spadek miał miejsce w latach 1996 i 1997, kiedy sprzedaż spadła o 15 %.
4.4. Zapasy
(56) Poziomu zapasów nie jest uznawany za istotny wskaźnik szkodliwości, co wynika z sezonowego charakteru sprzedaży oraz z faktu, że AN jest częściowo składowany przez samych producentów, a częściowo przez spółdzielnie rolników.
4.5. Udział w rynku
(57) Udział przemysłu wspólnotowego w rynku zmniejszył się w latach 1996 i 1997, po czym między 1996 r. a OD wzrósł ostatecznie o 1,2 punktu procentowego. Podczas OD udział w rynku wynosił 68,2 % w porównaniu z 67 % w 1996 r.
4.6. Ceny i czynniki wpływające na ceny
(58) Średnia cena sprzedaży netto producentów wspólnotowych zmniejszyła się ze ecu 133 za tonę w 1996 r. do ecu 99 za tonę w trakcie OD, tj. o 25 %. Spadek wystąpił przede wszystkim między 1996 r. a 1999 r. (- 28 %). Oprócz efektu obniżających się cen na dany przywóz, innymi czynnikami które mogły przyczynić się do spadku cen były spadek zapotrzebowania na rynku wspólnotowym w latach 1996 i 1997, przywóz z państw objętych rozporządzeniem (WE) nr 132/2001 oraz nałożony w 1997 r. przez Chiny zakaz przywozu azotowych nawozów sztucznych.
4.7. Rentowność i zwrot z inwestycji
(59) Średnia ważona rentowność przemysłu wspólnotowego pogorszyła się między 1996 r. a OD o 37 punktów procentowych (z 18,6 % do -18,0 %). Tendencję tę należy rozpatrywać w świetle podobnego obrazu ewolucji cen, jak również w świetle wzrostu cen gazu ziemnego od trzeciego kwartału 1999 r.
W trakcie okresu objętego przeglądem, zwrot inwestycji charakteryzował się podobną tendencją jak tendencja rentowności.
4.8. Przepływ środków pieniężnych
(60) Przepływ środków pieniężnych generowany przez przemysł wspólnotowy w związku ze sprzedażą AN charakteryzuje się bardzo ścisłą zgodnością z tendencjami rentowności.
4.9. Zdolność do pozyskania kapitału
(61) Z uwagi na strukturę przedsiębiorstw składających skargę, tj. faktu że producenci nawozów stanowią część dużych grup przemysłu chemicznego zajmujących się również innymi produktami, nie było możliwe określenie zdolności do pozyskania kapitału tylko w odniesieniu do rozpatrywanego produktu i dlatego nie została uznana za wskaźnik mający znaczenie dla pomiaru szkody.
4.10. Zatrudnienie i płace
(62) Między 1996 r. a OD zatrudnienie w przemyśle wspólnotowym spadło z 1.986 do 1.608 pracowników, co oznacza spadek o 19 %. W odniesieniu do całkowitych wynagrodzeń, nastąpił podobny spadek w porównaniu ze spadkiem liczby osób zatrudnionych.
4.11. Inwestycje
(63) Wielkość inwestycji w rozpatrywanym okresie pozostawała stosunkowo stabilna. Obejmuje ona inwestycje odnoszące się do etapów produkcji poprzedzających produkcję AN. Najważniejsze inwestycje między 1996 r. a OD dotyczyły instalacji do produkcji kwasu azotowego, który jest surowcem do produkcji AN, ale może być wykorzystywany również do innych celów, na przykład do produkcji mocznikowych roztworów azotanu amonu.
4.12. Wielkość marginesu dumpingu
(64) Wpływ przemysłu wspólnotowego na wielkość bieżącego marginesu dumpingu przy istniejącej wielkości i cenach przywozu z rozpatrywanych krajów, nie może być uznany za mało istotny.
