Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym (2011/2052(INI)).

A.

mając na uwadze, że 116 milionom osób w Unii Europejskiej zagraża ubóstwo i że 42 miliony (czyli 8 %) osób żyją "w skrajnie trudnych warunkach materialnych i nie [mogą] pozwolić sobie na zaspokojenie wielu potrzeb uważanych w Europie za podstawowe do prowadzenia życia na przyzwoitym poziomie"⁽³⁶⁾ oraz że ubóstwo jest niemożliwym do zaakceptowania przejawem nierównego podziału bogactwa, dochodów i zasobów w ramach prosperującej gospodarki europejskiej; mając na uwadze, że kryzys finansowy, gospodarczy i społeczny najsilniej uderzył w najsłabsze grupy społeczne, jak osoby starsze i osoby niepełnosprawne; mając na uwadze, że środki oszczędnościowe, które zostały lub zostaną przyjęte w Unii Europejskiej, nie mogą być szkodliwe dla zatrudnienia i ochrony socjalnej, pogarszać sytuacji osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, ani grozić ubóstwem, niepewnością warunków życiowych lub ubóstwem milionom osób, którym udawało się dotychczas żyć, zaspokajać swoje potrzeby i utrzymywać się z pracy lub emerytury, w szczególności z powodu cięć budżetowych w usługach publicznych i pomocy społecznej; mając na uwadze, że zaostrzenie warunków i sankcji w ramach polityki aktywacji społecznej w odpowiedzi na kryzys powiększa trudności najsłabszych grup społecznych, podczas gdy oferuje się niewiele godnych miejsc pracy; mając na uwadze, że wskutek kryzysu przepaść między bogatymi a ubogimi wciąż się powiększa,

B.

mając na uwadze nową strategię Komisji dotyczącą wdrożenia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zmierzającą w szczególności do poprawy w zakresie dostępu osób w najtrudniejszej sytuacji do praw podstawowych; mając na uwadze, że karta ta powinna być w całości przestrzegana i że głębokie ubóstwo stanowi naruszenie praw człowieka i poważne naruszenie godności ludzkiej, sprzyjając stygmatyzacji i niesprawiedliwości; mając na uwadze, że głównym celem systemów wsparcia dochodów powinno być wydźwignięcie osób z ubóstwa i umożliwienie im godnego życia,

C.

mając na uwadze, że w latach 2000-2008 ubóstwo i wykluczenie społeczne wzrosły i dotknęły nowe grupy społeczne pomimo zobowiązań Unii związanych z celem eliminacji ubóstwa w UE do 2010 r. przyjętym podczas szczytu w Lizbonie w dniach 23-24 marca 2000 r. lub z postępami do zrealizowania uzgodnionymi podczas spotkania Rady Europejskiej w Nicei w dniach 7-9 grudnia 2000 r.; mając na uwadze, że nie da się ograniczyć ubóstwa i wykluczenia ani zapewnić rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu bez pokonania nierówności i dyskryminacji lub bez zagwarantowania rozkwitu gospodarek krajowych i zagwarantowania solidarności z najsłabszymi grupami społecznymi, to jest bez sprawiedliwego i odpowiedniego podziału dobrobytu państwa,

D.

mając na uwadze, że ryzyko ubóstwa dotyka bezpośrednio środowiska wiejskie, a zwłaszcza małe gospodarstwa i młodych rolników zagrożonych skutkami kryzysu gospodarczego i nadmiernymi wahaniami cen surowców,

E.

mając na uwadze, że wśród pięciu głównych celów strategii Europa 2020 znajduje się cel elastyczny - tzn. niepowiązany z sankcjami - zakładający zmniejszenie o 20 milionów liczby osób zagrożonych ubóstwem, opierający się na trzech wskaźnikach ustalonych przez państwa członkowskie (wskaźnik zagrożenia ubóstwem po uwzględnieniu transferów społecznych, wskaźnik skrajnej deprywacji materialnej i odsetek osób żyjących w gospodarstwach domowych o bardzo małej intensywności pracy lub w gospodarstwach domowych bez osób pracujących) oraz że w zestawieniu z 116 milionami osób zagrożonych ubóstwem i 42 milionami osób żyjących w warunkach skrajnej deprywacji materialnej cel ten, który z pewnością dowodzi, że uznano znaczenie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, od początku pociąga za sobą zaniedbanie milionów osób w Europie oraz ryzyko efektów progowych i pozostawienia osób najsłabszych poza zasięgiem polityki nastawionej na wyniki ilościowe; mając na uwadze, że jeżeli w pierwszej kolejności nie zostaną podjęte działania w celu zaradzenia najtrudniejszym sytuacjom, wdrożona polityka nie przyniesie osiągnięcia celów; mając na uwadze, że europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem jest jedną z siedmiu inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020,

F.

mając na uwadze pogłębienie się nierówności społecznych w niektórych państwach członkowskich wynikające w szczególności z nierównego podziału dochodów i bogactwa, z nierówności na rynku pracy, które są źródłem braku bezpieczeństwa socjalnego, z nierównego dostępu do oferowanych przez państwo usług społecznych, takich jak ubezpieczenia społeczne, opieka zdrowotna, edukacja, wymiar sprawiedliwości itp.,

G.

mając na uwadze, że ubóstwo, które w państwach członkowskich UE od bardzo wielu lat utrzymuje się na wysokim poziomie, wywiera coraz poważniejszy wpływ na gospodarkę, zaburza rozwój, zwiększa deficyt budżetów publicznych i zmniejsza europejską konkurencyjność oraz że zjawiska te same z kolei powodują ubóstwo i bezrobocie, szczególnie długotrwałe, przy czym bezrobocie długotrwałe dotyczy jednej trzeciej bezrobotnych, a sytuacja ta jest jeszcze gorsza w państwach o gospodarce bardziej podatnej na zagrożenia; mając na uwadze, że ochrona praw socjalnych w Unii ma podstawowe znaczenie dla walki z ubóstwem,

H.

mając na uwadze, że występowanie ubóstwa, które można porównać do naruszenia praw człowieka, świadczy o tym, iż konieczne są dalsze wysiłki, aby osiągnąć cele, o których mowa w art. 3 ust. 3 Traktatu o UE,

I.

mając na uwadze, że wszelka polityka na rzecz dyscypliny budżetowej powinna być inteligentna i umożliwiać inwestowanie antycykliczne w główne priorytety polityczne,

J.

mając na uwadze, że przeprowadzenie reform strukturalnych ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia konkurencyjności Europy, dla tworzenia nowych miejsc pracy i dla walki z ubóstwem,

K.

mając na uwadze, że ubóstwo jest zjawiskiem wieloaspektowym, które wymaga zintegrowanego reagowania, uwzględniającego etapy życia oraz wielowymiarowe potrzeby osób, a także opartego na gwarancji dostępu do praw, zasobów i usług, co odzwierciedlają wspólne cele otwartej metody koordynacji w dziedzinie ochrony socjalnej i włączenia społecznego (2006), aby zaspokajać podstawowe potrzeby i zapobiegać wykluczeniu społecznemu,

L.

mając na uwadze, że Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) został uwieńczony sukcesem w postaci zwiększenia świadomości społecznej i politycznego zaangażowania;

M.

mając na uwadze, że wzrost gospodarczy i zatrudnienie, nawet wysokiej jakości, same w sobie nie wystarczą, by pomóc ludziom wyjść z ubóstwa, że segmentacja rynku pracy zaostrzyła się, że warunki życia i pracy znacznie się pogorszyły, w szczególności wskutek kryzysu finansowego, że poważnie wzrasta niestabilność zatrudnienia, z którą należy walczyć, że zjawisko ubóstwa pracowników jest wprawdzie w ostatnich latach bardziej uznawane, jednak pozostaje problemem, jak się wydaje nietraktowanym wystarczająco poważnie w świetle problemów, jakie pociąga za sobą dla naszych społeczeństw, oraz że liczba ubogich pracowników znacznie wzrosła, zważywszy, że 8 % pracowników jest dotkniętych ubóstwem, a 22 % osób zagrożonych ubóstwem posiada pracę⁽³⁷⁾; mając na uwadze, że dostęp do godnych i wyrównanych warunków pracy jest krokiem w kierunku zahamowania ubóstwa i wykluczenia społecznego rodzin i osób samotnych,

N.

mając jednak na uwadze, że osoby o niskich kwalifikacjach lub nieposiadające kwalifikacji są bardziej narażone na zagrożenia związane z rynkiem pracy, niepewnością zatrudnienia i nisko opłacaną pracą oraz ubóstwem,

O.

mając na uwadze, że bezdomność stanowi jedną z najcięższych form ubóstwa, a także jest problemem nadal wymagającym rozwiązania we wszystkich państwach członkowskich UE; mając na uwadze, że z różnych przyczyn we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej jest wielu bezdomnych, co wymaga konkretnych środków na rzecz integracji społecznej tych osób; mając na uwadze, że według Eurobarometru blisko jedna czwarta Europejczyków uważa, że jedną z głównych przyczyn ubóstwa są zbyt wysokie koszty godziwych mieszkań, a prawie dziewięciu na dziesięciu Europejczyków ocenia, że ubóstwo utrudnia dostęp do godziwego mieszkania; mając na uwadze, że utrata kontaktu władz publicznych z obywatelami, która następuje w przypadku utraty przez obywatela mieszkania, nie tylko utrudnia wszelkie inicjatywy pomocy takiej osobie, lecz także jest objawem skrajnego etapu zaawansowania procesu wykluczenia społecznego tej osoby,

P.

