Konwencja o prawie właściwym dla zobowiązań umownych. Rzym.1980.06.19.
Dz.U.UE.C.2005.169.10
Akt obowiązującyKONWENCJA
o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwarta do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku *
WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą,
ZDECYDOWANE kontynuować prace w dziedzinie prawa prywatnego międzynarodowego w zakresie ujednolicenia przepisów prawnych, które zostały wprowadzone w ramach Wspólnoty, w szczególności w dziedzinie jurysdykcji i wykonywania orzeczeń sądowych,
PRAGNĄC ustanowienia jednolitych reguł określania prawa właściwego dla zobowiązań umownych,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
TYTUŁ I
ZAKRES ZASTOSOWANIA
ZAKRES ZASTOSOWANIA
Zakres zastosowania
a) stanu cywilnego oraz zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych osób fizycznych, z zastrzeżeniem artykułu 11;
b) zobowiązań umownych, dotyczących:
– testamentów i dziedziczenia,
– majątkowych stosunków małżeńskich,
– praw i obowiązków wynikających ze stosunków rodzinnych, pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa, włącznie ze zobowiązaniami alimentacyjnymi wobec dzieci pozamałżeńskich;
c) zobowiązań z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych przenoszalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich przenoszalności;
d) zapisów na sąd polubowny i umów o właściwość sądu;
e) kwestii z zakresu prawa spółek, stowarzyszeń i osób prawnych, takich jak na przykład utworzenie, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, wewnętrzny ustrój i rozwiązanie spółek, stowarzyszeń i osób prawnych oraz ustawowa osobista odpowiedzialność wspólników i organów za długi spółki, stowarzyszenia lub osoby prawnej;
f) kwestii, czy przedstawiciel może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu osoby przez siebie reprezentowanej lub czy organ spółki, stowarzyszenia lub osoby prawnej może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu tej spółki, tego stowarzyszenia lub tej osoby prawnej;
g) tworzenia "trustów" oraz powstałych przez to stosunków prawnych pomiędzy założycielami, powiernikami a beneficjentami;
h) dowodów i postępowania, z zastrzeżeniem artykułu 14.
Stosowanie prawa państw niebędących Stronami
Prawo wskazane przez niniejszą Konwencję stosuje się także wówczas, gdy nie jest to prawo Umawiającego się Państwa.
TYTUŁ II
PRZEPISY JEDNOLITE
PRZEPISY JEDNOLITE
Swoboda wyboru prawa
Prawo właściwe w razie braku wyboru prawa
Umowy konsumenckie
– jeżeli w państwie tym zawarcie umowy zostało poprzedzone specjalnie uczynioną propozycją lub reklamą i konsument dokonał czynności, które w tym państwie są niezbędne do zawarcia umowy,
albo
– jeżeli kontrahent konsumenta lub przedstawiciel kontrahenta otrzymał w tym państwie zamówienie konsumenta,
albo
– jeżeli umowa dotyczy sprzedaży towarów, a konsument wyjechał z tego państwa za granicę i tam złożył zamówienie, o ile wyjazd konsumenta został zorganizowany przez kontrahenta w celu nakłonienia konsumenta do zawarcia umowy.
a) umów przewozu;
b) 2 umów o świadczenie usług, jeżeli usługi należne konsumentowi mają być świadczone wyłącznie w innym państwie niż państwo, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu.
Indywidualne umowy o pracę
a) prawo państwa, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę w wykonaniu umowy, i to nawet wówczas, gdy jest tymczasowo oddelegowany do innego państwa;
albo
b) prawo państwa, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, w którym pracownik został zatrudniony, jeżeli zazwyczaj nie świadczy on pracy w jednym i tym samym państwie;
chyba że z całokształtu okoliczności wynika, że umowa o pracę wykazuje ściślejszy związek z innym państwem; w takim przypadku stosuje się prawo tego innego państwa.
Przepisy wymuszające swoje zastosowanie
Istnienie i ważność materialna
Forma
Zakres obowiązywania prawa właściwego dla umowy
a) jej wykładni;
b) wykonywania wynikających z niej zobowiązań;
c) skutków całkowitego lub częściowego niewykonania tych zobowiązań, łącznie z określeniem wysokości szkody, w zakresie, w jakim rozstrzygają o tym przepisy prawa oraz w granicach uprawnień przyznanych sądowi przez prawo procesowe;
d) różnych sposobów wygaśnięcia zobowiązań oraz przedawnienia i utraty praw wynikającej z upływu terminów;
e) skutków nieważności umowy.
