Rozporządzenie 1348/2000 w sprawie doręczania w Państwach Członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i handlowych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2000.160.37

Akt utracił moc

Wersja od: 30 czerwca 2000 r.

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 1348/2000

z dnia 29 maja 2000 r.

w sprawie doręczania w Państwach Członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i handlowych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) i art. 67 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której obrębie zapewniony jest swobodny przepływ osób. Dla ustanowienia tej przestrzeni Wspólnota przyjmuje między innymi środki dotyczące współpracy sądowej w sprawach cywilnych, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2) Prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga poprawy i przyśpieszenia przepływu dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych w celu ich doręczania pomiędzy Państwami Członkowskimi.

(3) Powyższa kwestia wchodzi obecnie w zakres art. 65 Traktatu.

(4) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności określonymi w art. 5 Traktatu cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać zrealizowane w wystarczającym zakresie przez Państwa Członkowskie, mogą natomiast być lepiej zrealizowane na poziomie Wspólnoty. Niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(5) Rada w drodze uchwały z dnia 26 maja 1997 r. ⁽⁴⁾, przedstawiła tekst Konwencji w sprawie doręczania w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych i zaleciła jej przyjęcie przez Państwa Członkowskie zgodnie z ich przepisami konstytucyjnymi. Konwencja ta nie weszła w życie. Należy zapewnić ciągłość wyników negocjacji dotyczących zawarcia konwencji. Treść tej konwencji przeniesiona została w dużej części do niniejszego rozporządzenia.

(6) Skuteczność i szybkość procedur sądowych w sprawach cywilnych powoduje konieczność przekazywania dokumentów sądowych i pozasądowych bezpośrednio, z wykorzystaniem szybkich środków, między organami lokalnymi wyznaczonymi przez Państwa Członkowskie. Jednakże Państwa Członkowskie mogą wyrazić zamiar wyznaczenia tylko jednej agencji właściwej do przekazywania lub przyjmowania dokumentów bądź agencji spełniającej obydwie funkcje na okres pięciu lat. To wyznaczenie podlega jednakże odnowieniu co pięć lat.

(7) Szybkość przekazu uzasadnia wykorzystanie wszelkich właściwych środków zapewniających, że niektóre warunki odnośnie do czytelności i wierności otrzymanego dokumentu będą spełnione. Bezpieczeństwo przekazu wymaga, aby do dokumentu, który ma zostać przekazany, został dołączony wstępny formularz, który musi być wypełniony w języku miejsca doręczenia lub w innym języku dopuszczonym przez dane Państwo Członkowskie.

(8) Dla zapewnienia skuteczności niniejszego rozporządzenia możliwość odmowy doręczenia dokumentów ograniczona zostaje do wyjątkowych sytuacji.

(9) Szybkość przekazu uzasadnia, że doręczenie dokumentu następuje w kilka dni po otrzymaniu dokumentu. Jednakże jeżeli w ciągu miesiąca nie doręczono dokumentu, agencja przyjmująca dokumenty powiadamia o tym agencję przekazującą. Upływ tego terminu nie wiąże się z koniecznością zwrotu dokumentu do agencji przekazującej, w przypadku gdy okaże się, że doręczenie może nastąpić w odpowiednim czasie.

(10) W celu ochrony interesów adresata doręczenie powinno zostać dokonane w języku lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ono nastąpi, lub w innym zrozumiałym dla adresata języku Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi dokument.

(11) Uwzględniając różnice istniejące między Państwami Członkowskimi w zakresie ich przepisów proceduralnych, data właściwa do doręczenia może być różna w poszczególnych Państwach Członkowskich. Uwzględniając takie sytuacje oraz trudności, które mogą się pojawić, niniejsze rozporządzenie powinno określać system, w którym termin doręczenia ustalany jest zgodnie z przepisami tego Państwa Członkowskiego, które dokument przyjmuje. Jednakże w przypadku gdy dokument musi zostać doręczony w określonym terminie w ramach postępowania, które ma zostać wszczęte lub toczy się w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi dokument, termin określony dla osoby składającej wniosek ustalany jest zgodnie z przepisami tego Państwa Członkowskiego. Państwo Członkowskie jest jednakże upoważnione do odstąpienia od wyżej wymienionych przepisów w okresie przejściowym lat pięciu z właściwych przyczyn. Odstępstwo takie może zostać odnowione przez Państwo Członkowskie co pięć lat z przyczyn związanych z jego systemem prawnym.