mając na uwadze, że wpływ na ubóstwo mają także dostępność i jakość usług socjalnych, takich jak opieka zdrowotna, kultura, mieszkanie i kształcenie;

Q.

mając na uwadze, że brak mieszkania lub niegodne warunki mieszkaniowe stanowią bardzo poważne naruszenie godności ludzkiej, którego skutki dla wszystkich innych praw są znaczące,

R.

mając na uwadze, że próg ubóstwa na poziomie 60 % krajowej mediany dochodów jest pilnym, przydatnym i koniecznym wskaźnikiem, który jednak musi być uzupełniany innymi wskaźnikami, takimi jak koncepcja i obliczenie "koszyka podstawowych dóbr i usług" na poziomie krajowym (co stanowi jedynie doraźną odpowiedź na szczególną sytuację osób dotkniętych ubóstwem) oraz wskaźniki określone przez Radę ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów (EPSCO) w czerwcu 2010 r. (zagrożenie ubóstwem, deprywacja materialna i gospodarstwa domowe o bardzo małej intensywności pracy), aby sprostać potrzebom polityki publicznej,

S.

mając na uwadze, że ochrona socjalna - w tym systemy dochodu minimalnego - jest podstawowym elementem nowoczesnych demokracji, który w istotny sposób gwarantuje prawo człowieka do społecznego, gospodarczego, politycznego i kulturowego uczestnictwa w społeczeństwie, a także odgrywa kluczową rolę stabilizatora ekonomicznego ograniczającego wpływ kryzysów oraz rolę w zakresie redystrybucji dochodów w ciągu całego życia, zabezpieczając przed ryzykiem społecznym oraz zapobiegając ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz łagodząc je na wszystkich etapach życia;

T.

mając na uwadze, że według OECD 20-40 % świadczeń socjalnych pozostaje niewykorzystanych,

U.

mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie społeczne są nadal kluczowymi społecznymi determinantami sytuacji zdrowotnej⁽³⁸⁾ i warunków życiowych, w tym przewidywanej długości życia, zwłaszcza zważywszy na wpływ ubóstwa dzieci na ich zdrowie i dobrobyt, oraz że rozbieżności między osobami bogatymi a ubogimi w dziedzinie dostępu do przystępnych cenowo usług opieki zdrowotnej, jak również w dziedzinie dochodów i zamożności utrzymują się na znacznym poziomie, a w niektórych obszarach nadal się pogłębiają,

V.

mając na uwadze, że niektóre grupy społeczne, np. rodziny niepełne, kobiety w starszym wieku, mniejszości, niepełnosprawni i bezdomni, znajdują się w najtrudniejszej sytuacji społecznej i są zagrożone ubóstwem,

W.

mając na uwadze, że zasada niedyskryminacji stanowi kamień węgielny praw podstawowych, także gdy chodzi o dyskryminację ze względu na pochodzenie społeczne,

X.

mając na uwadze, że ze względu na starzenie się naszego społeczeństwa liczba osób zależnych w niedalekiej przyszłości znacznie wzrośnie; mając na uwadze, że w niektórych krajach osoby starsze, w szczególności kobiety, są bardziej niż ogół ludności narażone na ryzyko ubóstwa z uwagi na spadek dochodów w okresie emerytalnym, a także na inne czynniki, takie jak zależność fizyczna, samotność i wykluczenie społeczne; mając na uwadze, że zerwanie międzypokoleniowych więzi społecznych jest istotnym problemem naszych społeczeństw,

Y.

mając na uwadze, że polityka emerytalna ma zasadnicze znaczenie w walce z ubóstwem,

Z.

mając na uwadze, że kobiety są na ogół bardziej niż mężczyźni zagrożone ubóstwem z powodu różnych czynników, takich jak dyskryminacja zawodowa ze względu na płeć - przejawiająca się w utrzymujących się różnicach płac między płciami i wynikających z tego różnic w wysokości emerytur - lecz także przerwy w pracy zawodowej w celu opieki nad osobami zależnymi, albo też dyskryminacja przy zatrudnieniu; mając na uwadze, że w Europie pracuje tylko 63 % kobiet, natomiast w przypadku mężczyzn odsetek ten wynosi 76 %, oraz mając na uwadze brak sieci wsparcia i brak konkretnych środków pomagających osobom pracującym w godzeniu życia rodzinnego i zawodowego, w szczególności brak przystępnych cenowo usług opiekuńczych,

AA.

mając na uwadze, że ubóstwo ma inny wpływ na dotkniętych nim mężczyzn i kobiety, chłopców i dziewczęta, ponieważ ubogie kobiety i dziewczęta często mają większe trudności z uzyskaniem dostępu do odpowiednich usług społecznych i dochodów;

AB.

mając na uwadze, że platforma nie uwzględnia specyficznych czynników związanych z płcią, które mają wpływ na kobiety i mężczyzn, oraz zwraca niedostateczną uwagę na kwestię feminizacji ubóstwa,

AC.

mając na uwadze, że wpływ różnicy między wynagrodzeniami kobiet i mężczyzn na dochody z całego okresu aktywności zawodowej sprawia, że kobiety będą otrzymywać niższe emerytury i w rezultacie są bardziej niż mężczyźni dotknięte stałym i skrajnym ubóstwem: 22 % kobiet w wieku od 65 lat jest zagrożonych ubóstwem, natomiast wśród mężczyzn odsetek ten wynosi 16 %,

AD.

mając na uwadze, że ubóstwem zagrożonych jest 20 % dzieci, zaś w przypadku ogółu ludności Europy analogiczny odsetek wynosi 17 %, a wśród grup najbardziej zagrożonych ubóstwem są rodziny o niskich dochodach,

AE.

mając na uwadze, że polityka rodzinna ma zasadnicze znaczenie w ramach polityki walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym,

AF.

mając na uwadze, że pierwsze oznaki przedwczesnego zakończenia nauki stanowią ważny sygnał cyklicznego utrwalania się ubóstwa;

AG.

mając na uwadze, że bezrobocie ludzi młodych, które już wcześniej było wyższe niż w innych grupach wiekowych, znacznie wzrosło w UE od czasu kryzysu i przekroczyło 20 %, osiągając poziom krytyczny we wszystkich państwach członkowskich, co grozi wpędzeniem tych ludzi w ubóstwo już w młodym wieku; mając na uwadze, że ta niepokojąca sytuacja wymaga pilnych reakcji politycznych, gospodarczych i społecznych oraz że w połączeniu ze zmianami demograficznymi zwiększy ona niedobór wykwalifikowanej kadry; mając na uwadze podstawową rolę, jaką szkolenie zawodowe może odegrać w zapewnieniu ludziom młodym i pracownikom o niskich kwalifikacjach pomocy w wejściu na rynek pracy, mając też jednak na uwadze, że zdobycie pracy nie zawsze jest jednoznaczne z wyjściem z ubóstwa i że ludzie młodzi są szczególnie narażeni na znalezienie się w grupie ubogich pracowników,

AH.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy szczególnie zagraża migrantom i osobom należącym do mniejszości etnicznych oraz najsilniej dotyka te grupy poprzez pogłębienie ubóstwa i wykluczenie społeczne, ze względu na niepewne warunki zatrudnienia, na jakie osoby należące do tych grup są narażone ze względu na swoje pochodzenie lub kwalifikacje; mając na uwadze, że jest konieczne, aby pracownicy migrujący korzystali z takich samych warunków pracy, płac, dostępu do szkoleń i ochrony socjalnej, z jakich korzystają obywatele państwa, w którym pracownicy ci wykonują działalność,

AI.

mając na uwadze, że osoby niepełnosprawne, w przypadku których odsetek ubóstwa jest o 70 % wyższy od średniej, powinny zostać objęte strategią zmierzającą do podkreślenia wartości dodanej tych osób w sytuacji, gdy zostaną one włączone do rynku pracy,

AJ.

mając na uwadze, że znaczna część europejskich Romów jest marginalizowana i żyje w opłakanych warunkach społeczno-ekonomicznych oraz podlega często poważnej dyskryminacji i segregacji we wszystkich dziedzinach życia, tak jak i inne marginalizowane społeczności,

AK.

mając na uwadze, że wzrost ubóstwa w UE obecnie jeszcze się nasilił wskutek kryzysu gospodarczego i finansowego oraz gwałtownego wzrostu cen żywności w sytuacji praktycznie nieistniejących nadwyżek żywności oraz że 43 milionom osób zagraża obecnie niedostatek żywności; mając na uwadze, że system dystrybucji żywności dla osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji w Unii, wprowadzony w 1987 r., zapewnia obecnie pomoc żywnościową 13 milionom osób żyjących w ubóstwie w 19 państwach członkowskich oraz angażuje w sieciach dystrybucji około 240 banków żywności i organizacji charytatywnych; mając na uwadze, że wydane niedawno orzeczenie w sprawie T-576/08, w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał zakup żywności na rynku na potrzeby omawianego systemu za niezgodny z prawem, zagraża zapewnianiu unijnej pomocy żywnościowej osobom znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji, zważywszy na coraz większe uzależnienie systemu od zakupów rynkowych, a także mając na uwadze, że wydaje się, iż anulowanie przez ETS art. 2 rozporządzenia nr (WE) nr 983/2008 wywrze bezpośrednio negatywny wpływ na system w 2012 r. i latach kolejnych, co doprowadzi do nagłego wstrzymania pomocy żywnościowej dla obywateli znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji w 19 państwach członkowskich;

AL.

mając na uwadze, że tak ważne pozycje budżetu jak mieszkalnictwo czy zużycie energii w gospodarstwach domowych, na które wydatki wzrosły w ostatnim dziesięcioleciu, powinny zostać uwzględnione jako ważne czynniki zagrożenia ubóstwem,

