Dyrektywa 85/73/EWG w sprawie finansowania badania i kontroli sanitarnej świeżego mięsa, w tym drobiowego
Dz.U.UE.L.1985.32.14
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY 85/73/EWG
z dnia 29 stycznia 1985 r.
w sprawie finansowania inspekcji i kontroli weterynaryjnych objętych dyrektywami 89/662/EWG, 90/425/EWG, 90/675/EWG i 91/496/EWG *
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
w celu ujednolicenia oferowanych konsumentom środków ochrony zdrowia, dyrektywa 64/433/EWG(4), ostatnio zmieniona dyrektywą 83/90/EWG(5), przewiduje wykonanie badań i kontroli sanitarnych świeżego mięsa, które może stanowić przedmiot handlu wewnątrzwspólnotowego;
w celu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie, dyrektywa 72/462/EWG(6), ostatnio zmieniona dyrektywą 83/91/EWG(7), przewiduje przeprowadzanie kontroli przez właściwe władze Państw Członkowskich podczas przywozu świeżego mięsa oraz badań przeprowadzanych przez ekspertów w dziedzinie weterynarii z Państw Członkowskich i Komisji w państwach trzecich wywozu;
dyrektywa 64/433/EWG dotyczy wyłącznie świeżego mięsa, które może stanowić przedmiot handlu wewnątrzwspólnotowego; jednakże władze Państw Członkowskich wprowadziły krajowe kontrole świeżego mięsa przeznaczonego wyłącznie na rynek krajowy;
dyrektywa Rady 71/118/EWG(8) ostatnio zmieniona dyrektywą 84/642/EWG(9), przewiduje badania i kontrole sanitarne świeżego mięsa drobiowego;
za badania i kontrole sanitarne pobierane są opłaty, które w poszczególnych Państwach Członkowskich finansowane są z różnych źródeł; różnice te mogą wpływać na warunki konkurencji między rodzajami produkcji, które w znacznej części są objęte wspólną organizacją rynków;
w celu zapobieżenia tej sytuacji należy ustanowić jednolite zasady finansowania wspomnianych badań i kontroli sanitarnych;
w związku z przepisami i procedurami administracyjnymi krajowego zarządzania i finansowania, Republice Greckiej należy przyznać dwuletni okres na wprowadzenie niezbędnego mechanizmu pobierania opłat z tytułu badań i kontroli,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Państwa Członkowskie zapewniają, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w załączniku A, pobieranie opłaty wspólnotowej w celu pokrycia kosztów inspekcji i kontroli produktów wymienionych w tym Załączniku, włącznie z inspekcjami i kontrolami, które mają na celu zapewnienie ochrony zwierząt w rzeźniach, zgodnie z wymaganiami dyrektywy 93/119/EWG.
Państwa Członkowskie zapewniają, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w załączniku B, pobieranie opłaty wspólnotowej w celu pokrycia kosztów inspekcji i kontroli przewidzianych w dyrektywie 96/23/WE(10).
Państwa Członkowskie zapewniają, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w załączniku C, pobieranie opłaty wspólnotowej w celu pokrycia kosztów inspekcji i kontroli żywych zwierząt określonych w tym Załączniku.
– kosztów wynagrodzeń i kosztów ubezpieczeń społecznych stanowiących część kosztów wykonania inspekcji,
– kosztów administracyjnych związanych z wykonywaniem kontroli i inspekcji, które mogą zawierać koszty stażu inspektorów,
w celu wykonania kontroli i inspekcji określonych w art. 1, 2 i 3.
Niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla Państw Członkowskich do pobierania opłat na walkę z epizootiami i chorobami enzootycznymi.
– o danych dotyczących podziału i używania opłat wspólnotowych; muszą one być w stanie uzasadnić sposób ich obliczania,
– o kursach wymiany przyjmowanych każdego roku zgodnie z art. 7,
– o miejscu lub miejscach pobierania opłat wspólnotowych z podaniem niezbędnych usprawiedliwień.
Kurs ten stosuje się z mocą od dnia 1 stycznia następnego roku.
– Państwa Członkowskie zachowują na rok 1994 kurs wymiany obowiązujący w dniu 1 września 1992 r.,
– Państwa Członkowskie zachowują na lata 1995-1998 średni kurs wymiany publikowany zgodnie z ust. 1 dla trzech ostatnich lat.