Brak zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych
W przypadku umowy zawartej między osobami, które znajdują się w tym samym państwie, osoba fizyczna, która miałaby zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych na podstawie prawa tego państwa, może powołać się na brak zdolności prawnej lub zdolności do czynności prawnych wynikający z prawa innego państwa jedynie wówczas, gdy w chwili zawierania umowy druga strona umowy wiedziała o tym braku lub nie wiedziała o nim z powodu niedbalstwa.
Przelew wierzytelności
Przejście wierzytelności z mocy prawa
Dowody
Wyłączenie odesłania
Za prawo właściwe danego państwa w rozumieniu niniejszej Konwencji uważa się normy prawne obowiązujące w tym państwie z wyłączeniem norm prawa prywatnego międzynarodowego.
Porządek publiczny
Zastosowania normy prawa wskazanego przez niniejszą Konwencję można odmówić jedynie wówczas, gdy takie zastosowanie w sposób oczywisty byłoby nie do pogodzenia z porządkiem publicznym państwa sądu orzekającego.
Wyłączenie działania wstecznego
Niniejszą Konwencję stosuje się w Umawiającym się Państwie do umów, które zostały zawarte po wejściu w życie niniejszej Konwencji w odniesieniu do tego Umawiającego się Państwa.
Jednolita wykładnia
Przy dokonywaniu wykładni i stosowaniu powyższych jednolitych przepisów bierze się pod uwagę ich międzynarodowy charakter oraz potrzebę osiągnięcia jednolitości wykładni i stosowania tych przepisów.
Państwa nieposiadające jednolitego systemu prawnego
Pierwszeństwo prawa wspólnotowego
Niniejsza Konwencja nie uchybia stosowaniu norm kolizyjnych dla zobowiązań umownych w kwestiach szczególnych, które są lub będą zawarte w aktach prawnych Wspólnot Europejskich lub w wydanych w wykonaniu takich aktów zharmonizowanych przepisach prawa krajowego.
Stosunek do innych konwencji
Niniejsza Konwencja nie uchybia stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami są lub staną się Umawiające się Państwa.
Zastrzeżenia
a) artykułu 7 ustęp 1;
b) artykułu 10 ustęp 1 litera e).
TYTUŁ III
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Jeżeli Umawiające się Państwo uzna, że stopień ujednolicenia osiągnięty przez niniejszą Konwencję jest zagrożony zawarciem umów nieobjętych artykułem 24 ustęp 1, państwo to może zażądać od Sekretarza Generalnego Rady Wspólnot Europejskich zwołania konsultacji między Państwami Sygnatariuszami niniejszej Konwencji.
Każde Umawiające się Państwo może zażądać rewizji niniejszej Konwencji. W takim przypadku Przewodniczący Rady Wspólnot Europejskich zwołuje konferencję w sprawie rewizji Konwencji.
(skreślony)
Sekretarz Generalny Rady Wspólnot Europejskich informuje Państwa-Strony Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą o:
a) złożonych podpisach;
b) złożeniu każdego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia;
c) dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji;
d) 6 zawiadomieniach dokonanych zgodnie z artykułami 23, 24, 25, 26 i 30;
e) zastrzeżeniach i wycofaniu zastrzeżeń, o których mowa w artykule 22.
Protokół załączony do niniejszej Konwencji stanowi jej integralną część.
Niniejsza Konwencja, sporządzona w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, duńskim, francuskim, irlandzkim, niderlandzkim, niemieckim i włoskim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne, zostanie złożona w archiwach Sekretariatu Rady Wspólnot Europejskich. Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelnioną kopię Konwencji rządowi każdego Państwa Sygnatariusza.
Sporządzono w Rzymie, dnia dziewiętnastego czerwca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku.
[Podpisy pełnomocników]
PROTOKÓŁ 7
Wysokie Umawiające się Strony uzgodniły następujące postanowienie, które dodaje się do Konwencji jako Załącznik:
Wysokie Umawiające się Strony uzgodniły następujące postanowienie, które dodaje się do Konwencji jako Załącznik:
– w Danii - paragrafy 252 i 321 ustępy 3 i 4 "Sølov" (prawo morskie),
– w Szwecji - rozdział 13, artykuł 2 ustęp 1 i 2 oraz rozdział 14, artykuł 1 ustęp 3 "sjölagen" (prawo morskie),
– w Finlandii - rozdział 13, artykuł 2 ustępy 1 i 2 oraz rozdział 14, artykuł 1 ustęp 3 "merilaki"/"sjölagen" (prawo morskie)."