5. Wniosek
(65) Jak wyjaśniono w motywie 45, wprowadzenie w 1995 r. środków antydumpingowych w odniesieniu do przywozu AN pochodzącego z Rosji początkowo znacznie poprawiło sytuację ekonomiczną składających wniosek producentów wspólnotowych. Jednakże od 1997 r. sytuacja uległa ponownemu pogorszeniu. Poza lekkim wzrostem udziału w rynku wynikającym ze spadku cen, wszystkie inne wskaźniki szkody tj. produkcja, wielkość sprzedaży, ceny, rentowność, zwrot z inwestycji, przepływ środków pieniężnych i zatrudnienie wykazały pogorszenie. W szczególności, negatywny skutek dla rentowności miał wyraźny spadek cen w przemyśle wspólnotowym. Jak potwierdziło rozporządzenie (WE) nr 132/2001, taki rozwój sytuacji należy rozpatrywać w świetle zwiększonej na rynku wspólnotowym obecności przywozu z tych państw trzecich, które zdobyły więcej niż połowę rosyjskiego udziału w rynku i znacznie podcięły ceny przemysłu wspólnotowego.
(66) W związku z tym należy zauważyć, że rosyjskie ceny, na podstawie danych Eurostatu i z wyłączeniem cła specyficznego nałożonego w 1998 r., były w całym okresie objętym przeglądem niższe od cen sprzedaży w Polsce i na Ukrainie (o 27 % w trakcie OD), z wyjątkiem 1997 r., gdy ich poziom był taki sam.
F. PRAWDOPODOBIEŃSTWO PONOWNEGO WYSTĄPIENIA SZKODY
1. Zmiany odnoszące się do dumpingu i sytuacja przemysłu wspólnotowego
1.1. Zmiana okoliczności odnoszących się do dumpingu
(67) Dochodzenie wykazało znaczny wzrost marginesu dumpingu w porównaniu z marginesem obliczonym przy poprzednim dochodzeniu, który doprowadził do wprowadzenia obowiązujących środków. W rzeczywistości margines dumpingu obliczony podczas poprzedniego dochodzenia wynosił 41,9 %, a więc był znacznie niższy od obliczonego przy obecnym dochodzeniu (115,8 %).
1.2. Zmiana okoliczności odnoszących się do sytuacji przemysłu wspólnotowego
(68) Dochodzenie wykazało, że między 1998 r. a OD przemysł wspólnotowy poniósł znaczne straty. Sytuacja jest nawet gorsza od istniejącej w czasie dochodzenia, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków, ponieważ na przykład poziom strat w trakcie OD dla bieżącego dochodzenia był prawie trzykrotnie wyższy niż w przypadku poprzedniego dochodzenia, prowadzonego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2022/95.
(69) Prawie przez cały czas istnienia cła na przywóz z Rosji miało miejsce znaczne podcięcie cenowe. W marcu 1998 r. zmienne cło musiało zostać zastąpione cłem specyficznym, ponieważ podjęte środki okazały się nieskuteczne. Ponadto, od lipca 1998 r. ceny eksportowe z opłaconym cłem były niższe od niewyrządzającej szkody ceny przemysłu wspólnotowego, określonej podczas dochodzenia początkowego, od której ustalano poziom cła.
2. Prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody
(70) W celu oceny prawdopodobnego skutku wygaśnięcia obowiązujących środków, wzięto pod uwagę następujące elementy.
(71) Polityka cenowa rosyjskich producentów eksportujących, której dowodem są niskie ceny na rynkach państw trzecich i na rynku wspólnotowym, połączone ze zdolnością dostarczania znacznych dodatkowych ilości AN, w razie uchylenia środków z całą pewnością będą powodowały ogólny wpływ na obniżki cen tego tak czułego na poziom cen towaru. Rosyjscy producenci eksportujący z całą pewnością przejmą od przemysłu wspólnotowego znaczące dodatkowe udziały w rynku. To z kolei doprowadzi do ponownego wystąpienia szkody wywołanej przez przywóz pochodzący z Rosji, przybierającej formę obniżania cen sprzedaży przez przemysł wspólnotowy, wielkości jego sprzedaży i udziału w rynku, jak również w konsekwencji formę spadku rentowności.
