Dyrektywa 92/66/EWG wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania rzekomego pomoru drobiu
Dz.U.UE.L.1992.260.1
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY 92/66/EWG
z dnia 14 lipca 1992 r.
wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania rzekomego pomoru drobiu
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,
uwzględniając wniosek Komisji 1 ,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 2 ,
uwzględniając opinię Komitetu Społeczno-Ekonomicznego 3 ,
drób jest wymieniony w załączniku II do Traktatu i obrót drobiem jest ważnym źródłem przychodów dla ludności rolniczej;
konieczne jest uchwalenie na poziomie wspólnotowym środków zwalczania, które powinny być wdrożone w razie wybuchu rzekomego pomoru drobiu, aby zabezpieczyć rozwój sektora drobiarskiego oraz przyczynić się do ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie;
minimalne wspólnotowe środki zwalczania powinny być dodatkowo stosowane do walki z rzekomym pomorem drobiu u niektórych innych gatunków zwierząt;
ognisko tej choroby może w krótkim czasie przybrać rozmiary epidemii, powodując śmiertelność i straty, które mogą z kolei doprowadzić do gwałtownego spadku rentowności rolnictwa i produkcji drobiu;
natychmiastowe działania powinny zostać podjęte w momencie podejrzenia obecności choroby, co pozwoli na wdrożenie efektywnych środków zwalczania, kiedy podejrzenia obecności choroby zostaną potwierdzone; właściwe władze muszą wziąć pod uwagę, czy program szczepień profilaktycznych prowadzony jest na całym czy też na części terytorium państwa;
konieczne jest możliwie jak najszybsze zapobieganie rozszerzaniu się choroby, gdy tylko powstanie jej ognisko, poprzez ścisłe monitorowanie przepływu zwierząt oraz stosowanie produktów, które mogą być skażone, i, o ile to stosowne, poprzez szczepienia ochronne;
diagnostyka choroby musi być prowadzona pod kontrolą odpowiedzialnych laboratoriów krajowych, których koordynacja musi być zagwarantowana przez referencyjne laboratorium Wspólnoty;
konieczne jest ustanowienie przepisów przez Państwa Członkowskie w celu stworzenia i zastosowania planów szczepień oraz poinformowanie Komisji oraz innych Państw Członkowskich o tych planach;
artykuł 4 decyzji Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii 4 ma także zastosowanie w razie wystąpienia rzekomego pomoru drobiu;
właściwe jest, aby zadanie podjęcia koniecznych środków powierzyć Komisji,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Bez uszczerbku dla przepisów prawa wspólnotowego regulujących handel wewnątrz Wspólnoty niniejsza dyrektywa określa wspólnotowe środki zwalczania, które zostaną zastosowane w razie wybuchu rzekomego pomoru drobiu u:
Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania tam, gdzie został wykryty rzekomy pomór drobiu u dzikich ptaków żyjących na wolności; jednakże w takim przypadku zainteresowane Państwo Członkowskie poinformuje Komisję o podjętych środkach.
Do celów niniejszej dyrektywy definicje podane w art. 2 dyrektywy Rady 90/539/EWG z dnia 15 października 1990 r. w sprawie wymagań dotyczących zdrowia zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy i przywóz z państw trzecich drobiu i jaj wylęgowych 5 stosuje się odpowiednio.
Stosuje się również następujące definicje:
Państwa Członkowskie zapewniają, aby pojawienie się lub podejrzenie pojawienia się rzekomego pomoru drobiu było natychmiast zgłaszane właściwym władzom.
g) zostało przeprowadzone dochodzenie epidemiologiczne zgodnie z art. 7.
Właściwe władze odpowiedzialne za tę rzeźnię muszą zostać poinformowane o zamiarze wysłania do niej drobiu, a po przywiezieniu drobiu do rzeźni musi on być trzymany i poddany ubojowi w separacji od innego drobiu.
