Dyrektywa 68/414/EWG nakładająca na Państwa Członkowskie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów surowej ropy naftowej i/lub produktów ropopochodnych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1968.308.14

Akt utracił moc

Wersja od: 31 grudnia 1998 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 20 grudnia 1968 r.

nakładająca na Państwa Członkowskie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów surowej ropy naftowej i/lub produktów ropopochodnych

(68/414/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 23 grudnia 1968 r.)

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Tekst niniejszego aktu prawnego nie uwzględnia wszystkich zmian. Niektóre akty zmieniające nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym, ponieważ instytucje UE uznały zmiany wynikające z nich za pochłonięte przez akty zmieniające opublikowane w kolejnych tomach tego wydawnictwa.

.................................................

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 103,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia⁽¹⁾,

a także mając na uwadze co następuje:

przywożona ropa naftowa i produkty ropopochodne mają coraz większe znaczenie w zaopatrzeniu Wspólnoty w dostawy energii; wszelkie trudności, nawet czasowe, powodujące zmniejszenie dostaw tych produktów przywożonych z państw trzecich, mogą powodować poważne zakłócenia w działalności gospodarczej Wspólnoty; wobec tego faktu Wspólnota musi mieć możliwość wyeliminowania lub przynajmniej zmniejszenia wszelkich negatywnych skutków w takim przypadku;

kryzys w uzyskaniu dostaw może pojawić się nieoczekiwanie i dlatego konieczne jest ustanowienie środków niezbędnych do zrekompensowania możliwych niedoborów;

w tym celu konieczne jest zwiększenie bezpieczeństwa dostaw ropy naftowej i produktów ropopochodnych w Państwach Członkowskich przez utworzenie i utrzymywanie minimalnych zapasów najważniejszych produktów ropopochodnych;

produkcja krajowa przyczynia się, sama przez się, do zwiększenia bezpieczeństwa dostaw; warunki produkcji wspólnotowej i większe bezpieczeństwo dostaw związane z tą produkcją uzasadnia nałożenie na Państwa Członkowskie obowiązku utrzymywania zapasów surowców przywożonych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1 ¹

1. Państwa Członkowskie przyjmują odpowiednie przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne w celu utrzymania wewnątrz Unii Europejskiej w sposób właściwy, uwzględniając przepisy art. 7, swoich własnych zapasów produktów naftowych na poziomie odpowiadającym, dla każdej z kategorii produktów naftowych wyszczególnionych w art. 2, co najmniej dziewięćdziesięciodniowemu przeciętnemu dziennemu zużyciu wewnętrznemu w poprzednim roku kalendarzowym, określonym w art. 4.

2. Utrzymywane zapasy mogą być pomniejszone o część zużycia wewnętrznego zaspokajanego przez pochodne ropy naftowej produkowane lokalnie przez Państwo Członkowskie; pomniejszenie może wynieść maksimum 25 % tego zużycia. O dystrybucji wewnątrz Państw Członkowskich rezultatu takiej dedukcji powinny zdecydować Państwa Członkowskie

Artykuł  2 ²

Przy obliczaniu konsumpcji krajowej bierze się pod uwagę następujące kategorie produktów:

– paliwo samochodowe i paliwa lotnicze (benzyna silnikowa i paliwo do silników odrzutowych),

– olej gazowy, olej napędowy, nafta oświetleniowa i materiały pędne do silników lotniczych na bazie nafty,

– oleje opałowe.

Dostawy paliw dla statków morskich nie są włączane do obliczeń zużycia wewnętrznego.

Artykuł  3 ³

1. Zapasy utrzymywane zgodnie z przepisami art. 1 znajdują się w całkowitej dyspozycji Państw Członkowskich w razie trudności zaopatrzenia w ropę. Państwa Członkowskie wyposażają się w prawne kompetencje do podejmowania decyzji na temat przeznaczenia zapasów w podobnych sytuacjach.

Poza tymi sytuacjami Państwa Członkowskie dbają o zapewnienie dyspozycyjności i dostępności tych zapasów; ustanawiają warunki identyfikacji, księgowania i kontroli zapasów.

