68. sesja Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (2013/2034(INI)).

A.

mając na uwadze, że w obliczu rozwoju globalizacji i wzajemnych zależności między państwami i społeczeństwami wzrasta zapotrzebowanie i szansa na wspólne przepisy i mechanizmy podejmowania decyzji umożliwiające wspólne rozwiązywanie pojawiających się wyzwań światowych;

B.

mając na uwadze, że rozdrobnienie procesów decyzyjnych na świecie w połączeniu z mnożeniem się międzynarodowych i wielonarodowych forów przyczyniają się do zawikłania stosunków międzynarodowych;

C.

mając na uwadze, że UE jest zobowiązana do skutecznego multilateralizmu koncentrującego się wokół silnego systemu ONZ; mając na uwadze, że ONZ angażuje się w globalne zarządzanie;

D.

mając na uwadze, że solidne i stabilne partnerstwo UE-ONZ jest ważną podstawą i przyczynkiem do działań podejmowanych przez ONZ w ramach wszystkich trzech filarów - pokój i bezpieczeństwo, prawa człowieka i rozwój - i że to w ten sposób UE musi dopełnić swego obowiązku, by odgrywać rolę w opracowywaniu wspólnego podejścia do światowych wyzwań;

E.

mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i zachowanie powszechności i niepodzielności praw człowieka są kamieniami węgielnymi działań UE na arenie międzynarodowej; mając na uwadze, że demokracja i praworządność stanowią filary trwałego pokoju, gwarantowania praw człowieka oraz podstawowych wolności;

(a)

ciągłego zapewnienia na szczeblu ONZ spójności i widoczności UE jako podmiotu na w ONZ; wzmocnienia zdolności UE do działania na scenie światowej w skoordynowany, szybki i kompleksowy sposób i do wypełnienia swych zadań w spójny i terminowy sposób; zapewnienia pełnego wykorzystania postanowień zawartych w rezolucji ZO ONZ z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych;

(b)

pogłębienia skutecznego multilateralizmu przez wzmacnianie reprezentatywności, przejrzystości, rozliczalności, wydajności i efektywności ONZ z myślą o poprawie wyników jej działań w terenie; przypominania o potrzebie osiągnięcia nowej równowagi instytucjonalnej pomiędzy rolą, jaką zaczyna odgrywać grupa G-20, a ONZ oraz jej agencjami, a także międzynarodowymi instytucjami finansowymi (IFI);

(c)

bardziej czynnego podejmowania dialogu ze strategicznymi oraz innymi dwu- i wielostronnymi partnerami, by promować skuteczne rozwiązania dla problemów oraz - tam gdzie to możliwe - podejmować zbiorowy wysiłek mający na celu osiągnięcie lepszych wyników;

(d)

udoskonalenia współpracy z partnerami w przemianie ONZ w bardziej skuteczną i zwartą organizację na miarę XXI wieku;

(e)

promowania kompleksowej i przeprowadzanej za obopólną zgodą reformy RB ONZ; przedstawienia konkretnej propozycji na temat tego, w jaki sposób UE uzyskałaby, jako główny i długoterminowy jej cel, wspólne miejsce w powiększonej RB ONZ; podjęcia inicjatywy celem opracowania przez państwa członkowskie UE wspólnego stanowiska w tej kwestii; dalszego propagowania przejrzystości i lepszej koordynacji polityk i stanowisk wśród członków UE zasiadających w RB ONZ; zapewnienia, by te spośród państw członkowskich, które na stałe zasiadają w RB ONZ, promowały poglądy i stanowiska Unii, dzięki czemu UE będzie mogła działać w RB ONZ w skoordynowany sposób;

(f)

kontynuowania skoordynowanych wysiłków zmierzających do wzmocnienia roli i autorytetu ZO ONZ oraz jego efektywności i sprawności, w tym poprzez poprawę jej metod pracy;

(g)

pobudzania większego zaangażowania instytucjonalnego innych zainteresowanych stron (przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, środowisk akademickich) w prace ZO ONZ; wzmocnienia systemu ONZ przez poszerzenie i pogłębienie zasobów cywilnej wiedzy fachowej;

(h)

wspierania wdrożenia przepisów dotyczących obligatoryjnego ujawniania przez państwa informacji związanych z płatnościami spółek międzynarodowych, w szczególności dotyczących sektora bankowego i wydobywczego, zarejestrowanych lub notowanych na rynkach finansowych podlegających krajowym systemom prawnym partnerów;

(i)

promowania włączenia perspektywy budowania pokoju do operacji utrzymywania pokoju oraz zacieśnienia współpracy między operacjami pokojowymi a zespołami krajowymi ONZ i podmiotami zaangażowanymi w politykę rozwojową;

(j)

współpracowania we wzmacnianiu roli i potencjału organizacji regionalnych w utrzymywaniu pokoju, zapobieganiu konfliktom i wojskowych operacjach zarządzania kryzysowego oraz rozwiązywaniu konfliktów; popierania wspólnych misji oceniających oraz wzmacniania współpracy pomiędzy UE i jej partnerami (w tym Unią Afrykańską, subregionalnymi organizacjami afrykańskimi, NATO, OBWE, ASEAN, Wspólnotą Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Ligą Państw Arabskich, itp.) w zakresie zapobiegania konfliktom i w krajach wychodzących z kryzysu;

