Dyrektywa 2000/3/WE dostosowująca do postępu technicznego dyrektywę Rady 77/541/EWG odnoszącą się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących w pojazdach silnikowych
Dz.U.UE.L.2000.53.1
Akt jednorazowyDYREKTYWA KOMISJI 2000/3/WE
z dnia 22 lutego 2000 r.
dostosowująca do postępu technicznego dyrektywę Rady 77/541/EWG odnoszącą się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących w pojazdach silnikowych
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając dyrektywę Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep(1), ostatnio zmienioną dyrektywą 98/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(2),
uwzględniając dyrektywę Rady 77/541/EWG z dnia 28 czerwca 1977 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących w pojazdach silnikowych(3), ostatnio zmienioną dyrektywą Komisji 96/36/WE(4), w szczególności jej art. 10,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 77/541/EWG jest jedną z odrębnych dyrektyw procedury udzielania homologacji WE, ustanowionej dyrektywą 70/156/EWG; w związku z tym przepisy odnoszące się do systemów i części oraz poszczególnych modułów w pojazdach ustanowione dyrektywą 70/156/EWG stosują się do dyrektywy 77/541/EWG.
(2) Postęp techniczny umożliwił poprawę ochrony pasażerów przez obowiązkowe instalowanie trzypunktowych pasów bezpieczeństwa na wszystkich miejscach w pojazdach silnikowych kategorii M1.
(3) Decyzją Rady 97/836/WE(5), Wspólnota zaakceptowała porozumienie Europejskiej Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych (EKG) w sprawie przyjęcia jednolitych warunków technicznych dla pojazdów kołowych oraz wyposażenia i części, które mogą być instalowane i/lub używane w pojazdach kołowych oraz w sprawie warunków wzajemnego uznawania homologacji udzielanej na podstawie niniejszych przepisów, sporządzone w Genewie dnia 20 marca 1958 r. i zmienione dnia 16 października 1995 r.
(4) Przystępując do powyższego zmienionego porozumienia, Wspólnota zaakceptowała określony spis regulaminów zdefiniowanych w tym porozumieniu; spis ten obejmuje regulamin ONZ/EKG nr 44 w sprawie homologacji urządzeń przytrzymujących dzieci przewożone w pojazdach silnikowych (dziecięcych urządzeń przytrzymujących).
(5) Zaleca się ujęcie w dyrektywie 77/541/EWG przepisów dotyczących bezpieczeństwa dzieci i wprowadzenie do załączników zmian oraz włączenie szczegółowych wymogów dotyczących dziecięcych urządzeń przytrzymujących w oparciu o regulamin ONZ/EKG nr 44; dla zachowania przejrzystości zmieniono pełny tekst załączników do dyrektywy 77/541/EWG.
(6) Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Dostosowania do Postępu Technicznego, ustanowionego dyrektywą 70/156/EWG,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Załączniki do dyrektywy 77/541/EWG zastępuje się załącznikami znajdującymi się w Załączniku do niniejszej dyrektywy.
- odmówić udzielenia homologacji WE lub homologacji krajowej dla określonego typu pojazdu silnikowego, pasów bezpieczeństwa, urządzeń przytrzymujących i dziecięcych urządzeń przytrzymujących, lub
- zabronić rejestracji, sprzedaży lub wprowadzania do użytku pojazdów silnikowych lub sprzedaży bądź wprowadzania do użytku pasów bezpieczeństwa, systemów ochrony pasażera lub dziecięcych systemów ochrony pasażera,
jeżeli pasy bezpieczeństwa i urządzenia przytrzymujące lub dziecięce urządzenia przytrzymujące spełniają wymogi dyrektywy 77/541/EWG zmienionej niniejszą dyrektywą.
- nie udzielają już homologacji WE, oraz
- mogą odmówić udzielenia krajowej homologacji,
dla określonego typu pojazdu, jeżeli wymogi dyrektywy 77/541/EWG zmienionej niniejszą dyrektywą, odnośnie do dziecięcych urządzeń przytrzymujących oraz instalacji pasów bezpieczeństwa na wszystkich miejscach w pojazdach typu M1, włączając w to dziecięce urządzenia przytrzymujące, o ile pojazd jest w nie wyposażony, nie są spełnione.
Wymóg trzypunktowych pasów bezpieczeństwa na wszystkich miejscach pasażerskich w pojazdach typu M1 obowiązuje od dnia 1 kwietnia 2002 r. Do tego dnia odnośnie do instalacji pasów bezpieczeństwa w pojazdach typu M1 obowiązują przepisy podane w załączniku XV do dyrektywy 77/541/EWG.
- uznają świadectwa homologacji typu nowych pojazdów kategorii M1, wydawane zgodnie z dyrektywą 70/156/EWG, za nieważne w odniesieniu do art. 7 ust. 1 tej dyrektywy i odmówią rejestracji nowych pojazdów oraz nie wyrażają zgody na ich sprzedaż i wprowadzanie do użytku, jeżeli nie są one wyposażone w ważne świadectwo zgodności z dyrektywą 70/156/EWG, chyba że powołano się na się na art. 8 ust. 2 tej dyrektywy,
- mogą odmówić rejestracji lub nie wyrazić zgody na sprzedaż i wprowadzanie do użytku nowych pojazdów kategorii N1 i M2 o masie nieprzekraczającej 3,5 tony ze względu na zintegrowane dziecięce urządzenia przytrzymujące, o ile pojazd jest w nie wyposażony,
z powodów związanych z pasami bezpieczeństwa i urządzeniami przytrzymującymi, jeżeli wymogi dyrektywy 77/541/EWG zmienionej niniejszą dyrektywą nie są spełnione.
Przy czym wymóg trzypunktowych pasów bezpieczeństwa na wszystkich miejscach w pojazdach typu M1 obowiązuje od dnia 1 października 2004 r. Do tego dnia, odnośnie do instalacji pasów bezpieczeństwa w pojazdach typu M1, obowiązują przepisy podane w załączniku XV do dyrektywy 77/541/EWG.
Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie 20. dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
| W imieniu Komisji | |
| Erkki LIIKANEN | |
| Członek Komisji |
_________
(1) Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1.
(2) Dz.U. L 11 z 16.1.1999, str. 25.
(3) Dz.U. L 220 z 29.8.1977, str. 95.
(4) Dz.U. L 178 z 17.7.1996, str. 15.
(5) Dz.U. L 346 z 17.12.1997, str. 78.
ZAŁĄCZNIKI
Załączniki do dyrektywy 77/541/EWG otrzymują brzmienie:
"WYKAZ ZAŁĄCZNIKÓW
Załącznik I: Zakres, definicje, homologacja WE części, wymagania dotyczące instalacji
Załącznik II: Dokumentacja homologacji
Dodatek 1: Dokument informacyjny (części)
Dodatek 2: Dokument informacyjny (pojazdu)
Dodatek 3: Świadectwo homologacji (części)
Dodatek 4: Świadectwo homologacji typu (pojazdu)
Załącznik III: Znak homologacji WE części
Załącznik IV: Przykład urządzenia do badania wytrzymałości mechanizmu zwijacza
Załącznik V: Przykład urządzenia do badania blokady zwijacza pasów bezpieczeństwa blokowanych awaryjnie
Załącznik VI: Przykład urządzenia do badania odporności na pył zwijacza pasów bezpieczeństwa
Załącznik VII: Opis wózka doświadczalnego, siedziska, kotwiczeń i blokady
Załącznik VIII: Opis manekina
Załącznik IX: Opis krzywej opóźnionego w czasie ruchu wózka doświadczalnego
Załącznik X: Instrukcja obsługi
Załącznik XI: Badanie podwójnej klamry
Załącznik XII: Badanie ścierania i mikroprzesuwu
Załącznik XIII: Badanie korozyjne
Załącznik XIV: Chronologiczny porządek badań
Załącznik XV: Minimalne wymagania dotyczące pasów bezpieczeństwa i ich zwijaczy
Załącznik XVI: Kontrola produkcji pod względem zgodności z homologacją
Załącznik XVII: Wymogi dotyczące dziecięcych urządzeń przytrzymujących
Załącznik XVIII: Wymogi dotyczące instalacji dziecięcych urządzeń przytrzymujących
Dodatek: Tekst załącznika 13 (pkt 5.2 i dodatek 2) rezolucji zbiorowej ONZ-EKG R.E. 3.
ZAŁĄCZNIK I 1
ZAKRES, DEFINICJE, HOMOLOGACJA WE CZĘŚCI POJAZDU, WYMAGANIA DOTYCZĄCE INSTALACJI
ZAKRES, DEFINICJE, HOMOLOGACJA WE CZĘŚCI POJAZDU, WYMAGANIA DOTYCZĄCE INSTALACJI
Niniejsza dyrektywa dotyczy pasów bezpieczeństwa oraz urządzeń przytrzymujących przeznaczonych do instalowania w pojazdach zgodnych z definicją podaną w załączniku II do dyrektywy 70/156/EWG, i przewidzianych do odrębnego użytku, tzn. jako oddzielne systemy, przez osoby o budowie ciała człowieka dorosłego, zajmujące siedzisko skierowane do przodu lub do tyłu oraz dziecięcych urządzeń przytrzymujących przeznaczonych do instalowania w pojazdach kategorii M1 i N1.
1. DEFINICJE
Do celów niniejszej dyrektywy:
1.1. "pas bezpieczeństwa (pas siedzeniowy, pas)" oznacza zespół taśm wraz z klamrą zabezpieczającą, regulacją długości i dodatkami, który może być zainstalowany w pojeździe silnikowym, mający za zadanie zmniejszenie ryzyka obrażeń ciała jego użytkownika w przypadku zderzenia lub nagłego hamowania poprzez ograniczenie ruchu ciała użytkownika. Zespół ten bywa zwykle nazywany "zespołem pasów bezpieczeństwa". Termin ten obejmuje wszelkie urządzenia służące absorpcji energii lub wciąganiu pasa;
1.1.1. "biodrowy pas bezpieczeństwa" oznacza pas przechodzący przez obszar miednicy użytkownika;
1.1.2. "barkowy pas bezpieczeństwa" oznacza pas przechodzący diagonalnie przez klatkę piersiową, od biodra do przeciwległego barku;
1.1.3. "pas trzypunktowy" oznacza pas, który stanowi połączenie taśmy biodrowej i barkowej;
1.1.4. "pas czteropunktowy" oznacza zespół pasów bezpieczeństwa składający się z pasa biodrowego i taśm barkowych;
1.2. "model pasów" oznacza kategorię pasów, które nie różnią się pod następującymi zasadniczymi względami:
1.2.1. części twarde (klamra, kotwiczenie, zwijacz, itd.);
1.2.2. materiał, splot, wymiary i kolor taśm;
1.2.3. geometria zespołu pasów;
1.3. "taśma" oznacza część ruchomą przeznaczoną do utrzymywania ciała i przenoszenia obciążeń na kotwiczenia pasów;
1.4. "klamra" oznacza szybko otwieralny zatrzask trzymający użytkownika. Klamra może zawierać mechanizm do regulacji pasa (z wyjątkiem klamr pasów czteropunktowych);
1.5. "regulacja pasa" oznacza urządzenie pozwalające na dostosowanie pasa do indywidualnych wymagań użytkownika i do położenia siedziska. Regulacja może być częścią klamry, zwijacza lub jakiejkolwiek innej części pasów bezpieczeństwa;
1.6. "mocowania" oznaczają części zespołu pasów, obejmujące niezbędne urządzenia zabezpieczające oraz łączące zamocowanie z mocowaniem pasów;
1.7. "pochłaniacz energii" oznacza urządzenie przeznaczone do rozpraszania energii niezależnie od lub w połączeniu z taśmą i stanowiące część zespołu pasów;
1.8. "zwijacz" oznacza urządzenie zwijające i przechowujące taśmę pasa bezpieczeństwa w części lub całości;
1.8.1. "zwijacz bez blokady (typ 1)" oznacza zwijacz, z którego taśma może zostać wysunięta na pełną swoją długość przy użyciu niewielkiej siły zewnętrznej i który nie dopuszcza regulacji rozwiniętej taśmy;
1.8.2. "zwijacz otwierany ręcznie (typ 2)" oznacza zwijacz, przy którym użytkownik uzyskuje wymaganą długość taśmy poprzez ręczne otwarcie i który blokuje się automatycznie, jeżeli działanie to ustanie;
1.8.3. "zwijacz samoblokujący - ALR (typ 3)" oznacza zwijacz, który dopuszcza rozwijanie taśmy na wymaganą długość i który samoczynnie dopasowuje taśmę do użytkownika po zablokowaniu klamry. Dalsze rozwinięcie taśmy odbywa się tylko przy świadomym udziale użytkownika;
1.8.4. "zwijacz blokowany awaryjnie - ELR (typ 4)" oznacza zwijacz, który nie ogranicza swobody ruchów użytkownika pasów bezpieczeństwa. Posiada on urządzenie regulujące długość, które automatycznie dostosowuje długość taśmy do użytkownika, oraz mechanizm blokujący uruchamiany awaryjnie przez:
1.8.4.1. ruch opóźniony pojazdu (reakcja jednoczynnikowa);
1.8.4.2. kombinację ruchu opóźnionego pojazdu, ruchu taśmy tapicerskiej lub jakiegokolwiek innego automatycznego środka (reakcja wieloczynnikowa);
1.8.5 "zwijacz blokowany awaryjnie z wysokim progiem reakcji (typ 4N)" oznacza zwijacz typu zdefiniowanego w ppkt. 1.8.4, lecz posiadający szczególne własności ze względu na wykorzystanie w pojazdach kategorii M2, M3, N1, N2 i N3(1);
1.8.6. "regulacja wysokości pasa" oznacza urządzenie umożliwiające dostosowanie pozycji górnej pętli pasa w pionie do indywidualnych wymagań użytkownika i pozycji siedziska. Takie urządzenie może być uznane za część pasów lub ich kotwiczenia;
1.9. "kotwiczenia pasów" oznaczają fragmenty konstrukcji pojazdu lub konstrukcji siedziska bądź jakikolwiek inny fragment pojazdu, do których zamocowane są pasy bezpieczeństwa;
1.10. "rodzaj pojazdu" w odniesieniu do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących oznacza kategorię pojazdów silnikowych, które nie różnią się pod takimi zasadniczymi względami, jak wymiary, rodzaj i przeznaczenie oraz podstawowe materiały użyte do konstrukcji fragmentów pojazdu lub siedziska bądź jakiejkolwiek innej części pojazdu, do której przymocowane są pasy bezpieczeństwa oraz urządzenia przytrzymujące;
1.11. "urządzenie przytrzymujące" oznacza system, na który składają się siedzisko pasażera (odpowiednio przymocowane do pojazdu) oraz pas bezpieczeństwa, przy czym co najmniej jedno kotwiczenie umieszczone jest na konstrukcji siedziska;
1.12. "siedzisko" oznacza konstrukcję, która może, ale nie musi być zintegrowana z konstrukcją pojazdu, posiadającą wykończenie tapicerskie, przeznaczoną dla jednej dorosłej osoby. Powyższy termin odnosi się zarówno do pojedynczego siedziska, jak i do części kanapy stanowiącej miejsce siedzące dla jednej osoby;
1.12.1. "przednie siedzisko pasażerskie" oznacza każde siedzisko, w którym "najdalej wysunięty punkt H" leży na lub przed pionową płaszczyzną poprzeczną przebiegającą przez punkt R kierowcy;
1.13. "grupa siedzisk" oznacza siedziska typu kanapowego lub oddzielne siedziska przylegające do siebie (tzn. zamocowane w ten sposób, że przednie mocowania jednego z tych siedzisk leżą na jednej linii z przednimi lub tylnymi mocowaniami innego siedziska lub pomiędzy tymi mocowaniami) i są przeznaczone to tego, aby pomieścić jedną osobę dorosłą;
1.14. "kanapa pasażerska" oznacza konstrukcję z wykończeniem tapicerskim przeznaczoną dla co najmniej dwóch osób dorosłych;
1.15. "system regulacji" oznacza urządzenie, dzięki któremu siedzisko lub jego części mogą zostać dopasowane do pozycji odpowiedniej do budowy ciała osoby siedzącej. Urządzenie to może m.in. pozwalać na:
1.15.1. przemieszczanie wzdłużne;
1.15.2. przemieszczanie pionowe;
1.15.3. przemieszczanie kątowe;
1.16. "zamocowanie siedziska" oznacza system, dzięki któremu zespół siedzisk przymocowany jest do konstrukcji pojazdu, wraz z przynależnymi częściami konstrukcji pojazdu;
1.17. "typ siedziska" oznacza kategorię siedzisk, które nie różnią się pod następującymi istotnymi względami:
1.17.1. konstrukcja, kształt, wymiary oraz materiał użyty do ich wytworzenia;
1.17.2. model oraz wymiary systemu regulacji i blokady;
1.17.3. model oraz wymiary kotwiczenia pasów do siedzisk, mocowania siedzisk i przynależnych fragmentów konstrukcji pojazdu;
1.18. "system przemieszczania" oznacza urządzenie pozwalające na kątowe lub wzdłużne przemieszczenie siedziska lub pewnej jego części (bez ustalonego położenia pośredniego) w celu ułatwienia pasażerom zajęcia miejsca w pojeździe;
1.19. "system blokady" oznacza urządzenie służące do unieruchamiania i utrzymywania siedziska i jego części składowych w pozycji, w której jest używane;
1.20. "cofnięty przycisk odpinania klamry": klamry nie może dać się odpiąć przy użyciu kuli o średnicy 40 mm;
1.21. "wystający przycisk odpinania klamry": zwolnienie klamry musi być możliwe przy użyciu kuli o średnicy 40 mm;
1.22. "napinacz" oznacza dodatkowe lub zintegrowane urządzenie, które napręża taśmę w celu redukcji luzu na pasach podczas kolizji;
1.23. "strefa referencji" oznacza przestrzeń pomiędzy dwiema pionowymi płaszczyznami wzdłużnymi, o rozpiętości 400 mm, symetryczna względem punktu H i wyznaczoną rotacją od pionu do poziomu urządzenia opisanego w załączniku II do dyrektywy Rady 74/60/EWG(2). Urządzenie powinno być ustawione zgodnie z opisem w wyżej wymienionym załączniku i ustawione na maksymalną długość wynoszącą 840 mm;
1.24. "moduł poduszki powietrznej" oznacza urządzenie zainstalowane w celu uzupełnienia działania pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących w pojazdach silnikowych, tj. system, który w razie silnego uderzenia skierowanego na pojazd automatycznie rozwija miękką strukturę, która ma za zadanie ograniczyć dzięki ciśnieniu gazu w niej zawartego siłę kontaktu jednej lub wielu części ciała pasażera pojazdu z wnętrzem przedziału pasażerskiego;
1.25. "poduszka powietrzna pasażera" oznacza moduł poduszki powietrznej, który ma za zadanie chronić pasażerów zajmujących miejsca inne niż kierowcy w razie zderzenia czołowego;
1.26. "bezpieczny fotelik dziecięcy" oznacza układ elementów, który może obejmować kombinację taśm lub części ruchomych z klamrą zabezpieczającą, regulacji, kotwiczeń, a w niektórych przypadkach dodatkowe siedzisko i/lub osłonę chroniącą przy uderzeniu, które mogą być zamontowane do pojazdu silnikowego. Ma on za zadanie zmniejszyć ryzyko obrażeń ciała użytkownika w przypadku zderzenia lub nagłego hamowania pojazdu poprzez ograniczenie swobody ruchów ciała użytkownika;
1.27. "zwrócony wstecz" oznacza zwrócony w kierunku przeciwnym do normalnego kierunku jazdy.
2. HOMOLOGACJA WE CZĘŚCI
2.1. Wniosek o udzielenie homologacji WE części.
2.1.1. Wniosek o udzielenie homologacji WE części pojazdu jest składany przez producenta, zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 70/156/EWG, stosownie do rodzaju pasa bezpieczeństwa.
Wniosek o udzielenie homologacji WE części pojazdu jest składany przez producenta lub przez producenta pojazdu, w którym części te są zainstalowane, zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 70/156/EWG, stosownie do rodzaju urządzenia przytrzymującego.
2.1.2. Przykład dokumentu informacyjnego podano w dodatku 1 do załącznika II.
2.1.3. Poniższe egzemplarze próbne zostają przedłożone służbie technicznej, która przeprowadza badanie homologacyjne.
2.1.3.1. Sześć egzemplarzy próbnych, z czego jeden jako egzemplarz kontrolny.
2.1.3.2. Jeden dziesięciometrowy odcinek każdego rodzaju taśmy użytej do produkcji danego typu pasa.
2.1.3.3. Służba techniczna przeprowadzająca badanie jest uprawniona do zażądania dodatkowych egzemplarzy próbnych.
2.1.4. W przypadku urządzeń przytrzymujących, wnioskodawca przedkłada służbie technicznej wykonującej badanie homologacyjne dwa egzemplarze próbne. Mogą one obejmować dwa egzemplarze próbne pasów wymienionych w punkcie 2.1.2.1 oraz, zgodnie z wyborem producenta, albo pojazd reprezentatywny dla modelu pojazdu poddawanego procedurze homologacyjnej, albo część lub części składowe danego pojazdu uznane przez służbę techniczną za istotne.