(72) Sytuacja przemysłu wspólnotowego jest trudna, w szczególności w odniesieniu do jego rentowności. W rzeczywistości, pomimo że po nałożeniu rozpatrywanych środków sytuacja przemysłu wspólnotowego znacznie się polepszyła w pierwszym roku ich stosowania, to w szczególności od 1997 r. pogorszyła się ponownie w wyniku wyrządzającego szkodę dumpingu przy przywozie z innych państw, jak ustalono w rozporządzeniu (WE) nr 132/2001, a obecna sytuacja jest jeszcze gorsza. Uwzględniając powyższe, uchylenie środków w odniesieniu do Rosji nie tylko ponownie sprowadzi ryzyko na przemysł wspólnotowy, ale również osłabi lub nawet wyeliminuje zyski, jakie przemysł wspólnotowy czerpie ze środków nałożonych na przywóz z innych państw.
(73) EFIA argumentowała, że występujące od 1997 r. na rynku wspólnotowym spadki cen są spowodowane przez szereg czynników, także przez zakaz przywozowy nałożony przez Chiny w odniesieniu do nawozów azotowych, i nie można go przypisać rosyjskiej polityce cenowej. Nawet jeżeli spadek cen może być spowodowany innymi czynnikami, na przykład spadkiem zapotrzebowania na rynku wspólnotowym w latach 1996 i 1997 oraz strategią Chin, to ceny rosyjskie spadły znacznie bardziej niż ceny wszystkich innych eksporterów i były znacznie niższe od innych, przeważających niedumpingowych cen importowych z państw takich jak Litwa, Egipt i Bułgaria. Można to wyjaśnić faktem utraty przez Rosję jednego z najważniejszych rynków wywozowych, uwzględniając że rok sprzed ustanowienia zakazu rosyjski wywóz do Chin przekraczał 1.000.000 ton, czyli 90 % chińskiego przywozu AN w 1996 r.
(74) To samo stowarzyszenie importerów twierdziło w kontekście innego dochodzenia prowadzącego do nałożenia środków antydumpingowych, że ponieważ pogorszenie się sytuacji przemysłu wspólnotowego przypisano już Polsce i Ukrainie, nie można go rozpatrywać również w odniesieniu do przywozu AN pochodzącego z Rosji. Uwzględniając powyższe należy przypomnieć, że zakres przeglądu w związku z wygaśnięciem obejmuje analizę sytuacji rynku wspólnotowego pod względem prawdopodobieństwa, że w razie usunięcia obowiązujących środków, dumping i szkoda utrzymają się lub ponownie wystąpią. W konsekwencji, w odniesieniu do bieżącego dochodzenia w związku z wygaśnięciem fakt, że pogorszenie przemysłu wspólnotowego było w niektórych okresach przypisane obecności innych państw trzecich, to jest Polski i Ukrainy, w kontekście innego dochodzenia antydumpingowego nie ma wpływu na analizę przyszłego zachowania się rosyjskich eksporterów na rynku wspólnotowym i jego prawdopodobnych skutków dla sytuacji przemysłu wspólnotowego.
(75) Na koniec EFIA twierdziła, że spadek rentowności przemysłu wspólnotowego wynika głównie ze wzrostu cen gazu ziemnego i w celu uwzględnienia powyższego, należy dokonać korekty ceny do nieszkodliwego poziomu.
Jak wspomniano w akapicie 59, uznano, że podwyżka cen gazu mogła mieć wpływ na rentowność. Jednakże rentowność to tylko część analizy sytuacji przemysłu wspólnotowego oraz, jak wyjaśniono w akapicie 65, w okresie objętym przeglądem pogorszeniu uległo również wiele innych wskaźników. Dlatego uznano, że ewolucję cen gazu należy uważać raczej za wskaźnik pogarszający, a nie za przyczynę szkody, uwzględniając również, że stwierdzony nacisk cenowy nie umożliwił przemysłowi wspólnotowemu przeniesienia wzrostu na ceny sprzedaży.
Na koniec, analiza ewolucji cen gazu we Wspólnocie w ciągu ostatnich lat wykazuje ich bardzo zmienny charakter i wyciąganie jakichkolwiek wniosków odnoszących się do przyszłego rozwoju nie jest możliwe. W konsekwencji stwierdzono, że na rynku wspólnotowym nie występują szczególne okoliczności, które uzasadniałyby taką korektę.