Rada, stanowiąc większością głosów na wniosek Komisji, może zmienić załącznik A, B i C, w szczególności w celu ustanowienia ryczałtowych poziomów opłat wspólnotowych, szczegółowych zasad ich wdrażania oraz przypadków wyjątkowych.
Władze greckie poinformują Komisję o zasięgu terytorialnym uzgodnionych odstępstw.
Informacji tej towarzyszą niezbędne uzasadnienia.
2. W przypadku innych regionów peryferyjnych inne Państwa Członkowskie mogą być upoważnione, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG, do korzystania z tych samych odstępstw.
Sporządzono w Brukseli, dnia 29 stycznia 1985 r.
W imieniu Rady | |
G. ANDREOTTI | |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 168 z 28.6.1984, str. 4, Dz.U. C 97 z 29.4.1981, str. 12 oraz Dz.U. C 162 z 22.6.1984, str. 10.
(2) Dz.U. C 87 z 5.4.1982, str. 116 oraz opinia wydana dnia 17 stycznia 1985 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. C 307 z 19.11.1984, str. 1 oraz opinia wydana dnia 12 grudnia 1984 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(4) Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 2012/64.
(5) Dz.U. L 59 z 5.3.1983, str. 10.
(6) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.
(7) Dz.U. L 59 z 5.3.1983, str. 34.
(8) Dz.U. L 55 z 8.3.1971, str. 23.
(9) Dz.U. L 339 z 27.12.1984, str. 26.
(10) Dz.U. L 125 z 23.5.1996, str. 10.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK A
ROZDZIAŁ I
Opłaty stosowane w odniesieniu do mięsa objętego dyrektywami 64/433/EWG, 71/118/EWG, 91/495/EWG oraz 92/45/EWG
Opłaty stosowane w odniesieniu do mięsa objętego dyrektywami 64/433/EWG, 71/118/EWG, 91/495/EWG oraz 92/45/EWG
1) Bez uszczerbku dla pkt 4 i 5 Państwa Członkowskie pobierają następujące kwoty ryczałtowe z tytułu kosztów inspekcji związanych z ubojem:
a) wołowina i cielęcina:
– bydło dorosłe: 4,5 ECU za zwierzę,
– bydło młode: 2,5 ECU za zwierzę;
b) jednokopytne/koniowate: 4,4 ECU za zwierzę;
c) wieprzowina: zwierzęta o wadze tuszy:
– mniejszej niż 25 kg: 0,5 ECU za zwierzę,
– większej lub równej 25 kg: 1,30 ECU za zwierzę;
d) baranina: zwierzęta o wadze tuszy:
– mniejszej niż 12 kg: 0,175 ECU za zwierzę,
– od 12 do 18 kg: 0,35 ECU za zwierzę,
– większej niż 18 kg: 0,5 ECU za zwierzę;
e) mięso drobiowe:
i) kwoty ryczałtowe na następujących poziomach:
– dla kur i kurczaków, innego młodego drobiu tucznego o wadze co najmniej 2 kg, jak też i kur wybrakowanych: 0,01 ECU za zwierzę,
– inny młody drób tuczny o wadze tuszy równej lub wyższej niż 2 kg: 0,02 ECU za zwierzę,
– inny drób dorosły o wadze 5 kg lub więcej: 0,04 kg za zwierzę;
ii) lub, w przypadku gdy dane Państwo Członkowskie decyduje o nierozróżnianiu drobiu na kategorie zgodnie z pkt i): 0,03 ECU za zwierzę;
f) mięso królicze i z drobnego ptactwa łownego i drobnej zwierzyny łownej:
– dla królików i dla drobnego ptactwa łownego i drobnej zwierzyny łownej, poziomy ryczałtowe przewidziane w lit. e),
– dla następujących ssaków lądowych:
– dziki: poziomy przewidziane w lit. c) powiększone, jeżeli poziomy te są niewystarczające, biorąc pod uwagę koszt badania trychinoskopowego, przewidziane przez dyrektywę 92/45/EWG,
– przeżuwacze: poziomy przewidziane w lit. d).
2) Kontrole i inspekcje związane z przeprowadzaniem operacji określonych w art. 3 ust. 1 B dyrektywy 64/433/EWG oraz w art. 3 ust. 1 B dyrektywy 71/118/EWG muszą być pokryte:
a) bądź w sposób ryczałtowy poprzez dodanie kwoty ryczałtowej 3 ECU za tonę, stosowanej przy mięsie wprowadzanym do zakładu rozbioru.
