Konwencja ustanowiona przez Radę zgodnie z art. 34 Traktatu o Unii Europejskiej o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Bruksela.2000.05.29.
Dz.U.UE.C.2000.197.3
Akt obowiązującyKONWENCJA
ustanowiona przez Radę zgodnie z art. 34 Traktatu o Unii Europejskiej o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej *
ODWOŁUJĄC SIĘ do aktu Rady ustanawiającego Konwencję o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej,
PRAGNĄC usprawnić współpracę sądową w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii, bez naruszania zasad chroniących wolność osobistą,
WSKAZUJĄC na wspólny interes państw członkowskich w zapewnieniu, aby wzajemna pomoc pomiędzy państwami członkowskimi była świadczona w sposób szybki i skuteczny, zgodny z podstawowymi zasadami ich prawa wewnętrznego, jak również w zgodzie z prawami osobistymi i zasadami Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 г.,
WYRAŻAJĄC swoje zaufanie do organizacji i funkcjonowania systemów prawnych państw członkowskich oraz ich zdolności do zagwarantowania sprawiedliwego procesu,
POSTANOWIŁY uzupełnić Europejską konwencję o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. oraz inne konwencje obowiązujące w tym zakresie - o Konwencję Unii Europejskiej,
UZNAJĄC, że postanowienia tych Konwencji nadal są stosowane w odniesieniu do wszelkich kwestii nieobjętych niniejszą Konwencją,
UZNAJĄC, że państwa członkowskie przywiązują wagę do wzmacniania współpracy sądowej, kontynuując jednocześnie stosowanie zasady proporcjonalności,
PRZYPOMINAJĄC, że niniejsza Konwencja reguluje pomoc prawną w sprawach karnych w oparciu o zasady Konwencji z dnia 20 kwietnia 1959 г.,
ZWAŻYWSZY jednakże, iż art. 20 niniejszej Konwencji reguluje pewne szczególne sytuacje dotyczące przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych, bez wywierania jakichkolwiek skutków na inne tego rodzaju sytuacje pozostające poza zakresem stosowania Konwencji,
ZWAŻYWSZY, że do sytuacji nieobjętych niniejszą Konwencją mają zastosowanie ogólne zasady prawa międzynarodowego,
UZNAJĄC, że niniejsza Konwencja nie wpływa na wykonywanie spoczywających na państwach członkowskich obowiązków w zakresie utrzymania porządku publicznego oraz zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego, jak również że każde państwo członkowskie samodzielnie określa, zgodnie z artykułem 33 Traktatu o Unii Europejskiej, warunki, według których będzie ono utrzymywać porządek publiczny oraz zapewniać bezpieczeństwo wewnętrzne,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
TYTUŁ I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
POSTANOWIENIA OGÓLNE
Stosunek do innych konwencji dotyczących pomocy prawnej
a) Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 г., dalej zwanej "Europejską konwencją o pomocy prawnej";
b) Protokołu dodatkowego z dnia 17 marca 1978 r. do Europejskiej konwencji o pomocy prawnej;
c) postanowień dotyczących pomocy prawnej w sprawach karnych Konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. o stopniowym znoszeniu kontroli na wspólnych granicach (dalej zwanej "Konwencją wykonawczą do Układu z Schengen"), które nie zostały uchylone na mocy art. 2 ust. 2;
d) rozdziału 2 Traktatu o ekstradycji oraz pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy Królestwem Belgii, Wielkim Księstwem Luksemburga oraz Królestwem Niderlandów z dnia 27 czerwca 1962 г., zmienionego Protokołem z dnia 11 maja 1974 r. (dalej zwanego "Traktatem Beneluksu"), w zakresie stosunków pomiędzy państwami członkowskimi Unii Gospodarczej Beneluksu.