2.1.5. W przypadku dziecięcych urządzeń przytrzymujących przedkłada się cztery egzemplarze próbne:
2.1.5.1. Jeden dziesięciometrowy odcinek każdego rodzaju taśmy użytej do produkcji dziecięcego urządzenia przytrzymującego, z wyjątkiem taśmy krokowej, która powinna zostać dostarczona w ilości dwóch metrów; oraz
2.1.5.2. instrukcje oraz szczegóły dotyczące opakowania zgodnie z załącznikiem XVII ust. 14.
2.1.5.3. Służba techniczna przeprowadzająca badania homologacyjne części składowych jest upoważniona do zażądania dalszych egzemplarzy próbnych.
2.1.5.4. W przypadku przenośnych fotelików dziecięcych, jeżeli ich mocowanie może być używane w połączeniu z pewnymi innymi fotelikami, wówczas producent dostarcza ich wykaz.
2.1.5.5. Jeżeli do unieruchamiania dziecięcego urządzenia przytrzymującego wykorzystywany jest pas bezpieczeństwa przeznaczony dla osób dorosłych, to wówczas wniosek musi określać kategorię tych pasów, np. nieruchome pasy biodrowe.
2.1.6. Kompetentna instancja weryfikuje, czy zastosowane zabezpieczenia są wystarczające dla zapewnienia skutecznej kontroli zgodności produkcji z normami do czasu udzielenia homologacji.
2.2. Oznaczenia.
2.2.1. Egzemplarze próbne danego modelu pasa lub modelu urządzenia przytrzymującego dostarczone wraz z wniosekiem o udzielenie homologacji WE części składowych pojazdu zgodnie z ppkt. 2.1.3 lub 2.1.4 są oznaczone w sposób czytelny i nieusuwalny: nazwą, znakiem towarowym lub znakiem producenta.
2.2.2. Egzemplarze próbne dziecięcego urządzenia przytrzymującego dostarczone dla potrzeb procedury homologacyjnej zgodnie z ppkt. 2.1.5 i 2.1.5.1 są oznaczone w sposób czytelny i nieusuwalny: nazwą, inicjałami lub znakiem towarowym producenta.
2.2.2.1. Na jednej z plastikowych części dziecięcego urządzenia przytrzymującego (np. na powłoce zewnętrznej, wzmocnieniu ochronnym, podwyższeniu siedziska itp.) z wyjątkiem pasów lub uprzęży, jest uwidoczniony w sposób wyraźny i nieusuwalny rok produkcji.
2.2.2.2. Jeżeli urządzenie przytrzymujące ma zostać zastosowane w połączeniu z pasem bezpieczeństwa przeznaczonym dla osoby dorosłej, wówczas prawidłowe ułożenie całego urządzenia powinno być w jasny sposób oznaczone za pomocą rysunku trwale przymocowanego do urządzenia. W przypadku, gdy urządzenie przytrzymujące utrzymywane jest w prawidłowej pozycji przez pasy bezpieczeństwa przeznaczone dla osoby dorosłej, wówczas prawidłowe ułożenie urządzenia dla modeli zwróconych w kierunku jazdy oraz zwróconych wstecz powinno, dla odróżnienia, być czytelnie oznaczone następującymi kodami kolorystycznymi. Jeżeli urządzenie zamontowane jest zgodnie z kierunkiem jazdy, należy użyć koloru czerwonego. Jeżeli natomiast urządzenie zwrócone jest wstecz, należy zastosować kolor niebieski. Tych samych kolorów używa się na tabliczkach przymocowanych do danego urządzenia zawierających sposób użycia. Prawidłowe ułożenie, osobno dla części biodrowej i barkowej pasa bezpieczeństwa zostaje zaznaczone na produkcie kodami kolorystycznymi i/lub słownie. Wszystkie oznaczenia zdefiniowane powyżej są widoczne po zainstalowaniu w pojeździe. Dla systemów z grupy 0, oznaczenia są widoczne, gdy dziecko ma zapięte pasy.
2.2.2.3. Dziecięce urządzenia przytrzymujące zwrócone tyłem do kierunku jazdy muszą posiadać widoczną po zapięciu, trwale przymocowaną informację z następującym ostrzeżeniem:
| ZAGROŻENIE ŻYCIA Nie używać na miejscach wyposażonych w poduszki powietrzne |
Powyższa informacja powinna być napisana w języku kraju, w którym urządzenie jest sprzedawane.
2.2.2.4. Przy urządzeniach przytrzymujących, które mogą zostać użyte zgodnie z kierunkiem jazdy lub przeciwnie do kierunku jazdy należy dodać następujący tekst:
| UWAGA! NIE MONTOWAĆ ZGODNIE Z KIERUNKIEM JAZDY, JEŻELI WAGA DZIECKA PRZEKRACZA... |
(Patrz instrukcje)
2.3 Specyfikacje ogólne.
2.3.1. Każdy egzemplarz próbny dostarczony według ppkt. 2.1 powinien być zgodny ze specyfikacjami podanymi w ppkt. 2.3-2.7.
2.3.2. W przypadku dziecięcych urządzeń przytrzymujących każdy egzemplarz próbny przedłożony zgodnie z ppkt. 2.1 spełnia stosowne wymagania zawarte w załączniku XVII.
2.3.3. Pas lub urządzenie przytrzymujące są zaprojektowane i skonstruowane w taki sposób, żeby po prawidłowym zainstalowaniu i prawidłowym zapięciu przez użytkownika działały zadowalająco i obniżały ryzyko obrażeń ciała w razie wypadku drogowego.
2.4. Części twarde.
2.4.1. Ogólne.
2.4.1.1. Części twarde pasa bezpieczeństwa, takie jak klamry, urządzenia regulacyjne, zamocowania itp. nie mogą posiadać ostrych krawędzi zdolnych uszkodzić lub zniszczyć taśmy pasa przez ich zadarcie.
2.4.1.2. Wszystkie części zespołu pasa narażone na korozję muszą być przed nią odpowiednio zabezpieczone. Po przejściu badania korozyjnego opisanego w ppkt. 2.7.2 żadne oznaki zużycia mogące zakłócić prawidłowe funkcjonowanie urządzenia ani żadna znacząca korozja nie mogą być dostrzegalne nieuzbrojonym okiem przez wykwalifikowanego obserwatora.
2.4.1.3. Części twarde, które mają za zadanie pochłaniać energię lub mają być użyte do przenoszenia obciążeń bądź być wystawione na ich działanie, nie mogą być łamliwe.
2.4.1.4. Twarde oraz wykonane z tworzyw sztucznych części pasa bezpieczeństwa muszą być umiejscowione i zainstalowane tak, aby podczas normalnego użytkowania pojazdu silnikowego nie mogły dostać się pod przesuwane siedzisko lub pomiędzy drzwi. Jeżeli któraś z części nie spełnia powyższych wymogów, należy poddać ją badaniu niskiej temperatury opisanemu w ppkt. 2.7.6.4. Jeżeli w wyniku badania na plastikowych pokrywach lub osłonach części twardych powstaną jakiekolwiek widoczne pęknięcia, wówczas części te powinny zostać usunięte, a bezpieczeństwo reszty urządzenia powinno zostać poddane badaniu. Jeżeli badanie wypadnie pomyślnie lub nie występują żadne widoczne pęknięcia, należy ponownie przeprowadzić badanie zgodności z wymogami z ppkt. 2.4.2, 2.4.3 i 2.6.
2.4.1.5. Używanie materiałów odznaczających się cechami poliamidu 6 pod względem zatrzymywania wody jest zabronione we wszelkich częściach mechanicznych, gdzie zjawisko to z dużym prawdopodobieństwem będzie miało negatywne skutki dla jego działania.
2.4.2 Klamra.
2.4.2.1. Klamra powinna być skonstruowana w sposób wykluczający ewentualność nieprawidłowego użycia. Znaczy to między innymi, że należy wykluczyć, aby klamra przyjęła pozycję na wpół zatrzaśniętą. Sposób otwarcia klamry musi być oczywisty. Części klamry mogące dotykać pasażera tworzą fragment nie mniejszy niż 20 cm2 i o szerokości co najmniej 46 mm, mierzone na płaszczyźnie przebiegającej w odległości maksymalnie 2,5 mm od powierzchni stycznej.
W przypadku klamer czteropunktowych pasów bezpieczeństwa powyższy wymóg należy uważać za spełniony, jeżeli powierzchnia styczna klamry z ciałem użytkownika zawiera się między 20 a 40 cm2.
2.4.2.2. Klamra powinna pozostawać zamknięta bez względu na swoją pozycję, również nieobciążona. Otwarcie klamry nie powinno być możliwe przy użyciu siły mniejszej niż 1 daN.
Klamra powinna być skonstruowana w sposób ułatwiający chwytanie i użycie. Jej otwarcie powinno być możliwe pod obciążeniem podanym w ppkt. 2.7.9.2.
Klamra powinna odpinać się za pomocą przycisku lub podobnego elementu. Powierzchnia, do której przykładany jest nacisk, powinna posiadać następujące wymiary przy przycisku w pozycji odpiętej, w rzucie na płaszczyznę prostopadłą do początkowego położenia przycisku:
- dla urządzeń z obwódką: obszar nie mniejszy niż 4,5 cm2, o szerokości co najmniej 15 mm,
- dla urządzeń bez obwódki: obszar nie mniejszy niż 2,5 cm2, o szerokości co najmniej 10 mm.
Obszar ten powinien być pomalowany na kolor czerwony. Koloru tego nie może posiadać żadna inna część klamry.
2.4.2.3. Klamra musi być zdolna wytrzymać powtarzalne działanie. Zanim zostanie poddana badaniu dynamicznemu opisanemu w ppkt. 2.7.8, klamra powinna pomyślnie przejść 5.000 cykli otwarcia i zamknięcia w normalnych warunkach pracy. W przypadku klamer pasów czteropunktowych próba ta może zostać przeprowadzona bez uruchamiania wszystkich zaczepów.
2.4.2.4. Poddana próbie przeprowadzonej zgodnie z ppkt. 2.7.6.3 klamra powinna działać normalnie.
2.4.2.5. Siła wystarczająca do otwarcia klamry w teście opisanym w ppkt. 2.7.9 nie powinna przekraczać 6 daN.
2.4.2.6. Wytrzymałość klamry powinna zostać sprawdzona zgodnie z wymogami podanymi w ppkt. 2.7.6.1 oraz 2.7.6.5. Wskutek badania w wyniku działania przepisowego nacisku klamra nie może odpaść, ulec uszkodzeniu ani poważnemu zniekształceniu.
2.4.2.7. W przypadku klamr posiadających element wspólny dla dwóch zestawów oraz, jeżeli klamra jednego zestawu może zostać przyłączona do odpowiedniego elementu bądź jednego, bądź drugiego zestawu, badania wytrzymałości i otwarcia klamry opisane w ppkt. 2.7.8 oraz 2.7.9 powinny zostać przeprowadzone dla obydwu możliwych sposobów przyłączenia.
2.4.3. Urządzenie do regulacji pasów.
2.4.3.1. Badaniu przeprowadzonemu zgodnie z wymogami podanymi w ppkt. 2.7.4 zostają poddane dwa egzemplarze próbne każdego urządzenia do regulacji pasów. Obsunięcie taśmy nie może przekroczyć 25 mm dla każdego egzemplarza próbnego urządzenia do regulacji. Łączna wartość obsunięć dla wszystkich urządzeń do regulacji pasa nie może przekroczyć 40 mm.
2.4.3.2. Wszystkie urządzenia do regulacji pasów zostają poddane próbie wytrzymałości według zaleceń z ppkt. 2.7.6.1. Wskutek badania w wyniku działania przepisowego nacisku urządzenia do regulacji pasów nie mogą się złamać ani odpaść.
2.4.3.3. W teście przeprowadzonym według ppkt. 2.7.6.6 siła potrzebna do ręcznej obsługi któregokolwiek urządzenia nie przekracza 5 daN.
2.4.4. Kotwiczenia i urządzenia do regulacji wysokości.
Wytrzymałość kotwiczeń zostaje sprawdzona według zaleceń z ppkt. 2.7.6.1 i 2.7.6.2. Natomiast same urządzenia do regulacji wysokości zostają poddane badaniu wytrzymałości zgodnie z ppkt. 2.7.6.2 niniejszej dyrektywy, o ile nie zostały przebadane w pojeździe stosownie do dyrektywy Rady 76/115/EWG(3) z późniejszymi zmianami w sprawie kotwiczeń pasów bezpieczeństwa. Powyższe elementy nie mogą się złamać ani odpaść wskutek napięcia wywołanego przepisanym naciskiem.
2.4.5. Zwijacze.
Zwijacze muszą spełniać wymogi wyszczególnione poniżej, włącznie z badaniami wytrzymałości opisanymi w ppkt. 2.7.6.1 i 2.7.6.2.
2.4.5.1. Zwijacze samoblokujące.
2.4.5.1.1. Różnica pomiędzy pozycjami blokowania zwijacza taśmy pasa bezpieczeństwa wyposażonego w zwijacz samoblokujący nie przekracza 30 mm. Po wykonaniu ruchu wstecz przez użytkownika pas pozostaje w pozycji wyjściowej lub powrócić do tej pozycji automatycznie wskutek ruchów wykonanych przez użytkownika.
2.4.5.1.2. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa biodrowego, wówczas siła wciągania taśmy wynosi co najmniej 0,7 daN mierzona na dystansie pomiędzy manekinem a zwijaczem zgodnie z ppkt. 2.7.7.4. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa barkowego, w ten sam sposób mierzona siła wciągania taśmy wynosi co najmniej 0,2 daN i nie więcej niż 0,7 daN. Jeżeli taśma przechodzi przez prowadnicę lub szpulę, siłę wciągania należy mierzyć na dystansie między manekinem a prowadnicą lub kołem pasowym. Jeżeli zestaw zawiera zabezpieczenie (ręczne lub automatyczne) przed całkowitym zwinięciem pasa, nie powinno ono być uruchomione podczas mierzenia siły zwijania.
2.4.5.1.3. Taśmę należy wysuwać ze zwijacza i pozwalać jej swobodnie zwinąć się, zgodnie z metodą opisaną w ppkt. 2.7.7.1. Czynność należy powtórzyć 5.000 razy. Następnie zwijacz należy poddać badaniu na korozję opisanemu w ppkt 2.7.2, a następnie badaniu odporności na pył opisanemu w ppkt. 2.7.7.3. Następnie urządzenie powinno pomyślnie przejść kolejną próbę 5.000 cykli wysunięcia i zwinięcia. Po próbie urządzenie powinno spełniać kryteria zawarte w ppkt. 2.4.5.1.1 i 2.4.5.1.2. Po przebyciu powyższych prób urządzenie nadal powinno funkcjonować poprawnie i wydajnie zwijać taśmę.
2.4.5.2. Zwijacz blokowany awaryjnie.
2.4.5.2.1. Zwijacz blokowany awaryjnie powinien spełniać następujące warunki w czasie badania przeprowadzonego według ppkt. 2.7.7.2. W przypadku urządzeń reakcji jednoczynnikowej, zgodnie z ppkt. 1.8.4.1, istotne są wyłącznie specyfikacje odnoszące się do ruchu opóźnionego pojazdu.
2.4.5.2.1.1 Zwijacz powinien się zablokować, gdy opóźnienie pojazdu osiągnie wartość 0,45 g dla zwijaczy typu 4 lub 0,85 g dla typu 4N.
2.4.5.2.1.2. Taśma nie powinna zostać zablokowana przy przyspieszeniach (mierzonych zgodnie z kierunkiem rozwijania) poniżej 0,8 g dla zwijaczy typu 4 lub 1,0 g dla typu 4N.
2.4.5.2.1.3. Ponadto, zwijacz nie powinien blokować się, jeżeli czujnik znajduje się w położeniu wychylonym o 12° w dowolnym kierunku od pozycji fabrycznej określonej przez producenta.
2.4.5.2.1.4. Zwijacz powinien zablokować się, gdy czujnik jest wychylony o kąt co najmniej 27° dla zwijaczy typu 4 i co najmniej 40° dla typu 4N w dowolnym kierunku od pozycji fabrycznej określonej przez producenta.
2.4.5.2.1.5. Jeżeli działanie zwijacza zależy od sygnału lub źródła energii z zewnątrz, urządzenie powinno zapewnić automatyczne zablokowanie zwijacza w razie awarii i przerwania sygnału lub źródła energii. Wymogu tego nie muszą spełniać zwijacze reagujące wieloczynnikowo, pod warunkiem że od sygnału lub źródła energii pochodzącego z zewnątrz zależy reakcja tylko na jeden czynnik, a awaria sygnału lub źródła energii komunikowana jest kierowcy za pomocą środków wizualnych i/lub akustycznych.
2.4.5.2.2. Zwijacz blokowany awaryjnie reagujący na wiele czynników, w tym reagujący na taśmę, powinien spełniać określone wymogi, jak również blokować się, jeżeli przyspieszenie na taśmie, mierzone zgodnie z kierunkiem rozwijania taśmy wynosi co najmniej 2,0 g.
2.4.5.2.3. W każdym teście zawartym w ppkt. 2.4.5.2.1 i 2.4.5.2.2 dopuszczalny przesuw taśmy występujący przed zablokowaniem zwijacza nie może przekraczać 50 mm, licząc na dystansie opisanym w ppkt. 2.7.7.2.1. Przyjmuje się, że zwijacz spełnia wymogi z ppkt. 2.4.5.2.1.2, jeżeli dla wartości przyspieszenia taśmy określonych w tym punkcie nie blokuje się, zanim nie rozwinęło się co najmniej 50 mm taśmy, licząc na dystansie sprecyzowanym w ppkt. 2.7.7.2.1.
2.4.5.2.4. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa biodrowego, wówczas siła wciągania taśmy powinna wynosić co najmniej 0,7 daN mierząc na dystansie pomiędzy manekinem a zwijaczem, zgodnie z punktem 2.7.7.4. Jeżeli zwijacz stanowi część pasa barkowego, w ten sam sposób mierzona siła wciągania taśmy powinna wynosić co najmniej 0,2 daN i nie więcej niż 0,7 daN. Jeżeli taśma przechodzi przez prowadnicę lub szpulę, siłę wciągania należy mierzyć na dystansie między manekinem a prowadnicą lub kołem pasowym. Jeżeli zestaw zawiera zabezpieczenie (ręczne lub automatyczne) przed całkowitym zwinięciem pasa, nie powinno ono być uruchomione podczas mierzenia siły zwijania.
2.4.5.2.5. Taśmę należy wysuwać ze zwijacza i pozwalać jej swobodnie zwinąć się zgodnie z metodą opisaną w ppkt. 2.7.7.1. Czynność należy powtórzyć 40.000 razy. Następnie zwijacz należy poddać badaniu na korozję opisanemu w ppkt. 2.7.2, a następnie badaniu odporności na pył opisanemu w punkcie 2.7.7.3. Następnie urządzenie powinno pomyślnie przejść kolejną próbę 5.000 cykli wysunięcia i zwinięcia. Po próbie urządzenie powinno spełniać kryteria zawarte w ppkt. 2.4.5.2.1, 2.4.5.2.2, 2.4.5.2.3 i 2.4.5.2.4. Po przebyciu powyższych prób urządzenie nadal powinno funkcjonować poprawnie i wydajnie zwijać taśmę.
2.4.6. Napinacz.
2.4.6.1. Napinacz po przejściu badania na korozję zgodnie z ppkt. 2.7.2 (razem z czujnikiem uderzenia podpiętym do napinacza za pomocą oryginalnych wtyczek, przez które nie przepływa prąd) powinien pracować normalnie.
2.4.6.2. Należy sprawdzić, czy nieumyślne użycie urządzenia nie oznacza dla użytkownika ryzyka obrażeń ciała.
2.4.6.3. W przypadku napinaczy pirotechnicznych.
2.4.6.3.1. Po poddaniu warunkom zgodnie z ppkt. 2.7.10.2 działanie napinaczy nie może zostać wzbudzone przez temperaturę, a całe urządzenie powinno pracować normalnie.
2.4.6.3.2. Należy powziąć odpowiednie kroki zapobiegawcze, aby nie dopuścić do uwolnienia gorących gazów ze znajdujących się w pobliżu materiałów łatwopalnych.
2.5. Taśmy.
2.5.1. Ogólne.
2.5.1.1. Taśmy powinny posiadać cechy zapewniające możliwie równomierne rozłożenie nacisku na ciało użytkownika na całej jego szerokości. Taśmy nie mogą się przekręcać ani zawijać, również pod naciskiem. Powinny charakteryzować się właściwościami pochłaniającymi i rozpraszającymi energię. Taśmy powinny mieć zakończenia i szwy wykończone tak, żeby podczas użytkowania nie uległy rozszczepieniu ani wystrzępieniu.