Kwotę tą dodaje się do kwot określonych w pkt 1;
b) bądź przez nałożenie kosztów rzeczywistych inspekcji za godzinę pracy.
Jeżeli rozbiór wykonywany jest w zakładzie, w którym mięso jest uzyskiwane, kwota ustanowiona w akapicie pierwszym zostaje obniżona do 55 %.
Państwo Członkowskie, które wybierze system opłat za godzinę pracy, musi być w stanie udowodnić Komisji, że pobrane opłaty przewidziane w lit. a) nie pokrywają kosztów faktycznych.
3) Państwa Członkowskie pobierają kwotę odpowiadającą faktycznemu wydatkowi niezbędnemu do przeprowadzenia kontroli lub inspekcji składowanego mięsa, w szczególności zgodnie z art. 3 ust. 1 D dyrektywy 64/433/EWG oraz z art. 3 ust. 1 C dyrektywy 71/118/EWG.
Szczegółowe zasady stosowania niniejszego ustępu mogą zostać ustalone według procedury przewidzianej w art. 16 dyrektywy 64/433/EWG lub w art. 21 dyrektywy 71/118/EWG, w szczególności w celu uregulowania przypadków mięsa pochodzącego ze skupu interwencyjnego oraz mięsa składowanego krótkoterminowo w chłodniach składowych.
4) W celu pokrycia podwyższonych kosztów Państwa Członkowskie mogą:
a) dla danego zakładu zwiększyć kwoty ryczałtowe przewidziane w pkt 1 i 2 lit. a).
Warunki, które należy spełnić, oprócz przewidzianych w pkt 5 lit. a), mogą być następujące:
– zwiększony koszt inspekcji z powodu szczególnego braku jednorodności zwierząt przeznaczonych do uboju w odniesieniu do wieku, wielkości, masy i zdrowia,
– przedłużenie terminu oczekiwania i innych okresów nieprodukcyjnych dla personelu przeprowadzającego inspekcję w następstwie niewystarczającego programowania dostaw zwierząt przez zakład lub z powodu braków i awarii technicznych, na przykład w starych zakładach,
– częste opóźnienia w dokonywaniu ubojów, na przykład w przypadku, gdy personel, któremu powierzono ubój, nie jest wystarczająco liczny, co pociąga za sobą zmniejszone zapotrzebowanie na personel przeprowadzający inspekcje,
– zwiększenie kosztów spowodowane wydłużonym czasem specjalnego przemieszczania,
– straty czasowe spowodowane częstymi zmianami godzin uboju, niezależnymi od personelu przeprowadzającego inspekcje,
– częste przerwy w procesie uboju spowodowane wymogami czyszczenia i dezynfekcji,
– inspekcje zwierząt, które są zabijane poza normalnymi godzinami uboju na wniosek właściciela.
Kwota wzrostu osiowego poziomu ryczałtowego opłaty zależy od poziomu kosztów do pokrycia;
b) lub nakładać specjalne opłaty pokrywającą faktyczne koszty.
5) Państwa Członkowskie, w których koszty wynagrodzenia, struktura zakładów oraz relacje między weterynarzami a inspektorami różnią się od średniej wspólnotowej stanowiącej podstawę do obliczania kwot ryczałtowych ustalonych w pkt 1 i 2 lit. a), mogą je obniżyć do poziomu faktycznych kosztów inspekcji:
a) jeżeli ogólnie istnieją znaczne różnice między kosztami utrzymania oraz kosztami wynagrodzenia;
b) w odniesieniu do konkretnego zakładu, jeżeli spełnione są następujące warunki:
– minimalna liczba codziennych ubojów umożliwia uprzednie planowanie pracy stosownego personelu przeprowadzającego inspekcję,
– liczba ubitych zwierząt jest stała i umożliwia uprzednie planowanie dostaw zwierząt oraz, w rezultacie, racjonalne angażowanie personelu przeprowadzającego inspekcje,
– zakład korzysta ze rygorystycznych organizacji i planowania, a uboje są wykonywane szybko, umożliwiając w ten sposób optymalne wykorzystanie personelu przeprowadzającego inspekcje,
– w przypadku personelu inspekcyjnego brak okresu oczekiwania oraz innych przestojów,
– należy zagwarantować optymalną jednorodność zwierząt przeznaczonych do uboju w odniesieniu do wieku, wielkości, masy oraz zdrowia.
