Decyzja 2014/746/UE ustalająca, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015-2019
Dz.U.UE.L.2014.308.114
Akt utracił mocDECYZJA KOMISJI
z dnia 27 października 2014 r.
ustalająca, zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji na lata 2015-2019
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2014/746/UE)
(Dz.U.UE L z dnia 29 października 2014 r.)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE 1 , w szczególności jej art. 10a ust. 13,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że podstawą rozdzielania uprawnień do emisji gazów cieplarnianych prowadzącym instalacje jest sprzedaż aukcyjna w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji ("EU ETS"), począwszy od roku 2013. W latach 2013-2020 kwalifikujący się prowadzący instalacje będą jednak nadal otrzymywać bezpłatne uprawnienia, zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie 2003/87/WE i decyzji Komisji 2011/278/UE 2 .
(2) Brak ambitnego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmiany klimatu, mającego na celu ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 2 °C mógłby zniweczyć korzyści płynące z działań prowadzonych przez Unię. Brak wiążących działań na szczeblu międzynarodowym mógłby doprowadzić do zwiększenia emisji gazów cieplarnianych w państwach trzecich, w których przemysł nie podlega porównywalnym ograniczeniom w zakresie emisji dwutlenku węgla (tj. do "ucieczki emisji"). W odniesieniu do ryzyka ucieczki emisji dyrektywa 2003/87/WE stanowi, że z zastrzeżeniem wyniku międzynarodowych negocjacji Komisja sporządza wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji ("wykaz sektorów i podsektorów"). Te sektory i podsektory powinny otrzymać bezpłatne uprawnienia w wysokości 100 % liczby określonej na podstawie dyrektywy 2003/87/WE i decyzji 2011/278/UE, z zastrzeżeniem międzysektorowego współczynnika korygującego, o którym mowa w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, określonego w załączniku II do decyzji Komisji 2013/448/UE 3 .
(3) W związku z powyższym Komisja przeanalizowała stopień, w jakim państwa trzecie o decydującym udziale w produkcji światowej w sektorach i podsektorach zawartych w wykazie zobowiązują się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych w tych sektorach, a także czy te zobowiązania są porównywalne do zobowiązań Unii i czy są wykonywane w tym samym czasie. Analizie poddano również zakres, w jakim wydajność instalacji znajdujących się w tych krajach jest porównywalna do instalacji zlokalizowanych w Unii. Komisja doszła do wniosku, że nie można ustalić wystarczającej porównywalności zobowiązań do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, dlatego porównywalność efektywności w zakresie niskoemisyjności nie jest istotna.
(4) Pierwszy wykaz sektorów i podsektorów uważanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji został sporządzony na lata 2013 i 2014 na mocy decyzji Komisji 2010/2/UE 4 w 2009 r.
(5) Ocena powinna opierać się na szeregu kryteriów ilościowych i jakościowych i uwzględniać dane z trzech ostatnich lat. W związku z tym Komisja wykorzystała dane z lat 2009, 2010 i 2011, ponieważ dane z 2012 r. były dostępne jedynie w odniesieniu do niektórych parametrów.
(6) W celu sporządzenia wykazu sektorów i podsektorów Komisja oceniła ryzyko ucieczki emisji sektorów i podsektorów na poziomie NACE-4 statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej w Unii zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 5 . NACE-4 jest poziomem zapewniającym optymalną dostępność danych precyzyjnie określających sektory. Sektor jest oznaczony na czterocyfrowym poziomie klasyfikacji NACE, a podsektor jest oznaczony na sześciocyfrowym poziomie CPA lub ośmiocyfrowym poziomie Prodcom, tj. wg klasyfikacji towarów stosowanych w odniesieniu do statystyk dotyczących produkcji przemysłowej w Unii, wynikającej bezpośrednio z klasyfikacji NACE.
(7) Sektory zostały najpierw poddane ocenie w oparciu o kryteria ilościowe określone w art. 10a ust. 15 i 16 dyrektywy 2003/87/WE. Aby zastosować te kryteria ilościowe, Komisja musiała określić kwotę dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich związanych z wprowadzeniem w życie dyrektywy 2003/87/WE.
(8) Dodatkowe koszty bezpośrednie związane z ilością uprawnień, jakie sektor musiałby zakupić, gdyby nie był uważany za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji, zostały obliczone na podstawie danych dotyczących bezpośrednich emisji CO2 na poziomie sektorowym. Dane w dzienniku transakcji Unii Europejskiej (zwanym dalej "EUTL") uznaje się za najbardziej dokładne i przejrzyste źródło danych o emisji CO2 na poziomie instalacji i dlatego wykorzystuje się je do obliczenia kosztów bezpośrednich dla sektorów. Dla sektorów i gazów cieplarnianych objętych systemem EU ETS od dnia 1 stycznia 2013 r. dane o emisjach nie są dostępne w EUTL. W związku z tym w takich przypadkach Komisja wykorzystała dane dotyczące bezpośredniej emisji CO2 dostarczone przez państwa członkowskie w ramach krajowych środków wykonawczych na podstawie decyzji 2011/278/UE.