(76) Na podstawie powyższego wyciągnięto wniosek, że uchylenie środków najprawdopodobniej spowoduje ponowne wystąpienie szkody.
G. INTERES WSPÓLNOTY
1. Wstęp
(77) Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przedłużenie i zmiana istniejących środków antydumpingowych nie byłyby sprzeczne z interesem Wspólnoty jako całości. Interes Wspólnoty określono na podstawie oceny różnych interesów stron zainteresowanych, tj. przemysłu wspólnotowego, importerów/podmiotów gospodarczych, jak również użytkowników rozpatrywanego produktu. Do celów oceny prawdopodobnego skutku utrzymania lub nie utrzymania środków antydumpingowych, Komisja zażądała informacji od wszystkich wyżej wymienionych zainteresowanych stron.
(78) Należy przypomnieć, że w poprzednim dochodzeniu przyjęcie środków uznano za niewyrządzające szkody interesom Wspólnoty. Ponadto fakt, że obecne dochodzenie stanowi przegląd, przez co obejmuje analizę sytuacji przy istniejących już środkach antydumpingowych, umożliwi ocenę wszelkich negatywnych skutków dla stron, których aktualne środki antydumpingowe dotyczą.
(79) Na tej podstawie zbadano, czy pomimo wniosku wskazującego na prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia wyrządzającego szkodę dumpingu, nie istniały ważne przyczyny, które doprowadziłyby do wniosku, że utrzymywanie środków nie leży w tym szczególnym przypadku w interesie Wspólnoty.
2. Interes przemysłu wspólnotowego
(80) Uważa się, że w razie nie utrzymania ceł antydumpingowych istnieje duże prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia wyrządzającego szkodę dumpingu i sytuacja przemysłu wspólnotowego, która w okresie dochodzenia się pogorszyła, pogorszy się jeszcze bardziej.
(81) Przemysł wspólnotowy wykazał strukturalną siłę umożliwiającą dostosowanie się do zmieniających się warunków rynkowych. Wykazały to w szczególności zyski przemysłu osiągane do 1997 r. oraz jego inwestycje w nowoczesne zdolności produkcyjne. Sukces tych działań w dużym stopniu zależy od istnienia uczciwej konkurencji na rynku wspólnotowym.
(82) Można rozsądnie przewidywać, że przemysł wspólnotowy zyska na stosowaniu środków nałożonych rozporządzeniem (WE) nr 132/2001 pod warunkiem że inne źródło wyrządzającego szkodę dumpingu tych środków nie osłabi. Jak przedstawiono w zarysie powyżej, ponieważ istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia wyrządzającego szkodę dumpingu z Rosji, w interesie przemysłu Wspólnoty leży utrzymanie środków antydumpingowych przy przywozie AN pochodzącego z Rosji.
3. Interes importerów
(83) Otrzymano kwestionariusze i informacje od EFIA (reprezentującej 24 importerów) oraz od dwóch importerów (na 48 wysłanych kwestionariuszy).
(84) Odpowiedzi otrzymane od dwóch współpracujących importerów potwierdziły spadek ceny od 1998 r. oraz fakt, że producenci wspólnotowi muszą utrzymywać tę tendencję w celu zapewnienia konkurencyjności. Jeden z nich podkreślił również konieczność utrzymania europejskiej infrastruktury w celu zagwarantowania dobrych warunków dostaw na rynek europejski, a stowarzyszenie wypowiedziało się przeciw utrzymaniu środków.
(85) Ze względu na niski poziom współpracy oraz na fakt, że importerzy na ogół zajmują się szeroką gamą nawozów z których jednym jest AN wyciągnięto wniosek, że wszelkie negatywne dla importerów skutki utrzymania środków nie byłyby czynnikiem nakazującym zniesienie tych środków.
4. Interes użytkowników
(86) Użytkownikami rozpatrywanego produktu są rolnicy. Komisja wysłała kwestionariusze do sześciu stowarzyszeń użytkowników na poziomie europejskim i krajowym. Dwa stowarzyszenia użytkowników odpowiedziały na kwestionariusz. Oba są z zasady przeciwne utrzymaniu środków.