W żadnym przypadku zastosowanie tych odstępstw nie powinno doprowadzić do obniżenia poziomów wymienionych się w pkt 1 i 2 lit. a) większego niż 55 %.
6) a) Opłaty określone w pkt 1, 2 i 3 muszą być pobierane stosownie w rzeźni, w zakładzie rozbioru lub w chłodni składowej. Obciążają one przedsiębiorcę lub właściciela przystępującego do wymienionych operacji z możliwością przeniesienia obciążeń na osobę fizyczną lub prawną, dla której wykonywane są wspomniane operacje. W przypadku gdy inspekcja sanitarna żywego drobiu odbywa się w gospodarstwie, z którego on pochodzi, zgodnie z dyrektywą 71/118/EWG, kwota w wysokości do 20 % kwot ryczałtowych ustanowionych w pkt 1 lit. e), może być pobrana w gospodarstwie pochodzenia.
b) W drodze odstępstwa od pojęcia miejsca pobrania określonego w lit. a) zdanie pierwsze w przypadku zakładów wykonujących kilka operacji oraz łańcucha produkcyjnego obejmującego kilka operacji Państwa Członkowskie mogą pobierać w jednym miejscu całkowitą opłatę zawierającą jednocześnie różne kwoty.
c) Jeżeli opłata pobierana w rzeźni pokrywa całość kosztów inspekcji określoną w lit. a), Państwo Członkowskie nie pobiera opłaty w zakładzie rozbioru ani w chłodni składowej.
ROZDZIAŁ II
Opłaty stosowane w odniesieniu do mięsa objętego dyrektywą 72/462/EWG, rozdziałem III dyrektywy 71/118/EWG, rozdziałem III dyrektywy 92/45/EWG oraz załącznikiem I rozdział 11 dyrektywy 92/118/EWG
Opłaty stosowane w odniesieniu do mięsa objętego dyrektywą 72/462/EWG, rozdziałem III dyrektywy 71/118/EWG, rozdziałem III dyrektywy 92/45/EWG oraz załącznikiem I rozdział 11 dyrektywy 92/118/EWG
Jednakże Państwa Członkowskie mogą, w wyjątkowych przypadkach, podwyższyć tę kwotę do wysokości kosztów rzeczywistych.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą, w odniesieniu do przywozu z państw, które dnia 20 lutego 1995 r. rozpoczęły negocjacje z Unią Europejską w celu zawarcia ogólnej umowy o równoważności w zakresie gwarancji weterynaryjnych (zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne), opierającej się na zasadzie wzajemności traktowania i dla których taka umowa zostanie zawarta przed dniem 31 grudnia 1996 r., zachować obniżone poziomy opłat do dnia 30 czerwca 1997 r.
Kwota opłat pobierana przy przywozie z państw trzecich określonych w akapicie pierwszym zostanie ustalona po podpisaniu ogólnej umowy o równoważności ze wspomnianymi państwami według procedury określonej w ust. 3, przy uwzględnieniu następujących zasad:
– częstotliwości kontroli,
– poziomu opłat stosowanych przez wspomniane państwa trzecie przy przywozie z Unii Europejskiej,
– zniesienie innych kosztów pobieranych przez państwa trzecie, takich jak obowiązkowe wniesienie lub pobieranie kaucji sanitarnej.
3. Podczas przyjmowania decyzji przewidzianych w art. 8 ust. 3 dyrektywy 90/675/EWG i według tej samej procedury kwoty określone w pkt 1 są dostosowywane w świetle decyzji o obniżeniu częstotliwości kontroli.
Podczas podejmowania tych decyzji Komisja uwzględnia w szczególności dane przez państwa trzecie gwarancje dotyczące przyjęcia zasady regionalizacji i innych zasad wspólnotowych.
4. Opłata określona w pkt 1 jest nakładana na importera lub jego agenta celnego i pobierana w urzędzie celnym, któremu podlega graniczny posterunek kontroli lub bezpośrednio w granicznym posterunku kontroli.
5. Państwa Członkowskie mogą przeznaczyć część wpływów z opłat przewidzianych w niniejszym rozdziale na fundusz solidarności sanitarnej przeznaczony na rozwój służb weterynaryjnych w celu umożliwienia im lepszego reagowania w przypadku pojawienia egzotycznych chorób.
ROZDZIAŁ III
Opłaty stosowane w odniesieniu do produktów rybołówstwa objętych dyrektywą 91/493/EWG
Opłaty stosowane w odniesieniu do produktów rybołówstwa objętych dyrektywą 91/493/EWG
Sekcja I
Produkty rybołówstwa podlegające rozdziałowi I dyrektywy 91/493/EWG
Produkty rybołówstwa podlegające rozdziałowi I dyrektywy 91/493/EWG
1) a) Państwa Członkowskie pobierają opłatę pokrywającą koszty inspekcji wynikające z kontroli urzędowych przewidzianych w Załączniku rozdział V (II) dyrektywy 91/493/EWG;
b) opłatę przewidzianą w lit. a) ustala się na 1 ECU za tonę dla pierwszych 50 ton produktów rybołówstwa i na 0,5 ECU za każdą następną tonę. Jest ona pobierana przy pierwszym wprowadzeniu na rynek, o ile nie została ona pobrana podczas wyładunku i obciąża, w każdym przypadku, pierwszego nabywcę. Państwa Członkowskie mogą przewidzieć system umożliwiający zsumowanie ilości produktów rybołówstwa w przewidzianym okresie oraz system scentralizowanego pobierania opłaty podczas pierwszej sprzedaży;
c) w ramach odstępstwa od lit. b) opłata pobrana za gatunki określone w załączniku II do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3703/85 nie może przekraczać 50 ECU za rozładowaną przesyłkę, jeżeli koszty faktyczne nie przekraczają tej sumy;
d) pobranie opłaty przewidzianej w lit. a) nie przesądza o pobraniu opłaty przewidzianej w pkt 2 w przypadku późniejszego przetworzenia produktu rybołówstwa, bez uszczerbku dla pkt 7 lit. b).
2) a) Państwa Członkowskie pobierają opłatę pokrywającą koszty inspekcji wynikające w szczególności z kontroli urzędowych przeprowadzanych zgodnie z rozdziałem V pkt I dyrektywy 91/493/EWG oraz kontroli urzędowych przewidzianych we wspomnianym rozdziale V pkt II.
b) Opłatę przewidzianą w lit. a) ustala się na 1 ECU i pobiera się za każdą tonę produktów rybołówstwa wprowadzonych do zakładu przygotowującego i/lub przetwarzającego takie produkty lub pochodzących ze statku przetwórni.
Ponadto w przypadku inspekcji statku przetwórni za granicą Państwa Członkowskie pobierają koszty rzeczywiste omawianej inspekcji.
c) Na wniosek jednego z Państw Członkowskich, któremu towarzyszą niezbędne uzasadnienia, niższy poziom opłat może zostać ustalony dla gatunków określonych w pkt 1 lit. c) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG.
3) a) Jeżeli po szczegółowej analizie kosztów kontroli określonych w pkt 1 lit. a) dla danego produktu na swoim terytorium Państwo Członkowskie uzna, że pobieranie opłat zgodnie z pkt 1 lit. b) nie może pokryć kosztów faktycznych, jest ono upoważnione do ustanowienia ustaleń w zakresie pobierania opłat za godzinę pracy w odniesieniu do tego produktu.
b) Jeżeli po szczegółowej analizie kosztów kontroli określonych w pkt 2 lit. a) dla danego produktu na swoim terytorium Państwo Członkowskie uzna, że pobieranie opłat zgodnie z pkt 2 lit. b) w danym zakładzie nie może pokryć kosztów faktycznych, jest ono upoważnione do ustanowienia ustaleń w zakresie pobierania opłat za godzinę pracy w odniesieniu do zakładów przetwarzających ten produkt.
Państwo Członkowskie, które wybiera system pobierania opłat za godzinę pracy musi być w stanie wykazać Komisji, że pobieranie opłat przewidzianych w pkt 1 lit. a) i pkt 2 lit. b) nie pokrywa kosztów faktycznych.