AM.

mając na uwadze, że w UE największy udział w opiece nad osobami jej wymagającymi mają opiekunowie będący członkami rodziny,

AN.

mając na uwadze, że niezdolność osób dotkniętych ubóstwem do korzystania z podstawowych usług bankowych, takich jak wypłata, przelew czy zlecenie stałe, stanowi poważną przeszkodę w ich ponownej integracji z rynkiem pracy i integracji społecznej,

1.

zwraca się do Komisji, aby przy opracowywaniu strategii europejskiej na wszystkich poziomach zarządzania (europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym) bardziej zaangażowała organizacje społeczeństwa obywatelskiego i wszystkie zainteresowane strony, jak organizacje pozarządowe, organizacje gospodarki społecznej, usługodawcy, eksperci zajmujący się innowacjami społecznymi, partnerzy społeczni, a także same osoby dotknięte ubóstwem, w partnerstwie ze stowarzyszeniami, na forum których osoby te mogą swobodnie wyrażać opinie i które zdobyły doświadczenie i wiedzę, w szczególności przez wdrażanie krajowych platform współpracy na rzecz walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym we wszystkich państwach członkowskich; zwraca się do Komisji o wzmocnienie współpracy między władzami lokalnymi, regionalnymi i krajowymi oraz instytucjami europejskimi, w szczególności Parlamentem Europejskim; ocenia, że synergia powinna objąć ogół podmiotów, w tym MŚP i dyrektorów przedsiębiorstw; apeluje, aby na szerszą skalę prowadzono spotkania osób dotkniętych ubóstwem i wykluczeniem społecznym na poziomie krajowym oraz aby sformalizowano udział tych osób i ich wkład w doroczną konferencję w sprawie ubóstwa i wykluczenia społecznego jako zasadniczy element tej konferencji oraz aby sformułowane w ten sposób zalecenia były przedmiotem odpowiednich i regularnych działań następczych;

2.

zwraca się do Komisji Europejskiej, aby odgrywała rolę koordynatora i ukierunkowała państwa członkowskie tak, by sprostały one obecnym wyzwaniom oraz podjęły walkę z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, pamiętając jednak nieustannie, że przeciwdziałanie ubóstwu zasadniczo wchodzi w zakres polityki krajowej, wykazując niezbędną solidarność i udzielając przydatnej pomocy technicznej;

3.

domaga się, aby platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem służyła także zjednoczeniu na szczeblu europejskim tych krajowych organizacji przedstawicielskich grup najbardziej zagrożonych ubóstwem, które nie są jeszcze zjednoczone;

4.

apeluje, aby seminaria służące uwrażliwianiu na kwestię ubóstwa były organizowane na poziomie instytucji europejskich i rządów państw członkowskich przez organizacje posiadające konkretne doświadczenie w walce z ubóstwem oraz aby podjęto próby prowadzenia wspólnych szkoleń dotyczących kwestii ubóstwa i wykluczenia społecznego, z udziałem urzędników europejskich i osób mających bezpośrednie doświadczenie w walce z ubóstwem;

5.

wzywa państwa członkowskie do umożliwienia wszystkim grupom społecznym korzystania z dziedzictwa kulturowego oraz do unikania zmniejszania środków dla tego sektora, który gwarantuje włączenie społeczne i zatrudnienie wysokiej jakości;

6.

potwierdza zasadniczą rolę wolontariatu i aktywnego obywatelstwa jako instrumentu spójności i przeciwdziałania nierównościom gospodarczym, społecznym i środowiskowym, który zachęca obywateli do angażowania się w życie publiczne przez sport, kulturę, sztukę oraz działalność społeczną i polityczną;

7.

wzywa do zagwarantowania osobom w niekorzystnym położeniu dostępu do programów mobilności w ramach nauki i pracy, a także nawołuje do zwiększenia poziomu środków budżetowych przeznaczanych na takie programy; przypomina, że inicjatywa "Youth on the move" ("Mobilna młodzież") ma wspierać mobilność wszystkich uczących się zawodu, stażystów i studentów oraz sprzyjać uznawaniu kompetencji zawodowych zdobytych na drodze nieformalnej i pozaformalnej;

8.

popiera inicjatywy międzypokoleniowe mające na celu zmniejszenie przepaści cyfrowej w przypadku osób znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, poprzez umożliwienie im dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych zgodnie z europejską agendą cyfrową;

9.

wzywa państwa członkowskie do wspierania kształcenia obywateli w zakresie nowych technologii już na najniższych poziomach systemów edukacji;

10.

apeluje o wprowadzenie mechanizmu krytycznej i regularnej oceny, angażującego Parlament Europejski, Komitet Regionów i Komitet Ekonomiczno-Społeczny, opartego na precyzyjnych wskaźnikach na poziomie krajowym i europejskim, umożliwiającego ocenę licznych wymiarów ubóstwa i pomiar postępów państw członkowskich w realizacji - z uwzględnieniem podziału według płci i wieku - celu zakładającego ograniczenie ubóstwa oraz w przełożeniu tego celu na cele cząstkowe przez państwa członkowskie, ponieważ z braku ścisłej definicji ubóstwa państwa członkowskie dysponują zbyt dużą swobodą uznania, co prowadzi do ryzyka rozbieżnych interpretacji; wzywa Komisję, aby ulepszyła krajowe i europejskie wskaźniki odnoszące się do porównywalności krajowych danych statystycznych dotyczących ubóstwa osób należących do najsłabszych grup społecznych oraz aby zachęcała, we współpracy z Eurostatem, do przygotowywania bardziej precyzyjnych danych statystycznych w oparciu o wszechstronny zestaw wskaźników dotyczących ubóstwa i wykluczenia społecznego, umożliwiający w szczególności poznanie liczby osób należących do grupy o dochodach poniżej 50 % i 40 % mediany dochodów oraz dokonywanie na tej podstawie corocznej oceny sytuacji w zakresie ubóstwa w UE, przy czym podejście statystyczne musi być uzupełniane podejściem jakościowym i uczestniczacym; zwraca się do Komisji o zadbanie, aby realizowana polityka przynosiła korzyść wszystkim, a nie tylko osobom znajdującym się blisko progu ubóstwa;

11.

wzywa Komisję/Eurostat do przeprowadzenia kompleksowej analizy ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz do zgromadzenia danych statystycznych w oparciu o podejście jakościowe i uczestniczące, z podziałem na płeć i wiek, w celu zwrócenia uwagi na problem ubóstwa starszych kobiet; wyraża nadzieję, że kiedy tylko Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn stanie się w pełni operacyjny, przyczyni się do rozwiązania problemu braku systematycznych i porównawczych danych z podziałem na płeć;

12.

apeluje o doskonalenie i zapewnienie porównywalności krajowych danych statystycznych dotyczących ubóstwa, w drodze opracowania wskaźników na szczeblu UE;

13.

z uwagi na obecny kryzys domaga się pilnego opracowania szczegółowego i zaktualizowanego badania dotyczącego liczby osób żyjących w ubóstwie i zagrożonych ubóstwem w nadchodzących miesiącach;

14.

wzywa Komisję do opracowania i przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu rocznego sprawozdania dotyczącego postępów poczynionych przez państwa członkowskie w ograniczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego;

15.

zwraca się do Komisji o pełne uwzględnienie właściwej horyzontalnej klauzuli społecznej przewidzianej w art. 9 TFUE, zgodnie z którym Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zagwarantowaniem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także wysokim poziomem kształcenia, szkolenia i ochrony zdrowia ludzkiego, oraz apeluje do niej o sprecyzowanie roli platformy w ocenie jej wdrożenia; domaga się pogłębienia ocen skutków społecznych europejskich strategii politycznych, nawet wtedy, gdy strategie te nie są inicjowane przez Komisję, lecz przez Radę Europejską, jak np. Pakt Euro Plus; ocenia, że tego rodzaju pogłębienie stosowania wspomnianej klauzuli pozwoli uniknąć obniżenia norm społecznych w Europie i ułatwi stworzenie wspólnej podstawy społecznej w Europie; domaga się, aby ta ocena skutków społecznych była dokonywana wspólnie ze stowarzyszeniami zajmującymi się walką z ubóstwem przy uwzględnieniu jako punktu odniesienia sytuacji osób najuboższych w Europie; uważa, że w badania te powinny być zaangażowane Parlament Europejski, Komitet Regionów i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny oraz służby Komisji zajmujące się sprawami społecznymi pod nadzorem dyrektora generalnego pełniącego swoje funkcje w ramach Sekretariatu Generalnego Komisji Europejskiej;

16.

wzywa Komisję do ściślejszego określenia linii budżetowych związanych z platformą, zwłaszcza jeżeli chodzi o EFS i jego wkład w tę inicjatywę przewodnią, poprzez finansowanie takich priorytetów politycznych, jak zapobieganie przedwczesnemu zakończeniu nauki i walka z ubóstwem dzieci, kobiet, osób starszych i pracowników migrujących, a także poziom przeznaczanych na nie dotacji budżetowych; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym w wieloletnich ramach budżetowych 2014-2020 celem zapewnienia odpowiedniego finansowania inicjatyw uruchomionych po to, by walczyć z ubóstwem i wykluczeniem społecznym; wzywa Komisję do określenia niezbędnego wsparcia finansowego dla ustalonych priorytetów tematycznych, a także do zachęcania państw członkowskich do finansowego wspierania podmiotów społeczeństwa obywatelskiego zaangażowanych na szczeblu krajowym w krajowe programy reform, platformę przewodnią i krajowe strategie na rzecz ochrony socjalnej i włączenia społecznego; zaleca kontynuację i większe wsparcie programów europejskich umożliwiających zaangażowanie w różne aspekty walki z wykluczeniem społecznym, ubóstwem i nierównościami społeczno-gospodarczymi - w tym pod względem nierówności w zakresie ochrony zdrowia (ramowy program badań, program Progress);

17.

zauważa, że w projekcie budżetu na rok 2012 Komisja Europejska określiła podwyżkę w wysokości 3,3 % na rzecz inicjatywy przewodniej "Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym" w stosunku do roku ubiegłego; zwraca się do Komisji o dalsze wyjaśnienie wkładu Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) na rzecz tej inicjatywy przewodniej oraz doprecyzowanie konkretnych środków koncentrujących się na takich celach jak walka z ubóstwem wśród dzieci, kobiet, osób starszych i pracowników migrujących oraz zapobieganie przedwczesnemu zakończeniu nauki; w tym kontekście ubolewa nad brakiem jasności i nakładaniem się na siebie różnych instrumentów i pozycji budżetowych, za pośrednictwem których, w ramach budżetu UE, mają zostać osiągnięte cele strategii Europa 2020;

18.

kwestionuje decyzję Komisji dotyczącą obniżenia z 500 mln EUR do 113,5 mln EUR budżetu przyznanego na program dystrybucji środków spożywczych przeznaczonych dla ubogich mieszkańców Unii Europejskiej w 2012 r.; wyraża głębokie ubolewanie z powodu tej sytuacji w obecnym kontekście poważnego kryzysu gospodarczego i społecznego; w związku z tym wzywa Komisję i Radę, aby znalazły sposób na kontynuowanie programu na rzecz osób najbardziej potrzebujących przez pozostałe dwa lata obecnego okresu finansowania (2012 i 2013) i podczas kolejnego okresu finansowania (2014-2020) i aby oparły go na podstawie prawnej, której Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie będzie mógł zakwestionować, a także aby utrzymały roczny pułap środków w wysokości 500 mln EUR, tak by osoby zależne od pomocy żywnościowej nie zostały dotknięte niedostatkiem żywności;

19.

apeluje o wzmocnienie społecznej otwartej metody koordynacji i prawidłowe jej stosowanie w dziedzinie ubóstwa, w szczególności za pośrednictwem krajowych strategii włączenia społecznego i ochrony socjalnej rozwijanych, wdrażanych i ocenianych wspólnie, na podstawie wspólnie określonych celów, poprzez krajowe platformy współpracy w zakresie walki z ubóstwem, wymianę dobrych praktyk dotyczących polityki na rzecz efektywnego dostępu do praw podstawowych oraz wdrożenie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zrewidowanej Karty społecznej (która nie została ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie), szczególnie art. 30 i 31; podkreśla, że w tym kontekście należy w dalszym ciągu uwzględniać prace Komitetu Ochrony Socjalnej działającego w Radzie; apeluje, aby platforma promowała i monitorowała udział władz lokalnych, przedsiębiorstw gospodarki społecznej i innych podmiotów lokalnych w opracowywaniu i wdrażaniu krajowych sprawozdań strategicznych;

20.

wzywa Komisję, aby w porozumieniu z Europejskim Bankiem Centralnym zaproponowała wspólne zasady definiowania "koszyka podstawowych towarów i usług" niezbędnych do zapewnienia wszystkim godnego życia, i przypomina, że warunkiem zaspokojenia tych bezpośrednich potrzeb jest poszanowanie godności ludzkiej i skuteczny dostęp do wszystkich bez wyjątku praw podstawowych - obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych; apeluje o sprecyzowanie celu stabilności cen, tak aby umożliwić uwzględnienie szczególnych warunków krajowych, które nie muszą koniecznie mieć znaczącego wpływu na wskaźniki dotyczące Eurosystemu;

21.

wzywa do nadania Komisji Zatrudnienia Parlamentu Europejskiego specjalnej roli w platformie, szczególnie pod względem monitorowania skuteczności platformy, polityki UE i państw członkowskich w zmniejszaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego w kontekście strategii Europa 2020;

22.

domaga się, aby platforma pozwoliła na jak najbardziej szczegółowe rozplanowanie dostępu do tych potrzeb (różnych w zależności od rozważanego miejsca i grupy) według różnych programów pomocy ubogim;

23.

zwraca się do Komisji, aby określiła cele i treść corocznej konferencji platformy współpracy na rzecz walki z ubóstwem, które mogłyby obejmować m.in. wymianę najlepszych praktyk oraz bezpośrednie uwzględnienie osób ubogich; sugeruje, aby konferencja ta trwała co najmniej cały tydzień obejmujący Międzynarodowy Dzień Walki z Ubóstwem (17 października);

24.

uważa, że poprawa jakości i porównywalności krajowych danych statystycznych w ramach platformy, służących badaniu tendencji w zakresie nierówności i zmian dobrobytu, stanowi podstawę poprawy polityki Unii w tej dziedzinie;

25.

zwraca się do Komisji, aby platforma uwzględniła rezultaty Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem 2010 oraz Roku Aktywnej Starości i Solidarności Międzypokoleniowej 2012;

26.

z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź Komisji dotyczącą komunikatu w sprawie realizacji zalecenia Komisji z 2008 r. w sprawie strategii na rzecz aktywnej integracji i domaga się, aby obejmował on w szczególności harmonogram realizacji jej trzech aspektów, określający szczegółowo wieloletni plan prac na szczeblu krajowym i unijnym; wyraża zaniepokojenie z powodu przełożenia na 2012 r. komunikatu w sprawie aktywnej integracji i zwraca się do Komisji o przyspieszoną publikację komunikatu w 2011 r.; wzywa Radę, Komisję i Parlament do wyraźnego zobowiązania się, że zmobilizują wszelkie środki polityczne na rzecz zmniejszania ubóstwa i zagwarantują, że polityka gospodarcza oraz polityka w zakresie zatrudnienia i włączenia społecznego będą przyczyniać się do eliminacji ubóstwa, a nie do jego nasilenia;

27.

przypomina o trzech aspektach europejskiej strategii aktywnego włączania osób wykluczonych z rynku pracy, wyrażonych w zaleceniu Komisji z 2008 r.:

28.

domaga się zorientowania platformy na korzystanie z praw, które gwarantują wszystkim ludziom godne życie, szczególnie w dziedzinach takich jak zatrudnienie, mieszkanie, ochrona zdrowia, zabezpieczenie społeczne i wystarczający poziom życia, wymiar sprawiedliwości, kształcenie, szkolenie i kultura, ochrona rodzin i dzieci; domaga się przeprowadzenia przez Agencję Praw Podstawowych badania na temat skutecznego dostępu osób najuboższych do ogółu praw podstawowych oraz na temat dyskryminacji spotykającej te osoby i na temat innych praw zawartych w konwencjach i dokumentach międzynarodowych podpisanych przez państwa członkowskie, przy udziale organizacji pozarządowych, na których forum osoby wykluczone społecznie mogą swobodnie zabierać głos, i ze świadomością, że prawo do mieszkania jest niezbędne do pełnego korzystania z innych praw podstawowych, w tym praw politycznych i praw społecznych;

29.

wzywa Radę do włączenia zagadnienia "Skrajne ubóstwo a prawa podstawowe" do zakresu tematów przyszłych wieloletnich ram Agencji Praw Podstawowych.

30.

uznaje, że sytuacja osób bezdomnych wymaga szczególnej uwagi i dodatkowych środków, zarówno ze strony państw członkowskich, jak i ze strony Komisji Europejskiej, w celu doprowadzenia do pełnego włączenia społecznego tych osób do roku 2015, co oznacza konieczność gromadzenia na szczeblu wspólnotowym porównywalnych danych i wiarygodnych danych statystycznych oraz ich corocznego rozpowszechniania wraz z odnotowanymi postępami i określonymi celami nawiązującymi do krajowych i wspólnotowych strategii walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym; wzywa Komisję Europejską do pilnego opracowania strategii UE dotyczącej bezdomności, zgodnie z wytycznymi wyrażonymi we wspólnym sprawozdaniu Komisji i Rady z 2010 r. w sprawie ochrony socjalnej i włączenia społecznego, w zaleceniach końcowych Europejskiej Konferencji na rzecz Konsensusu w sprawie Bezdomności (2010) oraz w rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności; wzywa Komisję Europejską do sporządzenia szczegółowego planu działania w celu wdrożenia tej strategii w latach 2011-2020; zwraca się do platformy o sprzyjanie wymianie dobrych praktyk, aby uniknąć utraty kontaktu instytucji publicznych z bezdomnymi;

31.

wzywa Komitet Ochrony Socjalnej do monitorowania corocznych postępów państw członkowskich w dziedzinie przeciwdziałania bezdomności na podstawie krajowych tematycznych sprawozdań rocznych w sprawie przeciwdziałania bezdomności (2009) oraz zgodnie ze wspólnym sprawozdaniem Komisji i Rady z 2010 r. w sprawie ochrony socjalnej i włączenia społecznego;

32.

uważa, że skuteczne i pełne wyjście z ubóstwa może nastąpić tylko w przypadku, gdy koniecznemu zwiększeniu skuteczności instrumentów ochrony socjalnej towarzyszyć będzie zdecydowane wzmocnienie ścieżek kształcenia i szkoleń na wszystkich poziomach; popiera rozwój systemów edukacyjnych o jak najwyższym stopniu włączenia, przeciwdziałających przedwczesnemu zakończeniu edukacji, które umożliwiają osobom młodym z grup w niekorzystnej sytuacji społecznej dostęp do edukacji na wyższych szczeblach szkolnictwa, aby zapobiec przekazywaniu ubóstwa z pokolenia na pokolenie; popiera dostęp umożliwiający weryfikację nabytego doświadczenia i wykształcenia w ciągu całego życia - w odniesieniu do ograniczenia ubóstwa przez wchodzenie na rynek pracy - w szczególności dla grup w niekorzystnej sytuacji społecznej, aby ułatwić im dostęp do godnego zatrudnienia wysokiej jakości; uważa zatem, że koniecznie należy właściwie wdrażać i pogłębiać programy szkoleniowe dostępne przez całe życie, a także współpracę między państwami członkowskimi w dziedzinie edukacji i szkolenia zawodowego oraz programy zindywidualizowanej pomocy w poszukiwaniu pracy, a także podkreśla, że działania te muszą być wzmacniane w odniesieniu do osób znajdujących się w trudnej sytuacji i należących do najsłabszych grup społecznych; zaleca opracowanie strategii UE pozwalającej zmierzyć się z ubóstwem pracujących i tworzyć miejsca pracy wysokiej jakości oraz przyjąć zasady dotyczące zatrudnienia wysokiej jakości;

33.

przypomina, że rozpowszechnienie w większości państw członkowskich umów, które nie dają pewności zatrudnienia, zwykle prowadzi do zwiększenia segmentacji rynku pracy i do obniżenia poziomu ochrony grup w najtrudniejszym położeniu; podkreśla więc, że poza szkoleniami zawodowymi i kształceniem ustawicznym tworzenie nowych miejsc pracy powinno odbywać się z poszanowaniem podstawowych zasad MOP, poprzez realizację koncepcji godnej pracy i zatrudnienia wysokiej jakości (godne warunki pracy, prawo pracy, bezpieczeństwo i zdrowie pracowników, ochrona socjalna, możliwość reprezentowania oraz dialogu z pracownikami), jak również poprzez wprowadzenie równości płac kobiet i mężczyzn oraz równości traktowania pracowników z Unii Europejskiej i będących obywatelami państw trzecich pracowników zamieszkujących legalnie na terytorium Unii; apeluje do państw członkowskich o zwiększenie wysiłków w celu zasadniczego i skutecznego wyeliminowania zjawiska pracy na czarno, które poza wywieraniem nadmiernego negatywnego wpływu na prawidłowe funkcjonowanie systemów zabezpieczenia społecznego jest nie do pogodzenia z zasadami godnej pracy i uniemożliwia dostęp do systemów zabezpieczenia społecznego, co może przyczyniać się do wzrostu ubóstwa; wzywa Komisję do zmierzenia się ze zjawiskiem pracy ubogich, do wspierania tworzenia bezpiecznych miejsc pracy oraz do zagwarantowania należytego stosowania rozwiązań w zakresie elastycznych umów, aby uniemożliwić ich nadużywanie;

34.

podkreśla, że główną troską młodych ludzi jest dążenie do uniezależnienia się, dostęp do opieki zdrowotnej i godziwych warunków mieszkaniowych w rozsądnej cenie, przy jednoczesnej możliwości doskonalenia zawodowego, pracy i samospełnienia; wzywa zatem państwa członkowskie do wyeliminowania dyskryminacji ze względu na wiek w dostępie do programów dochodu minimalnego, polegającej na wykluczeniu młodych ludzi z takich programów z powodu nieopłacania składek na ubezpieczenie społeczne;

35.

zwraca uwagę na konieczność zapewnienia dodatkowych specjalnych świadczeń dla grup znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji społecznej (osoby niepełnosprawne lub przewlekle chore, rodziny niepełne lub wielodzietne), z których to świadczeń pokrywane będą dodatkowe opłaty wynikające z sytuacji tych osób, w szczególności dzięki wsparciu osobistemu, zapewnieniu dostępu do właściwej infrastruktury, opiece medycznej i wsparciu społecznemu;

36.

wzywa państwa członkowskie do zwiększenia skuteczności instytucji publicznych odpowiedzialnych za kwestie związane z zatrudnieniem, m.in. dzięki skuteczniejszemu identyfikowaniu potrzeb rynku pracy, zważywszy, że zatrudnienie stanowi podstawowy element zapobiegania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu, ale także walki z tymi zjawiskami;

37.

podkreśla, że przechodzenie ze szkoły, szkolenia zawodowego lub ze szkoły wyższej na rynek pracy musi być lepiej przygotowane oraz musi następować bezpośrednio po zakończeniu kształcenia lub szkolenia; podkreśla zatem podstawowe znaczenie skutecznego wdrożenia inicjatywy "Europejska gwarancja na rzecz młodzieży" oraz uczynienia z niej instrumentu aktywnej integracji na rynku pracy; uważa, że powinnością partnerów społecznych, władz lokalnych i regionalnych oraz organizacji młodzieżowych jest uczestnictwo w rozwijaniu zrównoważonej strategii na rzecz zmniejszenia bezrobocia wśród ludzi młodych, w ramach której niezbędne jest formalne uznawanie uzyskanych kwalifikacji;

38.

zaleca państwom członkowskim, w kontekście wprowadzania w życie modelu elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego, zagwarantowanie w porozumieniu z partnerami społecznymi tego, by w praktyce równą wagę przywiązywano zarówno do elastyczności, jak i bezpieczeństwa pracowników, oraz zwiększenie za pomocą systemu zachęt uczestnictwa zainteresowanych pracowników w szkoleniach zawodowych;

39.

przypomina, że kobiety bardziej niż mężczyźni narażone są na zagrożenie ubóstwem z uwagi na niewystarczający system zabezpieczenia społecznego i utrzymującą się w szczególności na rynku pracy dyskryminację, co wymaga konkretnych i wielorakich reakcji politycznych uwzględniających płeć i charakter każdej konkretnej sytuacji;

40.

zwraca się do państw członkowskich o wzmocnienie środków na rzecz skutecznych świadczeń publicznych w dziedzinie zatrudnienia;

41.

zwraca się do Komisji Europejskiej o zwiększenie elastyczności zasad i procedur kontroli dotyczących przyznawania zwrotu należności za usługi publiczne obciążajacego władze lokalne, które oferują lokalne świadczenia publiczne w celu wsparcia najuboższych;

42.

zachęca do uznania wiedzy, doświadczenia oraz nieformalnych umiejętności i kompetencji osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji ubóstwa i wykluczenia społecznego lub społeczności tradycyjnych, do propagowania systemów uznawania wyników uczenia się nieformalnego i pozaformalnego, a także do przeanalizowania, w jaki sposób może to pomóc tym osobom w wejściu na rynek pracy;

43.

w pełni respektując różne praktyki, konwencje zbiorowe lub prawodawstwo w poszczególnych państwach członkowskich, a także zasadę pomocniczości, domaga się poszanowania równości praw i ochrony socjalnej dla wszystkich osób w każdym państwie członkowskim, niezależnie od tego, czy osoby te są obywatelami Unii, czy też państw trzecich; wzywa państwa członkowskie do zwalczania pracy nielegalnej i nierejestrowanej;

44.

zwraca w szczególności uwagę na środki na rzecz integracji kulturowej i językowej w kraju przyjmującym, sprzyjające zwalczaniu wykluczenia społecznego;

45.

wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy z krajami trzecimi w zakresie kształcenia i kultury, aby zmniejszyć ubóstwo i wykluczenie społeczne w tych krajach, wspierać rozwój, a także zapobiegać imigracji spowodowanej wyłącznie czynnikami ekonomicznymi;

46.

uznaje, że ubóstwo dotykające osoby zatrudnione jest wynikiem niezrównoważonych warunków panujących na rynku pracy, i domaga się poczynienia kroków w celu naprawy tej sytuacji, ogólnie poprzez wynagrodzenia, a w szczególności poprzez płace minimalne, które - niezależnie od tego, czy są regulowane w ustawodawstwie, czy w układach zbiorowych - muszą umożliwiać zagwarantowanie godnego poziomu życia;

47.

zwraca uwagę, że samo zatrudnienie nie wystarcza, by zagwarantować wyjście z ubóstwa, ponieważ konieczne jest podjęcie dodatkowych interwencji, które przeciwdziałałyby zjawisku ubóstwa pracowników i gwarantowałyby dostęp do zrównoważonego zatrudnienia wysokiej jakości;

48.

wzywa państwa członkowskie do wspierania pełnego uczestnictwa kobiet w rynku pracy, do wprowadzenia w życie przepisów dotyczących równości płac i do poświęcenia większej uwagi kwestii adekwatności emerytur kobiet;

49.

zaleca odpowiednie opodatkowanie bardzo wysokich wynagrodzeń, aby przyczynić się do finansowania systemów ochrony socjalnej i minimalnego dochodu oraz zmniejszyć różnice w dochodach;

50.

zaleca państwom członkowskim wdrożenie nowych środków mających na celu pomoc grupom znajdującym się w trudnym położeniu lub społecznie wykluczonym, szczególnie osobom niepełnosprawnym, w podejmowaniu pracy w przedsiębiorstwach, w tym w przedsiębiorstwach gospodarki społecznej i usługach publicznych, w celu zachęcenia do integracji, szczególnie w regionach najsłabszych gospodarczo i o najtrudniejszej sytuacji społecznej, lub pogłębienie obowiązującego prawodawstwa, jak dyrektywa z 2000 r. dotycząca zatrudnienia osób niepełnosprawnych; zaleca państwom członkowskim zadbanie, aby dane osoby były objęte nauczaniem od najmłodszego wieku, poprzez usuwanie istniejących barier i udzielanie odpowiedniej pomocy; zaleca państwom członkowskim, aby promowały tworzenie środowiska dostępnego dla osób niepełnosprawnych, i zwraca się do nich o zwrócenie szczególnej uwagi na sytuację w zakresie edukacji i opieki we wczesnym dzieciństwie, aby zapobiec całkowitemu i bezpowrotnemu wykluczeniu dzieci od urodzenia żyjących z niepełnosprawnością; zachęca Komisję i państwa członkowskie do bardziej intensywnego dzielenia się najlepszymi praktykami poprzez wprowadzanie różnorodnych środków na rzecz włączania osób niepełnosprawnych w rynek pracy; zaleca państwom członkowskim zagwarantowanie osobom starszym i niepełnosprawnym dostępu do usług socjalnych i zdrowotnych;