(12) Niniejsze rozporządzenie zachowuje pierwszeństwo przed przepisami zawartymi w dwustronnych i wielostronnych umowach lub uzgodnieniach, które obejmują tę samą materię, zawartych przez Państwa Członkowskie, a w szczególności przed Protokołem załączonym do Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. ⁽⁵⁾ oraz Konwencją Haską z dnia 15 listopada 1965 r. w stosunkach między Państwami Członkowskimi będącymi stronami tych konwencji. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu przez Państwa Członkowskie umów lub uzgodnień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że będą one zgodne z zawartymi w nim przepisami.

(13) Informacje przekazywane na mocy niniejszego rozporządzenia powinny korzystać z odpowiedniej ochrony. Problematyka ta wchodzi w zakres stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ⁽⁶⁾ oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/66/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych oraz ochrony prywatności w sektorze telekomunikacyjnym ⁽⁷⁾.

(14) Środki niezbędne do stosowania niniejszego rozporządzenia przyjmowane są zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ⁽⁸⁾.

(15) Środki te obejmują również sporządzenie oraz aktualizację podręcznika z wykorzystaniem właściwych nowoczesnych środków.

(16) Nie później niż w ciągu trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja dokona przeglądu jego stosowania i, o ile zaistnieje taka potrzeba, przedstawi propozycje koniecznych zmian.

(17) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, państwa te notyfikowały swój zamiar udziału w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(18) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, państwo to nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i dlatego nie podlega zobowiązaniom wynikającym z jego stosowania ani nie jest objęte jego stosowaniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ  I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł  1

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się w sprawach cywilnych lub handlowych w przypadku gdy dokument sądowy lub pozasądowy musi zostać przekazany z jednego Państwa Członkowskiego do drugiego w celu doręczenia.

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania, w przypadku gdy nie jest znany adres odbiorcy dokumentu.

Artykuł  2

Agencje przekazujące i przyjmujące

1. Każde Państwo Członkowskie wyznacza urzędników publicznych, organy lub inne osoby, zwane dalej "agencjami przekazującymi", właściwe do przekazywania dokumentów sądowych lub pozasądowych, które mają zostać doręczone w innym Państwie Członkowskim.

2. Każde Państwo Członkowskie wyznacza urzędników publicznych, organy lub inne osoby, zwane dalej "agencjami przyjmującymi", właściwe do przyjmowania dokumentów sądowych lub pozasądowych pochodzących z innego Państwa Członkowskiego.

3. Państwo Członkowskie może wyznaczyć jedną agencję przekazującą i jedną agencję przyjmującą lub jedną agencję spełniającą obie funkcje. Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jedną agencję. Wyznaczenie to jest skuteczne przez okres pięciu lat i może być co pięć lat odnawiane.

4. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji następujące informacje:

a) nazwy i adresy agencji przyjmujących określonych w ust. 2 i 3;

b) właściwość miejscową agencji;

c) środki odbioru dokumentów, którymi dysponują te agencje; oraz

d) języki, w których można wypełniać formularze, których wzór przedstawiony jest w Załączniku.

Państwa Członkowskie zgłaszają Komisji wszystkie późniejsze zmiany tych informacji.

Artykuł  3

Agencja centralna

Każde Państwo Członkowskie wyznacza agencję centralną, której zadaniem jest:

a) dostarczanie informacji agencjom przekazującym;

b) szukanie rozwiązań problemów, które mogą wystąpić podczas przekazywania dokumentów w celu ich doręczenia;

c) w wyjątkowych wypadkach kierowanie, na żądanie agencji przekazującej, wniosków o doręczenie właściwej agencji przyjmującej.

Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jedną agencję centralną.

ROZDZIAŁ  II

DOKUMENTY SĄDOWE

Sekcja  1

Przekazywanie i doręczanie dokumentów sądowych

Artykuł  4

Przekazywanie dokumentów

1. Dokumenty sądowe przekazywane są bezpośrednio i tak szybko jak to możliwe między agencjami wyznaczonymi zgodnie z art. 2.

