Dyrektywa 2022/993 w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy
Dz.U.UE.L.2022.169.45
Akt obowiązującyDYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (EU) 2022/993
z dnia 8 czerwca 2022 r.
w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE L z dnia 27 czerwca 2022 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 2008/106/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 3 została kilkakrotnie znacząco zmieniona 4 . W celu zapewnienia jasności i zrozumiałości należy tę dyrektywę ujednolicić.
(2) Istotne znaczenie dla utrzymania i dążenia do zwiększenia wysokiego poziomu bezpieczeństwa morskiego oraz zapobiegania zanieczyszczaniu mórz ma utrzymanie i ewentualne podniesienie poziomu wiedzy i umiejętności marynarzy z Unii poprzez opracowanie szkoleń morskich i wydawanie świadectw marynarzom zgodnie z przepisami międzynarodowymi i z postępem technologicznym, a także podejmowanie dalszych działań na rzecz zwiększenia poziomu umiejętności marynarzy w Europie.
(3) Szkolenie marynarzy i wydawanie im świadectw jest regulowane na poziomie międzynarodowym przez zmienioną Międzynarodową konwencję o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht z 1978 r. Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) (zwaną dalej "konwencją STCW"), która była przedmiotem gruntownej zmiany na konferencji państw stron konwencji STCW, która odbyła się w Manili w 2010 r. (zwanej dalej "zmianą z Manili"). Dalsze zmiany konwencji STCW zostały przyjęte w 2015 r. i w 2016 r.
(4) Niniejsza dyrektywa wprowadza postanowienia konwencji STCW do prawa unijnego. Wszystkie państwa członkowskie są sygnatariuszami konwencji STCW, a zatem ujednolicone wdrożenie ich zobowiązań międzynarodowych można zapewnić przez dostosowanie do konwencji STCW przepisów unijnych w zakresie wyszkolenia marynarzy oraz wydawania im świadectw.
(5) Unijny sektor żeglugi cechuje wysoka jakość bazująca na doświadczeniu i wiedzy w zakresie problematyki morskiej - to z kolei zwiększa jego konkurencyjność. Jakość szkolenia marynarzy jest istotna dla konkurencyjności tego sektora, a także dla przyciągnięcia obywateli Unii, w szczególności ludzi młodych, do zawodów związanych z morzem.
(6) Państwa członkowskie mogą określić wyższe standardy niż minimalne standardy określone w konwencji STCW i w niniejszej dyrektywie.
(7) Prawidła konwencji STCW załączone do niniejszej dyrektywy powinny zostać uzupełnione o obowiązkowe przepisy zawarte w części A Kodeksu wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht (zwanego dalej "kodeksem STCW"). Część B kodeksu STCW zawiera zalecane wytyczne mające na celu wsparcie stron konwencji STCW oraz podmiotów włączonych w jej wykonywanie, stosowanie lub wprowadzanie w życie jej środków celem pełnej realizacji konwencji w sposób jednolity.
(8) Jednym z celów wspólnej polityki transportowej w dziedzinie transportu morskiego jest ułatwienie przemieszczania się marynarzy w obrębie Unii. To przemieszczanie się przyczynia się między innymi do uatrakcyjnienia unijnego sektora transportu morskiego dla przyszłych pokoleń, aby uniknąć sytuacji, w której europejski sektor morski napotka na niedobory wykwalifikowanego personelu dysponującego odpowiednią kombinacją umiejętności i kompetencji. Wzajemne uznawanie świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie ma podstawowe znaczenie dla ułatwienia swobodnego przemieszczania się marynarzy. W świetle zasady dobrej administracji decyzje państw członkowskich dotyczące akceptacji świadectw przeszkolenia wydawanych marynarzom przez inne państwa członkowskie na potrzeby wydawania krajowych dyplomów powinny opierać się na podstawach, które zainteresowany marynarz może potwierdzić.
(9) Szkolenia marynarzy powinny obejmować odpowiednie szkolenia teoretyczne i praktyczne, w wyniku których marynarze uzyskają kwalifikacje umożliwiające spełnienie norm bezpieczeństwa i ochrony żeglugi oraz będą zdolni do reagowania na zagrożenia i w sytuacjach kryzysowych.
(10) Państwa członkowskie powinny przewidzieć i egzekwować szczególne środki w celu zapobiegania oszustwom związanym z dyplomami i świadectwami przeszkolenia oraz karania za takie oszustwa, jak również kontynuować w ramach IMO wysiłki celem osiągnięcia surowych i możliwych do wyegzekwowania porozumień w sprawie zwalczania takich praktyk na całym świecie.
(11) Należy opracować normy jakości i systemy norm jakości oraz wdrożyć je, w stosownych przypadkach uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2009 r. 5 oraz powiązane z nim środki przyjęte przez państwa członkowskie.