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.
Sporządzono w Rzymie, dnia dziewiętnastego czerwca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku.
[Podpisy pełnomocników]
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE
Rządy Królestwa Belgii, Królestwa Danii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Francuskiej, Irlandii, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
podpisując Konwencję o prawie właściwym dla zobowiązań umownych,
dążąc do zapewnienia jak najbardziej efektywnego stosowania niniejszej Konwencji,
chcąc zapobiec temu, aby różnice w wykładni Konwencji nie miały negatywnego wpływu na jej ujednolicający charakter,
deklarują swoją gotowość do:
1. rozważenia możliwości przyznania jurysdykcji w niektórych sprawach Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz, o ile to konieczne, wynegocjowania umowy w tym celu;
2. organizowania w regularnych odstępach czasu spotkań swoich przedstawicieli.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Wspólnym Oświadczeniem.
[Podpisy pełnomocników]
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE
Podpisując Konwencję o prawie właściwym dla zobowiązań umownych rządy Królestwa Belgii, Królestwa Danii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Francuskiej, Irlandii, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
I. mając na celu uniknięcie w możliwie najszerszym zakresie rozproszenia norm kolizyjnych pomiędzy liczne akty prawne oraz różnic między powyższymi normami, wyrażają życzenie, aby instytucje Wspólnot Europejskich, wykonując swoje uprawnienia wynikające z Traktatów, na mocy których zostały utworzone, o ile powstanie taka potrzeba, dążyły do przyjmowania norm kolizyjnych, które będą, tak dalece jak to możliwe, zgodne z normami niniejszej Konwencji;
II. deklarują wolę, od daty podpisania niniejszej Konwencji do czasu związania się artykułem 24, wzajemnego konsultowania się, w przypadku gdy jedno z Państw Sygnatariuszy wyrazi swój zamiar stania się stroną jakiejkolwiek konwencji, do której miałyby zastosowanie procedura określona w artykule 24;
III. uwzględniając wkład Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych w ujednolicenie norm kolizyjnych w ramach Wspólnot Europejskich, wyrażają opinię, że każde Państwo, które stanie się członkiem Wspólnot Europejskich powinno przystąpić do niniejszej Konwencji.
PIERWSZY PROTOKÓŁ
w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku
w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku
UWZGLĘDNIAJĄC wspólne oświadczenie załączone do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku,
ZDECYDOWAŁY przyjąć Protokół przyznający jurysdykcję Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich do dokonywania wykładni powyższej Konwencji, i w tym celu wyznaczyły swoich pełnomocników:
[Pełnomocnicy wyznaczeni przez Państwa Członkowskie]
KTÓRZY, zebrawszy się w Radzie Wspólnot Europejskich i wymieniwszy się posiadanymi pełnomocnictwami, które zostały uznane za odpowiednie oraz sporządzone w należytej formie,
UZGODNILI, CO NASTĘPUJE:
Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich posiada jurysdykcję do dokonywania wykładni:
a) Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku, zwanej dalej "Konwencją rzymską";
b) Konwencji o przystąpieniu do Konwencji rzymskiej przez państwa, które stały się członkami Wspólnot Europejskich po jej otwarciu do podpisu;
c) niniejszego Protokołu.
