Decyzja 2021/355 dotycząca krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
Dz.U.UE.L.2021.68.221
Akt obowiązującyDECYZJA KOMISJI (UE) 2021/355
z dnia 25 lutego 2021 r.
dotycząca krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE L z dnia 26 lutego 2021 r.)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE 1 , w szczególności jej art. 11,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) od 2013 r. przydział uprawnień do emisji prowadzącym instalację odbywa się poprzez sprzedaż na aukcji. Kwalifikujący się prowadzący instalację będą w dalszym ciągu otrzymywać bezpłatne uprawnienia w okresie rozliczeniowym 2021-2030. Liczba uprawnień otrzymywanych przez każdego prowadzącego instalację jest określana na podstawie ogólnounijnych zharmonizowanych zasad ustanowionych w dyrektywie 2003/87/WE i rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/331 2 .
(2) Państwa członkowskie były zobowiązane przedłożyć Komisji do dnia 30 września 2019 r. krajowe środki wykonawcze zawierające wykaz instalacji objętych dyrektywą 2003/87/WE na ich terytorium oraz informacje na temat działalności produkcyjnej, transferów ciepła i gazów, wytwarzania energii elektrycznej oraz emisji na poziomie pod- instalacji w ciągu pięciu lat okresu odniesienia (2014-2018) zgodnie z załącznikiem IV do rozporządzenia delegowanym(UE) 2019/331.
(3) Aby zapewnić jakość i porównywalność danych, państwa członkowskie przedłożyły swoje krajowe środki wykonawcze przy użyciu udostępnionego przez Komisję zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331 elektronicznego formularza, w którym uwzględniono odpowiednie dane dla każdej instalacji. Państwa członkowskie przedłożyły również sprawozdanie dotyczące metodyki przedstawiające proces gromadzenia danych prowadzony przez ich organy.
(4) Z uwagi na szeroki zakres przedłożonych informacji i danych, pierwszym krokiem Komisji było sprawdzenie kompletności krajowych środków wykonawczych. W przypadku gdy Komisja zauważyła, że przedłożone dane były niekompletne, zwracała się do zainteresowanych państw członkowskich o dodatkowe informacje. W odpowiedzi na te wnioski właściwe organy przedkładały odpowiednie dodatkowe informacje, aby uzupełnić przedłożone krajowe środki wykonawcze.
(5) Następnie Komisja oceniała krajowe środki wykonawcze na podstawie kryteriów zawartych w dyrektywie 2003/87/WE i w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/331, biorąc pod uwagę wytyczne Komisji dla państw członkowskich opublikowane w okresie od stycznia do kwietnia 2020 r. Powyższe kontrole spójności stanowiły drugi etap oceny krajowych środków wykonawczych.
(6) Kontrole spójności krajowych środków wykonawczych przeprowadzono oddzielnie dla każdego państwa członkowskiego i każdej instalacji oraz w porównaniu z innymi instalacjami w tym samym sektorze. W ramach tej kompleksowej oceny Komisja przeanalizowała spójność samych danych oraz ich spójność z ogólnounijnymi zasadami dotyczącymi zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień w fazie 4, określonymi w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/331. Aby zastosować prawidłowy wskaźnik emisyjności, Komisja zbadała, czy instalacje kwalifikują się do bezpłatnego przydziału, a także przenalizowała podział instalacji na podinstalacje i ich granice. Biorąc pod uwagę, że dane te są wykorzystywane do obliczania zmienionych wartości wskaźników emisyjności, Komisja zwróciła szczególną uwagę na przypisanie emisji do każdej podinstalacji. Ponadto Komisja szczegółowo przeanalizowała dane dotyczące obliczania historycznego poziomu działalności instalacji w okresie odniesienia, ze względu na znaczący wpływ tych danych na przydziały. Komisja zbadała również, czy uwzględnienie instalacji w wykazach krajowych środków wykonawczych było zgodne z przepisami załącznika I do dyrektywy 2003/87/WE.
(7) Przeprowadzono dalsze szczegółowe analizy danych dotyczących poszczególnych instalacji, które to dane miały wpływ na obliczanie zmienionych wartości wskaźników emisyjności, oraz danych w podziale na państwa członkowskie. Oceny szczegółowe opierały się na analizie oceny ryzyka, w której uwzględniono szereg kryteriów, w tym intensywność emisji dla każdej podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności dla produktów.
(8) Na podstawie wyników tych kontroli Komisja przeprowadziła szczegółową ocenę instalacji, w przypadku których stwierdzono potencjalne nieprawidłowości w stosowaniu zasad zharmonizowanego przydziału uprawnień. W odniesieniu do tych instalacji zwrócono się o dodatkowe wyjaśnienia do właściwych organów zainteresowanych państw członkowskich.
(9) W świetle wyników oceny zgodności Komisja uznała, że krajowe środki wykonawcze zgłoszone przez Belgię, Bułgarię, Czechy, Danię, Niemcy, Estonię, Irlandię, Grecję, Hiszpanię, Francję, Chorwację, Włochy, Cypr, Łotwę, Litwę, Luksemburg, Maltę, Węgry, Niderlandy, Austrię, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowenię, Słowację, Finlandię i Szwecję są zgodne z dyrektywą 2003/87/WE i rozporządzeniem delegowanym (UE) 2019/331, z wyjątkiem przypadków wymienionych poniżej. Instalacje włączone do krajowych środków wykonawczych przez powyższe państwa członkowskie uznano za kwalifikujące się do przydziału bezpłatnych uprawnień i nie stwierdzono niespójności w odniesieniu do ogólnounijnych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji, z wyjątkiem przypadków opisanych poniżej.
(10) W świetle wyników oceny niektóre aspekty krajowych środków wykonawczych przedłożonych przez Finlandię i Szwecję są jednak niezgodne z kryteriami zawartymi w dyrektywie 2003/87/WE i w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2019/331.
(11) Finlandia i Szwecja zaproponowały włączenie 51 instalacji wykorzystujących wyłącznie biomasę. Niektóre z tych instalacji w latach 2004-2007 były objęte jednostronnym włączeniem, zatwierdzonym przez Komisję zgodnie z art. 24 dyrektywy 2003/87/WE. Niemniej jednak instalacje wykorzystujące wyłącznie biomasę zostały następnie wyłączone z EU ETS zgodnie z nowym przepisem w pkt 1 załącznika I do dyrektywy 2003/87/WE. Przepis ten został wprowadzony do dyrektywy w sprawie ETS dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE 3 i od momentu wejścia w życie w dniu 1 stycznia 2013 r. określa on nowy zakres ETS, w tym w odniesieniu do wcześniejszych włączeń. W związku z tym włączenie instalacji, które wykorzystują wyłącznie biomasę, należy odrzucić dla wszystkich lat okresu odniesienia, m.in. w przypadku, gdy zostały one uwzględnione w wykazie określonym w art. 11 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE.
(12) Szwecja zaproponowała włączenie jednej instalacji, której emisje pochodzą z pieca do wypalania wapna, w którym kalcynowany jest szlam wapienny - pozostałość z odzysku chemikaliów warzelnych w celulozowniach siarczanowych. Proces odzysku wapna ze szlamu wapiennego wchodzi w zakres definicji granic systemowych w odniesieniu do krótko-/długowłóknistej masy celulozowej siarczanowej. W związku z tym przedmiotowa instalacja, której dotyczy postępowanie, stosuje produkt pośredni objęty wskaźnikiem emisyjności dla produktu. Jako że emisji nie należy liczyć podwójnie, jak przypomniano w art. 16 ust. 7 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331, dane dotyczące przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do tej instalacji należy odrzucić.
(13) Szwecja zaproponowała, aby trzy instalacje stosowały inne podinstalacje objęte wskaźnikiem emisyjności niż podinstalacje, które stosowały w ramach etapu 3 krajowych środków wykonawczych do produkcji granulatu rudy żelaza. Szwecja zaproponowała, aby do produkcji granulatu rudy żelaza zastosowano podinstalację objętą wskaźnikiem emisyjności opartym na rudzie spiekanej, podczas gdy w fazie 3 zastosowano wskaźniki emisyjności oparte na cieple. Wskaźnik emisyjności dla rudy spiekanej zdefiniowano jednak w załączniku I do rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/331, a definicja produktów, a także definicja procesów i emisji objętych tym wskaźnikiem emisyjności dla produktów, są dostosowane do produkcji rudy spiekanej i nie obejmują granulatu rudy żelaza. Ponadto w art. 10a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE wprowadzono wymóg aktualizacji wartości wskaźników emisyjności na etapie 4 i nie przewidziano żadnej korekty interpretacji definicji wskaźników emisyjności. Należy zatem odrzucić dane dotyczące produkcji granulatu rudy żelaza, które przedłożono w oparciu o podinstalację produkującą rudę spiekaną,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
| W imieniu Komisji | |
| Frans TIMMERMANS | |
| Wiceprzewodniczący wykonawczy |