2. Przekazywanie dokumentów, wniosków, potwierdzeń, potwierdzeń odbioru, poświadczeń i wszystkich innych akt między agencjami przekazującymi i agencjami przyjmującymi może odbywać się z zastosowaniem wszelkich właściwych środków, pod warunkiem że treść przyjmowanego dokumentu jest wierna i zgodna z treścią dokumentu, który został wysłany, a wszystkie umieszczone na nim wpisy są łatwe do odczytania.

3. Do dokumentu, który ma zostać przekazany, jest załączany wniosek sporządzony z wykorzystaniem formularza, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku. Formularz ten musi być wypełniony w języku urzędowym Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty, lub w przypadku gdy w tym Państwie Członkowskim jest więcej języków urzędowych, w języku urzędowym miejsca, gdzie ma nastąpić doręczenie lub w jakimkolwiek innym języku, który może zostać dopuszczony przez to Państwo Członkowskie. Każde Państwo Członkowskie podaje język lub języki urzędowe Unii Europejskiej, inne niż swój lub swoje, dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

4. Dokumenty i wszystkie inne akta podlegające przekazaniu są zwolnione z obowiązku legalizacji lub równoważnych formalności.

5. Jeżeli agencja przekazująca chce, aby został jej zwrócony jeden egzemplarz dokumentu z poświadczeniem określonym w art. 10, przekazuje dokument, który ma zostać doręczony w dwóch egzemplarzach.

Artykuł  5

Tłumaczenie dokumentów

1. Osoba składająca wniosek jest uprzedzana przez agencję przekazującą, której przekazuje dokument w celu przekazania go, że adresat może odmówić przyjęcia go, jeżeli nie będzie on sporządzony w jednym z języków przewidzianych w art. 8.

2. Osoba składająca wniosek ponosi wszelkie koszty tłumaczenia dokumentu, który ma zostać przekazany, nie naruszając ewentualnej późniejszej decyzji sądu lub właściwego organu w sprawie obciążenia kosztami.

Artykuł  6

Odbiór dokumentu przez agencję przyjmującą

1. Odbierając dokument, agencja przyjmująca przesyła agencji przekazującej tak szybko jak to możliwe i z wykorzystaniem najszybszych dostępnych środków, w każdym przypadku w ciągu siedmiu dni od odbioru, potwierdzenie odbioru, używając do tego formularza, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku.

2. W przypadku gdy wnioskowi o doręczenie nie można uczynić zadość na podstawie przekazanych informacji lub dokumentów, agencja przyjmująca kontaktuje się w celu uzyskania brakujących informacji lub dokumentów, za pomocą najszybszych środków, z agencją przekazującą.

3. W przypadku gdy wniosek o doręczenie wykracza wyraźnie poza zakres stosowania niniejszego rozporządzenia lub, gdy z powodu niespełnienia warunków formalnych doręczenie jest niemożliwe, wniosek i dokumenty są, po ich przyjęciu, zwracane agencji przekazującej wraz z zawiadomieniem o zwrocie na formularzu, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku.

4. Agencja przyjmująca, która odbiera dokument celem jego doręczenia, która nie jest jednak miejscowo właściwa dla doręczenia go, przekazuje dokument wraz z wnioskiem właściwej miejscowo agencji przyjmującej tego samego Państwa Członkowskiego, o ile wniosek spełnia warunki ustanowione w art. 4 ust. 3, i zawiadamia o tym agencję przekazującą, wykorzystując do tego formularz, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku. Właściwa miejscowo agencja przyjmująca zawiadamia agencję przekazującą o odebraniu dokumentu zgodnie z przepisem ust. 1.

Artykuł  7

Doręczanie dokumentów

1. Agencja przyjmująca doręcza lub zleca doręczenie dokumentu, bądź zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty, bądź w szczególny sposób, w jaki żąda tego agencja przekazująca, o ile forma ta jest zgodna z prawem tego Państwa Członkowskiego.

2. Wszystkie czynności niezbędne do doręczenia dokonywane są tak szybko jak to możliwe. W każdym przypadku, jeżeli w terminie miesiąca od odbioru nie można było doręczyć dokumentów, agencja przyjmująca powiadamia o tym agencję przekazującą z wykorzystaniem poświadczenia, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku, wypełnionego zgodnie z warunkami określonymi w art. 10 ust. 2. Termin obliczany jest zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty.