2. Państwa Członkowskie dbają o stosowanie równych i niedyskryminacyjnych warunków, jeśli chodzi o przepisy odnoszące się do składowania.

Koszty wynikające ze składowania określonego w art. 1 muszą być przedstawiane w sposób przejrzysty. Pod tym względem Państwa Członkowskie mogą dostosowywać środki celem uzyskiwania odpowiednich informacji dotyczących kosztów składowania określanego w art. 1 oraz po to, ażeby udostępniać te informacje zainteresowanym stronom.

3. W celu spełnienia wymogów zawartych w ust. 1 i 2 Państwa Członkowskie mogą podjąć decyzję o odwołaniu się do pomocy instytucji lub agencji składującej, która ma za zadanie przechowywanie całości lub części zapasów.

Dwa lub więcej Państw Członkowskich może zadecydować o odwołaniu się do pomocy tej samej instytucji lub agencji składującej. W takim przypadku ponoszą one solidarną odpowiedzialność za przestrzeganie zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

Artykuł  4 ⁴

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o statystycznym spisie zapasów istniejących na koniec każdego miesiąca, sporządzonym zgodnie z przepisami art. 5 i 6, uściślając liczbę dni średniego spożycia z poprzedniego roku kalendarzowego, jaką te zapasy stanowią. Powiadomienie to musi zostać wykonane najpóźniej dwudziestego piątego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu odniesienia.

Obowiązek składowania danego Państwa Członkowskiego opiera się na spożyciu wewnętrznym poprzedniego roku kalendarzowego. Na początku każdego roku kalendarzowego, najpóźniej 31 marca, Państwa Członkowskie powinny dokonać ponownego oszacowania wielkości swoich zobowiązań składowych i starać się przestrzegać nowych zobowiązań corocznie, gdy tylko okaże się to możliwe oraz, niezależnie od okoliczności, najpóźniej 31 lipca.

W statystycznym spisie zapasy paliwa do silników odrzutowych typu kerozen ujawniane są w odrębnej rubryce w kategorii II.

Artykuł  5 ⁵

Zapasy, jakie należy utrzymywać w ramach obowiązku określonego w art. 1, mogą występować w postaci ropy naftowej i produktów pośrednich, jak również w postaci wyrobów gotowych.

W statystycznym spisie zapasów, przewidzianym w art. 4, produkty gotowe są liczone z uwzględnieniem ich rzeczywistego tonażu; ropa naftowa i produkty pośrednie brane są pod uwagę:

– proporcjonalnie do wielkości zapasów w każdej z kategorii produktów uzyskiwanych w trakcie poprzedniego roku kalendarzowego w rafineriach państwowych danego państwa;

– na podstawie programów produkcji rafinerii danego państwa w roku bieżącym;

– z uwzględnieniem stosunku występującego, z jednej strony, między całkowitą ilością produktów podlegających obowiązkowi składowania, wytworzonych w trakcie poprzedniego roku kalendarzowego w danym Państwie Członkowskim oraz, z drugiej strony, pomiędzy całkowitą ilością ropy naftowej wykorzystaną w czasie tego samego roku, jednakże tylko do wysokości 40 % całkowitego obowiązku, w przypadku pierwszej i drugiej kategorii (benzyny i olejów napędowych), oraz 50 % w przypadku kategorii trzeciej (oleje opałowe).

Produkty mieszane, w przypadku kiedy przeznaczone są do wytwarzania produktów końcowych wymienionych w art. 2, mogą zastępować produkty, dla których są przeznaczone.

Artykuł  6 ⁶

1. Przy wyliczaniu minimalnego poziomu zapasów, przewidzianego w art. 1, w spisie statystycznym umieszcza się jedynie wielkości przechowywane zgodnie z art. 3 ust. 1.

2. W zastosowaniu niniejszej dyrektywy zapasy mogą, w ramach porozumień międzyrządowych, być ustanawiane na terytorium danego Państwa Członkowskiego na rachunek przedsiębiorstw, organizacji lub agencji mających swoją siedzibę w innym Państwie Członkowskim. Zadaniem rządu danego Państwa Członkowskiego jest podjęcie decyzji, czy zapasy będą przetrzymywane poza terytorium danego kraju.

