Decyzja 2018/1313 w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2018.248.27

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 października 2018 r.

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1313

z dnia 18 kwietnia 2018 r.

w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja

PARLAMENT EUROPEJSKI,

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1314

z dnia 18 kwietnia 2018 r.

zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze

PARLAMENT EUROPEJSKI,

Priorytety polityczne

podkreśla, że w wyniku inicjatywy "Budżet zorientowany na wyniki" należy prezentować budżet zgodnie z unijnymi celami politycznymi WRF; przypomina, także w świetle WRF na okres po 2020 r., że budżet Unii powinien przynosić rzeczywistą europejską wartość dodaną, skupiać się na wspólnych celach Unii wspierających zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny całej Unii, którego nie są w stanie osiągnąć poszczególne państwa członkowskie we własnym zakresie, i dlatego nie należy go postrzegać wyłącznie z perspektywy bilansu netto ani korzyści dla pojedynczych państw członkowskich;

16.

zwraca się do Komisji o przyspieszenie prac nad sprawozdaniem finansowym Unii, aby pochodzące od państw członkowskich wiarygodne informacje o wydatkach objętych zarządzaniem dzielonym były prezentowane bardziej terminowo, oraz o przedstawianie obrazu zarządzania wydatkami Unii wcześniej, wraz ze sprawozdaniem finansowym, by decyzję w sprawie absolutorium przyjmowano w roku n+1 przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiej jakości danych i należytego zarządzania finansowego;

Poświadczenie wiarygodności przez Trybunał

18.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywną tendencję, jeśli chodzi o najbardziej prawdopodobny poziom błędu stwierdzony przez Trybunał w porównaniu do ostatnich lat, jako że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w odniesieniu do płatności w 2016 r. wynosi 3,1 %; przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2015 został oszacowany na 3,8 %, w roku budżetowym 2014 na 4,4 %, w roku budżetowym 2013 na 4,7 %, w roku budżetowym 2012 na 4,8 %, w roku budżetowym 2011 na 3,9 %, w roku budżetowym 2010 na 3,7 %, w roku budżetowym 2009 na 3,3 %, w roku budżetowym 2008 na 5,2 % a w roku budżetowym 2007 na 6,9 %; jako że poziom błędu szacowany przez Trybunał nie jest ostateczny, uważa, że w ocenie efektywności finansowania Unii należy uwzględniać poziom błędu rezydualnego określony przez Komisję;

19.

podkreśla, że z uwagi na konieczność zastosowania odmiennej metodologii do jego obliczenia szacowany poziom błędu w polityce spójności nie obejmuje wypłat w kwocie 2,5 mld EUR dokonanych na rzecz instrumentów finansowych w 2016 r., które zdaniem Trybunału zostały dokonane poza okresem kwalifikowalności określonym w art. 56 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 7 ; zwraca uwagę, że gdyby Trybunał uwzględnił tę nieprawidłowość, to najbardziej prawdopodobny poziom błędu byłby znacznie wyższy; ubolewa z powodu jednostronnej decyzję Komisji o zatwierdzeniu wydatków do dnia 31 marca 2017 r.; zauważa, że Komisja powinna przygotować niezbędny wniosek ustawodawczy, by wyeliminować tę nieprawidłowość;

27.

zauważa, że według ustaleń Trybunału na poziom błędu w poszczególnych obszarach wydatkowania miały główny wpływ różne wzorce ryzyka systemów zwrotu kosztów i systemów uprawnień; kiedy Unia zwraca kwalifikowalne koszty kwalifikowalnych działań na podstawie składanych przez beneficjentów deklaracji kosztów, poziom błędu wynosi 4,8 % (5,2 % w 2015 r.), natomiast płatności dokonywane po spełnieniu pewnych warunków, a nie na zasadzie zwrotu kosztów, są obarczone błędem na poziomie 1,3 % (1,9 % w 2015 r.);

Roczne sprawozdanie z zarządzania i wyników 8 : osiągnięcia w zakresie zarządzania

40.

w szczególności zwraca uwagę, że w odniesieniu do ponad trzech czwartych wydatków z 2016 r. dyrekcje generalne Komisji opierają szacunki kwoty obarczonej ryzykiem na danych dostarczanych przez organy krajowe, choć z rocznych sprawozdań z działalności odnośnych dyrekcji generalnych Komisji (zwłaszcza DG AGRI i DG REGIO) wynika niestety, że sprawozdania państw członkowskich z kontroli odzwierciedlają co prawda błędy wykryte przez dane państwo członkowskie, jednak wiarygodność niektórych systemów zarządzania i kontroli pozostaje wyzwaniem; podkreśla znaczenie wiarygodności danych z państw członkowskich;

42.

zwraca uwagę, że w "Omówieniu i analizie sprawozdania finansowego" Komisja informuje o łącznych wprowadzonych korektach finansowych i odzyskanych środkach na poziomie 3,4 mld EUR (3,9 w 2015 r.), przy czym około 0,6 mld EUR (1,2 mld EUR w 2015 r.) korekt i odzyskania środków dokonano u źródła (przed zaakceptowaniem wydatków przez Komisję), a z pozostałych 2,8 mld EUR około 0,6 mld EUR stanowi wycofanie płatności przez państwa członkowskie po zaakceptowaniu wydatków przez zastąpienie kwot niekwalifikowalnych nowymi projektami w dziedzinie spójności;

46.

zwraca się do Komisji o realizację zalecenia nr 2 zawartego w sprawozdaniu specjalnym Trybunału nr 27/2016 oraz o dołączanie do sprawozdań finansowych rocznego sprawozdania z zarządzania i kontroli wewnętrznej, obejmującego w szczególności:

47.

popiera zastrzeżenia wyrażone w rocznych sprawozdaniach z działalności przez dyrektorów generalnych DG REGIO, EMPL, MARE, HOME, DEVCO i AGRI; jest zdania, że zastrzeżenia te świadczą, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie mogą dawać niezbędne gwarancje legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki, jeżeli z powodzeniem wdrożone zostaną niezbędne procedury korekty;

Zarządzanie budżetem i finansami

48.

zwraca uwagę, że opóźnienia we wdrażaniu programów w pierwszych trzech latach obowiązywania obecnych WRF z powodu późnego przyjęcia WRF na lata 2014-2020 oraz wprowadzenia istotnych nowości na okres 2014-2020, które przyniosły trudności administracyjne mimo starań służących uproszczeniu, doprowadziły do przeniesienia środków na zobowiązania z 2014 r., głównie na lata 2015 i 2016, oraz do niskiego poziomu płatności w 2016 r. (i wykonania 7 % budżetu Unii w obecnych WRF w okresie 2014-2016); zaznacza jednak, że rok 2017 był pierwszym rokiem, w którym wzrosło tempo realizacji programów objętych europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi (fundusze ESI); oczekuje, że tendencja ta utrzyma się w latach 2018-2019; uważa, że należy przewidzieć wystarczające środki na płatności i zobowiązania, aby realizacja tych programów przebiegała bez zakłóceń;

53.

przypomina, że Unia w coraz większym stopniu wykorzystuje instrumenty finansowe, i ubolewa, że utworzenie Europejskiego Funduszu Inwestycji Strategicznych (EFIS) oznacza powstanie nowych mechanizmów zarządzania, wciąż w niezadowalającym stopniu kontrolowanych publicznie, co wymaga uważniejszego nadzoru ze strony Parlamentu; podkreśla, że wszelkie wnioski ustawodawcze powinny w znacznym stopniu poprawiać zasięg geograficzny EFIS; przypomina, że EFIS powinien pozostać dodatkowym narzędziem pobudzania inwestycji, ponieważ polityką inwestycyjną Unii powinna pozostać polityka spójności; odnotowuje jednak skuteczne wdrażanie oraz wysokie kwoty kapitału prywatnego przyciągnięte przez fundusz, a także dalszą poprawę przejrzystości dzięki ustaleniom z negocjacji w sprawie wydłużenia czasu trwania EFIS, zwanego odtąd EFIS 2.0; apeluje do Trybunału o zaostrzenie nadzoru nad planowaniem i wydatkowaniem funduszy ESI;

55.

podkreśla, że zgodnie z zasadami polityki spójności fundusze Unii stanowią znaczną część wydatków niektórych państw członkowskich, a w szczególności zaznacza, że w dziewięciu państwach członkowskich (Litwa, Bułgaria, Łotwa, Rumunia, Węgry, Polska, Chorwacja, Estonia, Słowacja) zobowiązania pozostające do spłaty z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych odpowiadają wsparciu finansowemu w wysokości ponad 15 % wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych; zwraca się do Komisji o przygotowanie także pozytywnej kampanii reklamowej bardziej szczegółowo informującej obywateli tych państw o bezpośrednich korzyściach płynących z członkostwa;

56.

obawia się, że państwa członkowskie, w których europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne stanowią znaczną część wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych, mogą mieć trudności ze wskazaniem projektów wystarczająco wysokiej jakości, na które można by przeznaczyć dostępne środki unijne lub które można by objąć współfinansowaniem; zwraca się do Komisji i Trybunału o zwrócenie większej uwagi na aspekt zrównoważenia proponowanych projektów inwestycyjnych oraz o krytyczną ocenę ich adekwatności;

57.

wyraża zaniepokojenie powodami, dla których trzy lata po rozpoczęciu okresu 2014-2020 państwa członkowskie wyznaczyły zaledwie 77 % organów odpowiedzialnych za realizację programów w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; wyraża jednak zadowolenie, że obecnie odsetek ten wynosi 99 %; kwestionuje potrzebę zmiany procedur na początku każdego okresu programowania; wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania powodów, dla których część regionów wciąż wykazuje niski wskaźnik absorpcji funduszy, oraz do podjęcia konkretnych działań w celu rozwiązania problemów strukturalnych;

61.

zauważa, że w odniesieniu do instrumentów finansowych w polityce spójności w dniu zamknięcia (31 marca 2017 r.) odnotowano płatności na rzecz ostatecznych odbiorców w wysokości 15 192,18 mln EUR, z czego 10 124,68 mln EUR stanowiły fundusze strukturalne, wskaźnik wypłat na rzecz ostatecznych odbiorców sięga zatem niemal 93 % kwot programów operacyjnych wypłaconych na rzecz instrumentów inżynierii finansowej, co oznacza wzrost o 20 % w porównaniu do kwoty zgłoszonej na koniec 2015 r.;

64.

wzywa Komisję:

65.

zauważa z zaniepokojeniem, że Komisja stosuje dwa zestawy celów i wskaźników do pomiaru wyników, z jednej strony dla swoich służb, a z drugiej - dla programów wydatków, bez prawie żadnych odniesień wzajemnych, co utrudnia porównywalność różnych rodzajów dokumentów dotyczących wyników; ubolewa z powodu niemal zupełnego braku funkcjonalnych i wydajnych wskaźników rezultatów i oddziaływania, pozwalających zmierzyć efektywności wydatków Unii i przedstawić informacje na ten temat;

66.

zaznacza, że w rocznych sprawozdaniach z działalności dyrektorzy generalni podają informacje o rocznych płatnościach dyrekcji generalnych w podziale na rodzaje działań lub programy wydatków, natomiast informacje o wynikach dotyczą osiągnięcia celów ogólnych i szczegółowych bez wskazania odpowiednich wydatków; nie zgadza się z wyjaśnieniem Komisji, że nie można ustalić kwoty wydanej na wyznaczone cele; zwraca się do Komisji o pełne wdrożenie zasady budżetowania wynikowego w planowaniu i wykonywaniu budżetu oraz w sprawozdawczości budżetowej, co umożliwi informowanie ex post o środkach wydanych na dane cele;

69.

zauważa, że dokumenty programowe dotyczące projektu budżetu ogólnego Unii na 2017 r. zawierają 294 cele i 709 wskaźników, szczególnie silnie skoncentrowanych w działach 1a, 3 i 4 WRF, oraz że w inicjatywie "Budżet zorientowany na wyniki" Komisja prowadzi obecnie przegląd wskaźników, którego wyniki ma wykorzystać, przygotowując kolejną generację programów wydatków; podkreśla, że Komisja powinna stosować głównie wskaźniki rezultatu, o wartości istotnej z punktu widzenia wyników;

73.

ubolewa, że roczne sprawozdania z zarządzania i wyników za 2015 r. i 2016 r. były nadmiernie pozytywne i nie omówiono wyczerpująco wyników, a jedyne wymienione w nich niedociągnięcia to opóźnienia we wdrażaniu; ubolewa również, że sprawozdania:

83.

wzywa Komisję, by:

usprawniła sprawozdawczość na temat wyników przez:

dalsze obniżenie liczby celów i wskaźników wykorzystywanych w różnych sprawozdaniach dotyczących wyników oraz skoncentrowanie się na tych, które najlepiej mierzą wyniki budżetu Unii; opracowując kolejne WRF, Komisja powinna zaproponować mniejszą liczbę bardziej odpowiednich wskaźników wyniku i oddziaływania w odniesieniu do ram prawnych programów nowej generacji; w tym kontekście Komisja powinna zastanowić się, na ile przydatne są wskaźniki, o których informacje można uzyskać dopiero po kilku latach,

88.

zauważa z zaniepokojeniem, że na początku 2017 r. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) zamknął dochodzenie w sprawie nadużyć finansowych w Zjednoczonym Królestwie mogących oznaczać stratę dla budżetu Unii w wysokości 1,987 mld EUR z tytułu należności celnych od wyrobów włókienniczych i obuwniczych przywożonych z Chin przez terytorium Zjednoczonego Królestwa w latach 2013-2016; zwraca uwagę, że w toku dochodzenia wykazano również w związku z przywozem przez terytorium Zjednoczonego Królestwa wysoki poziom uchylania się od płacenia podatku VAT przez nadużywanie zawieszania płatności VAT (procedura celna 42);

90.

zwraca uwagę, że w roku 2016 dochody objęte skwantyfikowanym zastrzeżeniem wynoszą około 517 mln EUR, a łączna kwota tradycyjnych zasobów własnych to 20,1 mld EUR, zatem zastrzeżenie dotyczy 2,5 % tradycyjnych zasobów własnych i 0,38 % wszystkich zasobów; wzywa Komisję do udzielenia szczegółowych informacji o tych nadużyciach finansowych, które mogą także pośrednio wpływać na podstawę podatku od wartości dodanej niektórych państw członkowskich, a tym samym na zasoby związane z podatkiem od wartości dodanej i na zasoby wyrównawcze Komisji związane z dochodem narodowym brutto 11 ;

91.

wyraża ubolewanie z powodu ustaleń Komisji, zgodnie z którymi że do października 2017 r. władze Zjednoczonego Królestwa nie wprowadziły środków naprawczych, aby zapobiec dalszej utracie tradycyjnych zasobów własnych; zauważa, że od dnia 12 października 2017 r. władze Zjednoczonego Królestwa zaczęły tymczasowo stosować progi wartości w rozliczeniach celnych niektórych przedsiębiorców (środek specjalny zwany Customs Operation Swift Arrow), co natychmiast przyniosło radykalne zmniejszenie utraty tradycyjnych zasobów własnych w Zjednoczonym Królestwie;

92.

ubolewa z powodu rozbieżności w poziomie kontroli celnych w poszczególnych państwach członkowskich; podkreśla, że należy ujednolicić kontrole we wszystkich punktach wjazdu na obszar unii celnej, i wzywa państwa członkowskie do zapewnienia skoordynowanego, jednolitego i skutecznego wdrożenia systemu ochrony granic, które zniechęci do rozbieżnych praktyk państw członkowskich, by zmniejszyć istniejące braki w systemach kontroli celnej; w związku z tym wzywa Komisję do zbadania różnych praktyk kontroli celnej w UE i ich wpływu na przekierowywanie handlu, ze szczególnym uwzględnieniem praktyk w kontrolach celnych na zewnętrznych granicach UE, oraz do opracowania analizy odniesienia oraz informacji o odprawach i procedurach celnych w państwach członkowskich;

94.

przypomina, że nowa decyzja w sprawie systemu środków własnych Unii 12 , która weszła w życie w dniu 1 października 2016 r. ze skutkiem wstecznym od dnia 1 stycznia 2014 r., przewiduje, że rozpatrując DNB do celów zasobów własnych, należy stosować standardy rachunkowości europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych (ESA 2010), oraz że wydatki na badania i rozwój uznaje się za inwestycje (a nie za wydatki bieżące, jak w poprzednim systemie ESA 95); zauważa, że w przypadku innych programów o wysokiej wartości dodanej dla UE, takich jak instrument "Łącząc Europę" itp., powinno stosować się te same zasady;

100.

oczekuje od Komisji:

103.

odnotowuje, że szacowany przez Trybunał poziom błędu wyniósł 4,1 %, niekwalifikowalne bezpośrednie koszty personelu stanowiły 44 %, inne niekwalifikowalne koszty bezpośrednie - 12 %, koszty pośrednie - 16 %, a niekwalifikowalne projekty lub niekwalifikowalni beneficjenci - 16 %; zauważa jednak, że w przypadku 19 błędów kwantyfikowalnych popełnionych przez beneficjentów Komisja lub niezależni audytorzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem wydatków;

105.

docenia fakt, że Komisja dołożyła znacznych starań, aby uprościć złożone procedury administracyjne przez wprowadzenie nowej definicji dodatkowego wynagrodzenia dla naukowców, usprawnienie programu prac inicjatywy "Horyzont 2020" na lata 2018-2020, ukierunkowane wspieranie przedsiębiorstw typu startup i innowatorów oraz powszechniejsze wykorzystanie uproszczonych form kosztów; zauważa jednak, że zdaniem Trybunału dalsze upraszczanie ram prawnych daje nowe możliwości, ale również wiąże się z ryzykiem;

109.

zauważa, że do pomiaru postępów w osiąganiu wyznaczonych celów DG R&I stosuje pięć kluczowych wskaźników efektywności:

112.

z zadowoleniem przyjmuje postępy w osiąganiu ogólnych kluczowych wskaźników efektywności dyrekcji dotyczących programu "Horyzont 2020":

114.

zauważa, że w 2016 r. z uczestnikami z państw trzecich podpisano 183 umowy o udzielnie dotacji z programu "Horyzont 2020"; zwraca uwagę, że 299,5 mln EUR przyznano uczestnikom ze Szwajcarii na podstawie umów o udzielenie dotacji podpisanych w 2016 r., a wkład Szwajcarii do programu "Horyzont 2020" wyniósł 180,9 mln EUR; nie zgadza się, by jedno z najbogatszych państw na świecie korzystało ze "statusu beneficjenta netto"; zwraca się do Komisji, by przedstawiła wniosek w sprawie rozporządzenia, które zniweluje tę nierównowagę;

116.

przyjmuje do wiadomości środki na płatności DG R&I na rok 2016:

Środki na płatności DG R&I, w tym wkład EFTA

Tryb zarządzania	Wykonanie
	w milionach EUR	Punkty procentowe
Współdelegowane lub subdelegowane innym dyrekcjom generalnym	161,20	5,34
DG R&I bezpośrednio	1 878,28	62,17

Tryb zarządzania	Wykonanie
	w milionach EUR	Punkty procentowe
DG R&I na rzecz organów ustanowionych na mocy art. 185	86,40	2,86
DG R&I na rzecz EBI		10,35
DG R&I na rzecz wspólnych przedsiębiorstw	582,37	19,28
Razem	3 020,97	100 %

130.

uważa, że w projektach w dziedzinie badań i innowacji oraz w działaniach koordynacyjnych i wspierających standardy i normalizacja wspierają oddziaływanie wyników badawczych na różnych poziomach gotowości technologicznej, ponieważ zwiększają zbywalność i możliwość przenoszenia innowacyjnych produktów i rozwiązań; odnotowuje ponadto, że standardy i powiązane działania wspierają rozpowszechnianie wyników projektów programu "Horyzont 2020" przez upowszechnianie wiedzy również po zakończeniu projektów przez jej publiczne udostępnianie; zwraca się do Komisji o zwiększenie udziału normalizacji w kolejnych zaproszeniach do składania wniosków oraz o opracowanie kluczowych wskaźników efektywności uwzględniających działalność normalizacyjną;

Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

Wprowadzenie

138.

zauważa, że Trybunał szacuje poziom błędu w tym obszarze polityki na 4,8 %; ponadto Trybunał zaznaczył, że szacowany poziom błędu w obszarze spójności nie obejmuje kwoty 2,5 mld EUR wypłaconej na rzecz instrumentów finansowych w 2016 r., zdaniem Trybunału - poza okresem kwalifikowalności określonym w art. 56 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 (sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2016, pkt 6.20-6.21); zauważa, że wypłaty te odpowiadałyby szacowanemu poziomowi błędu w wysokości 2 % w wydatkach UE ogółem (sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2016, ramka 1.2, przypis 1);

141.

wzywa Komisję do należytego uwzględnienia uwag Trybunału, który stwierdził nieścisłości w analizie wyników co najmniej czterech z dwunastu instrumentów finansowych EFRR i EFS przeanalizowanych w rocznym sprawozdaniu Trybunału za 2016 r.; podziela obawy Trybunału, który podkreśla, że błędy te prowadzą do zawyżania wyników i jeśli nie zostaną skorygowane, mogą sztucznie zwiększać deklarowaną kwotę wydatków kwalifikowalnych w momencie zamknięcia, zwłaszcza w przypadku funduszy gwarancyjnych;

143.

zauważa z ubolewaniem, że jednym z głównych źródeł błędów we wszystkich wydatkach w dziale "Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna" nadal jest naruszanie przepisów w dziedzinie zamówień publicznych; zaznacza, że poważne naruszenia przepisów o zamówieniach publicznych obejmują bezpośrednie udzielanie dodatkowych zamówień lub zlecanie dodatkowych robót lub usług bez podania uzasadnienia, niezgodne z prawem wykluczanie oferentów, konflikty interesów i dyskryminujące kryteria wyboru; uważa, że dla przeciwdziałania błędom i nadużyciom podstawowe znaczenie ma polityka pełnej przejrzystości informacji o wykonawcach i podwykonawcach;

147.

wyraża zaniepokojenie faktem, że w ciągu trzech lat od rozpoczęcia okresu programowania 2014-2020 państwa członkowskie wyznaczyły zaledwie 77 % organów ds. funduszy polityki spójności, do dnia 1 marca 2017 r. Komisja otrzymała końcowe zestawienia, w których wydatki obejmowały jedynie 0,7 % budżetu przyznanego na cały okres programowania, a do połowy 2017 r. opóźnienia w wykonaniu budżetu były większe niż w tym samym momencie w okresie programowania 2007-2013; zauważa, że w tej sytuacji zobowiązania pozostające do spłaty na koniec bieżącego okresu finansowania mogą być nawet wyższe niż w okresie poprzednim;

150.

odnotowuje najważniejsze liczby dotyczące 2016 r.:

155.

zauważa, że przekazywane dane wciąż zawierają błędy i rozbieżności; obejmuje to małe, ale istotne kwoty środków programu operacyjnego przyznanych w umowach o finansowaniu, ale nie wpłaconych na rzecz instrumentów inżynierii finansowej w momencie zamknięcia, wzrost płatności przyznanych niektórym instrumentom inżynierii finansowej po dniu 31 grudnia 2015 r., a w niektórych przypadkach wyższe wypłaty dla ostatecznych odbiorców niż dla instrumentów inżynierii finansowej 14 ;

Roczne sprawozdanie z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej (DG REGIO).

160.

odnotowuje poniższą tabelę, w której przedstawiono łączne środki na zobowiązania i na płatności zatwierdzone w 2016 r.:

2016 r., w mln EUR	Zatwierdzone środki na zobowiązania	Zatwierdzone środki na płatności
Wydatki administracyjne w obszarze "Polityka regionalna i miejska"	16,75	24,52
Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) i inne działania regionalne	27 163,16	22 911,83
Fundusz Spójności (FS)	8 775,98	7 456,71
Instrument Pomocy Przedakcesyjnej - Rozwój regionalny oraz współpraca regionalna i terytorialna	54,14	522,95
Fundusz Solidarności	81,48	68,48
Razem	36 091,51	30 984,47

162.

przypomina, że przywiązuje dużą wagę do uwarunkowań ex ante, określających warunki sektorowe i horyzontalne tak, aby zapewnić skuteczne wydatkowanie środków z funduszy ESI; uważa, że spełnienie uwarunkowań ex ante oraz zatrzymanie 10 % płatności, co przewiduje zmienione rozporządzenie, powinno uprościć realizację projektów i zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia błędów; zauważa jednak, że w sprawozdaniu specjalnym Trybunału nr 15/2017 zakwestionowano rzeczywiste przełożenie takich działań na zmiany w terenie;

172.

zauważa, że według szacunków Komisji ogólny średni poziom błędu w płatnościach w 2016 r. w odniesieniu do programów EFRR i FS na lata 2007-2013 wynosi 2,2 % do 4,2 %, a poziom błędu resztowego w momencie zamknięcia - około 0,4 %; podkreśla, że dział "Spójność" kolejny raz miał największy wpływ na ogólnie szacowany poziom błędu za 2016 r., przed działami "Zasoby naturalne", "Konkurencyjność" i "Globalny wymiar Europy"; wzywa Komisję do utrzymania współpracy z państwami członkowskimi w celu poprawy ich systemów zarządzania i kontroli oraz do dalszego korzystania z dostępnych prawnych narzędzi nadzorczych, aby zapewnić korektę wszystkich istotnych błędów;

175.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje:

176.

ubolewa natomiast z powodu:

181.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywną ocenę 10 lat obowiązywania mechanizmu współpracy i weryfikacji dla Bułgarii i Rumunii 15 ; jest zaniepokojony niedawnym krokiem w tył w walce z korupcją na dużą skalę w Bułgarii i Rumunii; wzywa Komisję do wsparcia i mobilizowania organów ścigania i antykorupcyjnych w obydwu państwach członkowskich; podkreśla imponujące osiągnięcia agencji antykorupcyjnej w Rumunii pod względem rozwiązywania przypadków korupcji na średnią i dużą skalę; podkreśla, że utrzymanie tych wysiłków ma nadrzędne znaczenie dla skonsolidowania walki z korupcją;

184.

przyjmuje do wiadomości oświadczenie prezesa EBI Wernera Hoyera, w którym stwierdził on, co następuje: "Nadal nie można wykluczyć, że jedna z naszych pożyczek, a mianowicie pożyczka dla Volkswagen Antrieb BRI na kwotę 400 mln EUR, miała związek z opracowaniem technologii kontroli emisji w czasie, kiedy tworzono i stosowano oprogramowanie ograniczające skuteczność działania. Przeanalizujemy wnioski OLAF i rozważymy wszelkie dostępne stosowne działania. [...] Głęboko dotknęła nas ocena zawarta w dochodzeniu OLAF, a mianowicie że EBI został wprowadzony w błąd przez Volkswagen w kwestii stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania.";

Roczne sprawozdanie z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego (DG EMPL)

185.

zauważa, że DG EMPL podkreśla swój wkład w osiąganie celów strategii "Europa 2020":

ożywieniu gospodarczemu zapoczątkowanemu w 2013 r. towarzyszył stały, choć niewystarczający spadek poziomu ubóstwa mierzonego jako odsetek osób zagrożonych ubóstwem, który zmniejszył się z 24,7 % w 2012 r. do 23,7 % w 2015 r., jednak ożywienie gospodarcze nadal nie obejmuje wszystkich części społeczeństwa, a w 2016 r. 118 mln osób było zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym (o 1,7 mln osób więcej niż w 2008 r.), co wyraźnie odbiega od celu strategii "Europa 2020" dotyczącego ubóstwa i wykluczenia społecznego;

186.

ubolewa jednak, że nierówności w dystrybucji dochodów wzrosły w latach 2013-2014 r. i chociaż w ogólnym ujęciu od tego czasu utrzymują się one na stałym poziomie, w niektórych przypadkach stale rosną; jest zaniepokojony faktem, że osoby stanowiące najbogatsze 20 % populacji dysponowało dochodem netto, który był około pięć razy większy niż dochód osób stanowiących najuboższe 20 % populacji w 2016 r., przy czym między różnymi krajami występowały duże dysproporcje (a w niektórych krajach dochodziło do pogłębiania się nierówności);

187.

z zadowoleniem przyjmuje "Ocenę ex post EFS za okres programowania 2007-2013", którą ukończono w dniu 12 grudnia 2016 r.; zauważa, że w ocenie wykazano, że do końca 2014 r. co najmniej 9,4 mln mieszkańców Europy znalazło pracę dzięki wsparciu z EFS, 8,7 mln osób zdobyło nowe kwalifikacje lub dyplomy, a 13,7 mln uczestników podaje, że osiągnęli inne pozytywne wyniki, np. podnieśli swoje kompetencje; zwraca uwagę, że według symulacji makroekonomicznych EFS pozytywnie wpłynął również na produkt krajowy brutto (PKB) w 28 państwach członkowskich (wzrost o 0,25 %) i wydajność;

190.

odnotowuje poniższą tabelę, w której przedstawiono łączne środki na zobowiązania i środki na płatności zatwierdzone w 2016 r.:

2016 r., w mln EUR	Zatwierdzone środki na zobowiązania	Zatwierdzone środki na płatności
Europejski Fundusz Społeczny (EFS) i tym Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (YEI)	12 438,2	8 132
Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym (FEAD)	534,7	278
Europejski fundusz dostosowania do globalizacji	27,6	27,6
Instrument Pomocy Przedakcesyjnej - Rozwój zasobów ludzkich (IPA-HRD)	0	82,3
2016 r., w mln EUR	Zatwierdzone środki na zobowiązania	Zatwierdzone środki na płatności
Zarządzanie bezpośrednie (program na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych, program "Prawa, równość i obywatelstwo", Erasmus +) i agencje	289	275
Razem	13 290	8 795

193.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że do dnia 15 lutego 2017 r. DG EMPL otrzymała pełen pakiet dokumentów na potrzeby poświadczenia wiarygodności rachunków, w tym sprawozdania finansowe, roczne sprawozdania z kontroli i opinie pokontrolne na temat sprawozdań finansowych, systemu zarządzania i kontroli oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń, poświadczenie wiarygodności i roczne podsumowanie wszystkich programów; zauważa, że ogólnie rzecz biorąc, DG EMPL przedstawiła tylko drobne uwagi i zatwierdziła roczne sprawozdanie finansowe;

196.

ubolewa, że DG EMPL utrzymała lub wydała uwagi dotyczące:

198.

otrzymał informacje o wstępnych wynikach badania dotyczącego realizacji YEI, które przedstawiają się następująco:

199.

ponadto zauważa, że:

202.

zauważa, że w okresie programowania 2014-2020 dwa priorytety inwestycyjne EFS dotyczą bezpośrednio niedyskryminacji i integracji Romów (zob. tabela poniżej);

Priorytet inwestycyjny (PI)	Państwa członkowskie, które wybrały dany PI	Środki finansowe (mln EUR)
Zwalczanie wszelkich form dyskryminacji i wspieranie równych szans	11 państw członkowskich (BE, CY, CZ, DE, ES, FR, GR, IE, PL, PT i SK).	447
Integracja społeczno-gospodarcza społeczności marginalizowanych, takich jak Romowie	12 państw członkowskich (AT, BE, BG, CZ, ES, FR, GR, HU, IT, PL, RO i SK).	1 600 Większość środków (1,2 mln EUR) przekazano: BG, CZ, HU i RO.

204.

w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję, by w okresie finansowania po 2020 r. zwróciły większą uwagę na:

215.

przypomina swoje uwagi 17 na temat niezrównoważonej struktury wydatków na wspólną politykę rolną; 44,7 % wszystkich gospodarstw rolnych w Unii osiągnęło roczny dochód poniżej 4 000 EUR, a w 2016 r. średnio 10 % największych beneficjentów wsparcia bezpośredniego w ramach WPR otrzymało około 60 % płatności 18 ; zauważa, że rozdział płatności bezpośrednich w dużej mierze odzwierciedla koncentrację gruntów, a 20 % rolników posiada również 80 % gruntów (odpowiedź na 17. pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, wysłuchanie w Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego z udziałem komisarza Phila Hogana w dniu 28 listopada 2017 r.); wyraża zaniepokojenie dużą koncentracją beneficjentów oraz podkreśla, że należy osiągnąć lepszą równowagę między dużymi i małymi beneficjentami;

232.

zwraca się do Komisji o przyspieszenie kontroli zgodności rozliczeń wszczętej w dniu 8 stycznia 2016 r., by uzyskać szczegółowe, dokładne informacje na temat ryzyka konfliktów interesów dotyczącego Państwowego Funduszu Interwencji Rolnej w Czechach; przyjmuje do wiadomości, że niepowodzenie w zaradzeniu konfliktu interesów może ostatecznie skutkować cofnięciem akredytacji agencji płatniczej przez właściwy organ lub nałożeniem przez Komisję korekt finansowych; zwraca się do Komisji o niezwłoczne poinformowanie Parlamentu, jeżeli po zakończeniu kontroli zgodności rozliczeń OLAF przekaże DG AGRI informacje dotyczące możliwych przypadków nadużyć finansowych, korupcji lub wszelkiej nielegalnej działalności przynoszącej szkody interesom finansowym Unii;

Wiarygodność danych przekazywanych przez państwa członkowskie

234.

zwraca uwagę, że pomimo faktu, iż od 2015 r. organy certyfikujące państw członkowskich mają obowiązek sprawdzać legalność i prawidłowość transakcji:

237.

zauważa, że Trybunał w swoim sprawozdaniu rocznym za 2016 r. (pkt 7.17) odnotował w związku z płatnościami z tytułu zazieleniania na rzecz 63 wizytowanych gospodarstw rolnych, że:

238.

jest jednak szczególnie zaniepokojony pierwszymi wnioskami wyciągniętymi przez Komisję w dokumencie roboczym służb Komisji w sprawie przeglądu zazieleniania po upływie roku (SWD(2016) 218, część druga, s. 14), według których "aby spełnić wymóg dywersyfikacji upraw, rolnicy ogółem musieliby zmienić uprawy na mniej niż 1 % całkowitej powierzchni gruntów ornych w Unii, a ponieważ zdecydowana większość gruntów ornych w Unii podlega obowiązkowi dywersyfikacji upraw, ten ograniczony wpływ wydaje się odzwierciedlać obecne praktyki stosowane przez rolników, którzy już spełniają wymogi";

246.

odnotowuje fakt, że zazielenianie przyczynia się do większej złożoności WPR ze względu na dublowanie się z innymi instrumentami WPR w zakresie ochrony środowiska (środki dotyczące wzajemnej zgodności i środki środowiskowe II filaru); w związku z tym odnotowuje sprawozdanie specjalne Trybunału nr 21/2017 w sprawie zazieleniania, które stanowi, że "Komisja i państwa członkowskie ograniczają ryzyko efektu deadweight i podwójnego finansowania";

System dla młodych rolników

250.

jest szczególnie zaniepokojony faktem, że w sprawozdaniu specjalnym nr 10/2017 dotyczącym wsparcia dla młodych rolników Trybunał odnotował, iż w przypadku płatności bezpośrednich pomoc dla młodych rolników:

252.

wzywa:

253.

wzywa Komisję do przestrzegania następujących zasad przy opracowywaniu nowego wniosku dotyczącego zazieleniania:

rolnicy powinni korzystać z płatności w ramach WPR tylko pod warunkiem że przestrzegają jednolitego zestawu podstawowych norm środowiskowych, w tym norm dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska i wymogów w zakresie zazieleniania, które to normy i wymogi wykraczają poza obowiązki wynikające z przepisów w dziedzinie ochrony środowiska; z zadowoleniem przyjmuje w tym względzie logikę podejścia Komisji do "budżetu zorientowanego na wyniki"; uważa, że przyszły system realizacji powinien być bardziej nastawiony na wyniki;

254.

wzywa Komisję:

do umieszczenia w przepisach dotyczących WPR po 2020 r. jasnej logiki interwencji dla instrumentów dotyczących wymiany pokoleń w rolnictwie (lub do zobowiązania państw członkowskich, aby wskazały tę logikę, zgodnie z przepisami dotyczącymi zarządzania dzielonego); logika interwencji powinna obejmować:

259.

zauważa, że:

260.

jest głęboko zaniepokojony faktem, że według Trybunału audytorzy DG NEAR wykryli uchybienia w pośrednim zarządzaniu drugim instrumentem pomocy przedakcesyjnej (IPA II), a konkretniej w funkcjonowaniu instytucji audytowych w trzech krajach będących beneficjentami IPA II - Albanii, Turcji i Serbii, i to pomimo faktu, że albańskie i serbskie instytucje audytowe wprowadziły zmiany w celu rozwiązania wykrytych problemów; w przypadku Turcji w systemach stosowanych przez instytucję audytową występują pewne znaczące obszary, które w dalszym ciągu mogą ograniczać poziom pewności zapewniany przez nią Komisji (sprawozdanie roczne Trybunału za 2016 r., pkt 9.24);

263.

jest zaniepokojony faktem, że Służba Audytu Wewnętrznego Komisji stwierdziła, iż "jeżeli chodzi o sprawozdawczość, rodzaj informacji na temat wyników DG DEVCO przedstawianych w różnych sprawozdaniach dotyczących planowania i programowania strategicznego (roczne sprawozdanie z działalności, sprawozdanie subdelegowanych urzędników zatwierdzających, sprawozdanie z zarządzania pomocą zewnętrzną) jest ograniczony, a informacje te nie umożliwiają faktycznej oceny, czy cele zostały osiągnięte";

Sprawozdanie z zarządzania pomocą zewnętrzną

264.

ponownie ubolewa, że sprawozdania z zarządzania pomocą zewnętrzną, składane przez szefów delegatur Unii, nie są załączone do rocznych sprawozdań z działalności DG DEVCO i DG NEAR, jak przewidziano w art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego; ubolewa nad tym, że są one notorycznie uznawane za poufne, podczas gdy na mocy art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego sprawozdania te "udostępnia się Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach z należytym uwzględnieniem ich poufnego charakteru";

267.

przypomina, że możliwość tworzenia unijnych funduszy powierniczych i zarządzania nimi przez Komisję ma na celu:

268.

w świetle niedawnych doświadczeń wyraża pewne obawy co do osiągnięcia głównych celów ustanowienia funduszy powierniczych i zauważa w szczególności, że:

271.

podkreśla, że coraz częstsze korzystanie z innych mechanizmów finansowych - obok budżetu Unii - w celu realizacji polityki Unii (np. funduszy powierniczych) może zagrozić poziomowi rozliczalności i przejrzystości, ponieważ mechanizmy rozliczalności, kontroli i nadzoru publicznego nie są ze sobą spójne (sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2016, pkt 2.31); w tym kontekście podkreśla znaczenie zobowiązania Komisji do okresowego informowania organu władzy budżetowej o finansowaniu oraz o przewidzianych i prowadzonych operacjach funduszy powierniczych, łącznie z wkładami państw członkowskich;

Fundusze dla Palestyńskiej Władzy Narodowej

273.

wzywa DG NEAR (sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2016, pkt 9.37):

275.

wzywa Komisję, aby podjęła niezbędne środki w celu usunięcia niedociągnięć wykrytych przez jej własną Służbę Audytu Wewnętrznego w zakresie sprawozdawczości DG DEVCO na temat wyników oraz aby przekształciła sprawozdanie z zarządzania pomocą zewnętrzną w wiarygodny i w pełni publiczny dokument należycie uzasadniający poświadczenie wiarygodności składane przez szefów delegatur i dyrektora generalnego DG DEVCO; zwraca się do DG DEVCO o zdefiniowanie kluczowych wskaźników efektywności w taki sposób, aby możliwy był pomiar skuteczności polityki współpracy na rzecz rozwoju; nie może ona jednak szkodzić polityce dyplomatycznej Unii za pośrednictwem jej delegatur;

