Dyrektywa 2001/81/WE w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza
Dz.U.UE.L.2001.309.22
Akt utracił mocDYREKTYWA 2001/81/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 23 października 2001 r.
w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów 3 ,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 4 , w świetle wspólnego projektu zatwierdzonego przez komitet pojednawczy w dniu 2 sierpnia 2001 r.,
(1) Ogólne podejście i strategia "Piątego programu działań w dziedzinie ochrony środowiska" zostały zatwierdzone rezolucją Rady oraz przedstawicieli rządów Państw Członkowskich z dnia 1 lutego 1993 r., zebranych w Radzie w sprawie wspólnotowego programu polityki i działania w odniesieniu do środowiska oraz stałego rozwoju 5 , ustanawiając jako cel nieprzekraczanie we Wspólnocie ładunków i poziomów krytycznych zakwaszenia. Program wymaga, aby wszyscy ludzie byli skutecznie chronieni przed zagrożeniami, jakie dla ich zdrowia stwarza zanieczyszczenie powietrza, i aby dopuszczalne poziomy zanieczyszczenia uwzględniały ochronę środowiska. Zgodnie z tym programem wielkości zalecane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) powinny być obowiązujące na szczeblu wspólnotowym.
(2) Państwa Członkowskie podpisały w dniu 1 grudnia 1999 r. Protokół z Göteborga do Konwencji Europejskiej Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych (EKG NZ) o transgranicznym zanieczyszczaniu powietrza na dalekie odległości w celu przeciwdziałania zakwaszeniu, eutrofizacji i powstawaniu ozonu w warstwie przyziemnej.
(3) Decyzja nr 2179/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. w sprawie rewizji wspólnotowego programu polityki i działań w odniesieniu do środowiska naturalnego i stałego rozwoju "Ku trwałemu rozwojowi" 6 podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na opracowanie i realizację strategii, której celem będzie doprowadzenie do nieprzekraczania ładunków krytycznych w odniesieniu do narażenia na zakwaszanie, eutrofizację i fotochemiczne zanieczyszczenie powietrza.
(4) Dyrektywa Rady 92/72/EWG z dnia 21 września 1992 r. w sprawie zanieczyszczenia powietrza ozonem 7 zobowiązuje Komisję do przedłożenia Radzie sprawozdania dotyczącego oceny fotochemicznego zanieczyszczenia powietrza we Wspólnocie wraz z propozycjami, jakie Komisja uzna za właściwe, w sprawie kontroli zanieczyszczenia powietrza przez ozon w warstwie przyziemnej oraz, jeżeli będzie to konieczne, w sprawie redukcji emisji prekursorów ozonu.
(5) Znaczne obszary Wspólnoty narażone są na składowanie substancji zakwaszających i eutrofizujących na poziomie szkodliwym dla środowiska. Wielkości zalecane przez WHO, zapewniające ochronę zdrowia ludzkiego i ochronę roślinności przed zanieczyszczeniem fotochemicznym, są znacznie przekroczone we wszystkich Państwach Członkowskich.
(6) Dlatego należy stopniowo eliminować przekraczanie ładunków krytycznych oraz zapewnić przestrzeganie poziomów zalecanych.
(7) Osiągnięcie długookresowych celów wyeliminowania szkodliwych skutków zakwaszenia i zmniejszenie narażenia ludzi i środowiska na ozon w warstwie przyziemnej do wielkości zalecanych przez WHO nie jest obecnie technicznie możliwe. Dlatego konieczne jest określenie przejściowego celu ekologicznego w zakresie przeciwdziałania zakwaszeniu i zanieczyszczeniu ozonem w warstwie przyziemnej, będącego podstawą dla określenia niezbędnych środków prowadzących do redukcji tego zanieczyszczenia.
(8) Przy ustalaniu przejściowych celów ekologicznych i środków prowadzących do ich osiągnięcia należy wziąć pod uwagę możliwości techniczne oraz związane z tym koszty i korzyści. Środki powinny zapewnić, że każde podjęte działanie będzie efektywne pod względem kosztów dla Wspólnoty jako całości oraz wziąć pod uwagę konieczność unikania nadmiernych kosztów, obciążających poszczególne Państwa Członkowskie.
(9) Zanieczyszczenia o charakterze transgranicznym przyczyniają się do zakwaszenia, eutrofizacji gleby i powstawania ozonu w warstwie przyziemnej, a ich redukcja wymaga skoordynowanego wspólnotowego działania.
(10) Redukcja emisji substancji powodujących zakwaszenie i powstawanie ozonu w warstwie przyziemnej przyczyni się również do zmniejszenia eutrofizacji gleby.