51.

zdecydowanie krytykuje fakt, że w opracowanej przez Komisję europejskiej platformie współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym całkowicie pominięto związany z tą problematyką aspekt płci;

52.

podkreśla, że kobiety na obszarach wiejskich często nie są postrzegane jako część siły roboczej, mimo iż ich wkład w codzienną pracę w rolnictwie jest równie ważny jak wkład mężczyzn, co prowadzi do pozbawienia ich socjalnych praw pracowniczych i naraża je na ubóstwo;

53.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o potraktowanie perspektywy płci jako kluczowego elementu wszystkich wspólnych dziedzin polityki i programów krajowych w celu eliminacji ubóstwa i zapobiegania wykluczeniu społecznemu; ponadto uważa, że państwa członkowskie powinny uwzględnić problematykę równości płci w ich planach wychodzenia z recesji;

54.

mając na uwadze znaczenie programów zabezpieczenia społecznego dla walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, zwraca uwagę na konieczność zapewnienia skutecznych i wystarczających świadczeń społecznych w celu wspierania wrażliwych grup społecznych (takich jak np. osoby niepełnosprawne, rodziny niepełne, osoby bezrobotne itp.), lecz także szczególnych kategorii społeczeństwa (takich jak np. rodziny wielodzietne);

55.

zwraca się do państw członkowskich o poprawę ochrony zatrudnionych niezdolnych do pracy na skutek choroby, wypadku w pracy lub choroby zawodowej w celu przeciwdziałania ich ubóstwu; pragnie zatem wzmocnienia ustawodawstwa krajowego w celu wprowadzenia obowiązku poszukiwania możliwości przekwalifikowania przed każdym przerwaniem stosunku pracy;

56.

wzywa platformę do prac nad zdefiniowaniem specjalnego statusu przysługującego pracownikom niepełnosprawnym, który gwarantowałby im trwałe zatrudnienie;

57.

w kontekście zwiększania aktywności zawodowej, w szczególności kobiet, zaleca państwom członkowskim zwiększenie, poprzez umożliwienie godzenia życia rodzinnego z życiem zawodowym, dostępu do wysokiej jakości i przystępnych finansowo struktur zabezpieczenia społecznego, mając na uwadze, że znacząca liczba obywateli Unii pozostaje poza rynkiem pracy, ponieważ osoby te sprawują opiekę nad członkiem rodziny, co skutkuje większym ryzykiem popadnięcia w ubóstwo;

58.

uznaje, że konieczna jest, w miarę możliwości, ocena skuteczności, wpływu, koordynacji i najlepszej efektywności funduszy europejskich, szczególnie Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), z myślą o realizacji celu, jakim jest ograniczenie ubóstwa, nawet jeśli nie jest to ich cel pierwszorzędny, przez ograniczenie rozbieżności gospodarczych i braku równowagi pod względem dobrobytu oraz ograniczenie różnic w poziomie życia w państwach członkowskich i regionach UE, a tym samym wspieranie spójności społecznej i gospodarczej; za priorytetowe uważa projekty łączące cele i strategie w zakresie zatrudnienia, lecz także zintegrowane podejścia oparte na aktywnym włączaniu, np. projekty mające na celu wzmocnienie solidarności międzypokoleniowej na poziomie regionalnym i lokalnym lub przyczyniające się specjalnie do równouprawnienia płci i do aktywnego włączania grup znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji; podkreśla znaczenie skutecznych mechanizmów solidarności, w tym mechanizmów zwiększających poczucie odpowiedzialności, zapewniających przewidywalność transferów i zmniejszających udział państw członkowskich we współfinansowaniu środków budżetowych, aby stworzyć godne miejsca pracy, wspierać produktywne sektory, walczyć z ubóstwem i wykluczeniem społecznym oraz przeciwdziałać wszelkim nowym zależnościom; podkreśla znaczenie wspierania walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym dla dostępu do zatrudnienia wysokiej jakości oraz dla braku dyskryminacji, dzięki zagwarantowaniu odpowiednich dochodów i promowaniu dostępu do świadczeń wysokiej jakości;

59.

podkreśla kluczową rolę, jaką polityka spójności i fundusze strukturalne odgrywają we wspieraniu zatrudnienia i integracji społecznej oraz w walce z ubóstwem na obszarach miejskich, które zamieszkuje większość osób znajdujących się w trudnej sytuacji społecznej, a także na obszarach wiejskich; podkreśla wkład Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w walkę z ubóstwem wśród pracowników dotkniętych kryzysem oraz rolę europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress we wspieraniu przedsiębiorczości; domaga się, by w kolejnych wieloletnich ramach finansowych zachowano określoną funkcję każdego funduszu;

60.

podkreśla, że Europejski Fundusz Społeczny pozostaje podstawowym instrumentem, którego celem jest włączenie społeczne, i uznaje, że należy zwiększyć jego środki w taki sposób, aby adekwatnie odpowiadały ambitnym celom wyznaczonym w strategii UE 2020 i w platformie w zakresie walki z ubóstwem;

61.

uznaje, że instrumenty takie jak instrument mikrofinansowania Progress i program Grundtvig odgrywają istotną rolę w przeciwdziałaniu ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz ocenia, że należy je rozwijać w oparciu o pogłębione analizy;

62.

wzywa Komisję Europejską do określenia obszarów priorytetowych w zakresie wydatków UE, aby skuteczniej skierować te wydatki do mikroregionów lub dzielnic, których mieszkańcy są najubożsi lub w najwyższym stopniu narażeni na wykluczenie społeczne;

63.

uważa, że od roku 2.013 Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, który umożliwia przyznanie pracownikom zwolnionym z powodu kryzysu lub globalizacji specjalnej, zindywidualizowanej pomocy, powinien zyskać trwały charakter, a jego finansowanie powinno w całości pochodzić z budżetu europejskiego, zarówno pod względem zobowiązań, jak i płatności.

64.

apeluje do państw członkowskich, aby przedstawiły krajowe programy reform spójnych z celem platformy i z celami Unii w zakresie zrównoważonego rozwoju społecznego oraz aby, popierając stwierdzenie Komisji, zgodnie z którym ubóstwo jest "nie do przyjęcia w Europie XXI wieku", nie kwestionowały systemów indeksacji płac i ogólnych układów zbiorowych ani nie ograniczały w sposób nieracjonalny i nieuzasadniony swojego potencjału inwestycyjnego i wydatków socjalnych w ramach zarządzania gospodarczego, a jednocześnie zagwarantowały trwałość finansów publicznych i tworzenie dobrze płatnych miejsc pracy, zważywszy, że ograniczenie ubóstwa jest podstawową konsekwencją inteligentnego, zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu; domaga się wyjaśnienia statusu planów działań krajowych na rzecz włączenia społecznego, a szczególnie kwestii włączenia ich do krajowych programów reform w ramach strategii Europa 2020; wzywa Komisję do przedstawienia zaleceń uwzględniających specyfikę poszczególnych państw, aby osiągnąć cel ograniczenia ubóstwa, szczególnie w razie porażki, zważywszy, że ograniczenie ubóstwa wymaga wzmożonego wysiłku oraz mobilizacji wszystkich stron i wszystkich środków z myślą o znaczącym ograniczeniu ubóstwa i głębokiego ubóstwa w perspektywie średniookresowej oraz o osiągnięciu niskiego poziomu ubóstwa, a nawet jego eliminacji najpóźniej do 2020 r.; proponuje, aby Komisja opracowała na szczeblu europejskim wytyczne dla państw członkowskich w celu zagwarantowania aktywnego udziału w przygotowaniu krajowych programów reform samorządów terytorialnych i innych zainteresowanych stron; zaznacza, że pakty terytorialne stanowią potencjalnie najpełniejszy i spójny mechanizm włączenia samorządów terytorialnych w ten proces, zgodnie z propozycją wyrażoną w piątym sprawozdaniu w sprawie spójności; uważa, że cel strategii UE 2020 zakładający zmniejszenie o 20 mln liczby osób zagrożonych ubóstwem może zostać zrealizowany jedynie, gdy środki oszczędnościowe, które zostały lub zostaną podjęte w Unii, nie będą szkodliwe dla zatrudnienia i ochrony socjalnej, zwłaszcza w odniesieniu do osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji;

65.

uważa, że państwa członkowskie powinny zmierzać do przełożenia celów związanych ze zmniejszeniem wykluczenia społecznego i ubóstwa na ambitne cele krajowe i regionalne, a także przewidzieć specjalny cel dotyczący ubóstwa dzieci i konkretnych strategii o wielowymiarowym podejściu do ubóstwa dzieci i rodzin;

66.

domaga się wsparcia wszystkich organizacji pozarządowych i drobnych stowarzyszeń w walce na rzecz praw podstawowych w celu wzmocnienia nakładów ludzkich koniecznych do umożliwienia udziału osób ubogich i lepszego informowania takich osób o dostępie do prawa i sprawiedliwości;

67.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek w sprawie dotacji globalnych, który może pomóc wielu mniejszym organizacjom pozarządowym i stowarzyszeniom w działaniach na rzecz zwalczania ubóstwa;

68.

zachęca państwa członkowskie, aby jak najszybciej zatwierdziły i przyjęły wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426); wzywa Komisję do dalszego wspierania przezwyciężenia trudności technicznych w Radzie w celu zapewnienia szybkiego porozumienia oraz do zlikwidowania luk w obecnym prawodawstwie, które nie obejmuje obecnie wszystkich istotnych aspektów, w dążeniu do wykorzenienia dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na pochodzenie społeczne;

69.

proponuje, by w działaniach proponowanych w ramach platformy uwzględnić skutki dyskryminacji różnego rodzaju i przyjąć ukierunkowane politycznie środki, takie jak te wprowadzone niedawno, na przykład do ustawodawstwa hiszpańskiego i rumuńskiego; w szczególności należy rozwijać koncepcję uwzględniania aspektu płci w celu zapobiegania dyskryminacji różnego rodzaju;

70.

domaga się równości płac kobiet i mężczyzn i równego traktowania pracowników z Unii Europejskiej i obywateli państw trzecich;

71.

ponagla Komisję do zasięgnięcia opinii w sprawie najlepszych sposobów zwalczania negatywnej dyskryminacji ze względu na pochodzenie społeczne;

72.

z zadowoleniem przyjmuje wyrażoną przez Komisję wolę lepszego uwzględnienia, poprzez różne inicjatywy, roli podmiotów gospodarki społecznej - takich jak określone w rezolucji Parlamentu z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie gospodarki społecznej - w szczególności poprzez zobowiązanie do sprecyzowania ram prawnych dotyczących przedsiębiorstw gospodarki społecznej (towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, fundacji i spółdzielni), tak aby nie było już przeszkód, by przyczyniały się one w pełni i w warunkach bezpieczeństwa prawnego do ograniczenia ubóstwa i wykluczenia społecznego, proponując innowacyjne i trwałe odpowiedzi na potrzeby obywateli, a jednocześnie podkreśla, że gospodarka społeczna nie ogranicza się do tej dziedziny działalności; wyraża jednak niepokój w związku z brakiem odniesienia do statutu stowarzyszenia europejskiego, podczas gdy sektor stowarzyszeń stanowi ważny podmiot w walce z ubóstwem; podkreśla jednak, że proponowane obecnie środki zmierzające w kierunku gospodarki społecznej, szczególnie stowarzyszenia i spółdzielnie, nie są w stanie sprostać wymogom wobec polityki eliminacji ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz gospodarki i europejskiego modelu społecznego oraz ogólnie nie stanowią odpowiedzi na skutki kryzysu gospodarczego i społecznego; podkreśla w szczególności swoje postulaty i oczekiwania w zakresie uznawania usług socjalnych świadczonych w interesie ogólnym, potwierdzone w rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przyszłości usług socjalnych świadczonych w interesie ogólnym, przyjętej w dniu 5 lipca 2011 r.; odnotowuje propozycję zmiany przepisów wspólnotowych dotyczących udzielania zamówień publicznych oraz pomocy państwa i przypomina o swoim żądaniu dostosowania ich do specyfiki zadań usług socjalnych świadczonych w interesie ogólnym i sposobu ich organizacji; popiera tworzenie miejsc pracy wysokiej jakości oraz programów zindywidualizowanej pomocy w poszukiwaniu pracy za pośrednictwem podmiotów realizujących politykę integracji na rynku pracy i podmiotów gospodarki społecznej ze względu na ich doświadczenie w integracji społeczno-zawodowej osób w niekorzystnej sytuacji społecznej; ponownie domaga się sektorowych inicjatyw ustawodawczych dotyczących jakości i przystępności usług socjalnych świadczonych w interesie ogólnym, szczególnie w dziedzinie zdrowia, edukacji, transportu publicznego, energii, wody i komunikacji;

73.

podkreśla znaczenie usług socjalnych, zdrowotnych, opiekuńczych i edukacyjnych w likwidowaniu braków w zakresie zdolności, promowania integracji społecznej oraz zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego; przypomina o ich potencjale tworzenia miejsc pracy i domaga się zdecydowanych i trwałych inwestycji w rozwijanie tych kluczowych usług i infrastruktury; oczekuje planu działania Komisji, który ma rozwiązać problem niedoboru pracowników w sektorze zdrowia;

74.

wzywa do zdecydowanego poparcia dla zapewnienia wysokiej jakości i dostępności usług socjalnych, szczególnie w dziedzinie opieki zdrowotnej, edukacji, transportu, energii, wody i komunikacji;

75.

zaleca państwom członkowskim, aby prowadziły proaktywną politykę w zakresie godnych warunków mieszkaniowych, aby zapewnić powszechny dostęp do mieszkań wysokiej jakości - co gwarantowałoby dostęp do usług podstawowych z punktu widzenia zdrowia i bezpieczeństwa, w przystępnej cenie lub na preferencyjnych warunkach zakupu - oraz zapobiec ich utracie, zważywszy, że brak mieszkania stanowi poważne naruszenie godności, a także aby prowadziły proaktywną politykę energetyczną, zwiększając wykorzystanie energii odnawialnej i efektywność energetyczną w celu zwalczania ubóstwa energetycznego; w odniesieniu do mieszkań domaga się zwrócenia większej uwagi na migrantów, którzy często są wykorzystywani i zmuszani do zamieszkiwania w niezadowalających warunkach; przypomina o postanowieniach Protokołu nr 26 do Traktatu z Lizbony w zakresie mieszkań socjalnych i wzywa do poszanowania tych postanowień, szczególnie co do swobody państw członkowskich w organizowaniu mieszkań socjalnych, w tym pod względem finansowania; zachęca państwa członkowskie do tworzenia specjalnych programów i możliwości mieszkaniowych dla osób bezdomnych w celu zagwarantowania podstawowego standardu życia grupom społecznym w najtrudniejszym położeniu;

76.

zaleca państwom członkowskim rozwijanie oferty należytej jakości mieszkań socjalnych i mieszkań w ramach programów interwencyjnych, aby zagwarantować dostęp wszystkim, szczególnie najuboższym, do godnych warunków mieszkaniowych w dostępnej cenie; uważa, że większy koszt dla społeczeństwa i samorządu stanowi przekwaterowanie osób eksmitowanych ze swoich mieszkań niż ich utrzymanie w takim mieszkaniu; zaleca zatem prowadzenie polityki zapobiegania eksmisjom, przede wszystkim dzięki przejęciu przez władze publiczne czynszu i zaległości w opłatach za czynsz osób zagrożonych eksmisją;

77.

przypomina o powiązaniach między życiem w dzielnicach o trudnej sytuacji społecznej - co zwiększa ubóstwo i wykluczenie społeczne - a problemami zdrowotnymi; uznaje zatem interwencje europejskie w dzielnicach o trudnej sytuacji społecznej za ekonomiczne rozwiązanie umożliwiające zwalczanie wykluczenia i zmniejszenie wydatków w dziedzinie zdrowia oraz wzywa Komisję Europejską do wzmocnienia takich interwencji w ramach kolejnego programu polityki spójności i innych programów Unii Europejskiej;

78.

domaga się podniesienia kwoty z EFRR przeznaczonej na finansowanie środków zmierzających do poprawy efektywności energetycznej mieszkań socjalnych, aby przeciwdziałać ubóstwu energetycznemu;

79.

podkreśla istotne wysiłki konieczne ze strony Unii i państw członkowskich do zmniejszenia kosztów energii jako pozycji w budżecie gospodarstw domowych - Unia powinna zagwarantować bezpieczeństwo dostaw, aby zabezpieczyć się przed istotnymi zmianami cen na rynku energii, a państwa członkowskie powinny poprawić swoją politykę wspierania efektywności energetycznej gospodarstw domowych;

80.

apeluje do Romów oraz do organizacji, które ich reprezentują i pracują z nimi, do aktywnego zaangażowania w sporządzanie i wdrażanie krajowych strategii integracji Romów do 2020 r. w sposób umożliwiający przyczynienie się do realizacji celu UE w zakresie zmniejszenia ubóstwa; domaga się od Unii Europejskiej i państw członkowskich jak najszybszego wdrożenia europejskiej strategii na rzecz włączenia Romów i zwraca się do państw członkowskich o przedstawienie do końca tego roku środków sprzyjających włączeniu Romów zgodnie z europejskimi ramami koordynacji strategii krajowych na rzecz włączenia Romów, przedstawionymi przez Komisję w kwietniu 2011 r.; podkreśla, że włączenie i integracja Romów będą wymagały - z tego samego względu co walka z ubóstwem i wykluczeniem społecznym - większego wysiłku w celu ich pełnego włączenia i położenia kresu do 2020 r. licznym przypadkom dyskryminacji, której byli ofiarami; apeluje, aby angażować pozostałe marginalizowane społeczności, np. imigrantów, we wszystkie strategie polityczne Unii lub państw członkowskich mające na celu ich włączenie społeczne;

81.

podkreśla znaczenie usług socjalnych, zdrowotnych, opiekuńczych i edukacyjnych w likwidowaniu braków w zakresie zdolności, promowania integracji społecznej oraz zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego; przypomina o ich potencjale tworzenia miejsc pracy i domaga się zdecydowanych i trwałych inwestycji w rozwijanie tych kluczowych usług i infrastruktury; oczekuje planu działania Komisji, który ma rozwiązać problem niedoboru pracowników sektora zdrowia;

82.

wzywa, aby interesy niepełnosprawnych członków społeczeństwa były uwzględniane na etapie programowania, wykorzystania i monitorowania finansowania pochodzącego ze środków wspólnotowych, w szczególności w dziedzinie wspierania edukacji, szkoleń, zatrudnienia i autonomii (transport i komunikacja);

83.

wzywa, aby walka z ubóstwem dzieci koncentrowała się na zapobieganiu, przy zapewnieniu równości dostępu do wysokiej jakości usług edukacyjnych i opiekuńczych przeznaczonych dla młodszych dzieci - tak aby przeciwdziałać rozpoczynaniu przez nie życia szkolnego z licznymi brakami - a także do innych rozwiązań przeznaczonych dla dzieci (ośrodki z ofertą dla dzieci w ciągu roku szkolnego i podczas wakacji itp., zajęcia pozalekcyjne, związane z kulturą, sportowe itp., opieka dzienna), przez odpowiednie pokrycie terytoriów siecią tych usług i ośrodków, oraz apeluje o wsparcie finansowe usług, które zdały egzamin, a także o systematyczne włączanie polityki wsparcia zubożałych rodzin we wszystkie odpowiednie dziedziny interwencji, dzięki połączeniu podejścia uniwersalnego ze środkami skierowanymi do rodzin w najtrudniejszej sytuacji, szczególnie rodzin dzieci niepełnosprawnych, rodzin niepełnych i rodzin wielodzietnych; wzywa do potraktowania ze szczególną uwagą w ramach programów zwalczania ubóstwa stosunków między rodzicami a dziećmi, aby uniknąć umieszczania dzieci w placówkach wychowawczych na skutek głębokiego ubóstwa rodziców;

84.

podkreśla, że Konwencja o prawach dziecka przyznaje wszystkim dzieciom i młodzieży prawo do edukacji, w tym również dzieciom i młodzieży bez pozwolenia na pobyt w kraju zamieszkania;

85.

przypomina, że tysiące dzieci oddziela się od rodziców ze względu na ich warunki życia (brak mieszkania) lub ze względu na to, że z powodu głębokiego ubóstwa (materialnego, społecznego i kulturowego) rodzice nie uzyskali wsparcia niezbędnego do pełnienia obowiązków rodzicielskich;

86.

domaga się potraktowania ze szczególną uwagą przyszłości ludzi młodych i jasnej strategii wspierającej dostępność dla nich pierwszego, godnego zatrudnienia zgodnego z poziomem wykształcenia;

87.

zwraca uwagę, że walka z ubóstwem zakłada podejście globalne i działania następcze obejmujące wszystkie sektory polityki; ponadto przypomina, że ważne jest zwłaszcza to, aby wzmocnić działania podejmowane zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym dotyczące przeciwdziałania temu zjawisku i walki z nim;

88.

zwraca uwagę na konieczność przyjęcia bardziej kompleksowych rozwiązań problemu ubóstwa dzieci, podkreślając jednocześnie osiągnięte do dziś wyniki stosowania "wspólnych zasad" wskazanych w konkluzjach Rady ds. Zatrudnienia z dnia 6 grudnia 2010 r., w których zaapelowano, aby walka z ubóstwem dzieci stała się jednym z priorytetów;

89.

wspiera wyrażony przez Komisję zamiar przedstawienia zalecenia w sprawie ubóstwa dzieci w roku 2012;

90.

zgadza się z czerwcowymi konkluzjami Rady EPSCO sprzyjającymi zintegrowanej strategii zapobiegania ubóstwu dzieci i promowania ich dobrobytu, która to strategia skoncentrowana jest na odpowiednich dochodach rodzin, dostępie do świadczeń, w tym do wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi, a także na udziale dzieci; wzywa do opracowania szczegółowego planu działania na rzecz wdrożenia wniosku dotyczącego komunikatu w 2012 r.;

91.

podkreśla znaczenie funduszy strukturalnych, szczególnie Europejskiego Funduszu Społecznego jako kluczowego instrumentu wsparcia państw członkowskich w zwalczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego; wzywa państwa członkowskie do większego współfinansowania działań na rzecz świadczeń w postaci opieki nad dziećmi, osobami starszymi i niesamodzielnymi;

92.

wzywa Komisję do upewnienia się, że polityka oszczędnościowa uzgodniona z państwami członkowskimi nie utrudnia ani nie kwestionuje dążenia do realizacji celu strategii UE 2020 dotyczącego wydobycia 20 milionów ludzi z ubóstwa;

93.

wzywa do walki z błędnym kołem ubóstwa w celu przeciwdziałania utrwalaniu ubóstwa w kolejnych pokoleniach;

94.

wzywa państwa członkowskie do należytego uznania roli artystów w integracji społecznej i zwalczaniu ubóstwa, zwłaszcza przez sprzyjanie właściwemu środowisku pracy artystów i zapewnienie im odpowiedniego statusu;

95.

postuluje, aby Komisja, w pełnej zgodności z zasadą pomocniczości, rozpoczęła konsultacje w sprawie możliwości zgłoszenia inicjatywy ustawodawczej dotyczącej dochodu minimalnego odpowiedniego i zapewniającego rozwój gospodarczy, umożliwiającego zapobieganie ubóstwu i zapewnienie podstawy do godnego życia, pełny i nieograniczony udział w życiu społecznym oraz postęp w poszukiwaniu pracy lub szkolenia, a także odgrywającego rolą automatycznego stabilizatora gospodarki, z uwzględnieniem różnych praktyk, konwencji zbiorowych lub prawodawstwa w poszczególnych państwach członkowskich, przy czym określenie dochodu minimalnego pozostawałoby w gestii poszczególnych państw członkowskich; postuluje, aby Komisja pomagała państwom członkowskim w wymianie dobrych praktyk w zakresie poziomów dochodu minimalnego oraz zachęcała państwa członkowskie do opracowywania systemów dochodu minimalnego opartych na co najmniej 60 % mediany dochodów w danym państwie członkowskim;

96.

przypomina, że według OECD 20-40 % świadczeń pozostaje niewykorzystanych; wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia oceny systemów wsparcia dochodów i zasiłków socjalnych, aby uniknąć powstawania ukrytego ubóstwa, poprzez zwiększenie przejrzystości, poprzez informowanie świadczeniobiorców w jak najskuteczniejszy sposób o prawach, które im przysługują, dzięki wprowadzeniu jak najskuteczniejszego systemu informowania, uproszczeniu procedur i wprowadzeniu środków i strategii zmierzających do przeciwdziałania stygmatyzacji i dyskryminacji osób o dochodzie minimalnym;

97.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiedniego wsparcia, szkoleń i świadczeń wspierających opiekunów rodzinnych, tak aby osoby starsze i potrzebujące opieki mogły pozostać we własnych domach i społecznościach tak długo, jak tego pragną;

98.

domaga się od Komisji, aby w ramach platformy przeprowadziła ocenę wpływu nadmiernego zadłużenia na zjawisko ubóstwa oraz sprzyjała wymianie rozwiązań w zakresie walki z nadmiernym zadłużeniem;

99.

uważa, że we wszystkich państwach członkowskich należy rozwijać programy opieki nad osobami starszymi, w tym programy opieki domowej, aby zapobiegać wykluczeniu tych osób i ich popadaniu w ubóstwo, oraz dodaje, że sprawowanie opieki nad osobami starszymi przez ich rodziny powinno być również wspierane, w miarę możliwości finansowo, zgodnie z celem wspierania zrównoważonego społeczeństwa, tak aby w szczególności zwiększyć wsparcie dla aktywności osób starszych i solidarność międzypokoleniową, sprzyjać dostępności i solidarności oraz poprawić jakość opieki długoterminowej; zwraca się do Komisji o dokonanie oceny, czy dyrektywa w sprawie urlopu opiekuńczego byłaby tutaj pomocna;

100.

wzywa Komisję do odpowiedniego uwzględnienia rozwoju innowacji społecznych, wspierania polityki społecznej opartej na faktach, jak również lepszego planowania ocen skutków, aby stanowiły one rzeczywistą wartość dodaną, oraz proponowania innowacyjnych i zrównoważonych rozwiązań odpowiadających tendencjom demograficznym;

101.

podkreśla znaczenie opracowania propozycji politycznych na szczeblu państw członkowskich w celu rozwiązania problemów związanych z ubóstwem i wykluczeniem, takich jak bezdomność i uzależnienie od narkotyków i alkoholu; wzywa do skuteczniejszej wymiany sprawdzonych rozwiązań w tych obszarach między państwami członkowskimi;

102.

podkreśla konieczność proponowania działań zmierzających do uproszczenia dostępu organizacji wolontariackich do funduszy europejskich;

103.

domaga się od Komisji uwzględnienia sprawozdania Parlamentu Europejskiego dotyczącego zielonej księgi w sprawie przyszłości emerytur w Europie;

104.

zaleca państwom członkowskim wprowadzenie odpowiedniej emerytury minimalnej pozwalającej osobom w starszym wieku na godne życie;

105.

wzywa Komisję do skutecznego zwalczania - przez wprowadzenie ramowych wytycznych i zasad dotyczących adekwatności i stabilności systemów emerytalnych - zagrożenia ubóstwem wśród kobiet, powodowanego niepewną sytuacją, brakiem ciągłości w karierze zawodowej i niskim wynagrodzeniem; zwraca również uwagę, że konieczne jest zadbanie o dostosowanie przepisów w zakresie opieki społecznej do sytuacji indywidualnej i rodzinnej oraz nadanie większego znaczenia macierzyństwu i sprawowaniu opieki;

*

* *

106.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym (2011/2052(INI)).

Dz.U.UE.C.2013.153E.57