Dyrektywa 91/629/EWG ustanawiająca minimalne normy ochrony cieląt

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1991.340.28

Akt utracił moc

Wersja od: 5 czerwca 2003 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 19 listopada 1991 r.

ustanawiająca minimalne normy ochrony cieląt

(91/629/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 11 grudnia 1991 r.)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

wszystkie Państwa Członkowskie ratyfikowały Europejską Konwencję o ochronie zwierząt hodowanych dla celów gospodarskich; Wspólnota również zatwierdziła powyższą Konwencję na mocy decyzji 78/923/EWG⁽⁴⁾ oraz złożyła swój dokument do zatwierdzenia;

Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 20 lutego 1987 r. w sprawie polityki dotyczącej warunków utrzymania zwierząt⁽⁵⁾ wezwał Komisję do złożenia wniosków w sprawie minimalnych norm intensywnej hodowli cieląt rzeźnych;

cielęta, będąc żywymi zwierzętami, znajdują się na wykazie produktów wymienionych w załączniku II do Traktatu;

hodowla cieląt jest nieodłączną częścią rolnictwa; stanowi źródło dochodu części ludności rolniczej;

różnice, które mogą zakłócać warunki konkurencji, stoją w konflikcie ze sprawnym funkcjonowaniem organizacji wspólnego rynku cielętami i produktami z cielęciny;

zachodzi potrzeba ustanowienia wspólnych minimalnych norm ochrony hodowlanych cieląt lub cieląt przeznaczonych na tuczenie w celu zapewnienia racjonalnego rozwoju produkcji;

konieczne jest informowanie służb urzędowych, producentów, konsumentów oraz innych stron o postępach w tej dziedzinie; w związku z powyższym Komisja powinna, w oparciu o raport Naukowego Komitetu Weterynaryjnego, prowadzić intensywne badania naukowe w celu wypracowania najbardziej wydajnych systemów hodowlanych z punktu widzenia warunków utrzymania cieląt; należy wprowadzić stosowne przepisy na okres przejściowy w celu umożliwienia Komisji pomyślnego wykonania powyższego zadania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Niniejsza dyrektywa ustanawia minimalne normy ochrony cieląt, ograniczone do hodowli oraz tuczenia.

Artykuł  2

Dla celów niniejszej dyrektywy:

1) "cielę" oznacza bydło do sześciu miesięcy życia;

2) "właściwy organ" oznacza właściwy organ określony w art. 2 ust. 6 dyrektywy 90/425/EWG ⁽⁶⁾.

Artykuł  3

1. Państwa Członkowskie zapewnią, aby od dnia 1 stycznia 1994 r. oraz na okres przejściowy czterech lat wszystkie gospodarstwa nowo zbudowane lub przebudowane i/lub wykorzystywane po raz pierwszy po tym dniu spełniały co najmniej następujące wymagania:

– w przypadku kiedy cielęta są trzymane w grupach, powinny mieć one wystarczającą powierzchnię podłogową, by nie napotykając przeszkód, mogły się obracać oraz kłaść, nie mniejszą niż 1,5 m² dla każdego cielęcia o masie ciała 150 kg,

– w przypadku kiedy cielęta są trzymane w indywidualnych boksach lub przywiązywane w przegrodach, boksy lub przegrody powinny posiadać perforowane ściany, a ich szerokość powinna być nie mniejsza niż 90 cm z tolerancją do 10 % lub 0,80 raza wysokości w kłębie.

2. Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do gospodarstw z ilością cieląt mniejszą niż sześć.

3. 1 Od dnia 1 stycznia 1998 r. stosuje się następujące przepisy w stosunku do wszystkich nowo budowanych lub przebudowywanych gospodarstw oraz do wszystkich oddanych do użytku po tym dniu:

a) żadne cielę w wieku powyżej ośmiu tygodni nie jest trzymane w osobnym kojcu, poza przypadkiem gdy lekarz weterynarii stwierdzi, ze względu na stan zdrowia lub zachowanie zwierzęcia, że należy je odizolować w celu poddania leczeniu. Szerokość indywidualnego kojca dla cieląt powinna być co najmniej równa wysokości cielęcia w kłębie, zmierzonej w pozycji stojącej, natomiast długość powinna być, co najmniej równa długości ciała cielęcia, mierzonego od czubka nosa do krawędzi ogonowej guza kulszowego, pomnożonej przez 1,1.