(12) Celem wzmocnienia bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania zanieczyszczeniu morza w niniejszej dyrektywie powinny zostać określone minimalne okresy odpoczynku dla personelu wachtowego zgodnie z konwencją STCW. Przepisy takie powinny być stosowane bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy Rady 1999/63/WE 6 .
(13) Europejscy partnerzy społeczni osiągnęli porozumienie w kwestii minimalnej liczby godzin odpoczynku marynarzy; w celu wprowadzenia tego porozumienia w życie została przyjęta dyrektywa 1999/63/WE. Dyrektywa ta przewiduje także możliwość dopuszczenia wyjątków od minimalnej liczby godzin odpoczynku marynarzy. Taka możliwość dopuszczenia wyjątków powinna jednakże podlegać ograniczeniom w odniesieniu do maksymalnego okresu stosowania, częstotliwości i zakresu wyjątków. Zmiany z Manili miały na celu między innymi określenie obiektywnych granic dla wyjątków dotyczących godzin odpoczynku dla personelu wachtowego oraz marynarzy, którym powierzono zadania związane z bezpieczeństwem, ochroną i zapobieganiem zanieczyszczeniom, mając na względzie zapobieganie zmęczeniu. Z tego powodu, niniejsza dyrektywa powinna odzwierciedlać zmiany z Manili w sposób zapewniający spójność z dyrektywą 1999/63/WE.
(14) Celem zwiększenia bezpieczeństwa na morzu oraz zapobiegania stratom w ludziach i zanieczyszczeniu morskiemu należy zapewnić komunikację między członkami załóg na pokładzie statków pływających na wodach Unii.
(15) Personel na pokładzie statków pasażerskich wyznaczony do pomocy pasażerom w przypadkach zagrożenia powinien być w stanie porozumiewać się z pasażerami.
(16) Załogi pełniące służbę na pokładzie tankowców przewożących ładunki trujące lub zanieczyszczające powinny być w stanie skutecznie radzić sobie z zapobieganiem wypadkom oraz sytuacjami niebezpiecznymi. Najważniejsze jest, aby ustanowiona została właściwa komunikacja między kapitanem, oficerami i szeregowymi marynarzami, obejmująca wymogi przewidziane w niniejszej dyrektywie.
(17) Należy zapewnić, aby poziom wiedzy fachowej marynarzy posiadających świadectwa wydane przez państwa trzecie, odbywających służbę na pokładach statków unijnych, był równoważny z wymaganiami konwencji STCW. Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić procedury i wspólne kryteria uznawania przez państwa członkowskie świadectw marynarzy wydanych przez państwa trzecie opartych na wymogach dotyczących szkolenia i wydawania świadectw uzgodnionych w ramach konwencji STCW.
(18) W interesie bezpieczeństwa na morzu państwa członkowskie powinny uznawać kwalifikacje dowodzące wymaganego poziomu wyszkolenia jedynie jeśli są one wydane przez lub w imieniu stron konwencji STCW określonych przez Komitet ds. Bezpieczeństwa na Morzu (MSC) Międzynarodowej Organizacji Morskiej jako te, które wykazały, i wciąż wykazują, pełną skuteczność w spełnianiu standardów określonych w tej konwencji. Aby wypełnić lukę czasową do chwili uzyskania przez MSC zdolności do dokonania takiego określenia, konieczna jest procedura wstępnego uznawania świadectw.
(19) Niniejsza dyrektywa zawiera scentralizowany system uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa trzecie. W celu efektywnego wykorzystania dostępnych zasobów ludzkich i finansowych podstawą procedury uznawania państw trzecich powinna być analiza potrzeby takiego uznania, w tym, choć nie tylko, wskazanie szacowanej liczby kapitanów, oficerów i radiooperatorów pochodzących z tego państwa trzeciego, co do których istnieje prawdopodobieństwo odbywania służby na pokładzie statków pływających pod banderą państw członkowskich. Analiza ta powinna być przekazana do oceny Komitetowi ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniom Morza przez Statki (COSS).
(20) W celu zapewnienia wszystkim marynarzom prawa do godnej pracy i w celu ograniczenia zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym należy przy przyszłym uznawaniu państw trzecich sprawdzać, czy te państwa trzecie ratyfikowały Konwencję o pracy na morzu z 2006 r.
(21) W celu zapewnienia efektywności scentralizowanego systemu uznawania świadectw marynarzy wydanych przez państwa trzecie, ponowną ocenę państw trzecich, z których niewielu marynarzy znajduje zatrudnienie na pokładzie statków pływających pod banderą państw członkowskich, należy przeprowadzać w odstępach dziesięcioletnich. Ten wspomniany długi okres do dokonania ponownej oceny systemu takich państw trzecich należy połączyć z priorytetowymi kryteriami, w których uwzględnia się kwestie bezpieczeństwa, przy zapewnieniu równowagi między potrzebą efektywności a skutecznym mechanizmem ochronnym w przypadku pogorszenia się jakości wyszkolenia marynarzy w odnośnych państwach trzecich.
(22) W odpowiednich przypadkach należy przeprowadzać inspekcje instytutów morskich oraz programów i kursów szkoleniowych. Należy zatem określić kryteria takich inspekcji.
(23) Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu ustanowiona rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady 7 powinna pomagać Komisji w sprawdzaniu, czy państwa członkowskie spełniają wymagania określone w niniejszej dyrektywie.
(24) Informacje na temat marynarzy zatrudnionych z państw trzecich stały się dostępne na poziomie unijnym dzięki przekazywaniu przez państwa członkowskie przechowywanych w rejestrach krajowych odnośnych informacji dotyczących wydanych świadectw i potwierdzeń. Informacje te należy wykorzystywać do celów statystycznych i kształtowania polityki, w szczególności w celu poprawy wydajności scentralizowanego systemu uznawania świadectw marynarzy wydanych przez państwa trzecie. W oparciu o informacje przekazywane przez państwa członkowskie należy ponownie przeanalizować uznanie państw trzecich, z których marynarze nie zostali zatrudnieni na pokładzie statków pływających pod banderą państw członkowskich przez okres co najmniej ośmiu lat. Proces ponownej analizy powinien obejmować możliwość utrzymania lub cofnięcia uznania danego państwa trzeciego. Ponadto informacje przekazywane przez państwa członkowskie należy również wykorzystywać do ustalenia kolejności ponownej oceny uznanych państw trzecich.
(25) Od państw członkowskich, jako władz portowych, wymaga się wzmocnienia bezpieczeństwa oraz zapobiegania zanieczyszczeniom wód Unii przez priorytetową inspekcję statków pływających pod banderą państwa trzeciego, które nie ratyfikowało konwencji STCW, zapewniając tym samym, by jednostki pod banderą państwa trzeciego nie były traktowane w sposób bardziej uprzywilejowany.
(26) Przepisy dotyczące uznawania kwalifikacji zawodowych zawarte w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 8 nie miały zastosowania do uznawania świadectw marynarzy na podstawie dyrektywy 2008/106/WE. Dyrektywa 2005/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 9 regulowała wzajemne uznawanie świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie. Jednakże definicje świadectw marynarzy określone w dyrektywie 2005/45/WE stały się nieaktualne w następstwie dokonanych w 2010 r. zmian konwencji STCW. W związku z tym należy uregulować system wzajemnego uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie tak, aby uwzględniał zmiany na poziomie międzynarodowym. Ponadto w systemie wzajemnego uznawania należy również uwzględnić świadectwa zdrowia marynarzy wydane z upoważnienia państw członkowskich. W celu uniknięcia wszelkich niejasności i ryzyka wystąpienia niespójności między dyrektywą 2005/45/WE i niniejszą dyrektywą, wzajemne uznawanie świadectw marynarzy powinno być regulowane wyłącznie niniejszą dyrektywą. Ponadto, aby zmniejszyć obciążenia administracyjne nałożone na państwa członkowskie, elektroniczny system przedstawiania kwalifikacji marynarzy należy wprowadzić, gdy przyjęte zostaną odpowiednie zmiany konwencji STCW.
(27) Digitalizacja danych wpisuje się w naturalny sposób w postępy technologiczne w zakresie gromadzenia i przekazywania danych, mając na celu przyczynienie się do oszczędności kosztów i efektywnego wykorzystania zasobów ludzkich. Komisja powinna rozważyć środki w celu zwiększenia skuteczności kontroli przeprowadzanej przez państwo portu, w tym, między innymi, ocenę wykonalności i wartości dodanej utworzenia i prowadzenia centralnej bazy danych świadectw marynarzy, która byłaby połączona z bazą danych wyników inspekcji, o której mowa w art. 24 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/16/WE 10 i z którą byłyby połączone wszystkie państwa członkowskie. Ta centralna baza danych powinna zawierać wszystkie informacje, o których mowa w załączniku III do niniejszej dyrektywy, dotyczące dyplomów i potwierdzeń poświadczających uznanie świadectw przeszkolenia wydanych zgodnie z prawidłami V/1-1 i V/1-2 konwencji STCW.
(28) Komisja powinna nawiązać dialog z partnerami społecznymi i państwami członkowskimi w celu opracowania - ponad minimalny poziom wyszkolenia marynarzy uzgodniony na poziomie międzynarodowym - inicjatyw w zakresie szkolenia morskiego, które mogłyby być wzajemnie uznawane przez państwa członkowskie jako europejskie morskie świadectwa doskonałości. Inicjatywy te powinny być oparte na zaleceniach bieżących projektów pilotażowych i strategii w ramach komisyjnego planu działania na rzecz współpracy sektorowej w zakresie umiejętności oraz powinny być rozwijane zgodnie z tymi zaleceniami.