W przypadku gospodarstw składających się z dwóch lub więcej oddzielnych jednostek produkcyjnych właściwe władze mogą, w związku z kryteriami określonymi przez Komisję w procedurach ustalonych w art. 25, zastosować odstępstwa od wymagań art. 5 ust. 1 pod warunkiem, że urzędowy lekarz weterynarii potwierdził, że są one całkowicie odrębne w zakresie przebywania, przetrzymywania i żywienia, co sprawia, że wirus nie może przenosić się z jednego miejsca do drugiego.
Generalne zasady dotyczące krajowych centrów kryzysowych oraz wspólnotowych centrów kryzysowych będą określone przez Radę, stanowiącą kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji.
jaj wylęgowych do wylęgarni wyznaczonej przez właściwe władze; przed transportem jaja oraz opakowania, w których są przewożone, muszą być poddane dezynfekcji.
Państwa Członkowskie zapewniają, aby:
Państwa Członkowskie zapewniają, aby:
Pobieranie próbek oraz analiza laboratoryjna, których celem jest wykrycie obecności wirusa rzekomego pomoru drobiu, są prowadzone zgodnie z przepisami załącznika III.
Państwa Członkowskie zapewniają, aby właściwe władze podejmowały wszystkie konieczne środki w celu poinformowania wszystkich mieszkańców żyjących w strefie ochronnej i strefie nadzoru o wprowadzonych ograniczeniach oraz podejmowały wszelkie niezbędne kroki związane z właściwym wykonaniem tych środków.
Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego ustępu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2.
lub
Plan gotowości musi zapewniać dostęp do infrastruktury, urządzeń, pracowników i wszelkich innych odpowiednich materiałów koniecznych do szybkiego i skutecznego zwalczenia ogniska rzekomego pomoru drobiu. Musi też dokładnie określać wymogi dotyczące szczepień, jakie dane państwo członkowskie uznaje za konieczne w przypadku szczepień interwencyjnych.
Komisja zatwierdza plany gotowości i ich aktualizacje, w razie potrzeby ze zmianami, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25.
Aby zagwarantować jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy, eksperci Komisji mogą we współpracy z właściwymi władzami przeprowadzać kontrole w terenie. Mogą one być prowadzone poprzez kontrolę określonego procentu zakładów, co pozwoli na sprawdzenie, czy właściwe władze monitorują zgodność wykonywanych przez te zakłady wymagań niniejszej dyrektywy. Komisja informuje Państwa Członkowskie o wynikach tych kontroli.
Państwo Członkowskie, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola, udziela ekspertom wszelkiej niezbędnej pomocy w wypełnianiu ich obowiązków.
Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 25.
Szczegółowe zasady regulujące udziału finansowego Wspólnoty w środkach związanych ze stosowaniem niniejszej dyrektywy są ustanowione w decyzji 90/424/EWG.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załączników, gdy istnieje taka konieczność, w szczególności biorąc pod uwagę rozwój badań naukowych i metod diagnostycznych.
Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
W imieniu Rady | |
J. GUMMER | |
Przewodniczący |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
UPOWAŻNIENIE NA USUNIĘCIE JAJ Z GOSPODARSTWA ZGODNE Z WARUNKAMI ART. 4 UST. 2 LIT. e) NINIEJSZEJ DYREKTYWY
UPOWAŻNIENIE NA USUNIĘCIE JAJ Z GOSPODARSTWA ZGODNE Z WARUNKAMI ART. 4 UST. 2 LIT. e) NINIEJSZEJ DYREKTYWY
ZAŁĄCZNIK II
PROCEDURA CZYSZCZENIA I DEZYNFEKCJI ZAKAŻONEGO GOSPODARSTWA
PROCEDURA CZYSZCZENIA I DEZYNFEKCJI ZAKAŻONEGO GOSPODARSTWA
ZAŁĄCZNIK III
METODY DIAGNOSTYCZNE W CELU POTWIERDZENIA I DIAGNOSTYKI RÓŻNICOWEJ RZEKOMEGO POMORU DROBIU
METODY DIAGNOSTYCZNE W CELU POTWIERDZENIA I DIAGNOSTYKI RÓŻNICOWEJ RZEKOMEGO POMORU DROBIU
Wirus rzekomego pomoru drobiu jest prototypowym zarazkiem rodziny Paramyxoviridae. Obecnie istnieje dziewięć serologicznie odrębnych grup paramiksowirusów ptaków, które zostały określone symbolami od PMV-1 do PMV-9. Wszystkie wirusy wywołujące rzekomy pomór drobiu znajdują się w grupie PMV-1. W celu rozpoznania oraz potwierdzenia, a także zróżnicowania rzekomego pomoru drobiu zostały ustalone następujące definicje:
"Rzekomy pomór drobiu" oznacza zarażenie drobiu spowodowane przez jakikolwiek szczep paramiksowirusa 1 o indeksie patogenności domózgowej (ICPI) jednodniowych piskląt większym niż 0,7.