Artykuł  8

Odmowa odbioru dokumentu

1. Agencja przyjmująca poucza adresata, że może on odmówić odebrania doręczanego dokumentu, o ile jest on sporządzony w języku innym niż jeden z następujących języków:

a) język urzędowy Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty, lub, jeżeli w tym Państwie Członkowskim jest więcej języków urzędowych, język urzędowy, lub jeden z języków urzędowych miejsca, gdzie ma nastąpić doręczenie; lub

b) zrozumiały dla adresata język Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi dokument.

2. W przypadku gdy agencja przyjmująca została powiadomiona, że adresat odmówił odebrania dokumentu zgodnie z ust. 1, niezwłocznie powiadamia o tym agencję przekazującą z wykorzystaniem poświadczenia przewidzianego w art. 10 i zwraca jej wniosek oraz dokumenty, które należy przetłumaczyć.

Artykuł  9

Termin doręczenia

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 8 termin doręczenia dokumentu, dokonanego na podstawie art. 7, jest terminem doręczenia dokumentu zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, do którego dokumenty są przekazywane.

2. Jednakże w przypadku gdy dokument musi zostać doręczony w określonym czasie w ramach postępowania, które ma zostać wszczęte lub toczy się w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi dokument, terminem określonym dla osoby występującej z wnioskiem jest termin wyznaczony zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

3. Państwo Członkowskie może, z właściwych powodów, odstąpić od stosowania przepisów ust. 1 i 2 w przejściowym okresie pięciu lat.

Co pięć lat, z powodów wynikających ze swojego systemu prawnego, Państwo Członkowskie może przedłużyć okres przejściowy na kolejne pięć lat. Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o treści takiego odstąpienia i okolicznościach danego przypadku.

Artykuł  10

Poświadczenie i kopia doręczanego dokumentu

1. Jeżeli formalności dotyczące doręczenia dokumentu zostały spełnione, na formularzu, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku, sporządza się poświadczenie o ich ukończeniu i przesyła do agencji przekazującej. W przypadku zastosowania art. 4 ust. 5 do poświadczenia należy dołączyć kopię doręczonego dokumentu.

2. Poświadczenie sporządza się w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi dokument lub w innym języku, który może zostać dopuszczony przez to Państwo Członkowskie. Każde Państwo Członkowskie podaje język lub języki urzędowe Unii Europejskiej, inne niż swój lub swoje, dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

Artykuł  11

Koszty doręczenia

1. Doręczenie dokumentów sądowych pochodzących z innego Państwa Członkowskiego nie wiąże się z koniecznością uiszczenia lub zwrotu opłat lub kosztów za usługę wyświadczoną przez Państwo Członkowskie, do którego przekazywane są dokumenty.

2. Osoba składająca wniosek jest zobowiązana do zapłacenia lub zwrotu kosztów związanych:

a) z udziałem urzędnika publicznego lub osoby właściwej zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty;

b) ze szczególną formą doręczenia.

Sekcja  2

Inne środki doręczania dokumentów sądowych

Artykuł  12

Przekazanie drogą konsularną lub dyplomatyczną

Każde Państwo Członkowskie może, w wyjątkowych okolicznościach, skorzystać z drogi konsularnej lub dyplomatycznej do przekazania, w celu doręczenia, dokumentów sądowych agencjom innego Państwa Członkowskiego, wyznaczonym z zastosowaniem art. 2 lub 3.

Artykuł  13

Doręczanie dokumentów przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych

1. Każde Państwo Członkowskie może bezpośrednio i bez przymusu przesyłać dokumenty sądowe osobom zamieszkałym na obszarze innego Państwa Członkowskiego przez swoich przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych.

2. Każde Państwo Członkowskie może zawiadomić, zgodnie z art. 23 ust. 1, że nie wyraża zgody na korzystanie z takiej możliwości na jego terytorium, chyba że dokument ma zostać doręczony obywatelowi Państwa Członkowskiego, z którego pochodzą dokumenty.

Artykuł  14

Doręczanie pocztą

1. Każde Państwo Członkowskie może doręczać dokumenty sądowe osobom zamieszkałym w innym Państwie Członkowskim bezpośrednio pocztą.

2. Każde Państwo Członkowskie może określić, zgodnie z art. 23 ust. 1, warunki uznania przez nie doręczenia dokumentów sądowych pocztą.

Artykuł  15

Bezpośrednie doręczenie

1. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody dla możliwości każdej osoby zainteresowanej postępowaniem sądowym do dokonania doręczania dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, urzędników lub inne właściwe osoby Państwa Członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty.

2. Każde Państwo Członkowskie może zawiadomić, zgodnie z art. 23 ust. 1, że nie wyraża zgody na doręczanie dokumentów sądowych na jego terytorium w zastosowaniu ust. 1.

ROZDZIAŁ  III

DOKUMENTY POZASĄDOWE

Artykuł  16

Przekazywanie

Dokumenty pozasądowe mogą być przekazywane w celu doręczenia w innym Państwie Członkowskim zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ  IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł  17

Przepisy wykonawcze

Środki konieczne do stosowania niniejszego rozporządzenia odnoszące się do spraw określonych poniżej uchwalane są zgodnie z procedurą konsultacyjną określoną w art. 18 ust. 2:

a) sporządzanie i coroczna aktualizacja podręcznika zawierającego informacje przekazane przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 2 ust. 4;

b) sporządzanie, w językach urzędowych Unii Europejskiej, wykazu dokumentów, które mogą być doręczane na podstawie niniejszego rozporządzenia;

c) aktualizacja lub wprowadzanie zmian o charakterze technicznym w formularzu, którego wzór przedstawiony jest w Załączniku.

Artykuł  18

Komitet

1. Komisja wspierana jest przez komitet.

2. W przypadku dokonania odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się przepisy art. 3 i art. 7 decyzji 1999/468/WE.

3. Komitet przyjmuje własny regulamin.

Artykuł  19

Pozwany, który nie stawił się przed sądem

1. W przypadku gdy pozew lub równoważny dokument został przekazany do innego Państwa Członkowskiego w celu doręczenia zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, a pozwany nie stawił się, orzeczenie nie może zapaść do czasu ustalenia:

a) że dokument został doręczony w sposób określony w przepisach wewnętrznych Państwa Członkowskiego, do którego przekazane zostały dokumenty, dla doręczania dokumentów z powództwa krajowego adresowanych do osób znajdujących się na jego terytorium; lub

b) że dokument rzeczywiście został doręczony pozwanemu lub do jego miejsca zamieszkania w inny sposób przewidziany w niniejszym rozporządzeniu;

i, w każdym z wymienionych wypadków, że został doręczony lub dostarczony w czasie pozwalającym pozwanemu na przygotowanie się do obrony.

2. Każde Państwo Członkowskie może zawiadomić, zgodnie z art. 23 ust. 1, że bez względu na przepisy ust. 1 sędzia może wydać orzeczenie, awet jeżeli nie otrzymano poświadczenia potwierdzającego doręczenie lub dostarczenie, jeśli spełnione są wszystkie wymienione niżej warunki:

a) dokument został przekazany z wykorzystaniem jednego ze sposobów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b) upłynął wyznaczany w każdym szczególnym przypadku przez sędziego i nie krótszy od sześciu miesięcy termin, który biegnie od dnia wysłania dokumentu;

c) nie uzyskano jakiegokolwiek poświadczenia, pomimo wszelkich uzasadnionych działań podjętych przed właściwymi władzami lub agencjami Państwa Członkowskiego, do którego przekazano dokument.

3. Bez względu na przepisy ust. 1 i 2 sędzia może zarządzić, w przypadkach nie cierpiących zwłoki, podjęcie wszelkich środków tymczasowych lub ochronnych.

4. W przypadku gdy, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pozew lub równoważny dokument musiał zostać przekazany do innego Państwa Członkowskiego w celu doręczenia i wydano orzeczenie przeciw pozwanemu, który nie stawił się przed sądem, sędzia może zwolnić pozwanego od skutku upływu terminu do odwołania di® od orzeczenia, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) pozwany, nie ze swojej winy, nie zapoznał się z tym dokumentem w czasie pozwalającym mu na przygotowanie się do obrony lub nie zapoznał się z orzeczeniem w czasie umożliwiającym mu złożenie odwołania; oraz

b) pozwany ujawnił zarzuty dotyczące na pierwszy rzut oka meritum sprawy.