(29) W celu uwzględnienia zmian na poziomie międzynarodowym oraz zapewnienia terminowego dostosowania przepisów unijnych do takich zmian należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej na potrzeby uwzględnienia zmian konwencji STCW i części A kodeksu STCW przez aktualizację wymogów technicznych w zakresie wyszkolenia marynarzy i wydawania im świadectw oraz przez dostosowanie wszystkich odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy w odniesieniu do cyfrowych świadectw dla marynarzy. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja przeprowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje zostały przeprowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 11 . W szczególności, aby zapewnić udział Parlamentu Europejskiego i Rady na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszystkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji systematycznie biorą udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(30) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów niniejszej dyrektywy w odniesieniu do uznawania państw trzecich, jak również w odniesieniu do danych statystycznych dotyczących marynarzy, przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 12 .
(31) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, to jest dostosowanie przepisów unijnych do przepisów międzynarodowych dotyczących szkolenia i wydawania świadectw dla marynarzy, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary lub skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(32) Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku IV część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Zakres stosowania
Definicje
Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
Szkolenie i wydawanie świadectw
Dyplomy, świadectwa przeszkolenia i potwierdzenia
Potwierdzenia poświadczające wydanie dyplomu i potwierdzenia poświadczające wydanie świadectwa przeszkolenia kapitanom i oficerom zgodnie z prawidłami V/1-1 i V/1-2 załącznika I wydaje się tylko wówczas, gdy wszystkie wymagania konwencji STCW i niniejszej dyrektywy zostały spełnione.
Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do uznawania potwierdzenia na mocy prawidła I/10 konwencji STCW.
Informacje udostępniane Komisji
Do celów art. 21 ust. 8 i art. 22 ust. 2 oraz wyłącznie do wykorzystania przez państwa członkowskie i Komisję w kształtowaniu polityki i do celów statystycznych państwa członkowskie przekazują Komisji co roku informacje wymienione w załączniku III do niniejszej dyrektywy na temat dyplomów i potwierdzeń poświadczających uznanie dyplomów. Na zasadzie dobrowolności państwa członkowskie mogą również przekazywać informacje na temat świadectw przeszkolenia wydanych szeregowym marynarzom zgodnie z rozdziałami II, III i VII załącznika do konwencji STCW, takie jak informacje określone w załączniku III do niniejszej dyrektywy.
Wzajemne uznawanie świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie
W każdej chwili udostępnia się dokument stanowiący dowód złożenia do właściwych organów wniosku o potwierdzenie.
Wymogi szkoleniowe
Szkolenie wymagane na podstawie art. 3 odbywa się w formie odpowiedniej ze względu na wiedzę teoretyczną i umiejętności praktyczne wymagane zgodnie z załącznikiem I, w szczególności w zakresie używania sprzętu ratowniczego i przeciwpożarowego, i podlega zatwierdzeniu właściwego organu lub podmiotu wyznaczonego przez każde państwo członkowskie.
Zasady dotyczące żeglugi przybrzeżnej
Zapobieganie oszustwom i innym nielegalnym praktykom
Państwa członkowskie przekazują niezwłocznie innym państwom członkowskim i Komisji szczegółowe dane dotyczące tych właściwych organów krajowych.
Państwa członkowskie przekazują również niezwłocznie każdemu państwu trzeciemu, z którym są one związane umową zgodnie z prawidłem I/10 ust. 1.2 konwencji STCW, szczegółowe dane dotyczące tych właściwych organów krajowych.
Sankcje lub środki dyscyplinarne
Normy jakości
Cele i związane z nimi normy jakości określone w akapicie pierwszym lit. c) mogą zostać ustalone osobno dla różnych kursów i programów szkoleniowych oraz obejmują administrowanie systemem wydawania świadectw.
Wymogi zdrowotne
Przedłużenie ważności dyplomów i świadectw przeszkolenia
Wykorzystanie symulatorów
Normy działania i inne przepisy określone w sekcji A-I/12 kodeksu STCW oraz inne wymogi określone w części A kodeksu STCW w odniesieniu do któregokolwiek świadectwa muszą być spełnione w zakresie:
Odpowiedzialność przedsiębiorstw żeglugowych
Zdatność do służby
Zwolnienie
Odpowiedzialność państw członkowskich w odniesieniu do szkolenia i oceny
Komunikacja pokładowa
Państwa członkowskie zapewniają, by:
właściwy język roboczy określa odpowiednio przedsiębiorstwo żeglugowe lub kapitan; każdy marynarz jest zobowiązany do rozumienia i, w odpowiednim przypadku, wydawania poleceń oraz odpowiedzi w tym języku;
jeśli język roboczy nie jest językiem urzędowym państwa członkowskiego, wszelkie plany i wykazy, jakie muszą być wywieszane, zawierają tłumaczenia na język roboczy;
Uznawanie dyplomów i świadectw przeszkolenia
Po złożeniu takiego wniosku przez państwo członkowskie Komisja rozpatruje ten wniosek bezzwłocznie i podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 31 ust. 2, o rozpoczęciu oceny systemów szkolenia i wydawania świadectw w państwie trzecim w rozsądnym terminie z należytym uwzględnieniem terminu określonego w ust. 3 niniejszego artykułu.