4) a) Państwa Członkowskie upoważnione są do zmniejszenia kwoty opłaty przewidzianej w pkt 1 lit. b), jeżeli operacje kontroli przewidziane w pkt 1, są ułatwione przez:
– klasyfikacje świeżości i/lub wielkości wykonywane zgodnie z rozporządzeniami (EWG) nr 103/76 oraz (EWG) nr 104/76 lub uznane zgodnie z przepisami krajowymi, i/lub
– połączenie operacji pierwszej sprzedaży, w szczególności na aukcji rybnej lub na rynku hurtowym.
W żadnym przypadku zastosowanie wcześniej cytowanych przepisów nie może prowadzić do obniżek większych niż 55 %.
Jednakże na wniosek jednego z Państw Członkowskich, któremu towarzyszą niezbędne uzasadnienia, dodatkowa obniżka może być ustalona zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG.
b) Państwa Członkowskie upoważnione są do obniżenia kwoty opłaty przewidzianej w pkt 2, jeżeli:
– operacje przygotowywania i przetwarzania dokonywane są w miejscu pierwszej sprzedaży lub przetwarzania, i/lub
– dla danego zakładu warunki funkcjonowania oraz gwarancje przyznane przez kontrolę wewnętrzną umożliwiają mniejsze wykorzystanie personelu przeprowadzającego inspekcję.
W żadnym przypadku zastosowanie wcześniej cytowanych przepisów nie może prowadzić do obniżek wyższych niż 55 %.
Jednakże na wniosek jednego z Państw Członkowskich, któremu towarzyszą niezbędne uzasadnienia, dodatkowa obniżka może być ustalona zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG.
5) Państwa Członkowskie pobierają kwotę odpowiadającą faktycznym kosztom kontroli produktów rybołówstwa w zakładach nieprzeprowadzających chłodzenia, zamrażania, pakowania i składowania. Jednakże jeżeli opłata pobierana zgodnie z pkt 1 i 2 pokrywa całość kosztów inspekcji wynikających z kontroli przewidzianych w Załączniku rozdział V dyrektywy 91/493/EWG, Państwo Członkowskie nie pobiera opłat określonych w niniejszym punkcie.
6) a) Opłatą przewidzianą w pkt 2 i 5 obciążony jest przedsiębiorca lub właściciel przystępujący do wymienionych operacji z możliwością przeniesienia opłaty pobieranej za wymienioną operację na osobę fizyczną lub prawną, dla której wykonywane są wymienione operacje.
b) W przypadku produktów rybnych przeznaczonych do przygotowania i/lub późniejszego przetworzenia na swoim terytorium Państwa Członkowskie mogą pobierać jednocześnie i w tym samym miejscu całkowitą opłatę obejmującą różne sumy.
Państwa Członkowskie, które pragną odwołać się do tej możliwości, powiadomią o tym uprzednio Komisję.
7) Państwa Członkowskie wprowadzają system pozwalający na kontrolowanie, czy opłaty przewidziane w niniejszym rozdziale zostały uiszczona przez podmioty gospodarcze.
W szczególności Państwa Członkowskie zapewniają, na mocy swoich przepisów krajowych, że podmioty gospodarcze dysponują zaświadczeniem na piśmie lub innym dokumentem potwierdzającym indywidualne lub ogólne uiszczenie opłaty przewidzianej w pkt 1 a) niniejszego rozdziału, chyba że chodzi o produkty rybołówstwa przeznaczone do ich przygotowania lub przetworzenia na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym zostały wyładowane, z zastrzeżeniem, że łączna kwota opłaty zostanie zapłacona w zakładzie przetworzenia lub przygotowania.
Jeżeli to niezbędne, szczegółowe zasady wykonania ustala się zgodnie procedurą ustanowioną w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG.
Państwa Członkowskie powiadamiają o tym Komisję.
8) Uwzględniając odstępstwo strukturalne przyznane Finlandii i Szwecji w kontekście wspólnej organizacji rynków na mocy rozporządzenia (EWG) nr 3759/92 oraz bez uszczerbku dla dostosowania poziomów opłat przewidzianych w niniejszej sekcji, Finlandia i Szwecja mogą, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG, być upoważnione do stosowania alternatywnych sposobów pobierania opłat do momentu zakończenia rewizji przewidzianej w art. 3 dyrektywy 96/43/WE na podstawie stosownych dokumentów dodatkowych.
Sekcja II
Produkty rybołówstwa podlegające rozdziałowi II dyrektywy 91/493/EWG
Produkty rybołówstwa podlegające rozdziałowi II dyrektywy 91/493/EWG
Poza tym Państwa Członkowskie pobierają kwotę dodatkową w celu pokrycia kosztów inspekcji nierozłącznie związanych z wymienionym typem statku i wyładunku, minimum 1 ECU za wyładowaną tonę.