Postanowienia dotyczące dorobku Schengen
Postępowania, w związku z którymi również udziela się pomocy prawnej
Formalności oraz procedury wykonywania wniosków o pomoc prawną
Wysyłanie oraz doręczanie dokumentów procesowych
a) adres osoby, dla której dokument jest przeznaczony jest nieznany albo niepewny; lub
b) odpowiednie przepisy proceduralne państwa członkowskiego wzywającego wymagają dowodu doręczenia dokumentu adresatowi - innego niż poświadczenie, jakie można uzyskać przy doręczeniu drogą pocztową; lub
c) nie można było doręczyć dokumentu drogą pocztową; lub
d) państwo członkowskie wzywające ma uzasadnione powody, aby sądzić, iż droga pocztowa będzie nieskuteczna lub jest niewłaściwa.
Przekazywanie wniosków o pomoc prawną
Wszelkie informacje kierowane przez państwo członkowskie w związku z postępowaniami przed sądami innego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 21 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej oraz art. 42 Traktatu Beneluksu mogą być przekazywane bezpośrednio między właściwymi organami sądowymi.
a) pomiędzy organem centralnym państwa członkowskiego a organem centralnym innego państwa członkowskiego; lub
b) pomiędzy organem sądowym jednego państwa członkowskiego a organem centralnym innego państwa członkowskiego.
Każde państwo członkowskie może zastosować zasadę wzajemności w odniesieniu do oświadczeń wskazanych powyżej.
a) wnioski o tymczasowe przekazanie lub tranzyt osób pozbawionych wolności, wymienione w art. 9 niniejszej Konwencji, w art. 11 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej oraz w art. 33 Traktatu Beneluksu;
b) zawiadomienia o skazaniach, o których mowa w art. 22 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej oraz art. 43 Traktatu Beneluksu. Jednakże wnioski o odpisy orzeczeń skazujących oraz orzeczeń o zastosowaniu środków wskazanych w art. 4 Protokołu dodatkowego do Europejskiej konwencji o pomocy prawnej mogą być przekazywane bezpośrednio do właściwych organów.
Przekazywanie informacji z własnej inicjatywy
TYTUŁ II
WNIOSKI DOTYCZĄCE SZCZEGÓLNYCH FORM POMOCY PRAWNEJ
WNIOSKI DOTYCZĄCE SZCZEGÓLNYCH FORM POMOCY PRAWNEJ
Zwrot
Odstąpienie, o którym mowa w ust. 2, nie narusza prawa państwa członkowskiego wezwanego do pobierania podatków lub należności celnych od prawowitego właściciela tych przedmiotów.
Tymczasowe przekazanie osób pozbawionych wolności dla celów postępowania karnego
Przesłuchanie w formie wideokonferencji
a) organ sądowy państwa członkowskiego wezwanego jest obecny podczas przesłuchania, jeżeli jest to konieczne przy udziale tłumacza; organ ten jest odpowiedzialny również za potwierdzenie tożsamości osoby przesłuchiwanej, jak również za przestrzeganie podstawowych zasad porządku prawnego państwa członkowskiego wezwanego. Jeżeli organ sądowy państwa członkowskiego wezwanego uzna, że podczas przesłuchania zostały naruszone podstawowe zasady porządku prawnego państwa członkowskiego wezwanego, natychmiast podejmuje on niezbędne działania w celu zapewnienia, aby przesłuchanie było kontynuowane zgodnie z tymi zasadami;
b) właściwe organy państwa członkowskiego wzywającego i wezwanego uzgodnią, w razie potrzeby, jakie środki należy podjąć w celu zapewnienia bezpieczeństwa osobie przesłuchiwanej;
c) przesłuchanie jest prowadzone bezpośrednio przez organ sądowy lub pod kierunkiem organu sądowego państwa członkowskiego wzywającego, zgodnie z jego własnym prawem;
d) na wniosek państwa członkowskiego wzywającego lub osoby, która ma zostać przesłuchana, państwo członkowskie wezwane zapewnia, aby osoba przesłuchiwana mogła skorzystać z pomocy tłumacza, o ile zaistnieje taka potrzeba;
e) osoba, która ma zostać przesłuchana, może powołać się na prawo do odmowy składania zeznań, które przysługuje jej na podstawie prawa państwa członkowskiego wezwanego lub wzywającego.
Każde państwo członkowskie przy składaniu powiadomienia określonego w art. 27 ust. 2 może oświadczyć, że nie będzie stosowało postanowienia akapitu pierwszego. Takie oświadczenie może zostać wycofane w każdym czasie.
Przesłuchania przeprowadza się jedynie za zgodą podejrzanego lub oskarżonego. Zasady, jakie mogą okazać się niezbędne dla ochrony praw podejrzanych lub oskarżonych, zostaną przyjęte przez Radę w formie wiążącego instrumentu prawnego.
Przesłuchanie świadków biegłych w formie konferencji telefonicznej
a) zawiadomienia świadka lub biegłego o czasie i miejscu przesłuchania;
b) zapewnienia potwierdzenia tożsamości świadka lub biegłego;
c) potwierdzenia, że świadek lub biegły wyraża zgodę na przesłuchanie w formie konferencji telefonicznej.
Państwo członkowskie wezwane może wyrazić swoją zgodę, z zastrzeżeniem zastosowania w całości lub w części odpowiednich postanowień art. 10 ust. 5 i 8. O ile nie uzgodniono inaczej, zastosowanie mają mutatis mutandis postanowienia art. 10 ust. 7.
Dostawy niejawnie nadzorowane
Wspólne zespoły śledcze
Wspólny zespół śledczy może zostać ustanowiony w szczególności, gdy:
a) w ramach postępowania karnego prowadzonego przez jedno z państw członkowskich należy przeprowadzić trudne i wymagające znacznych środków czynności śledcze dotyczące również innych państw członkowskich;
b) kilka państw członkowskich prowadzi postępowanie karne dotyczące przestępstw, których okoliczności wymagają podjęcia skoordynowanych, uzgodnionych działań na terytoriach zaangażowanych w to państwach członkowskich.
Wniosek o utworzenie wspólnego zespołu śledczego może zostać złożony przez którekolwiek z zainteresowanych państw członkowskich. Zespół tworzy się na terytorium jednego z państw członkowskich, w którym spodziewane jest prowadzenie dochodzeń.
a) kierownikiem zespołu jest przedstawiciel właściwego organu uczestniczącego w postępowanich karnych z państwa członkowskiego, w którym działa zespół. Kierownik zespołu będzie działał w granicach swoich uprawnień przysługujących mu na podstawie prawa wewnętrznego;
b) zespół prowadzi swoje działania zgodnie z prawem państwa członkowskiego, na którego terytorium działa. Członkowie zespołu wykonują swoje zadania pod kierownictwem osoby wymienionej w lit. a), z uwzględnieniem warunków określonych przez ich własne organy w porozumieniu o utworzeniu zespołu;
c) państwo członkowskie, na którego terytorium działa zespół, podejmuje niezbędne działania organizacyjne dla umożliwienia mu tego działania.
a) w celach, dla których zespół został utworzony;
b) w celu ujawniania, prowadzenia czynności śledczych i ścigania przestępstw, pod warunkiem uzyskania uprzedniej zgody ze strony państwa członkowskiego, w którym informacje stały się dostępne. Państwo to może odmówić wyrażenia zgody jedynie w przypadkach, w których takie wykorzystanie stanowiłoby zagrożenie dla postępowań karnych prowadzonych na terytorium tego państwa członkowskiego, lub w których to państwo członkowskie mogłoby odmówić pomocy prawnej;
c) w celu zapobieżenia bezpośredniemu i poważnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa publicznego oraz nie naruszając lit. b), jeżeli w następstwie tego wszczęte zostanie postępowanie karne;
d) dla innych celów w zakresie uzgodnionym pomiędzy państwami członkowskimi ustanawiającymi zespól.
Operacje pod przykryciem
Odpowiedzialność karna funkcjonariuszy
Podczas przeprowadzania operacji, o których mowa w art. 12, 13 oraz 14, funkcjonariusze z państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, w którym przeprowadzana jest operacja, są uważani za funkcjonariuszy państwa członkowskiego, w którym przeprowadzana jest operacja w odniesieniu do przestępstw popełnionych przeciwko nim lub przez nich.
Odpowiedzialność cywilna funkcjonariuszy
TYTUŁ III
PRZECHWYTYWANIE PRZEKAZÓW TELEKOMUNIKACYJNYCH
PRZECHWYTYWANIE PRZEKAZÓW TELEKOMUNIKACYJNYCH
Organy dla zarządzenia przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych
Dla celów stosowania postanowień art. 18, 19 oraz 20 "właściwy organ" oznacza organ sadowy lub - w przypadku gdy organy sądowe nie są właściwe w obszarze objętym niniejszymi postanowieniami - równorzędny właściwy organ określony zginie z art. 24 ust. 1 lit. e), działający dla celów postępowania karnego.
Wnioski o przekazów telekomunikacyjnych
a) przechwycenie oraz niezwłocznie przekazanie państwu członkowskiemu wzywającemu przekazów telekomunikacyjnych; lub
b) przechwycenie, zarejestrowanie, a następnie przekazanie państwu członkowskiemu wzywającemu zapisu przekazu telekomunikacyjnego.
a) w państwie członkowskim wzywającym, a państwo członkowskie wzywające potrzebuje pomocy technicznej ze strony państwa członkowskiego wezwanego dla przechwycenia przekazu telekomunikacyjnego tego podmiotu;
b) w państwie członkowskim wezwanym, a przekaz telekomunikacyjny tego podmiotu można przechwycić w tym państwie członkowskim;
c) w państwie członkowskim trzecim, które zostało poinformowane zgodnie z art. 20 ust. 2 lit. a), a państwo członkowskie wzywające potrzebuje pomocy technicznej ze strony państwa członkowskiego wezwanego dla przechwycenia przekazu telekomunikacyjnego tego podmiotu.
a) określenie organu składającego wniosek;
b) potwierdzenie wydania prawomocnego postanowienia lub nakazu przechwycenia w związku z postępowaniem karnym;
c) informacje mające na celu zidentyfikowanie podmiotu, którego przekazy mają być przechwytywane;
d) określenie przestępczego zachowania będącego przedmiotem postępowania;
e) pożądany okres, przez który przechwytywanie ma się odbywać; oraz
f) jeżeli jest to możliwe, wskazanie dostatecznych dla wykonania wniosku danych technicznych, w szczególności numer podłączenia do odpowiedniej sieci.
a) w przypadku wniosku złożonego na podstawie ust. 2 lit. a) oraz 2 lit. c) - po dostarczeniu mu informacji określonych w ust. 3. państwo członkowskie wezwane może zezwolić na realizację przechwycenia bez dalszych formalności;
b) w przypadku wniosku złożonego na podstawie ust. 2 lit. b) - po dostarczeniu mu informacji określonych w ust. 3 i 4 oraz jeżeli wnioskowane działania zostałyby przez nie podjęte w podobnym przypadku w sprawie krajowej. Państwo członkowskie wezwane może uzależnić swoją zgodę od jakichkolwiek warunków, które musiałyby zostać spełnione w podobnej sprawie krajowej.
przekazów telekomunikacyjnych na własnym terytorium za pośrednictwem dostawców usług
Przechwytywanie przekazu telekomunikacyjnego bez technicznej pomocy innego państwa członkowskiego
a) przed przechwytywaniem - w przypadkach, w których wie ono przy wydawaniu postanowienia o przechwytywaniu przekazów telekomunikacyjnych, że podmiot, którego przekaz jest przechwytywany, znajduje się na terytorium państwa członkowskiego zawiadamianego;
b) w innych przypadkach - niezwłocznie po tym, jak dowie się ono, że podmiot, którego przekaz jest przechwytywany, znajduje się na terytorium państwa członkowskiego zawiadamianego.
a) określenie organu, który nakazał przechwytywanie:
b) potwierdzenie, że postępowanie o przechwytywaniu przekazów telekomunikacyjnych wydana została w związku z postępowaniem karnym;
c) informacje pozwalające na identyfikację podmiotu, którego przekazy mają być przechwytywane;
d) wskazanie przestępstwo, które stanowi przedmiot postępowania;
e) wskazanie przypuszczalnego czasu trwania przechwytywania.
a) po otrzymaniu informacji dostarczonych na mocy ust. 3, właściwy organ państwa członkowskiego zawiadamianego niezwłocznie, a najpóźniej w ciągu 96 godzin, udziela odpowiedzi państwu członkowskiemu przechwytującemu, w celu:
(i) zezwolenia na rozpoczęcie lub kontynuowanie przechwytywania. Państwo członkowskie zawiadamiane może uzależnić swoją zgodę od jakichkolwiek warunków, które musiałyby zostać spełnione w podobnej sprawie krajowej;
(ii) przedstawiania żądania, aby przechwytywanie nie było rozpoczęte lub aby zostało przerwane w sytuacji gdyby przechwytywanie nie było dopuszczalne na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego zawiadamianego lub z powodów określonych w art. 2 Europejskiej konwencji o pomocy prawnej. Jeżeli państwo członkowskie zawiadamiane nałoży taki wymóg, powinno uzasadnić swoją decyzję na piśmie;
(iii) przedstawiania żądania, aby - w przypadkach wymienionych w ppkt (ii) - jakikolwiek materiał już przechwycony podczas gdy podmiot znajdował się na jego terytorium - nie był wykorzystywany lub aby mógł być wykorzystywany na warunkach, jakie ono określi. Państwo członkowskie zawiadamiane poinformuje państwo członkowskie przechwytujące o przyczynach uzasadniających wyżej wymienione warunki;
(iv) zwrócenia się, w porozumieniu z państwem członkowskim przechwytującym, o krótkie przedłużenie pierwotnego 96-godzinego terminu, maksymalnie na okres do 8 dni, w celu zrealizowania procedur wewnętrznych zgodnie z jego prawem krajowym. Państwo członkowskie zawiadamiane przekazuje na piśmie państwu członkowskiemu przechwytującemu warunki, które zgodnie z jego prawem wewnętrznym uzasadniają wniosek o przedłużenie terminu;
b) do czasu podjęcia decyzji przez państwo członkowskie zawiadamiane zgodnie z ppkt (i) lub (ii) pkt a), państwo członkowskie przechwytujące;
(i) może kontynuować przechwytywanie; oraz
(ii) nie może wykorzystywać informacji już przechwyconych, chyba że:
– zostało to inaczej uzgodnione pomiędzy zainteresowanymi państwami członkowskimi, lub
– zachodzi potrzeba podjęcia pilnych działań dla zapobieżenia bezpośredniemu oraz poważnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa publicznego. Państwo członkowskie zawiadamiane zostanie poinformowane o wykorzystaniu informacji oraz o przyczynach uzasadniających to;
c) państwo członkowskie zawiadamiane może żądać przedstawienia zwięzłego opisu stanu faktycznego oraz wszelkich innych informacji niezbędnych dla umożliwienia mu podjęcia decyzji w kwestii, czy przechwytywanie byłoby dopuszczalne, w podobnej sprawie krajowej. Taki wniosek nie narusza stosowania lit. b), chyba że zostało to inaczej uzgodnione pomiędzy państwem członkowskim zawiadamianym a państwem członkowskim przechwytującym;
d). państwa członkowskie podejmują niezbędne działania w celu zapewnienia udzielenia odpowiedzi w ciągu 9 6 godzin. W tym celu wyznaczają one punkty kontaktowe, pełniące służbę przez całą dobę, oraz wskażą je w swoich oświadczeniach składanych na mocy art. 24 ust. 1 lit. e).
Pokrywanie kosztów naliczanych przez operatorów telekomunikacyjnych
Koszty ponoszone przez operatorów telekomunikacyjnych lub dostawców usług przy wykonywaniu wniosków zgodnie z art. 18 są pokrywane są przez państwo członkowskie wzywające.
Uzgodnienia dwustronne
Żadne z postanowień niniejszego tytułu nie wyklucza dokonywania jakichkolwiek dwustronnych lub wielostronnych uzgodnień pomiędzy państwami członkowskimi zawieranych w celu ułatwienia wykorzystywania obecnych oraz przyszłych możliwości technicznych w zakresie zgodnego z prawem przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych.
TYTUŁ IV
Ochrona danych osobowych
a) dla celów postępowań, w odniesieniu do których zastosowanie ma niniejsza Konwencja;
b) dla innych postępowań sądowych oraz administracyjnych bezpośrednio związanych z postępowaniami wymienionych w lit. a);
c) dla zapobieżenia bezpośredniemu oraz poważnemu zagrożeniu bezpieczeństwa publicznego;
d) w jakimkolwiek innym celu, jedynie za uprzednią zgodą państwa członkowskiego które przekazało dane, chyba że zainteresowane państwo członkowskie uzyskało zgodę osoby, której dotyczą te dane.
Luksemburg, w okolicznościach konkretnej sprawy, z zastrzeżeniem ust. 1 lit. c), może wymagać, aby - o ile zainteresowane państwo członkowskie nie uzyskało zgody osoby, której dotyczą dane - dane osobowe mogły być wykorzystywane. wyłącznie dla celów wymienionych w ust. 1 lit. a) i b), jedynie za uprzednią zgodą Luksemburga, w postępowaniach, w stosunku do których Luksemburg mógł odmówić przekazania danych osobowych, lub ograniczyć ich przekazanie lub wykorzystanie, zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji lub instrumentów prawnych, których mowa w art. 1..
Jeżeli w konkretnej sprawie Luksemburg odmówi udzielenia swojej zgody na wniosek pochodzący od państwa członkowskiego zgodnie z postanowieniami ust. 1, musi on wówczas przedstawić powody swojej decyzji na piśmie.
TYTUŁ V
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Oświadczenia
a) właściwe organy administracyjne w rozumieniu art. Î ust. 1, o ile występują;
b) jeden organ centralny, lub więcej, dla celów stosowania art. 6, jak również organy właściwe dla zajmowania się wnioskami wymienionymi w art. 6 ust. 8:
c) organy policyjne oraz celne właściwe dla celów art. 6 ust. 5, o ile występują;
d) organy administracyjne właściwe dla celów art. 6 ust. 6, o ile występują; oraz
e) organ lub organy właściwe dla celów stosowania art. 18 i 19 oraz art. 20 ust. 1-5.
Zastrzeżenia
W odniesieniu do niniejszej Konwencji nie mogą być wnoszone żadne zastrzeżenia poza tymi, które są w niej w sposób wyraźny przewidziane.
Terytorialny zakres stosowania
Stosowanie niniejszej Konwencji wobec Gibraltaru rozpocznie się wraz z rozszerzeniem na Gibraltar Europejskiej Konwencji o wzajemnej pomocy.
Zjednoczone Królestwo powiadamia na piśmie przewodniczącego Rady w chwili, gdy zapragnie ono stosować niniejszą Konwencję wobec wysp na kanale La Manche oraz wobec wyspy Man w następstwie rozszerzenia na te terytoria Europejskiej konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych. Decyzja w sprawie takiego wniosku zostanie podjęta przez Radę przy jednomyślnym stanowisku jej członków.
Wejście w życie
Przystąpienie nowych państw członkowskich
Wejście w życie w stosunku do Islandii i Norwegii
Depozytariusz
(1) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 36.
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
Deklaracja Rady w sprawie art. 10 ust. 9
Rozważając zastosowanie instrumentu, o którym mowa w art. 10 ust. 9, Rada uwzględnia zobowiązania państw członkowskich wynikające z Europejskiej konwencji praw człowieka.
Deklaracja Zjednoczonego Królestwa w sprawie art. 20
Niniejsza deklaracja stanowi uzgodnioną integralną część Konwencji.
Artykuł 20 będzie miał w Zjednoczonym Królestwie zastosowanie w odniesieniu do wydawanych przez Sekretarza Stanu i skierowanych do organów policji oraz Urzędu Celnego Jej Królewskiej Mości nakazów o przechwytywaniu przekazów telekomunikacyjnych, w przypadkach gdy, zgodnie z prawem krajowym dotyczącym przechwytywania przekazów telekomunikacyjnych, deklarowanym celem nakazu jest wykrycie poważnego przestępstwa. Będzie miał on również zastosowanie w odniesieniu do nakazów skierowanych do Służby Bezpieczeństwa, która zgodnie z prawem krajowym udziela pomocy w postępowaniach posiadających cechy wymienione w art. 20 ust. 1.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.