277.

podkreśla, że fundusze powiernicze powinny być ustanawiane wyłącznie wówczas, gdy ich stosowanie jest uzasadnione, a podjęcie wymaganych działań nie jest możliwe za pomocą innych, istniejących kanałów finansowania; wzywa w tym względzie Komisję, aby podczas ustanawiania funduszy powierniczych określiła przewodnie zasady dotyczące prowadzenia zwięzłej i uporządkowanej oceny przewagi komparatywnej funduszy powierniczych w porównaniu z innymi środkami pomocy, a także przeprowadziła analizy szczególnych luk, które mają wypełnić fundusze powiernicze; wzywa ponadto Komisję, aby rozważyła likwidację funduszy powierniczych, które nie są w stanie przyciągnąć znaczącego wkładu ze strony innych darczyńców oraz które nie zapewniają wartości dodanej w porównaniu z "tradycyjnymi" instrumentami zewnętrznymi Unii;

278.

wyraża głębokie ubolewanie z powodu potwierdzonych przypadków przemocy, niegodziwego traktowania w celach seksualnych i całkowicie niestosownego zachowania ze strony pracowników wykonujących zadania pomocy humanitarnej wobec ludności cywilnej w sytuacjach konfliktu i pokonfliktowych; przyjmuje do wiadomości, że Komisja wyraziła zobowiązanie do dokonania przeglądu, a w razie konieczności zawieszenia finansowania partnerów, którzy nie spełniają wymaganych wysokich norm etycznych; wzywa Komisję, by wzmocniła mechanizmy profilaktyczne w procedurach rekrutacji pracowników oraz by prowadziła szkolenia i działania w zakresie pogłębiającego kształcenia ustawicznego, aby wyeliminować takie hańbiące zachowania, uniknąć ich ponownego występowania w przyszłości oraz zapobiegać im; wnosi jednocześnie o wdrożenie polityki ochrony sygnalistów na potrzeby osób zgłaszających takie przypadki;

285.

w szczególności ubolewa, że:

288.

ubolewa, że Trybunał stwierdził w odniesieniu do hotspotów (sprawozdanie specjalne Trybunału nr 6/2017), co następuje:

290.

podziela ocenę Trybunału zawartą w jego rocznym sprawozdaniu, że w przypadku pomocy nadzwyczajnej dotyczącej transportu migrantów spoza Unii z wysp greckich do części kontynentalnej kraju brakuje przejrzystości, jeśli chodzi o to, w jakim stopniu na jej finansowanie składały się środki publiczne i środki uzyskiwane od migrantów (sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2016, ramka 8.4); przypomina, że przepisy Unii nie zezwalają beneficjentom dotacji unijnych na uzyskiwanie zysków z realizacji projektu; uważa, że sprawa ta rodzi pewne problemy wizerunkowe dla Komisji i stawia pod znakiem zapytania jej etyczne postępowanie;

Działania, jakie należy podjąć

291.

wzywa:

293.

przypomina o obietnicy złożonej Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich przez przewodniczącego Komisji Jeana-Claude'a Junckera, zgodnie z którą były przewodniczący Komisji José Manuel Barroso będzie przyjmowany wyłącznie jako przedstawiciel grupy interesu; przypomina o opinii komitetu ad hoc ds. etyki w sprawie nowego zatrudnienia José Manuela Barroso - w charakterze doradcy banku Goldman Sachs, zgodnie z którą sytuację tę można zaakceptować tylko pod warunkiem że José Manuel Barroso zobowiąże się, że nie będzie prowadzić działalności lobbystycznej na rzecz Goldman Sachs;

294.

zwraca uwagę na niespójność spowodowaną faktem, że w rejestrze spotkań wielu poszczególnych członków Komisji opisało swoje spotkanie z J.M. Barroso jako spotkanie z Goldman Sachs International; stwierdza, że albo spotkania z J.M. Barroso nie były spotkaniami lobbystycznymi - w którym to przypadku nie dotrzymano obietnicy złożonej Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, a rejestr spotkań Komisji nie stanowi prawdziwego rejestru służącego przejrzystości - albo też spotkania z J.M. Barroso traktowano jako spotkania z przedstawicielem grup interesu - w którym to przypadku naruszono jeden z warunków określonych przez komitet ad hoc ds. etyki;

301.

jest głęboko zaniepokojony brakiem przejrzystości, brakiem jakiejkolwiek konkurencji wśród kwalifikujących się pracowników oraz możliwym naruszeniem unijnego regulaminu pracowniczego w odniesieniu do niedawnego powołania szefa gabinetu przewodniczącego Komisji na nowego sekretarza generalnego Komisji; zauważa, że odpowiedzi Komisji udzielone Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu nie zawierały odpowiedniego uzasadnienia dla powołania sekretarza generalnego z wykorzystaniem art. 7 regulaminu pracowniczego, aby dokonać przesunięcia bez zwalniania stanowiska i bez zapraszania kwalifikujących się pracowników do ubiegania się o nie; oczekuje, że przewodniczący Komisji przedstawi Parlamentowi plan poprawy publicznego wizerunku Komisji w związku ze szkodą, jaką wyrządziło niedawne powołanie sekretarza generalnego;

302.

w świetle niedawnego powołania sekretarza generalnego Komisji oraz z zamiarem dążenia do niezależnej europejskiej administracji publicznej zwraca się do Komisji, aby przed końcem 2018 r. przedstawiła propozycję procedury mianowania wysokich urzędników gwarantującą wybór najlepszych kandydatów z zachowaniem maksymalnej przejrzystości i równości szans, oraz wystarczająco szerokiej, by można było ją zastosować w odniesieniu do wszystkich pozostałych instytucji unijnych, w tym Parlamentu i Rady;

303.

zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia w przyszłości następujących usprawnień:

305.

zwraca również uwagę na dodatkowe wnioski Trybunału:

"30. W tym samym okresie władza budżetowa przyznała jednak nowe stanowiska instytucjom, organom i agencjom w ramach corocznej procedury budżetowej. Stanowiska te zostały udostępnione głównie w celu rozwoju ich działalności (co tłumaczy znaczny wzrost liczby etatów przyznanych agencjom), przystąpienia Chorwacji oraz grupom politycznym w Parlamencie Europejskim.

31. W konsekwencji liczba etatów w planach zatrudnienia zmniejszyła się o 1,1 % w latach 2012-2017, przy czym występują znaczne różnice między instytucjami (- 3,5 %), agencjami zdecentralizowanymi (+ 13,7 %) i agencjami wykonawczymi (+ 42,9 %). Liczba stanowisk faktycznie obsadzonych w okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 1 stycznia 2017 r. wzrosła w tym okresie o 0,4 % (- 1,3 % w przypadku instytucji i organów oraz + 11,3 % w przypadku agencji, z czego 9,6 % w agencjach zdecentralizowanych oraz 33,7 % w agencjach wykonawczych). Średni poziom wakatów spadł z 6,9 % na dzień 1 stycznia 2013 r. do 4,5 % na dzień 1 stycznia 2017 r. i osiągnął poziom poniżej 2 % w niektórych instytucjach i organach." 22 ;

306.

z niepokojem odnotowuje dyskryminację wobec pracowników Unii w Luksemburgu, która wciąż ma miejsce pomimo wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z października 2000 r. w sprawie C-411/98 Ferlini i dyrektywy 2011/24/UE, w których praktyka ta została uznana za podlegającą karze; podkreśla, że nadal trwa naliczanie wyższych stawek na podstawie dwóch umów z Federacją Szpitali Wielkiego Księstwa Luksemburga i Stowarzyszeniem Lekarzy Stomatologów, które przewidują stawki wyższe o 15 %, chociaż osiągają one 500 %, kiedy są stosowane w ośrodkach szpitalnych; ubolewa nad faktem, że nie tylko obydwie umowy naruszają wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 2000 r. i dyrektywę 2011/24/UE, lecz robią to również podmioty krajowe oferujące opiekę zdrowotną; wzywa Komisję, aby - po pierwsze - obliczyła dodatkowy roczny koszt nadmiernego obciążenia budżetu Unii (wspólny system ubezpieczenia chorobowego) i uzasadniła go; po drugie - aby określiła postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego lub podobne postępowanie sądowe przeciwko Wielkiemu Księstwu; po trzecie - aby poinformowała Parlament o wyniku petycji publicznej nr 765 złożonej w Izbie Deputowanych Wielkiego Księstwa Luksemburga i debaty publicznej, która miała tam miejsce w dniu 19 października 2017 r.; po czwarte - aby złożyła protest przeciwko dwóm umowom z Federacją Szpitali Wielkiego Księstwa Luksemburga i Stowarzyszeniem Lekarzy Stomatologów;

307.

przyjmuje z zadowoleniem oświadczenia komisarza Günthera Oettingera dotyczące końca ograniczeń w zakresie polityki kadrowej, aby uniknąć poważnych zakłóceń prawidłowego działania instytucji europejskich, a co za tym idzie - utraty jakości służb publicznych Unii działających na rzecz europejskich obywateli; podkreśla znaczenie solidnej europejskiej służby cywilnej pracującej na rzecz obywateli, zdolnej do stawiania czoła wyzwaniom Unii i do wdrażania kierunków jej polityki z największym profesjonalizmem i doskonałością, z jednoczesnym wyposażeniem jej w konieczne środki prawne i budżetowe; podkreśla znaczenie przywrócenia atrakcyjności europejskiej służby cywilnej dla młodych fachowców z Unii; zwraca się do Komisji o opracowanie sprawozdania na temat skutków ograniczeń dla atrakcyjności unijnej służby cywilnej i jej obecnego braku wydajności, w którym zostaną przedstawione rozwiązania w celu zbliżenia tej służby do obywateli europejskich i zwiększenia zainteresowania tych obywateli uczestnictwem w niej;

308.

podkreśla znaczenie znalezienia rozwiązania dla problemu zbyt wysokich stawek (w wielu przypadkach będących nadużyciem) wydatków medycznych pracowników i posłów do Parlamentu w niektórych państwach członkowskich; zwraca się do Komisji, by szukała rozwiązań tego problemu, który w niektórych państwach, takich jak Luksemburg, generuje roczny koszt wynoszący 2 mln EUR (np. negocjacje z publicznymi lub prywatnymi systemami zabezpieczenia społecznego w państwach członkowskich, utworzenie karty podobnej do europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego na potrzeby podróży itp.);

Budynki im. Jeana Monneta (JMO I i JMO II) w Luksemburgu

312.

ubolewa nad faktem, że pomimo tego, iż w 1997 r. opracowano pełny wykaz materiałów zawierających azbest w budynku JMO I, Komisja opuściła ten budynek dopiero w styczniu 2014 r., a przedsiębiorstwo AIB-Vinçotte Luxembourg dokonało przeglądu jej wniosków dopiero w 2013 r.; odnotowuje, że płyty azbestowe w JMO I były cieńsze, niż sądzono wcześniej, a tym samym bardziej podatne na działanie mechaniczne (zwykłe potarcie mogło wystarczyć, by włókna z łatwością uwolniły się i mogły być wdychane); uważa, że z uwagi na poważne zagrożenie dla zdrowia związane z wdychaniem azbestu Komisja powinna była przeprowadzić ekspertyzę i zasięgnąć opinii innych ekspertów w przedmiotowej dziedzinie, w szczególności po doświadczeniach z budynkiem Berlaymont w Brukseli; zwraca się do Komisji, by powiadomiła Parlament, czy wszyscy pracownicy zostali odpowiednio poinformowani o tej sytuacji i poważnym zagrożeniu dla zdrowia oraz czy wykryto przypadek zachorowania, które mogło być wynikiem wdychania cząstek azbestu, jakie środki podjęto w stosownych przypadkach i czy przyjęto środki profilaktyczne (badania przesiewowe i testy wczesnego wykrywania itp.); zwraca się również do Komisji o przekazanie informacji, czy wszczęto działania wobec AIB-Vinçotte Luxembourg w związku z tą sytuacją;

314.

zwraca się do Komisji o przedstawienie szczegółowych informacji na temat kosztów wynajmu sześciu budynków zajmowanych w międzyczasie przez Komisję (ARIA, LACC, HITEC, DRB, BECH i T2), wynikających z opóźnienia w oddaniu budynku JMO II, oraz na temat konsekwencji przedłużenia umów o wynajem; zwraca się do Komisji, by zadbała o poprawę warunków pracy w tych sześciu budynkach, w ścisłej współpracy z Komitetem Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy, oraz by szybko podjęła negocjacje z władzami luksemburskimi dotyczące poprawy mobilności i dostępu wokół tych budynków; przypomina jej, że w każdym z budynków zgodnie z krajowymi przepisami luksemburskimi należy utworzyć punkty pomocy medycznej;

315.

niedawno dowiedział się, że pierwsza faza budowy JMO II ma zostać ukończona dopiero na początku 2020 r., a druga na początku 2024 r.; przyjmuje do wiadomości wyjaśnienia Komisji dotyczące przyczyn opóźnień:

319.

w tym kontekście zwraca uwagę na sprawozdanie roczne Trybunału dotyczące rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich za rok budżetowy 2016, w którym ujawniono następujące niedociągnięcia 24 :

"27. Trybunał stwierdził istotne uchybienia w stosowaniu rachunkowości memoriałowej w rozliczeniach Biura oraz szkół w Alicante i Karlsruhe, w szczególności w zakresie obliczania i księgowania rezerw na świadczenia pracownicze oraz rejestrowania zobowiązań i należności. W trakcie procedury konsolidacji poprawiono istotne błędy.[...] 30. Chociaż systemy kontroli wewnętrznej szkół w Alicante i Karlsruhe wykazały ograniczone niedociągnięcia, w systemie kontroli wewnętrznej Biura nadal występują istotne niedociągnięcia. Sprawozdania z kontroli niezależnego audytora zewnętrznego również ujawniły istotne uchybienia w procedurach rekrutacji, udzielania zamówień publicznych i płatności. Trybunał nie jest zatem w stanie potwierdzić, że zarządzanie finansami odbywało się zgodnie z ramami ogólnymi.";

326.

zwraca się do Komisji o zapewnienie zrównoważonego składu grup ekspertów; zwraca uwagę na sprawozdanie instytutu Corporate Europe Observatory z dnia 14 lutego 2017 r. pt. "Corporate interests continue to dominate key expert groups" (Wspólne interesy nadal dominują w kluczowych grupach ekspertów) 26 ; wyraża zaniepokojenie wnioskami płynącymi z tego sprawozdania, w szczególności brakiem równowagi w grupach ekspertów GEAR 2030, w grupie ds. automatycznej wymiany informacji dotyczących rachunków bankowych, na Wspólnym Forum ds. Cen Transferowych, na platformie na rzecz dobrego rządzenia w zakresie podatków oraz w podgrupie ds. emisji w rzeczywistym ruchu drogowym generowanych przez lekkie pojazdy użytkowe, działającej w ramach grupy roboczej ds. pojazdów silnikowych; uważa, że Parlament w dalszym ciągu nie otrzymał formalnej odpowiedzi na swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie kontroli rejestru i składu grup ekspertów Komisji 27 ; apeluje do Komisji o niezwłoczne udzielenie dokładnej odpowiedzi;

Dziennikarstwo śledcze i walka z korupcją

327.

potępia morderstwo słowackiego dziennikarza śledczego Jána Kuciaka i jego narzeczonej Martiny Kušnírovej w dniu 22 lutego 2018 r.; jest bardzo zaniepokojony informacjami, zgodnie z którymi zabójstwo to może być powiązane ze stanowiącą oszustwo wypłatą unijnych środków finansowych na rzecz mieszkańca Słowacji oraz domniemanymi powiązaniami ze zorganizowaną grupą przestępczą Ndràngheta; zwraca się do Komisji i OLAF o dokładne zbadanie tej sprawy oraz przekazanie informacji na jej temat w ramach działań następczych względem absolutorium Komisji;

328.

ubolewa nad faktem, że w drugim sprawozdaniu Komisji o zwalczaniu korupcji w UE (ARES (2017)455202) zarzucono sporządzanie sprawozdań z podziałem na kraje; wzywa Komisję, aby ponownie rozpoczęła sprawozdawczość na temat stanu korupcji w państwach członkowskich, włącznie z oceną skuteczności wspieranych przez UE działań antykorupcyjnych, w oderwaniu od semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej; zdecydowanie wzywa Komisję, by nie oceniała wysiłków antykorupcyjnych wyłącznie pod kątem strat ekonomicznych;

330.

odnotowuje wnioski i zalecenia zawarte w badaniu Departamentu Tematycznego D Parlamentu pt. "Transitional allowances for former Union office holders - too few conditions?" (Odprawy przejściowe dla osób sprawujących w przeszłości urząd w UE - zbyt mało warunków?); wzywa Komisję do uwzględnienia tych zaleceń oraz zainicjowania przeglądu odpraw przejściowych dla osób sprawujących w przeszłości urząd w UE w celu wzmocnienia przejrzystości odpraw oraz rozliczalności budżetu UE względem obywateli; wzywa w szczególności osoby, które sprawowały urzędy w UE, do powstrzymania się od działalności lobbingowej w instytucjach UE, dopóki otrzymują odprawę przejściową;

Agencje wykonawcze

332.

przyjmuje do wiadomości sprawozdanie końcowe z zewnętrznej oceny Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka, opublikowane w czerwcu 2017 r.;z zadowoleniem przyjmuje informacje świadczące o tym, że obserwacja wyborów przyczynia się do realizacji ogólnych i szczegółowych celów instrumentu; podkreśla, jak ważne jest, aby zagwarantować nieustające poparcie społeczności lokalnych dla misji obserwacji wyborów; w związku z tym zwraca uwagę na potrzebę zagwarantowania opłacalności ekonomicznej oraz stosowania zasady proporcjonalności w odniesieniu do zasobów przeznaczanych na misje obserwacji wyborów i działań podejmowanych na podstawie zaleceń opracowywanych podczas trwania misji; apeluje do Komisji o rozważenie propozycji zawartych w sprawozdaniu końcowym z zewnętrznej oceny instrumentu, aby konsekwentniej wdrażać działania następcze będące rezultatem zaleceń wynikających z monitorowania wyborów;

333.

wyraża wprawdzie zadowolenie z osiągniętego postępu, zauważa jednak, że cztery z dziesięciu misji cywilnych w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) nie zostały jeszcze uznane przez Komisję za zgodne z art. 60 rozporządzenia finansowego; wzywa Komisję do zintensyfikowania prac w celu akredytacji wszystkich cywilnych misji w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, zgodnie z zaleceniem Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, co pozwoli na powierzenie im zadań związanych z wykonywaniem budżetu w ramach zarządzania pośredniego;

Rozwój i współpraca

334.

jest bardzo zaniepokojony zauważalną w niedawnych wnioskach Komisji tendencją do ignorowania prawnie wiążących postanowień rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 28 , jeśli chodzi o wydatki kwalifikujące się jako oficjalna pomoc rozwojowa i kraje kwalifikujące się do otrzymania środków z Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju; przypomina, że legalność wydatków unijnych jest kluczową zasadą należytego zarządzania finansami oraz że względy polityczne nie powinny przeważać nad jasnymi przepisami prawnymi; przypomina, że Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju jest przede wszystkim instrumentem walki z ubóstwem;

335.

