Instrument pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich.
Dz.U.UE.C.2010.16E.49
Akt nienormatywnyP6_TA(2008)0562
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie ustanowienia instrumentu średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich
(2010/C 16 E/09)
(Dz.U.UE C z dnia 22 stycznia 2010 r.)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji z dnia 31 października 2008 r. dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 332/2002 ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (COM(2008)0717),
– uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 31 października 2008 r. w sprawie decyzji Rady o wspólnym udzieleniu pomocy finansowej dla Węgier i wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie przyznania średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier (COM(2008)0716),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 332/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich(1) oraz rezolucję z dnia 6 września 2001 r. w sprawie średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich(2),
– uwzględniając art. 100 i 119 traktatu WE,
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Komisja zaleca przyznanie średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier w wysokości do 6.500.000.000 EUR na podstawie art. 119 traktatu, a także porozumienia zawartego z MFW,
B. mając na uwadze, że preferuje się kompleksowe podejście do średnioterminowej pomocy finansowej dla wszystkich państw członkowskich,
C. mając na uwadze konieczność uwzględnienia wpływu obecnego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,
D. mając na uwadze, że gospodarki państw członkowskich, które niedawno dołączyły do Unii Europejskiej, nie czerpią korzyści wynikających z posiadania własnych rezerw walutowych,
E. mając na uwadze, że waluty tych państw członkowskich były ostatnio przedmiotem intensywnych działań spekulacyjnych i że rozmiar obecnego braku równowagi zewnętrznej wynika głównie z intensywnego wzrostu kredytów pozarządowych,
F. mając na uwadze konieczność opracowania strategii politycznej w celu rozwiązania konkretnych problemów gospodarek tych państw członkowskich w kontekście światowego kryzysu finansowego i szerzącej się w Europie recesji,
G. mając na uwadze, że pole manewru polityki budżetowej w odniesieniu do przezwyciężania znacznego braku równowagi zewnętrznej oraz zapobiegania niestabilności finansowej może być bardzo ograniczone w świetle obecnej recesji gospodarczej obejmującej Unię Europejską,
1. jest zdania, że należy zachęcać państwa członkowskie nienależące do strefy euro, by przed zwracaniem się o pomoc na szczeblu międzynarodowym występowały do Wspólnoty o ewentualną średnioterminową pomoc finansową w sytuacji deficytu bilansu płatniczego;
2. uważa, że obecna sytuacja jest kolejnym dowodem znaczenia euro jako waluty chroniącej państwa członkowskie należące do strefy euro oraz zwraca się do państw członkowskich spoza strefy euro o dołączenie do tej strefy, gdy tylko spełnią kryteria z Maastricht;
3. zwraca się do Komisji o szczegółowe przeanalizowanie, w jaki sposób przeniesienie aktywów z Węgier przez poszczególne banki po przyjęciu planów ratunkowych przez inne państwa członkowskie wywarło wpływ na bilans płatniczy Węgier;
4. zachęca Komisję do zbadania działań spekulacyjnych (krótka sprzedaż) na waluty państw członkowskich objętych niedawnym rozszerzeniem oraz kwestii, co można zrobić, by zapobiec drastycznemu spadkowi zaufania do ich walut i lokalnych systemów bankowych;
5. zwraca się do Komisji o przekazanie wyników tej analizy grupie Jacques'a de Larosière oraz do właściwej komisji Parlamentu;
6. uznaje konieczność znacznego zwiększenia górnego limitu pozostałej łącznej wartości pożyczek, które mogą być udzielone państwom członkowskim, określonego w rozporządzeniu (WE) nr 332/2002, zważywszy na fakt, że od momentu jego przyjęcia znacząco zwiększyła się liczba państw członkowskich nienależących do strefy euro; podkreśla, że podwyższenie tego limitu zwiększyłoby także elastyczność Wspólnoty, jeśli chodzi o odpowiedź na kolejne wnioski o średnioterminową pomoc finansową, na przykład w kontekście obecnego światowego kryzysu finansowego;
7. zauważa, że taki wzrost łącznej wartości pożyczek nie wpłynąłby na budżet, ponieważ pożyczki zaciągane byłyby na rynkach finansowych przez Komisję, a korzystające z nich państwo członkowskie zobowiązane byłoby do ich zwrotu; podkreśla, że na budżet mogłoby wpłynąć jedynie niewywiązanie się przez państwo członkowskie ze spłaty długu;
8. przypomina, że przed nastaniem obecnych trudności finansowych Węgier rozporządzenie (WE) nr 332/2002 nie było stosowane od momentu jego przyjęcia w 2002 r. oraz że poprzedzające je rozporządzenie (EWG) nr 1969/88(3) wdrażające mechanizm przewidziany w art. 119 traktatu zostało zastosowane dwukrotnie - raz w odniesieniu do Grecji w 1991 r. i raz w odniesieniu do Włoch w 1993 r.; przypomina też, że Grecja i Włochy w pełni wywiązały się ze swoich zobowiązań wobec Komisji;
9. przypomina, że Parlament zwrócił się do Rady, by co dwa lata w oparciu o sprawozdanie Komisji i po konsultacjach z Parlamentem oraz po wydaniu opinii przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny analizowała, czy ustanowiony instrument nadal odpowiada na potrzeby, ze względu na które został utworzony; zwraca się z zapytaniem, czy takie sprawozdania były sporządzane od przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 332/2002;
10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Eurogrupie i rządom państw członkowskich.
______
(1) Dz.U. L 53 z 23.2.2002, s. 1.
(2) Dz.U. C 72 E z 21.3.2002, s. 312.
(3) Dz.U. L 178 z 8.7.1988, s. 1.