2. Dla produktów rybołówstwa innych niż określone w pkt 1, to znaczy wszystkich produktów rybołówstwa, które muszą przejść przez graniczny posterunek kontroli, opłatę przewidzianą w art. 1 ustala się, zgodnie z art. 5 ust. 1, na minimalnym poziomie ryczałtowym 5 ECU za tonę, nie mniej niż 30 ECU za przesyłkę, jednakże za każ dą dodatkową tonę powyżej 100 ton minimalna suma ryczałtowa 5 ECU zostanie obniżona do:
– 1,5 ECU za każdą dodatkową tonę dla nieprzygotowanych produktów rybołówstwa z wyjątkiem wypatroszenia,
– 2,5 ECU za każdą dodatkową tonę dla pozostałych produktów rybołówstwa.
3. Podczas przyjmowania decyzji przewidzianych w art. 8 ust. 3 dyrektywy 90/675/EWG i zgodnie z tą samą procedurą sumy określone w pkt 2 dostosowuje się w świetle decyzji o obniżeniu częstotliwości kontroli.
Podczas podejmowania tych decyzji Komisja uwzględnia w szczególności gwarancje dane przez państwa trzecie w odniesieniu do przyjęcia zasad regionalizacji, równoważności, wzajemności i innych zasad wspólnotowych, w szczególności jeżeli te państwa trzecie są objęte ogólną umową o równoważności ze Wspólnotą w zakresie gwarancji weterynaryjnych (zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne).
W żadnym przypadku stosowanie tej zmiany nie może prowadzić do pobierania opłat niższych od kwot pobieranych zgodnie z sekcją I pkt 1 lit. b) w odniesieniu do produktów wyładowanych ze statków pływających pod banderą wspólnotową.
Pobieranie tej opłaty nie powinno stanowić uszczerbku dla pobierania opłaty przewidzianej w pkt 2 lit. b) rozdział I w przypadku dalszego przetwarzania.
Do celów wykonania niniejszego rozdziału Państwa Członkowskie stosują opłaty przewidziane na podstawie sekcji I przy przywozie produktów wyładowywanych ze statków pływających pod banderą Grenlandii.
4. Państwa Członkowskie mogą odstąpić od przepisów pkt 2 w odniesieniu do podwyżki opłat do wysokości kosztów faktycznych.
5. Opłatą określoną w pkt 2 jest obciążony importer lub jego agent celny i jest ona pobierana w urzędzie celnym, któremu podlega graniczny posterunek kontroli lub bezpośrednio w granicznym posterunku kontroli.
6. Państwa Członkowskie zobowiązane są do zastosowania do dnia 31 grudnia 1999 r. opłat przewidzianych w sekcji I przy przywozie produktów ze statków rybackich należących do spółek mieszanych zarejestrowanych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi.
ZAŁĄCZNIK B
OPŁATY MAJĄCE NA CELU ZAPEWNIENIE PRZEPROWADZANIA KONTROLI ŻYWYCH ZWIERZĄT ORAZ PRODUKTÓW POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO PRZEWIDZIANYCH W DYREKTYWIE 96/23/EWG
OPŁATY MAJĄCE NA CELU ZAPEWNIENIE PRZEPROWADZANIA KONTROLI ŻYWYCH ZWIERZĄT ORAZ PRODUKTÓW POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO PRZEWIDZIANYCH W DYREKTYWIE 96/23/EWG
a) dla żywych zwierząt przeznaczonych do uboju oraz mięsa objętego załącznikiem A rozdział I: 1,35 ECU za tonę mięsa do uboju;
b) dla produktów akwakultury objętych załącznikiem A rozdział III: 0,1 ECU za tonę przeznaczoną do obrotu;
c) dla mleka i produktów mlecznych: 0,02 ECU za tysiąc litrów mleka surowego jako surowca;
d) dla produktów jajecznych: kwota odpowiadająca faktycznym kosztom kontroli.
e) dla miodu: Państwa Członkowskie mogą pobierać opłatę pokrywającą faktyczne koszty inspekcji lub kontroli.