W przypadku przyjęcia pozytywnej decyzji o rozpoczęciu oceny Komisja, wspomagana przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego oraz przy ewentualnym udziale państwa członkowskiego przedkładającego wniosek i wszelkich innych zainteresowanych państw członkowskich, gromadzi informacje, o których mowa w załączniku II do niniejszej dyrektywy, oraz dokonuje oceny systemów szkolenia i wydawania świadectw w państwie trzecim, o którego uznanie wpłynął wniosek, w celu sprawdzenia, że dane państwo trzecie spełnia wszystkie wymogi konwencji STCW i że przyjęto odpowiednie środki w celu zapobieżenia wydawaniu fałszywych świadectw, oraz bierze pod uwagę, czy ratyfikowało ono Konwencję o pracy na morzu z 2006 r.
W przypadku gdy zainteresowane państwo trzecie musi podjąć szeroko zakrojone działania naprawcze w celu spełnienia wymogów konwencji STCW, w tym dokonać zmian w ustawodawstwie, systemie kształcenia, szkolenia i wydawania świadectw, akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przyjmuje się w ciągu 36 miesięcy od złożenia przez państwo członkowskie wniosku, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.
Państwo członkowskie przedkładające ten wniosek może zdecydować o uznaniu państwa trzeciego jednostronnie do czasu przyjęcia aktu wykonawczego na podstawie niniejszego ustępu. W przypadku takiego jednostronnego uznania państwo członkowskie powiadamia Komisję o liczbie potwierdzeń uznania wydanych w odniesieniu do dyplomów i świadectw przeszkolenia, o których mowa w ust. 1, wydanych przez państwo trzecie do czasu przyjęcia aktu wykonawczego dotyczącego uznania tego państwa trzeciego.
Te uznania mogą być uwzględniane przez wszystkie państwa członkowskie, jeśli nie zostały one wycofane przez Komisję na podstawie art. 21.
W każdej chwili udostępnia się dowód w formie dokumentu potwierdzający złożenie wniosku o zatwierdzenie przez właściwy organ.
Brak zgodności z wymogami konwencji STCW
Komisja bezzwłocznie przekazuje sprawę komitetowi, o którym mowa w art. 31 ust. 1.
Komisja bezzwłocznie przekazuje sprawę komitetowi, o którym mowa w art. 31 ust. 1.
Ponowna ocena
W przypadku nieprzestrzegania przez państwa trzecie wymogów konwencji STCW, zgodnie z art. 21 niniejszej dyrektywy, dokonanie ponownej oceny tego państwa trzeciego uzyskuje pierwszeństwo w stosunku do dokonania ponownej oceny innych państw trzecich.
Kontrola państwa portu
Procedury kontroli państwa portu
Zatrzymanie
Bez uszczerbku dla dyrektywy 2009/16/WE następujące braki, w zakresie, w jakim funkcjonariusz przeprowadzający kontrolę państwa portu stwierdził, iż stanowią one zagrożenie dla osób, mienia lub środowiska, stanowią zgodnie z niniejszą dyrektywą jedyne podstawy zatrzymania przez państwo członkowskie statku:
Regularne monitorowanie zgodności
Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji na mocy art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja, wspierana przez Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa na Morzu, sprawdza w regularnych odstępach czasu i co najmniej raz na pięć lat, czy państwa członkowskie stosują się do minimalnych wymogów zawartych w niniejszej dyrektywie.
Informacje do celów statystycznych
Do celów akapitu pierwszego Komisja przyjmuje szczegółowe środki w zakresie wymogów technicznych niezbędnych do zapewnienia odpowiedniego zarządzania danymi statystycznymi. Takie akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 31 ust. 2.
Sprawozdanie z oceny
Nie później niż w dniu 2 sierpnia 2024 r. Komisja przekaże Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w tym propozycje działań następczych, które należy podjąć w świetle tej oceny. W sprawozdaniu z oceny Komisja przeanalizuje wdrażanie systemu wzajemnego uznawania dyplomów i świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie oraz wszelkie zmiany w zakresie mających postać cyfrową dyplomów i świadectw marynarzy na poziomie międzynarodowym. W oparciu o zalecenia przekazywane przez partnerów społecznych Komisja oceni także wszelkie zmiany w zakresie przyszłego uznawania europejskich morskich świadectw doskonałości.