(9) W celu określenia dodatkowych kosztów pośrednich Komisja zebrała dane na temat zużycia energii elektrycznej na poziomie sektorowym w państwach członkowskich, zapewniając, by nie doszło do podwójnego liczenia zużycia energii elektrycznej podczas stosowania różnych kodów NACE. W celu określenia emisji związanych z produkcją energii elektrycznej zużywanej przez różne sektory w wykazie sektorów i podsektorów w decyzji 2010/2/UE Komisja wykorzystała współczynnik średnich emisji uzyskany z ogólnego koszyka paliw do produkcji energii elektrycznej, ponieważ uznano, że jest on oparty na najbardziej wiarygodnych danych. Taki sam współczynnik średnich emisji wykorzystano do ocen leżących u podstaw niniejszej decyzji.
(10) Ponadto w celu określenia dodatkowych kosztów bezpośrednich i pośrednich Komisja musiała oszacować średnią cenę emisji dwutlenku węgla. W celu sporządzenia pierwszego wykazu sektorów i podsektorów oceny uwzględniały zakładany koszt emisji dwutlenku węgla wynoszący 30 EUR za tonę ekwiwalentu CO2. W okresie stosowania decyzji 2010/2/UE wystąpiła znaczna różnica między zakładaną ceną emisji dwutlenku węgla wykorzystaną do oceny a faktyczną ceną, która była znacznie niższa. W swoim komunikacie zatytułowanym "Ramy polityczne na okres 2020-2030 dotyczące klimatu i energii" 6 Komisja zaproponowała jednak cel bezwarunkowego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o 40 % do 2030 r., w porównaniu z 1990 r., a także odpowiedni cel w zakresie odnawialnych źródeł energii. Komisja zaproponowała również ustanowienie rynkowej rezerwy stabilizacyjnej w EU ETS. W tych okolicznościach należy się spodziewać, że ceny emisji będą w przyszłości kształtowały się bardziej pod kątem średnio- i długoterminowego ograniczenia emisji. Uznaje się zatem za uzasadnione dalsze stosowanie zakładanej ceny emisji, tj. 30 EUR za tonę ekwiwalentu CO2 do ocen leżących u podstaw niniejszej decyzji.
(11) Dodatkowe koszty bezpośrednie i pośrednie oblicza się jako udział w wartości dodanej brutto. W odniesieniu do oszacowania wartości dodanej brutto na poziomie sektorowym wykorzystano dane pochodzące ze statystyki strukturalnej dotyczącej przedsiębiorstw Eurostatu.
(12) Ponadto Komisja przeprowadziła ocenę intensywności handlu dla każdego sektora i podsektora na podstawie danych uzyskanych z bazy danych Eurostatu Comext.
(13) W sumie Komisja oceniła 245 sektorów przemysłowych i 24 podsektorów klasyfikowanych w NACE jako "górnictwo i wydobywanie" oraz "przetwórstwo przemysłowe". Sektory i podsektory wymienione w pkt 1 załącznika do niniejszej decyzji spełniają kryteria określone w art. 10a ust. 15 i 16 dyrektywy 2003/87/WE i powinny zostać uznane za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji.
(14) Oceny na podstawie kryteriów jakościowych określonych w art. 10a ust. 17 dyrektywy 2003/87/WE zostały przeprowadzone w odniesieniu do sektorów, których nie uznano za narażone na ryzyko ucieczki emisji w oparciu o kryteria ilościowe określone w art. 10a ust. 15 i 16. Ocenę jakościową przeprowadzono w sektorach, które spełniały kryteria jakościowe w kontekście opracowania poprzedniego wykazu, w sektorach uważanych za przypadki graniczne, a także na prośbę przedstawicieli przemysłu.
(15) W przypadku sektorów "wykańczanie materiałów włókienniczych" (kod NACE 1330), "produkcja cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalanej gliny" (kod NACE 2332), "produkcja wyrobów gipsowych budowlanych" (kod NACE 2362), "odlewnictwo żeliwa" (kod NACE 2451) oraz "odlewnictwo metali lekkich" (2453) zaktualizowano oceny jakościowe przeprowadzone w kontekście opracowania poprzedniego wykazu sektorów i podsektorów obowiązujące na 2013 i 2014 r. Stwierdzono, że nadal istnieją okoliczności uzasadniające uwzględnienie tych sektorów w wykazie sektorów i podsektorów. W związku z tym sektory te należy uznać za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji również w odniesieniu do lat 2015-2019.
(16) Ocenę jakościową przeprowadzono w sektorze "produkcja słodu" (kod NACE 1106), ponieważ sektor ten stanowił przypadek graniczny w odniesieniu do art. 10a ust. 16 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE. Biorąc pod uwagę wzrost kosztów wynikający z wdrożenia dyrektywy 2003/87/WE, ocena wykazała wysoki poziom intensywności handlu oraz znaczny spadek rentowności tego sektora w UE. Niska marża zysku ogranicza zdolność instalacji do inwestycji i ograniczania emisji. Biorąc pod uwagę połączony wpływ tych czynników, sektor należy uznać za narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji.
(17) Sektory wymienione w pkt 2 załącznika należy uznać za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji w oparciu o kryteria jakościowe.
(18) Ponieważ wykaz sektorów i podsektorów, które uznaje się za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji ma zostać zawarty w załączniku i obowiązywać przez okres od 2015 do 2019 r., niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r.
(19) Dla celów pewności prawa i przejrzystości decyzja 2010/2/UE powinna zostać uchylona ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.
(20) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: