Dyrektywa 93/10/EWG odnosząca się do materiałów i wyrobów wykonanych z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi
Dz.U.UE.L.1993.93.27
Akt utracił mocDYREKTYWA KOMISJI 93/10/EWG
z dnia 15 marca 1993 r.
odnosząca się do materiałów i wyrobów wykonanych z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,
uwzględniając dyrektywę Rady 89/109/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi(1), w szczególności jej art. 3,
po konsultacji z Naukowym Komitetem ds. Żywności,
a także mając na uwadze, co następuje:
ilość i charakter zmian, jakie należy obecnie wprowadzić do dyrektywy Rady 83/229/EWG z dnia 25 kwietnia 1993 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących materiałów i wyrobów wykonanych z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi(2), ostatnio zmienionej dyrektywą Komisji 92/15/EWG(3), wskazuje na potrzebę zastąpienia wymienionej dyrektywy;
środki wspólnotowe przewidziane przez niniejszą dyrektywę są nie tylko potrzebne, lecz również niezbędne do osiągnięcia celów rynku wewnętrznego; cele te nie mogą być osiągnięte indywidualnie przez Państwa Członkowskie; co więcej, ich osiągnięcie na poziomie wspólnotowym jest przewidziane w dyrektywie 89/109/EWG;
artykuł 2 dyrektywy 89/109/EWG stanowi, że gotowe materiały i wyroby nie mogą uwalniać do środków spożywczych żadnych składników w ilościach stanowiących zagrożenie dla zdrowia człowieka lub powodujących niedopuszczalne zmiany w składzie środków spożywczych;
aby osiągnąć niniejszy cel, w przypadku folii z regenerowanej celulozy, odpowiednim instrumentem jest dyrektywa szczególna w rozumieniu art. 3 dyrektywy 89/109/EWG;
syntetyczne osłonki z regenerowanej celulozy powinny być przedmiotem przepisów szczególnych;
metoda ustalania braku migracji barwników powinna być ustanowiona w późniejszym etapie;
do czasu opracowania kryteriów czystości i metod analizy powinny obowiązywać istniejące przepisy krajowe;
ustalenie wykazu zatwierdzonych substancji wraz z limitami ilościowymi, które mają być stosowane, jest w tym szczególnym przypadku w zasadzie wystarczające do spełnienia wymagań określonych w art. 2 dyrektywy 89/109/EWG;
jednakże eter bis(2-hydroksyetylu) (= glikol dietylenowy) i etanodiol (= glikol monoetylenowy) mogą w znacznych ilościach migrować do niektórych środków spożywczych i dlatego aby tego uniknąć, bardziej właściwe jest ustanowienie środka zapobiegawczego w postaci określenia najwyższych dopuszczalnych ilości tych substancji w środkach spożywczych stykających się z folią z regenerowanej celulozy;
w celu ochrony zdrowia konsumenta należy unikać bezpośredniego kontaktu środków spożywczych z zadrukowaną powierzchnią folii z regenerowanej celulozy;
w przypadku profesjonalnych zastosowań materiałów i wyrobów z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi, z wyjątkiem tych, które z uwagi na swój charakter są przewidziane do takiego użytku, należy załączyć pisemną deklarację, określoną w art. 6 ust. 5 dyrektywy 89/109/EWG;
środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Środków Spożywczych,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
| W imieniu Komisji | |
| Martin BANGEMANN | |
| Członek Komisji |
______
(1) Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 38.
(2) Dz.U. L 123 z 11.5.1983, str. 31.
(3) Dz.U. L 102 z 16.4.1992, str. 44.
ZAŁĄCZNIKI