2.5.1.2. Szerokość taśm pod naciskiem 980 daN powinna wynosić co najmniej 46 mm. Pomiaru należy dokonywać podczas badania wytrzymałości na złamania opisanego w ppkt. 2.7.5, bez zatrzymywania maszyny.
2.5.2. Wytrzymałość na warunki atmosferyczne.
W przypadku egzemplarzy próbnych pasów wyposażonych w dwie taśmy poddanych warunkom zgodnie z ppkt. 2.7.3.1 nacisk wywołujący zerwanie taśmy określony zgodnie z ppkt. 2.7.5 powinien wynosić co najmniej 1470 daN. Różnica między siłami zrywającymi dwóch egzemplarzy próbnych nie powinna różnić się o więcej niż 10% w stosunku do większej zmierzonej siły.
2.5.3. Wytrzymałość po zadaniu warunków specjalnych.
W przypadku dwóch egzemplarzy próbnych pasów poddanych warunkom z ppkt. 2.7.3. (oprócz 2.7.3.1.), siła zrywająca powinna być nie mniejsza od 75% siły ustalonej w ppkt. 2.5.2. i nie mniejsza od 1.470 daN. Służba techniczna może zrezygnować z jednego lub więcej badań, jeżeli struktura materiału użytego do badań lub dotychczas zgromadzone informacje czynią badanie zbytecznym.
2.6. Zespół pasa bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące.
2.6.1. Wymagania dotyczące badań dynamicznych.
2.6.1.1. Zespół pasa bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące poddaje się badaniu dynamicznemu zgodnie z ppkt. 2.7.8.
2.6.1.2. Badanie dynamiczne zostaje przeprowadzone na dwóch zestawach pasów bezpieczeństwa, które wcześniej nie były poddawane obciążeniom, z wyjątkiem zespołu pasów tworzących część urządzenia przytrzymującego, kiedy to badanie dynamiczne należy przeprowadzić na urządzeniu przytrzymującym przypisanym do grupy siedzisk, również niepoddawanym wcześniej żadnym obciążeniom. Zamki pasów poddawanych badaniu spełniają wymogi zadane w ppkt. 2.4.2.3. W przypadku pasów wyposażonych w zwijacze, zwijacz należy poddać badaniu odporności pyłowej opisanemu w ppkt 2.7.7.3. Ponadto w przypadku pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących wyposażonych w napinacze zawierające środki pirotechniczne urządzenie należy poddać warunkom opisanym w ppkt 2.7.10.2.
2.6.1.2.1. Pasy powinny uprzednio pomyślnie przejść badanie korozyjne zgodnie z ppkt 2.7.2, po czym klamry należy poddać kolejnemu cyklowi 500 otwarć i zamknięć w normalnych warunkach pracy.
2.6.1.2.2. W przypadku pasów ze zwijaczami, te ostatnie należy poddać badaniom opisanym w ppkt 2.4.5.1 lub 2.4.5.2. Jeżeli jednak zwijacz został uprzednio poddany badaniu na korozję w myśli zaleceń ppkt 2.6.1.2.1, badania nie trzeba powtarzać.
2.6.1.2.3. W przypadku pasa bezpieczeństwa przeznaczonego do użycia razem z urządzeniem do regulacji wysokości według definicji powyżej z ppkt 1.8.6, badanie należy przeprowadzić na urządzeniu ustawionym w jednej lub wielu możliwie najmniej korzystnych pozycjach, odpowiednio dobranych przez służbę techniczną odpowiedzialną za przeprowadzenie badań. Jeżeli jednak urządzenie do regulacji wysokości składa się z samego kotwiczenia, co zostało dozwolone dyrektywą Rady 76/115/EWG(3), wówczas służba techniczna przeprowadzająca badania może, na własne życzenie, zastosować przepisy ppkt 2.7.8.1 poniżej.
2.6.1.2.4. W przypadku pasa wyposażonego w napinacz dolna granica dopuszczalnego przemieszczenia określona w ppkt 2.6.1.4.1 poniżej może zostać obniżona o połowę. Dla potrzeb niniejszego badania napinacz należy uruchomić.
2.6.1.3. W teście powinny zostać spełnione następujące wymogi:
2.6.1.3.1. żadna część zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego chroniąca użytkownika nie może ulec uszkodzeniu, ani żadna klamra lub system blokady lub regulacji nie może się otworzyć, oraz
2.6.1.3.2. dopuszczalne przemieszczenie manekina w przód zawiera się między 80 a 200 mm na poziomie miednicy dla pasów biodrowych. Dla pasów czteropunktowych dolna granica przemieszczenia mierzonego na poziomie miednicy może być obniżona o połowę. Dla pozostałych typów pasów przemieszczenie w przód powinno zawierać się między 80 a 200 mm na poziomie miednicy i między 100 a 300 mm na poziomie klatki piersiowej. Powyższe wartości odnoszą się do przemieszczenia mierzonego w punktach pokazanych w załączniku VIII rysunek 6.
2.6.1.3.3. W przypadku pasa bezpieczeństwa przeznaczonego do użytku na siedzisku przednim skrajnym chronionym poduszką powietrzną znajdującą się przed siedziskiem dopuszczalne przemieszczenie piersiowego punktu referencyjnego może przekroczyć wartości określone w ppkt 2.6.1.3.2 powyżej, o ile prędkość przy tej wartości nie przekracza 24 km/h.
2.6.1.4. W przypadku urządzenia przytrzymującego:
2.6.1.4.1. przemieszczenie piersiowego punktu referencyjnego może przekroczyć wartości określone w ppkt 2.6.1.3.2, jeżeli da się wykazać matematycznie lub doświadczalnie, że żaden fragment klatki piersiowej lub głowy manekina użytego do badania dynamicznego nie wejdzie w styczność z jakąkolwiek twardą częścią pojazdu, nie licząc styczności klatki piersiowej z kolumną kierownicy, o ile ta ostatnia spełnia wymogi dyrektywy Rady 74/297/EWG(4) i pod warunkiem, że do styczności tej nie dojdzie przy prędkości 24 km/h. Dla potrzeb pomiaru, siedzisko powinno znajdować się w pozycji określonej w ppkt 2.7.8.1.5.
2.6.1.4.2. W pojazdach, w których używane jest takie urządzenie, systemy przemieszczania i blokady pozwalające pasażerom wszystkich siedzisk opuścić pojazd powinny dać się obsługiwać ręcznie po przebyciu badania dynamicznego.
2.6.1.5. Jako odstępstwo od reguły, w przypadku urządzenia przytrzymującego przemieszczenia mogą być większe od podanych w ppkt 2.6.1.3.2, wówczas gdy górne kotwiczenie zainstalowane w siedzisku korzysta z odstępstwa podanego w załącznika I do dyrektywy 76/115/EWG ppkt 5.5.4. Szczegóły urządzenia przytrzymującego, o którym mowa, powinny być ujęte w załączniku do świadectwa homologacji, określonego w załączniku II dodatki 3 i 4.
2.6.2. Wytrzymałość po teście ścierania.
2.6.2.1. Dla obu egzemplarzy próbnych poddanych warunkom testowym według ppkt 2.7.3.6 nacisk powodujący uszkodzenie powinien być wyznaczony zgodnie z ppkt 2.5.2 i 2.7.6. Powinien on wynosić nie mniej niż 75% przeciętnego nacisku powodującego uszkodzenie obliczonego podczas badań przeprowadzonych na niepoprzecieranych taśmach i nie mniej niż minimalny nacisk określony dla badanych elementów. Różnica pomiędzy wartościami nacisku powodującego uszkodzenie nie powinna przekraczać 20% większej z dwóch zmierzonych wartości nacisku powodującego uszkodzenie. W procedurach typu 1 i typu 2 badanie wytrzymałości na rozciąganie powinien być przeprowadzony wyłącznie na egzemplarzach próbnych taśmy (ppkt 2.7.5). W procedurach typu 3 badanie wytrzymałości na rozciąganie powinno być przeprowadzone na taśmie oraz odpowiednich częściach twardych (ppkt 2.7.6).
2.6.2.2. W poniższej tabeli przedstawiono elementy objęte procedurą ścierania oraz odpowiednie procedury. Do każdej procedury należy użyć świeżego egzemplarza próbnego.
| Procedura typu 1 | Procedura typu 2 | Procedura typu 3 | |
| Kotwiczenie | - | - | × |
| Prowadnica lub szpula | - | × | - |
| Pętla klamry | - | × | × |
| Regulacja | × | - | × |
| Części przyszyte do taśmy | - | - | × |
2.7. Badania
2.7.1. Wykorzystanie egzemplarzy próbnych dostarczonych na potrzeby homologacji WE części składowych danego modelu pasów bezpieczeństwa oraz urządzeń przytrzymujących (patrz załącznik XIV).
2.7.1.1. Wymagane są dwie sztuki pasów lub urządzeń przytrzymujących na potrzeby oględzin klamry, badania klamry w niskich temperaturach, a w razie potrzeby badania niskich temperatur opisanego w ppkt 2.7.6.4, badania wytrzymałości klamry, badania korozyjnego pasa, badania działania zwijacza oraz badania otwarcia klamry po teście dynamicznym. Jeden z egzemplarzy próbnych należy wykorzystać do oględzin pasa lub urządzenia przytrzymującego.
2.7.1.2. Jeden pas bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące jest potrzebne do inspekcji klamry oraz do badań wytrzymałości klamry, badania wytrzymałości montażu kotwiczeń, badania wytrzymałości regulacji i, jeżeli to konieczne, do badań zwijaczy.
2.7.1.3. Dwa pasy lub urządzenia przytrzymujące są wymagane do inspekcji klamry, badania mikroprzesuwu oraz badania ścierania. Test funkcjonowania regulacji powinien być przeprowadzony na jednym z dwóch egzemplarzy próbnych.
2.7.1.4. Egzemplarz próbny taśmy należy wykorzystać do badania wytrzymałości taśmy na zerwanie. Fragmenty tego egzemplarza próbnego powinny być przechowywane aż do upływu ważności homologacji.
2.7.2. Badanie korozyjne.
2.7.2.1. Kompletny zestaw pasa należy umieścić w komorze według instrukcji z załącznika XIII. W przypadku zestawów zawierających zwijacz, taśma powinna zostać rozwinięta do pełnej długości minus 300 mm ± 3 mm. Za wyjątkiem krótkich przerw, koniecznych ze względów technicznych np. dla sprawdzenia lub uzupełnienia roztworu soli, badanie powinno przebiegać bez przerwy przez 50 h.
2.7.2.2. Po zakończeniu ekspozycji na warunki sprzyjające korozji i przed przeprowadzeniem inspekcji zgodnie z ppkt 2.4.1.2, badany zestaw należy delikatnie umyć lub zamoczyć w czystej bieżącej wodzie, w temperaturze nie przekraczającej 38 °C w celu usunięcia ewentualnych złogów solnych, a następnie pozostawić do suszenia przez 24 h.
2.7.3. Kondycjonowanie taśm na potrzeby badania wytrzymałości na zerwanie.
Próbki odcięte z taśmy zgodnie z ppkt. 2.1.3.2 należy poddać następującym warunkom.
2.7.3.1. Warunki atmosferyczne.
Taśmę należy przez co najmniej 24 h trzymać w otoczeniu o temperaturze 20 ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %. Jeżeli badania nie wykonuje się natychmiast po kondycjonowaniu, egzemplarz próbny należy umieścić w hermetycznie zamkniętym pojemniku do czasu rozpoczęcia badania. Badanie wytrzymałości na zerwanie należy wykonać w ciągu pięciu minut od wyjęcia taśmy z komory atmosferycznej lub pojemnika.
2.7.3.2. Warunki świetlne.
2.7.3.2.1. Właściwe są tu przepisy zalecenia ISO/R 105-B 02-1978. Taśmę należy poddać warunkom świetlnym do czasu, kiedy standardowy barwnik błękitny typu 7 wyblaknie tak, że osiągnie kontrast odpowiadający stopniu czwartemu na skali szarości.
2.7.3.2.2. Taśmę należy trzymać przez co najmniej 24 h w temperaturze powietrza 20 ± 5 °C i względnej wilgotności powietrza 65 ± 5 %. Jeżeli badania nie można wykonać natychmiast po wyjęciu w zadanych warunków, egzemplarz próbny należy przechowywać w hermetycznie zamkniętym pojemniku aż do czasu rozpoczęcia badania. Odporność taśmy na zwijanie należy określić w ciągu pięciu minut od wyjęcia z zadanego otoczenia lub pojemnika.
2.7.3.3. Warunki niskotemperaturowe
2.7.3.3.1. Taśmę należy trzymać przez co najmniej 24 h w otoczeniu o temperaturze 20 ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %.
2.7.3.3.2. Taśmę należy trzymać przez półtorej godziny na płaskiej powierzchni w komorze niskich temperatur, gdzie temperatura powietrza wynosi -30 ± 5 °C. Następnie taśmę należy zwinąć, a powstały zwój obciążyć odważnikiem o masie 2 kg, uprzednio schłodzonym w temperaturze -30 ± 5 °C. Taśmę należy trzymać pod obciążeniem przez 30 minut w tej samej komorze niskich temperatur. Następnie należy wyciągnąć taśmę z komory i w ciągu pięciu minut zmierzyć obciążenie powodujące zerwanie.
2.7.3.4. Wysokie temperatury
2.7.3.4.1. Taśmę należy trzymać przez 3 godziny w komorze cieplnej w atmosferze o temperaturze 60 ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %.
2.7.3.4.2. Pomiaru obciążenia powodującego zerwanie taśmy należy dokonać w ciągu pięciu minut od wyjęcia z komory cieplnej.
2.7.3.5. Ekspozycja na wodę.
2.7.3.5.1. Taśmę należy trzymać całkowicie zanurzoną w wodzie destylowanej przez trzy godziny, w temperaturze 20 ± 5 °C, z niewielkim dodatkiem środka nawilżającego. Dopuszcza się stosowanie dowolnych środków nawilżających odpowiednich dla badanych włókien.
2.7.3.5.2. Obciążenie powodujące zerwanie należy zmierzyć w ciągu dziesięciu minut od wyjęcia taśmy z wody.
2.7.3.6. Ścieranie.
2.7.3.6.1. Procedurę ścierania należy zastosować w przypadku wszystkich urządzeń, w których taśma styka się z twardą częścią pasa. Należy pamiętać, że badanie ścierania typu 1 (2.7.3.6.4.1) nie powinno zostać przeprowadzone na urządzeniu do regulacji pasa, w przypadku jeżeli badanie mikroprzesuwu (2.7.4) wykazuje, że taśma przesuwa się o mniej niż połowę przepisowej wartości. Aparat testujący powinien być ustawiony w ten sposób, aby mniej więcej utrzymać względne położenie taśmy i obszaru styczności.
2.7.3.6.2. Egzemplarze próbne przed poddaniem badaniu ścierania należy trzymać przez co najmniej 24 h w otoczeniu o temperaturze 20 ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %. Temperatura pomieszczenia w czasie badania powinna wynosić między 15 a 30 °C
2.7.3.6.3. Poniższa tabela podaje wymagania dla każdej procedury ścierania:
| Obciążenie (daN) | Częstotliwość (Hz) | Ilośc cykli | Przesunięcie (mm) | |
| Procedura typu 1(1) | 2,5 | 0,5 | 5.000 | 300 ± 20 |
| Procedura typu 2 | 0,5 | 0,5 | 45.000 | 300 ± 20 |
| Procedura typu 3(1) | 0-5 | 0,5 | 45.000 | - |
| (1) Patrz ppkt 2.7.3.6.4.3. | ||||
Przesunięcie podane w kolumnie piątej powyższej tabeli oznacza amplitudę ruchu posuwisto - zwrotnego przyłożonego do taśmy.
2.7.3.6.4. Warunki procedur specjalnych.
2.7.3.6.4.1. Procedura typu 1: w przypadkach gdy taśma prześlizguje się przez regulację.
Należy przyłożyć stałe, pionowe obciążenie 2,5 daN do wybranego fragmentu taśmy.
Inny fragment rozłożony horyzontalnie należy poddać ruchowi posuwisto-zwrotnemu.
Regulację należy ustawić w ten sposób, aby fragment taśmy ułożony horyzontalnie pozostał obciążony (patrz załącznik XII, rysunek 1).
2.7.3.6.4.2. Procedura typu 2: w przypadkach gdy taśma zmienia kierunek przechodząc przez część twardą.
Kąty tworzone przez oba końce taśmy muszą odpowiadać rysunkowi 2 z załącznika XII.
Należy przyłożyć stałe obciążenie 0,5 daN. Jeżeli taśma zmieni kierunek więcej niż raz przy przechodzeniu przez część twardą, dotychczasowe obciążenie 0,5 daN może zostać zwiększone tak, aby została osiągnięta przepisowa wartość 300 mm przesuwu taśmy przez część twardą.
2.7.3.6.4.3. Procedura typu 3: w przypadkach, gdy taśma zaczepia o część twardą szwem lub podobnym elementem.
Całkowity przesuw powinien wynieść 300 ± 20 mm, a obciążenie 5 daN powinno zostać przyłożone tylko w czasie odpowiadającym przesuwowi taśmy o 100 ± 20 mm dla każdego półokresu (patrz załącznik XII, rysunek 3).
2.7.4. Badanie mikroprzesuwu (patrz załącznik XII, rysunek 3).
2.7.4.1. Części lub urządzenia przeznaczone do badania mikroprzesuwu powinny najpierw na 24 h zostać umieszczone w warunkach o temperaturze 20 ± 5 °C i względnej wilgotności 65 ± 5 %.
Badnie należy przeprowadzić w temperaturze między 15 a 30 °C.
2.7.4.2. Na stole doświadczalnym swobodna część urządzenia do regulacji powinna być skierowana w górę albo w dół, podobnie jak w pojeździe.
2.7.4.3. Do części taśmy znajdującej się niżej należy przyłożyć obciążenie 5 daN.
Drugi koniec należy poddać ruchowi posuwisto-zwrotnemu o amplitudzie całkowitej 300 ± 20 mm (patrz rysunek).
2.7.4.4. Jeżeli występuje swobodna końcówka taśmy, służąca za rezerwę, to nie wolno jej w żaden sposób przymocowywać lub przypinać do fragmentu znajdującego się pod obciążeniem.
2.7.4.5. Należy dopilnować, aby taśma znajdująca się na stole doświadczalnym w pozycji swobodnej zbiegała w dół od urządzenia do regulacji po łuku wklęsłym, jak w pojeździe.
Odważnik 5 daN przykładany do stołu doświadczalnego należy spuszczać pionowo, unikając wahnięć lub skręcania taśmy.
Kotwiczenie należy przymocować do masy 5 daN, podobnie jak w pojeździe.
2.7.4.6. Przed rozpoczęciem właściwego badania, należy wykonać serię 20 cykli, aby system samozaciskania prawidłowo się ustawił.
2.7.4.7. Należy wykonać 1.000 cykli z częstotliwością 0,5 cyklu na sekundę, o amplitudzie całkowitej 300 ± 20 mm. Obciążenie 5 daN powinno zostać przyłożone tylko w czasie odpowiadającym przesunięciu o 100 ± 20 mm dla każdego półokresu.
2.7.5. Badanie wytrzymałości taśmy na zerwanie (próba statyczna).
2.7.5.1. Badanie należy przeprowadzić za każdym razem na dwóch nowych egzemplarzach próbnych taśmy o dostatecznej długości, poddanych warunkom zgodnie z którymś z przepisów ppkt 2.7.3.
2.7.5.2. Każdą taśmę należy chwycić w imadła maszyny do badania naprężeń. Imadła powinny być skonstruowane w sposób wykluczający uszkodzenie taśmy w lub w pobliżu uchwytu. Prędkość belki poprzecznej powinna wynosić około 100 mm na minutę. Swobodny odcinek egzemplarza próbnego między imadłami maszyny na początku badania powinien wynosić 200 ± 40 mm.
2.7.5.3. Gdy obciążenie osiągnie 980 daN, należy bez zatrzymywania maszyny zmierzyć szerokość taśmy.
2.7.5.4. Następnie należy zwiększyć obciążenie aż do zerwania taśmy, przy czym obciążenie powodujące zerwanie powinno zostać zapisane.
2.7.5.5. Jeżeli taśma obsunie się lub zerwie w miejscu, w którym styka się z którymś z imadeł lub w obrębie 10 mm od króregoś z nich, badanie należy unieważnić i przeprowadzić jeszcze jeden, na nowym egzemplarzu próbnym.
