Konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej dotycząca ekstradycji między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej. Dublin.1996.09.27.
Dz.U.UE.C.1996.313.12
Akt obowiązującyKONWENCJA
sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej dotycząca ekstradycji między państwami członkowskimi Unii Europejskiej *
ODWOŁUJĄC SIĘ do aktu Rady Unii Europejskiej z dnia 27 września 1996 roku,
PRAGNĄC usprawnić współprace sądową w sprawach karnych między państwami członkowskimi, w odniesieniu zarówno do ścigania, jak i wykonywania wyroków,
UZNAJĄC znaczenie ekstradycji we współpracy sądowej dla urzeczywistnienia tych celów,
PODKREŚLAJĄC, że w interesie państw członkowskich leży zapewnienie skutecznego i szybkiego funkcjonowania procedur ekstradycyjnych, w takim zakresie, w jakim ich systemy sprawowania rządów opierają się na zasadach demokratycznych i w jakim państwa członkowskie przestrzegają obowiązków przewidzianych w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 roku,
WYRAŻAJĄC zaufanie do struktury i funkcjonowania ich systemów sądowych, a także do zdolności wszystkich państw członkowskich do zapewnienia uczciwego procesu,
UWZGLĘDNIAJĄC, że Rada sporządziła aktem z dnia 10 marca 1995 roku Konwencję w sprawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej,
UWZGLĘDNIAJĄC znaczenie zawarcia między państwami członkowskimi Konwencji uzupełniającej Europejską Konwencję o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku, jak również inne Konwencje obowiązujące w tej dziedzinie,
UWZGLĘDNIAJĄC, że postanowienia tych Konwencji stosują się w dalszym ciągu we wszystkich kwestiach nie objętych niniejszą Konwencją,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
Postanowienia ogólne
– Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku (zwanej dalej "europejską konwencją o ekstradycji"),
– Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu z dnia 27 stycznia 1977 roku (zwanej dalej "europejską konwencją o zwalczaniu terroryzmu"),
– Konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 roku do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach w ramach stosunków między państwami członkowskimi będącymi stronami tej Konwencji, a także
– rozdziału pierwszego Traktatu o ekstradycji i pomocy sądowej w sprawach karnych miedzy Królestwem Belgii, Wielkim Księstwem Luksemburga i Królestwem Niderlandów z dnia 27 czerwca 1962 roku, zmienionego protokołem z dnia 11 maja 1974 roku (zwanym dalej "traktatem Beneluksu") w ramach stosunków miedzy państwami członkowskimi Unii Gospodarczej Beneluksu.
Przestępstwa ekstradycyjne
Porozumienie przestępcze i związek mający na celu popełnianie przestępstw
a) jednego lub więcej przestępstw, o których mowa w art. 1 i 2 europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu;
lub
b) wszelkich innych przestępstw, zagrożonych karą pozbawie nia wolności lub innym środkiem skutkującym pozbawieniem wolności w maksymalnym wymiarze co najmniej 12 miesięcy, związanych z handlem narkotykami i innymi formami przestępczości zorganizowanej lub innymi czynami popełnionymi z użyciem przemocy przeciwko życiu, integralności fizycznej lub wolności osoby lub też stwarzającymi niebezpieczeństwo powszechne dla osób.
Orzeczenie o pozbawieniu wolności w innym miejscu niż zakład penitencjarny
Nie można odmówić wydania w celu przeprowadzenia postępowania karnego na tej podstawie, że wniosek oparty jest, zgodnie z postanowieniami ar. 12 ust. 2 lit. a) europejskiej konwencji o ekstradycji lub art. 11 ust. 2 lit. a) traktatu Beneluksu, na orzeczeniu organu sądowego wzywającego państwo członkowskie o pozbawieniu wolności osoby poprzez umieszczenie jej w innym miejscu niż zakład penitencjarny.
Przestępstwa polityczne
a) przestępstw, o których mowa w art. 1 i 2 europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu,
oraz
b) przestępstw kwalifikowanych jako porozumienie lub związek, odpowiadających opisowi zachowań, o których mowa w art. 3 ust. 4, i mających na celu popełnienia jednego lub więcej prze stępstw, o których mowa w art. 1 i 2 europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu.
Przestępstwa skarbowe
Ekstradycja własnych obywateli
Na 12 miesięcy przed datą wygaśnięcia zastrzeżenia depozytariusz informuje o tym fakcie państwo członkowskie, które je złożyło.
Nie później niż trzy miesiące przed upływem każdego okresu pięcioletniego państwo członkowskie powiadamia depozytariusza o utrzymaniu swojego zastrzeżenia, o zmianie idącej w kierunku złagodzenia warunków wydania albo o jego wycofaniu.
W wypadku braku powiadomienia, określonego w poprzednim akapicie, depozytariusz informuje zainteresowane państwo członkowskie, że złożone przez nic zastrzeżenie ulega automatycznemu przedłużeniu na okres sześciu miesięcy, przed upływem którego wymienione wyżej państwo członkowskie dokonuje powiadomienia. Niezłożenie powiadomienia w tym terminie powoduje wygaśnięcie zastrzeżenia.