popiera wykorzystywanie wsparcia budżetowego, jednak apeluje do Komisji, aby w każdym przypadku lepiej określała i jasno oceniała wyniki w zakresie rozwoju oraz aby przede wszystkim wzmocniła mechanizmy kontrolne dotyczące działań państw będących beneficjentami w zakresie korupcji, poszanowania praw człowieka, praworządności i demokracji; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu potencjalnego wykorzystania wsparcia budżetowego w krajach, w których nie ma nadzoru demokratycznego - albo ze względu na brak dobrze funkcjonującej demokracji parlamentarnej, wolności społeczeństwa obywatelskiego i mediów, albo ze względu na brak zdolności organów nadzoru;

337.

wyraża zaniepokojenie ustaleniami Trybunału, że unijny system certyfikacji biopaliw w celu potwierdzania ich zrównoważonego charakteru nie jest w pełni wiarygodny 29 ; zwraca uwagę na potencjalne negatywne skutki dla krajów rozwijających się, ponieważ - jak stwierdził Trybunał - "Komisja nie wymagała, aby w ramach systemów dobrowolnych sprawdzano, czy poddana procesowi certyfikacji produkcja biopaliwa nie ma poważnych negatywnych następstw stanowiących zagrożenie społecznoekonomiczne, takich jak konflikty co do własności gruntów, przymusowa praca, praca dzieci, złe warunki pracy rolników oraz zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa"; wzywa Komisję do zajęcia się tą kwestią;

339.

wzywa Komisję, by w odniesieniu do rozwoju przyjęła podejście oparte na systemie zachęt i wprowadziła zasadę "więcej za więcej", biorąc za przykład europejską politykę sąsiedztwa; jest zdania, że im intensywniej i szybciej dane państwo będzie przeprowadzać wewnętrzne reformy w zakresie budowania i umacniania instytucji demokratycznych, zwalczania korupcji, poszanowania praw człowieka i praworządności, tym większe wsparcie ze strony Unii powinno otrzymywać; podkreśla, że to podejście oparte na tzw. pozytywnej warunkowości wraz silnym naciskiem na finansowanie projektów na małą skalę w społecznościach wiejskich może przynieść prawdziwe zmiany i zagwarantować bardziej zrównoważone wydatkowanie pieniędzy podatników unijnych; z drugiej strony zdecydowanie potępia wszelkie próby uzależniania pomocy od kontroli granic;

Zatrudnienie i sprawy społeczne

340.

wyraża zaniepokojenie, że spośród 168 ukończonych projektów w obszarze wydatków "Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna", skontrolowanych przez Trybunał, tylko jedna trzecia była objęta systemem pomiaru wyników, w którym wskaźniki produktu i rezultatu były powiązane z celami programu operacyjnego, oraz że w przypadku 42 % projektów brak było wskaźników i wartości docelowych dotyczących rezultatu, co uniemożliwia ocenę wkładu każdego z tych projektów w osiągnięcie ogólnych celów programu;

342.

z zadowoleniem przyjmuje rezultaty osiągnięte w 2016 r. w ramach trzech osi programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych; zwraca uwagę na znaczenie wsparcia w ramach tego programu, a zwłaszcza w ramach jego osi Progress i europejskiej sieci służb zatrudnienia (EURES), dla europejskiego filaru praw socjalnych; z niepokojem zauważa, że sekcja tematyczna dotycząca przedsiębiorczości społecznej, wchodząca w zakres osi programu poświęconej mikrofinansowaniu i przedsiębiorczości społecznej, nadal nie osiąga zadowalających wyników; wzywa Komisję do nalegania, by Europejski Fundusz Inwestycyjny zobowiązał się do pełnego wykorzystania środków z sekcji tematycznej dotyczącej przedsiębiorczości społecznej;

Środowisko, zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności

348.

zauważa, że do końca 2016 r. w ramach instrumentu "Łącząc Europę" udzielono wsparcia na rzecz 452 projektów transportowych w postaci inwestycji o wartości 19,4 mld EUR w całej Europie; ponownie podkreśla znaczenie instrumentu "Łącząc Europę" dla ukończenia sieci TEN-T i dla utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu; podkreśla, że w przyszłości należy uniknąć cięć budżetowych, jakich w przeszłości dokonano w przypadku tego instrumentu z powodu konieczności sfinansowania EFIS;

351.

zwraca uwagę, że znacznie wzrosła liczba instrumentów finansowych, dzięki czemu powstały nowe możliwości łączenia w sektorze transportu, lecz jednocześnie doprowadziło to również do powstania złożonej struktury mechanizmów wokół budżetu Unii; wyraża zaniepokojenie, że instrumenty te, istniejące równolegle z budżetem Unii, mogłyby obniżyć poziom rozliczalności i przejrzystości, gdyż sprawozdawczość, audyt i kontrola publiczna nie są zsynchronizowane; ubolewa ponadto, że korzystanie ze środków w ramach EFIS prowadzi do przekazania EBI uprawnień wykonawczych, przez co kontrola publiczna jest bardziej ograniczona niż w przypadku innych instrumentów zasilanych z budżetu Unii;

352.

apeluje do Komisji o to, aby z myślą o sektorze transportu z odpowiednim wyprzedzeniem przedstawiła jasną ocenę wpływu EFIS na inne instrumenty finansowe, zwłaszcza instrument "Łącząc Europę", oraz na spójność instrumentu dłużnego w ramach instrumentu "Łącząc Europę" z innymi inicjatywami Unii, zanim przedłożony zostanie wniosek w sprawie kolejnych wieloletnich ram finansowych i nowej edycji instrumentu "Łącząc Europę"; zwraca uwagę, że ocena ta powinna zawierać jasną analizę równowagi geograficznej w odniesieniu do inwestycji w sektorze transportu; przypomina jednak, że kwot wydawanych w ramach instrumentu finansowego nie należy uważać za jedyne właściwe kryteria oceny jego wyników; w związku z tym zachęca Komisję do pogłębienia oceny wyników osiągniętych w ramach projektów transportowych finansowanych przez Unię oraz do prowadzenia pomiaru ich wartości dodanej;

354.

wzywa Komisję do dokonania oceny efektywności finansowej umowy z Eurocontrol w odniesieniu do organu weryfikującego skuteczność działania oraz do przyspieszenia prac nad wnioskiem dotyczącym ustanowienia organu weryfikującego skuteczność działania jako europejskiego organu ds. regulacji ekonomicznej, działającego pod nadzorem Komisji; ponadto, biorąc pod uwagę konieczność jak najszybszego wdrożenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej oraz w celu poprawy konkurencyjności przemysłu lotniczego, zwraca się do Komisji o przyspieszenie prac nad wnioskiem dotyczącym wyznaczenia zarządców sieci jako niezależnych usługodawców działających na zasadzie partnerstwa branżowego;

359.

przyjmuje do wiadomości sprawozdanie strategiczne za 2017 r. w sprawie realizacji EFIS 30 , w którym podkreślono, że od początku okresu finansowania wartość projektów w ramach EFIS wyniosła ogółem 278 mld EUR, czyli 44 % wszystkich inwestycji w europejską gospodarkę realną zaplanowanych na lata 2014-2020; uważa, że realizacja programów na lata 2014-2020 nabrała już pełnego tempa, co potwierdza wartość dodaną polityki spójności dla wszystkich regionów w Unii, ale także potrzebę dołożenia dalszych starań na rzecz wzmocnienia zdolności administracyjnych władz krajowych, regionalnych i lokalnych;

Rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich

362.

zwraca uwagę, że pierwszy pełny rok wdrażania koncepcji zazieleniania najwyraźniej nie miał wpływu na poziom błędu, co można uznać za duże osiągnięcie z perspektywy rolników i agencji płatniczych, jeżeli wziąć pod uwagę złożony charakter przepisów dotyczących zazieleniania; podziela zdanie Komisji, że wciąż jest za wcześnie, aby wyciągać wnioski co do dokładnych wyników środowiskowych; odnotowuje również, że oprócz zazieleniania także inne czynniki mają wpływ na efektywność środowiskową w sektorze rolnictwa; podkreśla, że zazielenianie służy za przykład zwiększonej potrzeby kontroli wykonania zadań również w dziedzinie rolnictwa;

364.

podkreśla, że istnieje znaczące różnice między rodzajami błędów i w obrębie ich skali, tj. między nieumyślnymi przeoczeniami o charakterze administracyjnym a przypadkami nadużyć, oraz że przeoczenia zasadniczo nie powodują szkód finansowych dla podatników, co również należy wziąć pod uwagę podczas oceny rzeczywistego poziomu błędu; przypomina Komisji, że ryzyko niezamierzonych błędów wynikających ze skomplikowanych rozporządzeń ponosi w ostateczności beneficjent; wyraża ubolewanie, że nawet w przypadku skutecznych inwestycji Trybunał uznaje wydatki w stu procentach za niekwalifikowalne, jeżeli popełniono błędy podczas udzielania zamówień publicznych; podkreśla zatem, że potrzebna jest dalsza racjonalizacja metody obliczania poziomu błędu;

368.

wyraża uznanie dla Komisji za szczególnie wysoki wskaźnik wykonania tytułu 11 w sekcji III budżetu na 2016 r., przeznaczonego na gospodarkę morską i rybołówstwo, zarówno w odniesieniu do środków na zobowiązania (99,2 %), jak i środków na płatności (94,7 %); przypomina, że zgodnie z art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 31 środki budżetowe są segregowane ze względu na ich przeznaczenie, a zatem Komisja w swoim sprawozdaniu powinna wyszczególnić wskaźnik wykonania budżetu w poszczególnych liniach budżetowych;

372.

podkreśla, że po upływie trzech lat, odkąd w dniu 15 maja 2014 r. przyjęto EFMR na lata 2014-2020, poziom jego realizacji jest nadal niezadowalający, skoro do września 2017 r. wykorzystano zaledwie 1,7 % kwoty udostępnionej w ramach zarządzania dzielonego, wynoszącej 5,7 mld EUR; zauważa, że za wykorzystywanie środków z EFMR odpowiedzialne są państwa członkowskie; przypomina, że zgodnie z art. 13 rozporządzenia (UE) nr 508/2014 środki budżetowe są segregowane ze względu na ich przeznaczenie, a zatem Komisja w swoim sprawozdaniu powinna wyszczególnić wskaźnik wykonania budżetu w poszczególnych liniach budżetowych;

374.

z zadowoleniem stwierdza, że program Erasmus+ umożliwił 500 tys. osób naukę, szkolenie lub wolontariat za granicą w 2016 r. i jest na dobrej drodze do osiągnięcia celu 4 mln beneficjentów do 2020 r.; podkreśla, że studenci uczestniczący w programie Erasmus+ zdobywają wiele umiejętności przekrojowych i kompetencji, poszerzają wiedzę oraz mają większe szanse rozwoju zawodowego niż studenci niemobilni oraz że program stanowi strategiczną inwestycję w młodzież europejską; zwraca jednak uwagę na potrzebę zapewnienia szerszego dostępu do programu, zwłaszcza ludziom młodym mającym ograniczone możliwości;

376.

zwraca uwagę, że nadal istnieją problemy z dostępem do finansowania w ramach programu Erasmus + w sektorze Młodzież ze względu na przeniesienie zarządzania programem do agencji krajowych; wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych działań, takich jak na przykład centralizacja części finansowania w agencji wykonawczej; domaga się ponadto, aby Komisja zapewniła narzędzia niezbędne do większego zaangażowania wszystkich beneficjentów programu, takie jak np. utworzenie stałych podkomitetów sektorowych, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 32 ;

380.

pochwala rolę EACEA w realizacji tych trzech programw kulturalnych i edukacyjnych, o czym świadczy pozytywna ocena pracy agencji w 2016 r.; wyraża zadowolenie, że w związku z finansowanymi projektami EACEA w większym stopniu korzysta z e-sprawozdawczości, co powinno usprawnić gromadzenie danych i monitorowanie projektów, ułatwić uwzględnianie danych w politycznych działaniach Komisji oraz być pomocne dla beneficjentów; z zadowoleniem odnotowuje, że EACEA wykonuje 92 % płatności w terminie przewidzianym rozporządzeniem finansowym; zważywszy, że beneficjentami programów edukacyjnych i kulturalnych są często bardzo małe organizacje, wzywa EACEA, aby dążyła do lepszych wyników, ewentualnie wykorzystując wskaźnik średniego czasu oczekiwania na wypłacenie dotacji;

381.

odnotowuje uruchomienie w 2016 r. systemu poręczeń na rzecz sektora kultury i sektora kreatywnego dysponującego budżetem 121 mln EUR do 2022 r. oraz wstępne zainteresowanie nim sektora i pośredników finansowych; apeluje o szybkie wykorzystanie planowanych 60 mln EUR z Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) na przedpłatę wydatków z systemu; przypomina, że kredyty stanowią uzupełnienie innych istotnych źródeł finansowania sektora, takich jak dotacje;

384.

przypomina, że w 2016 r. intensywnie korzystano z instrumentów szczególnych, by reagować na sytuację humanitarną, w jakiej znalazły się osoby ubiegające się o azyl w Unii, oraz że istnieje zatem ryzyko, iż kwota pozostała do końca bieżących WRF może być niewystarczająca, by reagować na niespodziewane zdarzenia, które mogą wystąpić przed 2020 r.; zwraca się do Komisji, by rozwiązała ten problem o charakterze strukturalnym w następnych WRF oraz by odpowiednio poinformowała Parlament;

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1315

z dnia 18 kwietnia 2018 r.

w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2016

PARLAMENT EUROPEJSKI,

Część I

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2016 pt. "Unijna pomoc przedakcesyjna na rzecz wzmocnienia zdolności administracyjnych na Bałkanach Zachodnich - metakontrola"

wyraża ubolewanie, że blisko połowa projektów finansowanych przez Unię, które dotyczyły wzmocnienia reformy administracji publicznej i praworządności, nie miała trwałego charakteru; podkreśla, jak ważne jest osiągnięcie trwałości, w szczególności w przypadku projektów dotyczących wzmocnienia potencjału administracyjnego; wyraża ubolewanie, że w wielu przypadkach nie zapewniono trwałego charakteru z takich przyczyn, jak niewystarczające środki budżetowe, niewystarczająca liczba pracowników, a przede wszystkim brak woli politycznej beneficjenta do zreformowania instytucji; wzywa Komisję do wykorzystywania osiągnięć udanych projektów mających wymierną wartość dodaną oraz do zapewnienia trwałości i skuteczności projektów przez ustanowienie takiego warunku wstępnego projektów realizowanych w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA II);

Część II

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2016 pt. "Należy dołożyć starań, by szerzyć wiedzę na temat zasad pomocy przyznawanej przez państwa w obszarze polityki spójności i egzekwować ich przestrzeganie"

16.

w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zawarte w marcu 2015 r. porozumienie DG COMP i DG REGIO w sprawie wspólnego planu działania w zakresie pomocy państwa; zauważa, że plan ten początkowo obejmował sześć działań mających na celu podniesienie poziomu wiedzy i know-how w zakresie pomocy państwa we wszystkich państwach członkowskich, a mianowicie: wskazywanie i rozpowszechnianie dobrych praktyk, szkolenia dla specjalistów w dziedzinie pomocy państwa, warsztaty dotyczące sytuacji w poszczególnych państwach, seminaria dla specjalistów, dalszy rozwój bazy danych, w której zgromadzone są pytania i odpowiedzi (platforma ECN-ET), oraz stworzenie bazy danych z informacjami na temat pomocy państwa; w 2016 r. Komisja zaoferowała również specjalny moduł szkoleń;

Część III

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 29/2016 pt. "Jednolity Mechanizm Nadzorczy - dobry początek, lecz konieczne są dalsze usprawnienia"

19.

przypomina następujące podstawy prawne:

artykuł 287 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE); "1. Trybunał Obrachunkowy kontroluje rachunki wszystkich dochodów i wydatków Unii. Kontroluje również rachunki wszystkich dochodów i wydatków wszystkich organów lub jednostek organizacyjnych utworzonych przez Unię, w zakresie, w jakim akt założycielski nie wyklucza takiej kontroli.

Trybunał Obrachunkowy przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, które jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Poświadczenie to może zostać uzupełnione przez szczegółowe oceny każdego z głównych obszarów działalności Unii";

artykuł 27 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (Protokół nr 4 załączony do TUE i TFUE): "27.1 Sprawozdania finansowe EBC i krajowych banków centralnych są badane przez niezależnych rewidentów z zewnątrz wyznaczonych na zalecenie Rady Prezesów i zatwierdzonych przez Radę. Rewidenci księgowi mają wszelkie pełnomocnictwa do badania wszystkich ksiąg i rachunków EBC i krajowych banków centralnych oraz do otrzymywania wszystkich informacji na temat ich operacji.

27.2 Postanowienia artykułu 287 TFUE stosują się tylko do badania skuteczności zarządzania EBC";

artykuł 20 ust. 1 i 7 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 39 powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi: "1. EBC odpowiada za wykonanie niniejszego rozporządzenia przed Parlamentem Europejskim i Radą, zgodnie z niniejszym rozdziałem. 7. Gdy Europejski Trybunał Obrachunkowy bada operacyjną skuteczność zarządzania EBC na mocy art. 27 ust. 2 statutu ESBC oraz EBC, uwzględnia również zadania nadzorcze powierzone EBC na mocy niniejszego rozporządzenia";

21.

wyraża jednak zaniepokojenie w związku ze sprawozdaniem Komitetu Kontaktowego najwyższych organów kontroli Unii Europejskiej (SAI), zawierającym porównanie uprawnień 27 z 28 krajowych NOK w całej Unii do kontrolowania organów nadzoru bankowego; z żalem zauważa, że w opracowanym na tej podstawie oświadczeniu wskazano, że luka w zakresie kontroli pojawia się w tych państwach strefy euro, w których wcześniejsze kompetencje krajowych NOK w zakresie kontroli organów nadzoru bankowego nie są zastępowane podobnym poziomem kontroli sprawowanej przez Europejski Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do działalności nadzorczej EBC 41 ;

24.

wskazuje, że brak nadzoru nad narażeniem banków na niepłynne "działania z poziomu 3", w tym aktywa i derywaty o obniżonej jakości, spowodował asymetryczne wykonywanie funkcji nadzorczej; uważa, że silnie negatywne nastawienie do ryzyka kredytowego związanego z ryzykiem rynkowym i operacyjnym wynikającym ze spekulacyjnych działań finansowych zadziałało na szkodę banków komercyjnych, a na korzyść dużych banków inwestycyjnych, co stawia pod znakiem zapytania ważność i wiarygodność dotychczas przeprowadzonych kompleksowych ocen; wyraża zaniepokojenie niedawnymi wypowiedziami przewodniczącej Rady ds. Nadzoru Danièle Nouy dotyczącymi trudności i niezdolności EBC do przeprowadzenia prawidłowej wyceny pozycji związanych z tymi skomplikowanymi i ryzykownymi produktami;

25.

odnotowuje z niepokojem ustalenia Trybunału dotyczące braku faktycznego rozdziału organizacyjnego między polityką pieniężną EBC a funkcjami nadzorczymi, a także braku przejrzystych i rygorystycznych zasad dotyczących zarządzania służących zapobieganiu konfliktom interesów, co zwiększa zastrzeżenia co do nieodłącznego konfliktu interesów między rolą EBC polegającą na ochronie stabilności euro a jego nadzorem ostrożnościowym nad dużymi europejskimi instytucjami kredytowymi;

Część IV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 30/2016 pt. "Skuteczność unijnego wsparcia na rzecz sektorów priorytetowych w Hondurasie"

35.

przypomina, że obecnie stosunki między Hondurasem jako państwem Ameryki Środkowej a Unią zasadniczo opierają się na układzie o stowarzyszeniu podpisanym w 2012 r., który oznacza silny i długoterminowy związek oparty na wzajemnym zaufaniu i obronie wspólnych wartości i zasad; w układzie ustanowiono trzy główne filary działania: dialog polityczny, współpracę i handel; przypomina w szczególności, że w ramach układu obie strony zobowiązały się do wdrożenia środków na rzecz pobudzenia rozwoju gospodarczego, mając na uwadze obopólne interesy, takie jak wyeliminowanie ubóstwa, tworzenie miejsc pracy oraz sprawiedliwy i zrównoważony rozwój;

40.

podkreśla jednak, że pomimo optymistycznych perspektyw gospodarczych oraz wysiłków rządu i darczyńców w Hondurasie w dalszym ciągu odnotowuje się najwyższe wskaźniki ubóstwa i nierówności ekonomicznej w Ameryce Łacińskiej, przy czym około 66 % ludności Hondurasu w 2016 r. żyło w ubóstwie, jak wskazują oficjalne dane, ponadto w kraju wciąż panuje przemoc, korupcja i bezkarność, zauważa, że liczba zabójstw wprawdzie zmalała w ostatnich latach, ale nadal należy do największych na świecie i jest największa w Ameryce Łacińskiej; podkreśla jednocześnie, że utrzymują się poważne trudności i wyzwania w zakresie dostępu do podstawowych potrzeb, możliwości zatrudnienia, zasobów naturalnych takich jak ziemia oraz środków umożliwiających przetrwanie, i wskazuje, że kobiety, ludy tubylcze oraz ludność pochodzenia afrykańskiego to grupy społeczne, które są najbardziej narażone na cierpienie z powodu naruszeń praw człowieka w następstwie nierówności;

41.

podkreśla ze szczególnym zaniepokojeniem, że Honduras nadal jest jednym z najniebezpieczniejszych państw świata dla obrońców praw człowieka i obrońców prawa ochrony środowiska, między którymi często istnieje ścisły związek; według danych organizacji Global Witness co najmniej 123 aktywistów działających na rzecz ochrony ziemi i środowiska naturalnego zostało zamordowanych w Hondurasie, począwszy od 2009 r., przy czym wielu z nich było członkami społeczności tubylczych i wiejskich przeciwstawiających się projektom na wielką skalę na zamieszkiwanych przez nich terenach, tak jak Berta Cáceres, której morderstwo nadal nie zostało wyjaśnione; apeluje do Komisji o sprawowanie pieczy oraz regularnego i ścisłego nadzoru, aby współpraca Unii w Hondurasie nie wywierała nawet w najmniejszym stopniu niekorzystnego wpływu na prawa człowieka mieszkańców tego kraju; w tym kontekście ponownie podkreśla znaczenie EIDHR w zapewnianiu pilnego bezpośredniego wsparcia finansowego i materialnego obrońcom praw człowieka, którym zagraża niebezpieczeństwo, oraz funduszu pomocy w sytuacjach kryzysowych, który umożliwia delegaturom Unii przyznawanie obrońcom praw człowieka bezpośrednich doraźnych dotacji; apeluje zarazem do Komisji o wsparcie skutecznego wdrożenia wytycznych Unii w sprawie obrońców praw człowieka przez przyjęcie lokalnych strategii w celu pełnego wprowadzenia tych wytycznych w życie we współpracy z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego mającymi doświadczenie w tym zakresie;

42.

z wielkim zaniepokojeniem odnotowuje poważne incydenty, do których doszło w Hondurasie po wyborach w dniu 26 listopada ubiegłego roku; europejskie i międzynarodowe sieci obrony praw człowieka oraz media donosiły o nieuzasadnionym i niejednokrotnie śmiercionośnym wykorzystaniu siły przez rządowe siły bezpieczeństwa wobec manifestujących, a także o innych przypadkach napaści na obrońców praw człowieka w związku z tym kryzysem powyborczym, natomiast organizacje praw człowieka zarejestrowały 30 zabójstw, w tym 21 dokonanych przez Policję Wojskową Ładu Publicznego (PMOP), a także ok. 232 rannych i 1 085 zatrzymanych; Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka udokumentowało ponad 50 przypadków nękania i zastraszania obrońców praw człowieka, przywódców społecznych i dziennikarzy; odnotowuje, że w związku z tą sytuacją rząd Hondurasu ogłosił utworzenie Sekretariatu ds. Praw Człowieka jako odrębnej jednostki wydzielonej z obecnego Sekretariatu ds. Praw Człowieka, Sprawiedliwości, Praworządności i Decentralizacji, który zaczął działać z dniem 27 stycznia 2018 r.; zwraca się do ESDZ o wzmocnienie wsparcia Unii dla obrońców praw człowieka, promowanie dialogu politycznego oraz wyegzekwowanie od honduraskiego rządu wywiązania się ze zobowiązań oraz przestrzegania obowiązku utrzymania pokoju i zagwarantowania bezpieczeństwa obywateli;

43.

przypomina, jak ważne jest, by w sektorze prywatnym w państwach członkowskich Unii przestrzegano w jednakowym stopniu praw człowieka oraz najbardziej rygorystycznych norm społecznych i środowiskowych, stosując się co najmniej do standardów europejskich w tym zakresie; wzywa Unię i jej państwa członkowskie do dalszego aktywnego angażowania się w prace ONZ mające na celu ustanowienie międzynarodowego traktatu, który pozwoli na pociągnięcie przedsiębiorstw do odpowiedzialności za wszelki udział w naruszaniu praw człowieka;

44.

przypomina, że zamach stanu dokonany w 2009 r. miał katastrofalne skutki dla Hondurasu, znacznie spowalniając wzrost społeczno-gospodarczy, przerywając napływ pomocy międzynarodowej i powodując wykluczenie tego kraju z Organizacji Państw Amerykańskich; zauważa jednak, że działania prowadzone przez UE w Hondurasie w tym okresie mogły być kontynuowane mimo opóźnień w ich realizacji we wszystkich priorytetowych sektorach i mimo tego, że niektóre zadania, takie jak harmonizacja ram prawnych, nie mogły zostać zakończone; podkreśla, że gdyby Unia nie zapewniła i nie utrzymała wparcia dla priorytetowych sektorów współpracy, warunki ich funkcjonowania byłyby znacznie trudniejsze;

45.

odnotowuje wyrażoną przez rząd Hondurasu wolę poddania się kontroli międzynarodowej oraz współpracy z międzynarodowymi organami (ustanowienie Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, niedawne uruchomienie misji wspierania walki z korupcją i bezkarnością w Hondurasie, audyty budżetu państwa przeprowadzone przez organizację Transparency International itp.); zwraca jednak uwagę na znaczenie przyjęcia i wprowadzenia w życie zdobytej wiedzy i dobrych praktyk oraz nieprzedłużania w nieskończoność zależności od tych organów w ramach wykonywania podstawowych obowiązków państwa; odnotowuje z wielkim zaniepokojeniem, że w dniu 18 lutego 2018 r. szef misji wspierania walki z korupcją i bezkarnością w Hondurasie (MACCIH) poddał się do dymisji w wyniku słabego poparcia ze strony Organizacji Państw Amerykańskich (OPA) w ramach powierzonego mu dwa lata wcześniej zadania zwalczenia korupcji w Hondurasie (brak środków, marnotrawstwo w organizacji, brak infrastruktury nadającej się do użytku itd.); zauważa, że mimo wspomnianego braku wsparcia MACCIH od 2017 r. osiągnęła znaczące wyniki w zakresie walki z korupcją i doprowadziła do wydania ważnych wyroków wobec pracowników administracji uwikłanych w poważne przypadki korupcji, a także do wszczęcia śledztw dotyczących honduraskiej klasy politycznej; obawia się, że te okoliczności mogą zaszkodzić pierwszej poważnej w regionie próbie walki z korupcją i bezkarnością w jednym z najbardziej tego potrzebujących państw, i zwraca się do rządu honduraskiego i do OPA o bezwarunkowe wsparcie i ułatwianie prac prowadzonych przez MACCIH oraz prosi ESDZ o dalszą współpracę z misją w celu osiągnięcia wspólnych celów;

46.

zauważa, że kontrola przeprowadzona przez Trybunał skupiła się na latach 2007-2015, w których kwota płatności z Unii wyniosła 119 mln EUR, przy czym zbadano następujące sektory priorytetowe: ograniczanie ubóstwa, leśnictwo, bezpieczeństwo i wymiar sprawiedliwości, którym przyznano 89 % środków w ramach dwustronnego wsparcia; uważa jednak, że okres uwzględniony w sprawozdaniu Trybunału jest zbyt rozległy i wykracza nawet poza długość kadencji Komisji Europejskiej, a ponadto obejmuje szczególnie trudne i zróżnicowane aspekty polityczne i gospodarcze; uważa, że w celu zapewnienia większej skuteczności należy skrócić okresy objęte kontrolą lub przeprowadzać oceny śródokresowe, jako że w sprawozdaniu w zbyt wielu przypadkach wskazano problemy lub braki, które zostały już usunięte, a w rezultacie niektóre wnioski lub zalecenia nie mają już zastosowania; podkreśla jednocześnie, że Trybunał nie uwzględnił w sprawozdaniu wyników rozmów przeprowadzonych podczas wizyty w Hondurasie, w szczególności z beneficjentami, innymi darczyńcami oraz organizacjami społeczeństwa obywatelskiego;

47.

odnotowuje, że Trybunał zakończył sprawozdanie stwierdzeniem, że pomoc Unii na rzecz priorytetowych sektorów pomimo pewnych postępów tylko częściowo okazała się skuteczna, głównie ze względu na sytuację kraju oraz szereg niedociągnięć w zarządzaniu, które zahamowały jej wpływ, a pomimo zasadności i skoordynowanego charakteru strategia Komisji nie była dostatecznie szczegółowa i środki finansowe zostały podzielone na zbyt wiele obszarów, a przez to - pomimo wniosków rządu Hondurasu - nie zdołano zaspokoić istotnych potrzeb sektorów priorytetowych, które nie zostały również zaspokojone przez innych darczyńców;

48.

podziela zaniepokojenie Trybunału i podziela również opinię Komisji, według której często potrzebna była swoista elastyczność w celu dostosowania się do kryzysu wywołanego zamachem stanu oraz w celu reagowania na najpilniejsze sytuacje i podstawowe potrzeby ludności; apeluje do Komisji o dalsze starania na rzecz osiągnięcia skutecznej równowagi między elastycznością niezbędną do dostosowania się do zmiennych okoliczności, potrzeb i wymogów kraju, koniecznością reagowania na najpilniejsze wyzwania, w tym w zakresie praw człowieka, prawa do życia i prawa do godnego życia, a koniecznością zapewnienia i poprawy potencjalnego wpływu pomocy UE;

49.

zauważa, że w przeszłości współpraca Unii była skupiona na obszarze spójności społecznej i wzrostu gospodarczego, podczas gdy nowe założenia programowe stanowią odpowiedź na potrzeby wynikające z kluczowych wyzwań stojących przed Hondurasem na drodze do rozwoju, takie jak: ograniczenie ubóstwa i nierówności, bezpieczeństwo żywnościowe, edukacja i opieka zdrowotna, bezpieczeństwo i prawa człowieka, reformy podatkowe, zwalczanie bezkarności i korupcji, tworzenie miejsc pracy zapewniających ochronę socjalną, konkurencyjność, zarządzanie zasobami naturalnymi i wrażliwość na zmiany klimatu;

50.

podkreśla, że z uwagi na szczególną sytuację kraju kluczowe znaczenie ma wzmocnienie i wdrożenie kompleksowych programów walki z ubóstwem (skierowanych szczególnie do grup społecznych znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, takich jak kobiety, dzieci i ludność tubylcza, stosownie do prośby samego rządu Hondurasu), a także kompleksowych programów na rzecz edukacji, kształcenia i szkolenia zawodowego skierowanych do dzieci i młodzieży ze środowisk znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji, aby zaoferować im możliwości rozwoju zdolności i kompetencji oraz uwolnić je od ryzyka wplątania się w sieci przemocy i zorganizowanej przestępczości;

51.

podkreśla ponadto, że dla postępu społecznego decydujące znaczenie ma udział kobiet i organizacji chroniących prawa kobiet, w szczególności ruchów młodzieżowych; apeluje do Unii, by przypominała o potrzebie wspierania upodmiotowienia kobiet i stworzenia bezpiecznych warunków sprzyjających działalności kobiecych organizacji społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw kobiet, a także przeciwstawiania się określonym formom represji ze względu na płeć, w szczególności w regionach ogarniętych konfliktem; podkreśla znaczenie czynnego wkładu we wspieranie polityki i działań odnoszących się do praw kobiet, w tym praw seksualnych i reprodukcyjnych oraz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego;

53.

wyraża zaniepokojenie wobec braku dialogu politycznego stwierdzonego przez Trybunał w odniesieniu do określonych aspektów o kluczowym znaczeniu otrzymujących pomoc w ramach Wsparcia dla Planu Krajowego (cele w zakresie edukacji, opracowania krajowego programu statystycznego i reformy służby cywilnej); zwraca uwagę, że dialog polityczny Komisji ułatwia realizację działań Unii i prowadzi do pewnych wymiernych usprawnień; apeluje do Komisji o wzmocnienie dialogu politycznego, w szczególności w strategicznych i priorytetowych sektorach, oraz o utrzymanie zdecydowanej postawy we wszelkich aspektach, w których rząd nie wykazuje wystarczającego zainteresowania lub nie reaguje w wystarczający sposób, tak jak w przypadku krajowej polityki w zakresie wymiaru sprawiedliwości i bezpieczeństwa lub Obserwatorium Wymiaru Sprawiedliwości;

54.

apeluje do Komisji o dalsze doskonalenie wspólnego programowania z rządem Hondurasu, a także z państwami członkowskimi Unii, oraz o podjęcie szczególnych wysiłków na rzecz koordynacji na szczeblu wewnętrznym oraz z pozostałymi darczyńcami, aby zoptymalizować skuteczny podział pracy, osiągnąć komplementarność wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, a zwłaszcza by unikać problemów wskazanych przez Trybunał: rozpowszechnienie identycznych lub podobnych projektów (te same sektory, ci sami beneficjenci), sprzeczne działania, nakładanie się działań lub ich brak, w szczególności w sektorach priorytetowych; Komisja powinna również opracować szybki i skuteczny system współdziałania z innymi darczyńcami w celu skrócenia terminów i poprawy dynamizmu, skuteczności i osiąganych wyników;

57.

uznaje, że Komisja zidentyfikowała te zagrożenia i podjęła starania na rzecz złagodzenia ich skutków; przypomina jednak ponownie Komisji, że wsparcie budżetowe nie jest czekiem in blanco, a zobowiązania rządu na rzecz przeprowadzenia reform niekoniecznie stanowią wystarczającą gwarancję; w tym kontekście zwraca się do Komisji, aby w celu ograniczenia wszelkich zagrożeń w dalszym ciągu rygorystycznie egzekwowała stosowanie i przestrzeganie wytycznych w zakresie wsparcia budżetowego na wszystkich etapach procesu; apeluje również do Komisji o unikanie udzielania wsparcia budżetowego w sektorach, w których nie ma pewności co do wiarygodnej i adekwatnej reakcji ze strony rządu;

58.

podziela zdanie Komisji, że przerwanie wielu płatności w ramach wsparcia budżetowego w danym okresie - tak jak to miało miejsce w 2012 r. z uwagi na ogólną sytuację makroekonomiczną i brak porozumienia między Hondurasem a MFW - niekoniecznie musi stanowić sprzeczne przesłanie mogące skutkować zmniejszeniem skuteczności pomocy, jak wskazuje Trybunał, lecz wręcz przeciwnie: umożliwia wysłanie rządowi jasnego i zdecydowanego sygnału wzywającego do szybkiego i skutecznego rozwiązania napotkanych problemów;

59.

z zainteresowaniem zauważa, że Honduras jest pierwszym państwem na świecie, w którym wsparcie budżetowe jest ukierunkowane na rezultaty; wyraża jednak zaniepokojenie w związku z wnioskiem Trybunału, że niedostateczna liczba instrumentów kontrolnych utrudniła ocenę osiągniętych rezultatów, ich kontrola ujawniła wiele braków, a wydane zalecenia nie były systematycznie przestrzegane; apeluje do Komisji o sporządzenie szczegółowego sprawozdania obejmującego cele, wskaźniki i wykorzystane punkty odniesienia, metody obliczeń i weryfikacji itp. oraz o dokonanie oceny ich skuteczności i wpływu, aby zmierzyć osiągnięte efekty i poprawić jednocześnie komunikację, widoczność i wpływ działań Unii; zwraca się także do Komisji, aby kładła większy nacisk na rezultaty celów założonych w strategiach dialogu politycznego prowadzonego z rządem Hondurasu oraz na dialog ze społeczeństwem obywatelskim i innymi darczyńcami;

60.

jako że dobre zarządzanie finansami publicznymi stanowi podstawowy wymóg warunkujący wypłaty dla wsparcia budżetowego oraz mając na uwadze, że w Hondurasie jest to kwestia stanowiąca jedno z głównych uchybień pomimo kolejnych planów rządu i pomocy ze strony Komisji, uważa, ze Komisja powinna położyć szczególny nacisk na dalsze wzmacnianie tego sektora; w tym kontekście, uwzględniając rolę, jaką powinien odgrywać Trybunał Obrachunkowy Hondurasu w zarządzaniu zasobami państwowymi, wzywa Komisję do opracowania szczegółowych programów współpracy z Trybunałem w celu zapewnienia pomocy technicznej i szkolenia w sektorze;

62.

odnotowuje z zaniepokojeniem uwagę Trybunału dotyczącą dalszego braku personelu w delegaturze Unii w Hondurasie, który posiadałby fachową wiedzę w zakresie zarządzania finansami publicznymi i makroekonomii operacji wsparcia budżetowego, co jest szczególnie ryzykowne ze względu na trwale niestabilną sytuację ekonomiczną kraju, któremu - pomimo tych poważnych okoliczności - w dalszym ciągu udzielane jest wsparcie budżetowe; w obliczu zagrożeń wskazanych przez Trybunał apeluje do Komisji o pilne wzmocnienie delegatury Unii w Hondurasie;

63.

zauważa, że współpraca Unii w Hondurasie zapewnia wsparcie organizacjom społeczeństwa obywatelskiego działającym na rzecz promowania bezpieczeństwa żywnościowego, praw człowieka i równouprawnienia płci, które obecnie realizują ok. 35 projektów tematycznych o łącznej wartości przekraczającej 9 mln EUR; zauważa jednocześnie, że w ramach zaangażowania na rzecz społeczeństwa obywatelskiego w Hondurasie delegatura Unii opracowała plan działania zatwierdzony w 2014 r., uwzględniający działania w zakresie dialogu politycznego oraz zaplanowane działania na rzecz wsparcia kraju; uważa, że niesłychanie ważne jest, by organizacje te były angażowane nie tylko w konsultacje prowadzące do opracowywania tych planów, lecz także w ich wdrażanie, monitorowanie i przegląd;

64.

wyraża głębokie zaniepokojenie ograniczeniem przestrzeni społeczeństwa obywatelskiego w krajach rozwijających się; zauważa z dużym niepokojem, że w ciągu zaledwie pierwszych trzech miesięcy 2014 r. Jednostka ds. Rejestrowania i Monitorowania Stowarzyszeń Obywatelskich Hondurasu cofnęła licencje ponad 10 tys. organizacji pozarządowych, ponieważ nie przedstawiły one organom rządowym sprawozdań dotyczących swoich finansów i programów, oraz że pomimo pewnych pozytywnych zmian odnotowanych w ostatnich latach niektóre ustawy przyjęte niedawno w Hondurasie w ramach środków administracyjnych utrudniają i ograniczają przestrzeń i działania tych stowarzyszeń, zmuszając wiele z nich do zakończenia działalności;

65.

przyjmuje z zadowoleniem długotrwałe wsparcie i zaangażowanie Unii na rzecz społeczeństwa obywatelskiego w krajach rozwijających się; uważa, że w ramach dialogu politycznego i rozwoju programów współpracy Komisja musi wspierać opracowywanie strategii na rzecz stworzenia odpowiedniego środowiska prawnego, administracyjnego i politycznego umożliwiającego funkcjonowanie i efektywną pracę organizacji społeczeństwa obywatelskiego, udzielanie im doradztwa i regularnych informacji na temat funduszy i możliwości finansowania, a także wspieranie włączenia ich do międzynarodowych organizacji i sieci społeczeństwa obywatelskiego;