2.7.6. Badanie statyczne elementów pasa zawierających części twarde.
2.7.6.1. Zamek i regulacja taśmy powinny zostać podłączone do maszyny do badania naprężeń za pomocą swoich zwykłych zamocowań. Następnie należy przyłożyć obciążenie 980 daN. W przypadku pasów czteropunktowych klamrę należy podłączyć do aparatu testującego za pomocą taśm, które przymocowane są do klamry i zaczepu lub dwóch zaczepów umieszczonych względnie symetrycznie wobec geometrycznego środka klamry. Jeżeli klamra lub regulacja długości taśmy stanowi część zamocowania lub wspólnej części trzypunktowej taśmy, wówczas klamra lub regulacja muszą być badane razem z zamocowaniem, zgodnie z ppkt 2.7.6.2, z wyjątkiem zwijaczy ze szpulą zwijającą na mocowaniu górnej taśmy. W tym przypadku obciążenie testowe musi wynosić 980 daN, a długość taśmy pozostającej na szpuli w chwili zablokowania powinna być jak najbliższa 450 mm.
2.7.6.2. Kotwiczenia oraz wszelkie regulacje wysokości pasa powinny być badane w sposób zgodny z ppkt 2.7.6.1, lecz obciążenie powinno wynosić 1.470 daN oraz - zgodnie z zaleceniem z drugiego zdania z ppkt 2.7.8.1 - powinno być przyłożone w najmniej korzystnych okolicznościach mogących wydarzyć się w pojeździe, w którym pas został prawidłowo zamontowany. W przypadku zwijaczy badanie należy przeprowadzić z taśmą całkowicie rozwiniętą ze szpuli.
2.7.6.3. Dwa egzemplarze próbne kompletnego zespołu pasa bezpieczeństwa należy umieścić w komorze niskich temperatur w -10 ± 1 °C na dwie godziny. Odpowiadające sobie części klamry powinny zostać ręcznie połączone (zatrzaśnięte) natychmiast po ich wyjęciu z komory.
2.7.6.4. Dwa egzemplarze próbne kompletnego zespołu pasa bezpieczeństwa należy umieścić w komorze niskich temperatur w -10 ± 1 °C na dwie godziny. Wszystkie części twarde oraz plastikowe poddawane badaniu należy wyłożyć po kolei na płaską powierzchnię stalową (którą uprzednio razem z egzemplarzami próbnymi trzymano w komorze niskich temperatur), następnie umieścić na płaskiej powierzchni zwartego, twardego bloku o masie co najmniej 100 kg. W ciągu 30 sekund od wyciągnięcia z komory niskich temperatur, na egzemplarze próbne należy spuścić swobodnie stalowy odważnik o masie 18 kg z wysokości 300 mm. Powierzchnia czołowa odważnika powinna posiadać twardość co najmniej 45 HRC i formę wypukłej powierzchni o promieniu poprzecznym 10 mm i promieniu wzdłużnym 150 mm. Jeden egzemplarz próbny powinien być badany wzdłuż osi łukowato zakończonego bloku, w jednej linii z taśmą, a drugi egzemplarz próbny pod kątem 90° do taśmy.
2.7.6.5. Zamki posiadające części wspólne dla dwóch pasów bezpieczeństwa należy obciążyć w sposób symulujący warunki pracy w pojeździe, z siedziskami ustawionymi w środku zakresu ich regulacji. Kierunek przyłożenia obciążenia należy wyznaczyć zgodnie z ppkt 2.7.8.1. Do każdej taśmy należy jednocześnie przyłożyć obciążenie 1.470 daN. Aparat nadający się do powyższego badania został opisany w załączniku XI.
2.7.6.6. Badając wszelkie ręczne urządzenia do regulacji pasa, taśmę należy przeciągnąć ruchem jednostajnym przez regulację, możliwie wiernie oddając rzeczywiste warunki pracy, z prędkością ok. 100 mm/s, a maksymalną siłę należy zmierzyć, zaokrąglając do pierwszej osiągniętej wartości 0,1 daN po przebyciu przez taśmę pierwszych 25 mm w ruchu jednostajnym. Badanie należy wykonać w obu kierunkach (ruchu taśmy przez regulację). Przed przystąpieniem do właściwego badania taśmy należy wykonać próbnych 10 cykli powyższego ruchu.
2.7.7. Dodatkowe badania zwijaczy.
2.7.7.1 Wytrzymałość mechanizmu zwijacza.
2.7.7.1.1. Należy wysunąć taśmę, a następnie pozwolić jej się zwinąć przepisową ilość cykli, z częstotliwością nieprzekraczającą 30 cykli na minutę. Przy pasach blokowanych awaryjnie, przy co piątym cyklu należy wykonać szarpnięcie w celu zablokowania zwijacza. Szarpnięcia należy wykonać w jednakowej ilości, przy każdym z pięciu różnych położeń, tzn. w 90, 80, 75, 70 i 65 % całkowitej długości taśmy na zwijaczu. Jeżeli jednak dostarczono ponad 900 mm taśmy, wówczas powyższe części procentowe należy odnieść do ostatnich 900 mm taśmy, które pozostały nawinięte na zwijaczu.
2.7.7.1.2. Odpowiedni aparat do badań opisanych w ppkt 2.7.7.1.1. opisano w załączniku IV.
2.7.7.2. Blokowanie zwijaczy blokowanych awaryjnie.
2.7.7.2.1. Badanie prawidłowego blokowania zwijacza powinno się odbyć, kiedy w szpuli zwijacza pozostało 300 ± 3 mm nawiniętej taśmy.
2.7.7.2.1.1. W przypadku zwijacza blokowanego przesuwem taśmy wysuwanie taśmy powinno odbywać się w kierunku zgodnym z normalnym trybem pracy, gdy pas jest prawidłowo zainstalowany w pojeździe.
2.7.7.2.1.2. Badanie czułości zwijaczy na opóźnienie pojazdu: zwijacze należy badać przy wysunięciu taśmy podanym powyżej, w obu kierunkach, wzdłuż dwóch osi wzajemnie prostopadłych, które przy instalacji w pojeździe według zaleceń producenta pasów przebiegają horyzontalnie. Służba techniczna przeprowadzająca badanie wybiera jeden z tych kierunków w celu stworzenia możliwie najmniej sprzyjających warunków dla aktywacji mechanizmu blokady.
2.7.7.2.2. Aparat doświadczalny odpowiedni do badań z ppkt 2.7.7.2.1 opisano w załączniku V. Konstrukcja podobnych aparatów powinna gwarantować odpowiednie przyspieszenie, zanim taśma zostanie wyciągnięta ze zwijacza na ponad 5 mm oraz przyrost przyspieszenia przy wyciąganiu między 25 a 150 g/s.
2.7.7.2.3. Na potrzeby badania wymogów z ppkt 2.4.5.2.1.3 i 2.4.5.2.1.4 zwijacz należy zainstalować na poziomym pulpicie, po czym pulpit należy przechylać z prędkością poniżej 2° na sekundę aż do zablokowania. Badanie należy powtórzyć w różnych kierunkach, tak aby mieć pewność, że wymogi zostały spełnione.
2.7.7.3. Odporność na pył.
2.7.7.3.1. Zwijacz należy umieścić w komorze doświadczalnej według opisu z załącznika VI. Jego pozycja względna powinna być taka sama jak po zainstalowaniu w pojeździe. Komora doświadczalna powinna zawierać ilość pyłu odpowiadającą normie z ppkt 2.7.7.3.2. Następnie należy wysunąć 500 mm taśmy i pozostawić ją wysuniętą, chyba że zwijacz ma zostać poddany dziesięciu kompletnym cyklom zwinięcia i rozwinięcia w ciągu minuty lub dwóch od każdorazowego rozproszenia pyłu.
Pył należy rozpraszać w ciągu 5 h, co 20 minut, przez 5 sekund za pomocą sprężonego powietrza, suchego i pozbawionego oleju smarowego. Powietrze powinno przechodzić przez otwór o średnicy 1,5 ± 0,1 mm, pod ciśnieniem manometrycznym 5,5 × 105 ± 0,5 × 105 Pa.
2.7.7.3.2. Pył wykorzystywany do badania z ppkt 2.7.7.3.1 powinien składać się z ok. 1 kg suchego kwarcu. Rozkład rozmiarów ziarenek powinien być następujący:
a) ziarenka przedostające się przez szczelinę szerokości 150 μm, przy średnicy
b) ziarenka przedostające się przez szczelinę szerokości 105 μm, przy średnicy włókna 64 μm: od 76 do 86%.
c) ziarenka przedostające się przez szczelinę szerokości 75 μm, przy średnicy włókna 52 μm: od 60 do 70%.
2.7.7.4. Siła zwijania.
2.7.7.4.1. W czasie pomiaru siły zwijania, zespół pasa bezpieczeństwa powinien być założony na manekina, zgodnie z opisem badania dynamicznego z ppkt 2.7.8. Pomiar naprężenia taśmy należy wykonać jak najbliżej punktów styczności z manekinem (ale nie na nim), przy prędkości wciągania taśmy 0,6 m/min.
2.7.8. Badanie dynamiczne zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego.
2.7.8.1. Zespół pasa należy zainstalować na wózku wyposażonym w siedzisko oraz kotwiczenia zdefiniowane w załączniku VII. Jeżeli jednak zespół pasa jest przeznaczony do użytku w pojeździe specjalnym lub specjalnym typie pojazdów, odległość między manekinem a kotwiczeniami powinna wyznaczyć służba techniczna wykonująca badanie bądź na podstawie instrukcji montażu dostarczonej wraz z pasem, bądź na podstawie danych dostarczonych przez producenta pojazdu. W tym przypadku, gdy badanie dynamiczne przeprowadzono dla określonego typu pojazdu, nie ma potrzeby powtarzania go dla innych typów pojazdów, w których punkt kotwiczenia pasa znajduje się w odległości poniżej 50 mm od analogicznego punktu kotwiczenia pasa testowego. Zamiast tego, producentom wolno wyznaczyć na potrzeby badań pewien hipotetyczny punkt kotwiczenia pasa, tak aby objąć jak największą liczbę rzeczywistych punktów kotwiczenia. Jeżeli pas jest wyposażony w regulację wysokości (jak w definicji 1.8.6. powyżej), to ustawienie i blokada tej regulacji powinny odpowiadać konstrukcji pojazdu.
2.7.8.1.1. W przypadku pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących wyposażonych w napinacze, których zainstalowanie wymaga pewnych innych części inne niż zawarte w samym zespole pasa, zespół pasa należy zainstalować na wózek doświadczalny razem z koniecznymi dodatkowymi częściami w sposób podany w ppkt 2.7.8.1.2-2.7.8.1.6.
Zamiast tego, w przypadku gdy urządzeń tych nie da się badać na wózku doświadczalnym, producent może za pomocą konwencjonalnego badania zderzenia czołowego przy prędkości 50 km/h wykazać zgodnie z procedurą ISO 3560 (1975/11/1 - Pojazdy drogowe - Metoda badania zderzenia czołowego z przeszkodą nieruchomą), że urządzenie spełnia wymagania dyrektywy.
Jeżeli pas bezpieczeństwa stanowi część zespołu, który wymaga zgłoszenia do procedury homologacyjnej w kategorii urządzeń przytrzymujących, pas ten instaluje się w tej części konstrukcji pojazdu, gdzie zwykle jest on montowany, a część ta musi zostać przymocowana do wózka doświadczalnego w sposób opisany poniżej.
2.7.8.1.2. Wykluczone jest mocowanie wzmacniające mocowania siedzisk lub pasów bezpieczeństwa bądź zmniejszające normalne odkształcanie konstrukcji.
Nie dopuszcza się zakładania jakichkolwiek przednich części pojazdu, które poprzez ograniczanie swobody ruchu manekina do przodu, z wyjątkiem stóp, obniżałyby obciążenie nakładane na urządzenie przytrzymujące podczas badania. Odrzucone części konstrukcji można zastąpić częściami o takiej samej wytrzymałości, pod warunkiem że nie ograniczą one ruchu manekina do przodu.
2.7.8.1.3. Blokadę uznaje się za zadowalającą, jeżeli nie wywiera ona żadnych skutków na obszar rozciągający się poza szerokość otworu w konstrukcji oraz jeżeli pojazd lub konstrukcja ulegnie zablokowaniu lub unieruchomieniu na przedzie w odległości co najmniej 500 mm od mocowania badanego urządzenia przytrzymującego. Z tyłu konstrukcję należy przymocować za mocowaniami w odległości wystarczającej dla zapewnienia zgodności z wymogami ppkt 2.7.8.1.2.
2.7.8.1.4. Siedzisko należy ustawić w pozycji podróżnej, generującej warunki rozkładu sił działających na manekina usadowionego w pojeździe uznane przez służbę techniczną wykonującą badanie homologacyjne za najmniej korzystne. Ustawienie siedzisk należy ująć w sprawozdaniu. Jeżeli oparcie siedziska jest regulowane, to należy je zablokować według instrukcji producenta lub w przypadku braku instrukcji zablokować je tak, aby tworzyło kąt rzeczywisty maksymalnie zbliżony do 25° dla pojazdów kategorii M1 i N1 oraz maksymalnie zbliżony do 15° dla pojazdów wszystkich pozostałych kategorii.
2.7.8.1.5. Na potrzeby badania zgodności z wymogami ppkt 2.6.1.4.1 siedzisko należy przesunąć maksymalnie do przodu, lecz tylko tak daleko, żeby osiągnięta w ten sposób pozycja kierowcy lub pasażera odpowiadała rozmiarom manekina.
2.7.8.1.6. Wszystkie siedziska z danej grupy należy badać równocześnie.
2.7.8.2. Zespół pasa należy założyć na manekina opisanego w załączniku VIII. Pomiędzy manekina a oparcie należy włożyć deskę o grubości 25 mm. Następnie założyć pas tak, aby ciasno opinał manekina, po czym wyjąć deskę. Manekin powinien całą powierzchnią pleców dotykać oparcia siedziska. Należy sprawdzić, czy klamra jest zapięta w sposób wykluczający ryzyko obniżenia niezawodności zamknięcia.
2.7.8.3. Swobodne końce taśm powinny wystawać na tyle daleko poza regulację, aby umożliwić przesuw.
2.7.8.4. Wózek należy rozpędzić w taki sposób, aby w momencie zderzenia poruszał się swobodnie z prędkością 50 ± 1 km/h, a manekin pozostawał nieruchomy. Droga zatrzymania wózka powinna wynosić 400 ± 50 mm. Wózek powinien pozostać w pozycji poziomej w czasie ruchu opóźnionego. Opóźnienie wózka należy uzyskać przez zastosowanie aparatu przedstawionego w załączniku VII lub dowolnego innego urządzenia dającego taki sam rezultat. Aparat powinien posiadać właściwości jezdne zgodne z wymogami podanymi w załączniku IX.
2.7.8.5. Należy dokonać pomiaru: prędkości wózka bezpośrednio przed zderzeniem, przemieszczenia manekina w przód oraz prędkości klatki piersiowej w momencie przemieszczenia klatki o 300 mm.
2.7.8.6. Po zderzeniu należy, bez otwierania klamry dokonać oględzin zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego i jego części twardych w celu stwierdzenia ewentualnych uszkodzeń lub zniszczeń. W przypadku urządzeń przytrzymujących należy sprawdzić po teście, czy jakiekolwiek części konstrukcji pojazdu przymocowane do wózka uległy trwałym odkształceniom. Wszystkie stwierdzone odkształcenia powinny być wzięte pod uwagę przy obliczeniach dokonywanych zgodnie z ppkt. 2.6.1.4.1.
2.7.9. Badanie otwarcia klamry.
2.7.9.1. Do badania tego wykorzystuje się zespoły pasów bezpieczeństwa poddane uprzednio badaniu dynamicznemu zgodnie z ppkt. 2.7.8.
2.7.9.2. Zespół pasa bezpieczeństwa należy odłączyć od wózka doświadczalnego bez otwierania klamry. Do klamry należy przyłożyć obciążenie, ciągnąc bezpośrednio za przymocowane do niego taśmy. Taśmy należy poddać sile 60/n daN, gdzie n oznacza liczbę taśm połączonych z klamrą w położeniu zamkniętym, a za jego minimalną wartość przyjmuje się 2. Jeżeli klamra jest połączona z częścią twardą, to podczas przykładania siły należy zwrócić uwagę na kąt utworzony w teście dynamicznym przez klamrę i część twardą. Do geometrycznego środka przycisku zwalniającego klamrę należy przyłożyć siłę z prędkością 400 ± 20 mm/min., wzdłuż stałej osi przebiegającej równolegle do początkowego kierunku ruchu przycisku. Zamek należy przytrzymać twardą podporą w momencie przykładania siły koniecznej do otwarcia. Siła ta nie może przekroczyć limitu określonego w ppkt 2.4.2.5. Przedmiot stykający się z badanym zestawem musi mieć kształt kuli o promieniu 2,5 ± 0,1 mm, o gładkiej, metalowej powierzchni.
2.7.9.3. Należy zmierzyć siłę konieczną do otwarcia klamry oraz zaprotokołować jakiekolwiek nieprawidłowości w działaniu klamry.
2.7.9.4. Po przeprowadzeniu badania otwarcia klamry należy przeprowadzić dokładne oględziny elementów zespołu pasa lub urządzenia przytrzymującego, które brały udział w teście zadanym w ppkt 2.7.8. Zakres uszkodzeń, którym uległ zespół pasa bezpieczeństwa lub urządzenie przytrzymujące, powinien zostać ujęty w sprawozdaniu z badania.
2.7.10. Badania dodatkowe dla pasów z napinaczami - Warunki specjalne.
Można odłączyć napinacz od pasa i badać przez 24 h w temperaturze 60 ± 5 °C. Potem należy na 2 h podwyższyć temperaturę do 100 ± 5 °C. Następnie należy trzymać napinacz przez okres 24 h w temperaturze - 30 ± 5 °C. Po wyjęciu z warunków specjalnych należy odczekać, aż urządzenie ogrzeje się do temperatury pokojowej. Jeżeli zostało wcześniej oddzielone od pasa, to teraz należy je z powrotem zamontować.
2.7.11. Sprawozdanie z badania.
Sprawozdanie z badania powinno obejmować wyniki badań opisanych w ppkt 2.7, a w szczególności: prędkość wózka, maksymalne przemieszczenie manekina w przód, pozycję klamry, siłę otwarcia klamry oraz wszelkie uszkodzenia i zniszczenia. Jeżeli w myśl ppkt 2.7.8.1 nie zostały zachowane wymogi załącznika VII, wówczas sprawozdanie powinno opisywać, w jaki sposób zespół pasa lub urządzenie przytrzymujące zostały zainstalowane, oraz zawierać informację o ważniejszych kątach i wymiarach. Sprawozdanie powinno również informować o jakichkolwiek odkształceniach lub uszkodzeniach klamry, powstałych na skutek badania.
W odniesieniu do urządzenia przytrzymującego sprawozdanie powinno również dokładnie opisywać sposób przymocowania konstrukcji pojazdu do wózka, położenie siedzisk oraz odchylenie oparć. Jeżeli przemieszczenie manekina w przód przekroczyło wartości założone w ppkt 2.6.1.3, wówczas sprawozdanie powinno określić, czy wymogi z ppkt 2.6.1.4.1 zostały spełnione.
2.8. Zgodność produkcji z homologacją.
2.8.1. Wszystkie pasy bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymujące homologowane według procedur zawartych w niniejszej dyrektywie powinny być produkowane w sposób zgodny z modelem, na który wydano homologację, spełniając wymagania stawiane przez powyższe ppkt 2.3, 2.4, 2.5, 2.6 i 2.7.
2.8.2. W celu weryfikacji zgodności z wymogami z ppkt 2.8.1 konieczne jest przeprowadzenie odpowiedniej kontroli produkcji.
2.8.3. Przyjmuje się za ogólną zasadę, że kroki podejmowane w celu zapewnienia zgodności produkcji z homologacją powinny odpowiadać przepisom z art. 10 dyrektywy 70/156/EWG.
2.8.3.1. Przepisy specjalne oraz szczegółowe informacje na temat wymaganych badań i ich częstotliwości podano w załączniku XVI do niniejszej dyrektywy lub w załączniku 16 dokumentu, wymienionego jako właściwy w załączniku XVII.
2.9. Instrukcje.
2.9.1. W przypadku pasów dostarczonych bez pojazdu zarówno opakowanie, jak i instrukcja powinny w jasny sposób wskazywać na model lub modele pojazdów, dla których pasy te są przeznaczone.
2.9.2. Do każdego zespołu pasów dla dzieci powinna być dołączona instrukcja opisana w załączniku X.
3. WYMOGI DOTYCZĄCE INSTALACJI W POJEŹDZIE
3.1. Wyposażenie pojazdu(5).
3.1.1. Z wyjątkiem siedzisk składanych (wg definicji z dyrektywy 76/115/EWG) oraz siedzisk przeznaczonych do wykorzystania tylko w czasie postoju pojazdu siedziska pojazdów, do których odnosi się art. 9 kategorii M i N (z wyjątkiem pojazdów kategorii M2 i M3, przeznaczonych do ruchu miejskiego i z miejscami stojącymi) muszą być wyposażone w pasy bezpieczeństwa spełniające wymogi niniejszej dyrektywy.