Indywidualne kojce dla cieląt (z wyjątkiem izolatek przeznaczonych dla chorych zwierząt) nie mogą mieć trwałych, lecz perforowane ściany, które umożliwiają cielętom bezpośredni kontakt wzrokowy i fizyczny.

b) dla cieląt trzymanych w grupach, nieograniczona przestrzeń dostępna dla każdego cielęcia musi wynosić co najmniej 1,5 m² dla każdego cielęcia żywej wagi do 150 kilogramów, co najmniej 1,7 m² dla każdego cielęcia żywej wagi 150 kilogramów lub powyżej ale do 220 kilogramów, i co najmniej 1,8 m² dla każdego cielęcia żywej wagi 220 kilogramów lub powyżej.

Jednakże przepisy niniejszego ustępu nie mają zastosowania do:

– gospodarstw posiadających mniej niż sześć cieląt;

– cieląt trzymanych z ich matkami w okresie ssania.

Od dnia 31 grudnia 2006 r., powyższe przepisy mają zastosowanie do wszystkich gospodarstw.

4. 2 Okres wykorzystania instalacji zbudowanych

– przed dniem 1 stycznia 1994 r., które nie spełniają wymogów ust. 1, powinien być określony przez właściwy organ w świetle wyników kontroli, o których mowa w art. 7 ust. 1, oraz w żadnych okolicznościach nie powinien wykraczać poza dzień 31 grudnia 2003 r.

Artykuł  4

1. Państwa Członkowskie zapewnią, aby warunki hodowli cieląt były zgodne z ogólnymi przepisami ustanowionymi w Załączniku.

2. 3 (skreślony).

Artykuł  5

Przepisy Załącznika mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 10 w celu uwzględnienia postępu naukowego.

Artykuł  6 ⁴

Nie później niż do dnia 1 stycznia 2006 r. Komisja przedstawi Radzie raport, przygotowany na podstawie opinii otrzymanych z Naukowego Komitetu Weterynaryjnego, na temat systemu(-ów) intensywnego hodowania, które są zgodne z wymogami dotyczącymi warunków utrzymania cieląt z punktu widzenia patologicznego, zootechnicznego, fizjologicznego i behawioralnego, jak również na temat społeczno-ekonomicznych wpływów różnych systemów, wraz z jej wnioskami dotyczącymi ustaleń z raportu.

W odniesieniu do powyższych wniosków Rada podejmie decyzję kwalifikowaną większością głosów, nie później niż w ciągu trzech miesięcy od ich przedłożenia.

Artykuł  7

1. Państwa Członkowskie zagwarantują, że kontrole zostaną przeprowadzone przez właściwy organ w celu sprawdzenia, czy przepisy niniejszej dyrektywy i Załącznika do niej są przestrzegane.

Powyższe kontrole, które mogą być przeprowadzane przy okazji kontroli dokonywanych dla innych celów, corocznie obejmują statystycznie reprezentatywną próbkę różnych systemów hodowli wykorzystywanych w każdym Państwie Członkowskim.

2. Komisja, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 10, przygotuje kodeks zasad stosowanych przy przeprowadzaniu kontroli, o których mowa w ust. 1.

3. Co dwa lata, do ostatniego dnia roboczego miesiąca kwietnia oraz po raz pierwszy do dnia 30 kwietnia 1996 r., Państwa Członkowskie będą informować Komisję o wynikach kontroli przeprowadzanych w czasie poprzednich dwóch lat zgodnie z niniejszym artykułem, w tym o liczbie kontroli przeprowadzonych w odniesieniu do szeregu gospodarstw na ich terytorium.

Artykuł  8

Zwierzęta wywożone z kraju niebędącego Państwem Członkowskim mogą zostać wwiezione do Wspólnoty, jeśli towarzyszy im zaświadczenie wydane przez właściwy organ w danym kraju, stwierdzające, że były one traktowane co najmniej w taki sposób, jak zwierzęta o pochodzeniu wspólnotowym, zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł  9

Eksperci weterynaryjni Komisji mogą, tam gdzie to konieczne dla jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy, przeprowadzać kontrole na miejscu, w porozumieniu z właściwymi organami. Osoby prowadzące powyższe kontrole stosują szczególne środki higieny osobistej niezbędne dla wyeliminowania jakiegokolwiek ryzyka przeniesienia choroby.

Państwo Członkowskie, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola, udzieli wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom w wykonywaniu przez nich swoich obowiązków. Komisja poinformuje właściwy organ zainteresowanego Państwa Członkowskiego o wynikach kontroli.

Właściwy organ zainteresowanego Państwa Członkowskiego podejmie wszelkie środki, jakie mogą okazać się konieczne dla uwzględnienia wyników kontroli.