66.

uważa, że Trybunał powinien w osobnym rozdziale sprawozdania poświęcić uwagę współpracy Unii z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w Hondurasie ze względu na zasadniczą rolę, jaką te organizacje odgrywają w społeczeństwie w ujęciu ogólnym, a w szczególności w zakresie rozwoju na szczeblu lokalnym, zwłaszcza mając na uwadze fakt, że Unia jest głównym darczyńcą tych organizacji w krajach rozwijających się i objęła wiodącą rolę, jeśli chodzi o ochronę przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka, przez wykorzystanie i zastosowanie licznych instrumentów i strategii politycznych; oczekuje, że Trybunał uwzględni tę kwestię w przyszłych sprawozdaniach;

Część V

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 31/2016 pt. "Przeznaczenie co najmniej jednego na pięć euro w budżecie UE na działania w dziedzinie klimatu - mimo ambitnych prac istnieje poważne ryzyko, że cel nie zostanie osiągnięty"

68.

z zadowoleniem przyjmuje ambitne zobowiązania Unii do obniżenia emisji do 2020 r. o co najmniej 20 % w porównaniu z rokiem 1990 oraz o 40 % do 2030 r., a także przeznaczenie w okresie budżetowania 2014-2020 co najmniej 20 % środków budżetowych na działania związane z klimatem; z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte ogólne postępy; ubolewa jednak, iż zdaniem Trybunału istnieje poważne ryzyko nieosiągnięcia celu polegającego na przeznaczaniu 20 % środków budżetowych na działania związane z klimatem;

71.

apeluje do Komisji o opracowanie konkretnej ogólnej strategii osiągnięcia wyznaczonego celu, która będzie skutkować planami działań dla poszczególnych obszarów, obejmującymi szczegółowe środki i instrumenty, metodologię pomiarów i sprawozdawczość, a także wskaźniki skuteczności działania stosowane w odniesieniu do działań związanych ze zmianą klimatu w poszczególnych dziedzinach polityki; wzywa ponadto Komisję i państwa członkowskie do dalszego rozwijania wspólnych ujednoliconych standardów w zakresie wdrażania odpowiednich systemów monitorowania, oceny i weryfikacji, zwłaszcza w odniesieniu do stosowania wskaźników z Rio i sprawozdawczości na temat wydatkowania środków przeznaczonych na działania związane z klimatem;

74.

zwraca uwagę, że Komisja musi w szczególności spełnić oczekiwania w odniesieniu do wskaźników dotyczących klimatu poprzez szerokie uwzględnienie swoich wielorakich instrumentów programowania z myślą o osiągnięciu wysokiego stopnia spójności i ewentualnie poprawie koordynacji między państwami członkowskimi, aby możliwe było osiągnięcie ogólnego celu polegającego na przeznaczaniu co najmniej 20 % środków budżetowych Unii na społeczeństwo wykorzystujące technologie niskoemisyjne i odporne na zmianę klimatu;

76.

z niepokojem zauważa, że jest mało informacji na temat wysokości środków przeznaczanych na łagodzenie zmiany klimatu i przystosowywanie się do niej, a także na temat stopnia, w jakim działania Unii związane z klimatem przyczynią się do ograniczenia emisji CO₂, a dostępne dane pochodzące z różnych państw członkowskich mogą nie być porównywalne; zwraca się do Komisji o dalsze rozwijanie sprawozdawczości na temat zakresu, w jakim cel polegający na przeznaczeniu w latach 2014-2020 20 % środków budżetowych Unii na działania związane z klimatem jest realizowany w ramach wszystkich strategii politycznych, a ponadto o wyszczególnienie nie tylko podjętych zobowiązań i wydanych środków, ale i wskazanie, jaka część przypada na łagodzenie klimatu, jaka na przystosowywanie się do zmiany klimatu oraz w jakich obszarach wyniki dotyczące działań klimatycznych wymagają poprawy;

77.

uważa, że szerokie stosowanie programów finansowych należy jeszcze bardziej usprawnić poprzez określenie jasnej strategii w zakresie przystosowywania się do zmian klimatu i ich łagodzenia oraz opracowanie odpowiednich planów działania, co obejmuje również odpowiednie narzędzia kwantyfikacji potrzebnych inwestycji i zachęt klimatycznych oraz skuteczniejsze metody monitorowania szacunków w celu uzyskania prawidłowych prognoz dotyczących postępów osiąganych w ramach programów Unii i działań państw członkowskich;

80.

wyraża ubolewanie, że nie istnieją specjalne ramy w zakresie sprawozdawczości, jakie Komisja mogłaby stosować w celu wykrywania i oceniania niekorzystnych skutków strategii politycznych Unii, które negatywnie wpływają na zmianę klimatu, a także w celu określenia, jaką część środków z budżetu Unii wydaje się na ich neutralizowanie; wyraża zaniepokojenie, że bez tych danych Komisja nie może dokładnie określić, w jakim stopniu Unia przyczynia się do łagodzenia zmiany klimatu; wzywa Komisję do systematycznego identyfikowania działań mogących przynosić efekt przeciwny do zamierzonego oraz do uwzględniania ich w ostatecznych obliczeniach dotyczących łagodzenia zmiany klimatu;

Część VI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 32/2016 pt. "Pomoc UE na rzecz Ukrainy"

Część VII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 33/2016 pt. "Unijny Mechanizm Ochrony Ludności - koordynacja reagowania na klęski żywiołowe poza terytorium UE była zasadniczo skuteczna"

93.

z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie w lutym 2016 r. w następstwie wniosków wyciągniętych z kryzysu związanego z wirusem Ebola europejskiego korpusu medycznego, który znacząco rozszerzył "dobrowolną pulę" Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności o "rezerwę" w postaci gotowych do działania zespołów i ekspertów medycznych; uważa, że należy kontynuować i doskonalić to podejście polegające na tworzeniu rezerwy zespołów medycznych oraz innych wyspecjalizowanych zespołów oceny i wsparcia;

96.

podkreśla znaczenie wymiany informacji i współpracy między Komisją, innymi organami Unii oraz ONZ w zakresie ułatwiania bardziej uporządkowanego reagowania w przypadku wystąpienia sytuacji nadzwyczajnej; z zadowoleniem przyjmuje podpisanie umów o współpracy z Biurem ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) i ze Światowym Programem Żywnościowym (WFP), a ponadto wzywa Komisję do podpisania podobnych umów ze Światową Organizacją Zdrowia (WHO), Międzynarodową Organizacją ds. Migracji (IOM) i z innymi zaangażowanymi podmiotami;

97.

przypomina, że wymogi w zakresie jakości i interoperacyjności określono i rozszerzono zgodnie z nowymi normami WHO dla modułów medycznych, jak również z innymi partnerami strategicznymi i ich warunkami ramowymi w celu zapewnienia wczesnego reagowania powiązanego z dokładniejszą koordynacją podczas misji międzynarodowych; uważa, że aby zagwarantować natychmiastową dostępność lub mobilizację zdolności operacyjnych od początku sytuacji nadzwyczajnej oraz aby unikać finansowania błędów, należy zoptymalizować i w dużej mierze ujednolicić procesy tworzenia rezerw;

Część VIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 34/2016 pt. "Zwalczanie marnotrawienia żywności - szansa dla UE na poprawę efektywności gospodarowania zasobami w łańcuchu dostaw żywności"

105.

uważa, że niespójne podejście Komisji manifestuje się w następujący sposób: po pierwsze, UE jest uważana za lidera w zwalczaniu zmiany klimatu, ale w niewystarczającej mierze zobowiązuje się do zwalczania marnotrawienia żywności, które bezpośrednio przyczynia się do negatywnego wpływu na klimat, a po drugie, pomimo że Unia rocznie inwestuje setki milionów euro na pomoc rozwojową, likwidowanie głodu i zgodność z zasadami sprawiedliwego handlu, to nie porusza w wystarczającym stopniu kwestii zwalczania marnotrawienia żywności, która jest jednym z bezpośrednich czynników powstawania bardzo poważnych problemów;

107.

wzywa Komisję, aby zapewniła ścisłą koordynację na szczeblu Unii i na szczeblu krajowym w celu ujednolicenia różnych strategii w poszczególnych państwach członkowskich w odniesieniu do zapobiegania marnotrawieniu żywności, dokonywania darowizn żywności, bezpieczeństwa żywności i dobrych praktyk w zakresie higieny; wzywa Komisję do ustanowienia platformy wymiany najlepszych praktyk w zwalczaniu marnotrawienia żywności, która umożliwi lepsze dostosowanie prac Komisji do działań państw członkowskich;

108.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że działalność Komisji na poziomie technicznym ograniczyła się do ustanowienia grupy roboczej i grupy eksperckiej, które to grupy nie wniosły jednak żadnego przydatnego wkładu; wzywa Komisję do poprawy jej działań na poziomie technicznym i doprowadzenia do konkretnych rezultatów; zachęca Komisję do nawiązania ściślejszej współpracy z Europejską Agencją Środowiska i Europejskim Instytutem Innowacji i Technologii, które są w stanie zapewnić solidną pomoc ekspercką i techniczną;

109.

wyraża ubolewanie, że Komisja nie uważa, żeby niezbędne było stworzenie wspólnej definicji marnotrawienia żywności i nie uważa za konieczne, aby ustanowić specjalną hierarchię postępowania z odpadami spożywczymi; wzywa Komisję do przygotowania, we współpracy z państwami członkowskimi, wspólnej definicji marnotrawienia żywności, wspólnej metodologii pomiaru i monitorowania odpadów spożywczych, a także wytycznych dotyczących hierarchii postępowania z odpadami w przypadku marnotrawienia żywności;

110.

wzywa Komisję do opracowania planu działania wskazującego obszary polityki, w których jest potencjał do zajęcia się problemem marnotrawienia żywności, ze szczególnym uwzględnieniem zapobiegania marnotrawieniu żywności i dokonywania darowizn, a także w celu określenia możliwości, które mogą zostać wykorzystane w ramach tych obszarów polityki; wzywa Komisję do opracowania planów działania, które będą obejmować wymierne cele i wskaźniki wykonania oraz do opracowania projektów ocen skutków w konkretnych obszarach polityki;

111.

wyraża ubolewanie, że chociaż dokonywanie darowizn żywności stanowi drugą najbardziej preferowaną opcję zapobiegania marnotrawieniu żywności, na różnych poziomach występuje wiele przeszkód, które sprawiają, że jest to niewystarczająco rozpowszechnione; zwraca uwagę na trudności napotykane przez władze państw członkowskich, w szczególności w zakresie dostosowania dokonywania darowizn żywności do obowiązujących ram prawnych; wzywa Komisję do utworzenia specjalnej platformy wymiany dobrych praktyk między państwami członkowskimi w celu ułatwienia dokonywania darowizn żywności; zachęca Komisję do uwzględnienia wkładu władz lokalnych i regionalnych w zmianach odpowiednich przepisów prawnych;

112.

zwraca się do Komisji o sfinalizowanie i opublikowanie wytycznych dotyczących redystrybucji i darowizn żywności, w tym reżimu podatkowego dla darczyńców; wytyczne te byłyby oparte na najlepszych praktykach, którymi dzielą się państwa członkowskie obecnie podejmujące aktywne działania w celu zwalczania marnotrawienia żywności; zachęca Komisję do opracowania wytycznych na temat pokonywania różnych przeszkód w dokonywaniu darowizn żywności i na temat ulg podatkowych dla łańcuchów dostaw żywności i przedsiębiorstw, które dokonują darowizn żywności;

115.

wyraża ubolewanie, że mimo indywidualnych i ograniczonych inicjatyw w niektórych instytucjach Unii, organy europejskie nie mają ani ram ustawodawczych, ani wspólnych wytycznych, które regulowałyby postępowanie z dostarczaną przez firmy cateringowe obsługujące te instytucje żywnością, której nie zjedzono; wzywa Komisję do sporządzenia projektu wspólnych przepisów dotyczących kwestii marnotrawienia żywności w instytucjach UE, wraz z wytycznymi dotyczącymi zapobiegania marnotrawieniu żywności i zasadami dokonywania darowizn żywności, aby zminimalizować marnotrawienie żywności w instytucjach europejskich;

Część IX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 35/2016 pt. "Wykorzystanie wsparcia budżetowego w celu poprawy mobilizacji dochodów krajowych w Afryce Subsaharyjskiej"

123.

uważa, że kluczowe jest dalsze promowanie sprawiedliwych i przejrzystych systemów podatkowych w ramach polityki podatkowej, zwiększanie wsparcia dla procesów i organów nadzoru w zakresie zasobów naturalnych oraz dalsze wspieranie reform rządowych promujących zrównoważoną i przejrzystą eksploatację zasobów naturalnych; podkreśla, że umowy o wolnym handlu zmniejszają dochody podatkowe krajów o niskim i średnim niższym dochodzie i mogą w ich przypadku przynieść skutek odwrotny do zamierzonego; domaga się, aby Komisja dopilnowała, by uwzględniano konsekwencje fiskalne zawierania umów o wolnym handlu z krajami o niskim i średnim niższym dochodzie przy ocenie ryzyka w toku negocjacji dotyczących tych umów;

Część X

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 36/2016 pt. "Ocena mechanizmów zamknięcia programów rozwoju obszarów wiejskich i programów w obszarze spójności na lata 2007-2013"

137.

odnotowuje wniosek Trybunału, by okresy kwalifikowalności nie pokrywały się już z następnym okresem programowym po 2020 r., oraz jego obawę, że wydłużone okresy kwalifikowalności (tj. N+2, n+3) są jedną z przyczyn zaległości finansowych oraz opóźnionego rozpoczęcia następnego okresu programowania, a także opóźnień w finalizacji zmienionych przepisów dotyczących programowania i finansowania oraz powiązanych przepisów wykonawczych, w szczególności w latach 2014-2015; podkreśla w związku z tym znaczenie zapewnienia maksymalnej absorpcji oraz bezproblemowego przebiegu wieloletnich projektów;

138.

stwierdza, że ostateczne zamknięcie okresu finansowania następuje tylko co siedem lat; w związku z tym podziela opinię Trybunału, że Komisja powinna poinformować władzę budżetową i Komisję Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego o ostatecznym wyniku procedury zamknięcia w oddzielnym dokumencie; uważa, że taki dokument powinien nie tylko potwierdzać legalność i prawidłowość wydatków, lecz również mierzyć wyniki i skutki programów (podejście oparte na wynikach);

Część XI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2017 pt. "Należy dołożyć starań, by wdrożyć sieć Natura 2000 z pełnym wykorzystaniem jej potencjału"

144.

z głębokim zaniepokojeniem odnotowuje, że cele w zakresie ochrony często nie były wystarczająco szczegółowe i określone ilościowo, zaś plany zarządzania nie były precyzyjnie ustalone i brakowało w nich istotnych etapów realizacji; powtarza, że może to obniżyć wartość dodaną sieci Natura 2000; wzywa Komisję do harmonizacji przepisów dotyczących skutecznego podejścia do wyznaczania celów w zakresie ochrony i do tworzenia planów zarządzania w kolejnym okresie programowania; ponadto wzywa Komisję, aby monitorowała, czy państwa członkowskie stosują się do wskazówek, i zapewniała im w razie potrzeby dodatkowe wsparcie w postaci doradztwa;

147.

z zaniepokojeniem odnotowuje, że państwom członkowskim nie udało się odpowiednio ocenić projektów negatywnie wpływających na tereny należące do sieci Natura 2000, że środki kompensujące nie były wystarczająco wykorzystywane i że stosowane podejścia znacznie różnią się w poszczególnych państwach członkowskich; wzywa Komisję do udzielenia państwom członkowskim bardziej usystematyzowanych wskazówek co do tego, jak i kiedy należy stosować środki kompensujące w praktyce i nadzorować ich wykorzystywanie;

149.

ubolewa, że za pośrednictwem systemów monitorowania i sprawozdawczości dotyczących sieci Natura 2000 nie dało się uzyskać wszechstronnych informacji na temat skuteczności tej sieci; z zaniepokojeniem odnotowuje, że nie opracowano specjalnego systemu wskaźników wyników dotyczącego wykorzystywania środków unijnych, który umożliwiałby refleksję nad wynikami sieci Natura 2000; jest zdania, że osłabia to skuteczność sieci Natura 2000; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie przez Komisję zestawu obowiązkowych kompleksowych wskaźników w odniesieniu do wszystkich projektów na okres programowania 2014-2020 w ramach programu LIFE; zwraca się do Komisji o zastosowanie tego samego podejścia do innych programów w kolejnym okresie programowania;

150.

z zaniepokojeniem zauważa, że na poziomie terenów plany monitorowania często nie były włączone do dokumentacji dotyczącej zarządzania terenem, nie były szczegółowe lub nie zawierały wiążących terminów; ponadto z zaniepokojeniem odnotowuje, że standardowe formularze danych nie były aktualizowane, a dane przedstawiane przez państwa członkowskie do celów sprawozdania w sprawie stanu przyrody były niepełne, niedokładne lub nieporównywalne; wzywa państwa członkowskie i Komisję do zaradzenia temu problemowi w przewidywanym planie działania;

153.

głęboko ubolewa, iż w priorytetowych ramach działania (PAF) przedstawiono niewiarygodny obraz kosztów sieci Natura 2000 oraz że dane przedstawione przez państwa członkowskie były niedokładne i ograniczone; z zaniepokojeniem zauważa, że szacunki dotyczące finansowania nie były rzetelne i porównywalne, co uniemożliwia precyzyjne monitorowanie kwot środków przeznaczonych na sieć Natura 2000; ubolewa, że z tego powodu priorytetowe ramy działania były w ograniczonym stopniu przydatne do zapewnienia spójności finansowania unijnego na rzecz ochrony różnorodności biologicznej w ramach sieci Natura 2000; zachęca Komisję do udzielenia państwom członkowskim bardziej usystematyzowanych wytycznych dotyczących sprawozdawczości i monitorowania oraz realizacji priorytetowych ram działania; wzywa państwa członkowskie do zadbania o dokładność przedstawianych danych;

Część XII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 2/2017 pt. "Negocjacje Komisji dotyczące umów partnerstwa i programów w obszarze spójności na lata 2014-2020 - wydatki są bardziej ukierunkowane na priorytety strategii »Europa 2020«, lecz mechanizmy pomiaru wykonania zadań są coraz bardziej skomplikowane"

162.

podkreśla, że należy unikać powtarzania opóźnień w przyjmowaniu programów operacyjnych, a także problemów wskazanych przez Trybunał, takich jak bardziej złożone, trudne i długie negocjacje w sprawie rozporządzeń dotyczących europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014-2020, późne przyjęcie prawa wtórnego i wytycznych oraz konieczność wielokrotnych zatwierdzeń programów operacyjnych ze strony Komisji; ubolewa, że uchybienia te są sprzeczne z celem, jakim jest uproszczenie systemu zarządzania polityką spójności;

163.

zauważa, że w sprawozdaniu specjalnym nr 2/2017 Trybunał stwierdza, że umowy partnerstwa okazały się skutecznym instrumentem, jeśli chodzi o wyodrębnianie środków z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na cele tematyczne i priorytety inwestycyjne oraz wspieranie ukierunkowania na cele strategii "Europa 2020" na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego; podkreśla jednak, że pomyślna realizacja celów wymaga przeznaczenia odpowiednich środków budżetowych na politykę spójności na okres po - 2020 r.;

168.