3.1.2. Rodzaje pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących dla każdego miejsca siedzącego wymagającego ich instalacji powinny odpowiadać rodzajom wyszczególnionym w załączniku XV (nie wolno stosować ani zwijaczy bez blokady (1.8.1), ani zwijaczy blokowanych ręcznie (1.8.2)). Na wszystkich miejscach siedzących, na których załącznik XV przewiduje pasy biodrowe typu B, dozwolone są również pasy typu Br3, chyba że podczas użytkowania zwijają one taśmę tak mocno, że w istotny sposób obniża to komfort przy normalnym zapięciu pasa.
3.1.3. Jeżeli pojazd wyposażony został w zintegrowane dziecięce urządzenie przytrzymujące, to urządzenie to musi spełniać stosowne wymogi zawarte w załączniku XVII.
3.1.4. Miejsca siedzące, na których instalowanie pasów bezpieczeństwa nie jest obowiązkowe, producent może według własnego wyboru wyposażyć w pasy dowolnego typu spełniającego wymogi niniejszej dyrektywy. Np. na miejscach siedzących, dla których załącznik XV przewiduje pasy biodrowe, zamiast nich spośród typów dopuszczanych przez załącznik XV można zastosować pasy typu A.
3.1.5. Jeżeli pasy trzypunktowe wyposażone są w zwijacze, to jeden zwijacz musi być umieszczony przynajmniej na przekątnym pasie barkowym.
3.1.6. Z wyjątkiem pojazdów kategorii M zwijacz blokowany awaryjnie typu 4N (1.8.5) dopuszcza się zamiast zwijacza typu 4 (1.8.4), o ile przedstawiono służbie technicznej wystarczające dowody, że instalowanie zwijacza typu 4 jest niepraktyczne.
3.1.7. Dla siedzisk przednich skrajnych i przednich środkowych pokazanych w załączniku XV i oznaczonych symbolem *, pasy biodrowe typu określonego w tym aneksie uznane są za odpowiednie, jeżeli szyba przednia znajduje się poza strefą referencyjną zdefiniowaną w załączniku II do dyrektywy 74/60/EWG.
Ze względu na pasy bezpieczeństwa szyba przednia jest uważana za strefę referencyjną, jeżeli jest zdolna wejść w statyczny kontakt z aparatem doświadczalnym przy użyciu metody opisanej w załączniku II dyrektywy 74/60/EWG.
3.1.8. Dla wszystkich siedzisk w załączniku XV oznaczonych symbolem # w przypadku występowania "wyeksponowanego miejsca siedzącego", według definicji z ppkt 3.1.9, należy zainstalować pasy biodrowe typów wyszczególnionych w załączniku XV.
3.1.9. "Wyeksponowane miejsce siedzące" to takie, przed którym nie ma żadnej "powierzchni ochronnej" w obrębie przestrzeni zdefiniowanej następująco:
- między dwiema poziomymi płaszczyznami, z których jedna przechodzi przez punkt H, a druga 400 mm nad nim,
- między dwiema pionowymi płaszczyznami wzdłużnymi, symetrycznymi wobec punktu H i odległymi od siebie o 400 mm,
- poza płaszczyzną poprzeczną pionową 1,30 m od punktu H.
Na potrzeby niniejszej normy "powierzchnia ochronna" oznacza powierzchnię o odpowiedniej odporności, pozbawioną nieciągłości i taką, że jeżeli zrzutujemy kulę o średnicy 165 mm w kierunku poziomym wzdłużnym na dowolny punkt przestrzeni zdefiniowanej powyżej i przez środek kuli, nigdzie na powierzchni ochronnej nie będzie szczeliny, przez którą rzut geometryczny kuli mógłby się przedostać.
Siedzisko uznaje się za "wyeksponowane miejsce siedzące", jeżeli łączny obszar powierzchni ochronnych w obrębie przestrzeni zdefiniowanej powyżej nie przekracza 800 cm2.
3.1.10. Dla każdego miejsca siedzącego w załączniku XV oznaczonego symbolem z należy zainstalować pasy trzypunktowe typu określonego w załączniku XV, chyba że spełniony został któryś z następujących warunków:
- bezpośrednio przed znajduje się siedzisko lub inna część pojazdu odpowiadająca dodatkowi 1 ppkt 3.5 załącznika III do dyrektywy Rady 74/408/EWG(6), lub
- żadna część pojazdu nie znajduje się w strefie referencyjnej, ani też może się do niej dostać podczas ruchu pojazdu, lub
- części pojazdu w obrębie wspomnianej strefy referencyjnej spełniają wymogi dotyczące pochłaniania energii podane w dodatku 6 do załącznika III do dyrektywy 74/408/EWG,
wówczas dopuszcza się zastosowanie pasów dwupunktowych typu określonego w załączniku XV.
3.1.11. Wyjąwszy sytuację z ppkt. 3.1.12, każde siedzisko pasażerskie wyposażone w poduszkę powietrzną powinno otrzymać ostrzeżenie przeciwko używaniu na tym siedzisku bezpiecznego fotelika dziecięcego w pozycji przeciwnej do kierunku jazdy. Znaczek z ostrzeżeniem w formie piktogramu, mogącego zawierać wyjaśnienie tekstowe, powinien być trwale przymocowany i umieszczony w taki sposób, aby był widoczny dla osoby zamierzającej zamontować bezpieczny fotelik dziecięcy skierowany przeciwnie do kierunku jazdy na siedzisku, o którym mowa. Na rysunku 1 przedstawiono przykład wzoru takiego piktogramu. Jeżeli powyższe ostrzeżenie jest niewidoczne przy zamkniętych drzwiach, należy umieścić dodatkową informację widoczną cały czas.
3.1.12. Nie stosuje się wymogów z ppkt 3.1.11, jeżeli pojazd jest wyposażony w mechanizm, który automatycznie wykrywa obecność fotelika dziecięcego skierowanego wstecz i dezaktywuje na ten czas poduszkę powietrzną.
3.1.13. W odniesieniu do siedzisk, które można obracać lub zwracać w innych kierunkach, używając ich w czasie postoju pojazdu, wymogi ppkt 3.1.1 stosuje się tylko do pozycji siedzisk przeznaczonych do wykorzystania podczas jazdy, zgodnie z niniejszą dyrektywą. Notatka tej treści powinna znaleźć się w dokumencie informacyjnym.
3.2. Wymogi ogólne.
3.2.1. Pasy bezpieczeństwa i urządzenia przytrzymujące powinny być przymocowane do mocowań zgodnie z instrukcjami zawartymi w dyrektywie 76/115/EWG.
3.2.2. Pasy bezpieczeństwa i urządzenia przytrzymujące powinny być zainstalowane w taki sposób, żeby przy prawidłowym użytkowaniu działały zadowalająco i zmniejszały ryzyko obrażeń ciała w czasie wypadku. W szczególności instalacja powinna charakteryzować się tym, że:
3.2.2.1. taśmy nie są zdolne do przyjęcia układu niebezpiecznego;
3.2.2.2. niebezpieczeństwo ześlizgnięcia się prawidłowo zapiętego pasa z barku użytkownika na skutek ruchu w przód zostało obniżone do minimum;
3.2.2.3. ryzyko uszkodzenia taśmy w wyniku styczności z ostrymi twardymi częściami konstrukcji pojazdu lub siedziska zostało obniżone do minimum.
3.2.2.4. Konstrukcja oraz sposób instalacji każdego pasa bezpieczeństwa przy każdym siedzisku powinny zapewniać łatwe i natychmiastowe użycie. Ponadto, wszędzie tam, gdzie całe siedzisko lub poduszka siedziska i/lub oparcie pozwalają się składać w celu zapewnienia dostępu do tylnej części pojazdu albo w celu przewożenia towarów lub bagażu, po złożeniu i przywróceniu tych siedzisk do pozycji normalnej pasy bezpieczeństwa przypisane do tych siedzisk powinny być dostępne do użytku lub łatwe do odszukania i wyciągnięcia spod lub spoza siedziska dla jednej osoby kierującej się instrukcjami zawartymi w podręczniku użytkownika pojazdu, bez dodatkowego szkolenia lub ćwiczenia.
3.2.2.5. Służba techniczna powinna sprawdzić, czy przy zaczepie klamry zapiętym w pustym siedzisku:
- występujący luz na pasie nie przeszkadza w prawidłowej instalacji dziecięcych urządzeń przytrzymujących polecanych przez producenta, oraz
- w przypadku pasów trzypunktowych, da się osiągnąć naprężenie co najmniej 50 N we fragmencie biodrowym pasa poprzez przyłożenie siły zewnętrznej do przekątnego (barkowego) fragmentu pasa.
3.3. Wymogi specjalne odnośnie do części twardych zintegrowanych z pasem bezpieczeństwa lub urządzeniem przytrzymującym.
3.3.1. Części twarde takie jak klamry, regulacje i kotwiczenia nie mogą w czasie wypadku podnosić ryzyka uszkodzenia ciała użytkownika lub innych osób znajdujących się pojeździe.
3.3.2. Urządzenie służące do odpinania klamry powinno być wyraźnie widoczne i łatwo dostępne dla użytkownika i nie może rozpinać się przypadkowo lub z powodu nieuwagi użytkownika. Zamek powinien być w miejscu łatwo dostępnym dla ratownika, który będzie chciał wypiąć użytkownika pasa bezpieczeństwa po wypadku.
Zamek powinien być zainstalowany w sposób gwarantujący rozpięcie przez użytkownika jednym prostym ruchem którejkolwiek ręki w jednym kierunku, zarówno bez obciążenia, jak i w sytuacji, kiedy pas podtrzymuje użytkownika.
Należy sprawdzić, czy, jeżeli klamra styka się z użytkownikiem, powierzchnia styczności spełnia wymagania niniejszego załącznika ppkt 2.4.2.1.
3.3.3. Po zapięciu pas powinien automatycznie dopasować się do użytkownika lub posiadać konstrukcję gwarantującą użytkownikowi z pozycji siedzącej łatwy dostęp do ręcznej regulacji, wygodnej i łatwej w użyciu. Również zacieśnienie pasa w celu dopasowania do indywidualnej budowy ciała użytkownika i do jego pozycji w siedzisku pojazdu powinno dać się łatwo wykonać jedną ręką.
3.3.4. Pasy bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymujące wyposażone w zwijacze powinny być zainstalowane tak, aby zwijacze te działały prawidłowo i efektywnie przechowywały taśmę.
3.4. W celu poinformowania użytkowników pojazdu o przepisach dotyczących transportu dzieci należy spełnić wymogi załącznika XVIII.
4. WNIOSEK O WYDANIE HOMOLOGACJI WE TYPU POJAZDU ZE WZGLĘDU NA ZAINSTALOWANE W NIM PASY BEZPIECZEŃSTWA I URZĄDZENIA PRZYTRZYMUJĄCE
4.1. Wniosek o wydanie homologacji na podstawie art. 3 ust. 4 dyrektywy 70/156/EWG dla danego modelu pojazdu ze względu na zainstalowane w nim pasy bezpieczeństwa urządzenia przytrzymujące składa producent pojazdu.
4.2. Wzór dokumentu informacyjnego podano w dodatku załącznika II.
4.3. Służbie technicznej wykonującej badania homologacyjne należy dostarczyć pojazd reprezentatywny dla modelu, który ma zostać homologowany.
5. UDZIELENIE HOMOLOGACJI WE
5.1. Jeżeli wszystkie wymogi zostały spełnione, wydaje się homologację WE zgodnie z art. 4 ust. 3 lub tam, gdzie jest to stosowne, art. 4 ust. 4 dyrektywy 70/156/EWG.
5.2. Wzór świadectwa homologacji WE podano w:
5.2.1. dodatku 3 do załącznika II dla wniosków wymienionych w ppkt 2.1;
5.2.2. dodatku 4 do załącznika II dla wniosków wymienionych w pkt 4.
5.3. Każdy homologowany model pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego dla każdego typu homologowanego pojazdu otrzymuje swój numer homologacyjny zgodnie z załącznikiem VII do dyrektywy 70/156/EWG. Państwo Członkowskie nie może przyznać tego samego numeru innemu modelowi pasów bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego bądź innemu modelowi pojazdu.
6. ZMIANY W KONSTRUKCJI MODELU I ZMIANY W HOMOLOGACJI
6.1. W przypadku wprowadzenia zmian bądź do danego modelu pojazdu, bądź do modelu pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego homologowanych zgodnie z niniejszą dyrektywą zastosowanie mają przepisy art. 5 dyrektywy 70/156/EWG.
Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
Rysunek 1
Piktogram
(patrz ppkt 3.1.11)
_________
(1) Definicje pojazdów w załączniku IIA do dyrektywy 70/156/EWG.
(2) Dz.U. L 38 z 11.2.1974, str. 2.
(3) Dz.U. L 24 z 30.1.1976, str. 6.
(4) Dz.U. L 165 z 20.6.1976, str. 16.
(5) W uzupełnieniu do wymogów z ppkt 3.1 Państwa Członkowskie mają prawo zaakceptować na swoim terytorium odmienne rodzaje pasów bezpieczeństwa lub systemów ochrony pasażera, o których niniejsza dyrektywa wspomina w odniesieniu do pewnych typów pojazdów.
(6) Dz.U. L 221 z 12.8.1974, str. 1.
ZAŁĄCZNIK II
DOKUMENTACJA HOMOLOGACJI
DOKUMENTACJA HOMOLOGACJI
DOKUMENT INFORMACYJNY NR ...
w sprawie homologacji WE części odnoszącej się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących (77/541/EWG) zmienionej ostatnio dyrektywą 2000/.../WE
Poniższe informacje, jeżeli są wymagane, należy dostarczyć w trzech egzemplarzach wraz ze spisem treści. Wszelkie rysunki muszą być wykonane w odpowiedniej skali i z należytą szczegółowością na kartce lub w folderze formatu A4. Na fotografiach, o ile takie występują, powinna zostać uwidoczniona dostateczna ilość szczegółów.
Jeżeli systemy, części lub oddzielne moduły techniczne zawierają przyrządy elektroniczne, należy dołączyć ich dane techniczne.
0. OGÓLNE
0.1. Marka (nazwa handlowa producenta):
0.2. Model i ogólny opis produktu:
0.5. Nazwa i adres producenta:
0.7. Dotyczy części oraz oddzielnych modułów technicznych: umiejscowienie i sposób mocowania znaku homologacyjnego WE:
0.8. Adresy montowni:
1. LISTA POJAZDÓW, W KTÓRYCH URZĄDZENIE MA BYĆ INSTALOWANE (jeśli dotyczy)
2. OPIS URZĄDZENIA
2.1. Pas bezpieczeństwa
2.1.1. Konfiguracja pasa bezpieczeństwa (dwupunktowy, trzypunktowy, statyczny, bezwładnościowy):
2.1.2. Szczegóły tapicerskie (materiał, splot, wymiary, kolor):
2.1.3. Rodzaj zwijacza (oznaczenia zwijaczy według ppkt 1.1.3.2.2 załącznika III do dyrektywy 77/541/EWG):
2.1.3.1. Informacje o funkcjach dodatkowych (jeśli dotyczy):
2.1.4. Rysunki części twardych (według ppkt 1.2.1 załącznika I do dyrektywy 77/541/EWG):
2.1.5. Diagram zespołu pasa bezpieczeństwa umożliwiający rozpoznanie i umiejscowienie części twardych:
2.1.6. Instrukcja montażu pokazująca m. in. instalację zwijacza wraz z czujnikiem;
2.1.7. W przypadku występowania regulacji wysokości podać, czy stanowi ona część pasa.
2.1.8. W przypadku występowania napinacza lub systemu napinaczy dołączyć pełną specyfikację techniczną konstrukcji i działania napinacza wraz z czujnikiem, instrukcje uruchamiania oraz wszelkie informacje konieczne do zapobiegania nieumyślnemu uruchomieniu:
2.2. Urządzenia przytrzymujące:
Uzupełnienie do informacji żądanej w ppkt 2.1 powyżej
2.2.1. Rysunki odpowiednich części konstrukcji pojazdu i wszelkich wzmocnień mocowania siedzisk:
2.2.2. Rysunki siedziska pokazujące konstrukcję, system regulacji oraz części dodatkowe, ze wskazaniem na materiały użyte do ich wytworzenia:
2.2.3. Rysunek lub fotografia urządzenia przytrzymującego w stanie zainstalowanym:
2.3. Dziecięce urządzenie przytrzymujące
2.3.1. Rodzaj(e):
2.3.2. Kategorie wagowe:
2.3.3. Dziecięce urządzenie przytrzymujące montowany zgodnie/przeciwnie do kierunku jazdy/bezpieczny fotelik dziecięcy(1)
2.3.4. Zintegrowany/oddzielny/częściowy/dziecinny fotelik podwyższający(1)
2.3.5. Rodzaj pasa: trzypunktowy (dla dorosłego)/biodrowy (dla dorosłego)/pas specjalny/wyposażony w zwijacz(1)
2.3.6. Inne: zespół siedzisk/osłona chroniąca przy uderzeniu(1)
2.3.7. Rysunki, diagramy i plany dziecięcego urządzenia przytrzymującego, z uwzględnieniem wszelkich zainstalowanych napinaczy, zespołu siedzisk i tarcz ochronnych:
2.3.8. Deklaracja poziomu toksyczności według ppkt 6.1.5 załącznika XVII:
2.3.9. Deklaracja poziomu łatwopalności według ppkt 6.1.6 załącznika XVII:
__________
(1) Niepotrzebne skreślić.
Data, dokument
Dodatek 2
DOKUMENT INFORMACYJNY NR ...
stosownie do załącznika I dyrektywy Rady 70/156/EWG(*) w sprawie homologacji WE pojazdów w odniesieniu do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących (77/541/EWG) zmienionej ostatnio dyrektywą 2000/.../WE
Poniższe informacje, jeżeli są wymagane, należy dostarczyć w trzech egzemplarzach wraz ze spisem treści. Wszelkie rysunki muszą być wykonane w odpowiedniej skali i z należytą szczegółowością na kartce lub w folderze o formacie A4. Na fotografiach, o ile takie występują, powinna być widoczna dostateczna ilość szczegółów.
Jeżeli systemy, części lub oddzielne moduły techniczne zawierają przyrządy elektroniczne, należy dołączyć ich dane techniczne.
0. OGÓLNE
0.1. Marka (nazwa handlowa producenta):
0.2. Model i ogólny opis produktu:
0.3 Oznaczenia identyfikacji modelu, jeżeli występują na pojeździeb:
0.3.1. Umiejscowienie oznaczeń:
0.4. Kategoria pojazduc:
0.5. Nazwa i adres producenta:
0.8. Adresy montowni:
1. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA KONSTRUKCJI POJAZDU
1.1. Fotografie i/lub rysunki reprezentatywnego pojazdu:
9. NADWOZIE
9.10.3. Siedziska
9.10.3.1. Ilość:
9.10.3.2. Pozycja i układ:
9.10.3.2.1. Miejsca siedzące lub pozycje siedzisk przeznaczonych do użytku w czasie postoju pojazdu:
9.10.3.4. Charakterystyka: opisy ze zdjęciami siedzisk niehomologowanych jako części:
9.10.3.4.1. siedziska i ich mocowanie:
9.10.3.4.2. system regulacji:
9.10.3.4.3. system przemieszczania i blokady:
9.10.3.4.4. kotwiczenia pasów bezpieczeństwa, o ile należą do struktury siedziska:
9.12. Pasy bezpieczeństwa i/lub pozostałe urządzenia przytrzymujące
9.12.1. Ilość i umiejscowienie pasów bezpieczeństwa urządzeń przytrzymujących na siedziskach, na których mają być używane:
| Pełny znak | Wariant (jeśli dotyczy) | Regulacja wysokości pasa (podać tak/nie/wyposażenie dodatkowe) | ||
| Pierwszy rząd siedzisk | L | |||
| Ś | ||||
| P | ||||
| Drugi rząd siedzisk(1) | L | |||
| Ś | ||||
| P | ||||
| (1) W razie potrzeby tabela może być dłuższa w przypadku pojazdów posiadających ponad dwa rzędy siedzisk lub ponad trzy siedziska na jednej szerokości (w poprzek pojazdu). (L = strona lewa, P = strona prawa, Ś= środek) | ||||
9.12.2. Rodzaj i umiejscowienie dodatkowych urządzeń przytrzymujących.
| Przednia poduszka powietrzna | Boczna poduszka powietrzna | Napinacz pasa | ||
| Pierwszy rząd siedzisk | L | |||
| Ś | ||||
| P | ||||
| Drugi rząd siedzisk(1) | L | |||
| Ś | ||||
| P | ||||
| (1) W razie potrzeby tabela może być dłuższa, np. w przypadku pojazdów posiadających ponad dwa rzędy siedzisk lub ponad trzy siedziska na jednej szerokości (w poprzek pojazdu). (L = strona lewa, P = strona prawa, Ś= środek) | ||||
9.12.3. Ilość i umiejscowienie kotwiczeń pasa bezpieczeństwa oraz dowód zgodności z dyrektywą 76/115/EWG (tj. numer homologacji i sprawozdanie z badania):
Data, dokument
Dodatek 3
MODEL
[maksymalny format: A4 (210 × 279 mm)]
ŚWIADECTWO HOMOLOGACJI WE
| Pieczęć urzędowa |
Niniejszy dokument zaświadcza:
- udzielenie homologacji(1)
- przedłużenie homologacji(1)
- odmowę homologacji(1)
- cofnięcie homologacji(1)
dla modelu pojazdu/części/oddzielnego modułu technicznego(1), stosownie do dyrektywy .../.../EWG, ostatnio zmienionej dyrektywą .../.../WE.