Zmiana
Wykonywanie przekazanych uprawnień
Procedura komitetowa
W przypadku niewydania opinii przez komitet Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i zastosowanie ma art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.
Sankcje
Państwa członkowskie ustanawiają systemy sankcji za naruszanie przepisów krajowych przyjętych zgodnie z art. 3, 4, 8, 10-16, 18, 19, 20, 23, 24, 25 i załącznikiem I oraz podejmują wszelkie niezbędne środki celem zapewnienia ich stosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
Informowanie
Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji teksty wszystkich przepisów, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.
Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.
Uchylenie
Dyrektywa 2008/106/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku IV część A, traci moc bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku IV część B.
Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku V.
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
W imieniu Parlamentu Europejskiego | W imieniu Rady |
Przewodniczący | Przewodnicząca |
R. METSOLA | C. BEAUNE |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
WYMOGI SZKOLENIOWE KONWENCJI STCW, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3
WYMOGI SZKOLENIOWE KONWENCJI STCW, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Wszelkie odniesienia do wymogów zawartych w prawidle stanowią również odniesienie do odpowiedniej sekcji części A kodeksu STCW.
Funkcje i poziomy odpowiedzialności określają podtytuły w tabelach standardów kompetencji określonych w rozdziałach II, III i IV części A kodeksu STCW.
ROZDZIAŁ II
KAPITAN I DZIAŁ POKŁADOWY
KAPITAN I DZIAŁ POKŁADOWY
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów oficerom wachtowym na statkach o pojemności brutto 500 lub większej
Prawidło II/2
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów kapitanom i starszym oficerom na statkach o pojemności brutto 500 lub większej
Kapitan i starszy oficer na statkach o pojemności brutto 3 000 lub większej
Kapitan i starszy oficer na statkach o pojemności brutto pomiędzy 500 a 3 000
Prawidło II/3
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów oficerom wachtowym i kapitanom statków o pojemności brutto poniżej 500
Statki nieuprawiające żeglugi przybrzeżnej
Statki uprawiające żeglugę przybrzeżną
Oficer wachtowy
Kapitan
Zwolnienia
Prawidło II/4
Minimalne wymogi do wydawania świadectw szeregowym marynarzom wchodzącym w skład wachty nawigacyjnej
Prawidło II/5
Minimalne wymogi do wydawania świadectw starszym marynarzom
ROZDZIAŁ III
DZIAŁ MASZYNOWY
DZIAŁ MASZYNOWY
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów oficerom mechanikom odpowiedzialnym za wachtę w wachtowej siłowni okrętowej lub wyznaczonych na mechaników pełniących służbę w siłowni okresowo bezwachtowej
Prawidło III/2
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów starszym oficerom mechanikom i drugim oficerom mechanikom na statkach morskich o mocy maszyn głównych 3 000 kW lub większej
Prawidło III/3
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów starszym oficerom mechanikom i drugim oficerom mechanikom na statkach o mocy maszyn głównych pomiędzy 750 kW a 3 000 kW
Prawidło III/4
Minimalne wymogi do wydawania świadectw szeregowym marynarzom wchodzącym w skład wachty w wachtowej siłowni okrętowej lub wyznaczonym do wykonywania obowiązków w siłowni okresowo bezwachtowej
Prawidło III/5
Minimalne wymogi do wydawania świadectw starszym motorzystom wchodzącym w skład wachty w wachtowej siłowni okrętowej lub wyznaczonym do wykonywania obowiązków w siłowni okresowo bezwachtowej
Prawidło III/6
Minimalne wymogi do wydawania dyplomów oficerom elektroautomatykom
Prawidło III/7
Minimalne wymogi do wydawania świadectw elektromonterom
ROZDZIAŁ IV
RADIOKOMUNIKACJA I RADIOOPERATORZY
RADIOKOMUNIKACJA I RADIOOPERATORZY
Obowiązujące postanowienia dotyczące wachty radiowej są zawarte w regulaminie radiokomunikacyjnym oraz w konwencji SOLAS 74 ze zmianami. Postanowienia dotyczące konserwacji sprzętu radiowego zawarte są w konwencji SOLAS 74 ze zmianami oraz wytycznymi przyjętymi przez Organizację.