Wniosek o zwolnienie może być złożony jedynie w rozsądnym terminie po podjęciu przez pozwanego wiadomości o orzeczeniu.

Każde Państwo Członkowskie może określić, zgodnie z art. 23 ust. 1, że wniosek ten nie będzie przyjęty do rozpoznania, jeżeli został złożony po upływie terminu określonego w zawiadomieniu. Jednakże termin ten nie może być w żadnym razie krótszy od jednego roku, licząc od dnia wydania orzeczenia.

5. Ustęp 4 nie ma zastosowania do orzeczeń dotyczących statusu lub zdolności osób.

Artykuł  20

Stosunek do umów lub uzgodnień, których stronami są Państwa Członkowskie

1. Niniejsze rozporządzenie w kwestiach objętych zakresem jego stosowania zachowuje pierwszeństwo przed postanowieniami dwustronnych lub wielostronnych umów lub uzgodnień zawartych przez Państwa Członkowskie, a w szczególności przed art. IV Protokołu do Konwencji brukselskiej z 1968 r. i Konwencją haską z dnia 15 listopada 1965 r.

2. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu indywidualnie przez Państwa Członkowskie umów lub uzgodnień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że będą one zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji:

a) jedną kopię umów lub uzgodnień, określonych w ust. 2, zawartych między Państwami Członkowskimi i projekty umów lub uzgodnień, które zamierzają przyjąć;

oraz

b) wszystkie wypowiedzenia lub zmiany tych umów lub uzgodnień.

Artykuł  21

Pomoc prawna

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na stosowanie w stosunkach między Państwami Członkowskimi będącymi stronami tych konwencji art. 23 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 17 lipca 1905 r., art. 24 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 1 marca 1954 r. ani art. 13 Konwencji o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych z dnia 25 października 1980 r.

Artykuł  22

Ochrona przekazywanych informacji

1. Informacje, a w szczególności dane osobowe, przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą być wykorzystywane przez agencje przyjmujące tylko do celów, w jakich zostały przekazane.

2. Zgodnie ze swoim prawem krajowym agencje przyjmujące zapewniają poufność tych informacji.

3. Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają przepisów krajowych pozwalających na informowanie osób, których dotyczą dane o wykorzystaniu informacji przekazanych z zastosowaniem niniejszego rozporządzenia.

4. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania dyrektyw 95/46/WE i 97/66/WE.

Artykuł  23

Przekazywanie informacji i publikacja

1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje określone w art. 2, 3, 4, 9, 10, 13, 14, 15, art. 17 lit. a) i art. 19.

2. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich informacje określone w ust. 1.

Artykuł  24

Przegląd

Do dnia 1 czerwca 2004 r. i następnie raz na pięć lat Komisja przedstawiać będzie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności zwracając uwagę na skuteczność działania agencji wyznaczonych z zastosowaniem art. 2 oraz stosowania w praktyce art. 3 ust. lit. c) i art. 9. O ile zaistnieje taka potrzeba, do sprawozdania dołączane będą propozycje, których celem jest dostosowanie niniejszego rozporządzenia do zmian systemu notyfikowania.

Artykuł  25

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 maja 2001 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

Sporządzono w Brukseli, dnia 29 maja 2000 r.

	W imieniu Rady
	A. COSTA
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 247 z 31.8.1999, str. 11.

⁽²⁾ Opinia wydana dnia 17 listopada 1999 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

⁽³⁾ Dz.U. C 368 z 20.12.1999, str. 47.

⁽⁴⁾ Dz.U. C 261 z 27.8.1997, str. 1. W tym samym dniu, w którym została przedstawiona Konwencja, Rada przyjęła informację na temat sprawozdania wyjaśniającego w sprawie Konwencji, która jest zamieszczona na stronie 26 wspomnianego Dziennika Urzędowego.

⁽⁵⁾ Konwencja brukselska z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 299 z 13.12.1972, str. 32; wersja ujednolicona, Dz.U. C 27 z 26.1.1998, str. 1).

⁽⁶⁾ Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 24 z 30.1.1998, str. 1.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK 

WNIOSEK O DORĘCZENIE DOKUMENTÓW

grafika