Numer homologacji:
Powody przedłużenia:
SEKCJA I
0.1. Marka (nazwa handlowa producenta):
0.2. Model i ogólny opis produktu:
0.3 Oznaczenia identyfikacji modelu, jeżeli występują na pojeździe: (1)(2)
0.3.1. Umiejscowienie oznaczeń:
0.4. Kategoria pojazdu: (1)(3)
0.5. Nazwa i adres producenta:
0.7. W przypadku części i oddzielnych podzespołów - miejsce i metoda umocowania znaku homologacji WE:
0.8. Adresy montowni:
__________
(1) Niepotrzebne skreślić.
(2) Jeżeli znaki identyfikacji modelu zawierają znaki niemające znaczenia dla opisu modelu pojazdu, części lub oddzielnego modułu technicznego, którego dotyczy niniejsze świadectwo homologacji, to w dokumentacji znaki te powinny być zastąpione przez symbol "?" (np. ABC??123??).
(3) Według definicji w załączniku II A do dyrektywy 70/156/EWG.
SEKCJA II
1. Informacje dodatkowe (jeśli dotyczy) (patrz uzupełnienie)
2. Służba techniczna odpowiedzialna za przeprowadzanie badań:
3. Data sprawozdania z badań:
4. Numer sprawozdania z badania:
5. Uwagi (jeśli występują) (por. uzupełnienie)
6. Miejsce:
7. Data:
8. Podpis:
9. W załączeniu spis pakietów informacyjnych przechowywanych przez władze wydające homologację, dostępnych na żądanie.
Uzupełnienie
do świadectwa homologacji WE nr ... dotyczącego homologacji pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących w odniesieniu do dyrektywy 77/541/EWG zmienionej dyrektywą .../.../WE
1. Informacje dodatkowe
1.1. Konfiguracja:
(użyć symboli i znaków podanych w załączniku III ppkt 1.3 i 1.4; opisać dodatkowe części (jeżeli występują), takie jak regulacja wysokości, napinacze itd.).
1.2. Pojazdy, dla których urządzenie jest przewidziane:
1.3. Miejsca, w których urządzenie ma być montowane(1)
1.4. Dodatkowe informacje o dziecięcym urządzeniu przytrzymującym
1.4.1. Rodzaj(e):
1.4.2. Kategorie wagowe
1.4.3. Dziecięce urządzenie przytrzymujące montowany zgodnie z kierunkiem jazdy/montowany przeciwnie do kierunku jazdy/bezpieczny fotelik dziecięcy(2)
1.4.4. Zintegrowany/oddzielny/częściowy/dziecinny fotelik podwyższający(2)
1.4.5. Rodzaj pasa: trzypunktowy (dla dorosłego)/biodrowy (dla dorosłego)/pas specjalny/wyposażony w zwijacz(2)
1.4.6. Inne: zespół siedzisk/osłona chroniąca przy uderzeniu: (2)
5. Uwagi:
__________
(1) Jeżeli pas otrzymał homologację zgodnie z przepisami załącznika I do niniejszej dyrektywy ppkt 2.6.1.3.3, to pas ten może być instalowany tylko na siedzisku przednim skrajnym, wyposażonym w czołową poduszkę gazową, pod warunkiem że pojazd, w którym pas ten zainstalowano, otrzymał homologację stosownie do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 7).
(2) Niepotrzebne skreślić
Dodatek 4
MODEL
[maksymalny format: A4 (210 × 279 mm)]
ŚWIADECTWO HOMOLOGACJI WE
| Pieczęć urzędowa |
Niniejszy dokument zaświadcza:
- udzielenie homologacji(1),
- przedłużenie homologacji(1),
- odmowę homologacji(1),
- cofnięcie homologacji(1),
dla typu pojazdu/części/oddzielnego modułu technicznego(1), stosownie do dyrektywy .../.../EWG, zmienionej dyrektywą .../.../WE.
Numer homologacji:
Powody przedłużenia:
SEKCJA I
0.1. Marka (nazwa handlowa producenta):
0.2. Model i ogólny opis produktu:
0.3 Oznaczenia identyfikacji modelu, jeżeli występują na pojeździe(1)(2):
0.3.1. Umiejscowienie oznaczeń:
0.4. Kategoria pojazdu(1)(3):
0.5. Nazwa i adres producenta:
0.7. W przypadku części i oddzielnych podzespołów - miejsce i metoda umocowania znaku homologacji WE:
0.8. Adresy montowni:
_________
(1) Niepotrzebne skreślić.
(2) Jeżeli znaki identyfikacji modelu zawierają znaki niemające znaczenia dla opisu modelu pojazdu, części lub oddzielnego modułu technicznego, którego dotyczy niniejsze świadectwo homologacji, to w dokumentacji znaki te powinny być zastąpione przez symbol "?" (np. ABC??123??).
(3) Według definicji w załączniku II A do dyrektywy 70/156/EWG.
SEKCJA II
1. Informacje dodatkowe (jeśli dotyczy) (por. uzupełnienie)
2. Służba techniczna odpowiedzialna za przeprowadzenie badania:
3. Data sprawozdania z badania:
4. Numer sprawozdania z badania:
5. Uwagi (jeśli występują) (patrz uzupełnienie)
6. Miejsce:
7. Data:
8. Podpis:
9. W załączeniu spis pakietów informacyjnych przechowywanych przez władze udzielające homologacji, dostępnych na żądanie.
Uzupełnienie
do świadectwa homologacji WE nr ... dotyczącego homologacji typu pojazdu w odniesieniu do dyrektywy 77/541/EWG ostatnio zmienionej dyrektywą .../.../WE
1. Informacje dodatkowe:
1.1. Opis pasów bezpieczeństwa lub urządzeń przytrzymujących, przeznaczonych do montażu w pojeździe:
1.1.1. Model:
1.1.2. Znak homologacji części składowych:
1.1.3. Umiejscowienie na pojeździe:
1.2. Kotwiczenia pasów bezpieczeństwa:
1.2.1. Numer homologacji:
1.3. Siedziska:
1.3.1. Numer homologacji, jeśli jest dostępny:
5. Uwagi:
ZAŁĄCZNIK III
ZNAK HOMOLOGACJI WE CZĘŚCI
ZNAK HOMOLOGACJI WE CZĘŚCI
Znak homologacji WE części składa się z:
1.1.1. prostokąta otaczającego małą literę "e" oraz następującą po niej literę lub litery, lub cyfry Państwa Członkowskiego, które udzieliło homologacji WE części:
1 dla Niemiec,
2 dla Francji,
3 dla Włoch,
4 dla Niderlandów,
5 dla Szwecji,
6 dla Belgii,
9 dla Hiszpanii,
11 dla Zjednoczonego Królestwa,
12 dla Austrii,
13 dla Luksemburga,
17 dla Finlandii,
18 dla Danii,
21 dla Portugalii,
23 dla Grecji,
IRL dla Irlandii.
1.1.2. "numeru podstawowego homologacji", w pobliżu prostokąta, występującego w sekcji 4 numeru homologacji, określonego w załączniku VII do dyrektywy 70/156/EWG, poprzedzonego przez dwie cyfry wskazujące kolejny numer nadany ostatniej większej zmianie dyrektywy 77/541/EWG na dzień, w którym homologacja została udzielona. W niniejszej dyrektywie numer kolejny brzmi 04 dla pasów bezpieczeństwa oraz urządzeń przytrzymujących przeznaczonych dla dorosłych oraz 03 dla dziecięcych urządzeń przytrzymujących.
1.1.3. Nad prostokątem umieszcza się następujący symbol lub symbole.
1.1.3.1. Literę "A" dla pasów trzypunktowych, literę "B" dla pasów biodrowych i literę "S" dla pasów typu specjalnego.
1.1.3.2. Symbole opisane w ppkt 1.1.3.1 uzupełnić należy następującymi znakami.
1.1.3.2.1. Literą "e" w przypadku gdy pas wyposażony jest w pochłaniacz energii.
1.1.3.2.2. Literą "r" w przypadku gdy pas wyposażony jest w zwijacz; po niej następuje litera oznaczająca typ zwijacza zgodnie z ppkt 1.8 załącznika oraz litera "m" dla zwijaczy blokowanych awaryjnie reagujących na wiele czynników.
1.1.3.2.3. Literą "p" w przypadku gdy pas wyposażony jest z napinacz.
1.1.3.3. Przed symbolami opisanymi w ppkt 1.1.3.1 należy umieścić literę "Z", jeżeli pas bezpieczeństwa stanowi fragment urządzenia przytrzymującego.
1.1.4. Pasy wyposażone w zwijacze typu 4N również powinny nosić symbol składający się z prostokąta z przekreślonym pojazdem kategorii M1, stanowiącym wskazówkę, że stosowanie zwijacza tego typu w pojazdach tej kategorii jest zabronione.
1.1.5. Jeżeli pas bezpieczeństwa homologowano stosownie do przepisów ppkt 2.6.1.3.3 załącznika I do niniejszej dyrektywy, to powinien on zostać zaopatrzony w znak ze słowem "PODUSZKA POWIETRZNA" wpisanym w prostokąt.
1.1.6. W przypadku dziecięcych urządzeń przytrzymujących nad prostokątem należy umieścić następujący dodatkowy tekst:
1.1.6.1. słowa: "uniwersalne", "zastrzeżone", "półuniwersalne" lub "tylko do niektórych pojazdów", w zależności od rodzaju urządzenia przytrzymującego,
1.1.6.2. zakres ciężaru, dla którego przewidziano dane dziecięce urządzenie przytrzymujące, mianowicie:
poniżej 10 kg; poniżej 13 kg; 9-18 kg; 15-25 kg; 22-36 kg; poniżej 18 kg; 9-25 kg; 15-36 kg; poniżej 25 kg; 9-36 kg; poniżej 36 kg,
1.1.6.3. symbol "Y" w przypadku urządzenia posiadającego taśmę krokową,
1.1.6.4. symbol "S" w przypadku "urządzenia przytrzymującego specjalnego przeznaczenia".
1.2. Szczegóły podane w ppkt 1.1 powinny być czytelne, wyraźne oraz niezmywalne i powinny być uwidocznione na tabliczce lub przez bezpośrednie oznaczenie na materiale. Tabliczki i oznaczenia powinny być odporne na zużycie.
2. DIAGRAMY ZE ZNAKAMI HOMOLOGACJI WE CZĘŚCI
2.1.
Pas noszący powyższy znak homologacyjny WE jest pasem trzypunktowym typu "A", wyposażonym w pochłaniacz energii e) i homologowanym w Niderlandach (e 4) zgodnie z niniejszą dyrektywą (04) z numerem podstawowym homologacji 2439.
2.2.
Pas noszący powyższy znak homologacyjny WE jest pasem biodrowym "B", wyposażonym w zwijacz typu 4 o reakcji wieloczynnikowej i homologowanym w Niderlandach (e 4) zgodnie z niniejszą dyrektywą (04) z numerem podstawowym homologacji 2439.
2.3.
Pas noszący powyższy znak homologacyjny WE jest pasem typu specjalnego "S", wyposażonym w pochłaniacz energii e), stanowiący komponent urządzenia przytrzymującego "Z" i homologowanym w Niderlandach (e 4) zgodnie z niniejszą dyrektywą (04) z numerem podstawowym homologacji 2439.
2.4.
Pas noszący powyższy znak homologacyjny WE jest pasem trzypunktowym typu "A", ze zwijaczem o reakcji wieloczynnikowej "m" typu 4N "r4N", i homologowanym w Niderlandach ("e 4") zgodnie z niniejszą dyrektywą (04) z numerem podstawowym homologacji 2439. Pas nie może być stosowany w pojazdach kategorii M1.
Uwaga:
Numer podstawowy homologacji i symbole powinny być umieszczone blisko prostokąta.
2.5.
Pas noszący powyższy znak homologacyjny WE jest pasem trzypunktowym typu "A", wyposażonym w pochłaniacz energii "e", homologowanym jako spełniający szczegółowe wymogi ppkt 2.6.1.3.3 załącznika I do niniejszej dyrektywy, ze zwijaczem o reakcji wieloczynnikowej "m" typu 4 "r4", i homologowanym w Niderlandach ("e 4") zgodnie z niniejszą dyrektywą (04) z numerem podstawowym homologacji 2439. Pas jest przeznaczony do stosowania na siedziskach wyposażonych w poduszkę powietrzną.
ZAŁĄCZNIK V
PRZYKŁAD APARATU DO SPRAWDZANIA BLOKADY ZWIJACZY BLOKOWANYCH AWARYJNIE (ELR)
PRZYKŁAD APARATU DO SPRAWDZANIA BLOKADY ZWIJACZY BLOKOWANYCH AWARYJNIE (ELR)
Na wózku zamontowano obracalną podstawę, do której należy zamontować zwijacz w odpowiedniej pozycji względem ruchu wózka.
W czasie badania czułości zwijacza na ruch taśmy, zwijacz należy montować na odpowiedniej podstawce, podczas gdy taśma przymocowana jest do wózka.
Wszelkie podstawki itp. dostarczone przez producenta lub jego przedstawiciela należy włączyć do badanych instalacji, aby możliwie wiernie symulować rzeczywistą instalację w pojeździe.
Producent lub jego przedstawiciel mają obowiązek dostarczyć wszelkie dodatkowe części, potrzebne do symulowania rzeczywistych warunków instalacji w pojeździe.
ZAŁĄCZNIK VII
OPIS WÓZKA DOŚWIADCZALNEGO, SIEDZISKA, KOTWICZEŃ I URZĄDZENIA ZATRZYMUJĄCEGO
OPIS WÓZKA DOŚWIADCZALNEGO, SIEDZISKA, KOTWICZEŃ I URZĄDZENIA ZATRZYMUJĄCEGO
Dla potrzeb badań pasów bezpieczeństwa wózek wyposażony tylko w siedzisko powinien posiadać masę 400 ± 20 kg. Przy badaniu urządzeń przytrzymujących wózek razem z dołączonym do niego fragmentem konstrukcji pojazdu powinien posiadać masę 800 kg. Jednak w razie konieczności całkowita masa wózka wraz z fragmentem konstrukcji pojazdu może być podwyższana o kolejne przyrosty 200 kg. Masa rzeczywista nie może w żadnym wypadku odbiegać od wartości nominalnej o więcej niż ± 40 kg.
2. SIEDZISKO
Z wyjątkiem badań urządzeń przytrzymujących siedzisko powinno posiadać sztywną konstrukcję i tworzyć gładką powierzchnię. Należy uwzględnić odnośne szczegóły podane na rysunku 1. Należy również pamiętać o tym, żeby żadna część metalowa nie wchodziła w styczność z pasem.
3. KOTWICZENIA
Kotwiczenia powinny być umiejscowione jak na rysunku 1. Okrągłe znaczki odpowiadają ułożeniu kotwiczeń. Pokazują one, w którym miejscu końcówki pasa podpięte są do wózka, względnie przekaźnika obciążenia. Jeżeli długość taśmy między górną krawędzią klamry a otworem przewidzianym dla zamocowania podparcia taśmy nie przekracza 250 mm, normalnymi miejscami kotwiczenia są punkty A, B i K. W innych wypadkach należy zastosować punkty A1 i B1. Konstrukcja, do której mocowane są kotwiczenia, powinna charakteryzować się odpowiednią sztywnością. Mocowanie górne nie może ulec przemieszczeniu o więcej niż 0,2 mm w kierunku, w którym przyłożono obciążenie 98 daN. Konstrukcja wózka powinna wykluczać jakiekolwiek trwałe odkształcenia we fragmentach, w których na czas badania zamocowano kotwiczenia.
Tolerancję umiejscowienia punktów kotwiczenia określa się w ten sposób, że każdy punkt kotwiczenia powinien być umiejscowiony w maksymalnym oddaleniu wynoszącym 50 mm od odpowiadających mu punktów A, B i K pokazanych na rysunku 1, względnie A1 i B1 i K.
Jeżeli dla zainstalowania zwijacza konieczne jest czwarte kotwiczenie, to kotwiczenie to:
- należy umiejscowić na pionowej wzdłużnej płaszczyźnie przechodzącej przez punkt K,
- umożliwia wychylenie zwijacza do kąta zadanego przez producenta,
- leży na łuku okręgu ze środkiem w punkcie K i o promieniu KB1 = 790 mm, jeżeli odległość pomiędzy górną prowadnicą taśmy a wylotem przy zwijaczu wynosi co najmniej 540 mm lub, w pozostałych przypadkach, na łuku okręgu o środku w punkcie K i promieniu 350 mm.
3.1. Jeżeli pas wyposażono w regulację wysokości, zdefiniowaną w punkcie 1.8.6 niniejszej dyrektywy, to regulację tę należy przymocować do sztywnej ramy lub do fragmentu pojazdu, do którego zwykle jest montowana; całość należy odpowiednio przymocować do wózka doświadczalnego.
4. URZĄDZENIE ZATRZYMUJĄCE
Urządzenie składa się z dwóch identycznych pochłaniaczy zamontowanych równolegle, z wyjątkiem urządzeń przytrzymujących, które wymagają zastosowania czterech pochłaniaczy dla masy nominalnej 800 kg. W razie potrzeby, należy zastosować dodatkowy pochłaniacz na każde dodatkowe 200 kg masy nominalnej.
Każdy pochłaniacz zawiera:
- powłokę zewnętrzną uformowaną z metalowej tulei,
- tuleję poliuretanową pochłaniającą energię,
- oszlifowaną stalową gałkę w kształcie oliwki wchodzącą do tulei,
- wałek i płytę uderzeniową.
Wymiary poszczególnych części takiego pochłaniacza energii pokazano na rysunkach 2, 3 i 4. Dane techniczne materiału pochłaniającego energię podano poniżej. Bezpośrednio przed każdym badaniem tuleje należy poddać temperaturze między 15 a 25 °C przez co najmniej 12 h, nie używając ich w tym czasie. W czasie badania dynamicznego pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących temperatura urządzenia zatrzymującego powinna pozostać taka sama jak w czasie badania kalibracji, z tolerancją 2 °C.
Wymogi dotyczące urządzenia zatrzymującego podano w załączniku IX. Dozwolone jest zastosowanie dowolnego innego urządzenia prowadzącego do takich samych wyników.
CHARAKTERYSTYKA MATERIAŁU POCHŁANIAJĄCEGO ENERGIĘ
(wg metody ASTM D735, o ile nie podano inaczej)
| Twardość Shore’a A: | 95 ± 2 przy 20 ± 5 °C | |||
| Odporność na łamanie: | Ro ł 343 daN/cm2 | |||
| Minimalne wydłużenie: | Ao ł 400 % | |||
| Moduł: | przy 100 % wydłużenie ł 108 daN/cm2 | |||
| przy 300 % wydłużenie ł 235 daN/cm2 | ||||
| Łamliwość w niskiej temperaturze | 5 h przy -55 °C. | |||
| (metoda ASTM D 736): | ||||
| Kompresja (metoda B): | 22 h przy 70 °C Ł 45% | |||
| Gęstość przy 25 °C: | 1,05 do 1,10 | |||
| Starzenie w powietrzu (metoda ASTM D 573): | ||||
| 70 h przy 100 °C | - twardość Shore’a A: | maksymalne odchylenie ± 3 | ||
| - odporność na łamanie: | spadek < 10 % z Ro | |||
| - wydłużenie: | spadek < 10 % z Ao | |||
| - masa: | spadek < 1% | |||
| Zanurzenie w oleju (metoda ASTM nr 1 - olej): | ||||
| 70 h przy 100 °C | - twardość Shore’a A: | maksymalne odchylenie ± 4 | ||
| - odporność na łamanie: | spadek < 15 % z Ro | |||
| - wydłużenie: | spadek < 10 % z Ao | |||
| - objętość: | pęcznienie < 5% | |||
| Zanurzenie w oleju (metoda ASTM nr 3 - olej): | ||||
| 70 h przy 100 °C | - odporność na łamanie: | spadek < 15 % z Ro | ||
| - wydłużenie: | spadek < 15 % z Ao | |||
| - objętość: | pęcznienie < 20 % | |||
| Zanurzenie w wodzie destylowanej: jeden tydzień | ||||
| przy 70 °C: | - odporność na łamanie: | spadek < 35 % z Ro | ||
| - wydłużenie: | wzrost < 20 % z Ao | |||
Rysunek 1
Wózek, siedzisko, kotwiczenie
Rysunek 2
Urządzenie zatrzymujące
Rysunek 3
Urządzenie zatrzymujące
(tuleja poliuretanowa)
Rysunek 4
Urządzenie zatrzymujące
(tuleja poliuretanowa)
ZAŁĄCZNIK VIII
OPIS MANEKINA
OPIS MANEKINA
1.1. Ogólne
Podstawowe cechy manekina oddają poniższe rysunki i tabele:
Rysunek 1: widok z boku na głowę, szyję i tułów;
Rysunek 2: widok z przodu na głowę, szyję i tułów;
Rysunek 3: widok z boku na biodro, uda i dolną część nogi;
Rysunek 4: widok z przodu na biodro, uda i dolną część nogi;
Rysunek 5: podstawowe wymiary;
Rysunek 6: manekin w pozycji siedzącej, widoczne:
- umiejscowienie środka ciężkości,
- umiejscowienie punktów pomiaru przemieszczenia,
- wysokość barku;
Tabela 1: masa głowy, szyi, klatki piersiowej, uda i dolnej części nogi
Tabela 2: numeracja, nazwy, materiały i podstawowe wymiary części składowych manekina.
1.2. Opis manekina
1.2.1. Budowa dolnej części nogi (patrz rysunki 3 i 4)
Konstrukcja dolnej części nogi składa się z trzech elementów:
- płyty podeszwy (30),
- tulejki goleniowej (29),
- tulejki kolana (26),
Tulejka kolana posiada dwa zaczepy, które ograniczają ruch dolnej części nogi względem uda.
Dolna część nogi może wychylać się do tyłu o 120° od pozycji wyprostowanej.
1.2.2. Budowa uda (patrz rysunki 3 i 4)
Konstrukcja uda składa się z trzech elementów:
- tulejki kolana (22),
- tulejki uda (21),
- tulejki biodra (20).
Ruch kolana ograniczany jest przez dwa wycięcia w tulei kolana (22), które pasują do zaczepów nogi.
1.2.3. Budowa klatki piersiowej (patrz rysunki 1 i 2)
Konstrukcja klatki piersiowej składa się z następujących elementów:
- tulejki biodrowej (2),
- łańcucha sworzniowego (tulejkowego) (4),
- żeber (6) i (7),
- mostka (8),
- zamocowań łańcucha (3 i, częściowo 7 i 8).
1.2.4. Szyja (patrz rysunki 1 i 2)
Szyja składa się z siedmiu krążków poliuretanowych (9). Stopień sztywności szyi da się regulować za pomocą napinacza łańcuchowego.
1.2.5. Głowa (patrz rysunki 1 i 2)
Głowa jest pusta (15); poliuretan wzmocniony taśmami stalowymi (17). Napinacz łańcuchowy, który pozwala na regulację szyi, składa się z bloku poliamidowego (10), rozpórki tulejkowej (11) i elementu napinającego (12 i 13). Głowa może wykonywać ruchy obrotowe na spojeniu między pierwszym a drugim kręgiem szczytowym, który składa się z zestawu regulacji (14 i 18), rozpórki (16) i bloku poliamidowego (10).
1.2.6. Przegub kolana (patrz rysunek 4)
Dolna część nogi i uda są połączone za pomocą tulejki (27) i napinacza (28).
1.2.7. Przegub biodra (patrz rysunek 4)
Uda i klatka piersiowa są połączone ze sobą za pomocą tulejki (23), płyt ciernych (24) i napinacza (25).
1.2.8. Poliuretan
Typ: związek PU 123 CH
Twardość Shore’a: 50 do 60 A
1.2.9. Kombinezon
Manekin jest ubrany w specjalny kombinezon.
2. KOREKTA MASY
W celu kalibracji manekina do pewnych określonych wartości oraz wagi całkowitej rozkład masy należy zoptymalizować za pomocą sześciu obciążników korekcyjnych o masie 1 kg, z których każdy może zostać przymocowany do przegubu biodra. Dalsze sześć obciążników korekcyjnych można przymocować do tylnej części tułowia.
3. PODUSZKA
Poduszkę należy umieścić między klatkę piersiową manekina a kombinezon. Poduszka musi być wykonana z pianki poliuretanowej spełniającej poniższe warunki:
- twardość: od 7 do 10 Shore’a A
- grubość: 25 ± 5 mm.
Poduszka powinna być wymienna.
4. REGULACJA PRZEGUBÓW
4.1. Ogólne
Dla osiągnięcia powtarzalnych wyników należy zadać i kontrolować tarcie na każdym przegubie.
4.2. Przegub kolanowy:
zacisnąć przegub kolanowy;
ustawić udo i dolną część nogi pionowo;
obrócić dolną część nogi o 30°;
stopniowo rozluźniać napinacz, aż dolna część nogi zacznie opadać pod własnym ciężarem;
zablokować napinacz w tej pozycji.
4.3. Przeguby biodrowe:
zwiększyć twardość przegubów biodrowych dla potrzeb regulacji;
ułożyć biodra poziomo, a tułów pionowo;
obrócić tułów w przód, aż utworzy kąt 60° z udami;
stopniowo rozluźniać napinacz, aż tułów opadnie pod własnym ciężarem;
zablokować napinacz w tej pozycji.
4.4. Przegub kręgów szczytowych:
dopasować przegub kręgów szczytowych tak, aby tylko wytrzymywał swój własny ciężar przy wychyleniach w przód i w tył.
4.5. Szyja:
szyję należy ustawić za pomocą napinacza łańcuchowego (13);
szyja jest ustawiona prawidłowo, jeżeli górny koniec napinacza przemieści się o 40-60 mm po przyłożeniu doń horyzontalnego obciążenia 10 daN.
TABELA 1
| Części manekina | Masa w kilogramach |
| Głowa i szyja | 4,6 ± 0,3 |
| Tułów i ramiona | 40,3 ± 1,0 |
| Uda | 16,2 ± 0,5 |
| Dolna część nogi i stopa | 9,0 ± 0,5 |
| Masa całkowita, włącznie z obciążnikami korekcyjnymi | 75,5 ± 1,0 |
TABELA 2
| Lp. | Nazwa | Materiał | Wymiary |
|---|---|---|---|
| 1 | Tułów | Poliuretan | - |
| 2 | Wałek biodra | Stal | 76 × 70 × 100 mm |
| 3 | Zamocowania łańcuchowe | Stal | 25 × 10 × 70 mm |
| 4 | Łańcuch sworzniowy (tulejkowy) | Stal | ¾ mm |
| 5 | Płyta ramieniowa | Poliuretan | - |
| 6 | Żebra (fragment obrotowy) | Stal | 30 × 30 × 3 × 250 mm |
| 7 | Żebra | Płyta stalowa perforowana | 400 × 85 × 1,5 mm |
| 8 | Mostek | Płyta stalowa perforowana | 250 × 90 × 1,5 mm |
| 9 | Krążki (6) | Poliuretan | Ø 90 × 20 mm, Ø 80 × 20 mm Ø 75 × 20 mm, Ø 70 × 20 mm Ø 65 × 20 mm, Ø 60 × 20 mm |
| 10 | Blok | Poliamid | 60 × 60 × 25 mm |
| 11 | Rozpórka tulejkowa | Stal | 40 × 40 × 2 × 50 mm |
| 12 | Bolec napinacza | Stal | M16 × 90 mm |
| 13 | Nakrętka napinacza | Stal | M16 |
| 14 | Napinacz spojenia kręgów szczytowych | Stal | Ø 12 × 130 mm (M12) |
| 15 | Głowa | Poliuretan | - |
| 16 | Rozpórka tulejkowa | Stal | Ø 18 × 13 × 17 mm |
| 17 | Taśmy stalowe | Stal | 30 × 3 × 500 mm |
| 18 | Nakrętka napinacza | Stal | M12 |
| 19 | Uda | Poliuretan | - |
| 20 | Tulejka biodra | Stal | 76 × 70 × 80 mm |
| 21 | Sztabka uda | Stal | 30 × 30 × 440 mm |
| 22 | Tulejka kolana | Stal | 52 × 46 × 40 mm |
| 23 | Tulejka przegubu biodra | Stal | 70 × 64 × 250 mm |
| 24 | Płyty cierne (4) | Stal | 160 × 75 × 1 mm |
| 25 | Zespół napinaczy | Stal | M12 × 320 mm płyty i nakrętki |
| 26 | Tulejka kolana | Stal | 52 × 46 × 160 mm |
| 27 | Tulejka przegubu kolana | Stal | 44 ×39 ×190 mm |
| 28 | Płyta napinacza | Stal | Ø 70 × 4 mm |
| 29 | Tulejka goleniowa | Stal | 50 × 50 × 2 × 460 mm |
| 30 | Płyta podeszwy | Stal | 100 ×170 × 3 mm |
| 31 | Obciążniki korekcyjne klatki | Poliuretan | 1 kg każdy |
| 32 | Poduszka | Pianka poliuretanowa | 350 × 250 × 25 mm |
| 33 | Kombinezon | Bawełna z taśmami poliamidowymi | |
| 34 | Obciążniki korekcyjne biodrowe (6) | Stal | masa 1kg każdy |
Rysunek 1
Rysunek 2
Rysunek 3 i 4
Rysunki 5 i 6
Manekin w pozycji siedzącej pokazano w załączniku VII rysunek 1.
G = środek ciężkości,
T = tułowiowy punkt pomiaru (umiejscowiony z przodu, na linii przechodzącej przez środek manekina),
P = miednicowy punkt pomiaru (umiejscowiony z tyłu, na linii przechodzącej przez środek manekina).
ZAŁĄCZNIK IX
OPIS KRZYWEJ OPÓŹNIENIA WÓZKA W CZASIE
OPIS KRZYWEJ OPÓŹNIENIA WÓZKA W CZASIE
Krzywa opóźnienia dla wózka obciążonego bezwładną masą dającą w sumie masę całkowitą 455 kg ± 20 kg podczas badań pasów bezpieczeństwa oraz 910 kg ± 40 kg dla badań urządzeń przytrzymujących, gdzie nominalna masa wózka z dołączonymi fragmentami konstrukcji pojazdu wynosi 800 kg, musi zawierać się w zakreskowanym obszarze powyższego wykresu. W razie potrzeby nominalna masa wózka wraz z dołączonymi do niego fragmentami struktury pojazdu może być podwyższana o kolejne 200 kg. Wówczas dodatkowo należy za każdym razem uzupełnić wagę wózka o 28 kg masy bezwładnej (na każde dodane 200 kg). Dopuszczalne odchylenie masy całkowitej wózka, tj. łącznej masy wózka, fragmentu pojazdu oraz masy bezwładnej, od nominalnej wartości przy badaniach kalibracyjnych wynosi ± 40 kg. Droga zatrzymania w czasie kalibracji wózka powinna wynieść 400 ± 20 mm, a prędkość wózka być równa 50 ± 1 km/h.
W obu powyższych przypadkach aparatura pomiarowa powinna posiadać tak ustawiony próg czułości, aby do 60 Hz w zasadzie nie reagowała, a wyniki podawała dopiero przy 100 Hz. Należy zadbać, aby rezonans mechaniczny związany z wykorzystaniem przekaźnika energii nie zniekształcał danych wyjściowych. Należy zwrócić uwagę na wpływ długości kabli i temperatury na charakterystykę częstotliwościową(3).
_________
(3) Wymogi te odpowiadają zaleceniu ISO R 6478/1980.
ZAŁĄCZNIK X
INSTRUKCJA UŻYTKOWANIA
INSTRUKCJA UŻYTKOWANIA
1. Instrukcję instalacji (nie jest wymagana, jeżeli producent dostarcza pojazd z pasem już zainstalowanym), precyzującą, dla jakich typów pojazdów dane urządzenie jest przeznaczone, oraz informującą o sposobie prawidłowego zamocowania zestawu w pojeździe, zawierająca również ostrzeżenie o zagrożeniach wynikających z przetarcia taśm pasa.
2. Instrukcję obsługi (może ona stanowić część instrukcji obsługi pojazdu, o ile producent dostarczył pojazd z uprzednio zainstalowanymi pasami bezpieczeństwa) zawierającą wskazówki niezbędne, aby użytkownik uzyskał możliwie najwięcej korzyści z pasa bezpieczeństwa. W instrukcjach należy wspomnieć:
a) o potrzebie używania pasa przy każdej jeździe samochodem;
b) o prawidłowym sposobie używania pasa, w szczególności:
- o prawidłowym umiejscowieniu klamry,
- o potrzebie używania pasów w położeniu ciasno dopasowanym,
- o prawidłowym ułożeniu taśm, dla zapobieżenia ich splątaniu,
- o tym, że pas może być jednocześnie używany tylko przez jednego użytkownika oraz o tym, że nie wolno opasywać nim dziecka przewożonego na kolanach;
c) o sposobie zapinania i odpinania klamry;
d) o sposobie regulacji pasa;
e) o sposobie używania zwijacza, stanowiącego część zespołu pasa oraz o sposobach sprawdzania, czy jest on zablokowany;
f) o zalecanych metodach czyszczenia pasa i składania po wyczyszczeniu;
g) o potrzebie wymiany pasa, jeżeli był on w użyciu w czasie poważnego wypadku i wygląda na poszarpany lub nacięty, lub jeżeli pas wyposażony jest w napinacz, który uruchomił się w czasie wypadku;
h) o niedopuszczalności dokonywania zmian lub poprawek, ponieważ mogą one uczynić pas nieskutecznym; zwłaszcza tam, gdzie konstrukcja pozwala na rozkładanie części, należy dołączyć instrukcję pozwalającą prawidłowo złożyć pas z powrotem;
i) o fakcie, że pas przeznaczony jest dla osób o budowie ciała człowieka dorosłego;
j) o należytym przechowywaniu pasa, gdy nie jest używany.
3. W przypadku pasów bezpieczeństwa wyposażonych w zwijacz typu 4N, konieczna jest informacja w instrukcji instalacji oraz na wszelkich opakowaniach, że pas ten nie nadaje się do użycia w pojazdach osobowych, w których liczba siedzisk przekracza dziewięć, wliczając w to siedzisko kierowcy.
4. Producent pojazdu zawiera w instrukcji pojazdu informację o tym, które siedziska nadają się do przewozu dzieci do lat 12 (lub o wzroście do 1,5 m) i o zastosowanych urządzeniach przytrzymujących. Informacja ta musi zostać podana w języku narodowym (lub w co najmniej jednym z języków narodowych) kraju, na terytorium którego pojazd oferowany jest w sprzedaży.
4.1. Dla każdego siedziska zorientowanego przodem do kierunku jazdy producent:
4.1.1. zaznacza, że dane siedzisko nadaje się do zamontowania na nim dziecięcych urządzeń przytrzymujących kategorii uniwersalnej;
4.1.2. dostarcza wykaz urządzeń przytrzymujących kategorii "uniwersalne", "półuniwersalne", "specjalne", "zastrzeżone" lub "tylko dla niektórych pojazdów", odpowiednich dla danego siedziska w danym pojeździe, zaznaczając przy tym grupy wiekowe, dla których urządzenia te są przeznaczone.
4.1.3. dostarcza wbudowane dziecięce urządzenie przytrzymujące, podając zakres wiekowy lub zakresy wiekowe, dla których urządzenie jest przeznaczone w danej konfiguracji; lub
4.1.4. jakąkolwiek kombinację ppkt 4.1.1, 4.1.2 i 4.1.3.
4.1.5. Jeżeli dany wiek nie jest objęty przez ppkt 4.1.1-4.1.4 w odniesieniu do konkretnego siedziska, producent ostrzega, że dzieci w tym wieku nie mogą być przewożone na tym siedzisku.
4.1.6. Przykład właściwej formy takiej informacji został podany w dodatku 1 do niniejszego załącznika.
Dodatek 1
| Siedziska dodtkowe | Grupa wiekowa | |||
| Siedziska | Przednie | Tylne pasażerskie | Tylne środkowe | |
| < 10 kg (0-9 miesięcy) | X | U | L | - |
| < 13 kg (0-24 miesięcy) | U | U | L | - |
| 9-18 kg (9-48 miesięcy) | UV | U | L | - |
| 15-36 kg (4-12 lat) | U | U | B | - |
OBJAŚNIENIE:
U: Odpowiedni dla urządzeń kategorii "uniwersalne", homologowany do wykorzystania przez daną grupę wiekową.
UF: Odpowiedni dla urządzeń kategorii "uniwersalne", montowanych przodem do kierunku jazdy, homologowany do wykorzystania przez daną grupę wiekową.
L: Odpowiedni dla szczególnych dziecięcych urządzeń przytrzymujących podanych na załączonym wykazie. Urządzenia te mogą należeć do kategorii: "tylko dla niektórych pojazdów", "zastrzeżone", "półuniwersalne" lub "uniwersalne".
B: Wbudowane urządzenia przytrzymujące homologowane do wykorzystania przez daną grupę wiekową.
X: Siedzisko nienadające się do przewozu dzieci w tej grupie wiekowej.
ZAŁĄCZNIK XII
BADANIE ŚCIERANIA I MIKROPRZESUWU
BADANIE ŚCIERANIA I MIKROPRZESUWU
ZAŁĄCZNIK XIII
TEST KOROZYJNY
TEST KOROZYJNY
1.1. Aparat powinien się składać z komory solnej, zasobnika roztworu soli, źródła sprężonego powietrza o odpowiednich parametrach, jednej lub więcej dysz atomizujących, podpórek na egzemplarze próbne, systemu ogrzewania komory oraz niezbędnych środków nadzoru. Wielkość i szczegóły konstrukcyjne aparatu pozostają dowolne, pod warunkiem, że spełnione są warunki testu.
1.2. Nie można dopuścić, aby krople roztworu gromadzące się na suficie lub pokrywie komory spadały na testowane egzemplarze próbne ani żeby
1.3. krople roztworu spadające z testowanych egzemplarzy próbnych wracały do rezerwuaru i były ponownie rozpylane.
1.4. Aparat nie może być wykonany z materiałów, które wpływają na korozyjne właściwości aerozolu.
2. UMIESZCZANIE EGZEMPLARZY PRÓBNYCH W KOMORZE SOLNEJ
2.1. Egzemplarze próbne, z wyjątkiem zwijaczy, należy podeprzeć lub zawiesić pod kątem od 15° do 30° od pionu, najlepiej równolegle do głównego horyzontalnego ciągu mgły solnej w komorze, określanego względem najistotniejszej testowanej powierzchni.
2.2. Zwijacze należy podeprzeć lub zawiesić w taki sposób, aby osie szpul mieszczące taśmę były ustawione prostopadle do głównego horyzontalnego ciągu mgły solnej w komorze. Wylot zwijacza również powinien być skierowany w tę stronę głównego ciągu.
2.3. Egzemplarze próbne należy ułożyć w sposób pozwalający mgle solnej na swobodny dostęp do wszystkich egzemplarzy próbnych.
2.4. Ułożenie egzemplarzy próbnych musi wykluczać kapanie roztworu z jednego egzemplarza próbnego na drugi.
3. ROZTWÓR SOLI
3.1. Roztwór należy przygotować rozpuszczając 5 ± 1 części wagowych chlorku sodu w 95 częściach wody destylowanej. Sól powinna być chlorkiem sodu, zasadniczo wolnym od niklu, miedzi i zawierającym w suchej masie nie więcej niż 0,1 % jodku sodu i nie więcej niż 0,3 % wszystkich zanieczyszczeń.
3.2. Rozpylony przy 35 °C roztwór powinien charakteryzować kwasowością 6,5 do 7,2 pH.
4. ŹRÓDŁO POWIETRZA
Powietrze dochodzące do dyszy lub dysz atomizujących roztwór powinno być wolne od olejów oraz innych zanieczyszczeń i znajdować się pod ciśnieniem między 70 kN/m2 a 170 kN/m2.
5. WARUNKI W KOMORZE SOLNEJ
5.1. Strefę ekspozycji komory solnej należy utrzymywać w temperaturze 35 ± 5°C. W strefie ekspozycji należy ustawić co najmniej dwa zbiorniki zapobiegające gromadzeniu się kropel roztworu pochodzących z egzemplarzy próbnych lub jakiegokolwiek innego źródła. Zbiorniki należy ustawić w pobliżu egzemplarzy próbnych. Jedną, możliwie blisko dysz, a drugą możliwie daleko od nich. Aerozol powinien charakteryzować się tym, że na każde 80 cm2 poziomej powierzchni zbiornika zbiera się przeciętnie od 1,0 do 2,0 ml roztworu w ciągu godziny (dla każdego zbiornika) mierzone dla ostatnich co najmniej 16 godzin.
5.2. Dysze należy nakierować lub ustawić w ten sposób, aby aerozol nie uderzał bezpośrednio w egzemplarze próbne.
ZAŁĄCZNIK XIV
CHRONOLOGICZNY PORZĄDEK TESTÓW
CHRONOLOGICZNY PORZĄDEK TESTÓW
| Korespondujący punkt dyrektywy | Test | Egzemplarze próbne | |||||||||||||||
| Pas lub urządzenie | Nr taśmy | ||||||||||||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | ||
| 2.2, 2.3.2, 2.4.1.1, 2.5.1.1 | Oględziny pasa lub urządzenia | X | X | X | X | X | X | ||||||||||
| 2.4.2.1, 2.4.2.2 | Oględziny klamry | X | X | X | X | X | |||||||||||
| 2.4.2.6, 2.4.2.7, 2.7.6.1, 2.7.6.5 | Test wytrzymałości klamry | X | |||||||||||||||
| 2.4.3.2, 2.7.6.1 | Test wytrzymałości regulacji (i jeśli trzeba, zwijaczy) | X | |||||||||||||||
| 2.4.4, 2.7.6.2 | Test wytrzymałości kotwiczeń (i jeśli trzeba, zwijaczy) | X | |||||||||||||||
| 2.4.2.4, 2.7.6.3 | Test działania niskiej temperatury na klamrę | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.1.4, 2.7.6.4 | Działanie niskiej temperatury na części twarde | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.3.3, 2.7.6.6 | Łatwość regulacji Kondycjonowanie i testowanie pasa lub urządzenia przed testem dynamicznym | X | |||||||||||||||
| 2.4.2.3, 2.6.1.2 | wytrzymałość klamry | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.1.2, 2.7.2 | odporność na korozję części twardych Kondycjonowanie zwijaczy | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.1, 2.4.5.2.1, 2.4.5.2.2, 2.4.5.2.3, 2.7.7.2 | próg blokowania | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.2, 2.4.5.2.4, 2.7.7.4 | siła zwijania | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.3, 2.4.5.2.5, 2.7.7.1 | wytrzymałość | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.3, 2.4.5.2.5, 2.7.2 | korozja | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.3, 2.4.5.2.5, 2.7.7.3 | pył | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.5.1.2, 2.7.5 | Badanie szerokości taśmy Badanie wytrzymałości taśmy po zadaniu: | X | X | ||||||||||||||
| 2.5.2, 2.7.5, 2.7.3.1 | warunków pokojowych | X | X | ||||||||||||||
| 2.5.3, 2.7.5, 2.7.3.2 | światła | X | |||||||||||||||
| 2.5.3, 2.7.5, 2.7.3.3 | niskiej temperatury | X | |||||||||||||||
| 2.5.3, 2.7.5, 2.7.3.4 | wysokiej temperatury | X | |||||||||||||||
| 2.5.3, 2.7.5, 2.7.3.5 | wody | X | |||||||||||||||
| 2.4.3.1, 2.7.4 | Badanie mikroprzesuwu | X | X | ||||||||||||||
| 2.6.2, 2.7.3.6 | Badanie ścierania | X | X | ||||||||||||||
| 2.6.1, 2.7.8 | Badanie dynamiczne | X | X | ||||||||||||||
| 2.4.2.5, 2.4.2.7, 2.7.8, 2.7.9 | Badanie otwarcia klamry | X | X | ||||||||||||||
| 2.7.1.4 | Przechowanie egzemplarza próbnego taśmy | ||||||||||||||||
ZAŁĄCZNIK XV
MINIMALNE WYMAGANIE WOBEC PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I ZWIJACZY
MINIMALNE WYMAGANIE WOBEC PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I ZWIJACZY
| Kategoria pojazdu | Siedziska ustawione przodem do kierunku jazdy | Inne niż przednie | |||
| Siedziska ustawione tyłem do kierunku jazdy | Siedziska środkowe | ||||
| Siedziska skrajne | Siedziska środkowe | Inne niż przednie | Przednie | ||
| M1 | Ar4m | Ar4m | Ar4m | Ar4 Ar4m | B, Br3, Br4m |
| M2 Ł 3,5 t | Ar4m, Ar4Nm | Ar4m, Ar4Nm | Ar4m, Ar4Nm | Ar4m, Ar4Nm | Br3, Br4m, Br4Nm |
| M2 > 3,5 t | Br3, Br4m, Br4Nm lub Ar4m, Ar4Nmzz | Br3, Br4m, Br4Nm lub Ar4m, Ar4Nmzz | Br3, Br4m, Br4Nm lub Ar4m, Ar4Nmzz | Br3, Br4m, Br4Nm lub Ar4m, Ar4Nmzz | Br3, Br4m, Br4Nm |
| M3 | O warunkach, w których dozwolony jest pas biodrowy: patrz ppkt 3.1.10. | O warunkach, w których dozwolony jest pas biodrowy: patrz ppkt 3.1.10. | O warunkach, w których dozwolony jest pas biodrowy: patrz ppkt 3.1.10. | O warunkach, w których dozwolony jest pas biodrowy: patrz ppkt 3.1.10. | |
| N1 | Ar4m, Ar4Nm | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub żadne | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub A, Ar4m, Ar4Nm* | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub żadne | Żadne |
| Na wyeksponowanych miejscach siedzących wymagany pas z ppkt 3.1.8 i 9. | Dozwolony pas biodrowy z ppkt 3.1.7, jeżeli szyba przednia nie stanowi strefy referencyjnej. | Na wyeksponowanych miejscach siedzących wymagany pas z ppkt 3.1.8 i 9. | |||
| N2 | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub A, Ar4m, Ar4Nm* | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub żadne # | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub A, Ar4m, Ar4Nm* | B, Br3, Br4m, Br4Nm lub żadne # | Żadne |
| N3 | Dozwolony pas biodrowy z punktu 3.1.7, jeżeli szyba przednia nie stanowi strefy referencyjnej oraz dla siedziska kierowcy | Na wyeksponowanych miejscach siedzących wymagany pas z ppkt 3.1.8 i 9. | Dozwolony pas biodrowy z ppkt 3.1.7, jeżeli szyba przednia nie stanowi strefy referencyjnej. | Na wyeksponowanych miejscach siedzących wymagany pas z ppkt 3.1.8 i 9. | |
| Uwaga: We wszystkich przypadkach, w których pasy typu A lub B zastąpiono pasami typu S, należy zastosować kotwiczenia spełniające wymogi dyrektywy 76/115/EWG. A: pas trzypunktowy (biodrowo-barkowy). B: pas dwupunktowy (biodrowy). r: zwijacz. m: zwijacz blokowany awaryjnie reagujący wieloczynnikowo. 3: zwijacz samoblokujący (ALR) 4: zwijacz blokowany awaryjnie (ELR) N: wysoki próg reakcji (patrz załącznik 1, ppkt 1.8.3-1.8.5). | |||||
ZAŁĄCZNIK XVI
KONTROLA ZGODNOŚCI PRODUKCJI
KONTROLA ZGODNOŚCI PRODUKCJI
Pasy bezpieczeństwa muszą wykazać zgodność z wymogami, na których opierają się opisane poniżej badania.
1.1. Weryfikacja progu blokowania i wytrzymałości zwijaczy blokowanych awaryjnie (ELR)
Zgodnie z przepisami ppkt 2.7.7.2 w kierunku najmniej korzystnym, po przejściu badania na wytrzymałość opisanego w ppkt 2.7.2, 2.7.7.1 i 2.7.7.3, jako warunek ppkt 2.4.5.2.5.
1.2. Weryfikacja wytrzymałości zwijaczy samoblokujących (ALR)
Zgodnie z przepisami ppkt 2.7.7.1 uzupełniona badaniami z ppkt 2.7.2 i 2.7.7.3 jako warunek 2.4.5.1.3.
1.3. Badanie wytrzymałości taśm po zadaniu warunków specjalnych
Zgodnie z procedurą opisaną w ppkt 2.7.5 po zadaniu warunków specjalnych zgodnie z wymogami opisanymi w ppkt 2.7.3.1-2.7.3.5.
1.3.1. Badanie wytrzymałości taśm na ścieranie
Zgodnie z procedurą opisaną w ppkt 2.7.5 po zadaniu warunków specjalnych zgodnie z wymogami opisanymi w ppkt 2.7.3.6.
1.4. Badanie miktroprzesuwu
Zgodnie z procedurą opisaną w ppkt 2.7.4.
1.5. Badanie części twardych
Zgodnie z procedurą opisaną w ppkt 2.7.6.
1.6. Weryfikacja działania pasa bezpieczeństwa lub urządzenia przytrzymującego poddanego badaniu dynamicznemu.
1.6.1. Badania z warunkami specjalnymi
1.6.1.1. Pasy lub urządzenie przytrzymujące wyposażone w zwijacz blokowany awaryjnie: zgodnie z przepisami podanymi w ppkt 2.7.8 i 2.7.9, przy wykorzystaniu pasa, który uprzednio został poddany 45.000 cykli badania wytrzymałości zwijacza opisanemu w ppkt 2.7.7.1 oraz badaniom opisanym w ppkt 2.4.2.3, 2.7.2 i 2.7.7.3.
1.6.1.2. Pasy lub urządzenia przytrzymujące wyposażone w zwijacz samoblokujący: zgodnie z przepisami podanymi w ppkt 2.7.8 i 2.7.9, przy wykorzystaniu pasa, który uprzednio został poddany 10.000 cykli badania wytrzymałości zwijacza opisanemu w ppkt 2.7.7.1 oraz badaniom opisanym w ppkt 2.4.2.3, 2.7.2 i 2.7.7.3.
1.6.1.3. Pas statyczny: zgodnie z przepisami podanymi w punktach 2.7.8 i 2.7.9, na pasie poddanym badaniu zadanemu w ppkt 2.4.2.3 i 2.7.2.
1.6.2. Badanie bez zadawania warunków specjalnych
Zgodnie z przepisami podanymi w ppkt 2.7.8 i 2.7.9.
2. CZĘSTOTLIWOŚĆ BADAŃ ORAZ WYNIKI
2.1. Częstotliwość badań zgodnie z przepisami ppkt 1.1-1.5 powinna być wyznaczana na zasadzie statystycznie kontrolowanej przypadkowości, zgodnie z jedną z procedur zapewnienia jakości.
2.1.1. Ponadto wszystkie zestawy zawierające zwijacze blokowane awaryjnie powinny zostać sprawdzone:
2.1.1.1. zgodnie z przepisami podanymi z ppkt 2.7.7.2.1 i 2.7.7.2.2, w kierunku uznanym za najmniej korzystny, określonym ppkt. 2.7.7.2.1.2. Wyniki badania powinny spełniać wymagania ppkt 2.4.5.2.1.1 i 2.4.5.2.3,
2.1.1.2. lub zgodnie z przepisami podanymi w pppkt 2.7.7.2.3, w kierunku uznanym za najmniej korzystny. Niemniej prędkość wychylania może być wyższa od przepisowej, o ile nie wpływa to na wyniki badań. Wyniki powinny spełniać wymogi ppkt 2.4.5.2.1.4.
2.2.1. Badania z warunkami specjalnymi
2.2.1.1. Pasy wyposażone w zwijacz blokowany awaryjnie (ELR):
- w ilości 1 pas na każde 100.000 wyprodukowanych, z minimalną częstotliwością raz na dwa tygodnie, na 1 rodzaj mechanizmu zwijacza, jeżeli dzienna produkcja przekracza 1.000 sztuk, oraz
- w ilości 1 pas na każde 10.000 wyprodukowanych, z minimalną częstotliwością raz na rok, na 1 rodzaj mechanizmu zwijacza, jeżeli dzienna produkcja wynosi maksymalnie 1.000 sztuk.
podlegają badaniu zadanemu w ppkt. 1.6.1.1 niniejszego załącznika(1).
2.2.1.2. Pasy wyposażone w zwijacz samoblokujący (ALR):
- w ilości 1 pas na każde 100.000 wyprodukowanych, z minimalną częstotliwością raz na dwa tygodnie, jeżeli dzienna produkcja przekracza 1.000 sztuk oraz
- w ilości 1 pas na każde 10.000 wyprodukowanych, z minimalną częstotliwością raz na rok, jeżeli dzienna produkcja wynosi maksymalnie 1.000 sztuk.
podlegają badaniu zadanemu w ppkt. 1.6.1.2 lub 1.6.1.3 niniejszego załącznika
2.2.2. Badania bez warunków specjalnych
2.2.2.1. Dla pasów wyposażonych w zwijacz blokowany awaryjnie obowiązuje następująca ilość egzemplarzy próbnych dostarczanych do badań zadanych w ppkt 1.6.2 niniejszego załącznika:
2.2.2.1.1. dwa pasy na każde 25.000 wyprodukowanych, na każdy rodzaj mechanizmu blokowania, z minimalną częstotliwością raz na dzień, jeżeli dzienna produkcja wynosi co najmniej 5.000 sztuk;
2.2.2.1.2. jeden pas na każde 5.000 wyprodukowanych, na każdy rodzaj mechanizmu blokowania, z minimalną częstotliwością raz na rok, jeżeli dzienna produkcja wynosi poniżej 5.000 sztuk;
2.2.2.2. Dla pasów wyposażonych w zwijacz samoblokujący oraz dla pasów statycznych obowiązuje następująca ilość egzemplarzy próbnych dostarczanych do badań zadanych w ppkt 1.6.2 niniejszego załącznika:
2.2.2.2.1. dwa pasy na każde 25.000 wyprodukowanych, na każdy homologowany model, z minimalną częstotliwością raz na dzień, jeżeli dzienna produkcja wynosi co najmniej 5.000 sztuk;
2.2.2.2.2. jeden pas na każde 5.000 wyprodukowanych, na każdy homologowany model, z minimalną częstotliwością raz na rok, jeżeli dzienna produkcja wynosi poniżej 5.000 sztuk.
2.2.3. Wyniki
Wyniki badań powinny spełniać kryteria podane w załączniku I ppkt 2.6.1.3.1.
Podczas badania przeprowadzanego z zastosowaniem warunków specjalnych zgodnie z ppkt 1.6.1 metodą uproszczoną przystosowaną do tego celu, przemieszczenie manekina w przód może być kontrolowane stosownie do załącznika I ppkt 2.6.1.3.2 (lub ppkt 2.6.1.4 tam, gdzie to konieczne).
2.2.3.1. W przypadku homologacji zgodnej z ust. 2.6.1.3.3 załącznika I do niniejszej dyrektywy i ust. 1.6.1 niniejszego załącznika wyszczególnia się jedynie informację, że żadna część pasa nie zostaje zniszczona lub zwolniona oraz że dla piersiowego punktu referencyjnego nie zostaje przekroczona prędkość 24 km/h przy przemieszczeniu o 300 mm.
2.3 W przypadku gdy próbka do badań nie przejdzie pomyślnie określonego badania, którego była przedmiotem, dalsze badania dotyczące tych samych wymagań przeprowadza się na trzech innych próbkach. W przypadku badań dynamicznych, gdy jedna z tych pozostałych próbek nie przejdzie pomyślnie badań, posiadacz homologacji lub jego należycie umocowany pełnomocnik zgłaszają powyższe właściwemu organowi, który wydał homologację, wskazując, jakie kroki zostały podjęte, aby ponownie zapewnić zgodność produkcji z warunkami homologacji.
_________
(1) Na potrzeby niniejszego załącznika "rodzaj mechanizmu blokującego" oznacza wszelkie zwijacze blokowane awaryjnie, których mechanizmy różnią się między sobą tylko kątem wzniosu czujnika do systemu osi referencyjnej pojazdu.
ZAŁĄCZNIK XVII
WYMOGI DOTYCZĄCE DZIECIĘCYCH URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH
WYMOGI DOTYCZĄCE DZIECIĘCYCH URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH
(Odniesienia znajdujące się w powyższych ust. 6-8 do regulaminów 14, 16 i 21 należy rozumieć jako dyrektywę 76/115/EWG, niniejszą dyrektywę oraz dyrektywę 74/60/EWG).
_________
(1) Regulamin przedrukowano i opublikowano w Dzienniku Urzędowym.
ZAŁĄCZNIK XVIII
WYMOGI DOTYCZĄCE INSTALACJI DZIECIĘCYCH URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH
WYMOGI DOTYCZĄCE INSTALACJI DZIECIĘCYCH URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH
Dodatek 1
Tekst przedrukowany poniżej pochodzi z załącznika 13 (ppkt 5.2 i załącznik 2) Rezolucji R.E.3 Europejskiej Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych (dokument TRANS/WP.29/78/Rev. 1 z dnia 11 sierpnia 1997 r.).
ZAŁĄCZNIK 13
ZALECENIE W SPRAWIE WYMOGÓW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO INSTALACJI PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DOROSŁYCH PASAŻERÓW POJAZDÓW SILNIKOWYCH NA SIEDZISKACH USTAWIONYCH PRZODEM I TYŁEM DO KIERUNKU JAZDY
ZALECENIE W SPRAWIE WYMOGÓW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO INSTALACJI PASÓW BEZPIECZEŃSTWA I URZĄDZEŃ PRZYTRZYMUJĄCYCH DLA DOROSŁYCH PASAŻERÓW POJAZDÓW SILNIKOWYCH NA SIEDZISKACH USTAWIONYCH PRZODEM I TYŁEM DO KIERUNKU JAZDY
Dodatek 2
Przepisy dotyczące instalacji dziecięcych urządzeń przytrzymujących kategorii "uniwersalne", zainstalowanych z wykorzystaniem pasów bezpieczeństwa stanowiących wyposażenie pojazdu
1. OGÓLNE
1.1. Procedura badawcza oraz kryteria zawarte w niniejszym dodatku zostają zastosowane dla określenia odpowiedniości siedzisk dla instalacji dziecięcych urządzeń przytrzymujących kategorii "uniwersalne".
1.2. Do badań mogą być użyte pojazdy lub reprezentatywne fragmenty ich konstrukcji.
2. PROCEDURA BADAWCZA
2.1. Maksymalnie przesunąć siedzisko w tył i opuścić do pozycji najniższej.
2.2. Ustawić oparcie siedziska w pozycji fabrycznej. W przypadku braku specyfikacji należy ustawić kąt 25° od pionu lub zastosować pozycję najbliższą trwale blokowaną.
2.3. Ustawić kotwiczenia ramieniowe w pozycji najniższej.
2.4. Oparcie i poduszkę wyścielić bawełnianą tkaniną.
2.5. Umieścić zestaw na siedzisku (jak na rysunku 1).
2.6. Jeżeli dla siedziska przewidziano zastosowanie uniwersalnego urządzenia przytrzymującego ustawionego przodem lub tyłem do kierunku jazdy, postępować zgodnie z ppkt 2.6.1, 2.7, 2.8, 2.9, i 2.10. Jeżeli dla siedziska przewidziano zastosowanie uniwersalnego urządzenia przytrzymującego ustawionego tylko przodem do kierunku jazdy, postępować zgodnie z ppkt 2.6.2, 2.7, 2.8, 2.9, i 2.10.
2.6.1. Założyć taśmę pasa bezpieczeństwa wokół zestawu, mniej więcej w pozycji poprawnej, zgodnie z rysunkami 2 i 3 i zapiąć klamrę.
2.6.2. Założyć taśmę pasa bezpieczeństwa wokół dolnej części zestawu w promieniu 150 mm, mniej więcej w pozycji poprawnej, zgodnie z rysunkiem 3 i zapiąć klamrę.
2.7. Sprawdzić, czy zestaw jest umiejscowiony w osi siedziska ± 25 mm i w osi pojazdu.
2.8. Sprawdzić czy nie występuje luz na paskach i taśmach. W razie potrzeby usunąć luz, nie napinając zbyt mocno.
2.9. Na środku na przedniej części zestawu przyłożyć poziomy nacisk 100 N ± 10 N, przeciwnie do kierunku jazdy, równolegle do powierzchni dolnej. Następnie zwolnić nacisk.
2.10. Nacisnąć pionowo w dół na środku górnej powierzchni zestawu z siłą 100 N ± 10 N. Zwolnić nacisk.
3. WYMOGI
3.1. Podstawa zestawu powinna przylegać zarówno do przedniej, jak i tylnej powierzchni poduszki siedziska. Jeżeli powyższa styczność nie zachodzi z powodu nieprzylegania pasa w zestawie testowym, szczelinę tę można przykryć razem ze spodnią powierzchnią badanego zestawu.
3.2. Biodrowy fragment pasa powinien dotykać do zestawu po obu stronach w tylnej części przebiegu pasa biodrowego (patrz rysunek 3).
3.3. Jeżeli powyższe wymogi nie zostaną spełnione przy zastosowaniu regulacji z ppkt 2.1, 2.2 i 2.3, siedzisko, oparcie siedziska i kotwiczenia pasów bezpieczeństwa można ustawić do innej konfiguracji zalecanej przez producenta do normalnego użytkowania, przy której to pozycji należy powtórzyć procedurę w celu weryfikacji i spełnienia wymogów.
Rysunek 1
Specyfikacja osprzętu
Rysunek 2
Montaż osprzętu na siedzisku pojazdu
(Patrz ppkt 2.6.1)
Rysunek 3
Sprawdzanie zgodności
(Patrz ppkt 2.6.1 i 3.2)
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.