Prawidło IV/1
Zastosowanie
Prawidło IV/2
Minimalne wymogi do wydawania świadectw operatorom GMDSS
ROZDZIAŁ V
SPECJALNE WYMAGANIA SZKOLENIOWE DLA ZAŁOGI NA OKREŚLONYCH TYPACH STATKÓW
SPECJALNE WYMAGANIA SZKOLENIOWE DLA ZAŁOGI NA OKREŚLONYCH TYPACH STATKÓW
Wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów i szeregowych marynarzy pełniących służbę na zbiornikowcach do przewozu produktów naftowych i do przewozu chemikaliów
Prawidło V/1-2
Wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów i szeregowych marynarzy pełniących służbę na zbiornikowcach do przewozu gazów skroplonych
Prawidło V/2
Obowiązkowe wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, szeregowych marynarzy i innych członków załogi na statkach pasażerskich
Prawidło V/3
Obowiązkowe wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, szeregowych marynarzy i innych członków załogi na statkach objętych kodeksem IGF
Prawidło V/4
Obowiązkowe wymogi minimalne dotyczące wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów i oficerów pokładowych na statkach eksploatowanych na wodach polarnych
ROZDZIAŁ VI
FUNKCJE ZWIĄZANE Z BEZPIECZEŃSTWEM ZAWODOWYM, OCHRONĄ, OPIEKĄ MEDYCZNĄ ORAZ RATOWNICTWEM
FUNKCJE ZWIĄZANE Z BEZPIECZEŃSTWEM ZAWODOWYM, OCHRONĄ, OPIEKĄ MEDYCZNĄ ORAZ RATOWNICTWEM
Wymogi minimalne dotyczące szkolenia zapoznawczego, szkolenia podstawowego i instruktażu dla wszystkich członków załogi w zakresie bezpieczeństwa
Prawidło VI/2
Wymogi minimalne do wydawania świadectw przeszkolenia w zakresie jednostek ratunkowych, łodzi ratowniczych i szybkich łodzi ratowniczych
Prawidło VI/3
Wymogi minimalne w zakresie szkolenia przeciwpożarowego stopnia wyższego
Prawidło VI/4
Wymogi minimalne w zakresie pierwszej pomocy medycznej i sprawowania opieki medycznej
Prawidło VI/5
Wymogi minimalne w zakresie wydawania świadectw przeszkolenia dla oficerów ochrony statku
Prawidło VI/6
Wymogi minimalne w zakresie instruktażu i szkolenia dotyczącego ochrony statku dla wszystkich członków załogi
Członkowie załogi z wyznaczonymi obowiązkami w zakresie ochrony
ROZDZIAŁ VII
DYPLOMY ALTERNATYWNE
DYPLOMY ALTERNATYWNE
Wydawanie dyplomów alternatywnych
Prawidło VII/2
Wydawanie dyplomów członkom załóg
Każdy członek załogi wykonujący jakąkolwiek funkcję lub szereg funkcji określonych w tabelach A-II/1, A-II/2, A-II/3, A-II/4 lub A-II/5 rozdziału II lub w tabelach A-III/1, A-III/2, A-III/3, A-III/4 lub A-III/5 rozdziału III lub A-IV/2 rozdziału IV kodeksu STCW powinien posiadać odpowiedni dyplom lub odpowiednie świadectwo przeszkolenia, w zależności od wymogów.
Prawidło VII/3
Zasady regulujące wydawanie dyplomów alternatywnych
ZAŁĄCZNIK II
KRYTERIA UZNAWANIA PAŃSTW TRZECICH, KTÓRYCH ORGANY WYDAŁY ŚWIADECTWO LUB Z UPOWAŻNIENIA KTÓRYCH TAKIE ŚWIADECTWO, OKREŚLONE W ART. 20 UST. 2, ZOSTAŁO WYDANE
KRYTERIA UZNAWANIA PAŃSTW TRZECICH, KTÓRYCH ORGANY WYDAŁY ŚWIADECTWO LUB Z UPOWAŻNIENIA KTÓRYCH TAKIE ŚWIADECTWO, OKREŚLONE W ART. 20 UST. 2, ZOSTAŁO WYDANE
ZAŁĄCZNIK III
RODZAJ INFORMACJI PRZEKAZYWANYCH KOMISJI DO CELÓW STATYSTYCZNYCH
RODZAJ INFORMACJI PRZEKAZYWANYCH KOMISJI DO CELÓW STATYSTYCZNYCH
Potwierdzenia uznania dyplomów wydanych przez inne państwa:
ZAŁĄCZNIK IV
Część A
Uchylona dyrektywa wraz z jej kolejnymi zmianami
Uchylona dyrektywa wraz z jej kolejnymi zmianami
Dyrektywa 2008/106/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 3.12.2008, s. 33).
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/35/UE (Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 78).
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1159 wyłącznie art. 1 i załącznik (Dz.U. L 188 z 12.7.2019, s. 94).