przypomina, że odpowiednia zdolność administracyjna, szczególnie na szczeblu krajowym i regionalnym, ma kluczowe znaczenie dla sprawnego zarządzania programami operacyjnymi i ich wdrażania, w tym również dla monitorowania celów i osiągniętych rezultatów oraz przedstawiania odnośnych sprawozdań z wykorzystaniem odpowiednich wskaźników; podkreśla w tym kontekście, że Komisja i państwa członkowskie wykorzystają dostępną pomoc techniczną do poprawy zdolności administracyjnych na różnych szczeblach;

Część XIII

- Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2017 pt. "Pomoc UE na rzecz Tunezji"

178.

wzywa Komisję do stosowania najlepszych praktyk w zakresie programów wsparcia budżetowego, jak również do stosowania odpowiednich warunków wypłat, które będą motywować tunezyjskie władze do podjęcia niezbędnych reform; wyraża zaniepokojenie z powodu mało restrykcyjnego podejścia w zakresie przyznawania środków finansowych na zasadzie "więcej za więcej", które na ogół nie wynikało ze spełnienia dodatkowych wymogów i nie było poprzedzone dokładnym pomiarem osiągniętego postępu;

Część XIV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2017 pt. "Ochrona budżetu UE przed nieprawidłowymi wydatkami - w latach 2007-2013 Komisja w coraz większym stopniu stosowała środki zapobiegawcze i korekty finansowe w obszarze spójności"

183.

uznaje, jak ważne jest realizowanie celów polityki spójności, a mianowicie zmniejszanie dysproporcji w poziomach rozwoju między regionami, restrukturyzacja podupadających stref przemysłowych i wspieranie współpracy transgranicznej, transnarodowej i międzyregionalnej, a tym samym przyczynianie się do osiągania strategicznych celów Unii; uważa, że znaczenie tej polityki uzasadnia przeznaczanie na nią znacznej części budżetu Unii; podkreśla, że istotne jest należyte zarządzanie finansami, zapobieganie nieprawidłowościom i zniechęcanie do nich, jak również stosowanie korekt finansowych;

190.

podkreśla, że jeśli państwa członkowskie będą same wykrywać nieprawidłowości i wprowadzać środki zapobiegawcze, mniej czasu trzeba będzie poświęcić na wykrywanie problemów, a więcej czasu można będzie przeznaczyć na ich rozwiązywanie; uważa, że będzie to również oznaczać, że systemy zarządzania i kontroli w państwach członkowskich są skuteczne, dzięki czemu poziom nieprawidłowości może utrzymywać się poniżej progu istotności; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do bardziej aktywnego i odpowiedzialnego działania, do wykrywania i korygowania nieprawidłowości na podstawie własnych kontroli i audytów oraz do poprawienia systemów zarządzania i kontroli na poziomie krajowym w celu unikania dalszych korekt finansowych netto i utraty środków finansowych;

Część XV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2017 pt. "Bezrobocie wśród młodzieży - czy polityka UE wpłynęła na zmianę sytuacji? Ocena gwarancji dla młodzieży i inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych"

Część XVI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2017 pt. "Podejście "Hotspot" - unijna odpowiedź na kryzys uchodźczy

214.

podkreśla znaczenie Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego; apeluje o zapewnienie możliwości zastosowania przepisów finansowych dotyczących pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych do tych dwóch funduszy; podkreśla, że jedynym sposobem zwiększenia skuteczności hotspotów we wspieraniu państw członkowskich pierwszej linii jest zwiększenie środków finansowych na poprawę i tworzenie infrastruktur recepcyjnych i pobytowych, które są niezbędne ze względu na ogromną liczbę przybywających migrantów;

215.

z zadowoleniem przyjmuje wyniki przeprowadzonego przez Trybunał audytu sytuacji małoletnich migrantów w hotspotach oraz podkreśla znaczenie opracowania zintegrowanego podejścia w zakresie ich przyjmowania, w każdym przypadku uwzględniającego ich najlepszy interes; domaga się lepszego wykorzystania środków finansowych przeznaczonych na przyjmowanie osób małoletnich oraz na szkolenia pracowników, którzy będą ściśle współpracować z osobami z najsłabszych grup migrantów; przypomina, że po publikacji niniejszego sprawozdania specjalnego Komisja opublikowała komunikat poświęcony w całości małoletnim migrantom 50 ; podkreśla znaczenie tego komunikatu i wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia zaleceń zawartych w tym dokumencie;

220.

wzywa Komisję i Radę do zapewnienia odpowiedniej jakości rozpatrywania wniosków o udzielenia azylu w hotspotach; zdaje sobie sprawę z trudnych warunków, w jakich rozpatrywane są wnioski, podkreśla jednak konieczność unikania stosowania procedur w trybie przyspieszonym, bowiem prowadzi to do błędów; podkreśla również, że państwa członkowskie pierwszej linii powinny być odpowiedzialne tylko za rejestrację i pobieranie odcisków palców wszystkich migrantów, natomiast odpowiedzialność za procedury następcze powinny ponosić wspólnie wszystkie państwa członkowskie w duchu solidarności; domaga się, aby osoby ubiegające się o azyl były odpowiednio informowane o procedurze relokacji, przysługujących im prawach oraz możliwych krajach docelowych;

Część XVII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2017 pt. "Nadanie jednostkom certyfikującym nowej roli w odniesieniu do wydatków w ramach WPR: krok w kierunku modelu jednorazowej kontroli mimo istotnych niedociągnięć"

228.

zauważa, że jednostki certyfikujące niezależnie kontrolują swoje agencje płatnicze od 1996 r.; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2015 r. po raz pierwszy zobowiązano jednostki certyfikujące do oceny legalności i prawidłowości powiązanych wydatków; uważa, że to bardzo pozytywny postęp, ponieważ pomoże państwom członkowskim wzmocnić ich kontrole i zmniejszyć koszty audytu, umożliwiając też Komisji otrzymywanie niezależnych dodatkowych zapewnień o legalności i prawidłowości wydatków w ramach WPR;

230.

opierając się na sprawozdaniu Trybunału, z zaniepokojeniem zauważa niedociągnięcia w metodzie i wdrażaniu, do których zalicza się między innymi często niewłaściwe strategie kontroli, dobór nieodpowiednich zestawów prób oraz częsty brak umiejętności i fachowej wiedzy na dostatecznym poziomie u audytorów jednostek certyfikujących; przyznaje jednak, że państwa członkowskie mogły zmagać się w 2015 r. z problemami, gdyż stosowne unijne przepisy i wytyczne były w początkowej fazie wdrażania, a jednostki certyfikujące mogły nie otrzymać wystarczających informacji i nie być przeszkolone pod kątem stosowania tych przepisów i wytycznych w praktyce, lub mogły nie otrzymać wystarczających wskazówek na temat wymaganej liczby prób;

234.

ubolewa, że konsekwencje tego braku wiarygodności są wyraźne; zauważa na przykład, że w płatnościach bezpośrednich DG AGRI dokonała płatności uzupełniających dla 12 spośród 69 agencji płatniczych z poziomem błędu powyżej 2 %, natomiast tylko jedna agencja płatnicza spełniła na początku warunki swojej deklaracji, a w 2015 r. DG AGRI skierowała też zastrzeżenia w stosunku do 10 agencji płatniczych; zauważa również, że na obszarach wiejskich DG AGRI dokonała płatności uzupełniających dla 36 spośród 72 agencji płatniczych, natomiast w 14 przypadkach skorygowany poziom błędu wynosił ponad 5 %, i że w 2015 r. DG AGRI skierowała też zastrzeżenia w stosunku do 24 agencji płatniczych z 18 państw członkowskich;

236.

zachęca Komisję, aby wymagała od jednostek certyfikujących wprowadzenia właściwych zabezpieczeń mających zagwarantować reprezentatywność dobieranych przez nie prób, aby umożliwiła jednostkom certyfikującym prowadzenie dostatecznych badań na miejscu, zobowiązała jednostki certyfikujące do obliczania tylko jednego poziomu błędu w odniesieniu do legalności i prawidłowości, oraz by dopilnowała prawidłowego uwzględnienia w poziomie błędu jednostki certyfikującej poziomu błędu zgłaszanego przez agencje płatnicze w danych statystycznych dotyczących kontroli;

239.

na podstawie sprawozdania Trybunału zauważa też, że w przypadku Włoch naruszono zasadę, zgodnie z którą agencje płatnicze nie znają z wyprzedzeniem transakcji, które mają zostać poddane ponownej kontroli, ponieważ jednostka certyfikująca poinformowała agencję płatniczą z wyprzedzeniem o beneficjentach, którzy mają zostać skontrolowani, zanim agencja płatnicza przeprowadziła większość kontroli na miejscu; zdecydowanie podkreśla, że we wszystkich przypadkach trzeba zapewnić odpowiednie stosowanie metod wyboru w oparciu o wnioski, a sytuacji wcześniejszego informowania nie można pozostawić bez konsekwencji;

240.

zaznacza, że w przypadku transakcji innych niż ZSZiK (zarówno w ramach EFRG, jak i EFRROW) występuje znaczna rozbieżność między okresem zgłaszania kontroli na miejscu (rok kalendarzowy) a okresem samego wydatku (od 16 października 2014 r. do 15 października 2015 r. za rok obrachunkowy 2015); zwraca uwagę na fakt, że wskutek tego niektórzy beneficjenci poddani kontrolom na miejscu w roku kalendarzowym 2014 nie otrzymali refundacji w roku obrachunkowym 2015, natomiast jednostki certyfikujące nie mogą uwzględnić wyników takich transakcji w swoich wyliczeniach poziomu błędu za dany rok obrachunkowy; apeluje do Komisji, aby przedstawiła odpowiednie rozwiązanie w celu zsynchronizowania tych terminów kalendarzowych;

241.

zaznacza, że harmonogramy kontroli agencji płatniczych mogą być bardzo napięte, zwłaszcza w państwach członkowskich o krótkim sezonie wegetacyjnym, natomiast skuteczne dostarczenie jednostce certyfikującej na czas informacji często może okazać się bardzo trudne; zauważa, że może to prowadzić do stosowania wielu różnych metod kontroli i powielania poziomów błędu, ponieważ jednostka certyfikująca nie może w pełni zastosować procedury kontroli agencji płatniczych; uważa, że problem ten może być rozwiązany, na przykład przy pomocy satelitarnych środków monitorowania;

242.

uważa, że nowe technologie można by ogólnie lepiej wykorzystać w kontrolowaniu wydatków w ramach WPR: w przypadku osiągnięcia dostatecznego poziomu wiarygodności, np. przy pomocy kontroli satelitarnej, beneficjenci i audytorzy nie byliby nadmiernie obciążeni kontrolami na miejscu; podkreśla, że przy jednoczesnym zabezpieczeniu interesów finansowych w finansowaniu przez Unię nakładów w ramach WPR, ostatecznym celem systemu jednorazowej kontroli powinny być skuteczne kontrole, dobrze funkcjonujące systemy administracyjne oraz zmniejszenie obciążenia biurokracją;

243.

ponadto podkreśla, że model jednorazowej kontroli powinien obejmować mniej warstw w systemie kontroli i pociągać za sobą mniejsze wydatki dla Unii, państw członkowskich i beneficjentów. uważa, że należy położyć większy nacisk na wiarygodność ogólnego systemu kontroli państw członkowskich, a nie koncentrować się wyłącznie na dodatkowych kontrolach beneficjentów; uważa, że system kontroli cały czas jest zbyt uciążliwy dla beneficjentów, i że w tych państwach członkowskich, w których nieprawidłowości i nadużycia są zjawiskiem mniej powszechnym, ogólny system kontroli okazał się wystarczający, a wiarygodność można zapewnić przy pomocy metod innych niż nadmierne kontrole na miejscu;

Część XVIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2017 pt. "Unijny system kontroli rybołówstwa - konieczne dalsze działania"

250.

w celu zwiększenia kompletności i wiarygodności danych dotyczących zdolności połowowej, zwraca się do państw członkowskich, aby do 2019 r.:

dokonały przeglądu procesu rejestrowania i weryfikacji danych w formie papierowej dotyczących działalności połowowej oraz udoskonaliły go; stopniowo wprowadziły procedury rejestracji i weryfikacji danych elektronicznych dotyczących działalności połowowej przekazanych przez statki o długości mniejszej niż 10 metrów; dopilnowały, by te systemy były ze sobą zgodne i umożliwiały wymianę danych pomiędzy państwami członkowskimi, Komisją i Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa;

251.

zwraca się do Komisji, aby do 2020 r.:

promowała rozwój tańszego, prostszego i łatwego w obsłudze systemu, aby ułatwić elektroniczne przekazywanie informacji na temat działalności połowowej statków o długości poniżej 12 metrów; wprowadziła obowiązek korzystania z systemów elektronicznej rejestracji i elektronicznego raportowania (elektroniczne dzienniki pokładowe) zamiast systemów w formie papierowej dla statków o długości od 10 do 12 metrów długości; stopniowo wprowadziła obowiązek rejestrowania i zgłaszania połowów poprzez tańsze, prostsze i przyjazne użytkownikowi systemy elektroniczne dla statków o długości poniżej 10 metrów;

252.

w kontekście ewentualnych przyszłych zmian rozporządzenia w sprawie kontroli oraz w celu zwiększenia kompletności i wiarygodności danych dotyczących rybołówstwa apeluje do Komisji, aby w swoim wniosku ustawodawczym uwzględniła:

253.

w celu usprawnienia inspekcji apeluje do państw członkowskich o opracowanie i stosowanie standardowych protokołów i sprawozdań z inspekcji bardziej dostosowanych do szczególnych regionalnych i technicznych warunków rybołówstwa niż przewidziane w załączniku XXVII do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 54 ; wzywa państwa członkowskie do uczynienia tego w porozumieniu z Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa i do 2019 r., kiedy to ma wejść w życie nowe rozporządzenie w sprawie środków technicznych 55 ;

254.

w kontekście ewentualnych przyszłych zmian rozporządzenia w sprawie kontroli zwraca się do Komisji, aby w swoim wniosku ustawodawczym uwzględniła obowiązek korzystania z elektronicznego systemu sprawozdań z inspekcji przez państwa członkowskie w celu zapewnienia wyczerpujących i aktualnych wyników krajowych inspekcji; zwraca się również do Komisji, by uwzględniła we wniosku nałożony na państwa członkowskie obowiązek wymiany wyników inspekcji z innymi właściwymi państwami członkowskimi;

Część XIX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2017 pt. "Wsparcie unijne na rzecz zwalczania handlu ludźmi w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej"

Część XX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2017 pt. "Unijne wsparcie dla młodych rolników powinno być lepiej ukierunkowane, tak aby zapewniało rzeczywisty wkład w wymianę pokoleń"

269.

uważa, że w odniesieniu do istniejących strategii politycznych w ramach WPR:

270.

jest zdania, że w odniesieniu do WPR po 2020 r. należy przewidzieć ramy prawne, zgodnie z którymi Komisja powinna wskazać (lub zobowiązać państwa członkowskie do wskazania, zgodnie z przepisami dotyczącymi zarządzania dzielonego) jasną logikę interwencji w odniesieniu do instrumentów polityki dotyczących wymiany pokoleń w rolnictwie; uważa, że logika interwencji powinna obejmować:

niezależnie od długotrwałego planowania dotyczącego przekazywania gospodarstw rolnych, zapewnienie określenia celów SMART, ze wskazaniem wyraźnych i kwantyfikowalnych oczekiwanych rezultatów instrumentów polityki w odniesieniu do oczekiwanego tempa wymiany pokoleń i wkładu w rentowność gospodarstw objętych wsparciem; uważa w szczególności, że należy jasno stwierdzić, czy instrumenty polityki mają na celu objęcie wsparciem jak największej liczby rolników, czy też mają być ukierunkowane na szczególne grupy młodych rolników (np. najlepiej wykształconych, zakładających gospodarstwa rolne na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, wprowadzających w gospodarstwach technologie oszczędzające energię lub wodę, zwiększających rentowność lub wydajność gospodarstw, zatrudniających więcej osób);

271.

apeluje do państw członkowskich, aby wdrażając działania w ramach WPR po 2020 r. ulepszyły ich ukierunkowanie poprzez:

stosowanie jasnych kryteriów oceny tego, jak można wspierać młodych rolników w przypadku sprawowania wspólnej kontroli nad przedsiębiorstwami (np. poprzez określenie, jaki procent praw głosu lub udziałów powinien mieć beneficjent lub wskazanie okresu, w którym zachodzi zmiana w rozłożeniu udziałów lub też jaki minimalny procent jego dochodów powinien pochodzić z działalności w gospodarstwie objętym wsparciem), tak by ukierunkować pomoc na młodych rolników, dla których działalność rolnicza w gospodarstwach objętych wsparciem ma być głównym przedmiotem działalności;

272.

jest zdania, że przepisy dotyczące działań w ramach WPR po 2020 r. powinny zapewniać, by Komisja i państwa członkowskie (zgodnie z przepisami dotyczącymi zarządzania dzielonego) ulepszyły system monitorowania i oceny; uważa w szczególności, że:

Część XXI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2017 pt. "Unijny fundusz powierniczy »Bêkou« na rzecz Republiki Środkowoafrykańskiej - pomimo pewnych niedociągnięć początki budzą nadzieję"

Część XXII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2017 pt. "Wdrażanie dyrektywy w sprawie wody pitnej - dostęp do wody i jej jakość w Bułgarii, na Węgrzech i w Rumunii poprawiły się, jednak konieczne są znaczne dalsze inwestycje"

Część XXIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2017 pt. "Jednolity europejski system zarządzania ruchem kolejowym - czy decyzja polityczna ma szansę stać się rzeczywistością?"

293.

uważa, że kosztowne inwestycje związane z tym systemem, którym towarzyszą odroczone korzyści dla podmiotów ponoszących te koszty, wymagają strategicznej oceny priorytetów ustalanych w Radzie i w państwach członkowskich; przyjmuje z zadowoleniem europejski plan wdrożenia i powiązany szczegółowy plan działania dla ERTMS, którego celem jest zagwarantowanie ciągłego wsparcia; zachęca państwa członkowskie do skoncentrowania się na lepszej koordynacji europejskiego planu wdrożenia i do dopilnowania, by zobowiązania Unii były uwzględniane w ich krajowych priorytetach; przyjmuje z zadowoleniem, że Komisja zobowiązała się do ustanowienia celów pośrednich w ramach krajowych planów wdrożenia, aby poprawić monitorowanie poszczególnych sekcji;

297.

uważa, że funkcjonowanie jednolitego rynku kolejowego będzie wymagało pełnego zaangażowania zainteresowanych podmiotów gospodarczych przed przyznaniem unijnych funduszy; jest zdania, że polityka Unii dotycząca sektora kolejowego wymaga realistycznej zmiany strategii, ponieważ powinna ona obejmować oszacowanie kosztów i korzyści, opracowanie modeli gospodarczych w państwach członkowskich w przypadku ich braku, aby zagwarantować odpowiednie finansowanie i umożliwić skuteczne określanie jego źródeł;

Część XXIV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2017 pt. "Przegląd wyników dotyczący zarządzania sprawami przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej"

299.

krytycznie odnosi się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który odmówił Trybunałowi Obrachunkowemu dostępu do niektórych dokumentów wymaganych do weryfikacji skuteczności działania TSUE; przypomina TSUE, że członkowie Trybunału Obrachunkowego i jego audytorzy zobowiązani są do zachowania poufności i tajemnicy zawodowej w trakcie wykonywania obowiązków służbowych 57 ; wyraża ubolewanie, że nie można było przesłuchać referendarzy, mimo kluczowej roli, jaką odgrywają oni w pracach TSUE;

Część XXV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2017 pt. "Programowanie w zakresie rozwoju obszarów wiejskich - należy dążyć do uproszczenia i bardziej skoncentrować się na rezultatach"

315.

apeluje, w ramach przygotowań do okresu programowania po - 2020 r. oraz w celu zwiększenia nacisku na osiąganie rezultatów, zapewnienia lepszej integracji między programami na rzecz rozwoju obszarów wiejskich i innymi programami oraz udoskonalenia oceny wkładu programów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich w osiąganie celów strategicznych, aby:

318.

w ramach przygotowań do okresu programowania po 2020 r. apeluje do Komisji o precyzyjniejsze określenie - w kontekście bardziej ogólnych celów UE w dziedzinie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich - różnych rodzajów wskaźników, które należy ustanowić na potrzeby oceny rezultatów i oddziaływania interwencji w zakresie rozwoju obszarów wiejskich; uważa, że w tym procesie Komisja mogłaby skorzystać z doświadczeń i rozwiązań wypracowanych już przez inne organizacje międzynarodowe (takie jak WHO, Bank Światowy czy OECD), koncentrujących się na osiąganiu zakładanych rezultatów;

321.

na potrzeby okresu programowania po 2020 r. zwraca się do Komisji o zweryfikowanie i przeanalizowanie doświadczenia z wdrażania obecnego systemu do 2020 r., dotyczące m.in.:

324.

stoi na stanowisku, że decyzja w sprawie okresu trwania wieloletnich ram finansowych powinna odpowiednio wyważyć dwa pozornie wykluczające się wymogi: z jednej strony konieczność, aby kilka polityk Unii - zwłaszcza te objęte zarządzaniem dzielonym, takie jak polityka rolna i polityka spójności - funkcjonowało w warunkach stabilności i przewidywalności zobowiązań wynoszącej co najmniej siedem lat, a z drugiej strony potrzeba demokratycznej legitymacji i odpowiedzialności wynikającej z synchronizacji każdych ram finansowych z pięcioletnim cyklem politycznym Parlamentu i Komisji;

Część XXVI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2017 pt. "Interwencje Komisji w związku z greckim kryzysem finansowym"

Część XXVII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2017 pt. "Jednolita europejska przestrzeń powietrzna - mimo zmiany nastawienia przestrzeń powietrzna wciąż nie jest jednolita"

Część XXVIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2017 pt. "Zazielenianie - bardziej złożony system wsparcia dochodów, który nie jest jeszcze skuteczny pod względem środowiskowym"

1 Dz.U. L 48 z 24.2.2016.

2 Dz.U. C 323 z 28.9.2017, s. 1.

3 Dz.U. C 322 z 28.9.2017, s. 1.

4 Dz.U. C 322 z 28.9.2017, s. 10.

5 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

6 Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0122 (zob. s. 71 niniejszego Dziennika Urzędowego).

