Dyrektywa 78/1027/EWG dotycząca koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności lekarzy weterynarii

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1978.362.7

Akt utracił moc

Wersja od: 31 lipca 2001 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 18 grudnia 1978 r.

dotycząca koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności lekarzy weterynarii

(78/1027/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 23 grudnia 1978 r.)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, a w szczególności jego art. 49, 57, 66 i 235,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

mając na uwadze opinię Parlamentu Europejskiego ⁽²⁾,

mając na uwadze opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

w celu wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie weterynarii, zgodnie z zaleceniem dyrektywy Rady 78/1026/EWG z dnia 18 grudnia 1978 r. w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie weterynarii, łącznie ze środkami mającymi na celu ułatwienie skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług ⁽⁴⁾, porównywalny charakter kształcenia w Państwach Członkowskich pozwala, aby koordynacja w tym zakresie ograniczała się do wymogu zachowania minimalnych norm, pozostawiając przy tym Państwom Członkowskim swobodę organizacji kształcenia;

koordynacja warunków wykonywania tych czynności określona w niniejszej dyrektywie nie wyklucza żadnych późniejszych działań koordynacyjnych;

koordynacja przewidziana w niniejszej dyrektywie obejmuje kształcenie zawodowe lekarzy weterynarii; w odniesieniu do kształcenia, obecnie większość Państw Członkowskich nie dokonuje rozróżnienia między lekarzami weterynarii prowadzącymi działalność jako pracownicy najemni i lekarzami weterynarii pracującymi na własny rachunek; w celu wsparcia w najszerszym możliwym zakresie swobodnego przepływu wykwalifikowanych pracowników we Wspólnocie, tak szybko, jak jest to możliwe, konieczne wydaje się rozszerzenie stosowania niniejszej dyrektywy na lekarzy weterynarii zatrudnionych jako pracownicy najemni,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

1. 1 Państwa Członkowskie wymagają od osób pragnących rozpocząć wykonywanie zawodu lekarza weterynarii, aby posiadały dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji w zakresie weterynarii, określone w Załączniku do dyrektywy 78/1026/EWG, gwarantujących, że podczas pełnego okresu kształcenia dana osoba uzyskała:

a) ² dostateczną znajomość dziedziny, na której lekarze weterynarii opierają swą działalność;

b) dostateczną znajomość budowy i funkcjonowania zdrowych zwierząt, ich hodowli, reprodukcji, higieny ogólnej, a także żywienia, włącznie z technologią stosowaną podczas produkcji i konserwacji żywności odpowiadającej ich potrzebom;

c) dostateczną znajomość zachowania się i ochrony zwierząt;

d) ³ dostateczną znajomość przyczyn, natury, przebiegu, skutków, diagnozy i leczenia chorób zwierząt, rozpatrywanych indywidualnie czy też grupowo; włączając specjalistyczną wiedzę o chorobach, które mogą się przenosić na człowieka;

e) dostateczną znajomość medycyny prewencyjnej;

f) dostateczną znajomość higieny i technologii produkcji, wytwarzania oraz wprowadzania do obiegu zwierzęcych artykułów spożywczych lub artykułów spożywczych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do konsumpcji przez człowieka;

g) dostateczną znajomość przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do wyżej wymienionych dziedzin;

h) dostateczne doświadczenie kliniczne i praktyczne pod odpowiednim nadzorem.

2. Całkowity czas trwania kształcenia w zakresie weterynarii obejmuje co najmniej pięcioletnie studia w pełnym wymiarze godzin z zakresu teorii i praktyki prowadzone przez uniwersytet, instytucję szkolnictwa wyższego uznawaną za instytucję o statusie równoważnym lub pod nadzorem uniwersytetu oraz obejmuje co najmniej przedmioty wymienione w Załączniku.

3. Aby zostać przyjętym na takie studia, kandydat musi posiadać dyplom lub świadectwo, które daje mu prawo przyjęcia na dane studia na uniwersytetach Państwa Członkowskiego lub w instytucji szkolnictwa wyższego uznawanej za instytucję o statusie równoważnym.

4. Żadne z postanowień niniejszej dyrektywy nie przeszkadza Państwom Członkowskim w przyznaniu na ich terytoriach, zgodnie z własnymi uregulowaniami, dostępu do działalności lekarza weterynarii i jej prowadzenia posiadaczom dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji zawodowych, które nie zostały uzyskane w Państwie Członkowskim.

5. 4 Jako środek przejściowy nie naruszający przepisów ust. 2, ustala się, że Włochy, których ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne dotyczące programu kształcenia nie były w pełni zgodne z wymogami określonymi w Załączniku w chwili, gdy dyrektywa 78/1026/EWG oraz niniejsza dyrektywa weszły w życie, mogą nadal stosować swe przepisy do osób, które rozpoczęły kształcenie w zakresie weterynarii nie później niż dnia 31 grudnia 1984 r.

Każde Państwo Członkowskie ma prawo żądać, aby posiadacze dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, uprawniających do wykonywania zawodu a wydane przez Włochy po ukończeniu kształcenia rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 1985 r. przedłożyli zaświadczenia, iż przez przynajmniej trzy kolejne lata z pięciu lat poprzedzających wydanie zaświadczenia wykonywali oni faktycznie i zgodnie z prawem czynności, chyba że do wymienionego wyżej dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji dołączone jest zaświadczenie wydane przez właściwe władze włoskie, w którym poświadczają one odbycie kształcenia w pełni zgodnego z wymogami zawartymi w niniejszym artykule i Załączniku.

Artykuł  2

Niniejsza dyrektywa stosuje się także do obywateli Państw Członkowskich, którzy zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników we Wspólnocie ⁽⁵⁾ prowadzą lub będą prowadzić jako pracownicy najemni działalność, o której mowa w art. 1 dyrektywy 78/1026/EWG.

Artykuł  3

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie środki niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą w terminie dwóch lat od jej notyfikacji i powiadomią o tym niezwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł  4

Niniejsza dyrektywa odnosi się do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 18 grudnia 1978 r.

	W imieniu Rady
	H.-D. GENSCHER
	Przewodniczący

_______

⁽¹⁾ Dz.U C 92 z dnia 20.7.1970, str. 18.

⁽²⁾ Dz.U C 19 z dnia 28.2.1972, str. 10.

⁽³⁾ Dz.U C 60 z dnia 14.6.1971, str. 3.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 362 z 23.12.1978, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U L 257 z dnia 19.10.1968, str. 2.

ZAŁĄCZNIK  ⁵

PROGRAM STUDIÓW WETERYNARYJNYCH

Program studiów prowadzących do uzyskania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji lekarza weterynarii powinien obejmować co najmniej poniższe przedmioty. Nauczanie jednego lub kilku z tych przedmiotów może odbywać się w ramach lub w związku z innymi przedmiotami.

A. Przedmioty podstawowe:

– fizyka,

– chemia,

– biologia świata zwierząt,

– biologia świata roślin,

– matematyka stosowana nauk biologicznych.

B. Przedmioty szczegółowe:

I grupa: nauki podstawowe:

– anatomia (włącznie z histologią i embriologią),

– fizjologia,

– biochemia,

– genetyka,

– farmakologia,

– farmacja,

– toksykologia,

– mikrobiologia,

– immunologia,

– epidemiologia,

– etyka zawodowa.

II grupa: nauki kliniczne:

– położnictwo,

– patologia (włącznie z anatomią patologiczną),

– parazytologia,

– medycyna i chirurgia kliniczna (włącznie z anestezjologią),

– zajęcia kliniczne ze zwierzętami domowymi, drobiem i innymi gatunkami zwierząt,

– medycyna prewencyjna,

– radiologia,

– reprodukcja i zakłócenia w reprodukcji,

– policja sanitarna izdrowiepubliczne,

– medycyna sądowa i ustawodawstwo weterynaryjne,

– terapeutyka,

– propedeutyka.

III grupa: produkcja zwierzęca:

– produkcja zwierzęca,

– żywienie zwierząt,

– agronomia,

– ekonomika rolnictwa,

– hodowla zwierząt,

– higiena weterynaryjna,

– etiologia i ochrona zwierząt.

IV grupa: higiena żywności:

– inspekcja i kontrola zwierzęcych artykułów spożywczych lub artykułów spożywczych pochodzenia zwierzęcego,

– higiena i technologia żywności,

– prace praktyczne (włącznie z praktykami w miejscach uboju i obróbki środków spożywczych).

Kształcenie praktyczne może przybrać formę stażu, o ile odbywa się on w pełnym wymiarze czasu i pod bezpośrednią kontrolą właściwego organu i nie przekracza sześciu miesięcy, w ramach pięcioletniego okresu całkowitych studiów.

Rozłożenie nauczania teoretycznego i praktycznego na poszczególne grupy materiału powinno być zrównoważone i skoordynowane w taki sposób, żeby wiadomości i doświadczenia wymienione w art. 1 ust. 1 niniejszej dyrektywy mogły być osiągnięte w sposób właściwy, aby pozwoliło to lekarzowi weterynarii na wywiązanie się ze wszystkich jego zadań.

¹ Art. 1 ust. 1 zmieniony przez art. 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

² Art. 1 ust. 1 lit. a) zmieniona przez pkt 1 sprostowania z dnia 14 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.212.32/2).

³ Art. 1 ust. 1 lit. d) zmieniona przez pkt 2 sprostowania z dnia 14 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.212.32/2).

⁴ Art. 1 ust. 5 dodany przez art. 19 dyrektywy nr 89/594/EWG z dnia 30 października 1989 r. (Dz.U.UE.L.89.341.19) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 8 listopada 1989 r.

⁵ Załącznik zmieniony przez pkt 3 sprostowaniaz dnia 14 sierpnia 2007 r. (Dz.U.UE.L.07.212.32/2).