2. Zgodnie z poziomami ustalonymi w pkt 1 Państwa Członkowskie mogą wybrać jeden z następujących systemów:
a) opłata określona w pkt 1 pobierana jest w całości w zakładzie stanowiącym część łańcucha produkcyjnego:
– rzeźnia w przypadku opłaty przewidzianej w pkt 1 lit. a),
– zakład przeprowadzający przygotowanie i/lub przetworzenie w przypadku opłat przewidzianej w pkt 1 lit. b),
– zakład zlewania mleka surowego w przypadku opłaty przewidzianej w pkt 1 lit. c);
b) opłata określona w pkt 1 jest rozdzielona na całość oddziału produkcyjnego, włącznie z hodowlą, według kryteriów, jakie mają być ustalone przez Państwa Członkowskie.
3. Opłatą określoną w pkt 1 obciążony jest przedsiębiorca lub właściciel wymienionych zakładów, który jednak może przenieść opłatę pobraną za przeprowadzaną operację na osobę fizyczną lub prawną, na rzecz której wykonywane są wspomniane operacje.
ZAŁĄCZNIK C
OPŁATY POBIERANE ZA ŻYWE ZWIERZĘTA
OPŁATY POBIERANE ZA ŻYWE ZWIERZĘTA
ROZDZIAŁ I
Żywe zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego objęte dyrektywą 90/425/EWG
Żywe zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego objęte dyrektywą 90/425/EWG
2. Zakres zastosowania, poziom opłaty, sposoby jej zastosowania w szczególności określenie dłużników, jak też i przypadki wyjątkowe, ustalane są według procedury przewidzianej w art. 8.
ROZDZIAŁ II
Żywe zwierzęta przeznaczone do przywozu objęte dyrektywą 91/496/EWG
Żywe zwierzęta przeznaczone do przywozu objęte dyrektywą 91/496/EWG
a) dla zwierząt z gatunków określonych w załączniku A rozdział I na poziomie ryczałtowym 5 ECU za tonę wagi żywca, nie mniej niż 30 ECU za przesyłkę;
b) dla zwierząt z innych gatunków koszt rzeczywisty inspekcji wyrażony albo za zwierzę, albo za tonę towaru przywożonego, nie mniej 30 ECU za przesyłkę, to minimum nie ma zastosowania do przywozu gatunków określonych w decyzji Komisji 92/432/EWG.
Jednakże Państwa Członkowskie mogą odstąpić od tej kwoty, od podwyżki, do wysokości kosztów faktycznych.
2. Państwa Członkowskie mogą, dla towarów przywożonych pochodzących z państw trzecich, które dnia 20 lutego 1995 r. rozpoczęły negocjacje z Unia Europejską, w celu zawarcia ogólnej umowy o równoważności w zakresie gwarancji weterynaryjnych (zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne), która opierałaby się na zasadzie wzajemności traktowania i dla których umowa zostałaby przyjęta z dniem 31 grudnia 1996 r., zachować do dnia 30 czerwca 1997 r. obniżone poziomy opłat.
Kwota opłaty pobieranych za towary przywożone pochodzące z państw trzecich, określone w akapicie pierwszym, zostanie ustalona w ogólnej umowie o równoważności ze wspomnianymi państwami trzecimi przy uwzględnieniu następujących zasad:
– częstotliwość kontroli,
– poziom opłaty stosowany przez wspomniane państwa trzecie dla towarów przywożonych pochodzących z Unii Europejskiej,
– zniesienie innych kosztów pobieranych przez państwa trzecie, takich jak obowiązkowe składowanie lub pobieranie kaucji sanitarnej.
3. Opłatą określoną w pkt 1 jest obciążony importer lub jego agent celny i jest ona pobierana w urzędzie celnym, któremu podlega graniczny posterunek kontroli lub bezpośrednio w granicznym posterunku kontroli.
4. Na wniosek Państwa Członkowskiego, któremu towarzyszą stosowne uzasadnienia i zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 18 dyrektywy 89/662/EWG, obniżony poziom opłat może być stosowany przy przywozie towarów z niektórych państw trzecich.
5. Państwa Członkowskie mogą przeznaczyć część wpływów z opłat przewidzianych w niniejszym rozdziale na fundusz solidarności sanitarnej przeznaczony na rozwój służb weterynaryjnych w celu umożliwienia im lepszego reagowania w przypadku pojawienia się egzotycznych chorób.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.