Krajowa pomoc regionalna.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.1998.74.9

Akt obowiązujący
Wersja od: 9 września 2000 r.

WYTYCZNE W SPRAWIE KRAJOWEJ POMOCY REGIONALNEJ

(98/C 74/06)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Dz.U.UE C z dnia 10 marca 1998 r.)

1. Wprowadzenie

Kryteria stosowane przez Komisję w celu oceny zgodności krajowej pomocy regionalnej z zasadami wspólnego rynku na mocy art. 92 ust. 3 lit. a) oraz art. 92 ust. 3 lit. c) Traktatu o WE zostały określone w szeregu różnorodnych dokumentów przedkładanych do wiadomości Państw Członkowskich i innych zainteresowanych stron(1).

Rosnąca liczba tych dokumentów, ich heterogeniczna natura, a także długie ramy czasowe, zmiany w myśleniu i praktyce zarówno Komisji, jak i Państw Członkowskich, oraz potrzeba koncentracji pomocy i zredukowania wypaczeń konkurencji prowadzą do konieczności dążenia do przejrzystości, aktualności i uproszczenia poprzez rewizję wszystkich obecnie stosowanych kryteriów oraz zastąpienia wyżej wspomnianych dokumentów(2) jednolitym tekstem. Poniższy dokument stanowi taką próbę.

Środki pomocy, które stanowią przedmiot niniejszych Wytycznych ("pomoc regionalna"), różnią się od innych kategorii rządowego wsparcia (w szczególności pomocy na badania i rozwój, ochronę środowiska naturalnego lub wsparcia przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji) tym, że są zarezerwowane dla konkretnych regionów, a ich specyficznym zadaniem jest rozwój tych regionów(3).

Pomoc regionalna została skonstruowana tak, aby zapewnić rozwój mniej uprzywilejowanych regionów poprzez wspieranie trwałych inwestycji i tworzenie nowych miejsc pracy w trwałym kontekście. Promuje ona ekspansję, modernizację i dywersyfikację działalności przedsiębiorstw znajdujących się w tych regionach, a także zachęca nowe przedsiębiorstwa do wchodzenia na te tereny. W celu wspierania tego rozwoju oraz redukcji potencjalnych negatywnych efektów wszelkich relokacji konieczne jest uwarunkowanie tego rodzaju pomocy utrzymaniem w mniej uprzywilejowanych regionach inwestycji i utworzonych miejsc pracy przez pewien okres minimalny.

W wyjątkowych przypadkach pomoc taka może okazać się niewystarczająca, aby przyspieszyć proces rozwoju regionalnego, jeżeli strukturalne niedostatki danego regionu są zbyt duże. Jedynie w takich sytuacjach pomoc regionalna może zostać uzupełniona o pomoc operacyjną.

Komisja stoi na stanowisku, że pomoc regionalna może odgrywać swoją rolę w skuteczny sposób, co tym samym usprawiedliwia będące jej wynikiem wypaczenia konkurencji, pod warunkiem że stosuje się ona do pewnych zasad i przestrzega określonych reguł. Najważniejszą spośród tych zasad jest wyjątkowość charakteru tego instrumentu, zgodna z literą i duchem art. 92.

W gruncie rzeczy tego rodzaju pomoc jest w Unii Europejskiej dopuszczalna jedynie wówczas, gdy stosuje się ją w sposób oszczędny oraz jeżeli koncentruje się ona na najmniej rozwiniętych regionach(4). Jeżeli pomoc miałaby ulec generalizacji oraz stać się, jak to było kiedyś, normą, to straciłaby wszystkie swoje walory jako bodziec, a jej wpływ ekonomiczny zostałby zniwelowany. Równocześnie stanowiłaby ona ingerencję w normalną grę sił rynkowych i prowadziła do zmniejszenia efektywności wspólnotowej gospodarki jako całości.

2. Zakres

Komisja będzie stosować te Wytyczne do pomocy regionalnej przyznawanej w każdym sektorze gospodarki z wyjątkiem produkcji, przetwórstwa i obrotu towarami rolnymi wymienionymi w Załączniku II do Traktatu, rybołówstwa oraz przemysłu węglowego. Ponadto, niektóre z branż objętych Wytycznymi podlegają także specyficznym zasadom stosowanym w danym sektorze(5).

W przypadku pomocy regionalnej odstępstwo od zasady niezgodności wprowadzonej na mocy art. 92 ust. 1 Traktatu można przyznać wyłącznie wówczas, jeżeli istnieje możliwość zagwarantowania równowagi między wynikającymi z takiej pomocy wypaczeniami konkurencji, a korzyściami, jaką pomoc ta daje w kategoriach rozwoju mniej uprzywilejowanych regionów(6). Znaczenie przydawane korzyściom może się różnić w zależności od stosowanego odstępstwa, wywierającej bardziej negatywny wpływ na konkurencję w sytuacjach wymienionych w art. 92 ust. 3 lit. a), aniżeli w przypadkach, o których mowa w art. 92 ust. 3 lit. c)(7).

Indywidualna płatność pomocowa ad hoc(8) na rzecz pojedynczego przedsiębiorstwa, bądź pomoc ograniczona do jednego obszaru działalności, może wywierać poważny wpływ na konkurencję na danym rynku, a jej skutki dla rozwoju regionalnego będą prawdopodobnie zbyt ograniczone. Tego rodzaju pomoc wchodzi generalnie w zakres konkretnej bądź sektorowej polityki przemysłowej i częstokroć nie odpowiada duchowi polityki regionalnej pomocy jako takiej(9). Ta ostatnia musi pozostawać neutralna wobec alokacji środków produkcji pomiędzy poszczególnymi sektorami i rodzajami działalności gospodarczej.

Komisja stoi na stanowisku, że jeżeli nie można wykazać przeciwnej tezy, tego rodzaju pomoc nie spełnia wymogów określonych w poprzednim ustępie(10).

W konsekwencji, odstępstwa takie mogą normalnie być przyznawane jedynie w ramach otwartych wielosektorowych systemów pomocy, w danym regionie, oraz dla wszystkich przedsiębiorstw funkcjonujących w danym sektorze.

3. Rozgraniczenie regionów

3.1. Aby systemy pomocy dla regionów mogły korzystać z jednego bądź kilku odstępstw, zainteresowane regiony muszą spełnić określone w tych odstępstwach warunki. Komisja ustala, czy warunki zostały spełnione, poprzez zastosowanie wstępnie zdeterminowanych kryteriów analitycznych.

3.2. W świetle zasady wyrażonej we wprowadzeniu do niniejszych wytycznych (dotyczącej wyjątkowego charakteru pomocy), Komisja bierze przede wszystkim pod uwagę, że łączny zasięg wspólnotowych regionów, które otrzymują pomoc, musi pozostać mniejszy od regionów, które pomocy takiej nie dostają. W praktyce, oraz przy zastosowaniu najpowszechniejszej jednostki miary pomocy (procent objętej nią ludności) oznacza to, że łączny zakres pomocy regionalnej we Wspólnocie musi być mniejszy od 50 % ludności Wspólnoty.

3.3. Ponieważ dwa odstępstwa, o których mowa, dotyczą problemów regionalnych różnej natury i intensywności, to w granicach łącznego zasięgu pomocy, o których mowa w ustępie 3.2, priorytet należy przyznać regionom dotkniętym najbardziej ostrym problemom(11).

3.4. Demarkacja regionów kwalifikujących się do pomocy musi w związku z powyższym prowadzić do przestrzennej koncentracji pomocy zgodnie z zasadami wymienionymi w punktach 3.2 i 3.3.

Odstępstwo określone w art. 92 ust. 3 lit. a)

3.5. Artykuł 92 ust. 3 lit. a) stanowi, że pomoc mająca na celu promowanie rozwoju gospodarczego obszarów, na których standard życia jest nienormalnie niski, bądź też na których istnieje poważne bezrobocie, może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem. Jak stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, "użycie w zawartym w a art. 92 ust. 3 lit. a) wyłączeniu wyrazów" nienormalnie "oraz" poważne "wskazuje, że dotyczy ono wyłącznie obszarów, na których sytuacja gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna na tle Wspólnoty jako całości"(12).

Stosownie do tego, na podstawie przetestowanego podejścia Komisja stoi na stanowisku, że określone warunki są spełnione, jeżeli region sklasyfikowany jako jednostka geograficzna II poziomu NUTS(13) posiada dochód wewnętrzny brutto (PKB), mierzony według standardu siły nabywczej (SSN), mniejszy, aniżeli 75 % średniej wspólnotowej(14). Używane w analizie wskaźniki PKB/SSN każdego regionu oraz średnia wspólnotowa muszą odnosić się do średniej z trzech ostatnich lat, za które dostępne są statystyki. Wielkości te liczone są na podstawie danych dostarczonych przez Urząd Statystyczny Wspólnot Europejskich.

Odstępstwo określone w art. 92 ust. 3 lit. c)

3.6. W przeciwieństwie do postanowień art. 92 ust. 3 lit. a), gdzie dana sytuacja jest określona w dokładny i formalny sposób, art. 92 ust. 3 lit. c) dopuszcza większą swobodę definiowania przeżywanych przez region trudności, które można złagodzić dzięki środkom pomocowym. Dlatego też właściwe wskaźniki niekoniecznie sprowadzają się w tym przypadku do standardów życia oraz bezrobocia. W każdym przypadku właściwych ram dla oceny tych trudności może dostarczyć nie tylko Wspólnota jako całość, ale w szczególności dane Państwo Członkowskie.

Trybunał Sprawiedliwości w sprawie nr 248/84 (por. przypis 12), wyraził swój pogląd na te dwie sprawy (zakres problemów oraz ramy referencyjne dla analizy) w następujący sposób: "Określone w art. 92 ust. 3 lit. c) wyłączenie posiada z drugiej strony o tyle szerszy zakres, że dopuszcza rozwój pewnych obszarów bez ograniczania go przez warunki ekonomiczne określone w art. 92 ust. 3 lit. a), pod warunkiem że pomoc taka" nie wpływa negatywnie na warunki handlu w stopniu sprzecznym ze wspólnym interesem ". Postanowienie to uprawnia Komisję do zatwierdzenia pomocy mającej na celu dalszy rozwój ekonomiczny obszarów Państw Członkowskich, które są w niekorzystnej sytuacji na tle średniej krajowej".

3.7. Pomoc regionalna objęta odstępstwem określonym w lit. c) musi jednakże stanowić część spójnej polityki regionalnej Państwa Członkowskiego i odpowiadać wspomnianej powyżej zasadzie koncentracji geograficznej. Jeżeli jest ona przeznaczona dla regionów, które znajdują się w niekorzystnej sytuacji w mniejszym stopniu, aniżeli regiony, których dotyczą postanowienia lit. a), to w znacznie większym zakresie nosi ona wyjątkowy charakter i jest dopuszczalna wyłącznie w bardzo ograniczonym stopniu. Przy czym może się tak dziać wyłącznie wówczas, jeżeli jedynie niewielka część terytorium Państwa Członkowskiego kwalifikuje się prima facie do otrzymania tej pomocy. Dlatego właśnie liczba ludności w regionach objętych postanowieniami art. 92 ust. 3 lit. c) nie może przekraczać 50 % ludności danego kraju nie objętej odstępstwem na mocy art. 92 ust. 3 lit. a)(15).

Z drugiej strony, fakt, że charakter tego rodzaju pomocy umożliwia uwzględnienie specyficznych cech danego Państwa Członkowskiego nie znosi konieczności jej przeanalizowania pod kątem wspólnotowych interesów. Określenie regionów kwalifikujących się do pomocy w każdym Państwie Członkowskim musi więc mieścić się w ramach gwarantujących ogólną spójność na szczeblu Wspólnoty(16).

3.8 Tak więc, aby umożliwić władzom krajowym wystarczający zakres swobody przy wyborze regionów kwalifikujących się do pomocy, bez zagrożenia dla skuteczności systemu prowadzonych przez Komisję kontroli tego rodzaju pomocy, oraz równego traktowania wszystkich Państw Członkowskich, określenie regionów kwalifikujących się w ramach danego odstępstwa, składa się z dwóch części:

- ustalenia przez Komisję dla każdego kraju pułapu zasięgu tej pomocy,

- wyboru regionów kwalifikujących się do przyznania pomocy.

Ta druga część podlega przejrzystym zasadom, ale jest również wystarczająco elastyczna, aby uwzględniać różnorodność sytuacji potencjalnie uzasadniających zastosowanie odstępstwa. Pułap zasięgu pomocy ma sprzyjać wyżej wspomnianej elastyczności przy wyborze regionów, a równocześnie zapewniać jednolite traktowanie, którego wymaga akceptacja tego rodzaju pomocy przez Wspólnotę.

3.9. Aby zagwarantować efektywną kontrolę nad pomocą regionalną, a równocześnie przyczyniać się do realizacji celów określonych w art. 3 Traktatu, w szczególności w lit. g) i j) tego artykułu, Komisja ustala ogólny pułap zasięgu pomocy regionalnej na obszarze Wspólnoty w kategoriach liczby ludności. Ogólny zasięg obejmuje wszystkie regiony kwalifikujące się do przyznania pomocy na mocy odstępstwa określonego w art. 92 ust. 3 lit. c) art. 92 ust. 3 lit. a). Ponieważ regiony kwalifikujące się do otrzymania pomocy regionalnej na mocy odstępstwa, o którym mowa w art. 92 ust. 3 lit. a) oraz ich globalny zasięg we Wspólnocie, są określane w sposób zewnętrzny i automatyczny poprzez zastosowanie kryterium 73 % PKB/SSN na jednego mieszkańca, to wynika z tego, że decyzja Komisji o ogólnym pułapie definiuje równocześnie na szczeblu wspólnotowym pułap zasięgu w ramach zwolnienia określonego w art. 92 ust. 3 lit. c). Pułap w ramach art. 92 ust. 3 lit. c) jest wyliczany poprzez odjęcie od pułapu ogólnej liczby ludności w regionach kwalifikujących się do otrzymania pomocy na mocy odstępstwa w art. 92 ust. 3 lit. a). Następnie jest on rozdzielany między poszczególne Państwa Członkowskie w świetle relatywnej sytuacji społeczno-gospodarczej regionów każdego państwa, ocenianej we wspólnotowym kontekście. Metoda ustalania tych procentowych wartości w każdym Państwie Członkowskim została przedstawiona w Załączniku III.

3.10. Państwa Członkowskie notyfikują Komisji na mocy postanowień art. 92 ust. 3 metodologię oraz wskaźniki ilościowe, które pragną zastosować w celu określenia regionów kwalifikujących się do uzyskania pomocy, a także listę regionów proponowanych do objęcia odstępstwem zawartym w lit. c) i relatywną intensywność pomocy(17). Procent ludności danych regionów nie może przekraczać wspomnianego pułapu zasięgu określonego dla odstępstwa zawartego w art. 92 ust. 3 lit. c).

3.10.1. Metodologia musi spełniać następujące warunki:

- musi być obiektywna,

- musi umożliwiać pomiar nierównowagi warunków społeczno-gospodarczych danych regionów w zainteresowanym Państwie Członkowskim, podkreślający znaczące różnice,

- musi być przedstawiona w jasny i szczegółowy sposób, aby umożliwić Komisji jej merytoryczną ocenę.

3.10.2. Wskaźniki muszą spełniać następujące warunki:

- ich liczba, łącznie ze wskaźnikami prostymi, jak i kombinacjami wskaźników, nie może przekraczać pięciu,

- muszą one być obiektywne i dotyczyć analizy warunków społeczno-gospodarczych regionów,

- muszą one bazować na szeregach statystycznych dotyczących wskaźników stosowanych przez okres co najmniej trzech lat przed złożeniem notyfikacji, bądź też wynikać z ostatniego dokonanego badania, jeżeli odnośne statystyki nie są dostępne w ujęciu rocznym,

- muszą być opracowane na podstawie wiarygodnych źródeł statystycznych.

3.10.3. Lista regionów musi spełniać następujące warunki:

- regiony muszą odpowiadać poziomowi III NUTS lub, w uzasadnionych okolicznościach, innej homogenicznej jednostce terytorialnej. Każde Państwo Członkowskie może umieścić na liście jednostki geograficzne wyłącznie jednego typu,

- poszczególne proponowane regiony bądź grupy sąsiadujących ze sobą regionów muszą tworzyć spójne obszary, z których każdy musi liczyć co najmniej 100.000 ludności. Jeżeli ludność regionów jest mniejsza, to do wyliczenia procentowej wielkości ludności objętej pomocą użyta zostanie liczba 100.000 mieszkańców. Wyjątek od tej zasady stanowią regiony poziomu III NUTS liczące poniżej 100.000 ludności, wyspy oraz inne regiony charakteryzujące się podobnego rodzaju odizolowaniem geograficznym(18). Jeżeli jeden region przyłącza się do regionów kwalifikujących się do przyznania pomocy regionalnej w innych Państwach Członkowskich, to zasada ta ma zastosowanie do całego kompleksu utworzonego przez te regiony,

- lista regionów musi zostać opracowana na podstawie wskaźników określonych w punkcie 3.10.2. Proponowane regiony muszą znacząco odbiegać (połowa standardowego odchylenia) od średniego potencjału regionów objętych art. 92 ust. 3 lit. c) w danym Państwie Członkowskim w odniesieniu do jednego ze wskaźników użytych w metodologii.

3.10.4. 1 Regiony o niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony peryferyjne:

- z zastrzeżeniem pułapów dla każdego Państwa Członkowskiego, wymienionych w ppkt 3.9, regiony o niskiej gęstości zaludnienia wynoszącej poniżej 12,5 mieszkańców na kilometr kwadratowy(19) oraz regiony peryferyjne mogą również kwalifikować się do skorzystania z odstępstw, o których mowa.

3.10.5. Zgodność z funduszami strukturalnymi:

- aby zachęcić Państwa Członkowskie do zapewnienia zgodności pomiędzy wyborem takich regionów a regionów kwalifikujących się do otrzymania wspólnotowej pomocy, regiony kwalifikujące się do objęcia ich funduszami strukturalnymi mogą również być objęte danym odstępstwem, z zastrzeżeniem pułapów wymienionych w punkcie 3.9, oraz zgodnie z warunkami określonymi w tiret drugim punktu 3.10.3.

4. Cel, forma i wysokość pomocy

4.1. Celem pomocy regionalnej jest zapewnienie inwestycji produkcyjnych (inwestycji początkowych) lub tworzenie nowych miejsc pracy powiązanych inwestycjami. Tym samym nie faworyzuje ona ani czynnika kapitałowego ani czynnika pracy.

4.2. Aby zapewnić trwałość i solidność inwestycji produkcyjnych wkład odbiorcy pomocy(20) w ich sfinansowanie musi wynosić co najmniej 25 %.

Pomoc może przyjmować zmienne formy: dotacja, nisko oprocentowana pożyczka lub obniżka oprocentowania, rządowe gwarancje lub zakup udziałów państwa na korzystnych warunkach, zwolnienia podatkowe, obniżenie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, dostawę towarów i usług po ulgowych cenach itd.

Dodatkowo, systemy pomocy muszą zawierać warunek, że wniosek o przyznanie pomocy musi zostać złożony przed rozpoczęciem prac nad danym projektem.

4.3. Wysokość pomocy jest definiowana w kategoriach intensywności w porównaniu z kosztami referencyjnymi (por. 4.5, 4.6 i 4.13).

Pomoc dotycząca inwestycji początkowych

4.4. Inwestycja początkowa oznacza zainwestowanie kapitału trwałego w utworzenie nowego zakładu, rozbudowę istniejącego zakładu bądź rozpoczęcie działalności, która wiąże się z zasadniczą zmianą produktu lub procesu produkcyjnego w istniejącym zakładzie (poprzez racjonalizację, dywersyfikację bądź modernizację)(21)

Za inwestycję początkową można również uznać zainwestowanie kapitału trwałego w formie kupna zakładu, który został zlikwidowany lub zostałby zlikwidowane, jeżeli nie zostałby kupiony, chyba że dany zakład należy do przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji. W takim przypadku pomoc na zakup zakładu może obejmować korzyści dla przedsiębiorstwa przeżywającego trudności, które powinny zostać zbadane zgodnie z Wytycznymi w sprawie pomocy państwa przeznaczonej na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji(22).

4.5. Pomoc dotycząca inwestycji początkowych jest obliczana jako procent wartości inwestycji. Wartość ta ustalana jest na bazie jednolitego wykazu wydatków (podstawa standardowa) odpowiadających następującym elementom inwestycji: ziemia, budynki i urządzenia/maszyny(23).

W przypadku zakupu pod uwagę należy brać jedynie koszty nabycia tych składników (transakcja musi się odbywać na warunkach rynkowych)(24). Składniki, w przypadku których przyznano pomoc przed dokonaniem zakupu, powinny zostać odliczone.

4.6. Wydatki kwalifikujące się do pomocy mogą również obejmować określone kategorie inwestycji niematerialnych do wysokości 25 % standardowej podstawy w przypadku dużych przedsiębiorstw(25).

Wydatki tego rodzaju powinny ograniczać się do kosztów związanych z transferem technologii w formie:

- patentów,

- licencji operacyjnych bądź opatentowanych licencji typu know-how,

- nieopatentowanego know-how.

Kwalifikujące się do przyznania pomocy składniki niematerialne muszą spełniać niezbędne warunki zapewniające, że pozostaną one związane z regionem będącym odbiorcą pomocy regionalnej oraz, w konsekwencji, nie zostaną przetransferowane na korzyść innych regionów, zwłaszcza tych, które nie kwalifikują się do objęcia pomocą regionalną. Dlatego kwalifikujące się do przyznania pomocy składniki niematerialne powinny w szczególności spełniać następujące warunki:

- muszą one być wykorzystywane wyłącznie przez zakład otrzymujący pomoc regionalną,

- muszą być uznawane za aktywa podlegające amortyzacji,

- muszą zostać nabyte od strony trzeciej na warunkach rynkowych,

- muszą zostać ujęte w aktywach przedsiębiorstwa oraz pozostać w zakładzie będącym odbiorcą pomocy regionalnej przez co najmniej pięć lat.

4.7. Pomoc notyfikowana przez Państwa Członkowskie musi być wyrażona w formie brutto, to znaczy przed opodatkowaniem. Aby i) porównać poszczególne formy pomocy z innymi, oraz ii) porównać intensywność pomocy w poszczególnych Państwach Członkowskich, Komisja przelicza pomoc notyfikowaną przez Państwa Członkowskie na pomoc wyrażoną w ekwiwalencie dotacji netto (EDN)(26).

4.8. Intensywność pomocy musi uwzględniać charakter oraz natężenie regionalnych problemów, dla rozwiązania których została przyznana. Dlatego też od samego początku należy wprowadzić rozróżnienie między dopuszczalną intensywnością pomocy w regionach kwalifikujących się do jej otrzymania na mocy odstępstwa określonego w lit. a) oraz w regionach kwalifikujących się na mocy odstępstwa zawartego w lit. c). W związku z powyższym należy zwrócić uwagę na fakt, że regiony kwalifikujące się do otrzymania pomocy na mocy odstępstwa określonego w art. 92 ust. 3 lit. c) nie charakteryzują się nienormalnie niską stopą życiową, ani też poważnym bezrobociem w takim sensie, w jakim kryteria te są stosowane w lit. a) tego artykułu. Stosownie do tego, wypaczenia wynikające z pomocy są tutaj w mniejszym stopniu uzasadnione, aniżeli w regionach kwalifikujących się do otrzymania pomocy na mocy odstępstwa zawartego w lit. a). Oznacza to, że dopuszczalna intensywność pomocy jest od samego początku mniejsza w regionach kwalifikujących się w ramach odstępstwa określonego w lit. c), aniżeli w lit. a).

W przypadku regionów objętych postanowieniami art. 92 ust. 3 lit. a) Komisja stoi na stanowisku, że intensywność pomocy regionalnej nie może przekraczać stawki 50 % EDN, z wyjątkiem najbardziej oddalonych obszarów(27), w przypadku których może ona wynosić nawet 65 % EDN. W przypadku regionów objętych postanowieniami art. 92 ust. 3 lit. c) pułap pomocy regionalnej nie może ogólnie przekraczać 20 %, z wyjątkiem regionów o niskiej gęstości zaludnienia, w których może on wynosić do 30 % EDN.

W regionach poziomu II NUTS kwalifikujących się do otrzymania pomocy na mocy postanowień art. 92 ust. 3 lit. a), w których PKB/SSN na jednego mieszkańca wynosi ponad 60 % średniej wspólnotowej, intensywność pomocy regionalnej nie może przekraczać 40 % EDN, z wyjątkiem najbardziej oddalonych obszarów, gdzie może ona dochodzić do 50 % EDN.

W regionach kwalifikujących się do otrzymania pomocy na mocy postanowień a art. 92 ust. 3 lit. c), które charakteryzują się zarówno wyższymi wskaźnikami PKB/SSN na jednego mieszkańca oraz niższym bezrobociem, aniżeli stosowna średnia wspólnotowa(28), intensywność pomocy regionalnej nie może przekraczać 10 % EDN, z wyjątkiem regionów o niskiej gęstości zaludnienia lub regionów najbardziej oddalonych, w których może ona dochodzić nawet do 20 % EDN. W przypadku regionów podlegających pułapowi 10 % EDN pomoc o wyższej intensywności, nie przekraczającej 20 % EDN, może zostać wyjątkowo zaakceptowana w odniesieniu do obszarów (odpowiadających poziomowi III NUTS bądź mniejszych), graniczących z regionem posiadającym status przyznany na mocy art. 92 ust. 3 lit. a).

Wszystkie wyżej wymienione pułapy stanowią górne granice. Poniżej tych limitów Komisja, analizując we wspólnotowym kontekście przyznaną pomoc zapewnia, aby jej intensywność odzwierciedlała powagę i natężenie regionalnych problemów.

4.9. Pułapy wymienione w punkcie 4.8 mogą zostać podwyższone w drodze uzupełnień dla małych i średnich przedsiębiorstw, o których mowa w obwieszczeniu Komisji w sprawie pomocy dla MŚP(29), tzn. o 15 punktów procentowych brutto(30) w przypadku regionów kwalifikujących się do objęcia ich odstępstwem określonym w lit. a), oraz o 10 punktów procentowych brutto w przypadku regionów kwalifikujących się do objęcia och zwolnieniem na mocy lit. c). Ostateczny pułap stosuje się wobec podstawy dla MŚP. Uzupełnienia dla małych i średnich przedsiębiorstw nie dotyczą przedsiębiorstw transportowych.

4.10. Pomoc dla inwestycji początkowych musi zostać uzależniona, poprzez formę płatności lub warunki związane z jej uzyskaniem, od utrzymania danej inwestycji przez okres co najmniej pięciu lat.

Pomoc na tworzenie nowych miejsc pracy

4.11. Jak wspomniano w punkcie 4.1, pomoc regionalna może dotyczyć również tworzenia nowych miejsc pracy. Jednak w odróżnieniu od pomocy na tworzenie nowych miejsc pracy, która została zdefiniowana w Wytycznych w sprawie pomocy dotyczącej zatrudnienia, i która odnosi się do miejsc pracy nie powiązanych z projektami inwestycyjnymi(31), w niniejszym dokumencie koncentrujemy się wyłącznie na miejscach pracy związanych z realizacją inwestycji początkowych(32).

4.12. Tworzenie nowych miejsc pracy oznacza wzrost netto ich liczby(33) w danym przedsiębiorstwie w porównaniu ze średnią z pewnego okresu czasu. Dlatego też od ich liczby należy odjąć liczbę miejsc pracy zlikwidowanych w tym samym okresie czasu(34).

4.13. Jak i w przypadku pomocy inwestycyjnej, pomoc przeznaczona na tworzenie nowych miejsc pracy, o której mowa w niniejszych Wytycznych, musi być dostosowana do charakteru i natężenia regionalnych problemów, dla rozwiązania których została przyznana. Komisja stoi na stanowisku, że wielkość pomocy nie może przekraczać określonej procentowo części kosztów wynagrodzenia(35) zatrudnionej osoby, wyliczonych za okres dwóch lat. Procent ten jest równy intensywności pomocy inwestycyjnej w danym regionie.

4.14. Pomoc związana z tworzeniem nowych miejsc pracy musi zostać uzależniona, poprzez formę płatności lub warunki związane z jej uzyskaniem, od utrzymania stworzonego miejsca pracy przez okres co najmniej pięciu lat.

Pomoc operacyjna

4.15. 2 Pomoc regionalna przeznaczona na zmniejszenie kosztów bieżących przedsiębiorstw (pomoc operacyjna) jest z zasady zakazana.

Jednakże w wyjątkowych okolicznościach taka pomoc może być przyznana w regionach uprawnionych na mocy odstępstwa przewidzianego w art. 87 ust. 3 lit. a)(36) Traktatu, pod warunkiem że jest ona uzasadniona pod względem przyczyniania się do rozwoju regionalnego i swego charakteru oraz jeżeli jej poziom jest proporcjonalny do niedogodności, które ma niwelować(37). Do Państwa Członkowskiego należy wykazanie istnienia niedogodności oraz ustalenie skali ich znaczenia. Pomoc operacyjna musi być ograniczona w czasie i stopniowo zmniejszana.

4.16. 3 W wyjątkowych wypadkach, pomoc operacyjna, która nie jest ani stopniowo zmniejszana ani ograniczona w czasie może być zatwierdzona, jeżeli są spełnione niżej określone warunki.

4.16.1. W regionach peryferyjnych, kwalifikujących się do skorzystania z wyłączenia na mocy art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu, oraz w regionach o niskiej gęstości zaludnienia, kwalifikujących się albo do skorzystania z wyłączenia na mocy art. 87 ust. 3 lit. a) albo na mocy art. 87 ust. 3 lit. c) na podstawie kryterium gęstości zaludnienia określonego w ppkt 3.10.4, pomoc, która nie jest stopniowo zmniejszana ani ograniczona w czasie i jest przeznaczona na wyrównanie części dodatkowych kosztów transportu(38) może być zatwierdzona na specjalnych warunkach(39). Zadaniem Państwa Członkowskiego jest udowodnienie, że takie dodatkowe koszty istnieją i ustalenie ich wielkości.

4.16.2. Ponadto w regionach peryferyjnych kwalifikujących się do skorzystania z wyłączenia na mocy art. 87 ust. 3 lit. a) i c) Traktatu pomoc, która jest zarówno stopniowo zmniejszana, jak i ograniczona w czasie, może być zatwierdzona, jeżeli jest przeznaczona na wyrównanie dodatkowych kosztów powstających w toku działalności gospodarczej z tytułu czynników (oddalenie, wyspiarski charakter, niewielki rozmiar, trudna topografia i klimat oraz zależność gospodarcza od niewielkiej liczby produktów) określonych w art. 299 ust. 2 Traktatu, których trwałość i połączenie poważnie hamuje rozwój takich regionów. Zadaniem Państwa Członkowskiego jest ustalenie wielkości dodatkowych kosztów i udowodnienie, że są one związane z czynnikami określonymi w art. 299 ust. 2.

Proponowana pomoc musi być uzasadniona pod względem przyczyniania się do rozwoju regionalnego i pod względem swego charakteru; jej poziom musi być proporcjonalny do dodatkowych kosztów, na wyrównanie których jest ona przeznaczona.

Poziom wyrównania dodatkowych kosztów będzie również badany na podstawie poziomu rozwoju osiągniętego przez region.

I wreszcie, w celu zapewnienia, że regularna ponowna ocena poziomu pomocy gwarantuje jej długookresowe dostosowanie do sytuacji zainteresowanego regionu, pomoc będzie zatwierdzona przez Komisję na okres, który upłynie najpóźniej w terminie upływu okresu ważności map krajowej pomocy regionalnej, obowiązujących w czasie zatwierdzenia programu przez Komisję.

4.17. 4 Pomoc operacyjna przeznaczona na wspieranie eksportu(40) między Państwami Członkowskimi nie jest dopuszczona.

Zasady dotyczące kumulacji pomocy

4.18. Pułapy intensywności pomocy określone zgodnie z kryteriami wymienionymi w punktach 4.8 i 4.9, mają zastosowanie do łącznej pomocy:

- jeżeli jest ona przyznawana w ramach kilku systemów regionalnych,

- jeżeli pomoc ta pochodzi ze środków lokalnych, regionalnych, krajowych bądź wspólnotowych.

4.19. Można łączyć pomoc na tworzenie nowych miejsc pracy, o której mowa w punktach 4.11 do 4.14 z pomocą inwestycyjną przedstawioną w punktach 4.4 do 4.10(41), z zastrzeżeniem pułapów intensywności określonych dla danego regionu(42).

4.20. Jeżeli wydatki kwalifikujące się do objęcia ich pomocą regionalną w całości lub części kwalifikują się również do objęcia ich pomocą przeznaczoną na inne cele, to wspólna część podlega najkorzystniejszemu pułapowi w ramach danego systemu.

4.21. Jeżeli Państwo Członkowskie postanawia, że pomoc państwa w ramach jednego systemu może zostać połączona z pomocą wynikającą z innego systemu, to dla każdego z tych systemów musi ono określić sposób, w jaki zapewni ono zgodność z warunkami określonymi powyżej.

5. Mapa pomocy regionalnej oraz oświadczenie o zgodności pomocy

5.1. Regiony Państwa Członkowskiego kwalifikujące się do objęcia ich odstępstwami oraz pułapami intensywności pomocy przeznaczonej na inwestycje początkowe lub tworzenie nowych miejsc pracy, które zostały zaakceptowane dla każdego regionu, tworzą wspólnie mapę pomocy regionalnej tego państwa.

5.2. Na mocy postanowień art. 92 ust. 3 Traktatu Państwa Członkowskie notyfikują projekt mapy sporządzony zgodnie z kryteriami określonymi w punktach 3.5, 3.10, 4.8 i 4.9. Komisja przyjmuje mapę zgodnie z procedurą określoną w art. 93 Traktatu, zazwyczaj w drodze pojedynczej decyzji dla wszystkich odnośnych regionów Państwa Członkowskiego, oraz na czas określony. Krajowe mapy pomocy regionalnej są okresowo rewidowane.

5.3. W interesie zapewnienia spójności między decyzjami Komisji w dziedzinie polityki konkurencji, a decyzjami dotyczącymi regionów kwalifikujących się do przyznania pomocy z funduszy strukturalnych, okres ważności map jest w zasadzie dostosowany do harmonogramu pomocy w ramach tych ostatnich.

5.4. Komisja akceptuje projekty systemów pomocy jeżeli sporządzona została mapa lub w terminie późniejszym pod warunkiem określenia na potrzeby takiej mapy regionów, pułapów pomocy oraz czasu jej trwania.

5.5. Wdrażanie systemów wymienionych w punkcie 5.4 jest przedmiotem rocznych sprawozdań przedkładanych przez Państwa Członkowskie Komisji zgodnie z obowiązującymi zasadami(43).

5.6. W okresie ważności mapy Państwa Członkowskie mogą zażądać naniesienia na nią modyfikacji, jeżeli wykażą, że warunki społeczno-gospodarcze uległy istotnym zmianom. Zmiany takie mogą dotyczyć wysokości intensywności pomocy oraz regionów kwalifikujących się do jej otrzymania, pod warunkiem że możliwość dołączenia nowych regionów zostanie zrekompensowana wyłączeniem regionów o takiej samej liczbie ludności. Ważność zmodyfikowanej mapy wygasa z dniem określonym dla mapy oryginalnej.

5.7. W przypadku regionów tracących w wyniku rewizji mapy pomocy regionalnej swój status wynikający z postanowień art. 92 ust. 3 lit. a), oraz uzyskujących status wynikający z postanowień art. 92 ust. 3 lit. c), Komisja może zaakceptować w okresie przejściowym stopniową redukcję intensywności pomocy w tempie liniowym bądź szybszym, do momentu, w którym osiągnięty zostanie pułap intensywności wynikający z zastosowania zasad określonych w punktach 4.8 i 4.9 powyżej(44)(45). Okres przejściowy nie powinien przekraczać dwóch lat w przypadku pomocy operacyjnej oraz czterech lat w przypadku pomocy przeznaczonej na inwestycje początkowe i tworzenie nowych miejsc pracy.

5.8. W celu sporządzenia mapy Państwa Członkowskie są proszone o notyfikowanie Komisji na mocy art. 93 ust. 3 Traktatu wszelkich innych czynników, poza listą regionów proponowanych jako kwalifikujące się do objęcia ich odstępstwami oraz pułapów intensywności pomocy, które należy wziąć pod uwagę przy określaniu ram systemowych dla systemów pomocy (cel i forma pomocy, wielkość przedsiębiorstw itd.), które proponują przyjąć na szczeblu centralnym, regionalnym bądź lokalnym. W okresie ważności mapy oraz w granicach jej obowiązywania wszelkie systemy odpowiadające ramom systemowym, mogą być notyfikowane według przyspieszonej procedury.

6. Wejście w życie, wdrażanie i przegląd

6.1. Z wyjątkiem przepisów przejściowych, o których mowa w punktach 6.2 i 6.3 poniżej, Komisja będzie oceniać zgodność pomocy regionalnej ze wspólnym rynkiem na podstawie niniejszych Wytycznych od momentu rozpoczęcia ich stosowania. Jednakże wszelkie propozycje, które zostały notyfikowane przed ogłoszeniem niniejszych Wytycznych dla Państw Członkowskich, i co do których Komisja nie podjęła jeszcze ostatecznej decyzji, będą oceniane na podstawie kryteriów obowiązujących w momencie składania notyfikacji.

Ponadto Komisja zaproponuje Państwom Członkowskim odpowiednie środki na mocy postanowień art. 93 ust. 1 Traktatu o WE w celu zapewnienia, aby wszystkie mapy pomocy regionalnej oraz systemy pomocy regionalnej obowiązujące od dnia 1 stycznia 2000 roku były zgodne z niniejszymi Wytycznymi.

W związku z powyższym Komisja złoży propozycję, jako stosowny środek na mocy art. 93 ust. 1, aby Państwa Członkowskie ograniczyły okres ważności wszystkich list regionów otrzymujących pomoc, które zostały zaakceptowane przez Komisję bezterminowo bądź też których okres ważności upływa po 31 grudnia 1999 roku, do dnia 31 grudnia 1999 roku.

Komisja zaproponuje również, jako stosowny środek na mocy postanowień art. 93 ust. 1, aby Państwa Członkowskie wprowadziły zmiany do wszystkich istniejących systemy pomocy regionalnej, które będą obowiązywać po 31 grudnia 1999 roku tak, by od 1 stycznia 2000 roku doprowadzić do ich zgodności z niniejszymi Wytycznymi. Komisja zaproponuje także, aby Państwa Członkowskie ogłosiły proponowane zmiany w terminie sześciu miesięcy.

6.2. Ponieważ kryteria uzyskania pomocy regionalnej na mocy odstępstwa określonego w art. 92 ust. 3 lit. a) i c) dla regionów otrzymujących największą pomoc zostały zaakceptowane do dnia 31 grudnia 1999 roku, a także w celu zapewnienia do tego momentu sprawiedliwego traktowania Państw Członkowskich, do 31 grudnia 1999 roku Komisja może wprowadzić odstępstwa od niniejszych Wytycznych w zakresie zbadania list regionów otrzymujących pomoc (nowych list bądź zmian) notyfikowanych przed 1 stycznia 1999 roku, pod warunkiem że ważność tych list wygasa w dniu 31 grudnia 1999 roku. W takich przypadkach Komisja będzie nadal opierać się na sposobie określonym w Komunikacie(46).

6.3. Również w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania Państw Członkowskich Komisja może wprowadzić do dnia 31 grudnia 1999 roku odstępstwo od niniejszych Wytycznych w celu zbadania zgodności intensywności pomocy oraz pułapów w zakresie kombinacji proponowanych w nowych systemach, spraw ad hoc i modyfikacji istniejących systemów, notyfikowanych przed 1 stycznia 1999 roku, pod warunkiem że ważność wspomnianych pułapów i intensywności dla tych kombinacji wygasa w dniu 31 grudnia 1999 roku lub, że intensywność oraz pułapy dla kombinacji proponowanych od 1 stycznia 2000 roku będą zgodne z niniejszymi Wytycznymi.

6.4. Komisja dokona przeglądu niniejszych Wytycznych w terminie pięciu lat od momentu rozpoczęcia ich stosowania. Może ona również w dowolnym momencie podjąć decyzję o ich zmianie, jeżeli okaże się to konieczne z przyczyn związanych z polityką konkurencji bądź też w celu uwzględnienia innych wspólnotowych polityk lub zobowiązań międzynarodowych.

______

(1) Patrz: Komisja Wspólnot Europejskich, Prawo konkurencji we Wspólnotach Europejskich, tom IIA: Zasady stosowane wobec pomocy państwa, Bruksela - Luksemburg, 1995, str. 187 i nast.

(2) Dokumenty zastąpione niniejszymi Wytycznymi, łącznie z ich załącznikami, to:

- Komunikat Komisji dla Rady (Dz.U. C 111, 4.11.1971, str. 7);

- Komunikat Komisji dla Rady (KOM(73) 1110, 27.6.1973);

- Komunikat Komisji dla Rady (KOM(75) 77 wersja ostateczna, 26.2.1975);

- Komunikat Komisji dla Państw Członkowskich (Dz.U. C 31, 3.2.1979, str. 9);

- Komunikat Komisji dla Państw Członkowskich w sprawie sposobu stosowania postanowień art. 92 ust. 3 lit. a) i c) wobec pomocy regionalnej (Dz.U. C 212, 12.8.1988, str. 2);

- Komunikat Komisji dla Państw Członkowskich w sprawie referencji i zniżek stosowanych we Francji, Irlandii i Portugalii (Dz.U. C 10, 16.1.1990, str. 8);

- Komunikat Komisji dla Państw Członkowskich w sprawie sposobu stosowania postanowień art. 92 ust. 3 lit. a) wobec pomocy regionalnej (Dz.U. C 163, 4.7.1990, str. 6);

- Obwieszczenie Komisji adresowane do Państw Członkowskich i innych zainteresowanych stron w sprawie zmiany Części II Komunikatu w sprawie sposobu stosowania postanowień art. 92 ust. 3 lit. a) i c) wobec pomocy regionalnej (Dz.U. C 364, 20.12.1994, str. 8).

Wytyczne są zgodne z kryteriami określonymi w uchwale Rady z dnia 20 października 1971 roku (Dz.U. C 111, 4.11.1971, str. 1). W odniesieniu do obwieszczenia dotyczącego referencji i zniżek (Dz.U. C 273, 9.9.1997, str. 3), to nie stanowi ono już części dokumentów związanych z pomocą regionalną, ponieważ w całości dotyczy pomocy państwa.

(3) Za pomoc regionalną uznaje się również pomoc dla małych i średnich przedsiębiorstw, która umożliwia zwiększenie pomocy na rozwój regionalny.

(4) Patrz: wnioski Rady z 6-7 listopada 1995 roku w sprawie polityki konkurencji oraz konkurencyjności przemysłu.

(5) Sektory, w których obowiązują specyficzne zasady mające pierwszeństwo przed niniejszymi Wytycznymi, to: transport, sektor stalowy, przemysł stoczniowy, włókna syntetyczne oraz pojazdy silnikowe. Oprócz tego w odniesieniu do inwestycji objętych wielosektorowymi ramami regionalnej pomocy dla dużych projektów zastosowanie mają specyficzne wartości.

(6) Patrz: w tym zakresie orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawie 730/79 Philip Morris [1980] ECR 2671, paragraf 17, oraz w sprawie C-169/96, Hiszpania przeciwko Komisji [1997] ECR I-135, paragraf 20.

(7) Patrz: w tym zakresie orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T-380/94 AIUFFASS oraz AKT [19961 ECR II-2169, w paragrafie 54.

(8) Patrz: w tym zakresie orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w połączonych sprawach C-278/92, C-279/92 oraz C-280/92, Hiszpania przeciwko Komisji [1994] ECR 1-4103.

(9) W związku z tym w ramach Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków im równoważnych tego rodzaju pomoc została wyraźnie wyłączona z kategorii pomocy regionalnej nie podlegającej zaskarżeniu (dopuszczalnej bez dokładnego badania).

(10) Pomoc ad hoc dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji może podlegać specyficznym zasadom i nie jest postrzegana jako typowa pomoc regionalna. Obowiązujące aktualnie zasady są opublikowane w Dzienniku Urzędowym Dz.U. C 368, 23.12.1994, str. 12.

(11) Regiony kwalifikujące się do odstępstwa, o którym mowa w lit. a) liczą obecnie 22,7 % populacji Wspólnoty, natomiast regiony kwalifikujące się do odstępstwa określonego w lit. c) - 24 %.

(12) Sprawa 248/84, Niemcy przeciwko Komisji [1987] ECR 4013, w paragrafie 19.

(13) NUTS: Nomenklatura Statystycznych Jednostek Terytorialnych.

(14) Podstawą jest tutaj założenie, że wskaźnik PKB może syntetycznie odzwierciedlać obydwa wymienione zjawiska.

(15) Uniemożliwiając przejściowe wyjątki wynikające ze stosowania punktu 8 Załącznika III do niniejszych Wytycznych.

(16) Patrz: w związku z tym: orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości w sprawach nr 730/79 Philip Morris, w paragrafie 26, oraz nr 310/85 Deufil [1987] ECR 901, w paragrafie 18.

(17) Patrz: punkty 4.8 i 4.9.

(18) Z powodu liczby ludności Luksemburg również stanowi wyjątek od tej zasady.

(19) Kryterium wprowadzone obwieszczeniem Komisji zacytowanym w odnośniku 2, tiret ósmy.

(20) Minimalny wkład w wysokości 25 % nie może zawierać żadnych środków uzyskanych w ramach pomocy. Nie dotyczy to, na przykład, przypadków, w których pożyczka korzysta z dopłat do oprocentowania lub rządowych gwarancji zawierających element pomocy.

(21) Tak więc pojęcie to nie obejmuje reinwestycji. Pomoc na tego rodzaju inwestycji zaliczana jest do kategorii pomocy operacyjnej, w odniesieniu do której zastosowanie mają zasady przedstawione w punktach 4.15 do 4.17. Z zakresu tego pojęcia wyłączona jest również pomoc na restrukturyzację finansową przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji (Dz.U. C 368, 23.12.1994, str. 12). W rozumieniu punktu 2.5 wspomnianych Wytycznych pomoc na restrukturyzację, jeżeli dotyczy ona działań inwestycyjnych (racjonalizacji, modernizacji, dywersyfikacji), może zostać przyznana bez konieczności dokonywania odrębnej notyfikacji w ramach systemu pomocy regionalnej. Jednak, ponieważ taka pomoc regionalna stanowi część proponowanej pomocy na restrukturyzację przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji, to musi ona zostać uwzględniona w analizie dokonywanej na podstawie wspomnianych Wytycznych).

(22) Patrz: odnośnik 10 jeśli chodzi o aktualnie obowiązujący tekst tych Wytycznych

(23) W sektorze transportowym wydatków na zakup urządzeń transportowych (mienie ruchome) nie można zaliczyć do jednolitego wykazu wydatków (podstawy standardowej). Tego rodzaju wydatki nie kwalifikują się w związku z tym do objęcia ich pomocą przeznaczoną na inwestycje początkowe.

(24) Jeżeli zakupowi towarzyszy inna inwestycja początkowa, wydatek z nią związany powinien zostać doliczony do kosztów zakupu

(25) W przypadku małych i średnich przedsiębiorstw stosowane kryteria i warunki zostały zdefiniowane we wspólnotowych Wytycznych w sprawie pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw, Dz.U. C 213, 23.7.1996, str. 4.

(26) Jeżeli chodzi o stosowaną metodę przeliczenia, zobacz Załącznik I.

(27) Zaliczają się do nich: francuskie departamenty zamorskie (FOD), Azory, Madera oraz Wyspy Kanaryjskie (Zobacz Deklaracja 26 w sprawie najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, stanowiącą Załącznik do Traktatu o Unii Europejskiej).

(28) PKB oraz stopę bezrobocia należy liczyć na poziomie III NUTS.

(29) Uzupełnienia pomocy regionalnej są również przewidziane w przypadku pomocy na badania i rozwój, a także pomocy w zakresie ochrony środowiska naturalnego. Podstawa wyliczania takiej pomocy różni się jednakże od podstawy stosowanej w przypadku pomocy regionalnej (łącznie z wariantem dotyczącym małych i średnich przedsiębiorstw). Uzupełnienia, o których mowa, są dodawane nie do pomocy regionalnej, ale do innych jej rodzajów. Mające obecnie zastosowanie wobec obydwu rodzajów wymienionej pomocy teksty zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Dz.U. C 45, 17.2.1996, str. 6, w przypadku badań i rozwoju, oraz w Dzienniku Urzędowym Dz.U. C 72, 10.3.1996, str. 3, w przypadku ochrony środowiska naturalnego.

(30) Intensywność uzupełnień pomocy brutto jest liczona zgodnie z definicją zawartą w Wytycznych w sprawie pomocy dla małych i średnich przedsiębiorstw.

(31) Obecnie obowiązująca wersja - Zobacz Dz.U. C 334, 12.12.1995, str. 4.

(32) Miejsce pracy jest uważane za powiązane z realizacją inwestycji początkowej, jeżeli praca dotyczy działalności, z którą wiąże się inwestycja oraz jeżeli zostało utworzone w ciągu trzech lat od daty zakończenia inwestycji. W trakcie tego okresu miejsca pracy utworzone wskutek wzrostu stopy wykorzystania mocy produkcyjnych wynikających z inwestycji również są uważane za powiązane z inwestycją.

(33) Liczba miejsc pracy odpowiada liczbie rocznych jednostek roboczych (ALU), tzn. liczbie osób zatrudnionych przez jeden rok w pełnym wymiarze czasu, natomiast osoby pracujące w niepełnym wymiarze czasu oraz sezonowo są liczone jako ułamki ALU.

(34) Nie trzeba dodawać, że definicja ta jest prawdziwa zarówno w odniesieniu do istniejących zakładów, jak i nowopowstałych.

(35) Koszty wynagrodzenia obejmują wynagrodzenie brutto, tzn. przed opodatkowaniem, oraz obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne. Komisja rezerwuje sobie prawo do stosowania wspólnotowych statystyk dotyczących średnich kosztów wynagrodzenia w poszczególnych Państwach Członkowskich jako punktu odniesienia.

(36) Nowy numer odpowiada przyjętemu w Traktacie z Amsterdamu.

(37) Pomoc operacyjna przyjmuje w szczególności formę zwolnień podatkowych oraz obniżenia wysokości składek na ubezpieczenie społeczne.

(38) Dodatkowe koszty transportu oznaczają nadzwyczajne koszty spowodowane przepływem towarów w granicach danego kraju. W żadnych okolicznościach pomoc tego rodzaju nie może być pomocą mającą na celu zwiększenie eksportu, ani też nie może stanowić środków o skutkach równoważnych ilościowym ograniczeniom importu w rozumieniu art. 30 Traktatu o WE.

(39) Jeżeli chodzi o specjalne warunki dla regionów kwalifikujących się do przyznania pomocy na podstawie odstępstwa określonego w art. 92 ust. 3 lit. c) w oparciu o kryterium gęstości zaludnienia, Zobacz Załącznik II. W odniesieniu do innych regionów kwalifikujących się do przyznania pomocy w celu zrekompensowania dodatkowych kosztów transportu, to mające zastosowanie warunki są podobne do warunków określonych w Załączniku II.

(40) Zobacz odnośnik 3 obwieszczenia o pomocy de minimis, Dz.U. C 68, 6.3.1996, str. 9.

(41) Pomocy na tworzenie nowych miejsc pracy oraz pomocy inwestycyjnej, o której mowa w niniejszych Wytycznych, nie można łączyć z pomocą na tworzenie nowych miejsc pracy, określoną w odnośniku 31, ponieważ są one stosowane w różnych okolicznościach i różnym czasie. Jednak zwiększenie pomocy dla kategorii beneficjentów znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji jest dopuszczalne w ramach rozwiązań określonych w Wytycznych w sprawie pomocy przeznaczonej na zatrudnienie.

(42) Warunek ten jest uważany za spełniony, jeżeli suma pomocy dla inwestora początkowego, wyrażona jako procent inwestycji, oraz pomoc przeznaczona na tworzenie nowych miejsc pracy, wyrażona jako procent kosztów wynagrodzenia, nie przekracza najbardziej korzystnej kwoty wynikającej z zastosowania jednego z pułapów ustalonych dla danego regionu zgodnie z kryteriami określonymi w punktach 4.8 i 4.9, lub pułapu określonego stosownie do kryteriów wskazanych w punkcie 4.13.

(43) Jeżeli chodzi o obecnie obowiązujące zasady, patrz pismo Komisji do Państw Członkowskich z dnia 22 lutego 1994 roku, zmienione pismem z dnia 2 sierpnia 1995 roku.

(44) Przepisy przejściowe nie mają zastosowania do części regionów poziomu II NUTS tracących swój status wynikający z postanowień art. 92 ust. 3 lit. a), które musiałyby zostać wykluczone z nowej mapy pomocy, jeżeli nie można uzyskać dodatkowego procentowego wskaźnika gęstości zaludnienia poprzez zastosowania drugiej modyfikacji określonej w punkcie 8 Załącznika III do niniejszych Wytycznych.

(45) W świetle szczególnie trudnej sytuacji Irlandia Północna zachowa swój status jako region wyjątkowy, a obowiązujący w jej przypadku pułap będzie wynosić 40 %.

(46) Komunikat Komisji w sprawie sposobu stosowania postanowień art. 92 ust. 3 lit. a) i c) wobec pomocy regionalnej: Patrz: odnośnik 2, piąte tiret.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

EKWIWALENT DOTACJI NETTO W RAMACH POMOCY INWESTYCYJNEJ

Metoda wyliczenia ekwiwalentu dotacji netto (EDN) jest stosowana przez Komisję przy ocenie systemów pomocy notyfikowanych przez Państwa Członkowskie. W związku z tym Państwa Członkowskie nie muszą jej w zasadzie stosować. Jest ona tutaj publikowana wyłącznie w celu zapewnienia przejrzystości.

1.

ZASADY OGÓLNE

Wyliczenie ekwiwalentu dotacji netto (EDN) polega na sprowadzeniu wszystkich form pomocy związanej z inwestycjami(1) do wspólnego środka, niezależnie od kraju, tzn. intensywności netto, dla celów porównania ich ze sobą lub z początkowo określonym pułapem. Obejmuje ono ex ante metodę porównawczą, która nie zawsze odzwierciedla praktykę stosowaną w księgowości.

Intensywność netto stanowi końcową korzyść, jaką przedsiębiorstwo może uzyskać z wartości pomocy bez podatku w relacji do inwestycji, na którą została ona przyznana. W wyliczeniu tym można brać pod uwagę jedynie wydatki kapitału trwałego związane z ziemią, budynkami i urządzeniami, które stanowią standardową podstawę.

W przypadku systemów, których podstawa obejmuje wydatki dodatkowe, te ostatnie muszą stanowić pewną ograniczoną, proporcjonalną część wydatków stanowiących podstawę standardową. Tak więc wszystkie systemy zostaną przeanalizowane w świetle ich intensywności sprowadzonej do wydatków ujętych w podstawie standardowej, jak to zostało pokazane na poniższych przykładach(2).

Przykład 1

- Podstawa systemu: urządzenia

- Maksymalna intensywność systemu: 30 %

Ponieważ wszystkie wydatki kwalifikujące się do objęcia ich systemem pomocy są ujęte w podstawie standardowej, to Komisja bez żadnych problemów uwzględni maksymalną intensywność pomocy, tzn. 30 %. Jeżeli pułap intensywności dopuszczony przez Komisję w tym regionie wynosi 30 %, to systemy zostanie pod tym kątem uznany za zgodny.

Przykład 2

- Podstawa systemu: urządzenia, budynki + patenty do wysokości

20 % wcześniejszych wydatków

- Maksymalna intensywność systemu: 30 %

Wszystkie wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą są ujęte w podstawie standardowej (urządzenia, budynki) lub na liście wydatków na wartości niematerialne (patenty). Te ostatnie wydatki nie mogą przekraczać 25 % podstawy standardowej. W tych okolicznościach Komisja bez problemów uwzględni maksymalną intensywność pomocy, tzn. 30 %. Jeżeli dopuszczony przez Komisję pułap intensywności w tym regionie wynosi 30 %, to system zostanie uznany pod tym kątem za zgodny.

Przykład 3

- Podstawa systemu: budynki, urządzenia, ziemia + zapasy do

wysokości 50 % poniesionych wydatków

- Maksymalna intensywność systemu: 30 %

Komisja uwzględni maksymalną intensywność pomocy zmniejszoną do podstawy standardowej, tzn. 30 % × 1,5 = 45 %. Jeżeli dopuszczony przez Komisję pułap intensywności w tym regionie wynosi 30 %, to system nie zostanie pod tym kątem uznany za zgodny, chyba że jego intensywność zostanie obniżona do 30 %/1,5 = 20 %.

Przykład 4

- Podstawa systemu: budynki

- Maksymalna intensywność systemu: 60 %

Jeżeli dopuszczony przez Komisję pułap intensywności w tym regionie wynosi 30 %, to nie trzeba dostosowywać do niego pomocy. Intensywność systemu jest wyższa, aniżeli regionalny pułap, ale dotyczy ona zredukowanej podstawy. Dlatego też system nie zostanie uznany za zgodny pod tym kątem, chyba że dodany zostanie wyraźny warunek dotyczący przestrzegania regionalnego pułapu w odniesieniu do pełnej podstawy.

Określenie EDN bazuje wyłącznie na wyliczeniu podatku oraz wartości bieżącej, z wyjątkiem przypadków pewnych form pomocy, które wymagają specjalnego traktowania. Wyliczenia takie opierają się na elementach dostarczanych przez system pomocy bądź przepisy prawa podatkowego danego kraju, a także na określonych parametrach ustalonych przez konwencję.

1.1. Opodatkowanie

Intensywność pomocy musi być liczona po opodatkowaniu, tzn. po potrąceniu należnych od niej podatków, w szczególności podatku od dochodów przedsiębiorstw. Jest to podstawa dla ekwiwalentu dotacji netto (EDN), który stanowi pomoc przypadającą dla odbiorcy po uiszczeniu odpowiednich podatków przy założeniu, że przedsiębiorstwo przynosi zyski już od pierwszego roku tak, że od kwoty pomocy pobierany jest podatek w maksymalnej wysokości.

1.2. Dyskonto

Wartość bieżąca jest liczona na poszczególnych etapach ustalania EDN. Po pierwsze, jeżeli pomoc i/lub wydatki inwestycyjne rozkładają się nierównomiernie w czasie, pod uwagę należy brać faktyczny harmonogram wypłaty pomocy oraz dokonywanych wydatków. W konsekwencji wydatki inwestycyjne oraz płatności z tytułu pomocy są wstecznie dyskontowane na koniec roku, w którym przedsiębiorstwo dokonało swojego pierwszego odpisu amortyzacyjnego. Po drugie, wartość bieżąca jest liczona na podstawie korzyści uzyskanych przy spłacie subsydiowanej pożyczki lub poboru podatku od dotacji.

Stosowana w takich przypadkach stawka jest stawką referencyjna/stawką dyskontową ustalaną przez Komisję dla każdego Państwa Członkowskiego. Poza tym jest ona również stosowana do wyliczania dopłat do oprocentowania niskooprocentowanych pożyczek.

1.3. Przypadki specyficzne

Oprócz przedstawionych powyżej wyliczeń podatku i dyskonta niektóre z form pomocy wymagają specjalnego traktowania. W przypadku pomocy przeznaczonej na wynajęcie budynku pomoc jest mierzona na podstawie zniżki wynikającej z różnicy między czynszem płaconym przez przedsiębiorstwo a teoretycznym czynszem stanowiącym równowartość stawki referencyjnej stosowanej wobec wartości budynku powiększonym o kwotę odpowiadającą amortyzacji tego budynku w danym roku. Podobna metoda stosowana jest w przypadku finansowania leasingu(3).

W przypadku pomocy przeznaczonej na wydzierżawienie gruntu teoretyczny czynsz jest wyliczany na podstawie stawki referencyjnej pomniejszonej o stopę inflacji, zastosowanej do wartości gruntu.

2.

EKWIWALENT DOTACJI NETTO DLA POMOCY INWESTYCYJNEJ W FORMIE DOTACJI KAPITAŁOWEJ

2.1. Zasady ogólne

Pomoc inwestycyjna przyznawana przedsiębiorstwu w formie dotacji kapitałowej jest wyrażana najpierw jako procent inwestycji stanowiący nominalną równowartość dotacji lub równowartość dotacji brutto.

Zgodnie z powszechną metodą wyceny, ekwiwalent dotacji netto (EDN) dla pomocy to korzyść przypadającą dla jej odbiorcy po zapłaceniu podatku od dochodów przedsiębiorstwa.

W większości przypadków dotacje jako takie nie podlegają opodatkowaniu, ale są odliczane od wartości podlegających amortyzacji inwestycji. Oznacza to, że inwestor amortyzuje co roku mniejszą kwotę, aniżeli w przypadku gdyby nie otrzymał pomocy. Ponieważ kwota amortyzacji jest potrącana z podatku od podlegających opodatkowaniu dochodów, to dotacja zwiększa proporcje kwot zabieranych co roku przez państwo w formie podatku od dochodów przedsiębiorstw.

Przedstawiona powyżej metoda opodatkowania dotacji, która polega na doliczeniu dotacji do zysków równolegle z amortyzacją, jest jedną z najpowszechniej stosowanych we wszystkich Państwach Członkowskich, jednak w pewnych systemach pomocy można spotkać inne sposoby opodatkowywania.

2.2. Przykłady wyliczeń

Przykład 1: Pomoc nie podlega opodatkowaniu

We wszystkich Państwach Członkowskich dotacje są ujmowane w księgowości jako dochód i podlegają opodatkowaniu. Jednakże mogą one być zwolnione z podatku, szczególnie w przypadku pomocy na określone badania i rozwój. W takiej sytuacji EDN stanowi równowartość nominalnej dotacji.

Przykład 2: Inwestycja pociąga za sobą wyłącznie jeden rodzaj wydatków i dotacja w całości podlega opodatkowaniu pod koniec pierwszego roku podatkowego

Oznacza to, że cała dotacja podlega podatkowi od dochodów przedsiębiorstw począwszy od pierwszego roku. Konwencja ta nie jest zbyt dotkliwa, jeżeli pamięta się o tym, że przedsiębiorstwa, które w pierwszych latach swojego działania odnotowują straty, mogą je przenosić na kilka kolejnych lat finansowych.

Aby wyliczyć EDN dla dotacji, odlicza się od niej kwotę pobranego podatku.

Przykładowo: inwestycja: 100

nominalna dotacja: 20

stawka podatku: 40,0 %.

Pobrany podatek wynosi więc 20 × 40 % = 8.

EDN będzie wynosić: (200 - 8)/100 = 12 %.

Przykład 3: Inwestycja pociąga za sobą wyłącznie jedną kategorię wydatków, a dotacja podlega opodatkowaniu liniowemu przez pięć lat.

W tym przypadku dotacja podlega opodatkowaniu w równych częściach przez pięć lat. Tak więc przez pięć lat co roku do dochodów doliczana będzie jedna piąta pomocy. Aby wyliczyć EDN od dotacji odliczane są obniżone kwoty podatku pobieranego co roku od jednej piątej pomocy na mocy przepisów prawa podatkowego.

Przykładowo: inwestycja: 100

dotacja nominalna: 20

stawka podatku: 40,0 %

stawka zniżki: 8 %

Poniższa tabela pokazuje, jak wyliczane są pobierane co roku podatki oraz obniżone wartości:

OkresPodatek pobrany od dotacjiWspółczynnik dyskontaWartość dyskontowa
(1)(2)(1) × (2)
Koniec 1. roku(20/5) × 40 %1,01,600
Koniec 2. roku(20/5) × 40 %1/(1 + 0,08)11,481
Koniec 3. roku(20/5) × 40 %1/(1 + 0,08)21,372
Koniec 4. roku(20/5) × 40 %1/(1 + 0,08)31,270
Koniec 5. roku(20/5) × 40 %1/(1 + 0,08)41,176
Razem6,900

Suma łączna w ostatniej kolumnie reprezentuje kwotę pobieranych co roku obniżonych podatków. Aby wyliczyć ekwiwalent dotacji netto należy je potrącić z kwoty dotacji nominalnej.

Tak więc EDN wynosi: (20 - 6,9)/100 = 13,1 %.

Uwaga: Podatek pobierany od dotacji jest obniżany pod koniec pierwszego roku przy założeniu, że jest to data, z którą przedsiębiorstwo dokonuje swojego pierwszego odpisu amortyzacyjnego.

Przykład 4: Inwestycja pociąga za sobą trzy kategorie wydatków kapitałowych: ziemia, budynki i urządzenia, opodatkowane według różnych skali czasowych.

Trzy rodzaje wydatków stanowią coś, co jest nazywane standardową podstawą pomocy. Wydatki są rozkładane w ramach tej podstawy w rozbiciu różniącym się w zależności od Państwa Członkowskiego, co zostało przedstawione w poniższej tabeli:

ZiemiaBudynkiUrządzenia
Belgia 54055
Niemcy 53065
Francja 55045
Włochy 53065
Luksemburg 55045
Niderlandy 54055
Zjednoczone Królestwo102070
Dania 54550
Grecja 32770
Hiszpania 54055
Irlandia 55045
Portugalia 32572
Austria 53065
Finlandia 11980
Szwecja 54550

Czynniki te są stosowane do wyliczenia teoretycznego EDN w ramach systemów pomocy. Z drugiej strony, w poszczególnych przypadkach pomocy w podstawie standardowej stosowany jest faktyczny rozkład tych trzech kategorii wydatków.

Ponieważ skala czasowa, według której dotacja podlega opodatkowaniu, różni się w zależności od kategorii wydatków, to pierwszy krok polega na proporcjonalnym rozbiciu dotacji na pozycje stanowiące standardową podstawę pomocy.

Kolejnym krokiem jest wyliczenie kwot pobieranego podatku, odrębnie dla każdej kategorii wydatków (wyliczenia te są takie same, jak w przykładzie 3).

Na koniec, w celu wyliczenia EDN podatki są potrącane z nominalnej wartości dotacji:

EDN = dotacja nominalna minus:

- Podatek pobrany od pomocy przyznanej na grunty

- Podatek pobrany od pomocy przyznanej na budynki

- Podatek pobrany od pomocy przyznanej na urządzenia

Przykładowo: inwestycja: 100

z czego: - ziemia: 3, nie podlega amortyzacji

- budynki: 33, amortyzacja liniowa przez okres 20 lat

- urządzenia: 64, amortyzacja malejąca przez okres 5 lat

dotacja nominalna: 20

stawka podatku: 55 %

stawka zniżki: 8 %

Aby wyliczyć podatek od pomocy przyznanej na grunty

Ogólnie rzecz biorąc ziemia nie podlega amortyzacji. Zakładając, że pomoc podlega opodatkowaniu według takiego samego kalendarza, co amortyzacja, to pomoc przyznana na ziemię nie podlega opodatkowaniu, a z kwoty dotacji przyznanej na grunt nie potrąca się żadnego podatku.

Aby wyliczyć podatek od pomocy przyznanej na budynki

Zakładając, że pomoc przyznana na budynki podlega opodatkowaniu w równych ratach oraz takim samym czasie, co amortyzacja, tzn. w ciągu 20 lat:

– nominalna dotacja przyznana na budynki wynosiłaby: 20 × 33 % = 6,6

– co roku część dotacji doliczonej do zysków wynosiłaby: 6,6/20 = 0,33

– kwota podatku pobranego od tej części wynosiłaby: 0,33 × 55 % = 0,18.

Kwota w wysokości 0,18 byłaby należna od corocznych zysków przez okres 20 lat w odniesieniu do dotacji przyznanej na budynki. Jeżeli pod koniec pierwszego roku kwota ta zostanie obniżona (ten sam rodzaj wyliczenia, co w przykładzie 3), to łączna wysokość podatku pobranego w tym okresie od pomocy przyznanej na budynki wyniesie 1,925.

Aby wyliczyć podatek od pomocy przyznanej na urządzenia

Załóżmy, że pomoc przyznana na urządzenia podlega opodatkowaniu według takiego samego kalendarza, co amortyzacja, tzn. malejąco przez pięć lat po następujących stawkach: 40 %, 24 %, 14,4 %, 10,8 % oraz 10,8 %.

W odróżnieniu od budynków, wysokość opodatkowania jest tutaj co roku inna. Dlatego też podatek należy wyliczać co roku. Udział nominalnej dotacji przyznanej na urządzenia wynosi 20 × 64 % = 12,8.

Aby wyliczyć obciążenia podatkowe

OkresPodatek pobrany od dotacjiWspółczynnik dyskontaWartość dyskontowa
(1)(2)(1) × (2)
Koniec 1. roku12,8 × 40 % × 55 %1,02,816
Koniec 2. roku12,8 × 24 % × 55 %1/(1 + 0,08)11,564
Koniec 3. roku 12,8 × 14,4 % × 55 %1/(1 + 0,08)20,869
Koniec 4. roku 12,8 × 10,8 % × 55 %1/(1 + 0,08)30,604
Koniec 5. roku 12,8 × 10,8 % × 55 %1/(1 + 0,08)40,559
Razem6,412

Aby wyliczyć EDN:

- dotacja nominalna 20

minus

- podatek pobrany od pomocy przyznanej na grunty 0

- podatek pobrany od pomocy przyznanej na budynki - 1,925

×

- podatek pobrany od pomocy przyznanej na urządzenia - 6,412

EDN 11,6 %.

Uwagi:

1. Opodatkowanie dotacji, o którym mowa we wspólnym sposobie oceny pomocy, podlega zarówno przepisom prawa podatkowego danych Państw Członkowskich, jak i specjalnym przepisom dotyczącym danego systemu pomocy.

2. Dla celów wyliczenia EDN konieczne są w związku z tym dokładne informacje o:

– skali podatku od dochodów w danym kraju,

– obowiązujących przepisach dotyczących amortyzacji lub specyficznej metody doliczania pomocy do zysków wynikających z danego systemu.

3.

EKWIWALENT DOTACJI NETTO DLA POMOCY INWESTYCYJNEJ W FORMIE SUBSYDIOWANEJ POŻYCZKI

3.1. Zasady ogólne

Pomoc inwestycyjna przyznawana przedsiębiorstwu w formie subsydiowanej pożyczki jest wyrażana najpierw jako liczba procentowych punktów udzielonej obniżki, tzn. różnica między stawką referencyjną a stawką pobraną przez pożyczkodawcę.

Wyłącznym skutkiem obniżki oprocentowania jest zmniejszenie wysokości pobieranych odsetek, ponieważ zakłada się, że spłata pożyczonego kapitału jest dokonywana w taki sam sposób, niezależnie od tego, czy odsetki są obniżone, czy też w normalnej wysokości.

Korzyść uzyskiwana w trakcie spłaty pożyczki wyrażana jest jako procentowa część inwestycji, tak jak to ma miejsce w przypadki dotacji kapitałowych. Daje to ekwiwalent dotacji nominalnej bądź ekwiwalent dotacji brutto.

Nie jest to ostateczna korzyść, jaką przedsiębiorstwo uzyskuje dzięki subsydiowaniu oprocentowania. Ponieważ spłacane odsetki są odliczane od podlegających opodatkowaniu dochodów, to subsydiowana pożyczka oznacza stratę części tego rodzaju korzyści podatkowej poprzez zwiększenie kwoty zabieranej przez państwo w formie podatku od dochodu przedsiębiorstw.

W konsekwencji, ekwiwalent dotacji netto (EDN) wyliczany jest poprzez potrącenie z dotacji brutto ekwiwalentu podatku pobieranego przez państwo w związku ze wzrostem podlegających opodatkowaniu zysków wynikających z obniżenia oprocentowania pożyczki.

Jak i w przypadku dotacji, EDN dla subsydiowanej pożyczki bazuje na elementach zawartych bądź to w systemie pomocy bądź też w przepisach prawa podatkowego danego państwa, jak również wszelkich innych czynnikach wynikających z konwencji.

Do wyliczenia EDN dla pomocy inwestycyjnej w formie subsydiowanej pożyczki konieczne są następujące elementy:

– okres pożyczki,

– długość okresu karencyjnego, tzn. początkowego okresu, w którym nie trzeba dokonywać żadnych spłat pożyczki, przy czym odsetki są płacone od łącznej kwoty pożyczonego kapitału,

– liczba punktów procentowych obniżki,

– okres trwania obniżki, niekoniecznie równy okresowi, na który została udzielona pożyczka,

– kwota pożyczki wyrażona jako procent lub część inwestycji,

– stawka referencyjna/stawka zniżki,

– stawka podatkowa.

Konieczna jest również znajomość warunków spłaty pożyczki. W większości przypadków pożyczka spłacana jest w sposób liniowy, w równych ratach, przy czym odsetki naliczane są od pozostałej do spłacenia części kapitału. Czasami spłata polega na stałych ratach rocznych, co należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu NGE.

3.2. Przykłady wyliczeń

Przykład 1

1. Parametry

– pożyczka została udzielona na okres dziesięciu lat przy spłacie liniowej oraz bez okresu karencji,

– obniżka wynosi trzy punkty procentowe przez cały okres pożyczki,

– pożyczka stanowi 40 % inwestycji,

– stawka referencyjna/stawka dyskontowa wynosi 8 %,

– stawka podatku wynosi 35 %.

2. Wyliczenie elementu jednostkowej darowizny

Element jednostkowej darowizny to ekwiwalent nominalnej dotacji równej zniżce w wysokości jednego punktu procentowego dla pożyczki stanowiącej 100 % inwestycji, z uwzględnieniem parametrów pomocy. Jest on wyliczany w następujący sposób:

Koniec rokuPożyczka: pozostała do spłacenia części kapitałuJednopunktowa obniżkaUzyskana korzyśćWspółczynnik dyskontaWartość dyskontowa(*)
(1)(2)(1) × (2)(3)(1) × (2) × (3)
11001 %11/(1 + 0,08)10,926
2901 %0,91/(1 + 0,08)20,772
3801 %0,81/(1 + 0,08)30,635
4701 %0,71/(1 + 0,08)40,515
5601 %0,61/(1 + 0,08)50,408
6501 %0,51/(1 + 0,08)60,315
7401 %0,41/(1 + 0,08)70,233
8301 %0,31/(1 + 0,08)80,162
9201 %0,21/(1 + 0,08)90,100
10101 %0,11/(1 + 0,08)100,046
Element jednostkowej darowizny4,112
(*) Dyskontowanie rozpoczyna się z początkiem pierwszego roku.

3. Wyliczenie ekwiwalentu dotacji netto

Ekwiwalent dotacji netto wyliczany jest po prostu poprzez pomnożenie elementu jednostkowej darowizny przez parametry pomocy (trzypunktowa obniżka, 40 % udział w inwestycji, nie podlegająca opodatkowaniu część pomocy: (1 - 35 %):

EDN = 4,112 × 3 × 40 % (1 - 35 %) = 3,21 %

Przykład 2

1. Parametry

Parametry są takie same, jak w przykładzie 1, ale przy dwuletnim okresie karencji spłaty. Oznacza to, że przez pierwsze dwa lata kapitał nie jest spłacany. Tak więc dziesięcioletnia pożyczka zostanie spłacona w ośmiu równych częściach począwszy od trzeciego roku. Odsetki płacone są przez dziesięć lat od pozostałej do spłacenia kwoty pożyczonego kapitału.

2. Wyliczenie elementu jednostkowej darowizny

Koniec rokuPożyczka: pozostała do spłacenia części kapitałuJednopunktowa obniżkaUzyskana korzyśćWspółczynnik dyskontaWartość dyskontowa(*)
(1)(2)(1) × (2)(3)(1) × (2) × (3)
11001 %11/(1 + 0,08)10,926
21001 %11/(1 + 0,08)20,857
31001 %11/(1 + 0,08)30,794
487,51 %0,8751/(1 + 0,08)40,643
575,01 %0,7501/(1 + 0,08)50,510
662,51 %0,6251/(1 + 0,08)60,394
7501 %0,5001/(1 + 0,08)70,292
837,51 %0,3751/(1 + 0,08)80,203
925,01 %0,2501/(1 + 0,08)90,125
1012,51 %0,1251/(1 + 0,08)100,058
Element jednostkowej darowizny4,802 %
(*) Dyskontowanie rozpoczyna się z początkiem pierwszego roku.

3. Aby wyliczyć ekwiwalent dotacji netto

Jak w przykładzie 1, element jednostkowej darowizny jest mnożony przez liczbę procentowych punktów obniżki, część wydatków pokrytych przez pożyczkę oraz uzupełnienie stawki podatkowej:

EDN = 4,802 × 3 × 40 % × (1 - 55 %) = 3,75 %.

Uwaga: Jak widać, wskutek wprowadzenia okresu karencji NGE uległ zwiększeniu, mimo, że pozostałe elementy pozostały bez zmian. Okres karencji zwiększa pozostałe co roku do spłaty saldo, i tym samym korzyści wynikające ze obniżki, a w konsekwencji element jednostkowej darowizny.

Przykład 3

1. Parametry

Jak w przykładzie 2, ale pożyczka ma być spłacana w stałych rocznych ratach.

W tym przypadku metoda wyliczenia zasadniczo różni się od metody stosowanej w poprzednich dwóch przykładach: najpierw wyliczane są "normalne" roczne raty z wyłączeniem obniżki oprocentowania, następnie raty "obniżone"; różnica między nimi jest wyliczana z roku na rok, a wyniki obniżane w celu uzyskania ekwiwalentu dotacji.

2. Aby wyliczyć ekwiwalent dotacji

Stałe roczne raty, wyrażone jako procent pożyczki, są wyliczane w następujący sposób:

A = i/(1-rn),

gdzie r = 1/(1 + i).

przy czym "i" stanowi stopę oprocentowania, a "n" liczbę lat, dla których wyliczana jest rata. Poniższe wyliczenie dotyczy pożyczki w wysokości 100 jednostek:

RokNormalne ratyObniżone raty roczneUzyskana korzyśćWspółczynnik dyskontaWartość dyskontowa(*)
(1)(2)(3)(4)(3) × (4)
18531/(1 + 0,08)12,778
28531/(1 + 0,08)22,572
317,40115,4721,9291/(1 + 0,08)31,532
417,40115,4721,9291/(1 + 0,08)41,418
517,40115,4721,9291/(1 + 0,08)51,313
617,40115,4721,9291/(1 + 0,08)61,216
717,40115,4721,9291/(1 + 0,08)71,126
817,40115,4721,9291/(1 + 0,08)81,042
917,40115,4721,9291/(1 + 0,08)90,965
1017,40115,4721,9291/(1 + 0,08)100,894
Ekwiwalent dotacji14,85 %
(*) Dyskontowanie rozpoczyna się z początkiem pierwszego roku.

3. Aby wyliczyć ekwiwalent dotacji netto

Ekwiwalent dotacji netto wyliczany jest poprzez pomnożenie ekwiwalentu dotacji przez jej proporcję, a następnie odjęcie kwoty pobranej w formie podatku:

EDN = 14,85 × 40 % × (1 - 35 %) = 3,65 %.

Uwaga: jeżeli nie ma okresu karencji, to EDN wyliczony w ten sam sposób wyniesie 3,41 %.

3.3. Formuła wyliczenia EDN dla subsydiowanej pożyczki

Poprzednie metody, które łatwo przetransponować na arkusz kalkulacyjny, umożliwiają wyliczenie EDN dla niskooprocentowanych pożyczek według parametrów danego przypadku. W standardowych przypadkach EDN można również wyliczyć bezpośrednio przy zastosowaniu poniższej formuły:

1. Warunki

- i oznacza stawkę referencyjną per odstęp czasowy, a r = 1/(1 + i),

- i' oznacza subsydiowaną stawkę per odstęp czasowy między terminami płatności, a r- = 1/(1 + i'),

- P oznacza okres (wyrażony liczbą odstępów czasowych między terminami płatności) pożyczki,

- Q oznacza proporcję,

- T oznacza stawkę podatku

- F oznacza wyrażony liczbą odstępów czasowych okres karencji spłaty kapitału: w okresie karencji spłacane są jedynie odsetki od pożyczki według subsydiowanych stawek

(jeżeli nie ma okresu karencji, to F = 0).

2. Spłata liniowa

3. Spłata w stałych ratach rocznych

______

(1) Pomoc podatkową można uznać za pomoc związaną z inwestycjami, jeżeli opiera się ona na kwocie zainwestowanej w regionie. Ponadto z inwestycjami mogą się wiązać wszelkie podatki, jeżeli ustalony zostanie pułap wyrażony jako procent kwoty zainwestowanej w danym regionie. Jeżeli przyznanie pomocy podatkowej rozciąga się na okres kilku lat, to saldo pod koniec danego roku może zostać przeniesione na rok następny oraz zwiększone o stopę referencyjną.

