Decyzja 280/2004/WE dotycząca mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz wykonania Protokołu z Kioto
Dz.U.UE.L.2004.49.1
Akt utracił mocDECYZJA NR 280/2004/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 11 lutego 2004 r.
dotycząca mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz wykonania Protokołu z Kioto
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Komitetu Społeczno-Ekonomicznego(1),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Decyzja Rady 93/389/EWG z dnia 24 czerwca 1993 r. w sprawie mechanizmu monitorowania emisji CO2 i innych gazów cieplarnianych we Wspólnocie(3) ustanowiła mechanizm monitorowania antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych i oceny postępu w wypełnieniu zobowiązań dotyczących tych emisji. W celu uwzględnienia dokonań na szczeblu międzynarodowym oraz ze względu na przejrzystość, właściwe jest zastąpienie tej decyzji.
(2) Ostatecznym celem Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC), która została zatwierdzona decyzją Rady 94/69/WE(4), jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiega szkodliwym oddziaływaniom antropogenicznym na system klimatyczny.
(3) UNFCCC zobowiązuje Wspólnotę i jej Państwa Członkowskie do opracowania okresowej aktualizacji, publikacji i przedstawiania na Konferencji Stron krajowych sprawozdań dotyczących wykazów emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych pochodzenia antropogenicznego, niekontrolowanych przez Protokół Montrealski w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (zwanych dalej gazami cieplarnianymi), przy zastosowaniu porównywalnych metodologii uzgodnionych przez Konferencję Stron.
(4) Istnieje potrzeba dogłębnego monitorowania i systematycznej oceny emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie. Również środki podejmowane przez Wspólnotę i jej Państwa Członkowskie w dziedzinie polityki dotyczącej zmian klimatu należy analizować w odpowiednim czasie.
(5) Dokładna sprawozdawczość na podstawie niniejszej Decyzji na wczesnym etapie pozwoliłoby na wczesne oznaczenia poziomów emisji zgodnie z decyzją Rady 2002/358/WE z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotyczącej zatwierdzenia przez Wspólnotę Europejską Protokołu z Kioto do Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu i wspólnej realizacji wynikających z niego zobowiązań(5), a przez to umożliwiłaby wczesne stwierdzenie kwalifikacji potrzebnych do uczestniczenia w mechanizmach elastycznych Protokołu z Kioto.
(6) UNFCCC zobowiązuje wszystkie Strony do sformułowania, wdrażania, publikowania i systematycznej aktualizacji krajowych oraz, gdzie właściwe, także regionalnych programów zawierających środki łagodzące zmiany klimatu, odniesionych do antropogenicznych emisji przez źródła i usuwania przez pochłaniacze wszystkich gazów cieplarnianych.
(7) Protokół z Kioto do UNFCCC został zatwierdzony decyzją 2002/358/WE. art. 3 ust. 2 Protokołu z Kioto wymaga od Stron Protokołu wymienionych w załączniku I do UNFCCC, aby do roku 2005 osiągnęły widoczny postęp w realizacji swoich zobowiązań.
(8) Zgodnie z częścią II dział A Załącznika do decyzji 19/CP.7 Konferencji Stron, od każdej ze Stron Protokołu z Kioto wymienionej w załączniku I do UNFCCC wymaga się utworzenia i prowadzenia krajowego rejestru w celu zapewnienia dokładnego rozliczania, utrzymywania, transferu, likwidowania i wycofywania jednostek redukcji emisji, jednostek poświadczonej redukcji emisji, jednostek przyznanej emisji i jednostek pochłoniętej emisji.
(9) Zgodnie z decyzją 19/CP.7 każda jednostka redukcji emisji, jednostka poświadczonej redukcji emisji, jednostka przyznanej emisji i jednostka pochłoniętej emisji powinna być w danym czasie utrzymywana tylko na jednym rachunku.
(10) W celu utrzymywania jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej redukcji emisji wygenerowanych przez projekty finansowane przez Wspólnotę można korzystać ze wspólnotowego rejestru, zapewniając tym samym bodziec do obszerniejszych działań Wspólnoty na rzecz ograniczenia zmian klimatu w państwach trzecich, można także utrzymywać rejestr w jednolitym systemie wraz z rejestrami Państw Członkowskich.
(11) Zakup i korzystanie z jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej redukcji emisji przez Wspólnotę powinien podlegać dalszym przepisom, które zostaną przyjęte przez Parlament Europejski i przez Radę na wniosek Komisji.
(12) Na podstawie decyzji 2002/358/WE Wspólnota i Państwa Członkowskie mają obowiązek podejmować konieczne środki w celu zgodności z poziomami emisji określonymi na mocy tej decyzji. Ustanowione przepisy odnoszące się do korzystania z jednostek redukcji emisji i jednostek poświadczonej redukcji emisji przechowywanych w rejestrze Wspólnoty powinny uwzględniać zadania Państw Członkowskich na rzecz wypełnienia ich zobowiązań zgodnie z decyzją 2002/358/WE.
(13) Wspólnota i jej Państwa Członkowskie czynią użytek z art. 4 Protokołu z Kioto, który pozwala Stronom Protokołu wspólnie spełniać swoje zobowiązania w zakresie ograniczania i redukcji emisji. Dlatego właściwe jest zapewnienie skutecznej współpracy i koordynacji w zakresie zobowiązań na mocy niniejszej decyzji, w tym zestawienia wykazów gazów cieplarnianych we Wspólnocie, oceny postępu, przygotowania sprawozdań, jak również opracowania procedur umożliwiających Wspólnocie wywiązanie się ze zobowiązań sprawozdawczych wynikających z Protokołu z Kioto, a ustanowionych w umowach politycznych i decyzjach prawnych przyjętych na siódmej Konferencji Stron UNFCCC w Marakeszu (zwanych dalej Porozumieniami z Marakeszu).
(14) Zarówno Wspólnota, jak i jej wszystkie Państwa Członkowskie są Stronami UNFCCC i Protokołu z Kioto i każde z nich odpowiada na tej podstawie za sprawozdawanie, ustanawianie i rozliczanie przyznanych im jednostek emisji oraz ustanowienie i utrzymywanie swojej kwalifikacji do uczestnictwa w mechanizmach Protokołu z Kioto.
(15) Zgodnie z decyzją 19/CP.7 każda ze Stron wymienionych w Załączniku I do UNFCCC powinna wydać ilość jednostek przyznanej emisji równoważną przyznanej jej ilości w krajowym rejestrze, zgodnie z jej poziomami emisji określonymi na mocy decyzji 2002/358/WE i Protokołu z Kioto.
(16) Zgodnie z decyzją 2002/358/WE Wspólnota nie wydaje jednostek przyznanej emisji.
(17) Europejska Agencja Ochrony Środowiska wspiera Komisję w monitorowaniu, zwłaszcza w dziedzinie wspólnotowego systemu wykazów i w analizowaniu przez Komisję postępu w wypełnianiu zobowiązań wynikających z UNFCCC i Protokołu z Kioto.
(18) W świetle roli, jaką pełni Europejska Agencja Ochrony Środowiska w zestawianiu rocznego wykazu we Wspólnocie, właściwe jest, aby Państwa Członkowskie zaprojektowały swoje krajowe systemy w sposób, który ułatwiałby pracę Agencji.
(19) Ponieważ cele proponowanych działań - zgodności ze zobowiązaniami Wspólnoty na podstawie Protokołu z Kioto, a w szczególności z ustanowionymi tam wymaganiami monitorowania i sprawozdawczości - nie mogą być z natury rzeczy realizowane przez same Państwa Członkowskie w sposób wystarczający, mogą jednak zostać lepiej zrealizowane na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą subsydiarności określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia powyższych celów.
(20) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
W imieniu Parlamentu Europejskiego | W imieniu Rady |
P. COX | M. McDOWELL |
Przewodniczący | Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 234 z 30.9.2003, str. 51.
(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 21 października 2003 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 26 stycznia 2004 r.
(3) Dz.U. L 167 z dnia 9.7.1993, str. 31. Decyzja ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z dnia 31.10.2003, str. 1).
(4) Dz.U. L 33 z dnia 7.2.1994, str. 11,
(5) Dz.U. L 130 z 15.5.2002 r., str. 1.
(6) Dz.U. L 184 z 17.7.1999 r. str. 23.
(7) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, str. 32.