(11) Ustanowienie krajowych poziomów emisji ditlenku siarki, tlenków azotu, lotnych związków organicznych i amoniaku w stosunku do każdego Państwa Członkowskiego jest efektywnym pod względem kosztów sposobem osiągnięcia przejściowych celów ekologicznych. Wprowadzenie poziomów emisji zapewni Wspólnocie i Państwom Członkowskim elastyczność w wyborze sposobu ich osiągnięcia.
(12) Państwa Członkowskie powinny być odpowiedzialne za środki wykonawcze prowadzące do przestrzegania krajowych poziomów emisji. Konieczne będzie przeprowadzenie oceny postępów w przestrzeganiu poziomów emisji. Należy opracować i przedłożyć Komisji krajowe programy redukcji emisji, które powinny zawierać informacje na temat podjętych lub przewidywanych środków w celu przestrzegania poziomów emisji.
(13) Zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu, oraz uwzględniając w szczególności zasadę ostrożności, cel niniejszej dyrektywy, tj. ograniczenie emisji substancji zakwaszających i eutrofizujących oraz prekursorów ozonu, nie może być osiągnięty w zadowalającym stopniu przez Państwa Członkowskie z powodu transgranicznego charakteru tego zanieczyszczenia, a zatem łatwiej go osiągnąć przez Wspólnotę; zgodnie z zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza zakres konieczny do osiągnięcia tego celu.
(14) Okresowo należy dokonywać rewizji postępu osiągniętego przez Państwa Członkowskie w zakresie przestrzegania poziomów emisji, a także rewizji, w jakim stopniu wprowadzenie poziomów emisji może przyczynić się do realizacji przejściowych celów ekologicznych w ramach całej Wspólnoty. Przy dokonywaniu tej rewizji należy uwzględnić postęp naukowo-techniczny, rozwój prawodawstwa wspólnotowego oraz redukcję emisji poza Wspólnotą, ze szczególnym uwzględnieniem postępu osiągniętego, między innymi, przez przystąpienie krajów kandydujących. Dokonując takiej rewizji, Komisja powinna przeprowadzić dalszą analizę kosztów i korzyści związanych z ustaleniem poziomów emisji, włącznie z efektywnością pod względem kosztów, kosztami krańcowymi i korzyściami oraz wpływem społeczno-ekonomicznym i wpływem na konkurencyjność. W ocenie należy również uwzględnić ograniczenia zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy.
(15) W tym celu Komisja powinna sporządzić sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady i, jeśli uzna za konieczne, przedstawić propozycję wprowadzenia odpowiednich zmian do niniejszej dyrektywy, z uwzględnieniem skutków odnośnego prawodawstwa wspólnotowego, między innymi ustalającego wielkości emisji i normy dotyczące produktów w odniesieniu do źródeł emisji, oraz regulacji międzynarodowych, dotyczących emisji ze statków i samolotów.
(16) Transport morski w znacznym stopniu przyczynia się do emisji ditlenku siarki i tlenków azotu a także wielkości stężeń i składowania zanieczyszczeń powietrza we Wspólnocie. Dlatego należy takie emisje zmniejszyć. Artykuł 7 ust. 3 dyrektywy Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych oraz zmieniającej dyrektywę 93/12/EWG 8 wymaga, aby Komisja rozważyła, które środki mogą być wzięte pod uwagę przy zmniejszaniu przyczyniania się do zakwaszania spalania paliw okrętowych innych niż wymienione w art. 2 ust. 3 tej dyrektywy.
(17) Państwa Członkowskie powinny dążyć do jak najszybszej ratyfikacji załącznika VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczeniu morza przez statki (MARPOL).
(18) Ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczeń zakwaszających i powodujących powstawanie ozonu Komisja powinna nadal badać potrzebę wprowadzenia zharmonizowanych środków wspólnotowych, bez uszczerbku dla przepisów art. 18 dyrektywy Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli 9 , nieprowadzących do zakłócania konkurencji, oraz uwzględniając równowagę między korzyściami i kosztami działań.
(19) Przepisy niniejszej dyrektywy powinny być stosowane bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego emisji tych zanieczyszczeń z określonych źródeł i przepisów dyrektywy Rady 96/61/WE w odniesieniu do dopuszczalnych wielkości emisji i stosowania najlepszych dostępnych technik.
(20) Inwentaryzacje emisji są niezbędne do monitorowania postępów w przestrzeganiu poziomów emisji i muszą być sporządzane zgodnie z metodologią uzgodnioną na szczeblu międzynarodowym oraz regularnie przedstawiane Komisji i Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska (EOG).
(21) Państwa Członkowskie powinny ustanowić zasady stosowania kar za naruszanie przepisów niniejszej dyrektywy oraz zapewnić ich wykonanie. Kary te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
(22) Środki konieczne do wprowadzenia w życie niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 10 .
(23) Komisja i Państwa Członkowskie powinny współpracować na forum międzynarodowym zmierzając do osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: