Art. 7. - Mianowanie przez właściwe sądy lub krajowy organ mianujący - Dyrektywa 2017/1852 w sprawie mechanizmów rozstrzygania sporów dotyczących podwójnego opodatkowania w Unii Europejskiej

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2017.265.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 14 października 2017 r.

Artykuł  7

Mianowanie przez właściwe sądy lub krajowy organ mianujący

1. Jeżeli komisja doradcza nie zostanie ustanowiona w terminie przewidzianym w art. 6 ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, aby odnośna osoba, której dotyczy spór, mogła zwrócić się do właściwego sądu lub jakiegokolwiek innego organu lub osoby wyznaczonej w ich prawie krajowym do celów wykonywania takich funkcji (krajowy organ mianujący) o ustanowienie komisji doradczej.

W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego nie mianował co najmniej jednej niezależnej osoby cieszącej się powszechnym uznaniem oraz jej zastępcy, osoba, której dotyczy spór, może zwrócić się do właściwego sądu lub do krajowego organu mianującego w tym państwie członkowskim o mianowanie niezależnej osoby cieszącej się powszechnym uznaniem oraz zastępcy z wykazu, o którym mowa w art. 9.

Jeżeli właściwe organy żadnego z zainteresowanych państw członkowskich nie mianowały niezależnej osoby cieszącej się powszechnym uznaniem oraz jej zastępcy, osoba, której dotyczy spór, może zwrócić się do właściwych sądów lub krajowego organu mianującego każdego państwa członkowskiego o mianowanie dwóch niezależnych osób cieszących się powszechnym uznaniem z wykazu, o którym mowa w art. 9. Te niezależne osoby cieszące się powszechnym uznaniem wyznaczają przewodniczącego w drodze losowania nazwisk z wykazu niezależnych osób zgodnie z art. 8 ust. 3.

Osoby, których dotyczy spór, składają wniosek o mianowanie niezależnych osób cieszących się powszechnym uznaniem oraz ich zastępców do każdego z ich odnośnych państw rezydencji podatkowej, jeżeli w postępowanie zaangażowane są co najmniej dwie osoby, których dotyczy spór, lub do państw członkowskich, których właściwe organy nie mianowały co najmniej jednej niezależnej osoby cieszącej się powszechnym uznaniem oraz jej zastępcy, jeżeli w sprawę zaangażowana jest tylko jedna osoba, której dotyczy spór.

2. Zadanie mianowania niezależnych osób i ich zastępców na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu jest przekazywane do właściwego sądu państwa członkowskiego lub do krajowego organu mianującego dopiero po zakończeniu okresu 120 dni, o którym mowa w art. 6 ust. 1, i w terminie 30 dni po zakończeniu tego okresu.

3. Właściwy sąd lub krajowy organ mianujący przyjmują decyzję na podstawie ust. 1 i powiadamiają o niej wnioskodawcę. Procedury mające zastosowanie, gdy właściwy sąd mianuje niezależne osoby, ponieważ nie zrobiły tego państwa członkowskie, są takie same jak procedury mające zastosowanie na mocy przepisów krajowych w sprawach arbitrażu cywilnego i handlowego, w których sądy lub krajowe organy mianujące mianują arbitrów w przypadku braku porozumienia stron w tej kwestii. Właściwy sąd lub krajowy organ mianujący państwa członkowskiego informują właściwy organ tego państwa członkowskiego, który z kolei niezwłocznie informuje właściwy organ pozostałych zainteresowanych państw członkowskich. Właściwy organ państwa członkowskiego, które początkowo nie mianowało niezależnej osoby cieszącej się powszechnym uznaniem oraz jej zastępcy, jest uprawniony do odwołania się od decyzji sądu lub krajowego organu mianującego w tym państwie członkowskim, pod warunkiem że właściwy organ ma takie prawo na mocy jego prawa krajowego. W przypadku odrzucenia wnioskodawca jest uprawniony do odwołania się od decyzji sądu zgodnie z krajowymi przepisami proceduralnymi.