Każdy z niżej wymienionych sądów może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie orzeczenia wstępnego w przedmiocie zagadnienia, które powstało w rozpoznawanej przez niego sprawie i które dotyczy wykładni postanowień zawartych w aktach, o których mowa w artykule 1, jeżeli sąd ten uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna dla wydania wyroku:
a) 8 – w Belgii:
"la Cour de cassation" ("het Hof van Cassatie") i "le Conseil d'État" ("de Raad van State"),
– w Republice Czeskiej:
Nejvyšší soud České republiky
Nejvyšší správní soud,
– w Bułgarii:
Върховен касационен съд i Върховен административен съд,
– w Danii:
"Højesteret",
– w Republice Federalnej Niemiec:
"die obersten Gerichtshöfe des Bundes",
– w Estonii:
Riigikohus,
– w Grecji:
"Τα ανώτατα Δικαστήςια"
– w Hiszpanii:
"el Tribunal Supremo",
– we Francji:
"la Cour de cassation" i "le Conseil d'État",
– w Irlandii:
"the Supreme Court",
– we Włoszech:
"la Corte suprema di cassazione" i "il Consiglio di Stato",
– na Cyprze:
Ανώτατο Δικαστήριο,
– na Łotwie:
Augstākās Tiesas Senāts,
– na Litwie:
Lietuvos Aukščiausiasis Teismas
Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas,
– w Luksemburgu:
"la Cour Supérieure de Justice", orzekający jako "Cour de cassation",
– na Węgrzech:
Legfelsõbb Bíróság,
– na Malcie:
Qorti ta' l-Appell,
– w Niderlandach:
"de Hoge Raad",
– w Austrii:
Oberste Gerichtshof, Verwaltungsgerichtshof oraz Verfassungsgerichtshof,
– w Polsce:
Sąd Najwyższy
Naczelny Sąd Administracyjny,
– w Portugalii:
"o Supremo Tribunal de Justiça" i "o Supremo Tribunal Administrativo",
– w Rumunii:
ÎnaltaCurtedeCasatieńJustitie,
– w Słowenii:
Ustavno sodišče Republike Slovenije
Vrhovno sodišče Republike Slovenije
– w Słowacji:
Najvyšší súd Slovenskej republiky,
– w Finlandii:
korkein oikeus/högsta domstolen, korkein hallinto-oikeus/ högsta förvaltningsdomstolen, markkinatuomioistuin/ marknadsdomstolen oraz työtuomioistuin/arbetsdomstolen,
– w Szwecji:
"Högsta domstolen", "Högsta förvaltningsdomstolen" i "Arbetsdomstolen",
– w Zjednoczonym Królestwie:
"the Haus of Lords" i inne sądy, od wyroków których nie przysługuje środek odwoławczy;
b) sądy Umawiających się Państw, działające jako sądy odwoławcze.
Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Państwa Sygnatariuszy. Dokumenty ratyfikacyjne składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Wspólnot Europejskich.
Sekretarz Generalny Rady Wspólnot Europejskich informuje Państwa Sygnatariuszy o:
a) złożeniu każdego dokumentu ratyfikacyjnego;
b) dacie wejścia w życie niniejszego Protokołu;
c) każdym wyznaczeniu zakomunikowanym zgodnie z artykułem 3 ustęp 3;
d) wszelkich zawiadomieniach dokonanych zgodnie z artykułem 8.
Umawiające się Państwa przekażą Sekretarzowi Generalnemu Rady Wspólnot Europejskich teksty wszystkich swoich przepisów prawnych, które powodują potrzebę zmiany listy sądów zawartej w artykule 2 litera a).
Niniejszy Protokół pozostaje w mocy tak długo, jak długo obowiązuje Konwencja rzymska zgodnie z warunkami określonymi w artykule 30 tej Konwencji.
Każde Umawiające się Państwo może wnioskować o rewizję niniejszego Protokołu. W takim przypadku Przewodniczący Rady Wspólnot Europejskich zwołuje konferencję zmieniającą.
Niniejszy Protokół, sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, duńskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, niderlandzkim, niemieckim, portugalskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych dziesięciu języków są jednakowo autentyczne, zostanie złożony w archiwach Sekretariatu Generalnego Rady Wspólnot Europejskich. Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelnioną kopię Protokołu rządowi każdego Państwa Sygnatariusza.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.
Sporządzono w Brukseli, dnia dziewiętnastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku.
[Podpisy pełnomocników]
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE 9
Rządy Królestwa Belgii, Królestwa Danii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Greckiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Irlandii, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Portugalskiej i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
podpisując Protokół Pierwszy w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku,
dążąc do zapewnienia jak najbardziej efektywnego stosowania niniejszej Konwencji,
deklarują swoją gotowość do zorganizowania, we współpracy z Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, wymiany informacji na temat wyroków, które korzystają z powagi rzeczy osądzonej i które zostały wydane przy zastosowaniu Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych przez sądy,
o których mowa w artykule 2 wyżej wymienionego Protokołu. Wymiana informacji będzie obejmować:
– przekazywanie do Trybunału Sprawiedliwości przez właściwe organy krajowe wyroków wydanych przez sądy, o których mowa w artykule 2 litera a), oraz istotnych wyroków wydanych przez sądy, o których mowa w artykule 2 litera b),
– klasyfikowanie i opracowywanie dokumentacji tych wyroków przez Trybunał Sprawiedliwości, w tym, w miarę potrzeby, przygotowanie streszczeń i tłumaczeń oraz publikację wyroków o szczególnym znaczeniu,
– przekazywanie dokumentacji przez Trybunał Sprawiedliwości właściwym organom krajowym Państw Stron Protokołu oraz Komisji i Radzie Wspólnot Europejskich.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Wspólnym Oświadczeniem.