Przedawnienie
Amnestia
Nie można udzielić zgody na wydanie w odniesieniu do przestępstwa objętego amnestią w wezwanym państwie członkowskim, jeżeli państwo to było właściwe do ścigania tego przestępstwa na podstawie jego prawa karnego.
Przestępstwa inne niż te, które stanowią podstawę wniosku o wydanie
a) być ścigana lub sądzona za przestępstwa nic zagrożone karą pozbawienia wolności;
b) być ścigana lub sądzona, jeżeli w wyniku postępowania karnego nie dochodzi do zastosowania środka ograniczającego jej wolność osobistą;
c) podlegać karze lub środkowi niepolegającemu na pozbawieniu wolności, w tym karze grzywny albo karze zastępczej, nawet jeżeli może ona ograniczać jej wolność osobistą;
d) być ścigana, sądzona, zatrzymana w celu wykonania kary lub innego środka polegającego na pozbawieniu wolności lub podlegać jakiemukolwiek innemu ograniczeniu jej wolności osobistej, jeżeli po jej przekazaniu wyraźnie zrzeknie się ona korzystania z zasady specjalności w odniesieniu do konkretnych przestępstw popełnionych przed jej wydaniem.
Domniemanie zgody wezwanego państwa członkowskiego
Każde państwo członkowskie podczas notyfikacji, o której mowa w art. 18 ust. 2 lub w każdym innym momencie, może oświadczyć, że w jego stosunkach z innymi państwami członkowskimi, które złożyły takie samo oświadczenie, zgoda przewidziana w art. 14 ust. 1 lit. a) europejskiej konwencji o ekstradycji i w art. 13 ust. 1 traktatu Beneluksu będzie uznawana za udzieloną, chyba że w konkretnej sprawie postanowi się inaczej.
Jeżeli w konkretnej sprawie państwo członkowskie wskazało, że jego zgoda nie może być uznana za udzieloną, stosuje się art. 10. ust. 1.
Dalsza ekstradycja do innego państwa członkowskiego
Organ centralny i przekazywanie dokumentów telefaksem
Państwa członkowskie konsultują się wzajemnie odnośnie do praktycznych uzgodnień dotyczących stosowania niniejszego artykułu.
Informacje dodatkowe
Podczas notyfikacji, o której mowa w art. 18 ust. 2, lub w każdym innym dowolnym momencie każde państwo członkowskie może oświadczyć, że w stosunkach z innymi państwami członkowskimi, które złożyły takie samo oświadczenie, organy sądowe lub inne właściwe organy tych państw członkowskich mogą, o ile zachodzi taka potrzeba, zwracać się bezpośrednio do jego organów sądowych lub innych właściwych organów prowadzących postępowanie karne wobec osób w stosunku, do których złożono wniosek o wydanie, w celu uzyskania dodatkowych informacji zgodnie z art. 13 europejskiej konwencji o ekstradycji lub art. 12 traktatu Beneluksu.
W chwili złożenia takiego oświadczenia państwo członkowskie wskaże swoje organy sądowe lub inne właściwe organy upoważnione do przekazywania i uzyskiwania takich dodatkowych informacji.
Uwierzytelnianie
Wszelkie dokumenty, odpisy dokumentów przekazywanych dla potrzeb ekstradycji są zwolnione z obowiązku uwierzytelniania i innych formalności, chyba że niniejsza Konwencja, europejska konwencja o ekstradycji lub traktat Beneluksu stanowią inaczej. W tym ostatnim przypadku odpisy dokumentów uważa się za uwierzytelnione, jeżeli ich zgodność została potwierdzona przez organy sądowe, które wydały oryginał, lub przez organ centralny, o którym mowa w art. 13.
Przewóz
Do przewozu, na warunkach określonych w art. 21 europejskiej konwencji o ekstradycji i art. 21 traktatu Beneluksu, przez terytorium jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, stosuje się następujące postanowienia:
a) wniosek o przewóz musi zawierać wystarczające informacje umożliwiające państwu członkowskiemu, przez które ma nastąpić przewóz, ocenę wniosku i podjęcie wobec osoby wydanej środków przymusu koniecznych do wykonania przewozu.
W tym celu za wystarczające uznaje się następujące informacje:
– tożsamość osoby wydanej,
– informacja o wydanym nakazie aresztowania lub dokumencie posiadającym taką samą moc prawną albo wyroku podlegającym wykonaniu,
– rodzaj i kwalifikacja prawna przestępstwa,
– opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym czas i miejsce;
b) wniosek o przewóz oraz informacje przewidziane w lit. a) mogą być kierowane do państwa członkowskiego, przez terytorium którego ma nastąpić przewóz, w każdy udokumentowany na piśmie sposób. Państwo członkowskie, przez terytorium którego ma nastąpić przewóz, powiadamia o swojej decyzji w ten sam sposób;
c) w przypadku korzystania z drogi lotniczej bez przewidzianego międzylądowania, w razie nieplanowanego lądowania wzywające państwo członkowskie przekazuje państwu, przez terytorium którego przewóz ma nastąpić, informacje przewidziane w lit. a);
d) z zastrzeżeniem postanowień niniejszej Konwencji, w szczególności art. 3, 5 i 7, stosuje się postanowienia art. 21 ust. 1, 2, 5 i 6 europejskiej konwencji o ekstradycji, jak również art. 21 ust. 1 traktatu Beneluksu.
