Rozdział 7 - STOSUNEK DO ROZPORZĄDZENIA RADY (WE) NR 44/2001 ORAZ INNYCH AKTÓW PRAWNYCH - Konwencja o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Lugano.2007.10.30.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2007.339.3

Akt obowiązujący

Wersja od: 3 marca 2017 r.

ROZDZIAŁ  VII

STOSUNEK DO ROZPORZĄDZENIA RADY (WE) NR 44/2001 ORAZ INNYCH AKTÓW PRAWNYCH

Artykuł  64

1. Niniejsza konwencja nie narusza stosowania przez państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, wraz z późniejszymi zmianami, Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w Brukseli w dniu 27 września 1968 r., Protokołu w sprawie wykładni tej konwencji przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, podpisanego w Luksemburgu w dniu 3 czerwca 1971 r., w brzmieniu ustalonym przez konwencje o przystąpieniu do przywołanej konwencji oraz przywołanego Protokołu przez państwa przystępujące do Wspólnot Europejskich, ani też Umowy między Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w Brukseli w dniu 19 października 2005 r.

2. Jednakże niniejszą konwencję stosuje się w każdym wypadku:

a) w sprawach jurysdykcji, jeżeli pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium państwa, w którym obowiązuje niniejsza konwencja, ale nie obowiązuje akt prawny, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, lub jeżeli sądy tego państwa mają jurysdykcję na podstawie artykułu 22 lub 23 niniejszej konwencji;

b) zawisłości sporu lub spraw wiążących się ze sobą w rozumieniu artykułów 27 i 28, jeżeli postępowanie zostało wszczęte w państwie, w którym obowiązuje niniejsza konwencja, ale nie obowiązuje akt prawny, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu oraz w państwie, w którym obowiązuje zarówno niniejsza konwencja, jak i akt prawny, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu;

c) w sprawach uznawania i wykonywania, jeżeli państwo pochodzenia lub państwo, w którym wystąpiono o uznanie, nie stosuje aktu prawnego, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu.

3. Poza przyczynami przewidzianymi w tytule III, uznania lub wykonania można odmówić, jeżeli podstawa jurysdykcji, na której orzeczenie zostało oparte, różni się od podstawy wynikającej z niniejszej konwencji, a o uznanie lub wykonanie wnosi się przeciwko stronie, która ma miejsce zamieszkania w państwie, w którym obowiązuje niniejsza konwencja, ale nie obowiązuje akt prawny, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, chyba że orzeczenie może być uznane lub wykonane na podstawie prawa państwa, w którym wystąpiono o uznanie.

Artykuł  65

Z zastrzeżeniem artykułu 63 ustęp 2 oraz artykułów 66 i 67, w stosunkach między państwami związanymi niniejszą konwencją zastępuje ona konwencje zawarte między dwoma lub większą liczbą tych państw i dotyczące tych samych spraw, do których stosuje się niniejszą konwencję. Dotyczy to w szczególności konwencji wymienionych w załączniku VII.

Artykuł  66

1. Konwencje, o których mowa w artykule 65, pozostają w mocy w zakresie spraw, do których nie ma zastosowania niniejsza konwencja.

2. Pozostają one także w mocy w stosunku do orzeczeń i dokumentów urzędowych wydanych albo sporządzonych przed wejściem w życie niniejszej konwencji.

Artykuł  67

1. Niniejsza konwencja nie narusza konwencji obowiązujących między Umawiającymi się Stronami lub państwami związanymi niniejszą konwencją, które w sprawach szczególnych regulują jurysdykcję, uznawanie lub wykonywanie orzeczeń. Bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z innych umów między niektórymi Umawiającymi się Stronami niniejsza konwencja nie stanowi przeszkody dla zawierania takich konwencji przez Umawiające się Strony.

2. Niniejsza konwencja nie wyłącza tego, aby sąd państwa związanego niniejszą konwencją oraz konwencją dotyczącą spraw szczególnych, oparł swoją jurysdykcję na takiej konwencji, i to także wówczas, jeżeli pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa związanego niniejszą konwencją, które nie jest stroną takiej konwencji. W każdym wypadku sąd ten stosuje artykuł 26 niniejszej konwencji.

3. Orzeczenia wydane w państwie związanym niniejszą konwencją przez sąd, który oparł swoją jurysdykcję na konwencji dotyczącej spraw szczególnych, będą uznawane i wykonywane w innych państwach związanych niniejszą konwencją, zgodnie z postanowieniami rozdziału III niniejszej konwencji.

4. Poza podstawami przewidzianymi w rozdziale III, uznania lub wykonania można odmówić, jeżeli państwo, w którym wystąpiono o uznanie, nie jest stroną konwencji dotyczącej określonej dziedziny i jeżeli osoba, przeciwko której wnosi się o uznanie lub wykonanie, ma miejsce zamieszkania w tym państwie, albo jeżeli państwo, w którym wystąpiono o uznanie, jest jednym z państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej oraz w przypadku jurysdykcji wynikającej z konwencji, które musiałyby zostać zawarte przez Wspólnotę Europejską, w każdym z jej państw członkowskich, chyba że orzeczenie może być uznane lub wykonane na mocy innego przepisu prawa państwa, w którym wystąpiono o uznanie.

5. Jeżeli państwo pochodzenia i państwo, w którym wystąpiono o uznanie, są stronami konwencji w sprawach szczególnych, która to konwencja reguluje warunki uznawania i wykonywania orzeczeń, to obowiązują te warunki. W każdym wypadku mogą być stosowane postanowienia niniejszej konwencji w zakresie postępowania w sprawach o uznanie i wykonanie orzeczeń.

Artykuł  68

1. Niniejsza konwencja nie narusza umów, w których przed wejściem w życie niniejszej konwencji państwa związane nią zobowiązały się do nieuznawania orzeczeń wydanych w pozostałych państwach związanych niniejszą konwencją przeciwko pozwanemu mającemu miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu na terytorium państwa trzeciego, jeżeli orzeczenia w wypadkach określonych w artykule 4 mogą być oparte tylko na podstawach jurysdykcji przewidzianych w artykule 3 ustęp 2. Bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z innych umów między niektórymi Umawiającymi się Stronami, niniejsza konwencja nie stanowi przeszkody dla zawierania takich konwencji przez Umawiające się Strony.

2. Jednakże Umawiająca się Strona nie może zobowiązać się wobec państwa trzeciego do nieuznawania orzeczenia wydanego w innym państwie związanym niniejszą konwencją przez sąd opierający swą jurysdykcję na istnieniu w tym państwie majątku pozwanego lub na zajęciu przez powoda istniejącego tam majątku:

a) jeżeli powództwo zostało wniesione w celu stwierdzenia lub zgłoszenia prawa własności lub posiadania tego majątku albo w celu otrzymania uprawnienia do rozporządzania nim lub jeżeli powództwo wynika z innego sporu pozostającego w związku z tym majątkiem; lub

b) jeżeli majątek stanowi zabezpieczenie roszczenia, które jest przedmiotem postępowania.