Sporządzono w Brukseli, dnia dziewiętnastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku.
[Podpisy pełnomocników]
WSPÓLNE OŚWIADCZENIE
Rządy Królestwa Belgii, Królestwa Danii, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Greckiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Irlandii, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Portugalskiej i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
podpisując Protokół Pierwszy w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku,
uwzględniając Wspólne Oświadczenie załączone do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych,
dążąc do zapewnienia jak najbardziej efektywnego stosowania niniejszej Konwencji,
chcąc zapobiec temu, aby różnice w wykładni Konwencji nie miały negatywnego wpływu na jej ujednolicający charakter,
wyrażają opinię, że każde państwo, które stanie się członkiem Wspólnot Europejskich, powinno przystąpić do niniejszego Protokołu.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Wspólnym Oświadczeniem.
Sporządzono w Brukseli, dnia dziewiętnastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku.
[Podpisy pełnomocników]
DRUGI PROTOKÓŁ
przyznający Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich pewne uprawnienia do dokonywania wykładni konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku
przyznający Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich pewne uprawnienia do dokonywania wykładni konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku
ZWAŻYWSZY, ŻE Konwencja o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwarta do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku, zwana dalej "Konwencją rzymską", wejdzie w życie po złożeniu siódmego dokumentu ratyfikacyjnego,
przyjęcia lub zatwierdzenia,
ZWAŻYWSZY, ŻE jednolite stosowanie norm ustanowionych w Konwencji rzymskiej wymaga stworzenia mechanizmów zapewniających jednolitą wykładnię, a także że w tym celu należy przyznać odpowiednie uprawnienia Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, nawet przed wejściem w życie Konwencji rzymskiej w stosunku do wszystkich Państw Członkowskich Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej,
ZDECYDOWAŁY przyjąć niniejszy Protokół i w tym celu wyznaczyły swoich pełnomocników:
[Pełnomocnicy wyznaczeni przez Państwa Członkowskie]
KTÓRZY, zebrawszy się w Radzie Wspólnot Europejskich, wymieniwszy się posiadanymi pełnomocnictwami, które zostały uznane za odpowiednie oraz sporządzone w należytej formie,
UZGODNILI, CO NASTĘPUJE:
Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Państwa Sygnatariuszy. Dokumenty ratyfikacyjne składa się Sekretarzowi Generalnemu Rady Wspólnot Europejskich.
Niniejszy Protokół wejdzie w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego przez ostatnie Państwo Sygnatariusza, które dopełni tej formalności.
Niniejszy Protokół, sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, duńskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, niderlandzkim, niemieckim, portugalskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych dziesięciu języków są jednakowo autentyczne, zostanie złożony w archiwach Sekretariatu Generalnego Rady Wspólnot Europejskich. Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelnioną kopię Protokołu rządowi każdego Państwa Sygnatariusza.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni do tego, złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.
Sporządzono w Brukseli, dnia dziewiętnastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku.
[Podpisy pełnomocników]
- zmieniona przez art. 3 Konwencji o przystąpieniu Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku, oraz do Pierwszego i Drugiego Protokołu w sprawie jej wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości (Dz.U.UE.C.05.169.28) z dniem 1 października 1998 r.
- zmieniona przez art. 2 Konwencji o przystąpieniu Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku, oraz do Pierwszego i Drugiego Protokołu w sprawie jej wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Dz.U.UE.C.05.169.1) z dniem 1 sierpnia 2007 r.
- zmieniona przez art. 1 decyzji Rady nr 2007/856/WE z dnia 8 listopada 2007 r. dotyczącej przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 r.(Dz.U.UE.L.07.347.1) z dniem 30 grudnia 2007 r.
- zmieniony przez lit. a informacji z dnia 3 grudnia 2016 r. (Dz.U.UE.C.2016.453.3/1) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 3 grudnia 2016 r.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.