W takim przypadku Państwo Członkowskie, na którego terytorium zapasy te są składowane w ramach tego rodzaju umowy, nie może się sprzeciwić temu, ażeby zostały one przeniesione do innych państw, na których rachunek zapasy są przetrzymywane na mocy tej umowy; sprawuje ono kontrolę nad zapasami zgodnie z procedurami określonymi w tej umowie, ale nie umieszcza ich w swoim spisie statystycznym.

W takim przypadku wraz ze spisem statystycznym, określonym w art. 4, każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji sprawozdanie na temat zapasów przechowywanych na swoim własnym terytorium na rachunek innego Państwa Członkowskiego, jak również na temat zapasów przechowywanych w innych Państwach Członkowskich na swój własny rachunek. W obu tych przypadkach w sprawozdaniu wymienić należy miejsca składowania i/lub spółki przetrzymujące te zapasy, ilości i kategorie składowanych produktów lub ropy naftowej.

Projekty umów określone w akapicie pierwszym przekazywane są Komisji, która może formułować swoje uwagi pod adresem zainteresowanych rządów. Umowy te, po ich zawarciu, notyfikowane są Komisji, która podaje je do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich.

Umowy te spełniają następujące warunki:

– dotyczą ropy naftowej oraz wszystkich produktów naftowych, określonych w niniejszej dyrektywie,

– ustalają warunki i sposób składowania, którego celem jest zapewnienie sterowania zapasami oraz ich dyspozycyjności,

– wskazują procedurę celem zapewnienia kontroli oraz identyfikacji przewidzianych zapasów, w szczególności metody stosowane w razie dokonywania inspekcji lub współpracy z inspektorami podczas ich wykonywania,

– są zawierane w zasadzie na okres nieograniczony,

– uściślają że, jeżeli przewidziana jest możliwość jednostronnego ich wypowiedzenia, nie znajduje ona zastosowania w przypadku kryzysu zaopatrzeniowego i że, w każdym przypadku, Komisja informowana jest każdorazowo o wypowiedzeniu.

W przypadku kiedy zapasy, ustanawiane na mocy tego rodzaju umów, nie stanowią własności przedsiębiorstwa, instytucji lub agencji, na których spoczywa obowiązek przetrzymywania zapasów, ale są oddawane do dyspozycji tego przedsiębiorstwa, instytucji lub agencji przez inne przedsiębiorstwo, instytucję lub agencję, spełnione są następujące warunki:

– przedsiębiorstwo, instytucja lub agencja będące beneficjentami muszą posiadać prawo umowne do nabywania tych zapasów w czasie całego okresu objętego umową; metodologia umożliwiająca określenie ceny tego zakupu powinna zostać ustalona przez obie zainteresowane strony,

– minimalny okres zawierania takiej umowy wynosi 90 dni,

– miejsce składowania i/lub spółki przetrzymujące zapasy oddawane do dyspozycji przedsiębiorstwa, instytucji lub agencji będących beneficjentami, jak również ilość i kategoria produktów lub ropy naftowej składowanych w tym miejscu, muszą być dokładnie sprecyzowane,

– przedsiębiorstwo, instytucja lub agencja przetrzymujące zapasy muszą, przez cały czas trwania umowy, zapewniać w każdej chwili, że zapasy oddane do dyspozycji znajdują się rzeczywiście w dyspozycji przedsiębiorstwa, instytucji lub agencji będących beneficjentami,

– przedsiębiorstwo, instytucja lub agencja przetrzymujące zapasy znajdujące się w dyspozycji przedsiębiorstwa, instytucji lub agencji będących beneficjentami powinny podlegać kompetencji Państwa Członkowskiego, na terytorium którego zapasy są usytuowane, zwłaszcza że dotyczy to właściwości prawnej danego Państwa Członkowskiego do kontrolowania i sprawdzania istnienia zapasów.

3. Uwzględniając przepisy ust. 1, do zapasów można włączać, co następuje:

– zapasy na pokładzie tankowców ropy naftowej będące w porcie w celu wyładunku, po dopełnieniu formalności portowych;

– zapasy utrzymywane w porcie wyładunku;

– zapasy utrzymywane w zbiornikach na wejściu rurociągów roponośnych;

– zapasy utrzymywane w zbiornikach rafinerii, z wyłączeniem zapasów w rurociągach i instalacjach rafineryjnych;

– zapasy utrzymywane w zbiornikach przez rafinerie i przez firmy przywożące, magazynujące i hurtowe firmy dystrybucyjne;

– zapasy utrzymywane w zbiornikach przez dużych konsumentów zgodnie z krajowymi przepisami dotyczącymi obowiązku utrzymywania stałych zapasów;

– zapasy utrzymywane na barkach i statkach przybrzeżnych w trakcie transportu wewnątrz granic państwowych, jeżeli właściwe władze mogą kontrolować takie zapasy oraz pod warunkiem że mogą one być niezwłocznie udostępnione.

W konsekwencji spis statystyczny nie uwzględnia zwłaszcza ropy naftowej znajdującej się w pokładach, ilości paliw przeznaczonych na użytek żeglugi morskiej, podlegających tranzytowi bezpośredniemu, z wyjątkiem zapasów określonych w ust. 2, ilości znajdujących się w ropociągach, w cysternach samochodowych i kolejowych, w zbiornikach usytuowanych w punktach sprzedaży i u drobnych konsumentów. W spisie statystycznym nie uwzględnia się również ilości przetrzymywanych przez siły zbrojne oraz tych, które dla nich rezerwują spółki naftowe.

Artykuł  6a ⁷

Państwa Członkowskie przyjmują wszystkie konieczne przepisy i podejmują wszelkie środki konieczne do zapewniania sterowania zapasami i nadzoru nad nimi. Ustanawiają one mechanizmy weryfikacji zapasów zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł  6b ⁸

Państwa Członkowskie określają sankcje stosowane w przypadku pogwałcenia przepisów krajowych ustanowionych w celu stosowania niniejszej dyrektywy i przyjmują wszelkie środki konieczne do wykonania tych przepisów. Sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł  7

W przypadku powstania trudności z zaopatrzeniem w ropę we Wspólnocie, Komisja, na żądanie któregokolwiek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, organizuje konsultacje między Państwami Członkowskimi.

Poza przypadkami naglącej konieczności lub w celu pokrycia niewielkich potrzeb lokalnych, przed przewidzianymi powyżej konsultacjami Państwa Członkowskie powstrzymują się od korzystania ze swoich zapasów w ilościach, które spowodowałyby zmniejszenie tych zapasów poniżej obowiązkowego poziomu minimalnego.

Państwa Członkowskie informują Komisję o wszelkich poborach ze swoich zapasów rezerwowych i czynią to w możliwie najkrótszym terminie:

– datę, kiedy zapasy spadły poniżej obowiązkowego poziomu minimalnego;

– powody tego zmniejszenia;

– ewentualne środki, które podjęto w celu uzupełnienia zapasów;

– oszacowanie, o ile to możliwe, prawdopodobnego rozwoju sytuacji w odniesieniu do zapasów pozostających poniżej obowiązkowego poziomu.

Artykuł  8

Utworzenie zapasów wymaganych przez niniejszą dyrektywę nastąpi w możliwie najkrótszym terminie po jej notyfikacji, lecz nie później niż 1 stycznia 1971 r.

Państwa Członkowskie informują Komisję o przyjętych w tym celu środkach.

Artykuł  9

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 20 grudnia 1968 r.

	W imieniu Rady
	V. LATTANZIO
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. 20 z 6.2.1965, str. 330/65.

¹ Art. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

² Art. 2 zmieniony i według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

³ Art. 3 dodany przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

⁴ Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

⁵ Art. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 6 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

⁶ Art. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

⁷ Art. 6a dodany przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.

⁸ Art. 6b dodany przez art. 1 pkt 9 dyrektywy nr 98/93/WE z dnia 14 grudnia 1998 r. (Dz.U.UE.L.98.358.100) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 grudnia 1998 r.