7 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/ 1999 (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25).

8 COM(2017) 351, sekcja 2.2.

9 Roczne sprawozdanie DG AGRI z zarządzania i wyników za rok 2016, sekcja 2.2; załącznik 10 do rocznego sprawozdania z działalności, s. 140.

10 Roczne sprawozdanie z zarządzania i wyników za 2016 r., załącznik 4, s. 20.

11 Zob. roczne sprawozdanie Komisji z zarządzania i wyników dotyczące budżetu UE na 2016 r., sekcja 2.2.

12 Decyzja Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105).

13 Ust. 120 i 121 swojej rezolucji z dnia 27 kwietnia 2017 r. zawierającej uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2015, sekcja III - Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 252 z 29.9.2017, s. 28).

14 Podsumowanie danych na temat postępów w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów inżynierii finansowej zgłaszanych przez instytucje zarządzające zgodnie z art. 67 ust. 2 lit. j) rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006, s. 11.

15 Badanie pt. "Assessment of the 10 years' Cooperation and Verification Mechanism for Bulgaria and Romania" (Ocena 10 lat obowiązywania mechanizmu współpracy i weryfikacji dla Bułgarii i Rumunii), na zlecenie DG IPOL, Departament Tematyczny D ds. Budżetu.

16 Zob. roczne sprawozdanie z działalności DG AGRI za 2016 r., s. 17.

17 Zob. ust. 207 rezolucji Parlamentu z dnia 27 kwietnia 2017 r.

18 Zob. orientacyjne dane dotyczące podziału pomocy według kategorii wielkości pomocy, otrzymane w kontekście pomocy bezpośredniej wypłaconej producentom zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1307/2013 (rok budżetowy 2016).

19 Dział 3 WRF obejmuje szereg strategii politycznych; najważniejszym obszarem wydatków jest migracja i bezpieczeństwo, ale środki przeznaczane są również na żywność i pasze, działania kulturalne i kreatywne, a także na programy dotyczące sprawiedliwości, praw, równości i obywatelstwa oraz konsumentów i zdrowia.

20 AMIF zastępuje program Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi (SOLID).

21 Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0477.

22 Europejski Trybunał Obrachunkowy, Szybki przegląd stanu wdrożenia decyzji o redukcji liczby stanowisk o 5 proc., s. 27.

23 Ust. 276, 281 i 282 rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 27 kwietnia 2017 r.

24 Sprawozdanie dotyczące rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich za rok budżetowy 2016, wraz z odpowiedziami szkół, 29 listopada 2017 r.

25 DG HR AAR, s. 6.

26https://corporateeurope.org/expert-groups/2017/02/corporate-interests-continue-dominate-key-expert-groups

27 Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0021.

28 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014-2020 (Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 44).

29 Sprawozdanie specjalne nr 18/2016 pt. "Unijny system certyfikacji zrównoważonych ekologicznie biopaliw".

30 http://ec.europa.eu/regional_policy/en/policy/how/stages-step-by-step/strategic-report/

31 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011 (Dz.U. L 149 z 20.5.2014, s. 1).

32 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające "Erasmus+": unijny program na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu oraz uchylające decyzje nr 1719/2006/WE, 1720/2006/WE i 1298/ 2008/WE (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 50).

33 Dz.U. L 48 z 24.2.2016.

34 Dz.U. C 323 z 28.9.2017, s. 1.

35 Dz.U. C 322 z 28.9.2017, s. 1.

36 Dz.U. C 322 z 28.9.2017, s. 10.

37 Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0121 (zob. s. 27 niniejszego Dziennika Urzędowego).

38 Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

39 Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63.

40 EBC powinien:

1. w dalszym stopniu uprościć proces decyzyjny i zlecić podejmowanie pewnych decyzji na niższe szczeble, tak aby umożliwić Radzie ds. Nadzoru skupienie się na bardziej wymagających kwestiach;

2. ocenić odnośne ryzyko i wdrożyć konieczne zabezpieczenia, w tym procedury rozpatrywania kolidujących ze sobą wniosków czy monitorowanie przestrzegania zasady odrębności funkcji, aby rozwiać wątpliwości dotyczące korzystania ze służb świadczących usługi wspólne;

3. przydzielić wystarczające umiejętności i zasoby na potrzeby audytu wewnętrznego, tak aby zapewnić objęcie kontrolami obszarów wysokiego i średniego ryzyka w stosownym przypadku i w stosownym terminie;

4. w pełni współpracować z Trybunałem w celu umożliwienia realizacji jego uprawnień, a tym samym w celu zwiększenia rozliczalności;

5. sformalizować swoje obecne ustalenia dotyczące pomiaru wykonania zadań nadzorczych i upubliczniania informacji na ten temat;

6. dokonać zmiany rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego w celu sformalizowania zobowiązań podjętych przez uczestniczące właściwe organy krajowe oraz zapewnienia, by wszystkie z nich uczestniczyły w pełni i proporcjonalnie w pracach wspólnych zespołów nadzorczych;

7. opracować, we współpracy z właściwymi organami krajowymi, profile ról/zespołów oraz metody oceny adekwatności pracowników, których organy te zamierzają przydzielić do wspólnych zespołów nadzorczych, jak i wyników ich pracy;

8. utworzyć i utrzymywać scentralizowaną, znormalizowaną i kompleksową bazę danych dotyczących umiejętności i kompetencji członków wspólnych zespołów nadzorczych, przydzielonych zarówno przez EBC, jak i przez właściwe organy krajowe;

9. wdrożyć formalny program szkoleń dla nowych i obecnych pracowników odpowiedzialnych za nadzór we wspólnych zespołach nadzorczych;

10. opracować i wdrożyć metodykę opartą na ocenie ryzyka w celu określenia docelowej liczby pracowników i składu wspólnych zespołów nadzorczych pod względem umiejętności;

11. przeprowadzać okresowe przeglądy modelu tworzenia klastrów w istotnym procesie planowania nadzoru oraz aktualizować go w razie konieczności;

12. uzupełnić swoje zasoby kadrowe lub dokonać zmian w ich przydziale, tak aby wzmocnić swą obecność podczas kontroli na miejscu dotyczących istotnych banków w oparciu o jasną hierarchię ryzyka;

13. ściśle monitorować uchybienia zaobserwowane w systemie informatycznym w odniesieniu do kontroli na miejscu oraz kontynuować działania na rzecz podniesienia kwalifikacji i umiejętności kontrolerów przeprowadzających kontrole na miejscu pochodzących z właściwych organów krajowych.

41 Oświadczenie "Zapewnienie podlegających pełnej kontroli, rozliczalnych i skutecznych rozwiązań nadzoru bankowego w następstwie wprowadzenia Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego" Komitetu Kontaktowego prezesów najwyższych organów kontroli państw członkowskich UE i Europejskiego Trybunału Obrachunkowego.

42 Dz.U. C 50 z 9.2.2018, s. 80.

43 Ograniczenia w dostępie do informacji - zob. załącznik II do sprawozdania specjalnego.

44 Obecne ustalenia dotyczące sprawozdawczości między EBC a Parlamentem Europejskim - zob. załącznik IX do sprawozdania specjalnego.

45 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7).

46 Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7).

47 Plan działania na rzecz przyrody, ludzi i gospodarki (COM(2017) 198).

48 Rozliczalność finansowa wydatków publicznych.

49 "Gwarancja dla młodzieży i inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych trzy lata później" (COM(2016) 646).

50 Ochrona migrujących dzieci (COM(2017) 211).

51 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające unijny system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/ 2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1).

52 Systemy monitorowania statków

53 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22).

54 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 ustanawiającego wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 112 z 30.4.2011, s. 1).

55 Zob. wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zachowania zasobów rybnych i ochrony ekosystemów morskich za pomocą środków technicznych, zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 1967/2006, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1224/2009 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1343/2011 i (UE) nr 1380/2013 oraz uchylającego rozporządzenia Rady (WE) nr 894/97, (WE) nr 850/98, (WE) nr 2549/2000, (WE) nr 254/2002, (WE) nr 812/ 2004 i (WE) nr 2187/2005 (COM(2016) 134).

56 Zob. wniosek Komisji w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (wersja przekształcona) (COM(2017) 753).

57 Zob. Kodeks postępowania członków Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, w szczególności jego art. 6, oraz wskazówki etyczne dla Europejskiego Trybunału Obrachunkowego mające zastosowanie do pracowników, w szczególności sekcja 4 dotycząca tajemnicy zawodowej.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Klaus WELLE	Antonio TAJANI
Sekretarz Generalny	Przewodniczący

Decyzja 2018/1313 w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja

Dz.U.UE.L.2018.248.27

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1313 z dnia 18 kwietnia 2018 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1314

REZOLUCJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1315

Część I Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2016 pt. "Unijna pomoc przedakcesyjna na rzecz wzmocnienia zdolności administracyjnych na Bałkanach Zachodnich - metakontrola"

Część II Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2016 pt. "Należy dołożyć starań, by szerzyć wiedzę na temat zasad pomocy przyznawanej przez państwa w obszarze polityki spójności i egzekwować ich przestrzeganie"

Część III Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 29/2016 pt. "Jednolity Mechanizm Nadzorczy - dobry początek, lecz konieczne są dalsze usprawnienia"

Część IV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 30/2016 pt. "Skuteczność unijnego wsparcia na rzecz sektorów priorytetowych w Hondurasie"

Część V Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 31/2016 pt. "Przeznaczenie co najmniej jednego na pięć euro w budżecie UE na działania w dziedzinie klimatu - mimo ambitnych prac istnieje poważne ryzyko, że cel nie zostanie osiągnięty"

Część VI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 32/2016 pt. "Pomoc UE na rzecz Ukrainy"

Część VII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 33/2016 pt. "Unijny Mechanizm Ochrony Ludności - koordynacja reagowania na klęski żywiołowe poza terytorium UE była zasadniczo skuteczna"

Część VIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 34/2016 pt. "Zwalczanie marnotrawienia żywności - szansa dla UE na poprawę efektywności gospodarowania zasobami w łańcuchu dostaw żywności"

Część IX Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 35/2016 pt. "Wykorzystanie wsparcia budżetowego w celu poprawy mobilizacji dochodów krajowych w Afryce Subsaharyjskiej"

Część X Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 36/2016 pt. "Ocena mechanizmów zamknięcia programów rozwoju obszarów wiejskich i programów w obszarze spójności na lata 2007-2013"

Część XI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2017 pt. "Należy dołożyć starań, by wdrożyć sieć Natura 2000 z pełnym wykorzystaniem jej potencjału"

Część XIII - Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2017 pt. "Pomoc UE na rzecz Tunezji"

Część XIV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2017 pt. "Ochrona budżetu UE przed nieprawidłowymi wydatkami - w latach 2007-2013 Komisja w coraz większym stopniu stosowała środki zapobiegawcze i korekty finansowe w obszarze spójności"

Część XV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2017 pt. "Bezrobocie wśród młodzieży - czy polityka UE wpłynęła na zmianę sytuacji? Ocena gwarancji dla młodzieży i inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych"

Część XVI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2017 pt. "Podejście "Hotspot" - unijna odpowiedź na kryzys uchodźczy

Część XVII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2017 pt. "Nadanie jednostkom certyfikującym nowej roli w odniesieniu do wydatków w ramach WPR: krok w kierunku modelu jednorazowej kontroli mimo istotnych niedociągnięć"

Część XVIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2017 pt. "Unijny system kontroli rybołówstwa - konieczne dalsze działania"

Część XIX Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2017 pt. "Wsparcie unijne na rzecz zwalczania handlu ludźmi w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej"

Część XX Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2017 pt. "Unijne wsparcie dla młodych rolników powinno być lepiej ukierunkowane, tak aby zapewniało rzeczywisty wkład w wymianę pokoleń"

Część XXI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2017 pt. "Unijny fundusz powierniczy »Bêkou« na rzecz Republiki Środkowoafrykańskiej - pomimo pewnych niedociągnięć początki budzą nadzieję"

Część XXII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2017 pt. "Wdrażanie dyrektywy w sprawie wody pitnej - dostęp do wody i jej jakość w Bułgarii, na Węgrzech i w Rumunii poprawiły się, jednak konieczne są znaczne dalsze inwestycje"

Część XXIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2017 pt. "Jednolity europejski system zarządzania ruchem kolejowym - czy decyzja polityczna ma szansę stać się rzeczywistością?"

Część XXIV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2017 pt. "Przegląd wyników dotyczący zarządzania sprawami przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej"

Część XXV Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2017 pt. "Programowanie w zakresie rozwoju obszarów wiejskich - należy dążyć do uproszczenia i bardziej skoncentrować się na rezultatach"

Część XXVI Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2017 pt. "Interwencje Komisji w związku z greckim kryzysem finansowym"

Część XXVII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2017 pt. "Jednolita europejska przestrzeń powietrzna - mimo zmiany nastawienia przestrzeń powietrzna wciąż nie jest jednolita"

Część XXVIII Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2017 pt. "Zazielenianie - bardziej złożony system wsparcia dochodów, który nie jest jeszcze skuteczny pod względem środowiskowym"

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (UE, EURATOM) 2018/1313

z dnia 18 kwietnia 2018 r.

w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2016, sekcja III - Komisja

Część I

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2016 pt. "Unijna pomoc przedakcesyjna na rzecz wzmocnienia zdolności administracyjnych na Bałkanach Zachodnich - metakontrola"

Część II

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2016 pt. "Należy dołożyć starań, by szerzyć wiedzę na temat zasad pomocy przyznawanej przez państwa w obszarze polityki spójności i egzekwować ich przestrzeganie"

Część III

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 29/2016 pt. "Jednolity Mechanizm Nadzorczy - dobry początek, lecz konieczne są dalsze usprawnienia"

Część IV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 30/2016 pt. "Skuteczność unijnego wsparcia na rzecz sektorów priorytetowych w Hondurasie"

Część V

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 31/2016 pt. "Przeznaczenie co najmniej jednego na pięć euro w budżecie UE na działania w dziedzinie klimatu - mimo ambitnych prac istnieje poważne ryzyko, że cel nie zostanie osiągnięty"

Część VI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 32/2016 pt. "Pomoc UE na rzecz Ukrainy"

Część VII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 33/2016 pt. "Unijny Mechanizm Ochrony Ludności - koordynacja reagowania na klęski żywiołowe poza terytorium UE była zasadniczo skuteczna"

Część VIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 34/2016 pt. "Zwalczanie marnotrawienia żywności - szansa dla UE na poprawę efektywności gospodarowania zasobami w łańcuchu dostaw żywności"

Część IX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 35/2016 pt. "Wykorzystanie wsparcia budżetowego w celu poprawy mobilizacji dochodów krajowych w Afryce Subsaharyjskiej"

Część X

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 36/2016 pt. "Ocena mechanizmów zamknięcia programów rozwoju obszarów wiejskich i programów w obszarze spójności na lata 2007-2013"

Część XI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2017 pt. "Należy dołożyć starań, by wdrożyć sieć Natura 2000 z pełnym wykorzystaniem jej potencjału"

Część XIII

- Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2017 pt. "Pomoc UE na rzecz Tunezji"

Część XIV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2017 pt. "Ochrona budżetu UE przed nieprawidłowymi wydatkami - w latach 2007-2013 Komisja w coraz większym stopniu stosowała środki zapobiegawcze i korekty finansowe w obszarze spójności"

Część XV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2017 pt. "Bezrobocie wśród młodzieży - czy polityka UE wpłynęła na zmianę sytuacji? Ocena gwarancji dla młodzieży i inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych"

Część XVI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2017 pt. "Podejście "Hotspot" - unijna odpowiedź na kryzys uchodźczy

Część XVII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2017 pt. "Nadanie jednostkom certyfikującym nowej roli w odniesieniu do wydatków w ramach WPR: krok w kierunku modelu jednorazowej kontroli mimo istotnych niedociągnięć"

Część XVIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2017 pt. "Unijny system kontroli rybołówstwa - konieczne dalsze działania"

Część XIX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2017 pt. "Wsparcie unijne na rzecz zwalczania handlu ludźmi w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej"

Część XX

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2017 pt. "Unijne wsparcie dla młodych rolników powinno być lepiej ukierunkowane, tak aby zapewniało rzeczywisty wkład w wymianę pokoleń"

Część XXI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2017 pt. "Unijny fundusz powierniczy »Bêkou« na rzecz Republiki Środkowoafrykańskiej - pomimo pewnych niedociągnięć początki budzą nadzieję"

Część XXII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2017 pt. "Wdrażanie dyrektywy w sprawie wody pitnej - dostęp do wody i jej jakość w Bułgarii, na Węgrzech i w Rumunii poprawiły się, jednak konieczne są znaczne dalsze inwestycje"

Część XXIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2017 pt. "Jednolity europejski system zarządzania ruchem kolejowym - czy decyzja polityczna ma szansę stać się rzeczywistością?"

Część XXIV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2017 pt. "Przegląd wyników dotyczący zarządzania sprawami przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej"

Część XXV

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2017 pt. "Programowanie w zakresie rozwoju obszarów wiejskich - należy dążyć do uproszczenia i bardziej skoncentrować się na rezultatach"

Część XXVI

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2017 pt. "Interwencje Komisji w związku z greckim kryzysem finansowym"

Część XXVII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2017 pt. "Jednolita europejska przestrzeń powietrzna - mimo zmiany nastawienia przestrzeń powietrzna wciąż nie jest jednolita"

Część XXVIII

Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 21/2017 pt. "Zazielenianie - bardziej złożony system wsparcia dochodów, który nie jest jeszcze skuteczny pod względem środowiskowym"