(87) Jedno ze stowarzyszeń użytkowników argumentowało, że analiza interesu użytkowników powinna być ściśle powiązana z interesem użytkowników brytyjskich z uwagi na fakt, że Zjednoczone Królestwo ma największą we Wspólnocie konsumpcję AN. Jednakże dochodzenie wykazało, że w trakcie OD Zjednoczone Królestwo zanotowało jedynie 16 % (wielkości) przywozu rozpatrywanego produktu z Rosji do Wspólnoty, podczas gdy Francja zanotowała 47 % rosyjskiego przywozu AN do Wspólnoty. Na tej podstawie argument musiał zostać odrzucony.
(88) Oprócz tego, to samo stowarzyszenie argumentowało również, że utrzymanie obowiązujących środków antydumpingowych mogłoby zmniejszyć dochody brytyjskich rolników, tym samym stawiając ich w znacznie trudniejszej sytuacji ekonomicznej. Z tego względu, jak określono w rozporządzeniu (WE) nr 132/2001, koszt nawozów stanowi średnio 6 % całkowitych kosztów produkcji dla rolników. Biorąc pod uwagę, że przywóz z rozpatrywanego kraju stanowił w trakcie OD 5 % zużycia AN na rynku wspólnotowym oraz uwzględniając, że tylko część skutków wzrostu ceny importowej jest przenoszona na użytkowników, jakikolwiek wzrost kosztów produkcji rolników najprawdopodobniej będzie minimalny. Ponadto, gdyby przemysł wspólnotowy chciał podnieść nie tylko wielkość sprzedaży ale i ceny, każdy taki wzrost ceny byłby ograniczony dzięki istnieniu innych źródeł zaopatrzenia. Faktycznie 37 % całości przywozu AN do Wspólnoty nie podlega działaniu środków antydumpingowych.
(89) EFIA i jedno ze stowarzyszeń użytkowników argumentowały, że środki antydumpingowe ograniczają rolnikom dostęp do konkurencyjnych cenowo alternatywnych źródeł, ponieważ tylko 37 % całości przywozu AN do Wspólnoty nie podlega działaniu środków antydumpingowych.
Z jednej strony przypomina się, że celem środków antydumpingowych nie jest ograniczanie podaży, ale przywrócenie uczciwej konkurencji na rynku wspólnotowym.
Z drugiej strony należy zauważyć, że 37 % jest wielkością częściowo niedoszacowaną ze względu na fakt, że dostawy AN na rynek wspólnotowy z krajów niestosujących dumpingu stały się mniej atrakcyjne z powodu silnego nacisku cenowego ze strony Rosji, Polski i Ukrainy. Jest więc wysoce prawdopodobne, że po przywróceniu uczciwej konkurencji państwa niestosujące dumpingu zwiększą swą obecność na rynku wspólnotowym.
(90) Na podstawie powyższego uznano, że prawdopodobne skutki dla rolników nie staną się czynnikiem nakazującym zniesienie środków, ponieważ możliwe negatywne skutki dla rolników najprawdopodobniej nie będą w stanie zneutralizować ich pozytywnego wpływu na przemysł wspólnotowy.
5. Wniosek dotyczący interesu Wspólnoty
(91) Wobec powyższego stwierdza się, że nie ma istotnych powodów dotyczących interesu Wspólnoty przeciwko utrzymaniu środków.
H. ŚRODKI ANTYDUMPINGOWE
(92) Składający skargę przedłożył dane wskazujące na powstawanie nowych form AN, tj. mieszanin AN z innymi produktami, których jedynym celem jest obejście możliwych środków antydumpingowych dotyczących AN. Na tę sprawę zwraca się uwagę organów celnych.
(93) W świetle wniosków sformułowanych w odniesieniu do dumpingu i szkody oraz biorąc pod uwagę, że może zostać ustalone że istniejące środki nie dają przewidywanych wyników w usuwaniu uprzednio określonej szkody, stwierdza się konieczność utrzymywania środków antydumpingowych w celu zapobiegania dalszym szkodom, oraz potrzebę modyfikacji poziomu działania środków.
(94) W celu ustanowienia poziomu ceł, zwrócono uwagę na poziom stwierdzonego marginesu dumpingu oraz wysokość cła niezbędnego do eliminacji szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy. Na podstawie reguły niższego cła, do określenia kwoty ceł użyto marginesu szkody.
(95) EFMA argumentowała, że podwójny mechanizm (cło specyficzne powiązane z minimalną ceną importową) byłby właściwszy z uwagi na wyjątkowo niskie, ustalone przez państwo ceny gazu płacone przez rosyjskich producentów. Jednakże uznaje się, że wystarczające jest cło specyficzne oparte na ustaleniach postępowania przeglądowego oraz że forma środka, tj. cło specyficzne, zniechęca do manipulacji cenami i absorpcji ceł. Wniosek EFMA został wobec tego odrzucony.
(96) Marginesy szkody obliczono w celu ustalenia poziomu cła wymaganego do eliminacji szkody spowodowanej dumpingiem. Niezbędny wzrost ceny został ustalony na podstawie porównania, przy tym samym poziomie handlu, średniej ważonej ceny importowej z niewyrządzającą szkody ceną AN sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym.
(97) Niewyrządzającą szkody cenę otrzymano dodając do całkowitego jednostkowego kosztu produkcji marżę zysku, która w rozsądny sposób może zostać osiągnięta przy braku wyrządzającego szkodę dumpingu, uwzględniając także dodatek związany z różnicą ceny AN granulowanego i AN w bryłkach, wykorzystaną już przy obliczeniach cen podcinanych. Używana przy tych obliczeniach marża zysku wynosi 8 %. Różnica wynikająca z porównania średniej ważonej ceny importowej z niewyrządzającą szkody ceną przemysłu wspólnotowego została wyrażona w procentach całkowitej wartości cif w przywozie.
(98) Składający wniosek przedłożył dane wskazujące, że właściwa byłaby marża zysku zapewniająca 15 % zwrot zaangażowanego kapitału. Argumentował przy tym, że taki poziom zwrotu był niezbędny do ponownego długoterminowego inwestowania i osiągnięcia odpowiedniej dla akcjonariuszy rentowności kapitału. Jednakże w tym kontekście, odpowiednia koncepcja opiera się na rozsądnym zysku jaki przemysł wspólnotowy mógłby uzyskać przy braku wyrządzającego szkodę dumpingu, co nie pokrywa się z koncepcją zysku na jaki oczekują akcjonariusze. Na podstawie ustaleń zawartych w akapicie 56 rozporządzenia (WE) nr 132/2001, oraz przy braku jakichkolwiek innych komentarzy, 8 % od obrotu wydaje się być rozsądnym zyskiem. W celu zapewnienia skuteczność środków oraz zniechęcenia do zaobserwowanych uprzednio manipulacji cenami, uważa się za właściwe nakładanie cła w formie określonej kwoty za tonę towaru.
(99) Na podstawie powyższego, wysokość cła jest równa stałej kwocie za tonę AN jak podano poniżej:
| Państwo | Stała kwota cła (EUR za tonę) |
| Rosja | 47,07 |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
| W imieniu Rady | |
| J. PIQUÉ I CAMPS | |
| Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2238/2000 (Dz.U. L 257 z 11.10.2000, str. 2).
(2) Dz.U. L 129 z 21.5.1994, str. 24.
(3) Dz.U. L 198 z 23.8.1995, str. 27.
(4) Dz.U. L 198 z 23.8.1995, str. 1.
(5) Dz.U. L 93 z 26.3.1998, str. 1.
(6) Dz.U. C 311 z 29.10.1999, str. 3.
(7) Dz.U. L 23 z 25.1.2001, str. 1.
(8) Dz.U. C 52 z 24.2.2000, str. 3.
(9) Dz.U. C 239 z 23.8.2000, str. 10.
(10) Dz.U. L 23 z 25.1.2001, str. 1.
(11) Żródło: Eurostat - Comext "Rosyjski wywóz".
(12) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 993/2001 (Dz.U. L 141 z 28.5.2001, str. 1).