ROZDZIAŁ I
Pobieranie i postępowanie z próbkami
Pobieranie i postępowanie z próbkami
Wymazy z kloaki (lub kał) i tchawicy chorych ptaków; kał lub treść jelit, mózg, tchawica, płuca, wątroba, śledziona i inne zmienione w oczywisty sposób narządy niedawno padłych ptaków.
Wymienione w ust. 1 narządy i tkanki mogą być wspólnie łączone, ale materiał kałowy musi być trzymany oddzielnie. Wymazy powinny być zanurzone całkowicie w płynie o wystarczającym stężeniu antybiotyków. Próbki kału i narządy powinny być homogenizowane (w załączonym homogenizatorze lub w moździerzu aptekarskim z użyciem jałowego piasku) w płynie z antybiotykami, tak aby uzyskać 10-20-procentową zawiesinę. Zawiesiny powinny być pozostawione na ok. dwie godziny w temperaturze otoczenia (lub dłużej w temp. 4 °C), a następnie odwirowane (np. 800-1000 g przez 10 minut), by uzyskać klarowny supernatant.
Różne laboratoria stosowały z powodzeniem rozmaite płyny z antybiotykami. Laboratoria określone w załączniku II będą w stanie udzielić wskazówek w tym zakresie poszczególnym państwom. Dla próbek kału wymagane są wysokie stężenia antybiotyków i typowy płyn zawiera: 10.000 j/ml penicyliny, 10 mg/ml streptomycyny, 0,25 mg/ml gentamycyny i 5.000 j/ml mykostatyny w soli fizjologicznej buforowanej fosforanami (PBS). Podane stężenia można zredukować nawet pięciokrotnie w przypadku tkanek i wymazów z tchawicy. Można dodać 50 mg/ml oksytetracykliny, aby zapobiec rozwojowi chlamydii. Konieczne jest sprawdzenie pH płynu po dodaniu antybiotyków, i ewentualne doprowadzenie do pH 7,0-7,4.
ROZDZIAŁ II
Izolacja wirusa
Izolacja wirusa
Otrzymany supernatant powinien być podany do jamy omoczniowej, co najmniej czterech zarodków kurzych inkubowanych przez 8-10 dni, w ilości po 0,1-0,2 ml do każdej z nich. Ideałem byłoby uzyskanie tych zarodków ze stada drobiu wolnego od zarazków chorobotwórczych (SPF), ale dopuszczalne jest wykorzystywanie zarodków ze stada, u którego nie stwierdza się przeciwciał przeciwko wirusowi rzekomego pomoru drobiu. Zakażone zarodki są inkubowane w temp. 37 °C i codziennie prześwietlane. Jaja z martwymi lub chorymi zarodkami oraz pozostałe po upływie sześciu dni od zakażenia powinny być schłodzone do temp. 4 °C, a płyn omoczniowo-owodniowy powinien być zbadany pod kątem właściwości hemaglutynacyjnych. Jeżeli nie wystąpiła hemaglutynacja, należy powtórzyć opisaną powyżej procedurę, wprowadzając nierozcieńczony płyn omoczniowo-owodniowy kolejnym zarodkom.
W przypadku stwierdzenia hemaglutynacji należy wykluczyć obecność bakterii w badaniu hodowlanym. Jeżeli obecne są bakterie, badane płyny można przefiltrować przez błonę o średnicy porów 450 nm, a następnie dodać do nich antybiotyki i zakazić zarodki jak powyżej.
ROZDZIAŁ III
Diagnostyka różnicowa
Diagnostyka różnicowa
Zamierzone jest, aby wszystkie hemaglutynujące wirusy były przekazywane określonemu w załączniku II krajowemu laboratorium w celu pełnej identyfikacji, oceny właściwości oraz określenia chorobotwórczości. Jednakże istotne jest, aby jak najszybciej wprowadzić tymczasowe środki zwalczania rzekomego pomoru drobiu w celu ograniczenia szczepienia się choroby, zatem laboratoria regionalne muszą być w stanie wykryć wirus rzekomego pomoru drobiu. Dlatego też płyny powodujące hemaglutynację powinny być wykorzystane do testu zahamowania hemaglutynacji według procedury opisanej w rozdziałach 5 i 6. Jego dodatni wynik (miano 24 lub większe), z poliklonalną surowicą odpornościową przeciwko wirusowi rzekomego pomoru drobiu o znanym mianie, co najmniej 29, stanowiłby wstępne potwierdzenie, co umożliwiłoby zastosowanie tymczasowych środków zwalczania.
Krajowe laboratorium powinno przeprowadzić pełną diagnostykę różnicową jakiegokolwiek czynnika powodującego hemaglutynację. Dla potwierdzenia obecności wirusa rzekomego pomoru drobiu wykonywany jest ponownie test zahamowania hemaglutynacji z kurzymi monospecyficznymi surowicami odpornościowymi. Indeks patogenności domózgowej opisany w rozdziale 7 powinien być przeprowadzony w przypadku każdego pozytywnego izolatu. Indeks patogeniczności przekraczający 0,7 wskazuje na obecność wirusa wymagającego zastosowania pełnej gamy środków zwalczania.
Ostatni rozwój technik typowania wirusów rzekomego pomoru drobiu, a w szczególności technik z wykorzystaniem przeciwciał monoklonalnych, pozwolił na klasyfikację szczepów i izolatów. W szczególności są dostępne przeciwciała monoklonalne specyficzne dla wirusów szczepionkowych stosowanych na terenie Wspólnoty i mogą być wykorzystane do prostych testów zahamowania hemaglutynacji.
Ponieważ szczepy szczepionkowe mogą być izolowane od drobiu, możliwość ich szybkiej identyfikacji w krajowym laboratorium określonym w załączniku II jest bardzo ważna. Takie przeciwciała monoklonalne powinny być uzyskiwane przez referencyjne laboratorium Wspólnoty (określone w art. 14) i rozprowadzane do krajowych laboratoriów w celu umożliwienia potwierdzenia izolacji wirusów szczepionkowych.
Krajowe laboratoria powinny przesyłać wszystkie wirusy powodujące hemaglutynację referencyjnemu laboratorium Wspólnoty.
Referencyjne laboratorium Wspólnoty powinno otrzymywać od laboratoriów krajowych wszystkie wirusy powodujące hemaglutynację w celu wykonania dalszych badań antygenowych i genetycznych, by lepiej zrozumieć epidemię choroby (chorób) we Wspólnocie w ramach swoich funkcji i obowiązków.
ROZDZIAŁ IV
Szybkie testy do wykrywania wirusów rzekomego pomoru drobiu i przeciwciał
Szybkie testy do wykrywania wirusów rzekomego pomoru drobiu i przeciwciał
Wprowadzono do diagnostyki zakażeń u szczepionego ptactwa kilka szybkich testów do bezpośredniego wykrywania antygenów wirusa rzekomego pomoru drobiu. Najczęściej stosowane są: metoda immunofluorescencji z podłużnym skrawkiem tchawicy oraz test immunoperoksydazowy z mózgiem. Bez wątpienia inne bezpośrednie metody wykrywania antygenu mogą być wykorzystywane do identyfikacji wirusa rzekomego pomoru drobiu.