W relacjach z krajami niebędącymi Państwami Członkowskimi stosuje się przepisy rozdziału III dyrektywy 91/496/EWG⁽⁷⁾.

Ogólne zasady dotyczące stosowania niniejszego artykułu zostaną przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 10.

Artykuł  10 ⁵

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002⁽⁸⁾.

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE⁽⁹⁾.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  11

1. Państwa Członkowskie przyjmą przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, w tym wszelkie sankcje niezbędne dla wykonania niniejszej dyrektywy, nie później niż do dnia 1 stycznia 1994 r., i niezwłocznie powiadomią o nich Komisję.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Jednakże od dnia określonego w ust. 1 Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z ogólnymi zasadami Traktatu, utrzymać lub stosować w ramach ich terytoriów bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące ochrony cieląt niż te określone w niniejszej dyrektywie. Państwa Członkowskie poinformują Komisję o wszelkich takich środkach.

Artykuł  12

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 19 listopada 1991 r.

	W imieniu Rady
	P. BUKMAN
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 214 z 21.8.1989, str. 28.

⁽²⁾ Dz.U. C 113 z 7.5.1990, str. 180.

⁽³⁾ Dz.U. C 62 z 12.3.1990, str. 37.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 323 z 17.11.1978, str. 12.

⁽⁵⁾ Dz.U. C 76 z 23.3.1987, str. 185.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 91/496/EWG (Dz.U. L 268 z 24.9.1991, str. 56).

⁽⁷⁾ Dz.U. L 268 z 24.9.1991, str. 56.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

⁽⁹⁾ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

ZAŁĄCZNIK  ⁶

1. Materiały wykorzystywane do budowy pomieszczeń dla cieląt, w szczególności boksów, i sprzęt, z którym cielęta mogą mieć kontakt, nie powinny być dla nich szkodliwe oraz powinny umożliwiać ich dokładne oczyszczenie i zdezynfekowanie.

2. Do czasu ustanowienia norm wspólnotowych w tej sprawie przewody i sprzęt elektryczny powinny być zainstalowane zgodnie z obowiązującymi normami krajowymi, w celu uniknięcia porażenia prądem.

3. Izolacja, ogrzewanie oraz wentylacja budynku powinny zapewniać, aby przepływ powietrza, poziom kurzu, temperatura, stosunkowa wilgotność powietrza oraz skupienie gazu były utrzymywane w ramach limitów, które nie są szkodliwe dla cieląt.

4. Wszelki sprzęt automatyczny lub mechaniczny mający znaczenie dla zdrowia i warunków utrzymania cieląt powinien być sprawdzany co najmniej raz dziennie. W przypadku odkrycia wad powinny być one usuwane natychmiast lub, jeśli jest to niemożliwe, należy podjąć odpowiednie kroki w celu ochrony zdrowia i warunków utrzymania cieląt do czasu usunięcia wad, szczególnie poprzez wykorzystanie alternatywnych metod karmienia i utrzymanie zadowalającego środowiska.

W przypadku używania systemu sztucznej wentylacji powinno się zapewnić odpowiedni system zapasowy w celu zagwarantowania wystarczającej wymiany powietrza dla ochrony zdrowia i stanu cieląt w przypadku awarii systemu, jak również system alarmowy w celu ostrzeżenia właściciela o zaistniałym problemie. System alarmowy powinien być testowany regularnie.

5. Cielęta nie mogą być trzymane ciągle w ciemności. Aby sprostać ich potrzebom behawioralnym i fizjologicznym, należy zapewnić, uwzględniając różne warunki klimatyczne w Państwach Członkowskich, odpowiednie naturalne lub sztuczne oświetlenie; w przypadku tego ostatniego powinno ono działać przez okres co najmniej równy okresowi naturalnego światła normalnie dostępnego między godziną 9.00 rano a 15.00. Ponadto powinno być dostępne odpowiednie oświetlenie (stałe lub przenośne), wystarczająco mocne dla przeprowadzenia kontroli cieląt w każdym czasie.

6. Wszystkie cielęta hodowane są kontrolowane przez właściciela lub osobę za nie odpowiedzialną co najmniej dwa razy dziennie, natomiast cielęta utrzymywane w systemie otwartym przynajmniej raz dziennie. Każde cielę, które wydaje się chore lub ranne, jest niezwłocznie poddawane właściwemu leczeniu oraz jak najszybciej należy uzyskać poradę weterynaryjną dla każdego z cieląt, w przypadku którego opieka hodowcy stada nie przynosi rezultatów. Tam gdzie to konieczne, izoluje się chore lub ranne cielęta w odpowiednich pomieszczeniach z suchym, wygodnym podłożem.

7. Pomieszczenia dla cieląt muszą być budowane w taki sposób, aby umożliwić każdemu cielęciu położenie się, odpoczynek, wstanie oraz oczyszczenie siebie bez trudności.

8. Cielęta nie są utrzymywane na uwięzi, z wyjątkiem cieląt hodowanych grupowo, które mogą być wiązane na okres nie dłuższy niż jedna godzina podczas karmienia mlekiem lub substytutem mleka. W przypadku stosowania uwięzi, nie mogą one ranić cieląt, są regularnie sprawdzane i w razie konieczności poprawiane, tak aby przez cały czas były wygodnie dopasowane. Wszelkie pęta są wykonane w taki sposób, by eliminować ryzyko uduszenia lub zranienia zwierzęcia oraz aby pozwalały cielęciu na poruszanie się, zgodnie z pkt 7.

9. Pomieszczenia, kojce, wyposażenie i przybory używane dla cieląt muszą być właściwie czyszczone i dezynfekowane w celu zapobiegania zakażeniu krzyżowemu oraz rozwojowi organizmów przenoszących choroby. Ekskrementy, uryna i niezjedzone lub wyplute resztki pokarmu należy usuwać tak często, jak to jest konieczne dla zmniejszenia odoru i unikania gromadzenia się much i gryzoni.

10. Podłoże powinno być gładkie, lecz nie śliskie w celu zapobieżenia kontuzjom cieląt oraz być tak zaprojektowane, aby nie powodować poranienia lub cierpienia cieląt stojących lub leżących na nim. Powinny być one odpowiednie do rozmiaru i wagi cieląt oraz stanowić sztywną, równą i stabilną powierzchnię. Powierzchnia do leżenia powinna być wygodna, czysta i odpowiednio osuszana oraz nie powinna negatywnie wpływać na cielęta. W przypadku wszystkich cieląt poniżej dwóch tygodni należy zapewnić odpowiednią podściółkę.

11. Wszystkie cielęta korzystają z odpowiedniej diety dostosowanej do ich wieku, wagi oraz potrzeb behawioralnych i fizjologicznych, w celu promowania dobrego stanu zdrowia oraz dobrych warunków życia. W tym celu ich żywność zawiera wystarczającą ilość żelaza, aby zapewnić średni poziom hemoglobiny we krwi w wysokości co najmniej 4,5 mmola/litr; każde cielę w wieku powyżej dwóch tygodni ma zapewnioną minimalną dzienną rację paszy zawierającej łatwe do przyswojenia włókna, ta ilość jest zwiększana od 50 g do 250 g dziennie dla cieląt w wieku od 8 do 20 tygodnia życia. Cielętom nie można zakładać kagańców.

12. Wszystkie cielęta powinny być karmione co najmniej dwa razy dziennie. Jeśli cielęta są trzymane w grupach i nie są karmione ad libitum lub przez automatyczny system karmienia, każde cielę powinno mieć dostęp do paszy w tym samym czasie co inne cielęta w danej grupie.

13. Wszystkie cielęta powyżej dwóch tygodni powinny mieć dostęp do wystarczającej ilości świeżej wody lub mieć możliwość zaspokajania pragnienia poprzez picie innych płynów. Jednakże w upalnych warunkach pogodowych oraz dla cieląt, które są chore, świeża woda pitna jest stale dostępna.

14. Sprzęt do karmienia i pojenia powinien być zaprojektowany, skonstruowany, umieszczony i konserwowany w sposób minimalizujący możliwość zatrucia paszy i wody dla cieląt.

15. Każde cielę otrzymuje siarę bydlęcą w możliwie jak najkrótszym czasie po urodzeniu, a w każdym przypadku w ciągu pierwszych sześciu godzin życia.

¹ Art. 3 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 97/2/WE z dnia 20 stycznia 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.25.24) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 17 lutego 1997 r.

² Art. 3 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 97/2/WE z dnia 20 stycznia 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.25.24) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 17 lutego 1997 r.

³ Art. 4 ust. 2 skreślony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 97/2/WE z dnia 20 stycznia 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.25.24) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 17 lutego 1997 r.

⁴ Art. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 97/2/WE z dnia 20 stycznia 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.25.24) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 17 lutego 1997 r.

⁵ Art. 10 zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.122.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 5 czerwca 2003 r.

⁶ Załącznik zmieniony przez art. 1 decyzji Komisji nr 97/182/WE z dnia 24 lutego 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.76.30) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 1998 r.