(2) Ten system przeliczania intensywności nie ma zastosowania wobec inwestycji niematerialnych, o których mowa w punkcie 4.6 tekstu głównego.

(3) Należy zauważyć, że wydatki związane z zakupem ziemi bądź budynku przez wynajmującą firmę mogą być uznane za wydatki kwalifikujące się do objęcia ich pomocą pod warunkiem że udowodniona zostanie konieczność takiej pomocy.

ZAŁĄCZNIK  II

POMOC PRZEZNACZONA NA ZREKOMPENSOWANIE DODATKOWYCH KOSZTÓW TRANSPORTU W REGIONACH KWALIFIKUJĄCYCH SIĘ DO ZWOLNIENIA NA MOCY POSTANOWIEŃ ART. 92 UST. 3 ITL. C) W OPARCIU O KRYTERIUM GĘSTOŚCI ZALUDNIENIA

Warunki, które należy spełnić

– pomoc może mieć na celu jedynie zrekompensowanie dodatkowych kosztów transportu. Zainteresowane Państwo Członkowskie musi wykazać, że rekompensata jest niezbędna z przyczyn obiektywnych. Nigdy nie może dojść do nadmiernej rekompensaty. Należy uwzględnić inne systemy pomocy dla sektora transportowego.

– pomoc może zostać przyznana wyłącznie w odniesieniu do dodatkowych kosztów transportu towarów w granicach danego kraju. Nie może to być pomoc eksportowa.

– pomoc musi być możliwa do wcześniejszej obiektywnej kwantyfikacji na podstawie współczynnika pomocy przypadającej na jeden kilometr bądź też w oparciu o współczynnik pomocy przypadającej na jeden kilometr oraz na jednostkę wagi. Co roku muszą być sporządzane sprawozdania, które będą między innymi pokazywać, w jaki sposób funkcjonują te współczynniki.

– szacunki dotyczące dodatkowych kosztów muszą dotyczyć najbardziej ekonomicznej formy transportu oraz najkrótszej trasy między miejscem produkcji bądź przetwarzania towarów, a rynkami zbytu.

– pomoc może zostać przyznana wyłącznie przedsiębiorstwom zlokalizowanym na obszarach kwalifikujących się do przyznania pomocy regionalnej w oparciu o nowy test dotyczący gęstości zaludnienia. Na obszary takie składają się zasadniczo regiony geograficzne poziomu III NUTS o gęstości zaludnienia mniejszej, aniżeli 12,5 mieszkańca na kilometr kwadratowy. Jednak w doborze obszarów dopuszczalna jest pewna elastyczność, z zastrzeżeniem następujących ograniczeń:

– elastyczność taka nie może oznaczać wzrostu liczby ludności objętej pomocą transportową,

– regiony poziomu III NUTS kwalifikujące się w ramach takiej elastyczności muszą posiadać gęstość zaludnienia niższą, aniżeli 12,5 mieszkańca na kilometr kwadratowy,

– muszą one sąsiadować z regionami poziomu III NUTS, które przeszły test na niską gęstość zaludnienia,

– ich liczba ludności musi być niewielka w porównaniu z łącznym zasięgiem pomocy transportowej,

– Nie można udzielać żadnej pomocy dla transportu bądź przesyłania towarów przedsiębiorstw posiadających alternatywną lokalizację (produkty branż wydobywczych, elektrowni wodnych itp.),

– Pomoc transportowa przyznawana przedsiębiorstwom działającym w branżach, które Komisja uznaje za wrażliwe (pojazdy silnikowe, włókna syntetyczne, przemysł stoczniowy i stalowy) musi zawsze być uprzednio notyfikowana i podlegać obowiązującym dla danego sektora wytycznym.

ZAŁĄCZNIK  III

METODA USTALANIA PUŁAPÓW LUDNOŚCI OBJĘTEJ ODSTĘPSTWEM ZAWARTYM W ART. 92 UST. 3 LIT. C)

1. Komisja ustala najpierw ogólny pułap zasięgu pomocy regionalnej we Wspólnocie. Określa on maksymalny procentowy udział ludności całej Wspólnoty, jaki mogą stanowić regiony kwalifikujące się do objęcia odstępstwem zawartym w art. 92 ust. 3.

2. Regiony kwalifikujące się do przyznania pomocy regionalnej na mocy odstępstwa z art. 92 ust. 3 lit. a), oraz ich ogólny zasięg na wspólnotowym szczeblu, są określane w sposób zewnętrzny i automatyczny poprzez zastosowanie kryterium 75,0 % produktu krajowego brutto na jednego mieszkańca, mierzonego według standardu siły nabywczej (SSN). Decyzja Komisji w sprawie ogólnego pułapu określa więc równocześnie wspólnotowy pułap zasięgu w ramach odstępstwa wynikającego z art. 92 ust. 3 lit. c). Pułap dotyczący art. 92 ust. 3 lit. c) wyliczany jest poprzez odjęcie z pułapu ogólnego ludności regionów kwalifikujących się do objęcia ich odstępstwem określonym w art. 92 ust. 3 lit. a).

3. Rozdział wspólnotowego pułapu w ramach art. 92 ust. 3 lit. c) na poszczególne Państwa Członkowskie jest dokonywany według klucza podziału (por. sekcja I), który uwzględnia regionalne różnice w kontekście krajowym i wspólnotowym.

Uzyskane w ten sposób wyniki są dostosowywane w celu uwzględnienia niektórych innych aspektów (por. sekcja II).

1. KLUCZ PODZIAŁU

4. Klucz podziału dla wspólnotowego pułapu w ramach art. 92 ust. 3 lit. c) jest wyliczany na podstawie populacji regionów, które na szczeblu krajowym różnią się minimalnie w kategoriach produktu krajowego brutto i SSN na jednego mieszkańca oraz stopy bezrobocia, zdefiniowanych w relacji do określonych wartości progowych (por. punkt 5).

Stosowanymi jednostkami geograficznymi są obszary poziomu III NUTS. Dla każdego regionu III poziomu NUTS wyliczana jest średnia PKB/SSN na jednego mieszkańca oraz wskaźniki bezrobocia z trzech ostatnich lat, zdefiniowane w relacji do średniej krajowej. PKB/SSN na jednego mieszkańca oraz wskaźniki dotyczące bezrobocia są dostarczane przez Eurostat.

5. Wspomniane powyżej wartości progowe są wyliczane w odniesieniu do każdego z dwóch wymienionych kryteriów (PKB/SSN na jednego mieszkańca oraz stopy bezrobocia) oraz dla każdego zainteresowanego Państwa Członkowskiego. Wyliczenie jest dokonywane w dwóch etapach. Na pierwszym ustala się identyczne progi dla wszystkich Państw Członkowskich, w wysokości 85 dla PKB na jednego mieszkańca oraz 115 dla stopy bezrobocia. Na drugim etapie bazowe progi są dostosowywane w celu uwzględnienia relatywnej sytuacji Państw Członkowskich w porównaniu ze średnią wspólnotową. Stosowana formuła wygląda następująco:

gdzie wskaźnik europejski wyraża pozycję poszczególnych Państw Członkowskich pod kątem stopy bezrobocia bądź PKB/SSN na jednego mieszkańca, jako procent odpowiedniej średniej wspólnotowej. Wskaźnik europejski jest wyliczany jako średnia wartość z tego samego trzyletniego okresu, co w przypadku wskaźników regionalnych.

Tak więc, im bardziej korzystną sytuację posiada Państwo Członkowskie w zakresie bezrobocia bądź stopy życiowej, tym bardziej selektywne progi są stosowane przy rozdziale pułapu wynikającego z art. 92 ust. 3 lit. c), i odwrotnie.

Jednakże aby kryterium poziomu bezrobocia nie stało się zbyt rygorystyczne, odpowiadający mu próg podlega pułapowi w wysokości 150. Ułatwia to przyznawanie pomocy regionalnej w Państwach Członkowskich, które wykazują znaczące różnice w stopie krajowego bezrobocia, ale których sytuacja nie wydaje się niekorzystna na poziomie Wspólnoty. Ponieważ zaobserwowane między Państwami Członkowskimi różnice dotyczące progu PKB/SSN na jednego mieszkańca są niewielkie, to określenie poziomu minimalnego nie wydawało się konieczne.

6. Wskaźniki regionalne są następnie porównywane z wyżej wymienionymi progami, co umożliwia określenie, czy dany region wykazuje znaczące rozbieżności, które należy uwzględnić w wyliczeniu klucza podziału.

Ludność wszystkich regionów nie kwalifikujących się do przyznania pomocy regionalnej na mocy odstępstwa z a art. 92 ust. 3 lit. a), a które wykazują wystarczające rozbieżności w porównaniu z co najmniej jednym z dwóch wyżej wymienionych progów, jest agregowana dla każdego Państwa Członkowskiego. Klucz podziału dla pułapu w ramach art. 92 ust. 3 lit. c) jest definiowany stosownie do udziału każdego Państwa Członkowskiego w odpowiedniej populacji ludności Wspólnoty.

7. Z zastrzeżeniem korekt, o których mowa powyżej, pułap ludności dla każdego Państwa Członkowskiego w ramach odstępstwa z art. 92 ust. 3 lit. c) jest wyliczany poprzez bezpośrednie zastosowanie klucza podziału, tzn. poprzez pomnożenie pułapu związanego z art. 92 ust. 3 lit. c), wyrażonego w liczbie ludności, przez udział danego Państwa Członkowskiego w uzyskanej sumie łącznej.

2. KOREKTY

8. Uzyskane w ten sposób wyniki są w razie konieczności korygowane w celu:

– zagwarantowania każdemu Państwu Członkowskiemu, że liczba ludności otrzymującej pomoc na mocy odstępstwa z art. 92 ust. 3 lit. c) będzie co najmniej równa 15 %, oraz nie będzie przekraczała 50 % jego ludności nie objętej odstępstwem określonym w art. 92 ust. 3 lit. a),

– osiągnięcia w każdym Państwie Członkowskim poziomu wystarczającego do uwzględnienia wszystkich regionów, które właśnie utraciły swój status w ramach art. 92 ust. 3 lit. a) oraz obszarów o niskiej gęstości zaludnienia,

– ograniczenia zmniejszenia udziału Państwa Członkowskiego w ogólnym pułapie (w ramach obydwu odstępstw zawartych w art. 92 ust. 3) do 25 % poprzedniego pułapu.

9. Uzyskane wyniki w przypadku Państw Członkowskich, których nie dotyczą bezpośrednio wyżej wymienione korekty, są następnie proporcjonalnie dostosowywane tak, aby suma poszczególnych pułapów równała się pułapowi określonemu w ramach art. 92 ust. 3 lit. c) dla całej Wspólnoty.

1 Pkt 3.10.4. zmieniony przez wytyczne z dnia 9 września 2000 r. (Dz.U.UE.C.00.258.5) zmieniające nin. wytyczne z dniem notyfikacji.
2 Pkt 4.15 zmieniony przez wytyczne z dnia 9 września 2000 r. (Dz.U.UE.C.00.258.5) zmieniające nin. wytyczne z dniem notyfikacji.
3 Pkt 4.16 zmieniony przez wytyczne z dnia 9 września 2000 r. (Dz.U.UE.C.00.258.5) zmieniające nin. wytyczne z dniem notyfikacji.
4 Pkt 4.17 zmieniony przez wytyczne z dnia 9 września 2000 r. (Dz.U.UE.C.00.258.5) zmieniające nin. wytyczne z dniem notyfikacji.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.