Wadą takich testów jest to, że mało realne jest badanie wszystkich potencjalnych miejsc replikacji wirusa rzekomego pomoru drobiu u szczepionych ptaków. I oto na przykład brak wirusa w tchawicy nie wyklucza jego replikacji w jelicie. Nie jest zalecana żadna z metod bezpośredniego wykrywania wirusa do rutynowej diagnostyki rzekomego pomoru drobiu, chociaż w szczególnych przypadkach takie testy mogą być pomocne.
Większość laboratoriów zaangażowanych w diagnostykę choroby rzekomego pomoru drobiu wykorzystuje test zahamowania hemaglutynacji i zalecenia opisane poniżej dotyczące tego testu do określania miana przeciwciał przeciwwirusowych. Jednakże również immunoenzymatyczna metoda ELISA może być z powodzeniem wykorzystywana do wykrywania przeciwciał przeciwko temu wirusowi. Sugeruje się, aby test ELISA stosowany w laboratorium regionalnym był weryfikowany przez krajowe laboratorium określone w załączniku II.
Powinno się pobrać próbki krwi od wszystkich ptaków, jeżeli stado nie przekracza 20 sztuk, i od 20 ptaków w przypadku liczniejszych stad (pozwoli to na uzyskanie 99 % prawdopodobieństwa wykrycia co najmniej jednej pozytywnej surowicy, jeżeli jest dodatnie 25 % lub więcej stada, niezależnie od jego wielkości). Krew powinna zostać pozostawiona do wytrącenia się skrzepu i otrzymana surowica usunięta do testów.
Pojedyncze próbki surowicy powinny być badane pod kątem hamowania hemaglutynacji przez wirus rzekomego pomoru drobiu w standardowym teście zahamowania hemaglutynacji określonej w rozdziale VI.
Dyskutuje się, czy 4 lub 8 jednostek hemaglutynacji należy użyć w teście zahamowania hemaglutynacji (HI). Wydaje się, że obie ilości mogą być stosowane i decyzja ta winna być w gestii krajowych laboratoriów. Jednakże ilość antygenu wpływa na miano, przy którym daną surowicę traktujemy jako dodatnią: dla czterech jednostek hemaglutynacji (HAU) surowica o mianie 24 lub większym traktowana jest jako pozytywna, a dla ośmiu HAU surowica o mianie 23 lub większym.
ROZDZIAŁ V
Test hemaglutynacji (HA)
Test hemaglutynacji (HA)
Wykonanie testu
ROZDZIAŁ VI
Test zahamowania hemaglutynacji (HI)
Test zahamowania hemaglutynacji (HI)
Wykonanie testu
ROZDZIAŁ VII
Oznaczenie indeksu odmózgowej patogenności
Oznaczenie indeksu odmózgowej patogenności
Objawy | Dzień po zakażeniu (liczba ptaków) | |||||||||
kliniczne | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | razem | wynik |
zdrowych | 10 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 14 x 0 | 0 |
chorych | 0 | 6 | 10 | 4 | 0 | 0 | 0 | 0 | 20 x 1 | 20 |
padłych | 0 | 0 | 0 | 6 | 10 | 10 | 10 | 10 | 46 x 2 | 92 |
Razem = 112 | ||||||||||
Indeks oznacza średnią punktację na ptaka na okres obserwacji = 112/80 = 1,4 |
ROZDZIAŁ VIII
Określanie zdolności tworzenia łysinek
Określanie zdolności tworzenia łysinek
ZAŁĄCZNIK IV 22
ZAŁĄCZNIK V 23
ZAŁĄCZNIK VI 24
ZAŁĄCZNIK VII 25
- zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.122.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 5 czerwca 2003 r.
- zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2018/597 z dnia 18 kwietnia 2018 r. (Dz.U.UE.L.2018.103.4) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 24 kwietnia 2018 r.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.