Zastrzeżenia
Żadne zastrzeżenia w odniesieniu do niniejszej Konwencji nie są dopuszczalne z wyjątkiem tych, które są wyraźnie przez nią przewidziane.
Wejście w życie
przez ich normy konstytucyjne dla przyjęcia niniejszej Konwencji.
Przystąpienie nowych państw członkowskich
Depozytariusz
Sporządzono w jednym oryginalnym egzemplarzu, w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, irlandzkim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim i szwedzkim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny, które zostają złożone w archiwach Sekretariatu Generalnego Rady Unii Europejskiej. Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu z państw członkowskich.
______
(1) Dz.U. С 78 z 30.3.1995, str. 1.
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
ZAŁĄCZNIK
Państwa członkowskie oświadczają, że niniejsza Konwencja nie narusza ani prawa azylu w zakresie, w jakim jest on uznany przez ich odpowiednie konstytucje, ani stosowania przez państwa członkowskie postanowień Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 roku, uzupełnionej Konwencją o statusie bezpaństwowców z dnia 28 września 1954 roku i Protokołem dotyczącym statusu uchodźców z dnia 31 stycznia 1967 roku.
Deklaracja Danii, Finlandii i Szwecji dotycząca art. 7 niniejszej Konwencji
Dania, Finlandia i Szwecja potwierdzają, że - jak wskazały w trakcie ich negocjacji w sprawie przystąpienia do Układu z Schengen - nie będą przywoływać, w stosunku do innych państw członkowskich, które zapewnią równość traktowania, oświadczeń złożonych na podstawie art. 6 ust. 1 europejskiej konwencji o ekstradycji, jako podstawy do odmowy wydania rezydentów z państw nicnordyckich.
Deklaracja w sprawie pojęcia "obywatele"
Rada bierze pod uwagę zobowiązanie państw członkowskich do stosowania Konwencji Rady Europy z dnia 21 marca 1983 roku o przekazywaniu osób skazanych w stosunku do obywateli każdego z państw członkowskich, w rozumieniu art. 3 ust. 4 wymienionej Konwencji.
Zobowiązanie państw członkowskich, określone w akapicie pierwszym, pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 7 ust. 2 niniejszej Konwencji.
Deklaracja Grecji odnośnie do art. 5
Grecja interpretuje art. 5 z punktu widzenia ust. 3 tego artykułu. Taka interpretacja zapewnia zgodność z warunkami greckiej konstytucji, która:
– wyraźnie zakazuje wydania cudzoziemca ściganego za działanie na rzecz wolności, oraz
– rozróżnia przestępstwa polityczne i tak zwane mieszane, w stosunku do których zasady nie są takie same jak dla przestępstw politycznych.
Deklaracja Portugalii w sprawie ekstradycji osoby ściganej za przestępstwo podlegające karze dożywotniego pozbawienia wolności lub środkowi zabezpieczającemu
Po złożeniu zastrzeżenia do europejskiej konwencji o ekstradycji z 1957 roku, zgodnie z którym Portugalia odmówi ekstradycji osób poszukiwanych za przestępstwa zagrożone karą dożywotniego pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym, Portugalia oświadcza, że jeżeli wnioskowana ekstradycja dotyczy przestępstwa zagrożonego karą dożywotniego pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym, udzieli zgody na wydanie, zgodnie z odpowiednimi postanowieniami konstytucji Republiki Portugalii zgodnie z wykładnią Trybunału Konstytucyjnego, tylko wtedy, gdy uzna za wystarczające gwarancje udzielone przez wnioskujące państwo członkowskie, że państwo to wystąpi, zgodnie ze swoim przepisami i praktyką dotyczącą wykonywania kar, o zastosowanie wszelkich środków ułaskawienia, do których mogłaby być uprawniona osoba, o której ekstradycję wystąpiono.
Portugalia potwierdza ważność zobowiązań przyjętych na podstawie obowiązujących umów międzynarodowych, których jest stroną, w szczególności art. 5 Konwencji w sprawie przystąpienia Portugalii do Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen.
Deklaracja Rady w sprawie monitorowania Konwenq'i
Rada oświadcza, że:
a) uznaje, że należy, na podstawie informacji przekazywanych przez państwa członkowskie, przeprowadzać okresowe oceny:
– wprowadzania w życie niniejszej Konwencji,
– funkcjonowania niniejszej Konwencji po jej wejściu w życie,
– możliwości wprowadzenia przez państwa członkowskie zmian w zastrzeżeniach, określonych w ramach niniejszej Konwencji, w celu złagodzenia warunków ekstradycji lub wycofania tych zastrzeżeń,
– ogólnego funkcjonowania procedur ekstradycyjnych między państwami członkowskimi;
b) rozważy po upływie roku od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji, czy jurysdykcję należy przyznać Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.