Część B
Terminy transpozycji do prawa krajowego
Terminy transpozycji do prawa krajowego
Dyrektywa | Data transpozycji |
2012/35/UE | 4 lipca 2014, z wyjątkiem art. 1 pkt 5 4 stycznia 2015 w odniesieniu do art. 1 pkt 5 |
(UE) 2019/1159 | 2 sierpnia 2021 |
ZAŁĄCZNIK V
TABELA KORELACJI
TABELA KORELACJI
Dyrektywa 2008/106/WE | Niniejsza dyrektywa |
art. 1, wyrażenie wprowadzające | art. 2, wyrażenie wprowadzające |
art. 1 pkt 1-26 | art. 2 pkt 1-26 |
art. 1 pkt 28 | art. 2 pkt 27 |
art. 1 pkt 29 | art. 2 pkt 28 |
art. 1 pkt 30 | art. 2 pkt 29 |
art. 1 pkt 31 | art. 2 pkt 30 |
art. 1 pkt 32 | art. 2 pkt 31 |
art. 1 pkt 33 | art. 2 pkt 32 |
art. 1 pkt 34 | art. 2 pkt 33 |
art. 1 pkt 35 | art. 2 pkt 34 |
art. 1 pkt 36 | art. pkt 35 |
art. 1 pkt 37 | art. 2 pkt 36 |
art. 1 pkt 38 | art. 2 pkt 37 |
art. 1 pkt 39 | art. 2 pkt 38 |
art. 1 pkt 40 | art. 2 pkt 39 |
art. 1 pkt 41 | art. 2 pkt 40 |
art. 1 pkt 42 | art. 2 pkt 41 |
art. 1 pkt 43 | art. 2 pkt 42 |
art. 1 pkt 44 | art. 2 pkt 43 |
art. 1 pkt 45 | art. 2 pkt 44 |
art. 1 pkt 46 | art. 2 pkt 45 |
art. 2 i 3 | art. 1 i 3 |
art. 5 ust. 1, 2 i 3 | art. 4 ust. 1, 2 i 3 |
art. 5 ust. 3 lit. a) | art. 4 ust. 4 |
art. 5 ust. 4 | art. 4 ust. 5 |
art. 5 ust. 5 | art. 4 ust. 6 |
art. 5 ust. 6 | art. 4 ust. 7 |
art. 5 ust. 7 | art. 4 ust. 8 |
art. 5 ust. 8 | art. 4 ust. 9 |
art. 5 ust. 9 | art. 4 ust. 10 |
art. 5 ust. 10 | art. 4 ust. 11 |
art. 5 ust. 11 | art. 4 ust. 12 |
art. 5 ust. 12 | art. 4 ust. 13 |
art. 5 ust. 13 | art. 4 ust. 14 |
art. 5a | art. 5 |
art. 5b | art. 6 |
art. 6 | art. 7 |
art. 7 ust. 1 | art. 8 ust. 1 |
art. 7 ust. 1 lit. a) | art. 8 ust. 2 |
art. 7 ust. 2 | art. 8 ust. 3 |
art. 7 ust. 3 | art. 8 ust. 4 |
art. 7 ust. 3 lit. a) | art. 8 ust. 5 |
art. 7 ust. 3 lit. b) | art. 8 ust. 6 |
art. 7 ust. 4 | art. 8 ust. 7 |
art. 8 | art. 9 |
art. 9 | art. 10 |
art. 10 | art. 11 |
art. 11 | art. 12 |
art. 12 ust. 1 | art. 13 ust. 1 |
art. 12 ust. 2 | art. 13 ust. 2 |
art. 12 ust. 2 lit. a) | art. 13 ust. 3 |
art. 12 ust. 2 lit. b) | art. 13 ust. 4 |
art. 12 ust. 3 | art. 13 ust. 5 |
art. 12 ust. 3 lit. a) | art. 13 ust. 6 |
art. 12 ust. 4 | art. 13 ust. 7 |
art. 12 ust. 5 | art. 13 ust. 8 |
art. 13 | art. 14 |
art. 14 | art. 15 |
art. 15 | art. 16 |
art. 16 | art. 17 |
art. 17 | art. 18 |
art. 18 | art. 19 |
art. 19 | art. 20 |
art. 20 | art. 21 |
art. 21 | art. 22 |
art. 22 | art. 23 |
art. 23 | art. 24 |
art. 24 | art. 25 |
art. 25 | art. 26 |
art. 25a | art. 27 |
art. 26 | art. 28 |
art. 27 | art. 29 |
art. 27a | art. 30 |
art. 28 ust. 1 | art. 31 ust. 1 |
art. 28 ust. 2, zdanie pierwsze | art. 31 ust. 2, akapit pierwszy |
art. 28 ust. 2, zdanie drugie | art. 31 ust. 2, akapit drugi |
art. 29 | art. 32 |
art. 30 | - |
art. 31 | art. 33 |
art. 32 | art. 34 |
- | art. 35 |
art. 34 | art. 36 |
załącznik I | załącznik I |
załącznik II | załącznik II |
załącznik III | załącznik IV |
załącznik IV | załącznik V |
załącznik V | załącznik III |
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.