(k)

na wniosek Organizacji Narodów Zjednoczonych udzielania jej wsparcia przez zapewnianie grup bojowych UE na misje pokojowe oraz zapewniania pełnej współpracy państw członkowskich w wykorzystaniu ich w misjach, które zatwierdziły RB lub ZO ONZ;

(l)

zapewnienia, by mandat misji pokojowych odzwierciedlał konieczność poparcia dla procesów wyborczych, w tym misji obserwacji wyborów

(m)

podjęcia wysiłków na rzecz ustanowienia obowiązku ochrony jako nowej formy prawa międzynarodowego w zakresie ustalonym przez państwa członkowskie ONZ na światowym szczycie ONZ z 2005 r.;

(n)

zapewnienie pełnej spójności i zgodności ewentualnych dalszych zmian i zastosowań zasady dotyczącej obowiązku ochrony z międzynarodowym prawem humanitarnym przy jednoczesnym dążeniu do jej powszechnego stosowania jako narzędzia dyplomacji prewencyjnej i siły napędzającej rozwój ludzki;

(o)

podjęcia działań następczych do propozycji Parlamentu zawartych w jego zaleceniu dla Rady w sprawie zasady ONZ dotyczącej obowiązku ochrony oraz współpracy z partnerami 16 , aby zapewnić, by koncepcja obowiązku ochrony koncentrowała się na prewencji, ochronie i procesach odbudowy po zakończeniu konfliktów, w tym na sytuacjach dotyczących ludobójstwa, czystek etnicznych, zbrodni wojennych lub zbrodni przeciw ludzkości, nie była natomiast nigdy wykorzystywana jako pretekst do popierania partykularnych lub narodowych interesów czy też interesów międzynarodowych koalicji opartych na względach geostrategicznych lub ekonomicznych, mających na celu zmianę reżimu; wspierania państw w budowaniu potencjału służącego tym celom;

(p)

opracowania kryteriów, które będą stosowane w działaniach na rzecz wdrożenia obowiązku ochrony, w szczególności trzeciego filaru, obejmujących interwencje militarne, jak na przykład kryterium proporcjonalności, jasności ex ante co do celów polityki oraz wykorzystania dogłębnych ocen skutków;

(q)

wzmocnienia roli UE jako politycznego podmiotu na scenie światowej poprzez czynny udział w dyplomacji prewencyjnej;

(r)

wymagania od wszystkich stron, niezależnie od tego, czy są one pośrednio, czy też bezpośrednio zaangażowane w konflikt zbrojny, by w pełni przestrzegały międzynarodowych zobowiązań, w tym zabezpieczenia przestrzeni humanitarnej oraz zapewnienia potrzebującym dostępu do pomocy humanitarnej, zwracając szczególną uwagę na ochronie ludności cywilnej, a także by opowiadały się za pokojowym i dyplomatycznym rozwiązywaniem wszelkich rodzajów konfliktów;

(s)

wspierania rezolucji 1325 (2000 r.) i 1820 (2008 r.) RB ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa; podkreślenia i zapewnienia udziału kobiet w procesach pokojowych; uznania konieczności włączenia do głównego nurtu aspektu płci w odniesieniu do zapobiegania konfliktom, operacji utrzymywania pokoju, pomocy humanitarnej oraz odbudowy pokonfliktowej;

(t)

współpracy z ONZ na rzecz przeciwdziałania globalnym zagrożeniom w zakresie bezpieczeństwa, takim jak rozprzestrzenianie broni jądrowej, przestępczość zorganizowana i terroryzm; wzmożenia wysiłków zmierzających do zakończenia negocjacji dotyczących kompleksowej konwencji w sprawie terroryzmu międzynarodowego;

(u)

współpracowania z wielostronnymi i dwustronnymi partnerami w wywieraniu bardziej zdecydowanego i skuteczniejszego nacisku, aby położyć natychmiastowy kres naruszaniu praw człowieka i przemocy w Syrii; zbadania z partnerami, zwłaszcza USA, Turcją i Ligą Państw Arabskich, wszystkich możliwości dotyczących wprowadzenia w życie zasady obowiązku ochrony, by nieść pomoc narodowi syryjskiemu i powstrzymać rozlew krwi; wywierania nacisku na rząd syryjski i wszystkie podmioty zaangażowane w kryzys, by zapewnić pełne poszanowanie międzynarodowego prawa humanitarnego oraz umożliwić szybkie niesienie transgranicznej pomocy humanitarnej, świadczenie podstawowych usług publicznych, jak i udzielenie organizacjom humanitarnym pełnego dostępu; wezwania międzynarodowych partnerów do dotrzymania swych zobowiązań finansowych dotyczących udzielenia pomocy uchodźcom syryjskim, umożliwiając w ten sposób UNHCR oraz innym organizacjom zapewnienie im niezbędnej pomocy; zbadania z partnerami sposobów, w jaki można by zminimalizować wpływ kryzysu w Syrii na sąsiednie państwa;

(v)

wspierania - zgodnie z odpowiednimi rezolucjami RB ONZ - wysiłków regionu i wspólnoty międzynarodowej zmierzających do znalezienia pokojowego rozwiązania konfliktu w Mali i popierania drogi transformacji demokratycznej poprzez konsolidację instytucji demokratycznych, propagowanie - m.in. w drodze mediacji - wszechstronnego dialogu narodowego i pojednania, jak również wolnych, uczciwych i przejrzystych wyborów; wspierania również inicjatyw na rzecz terytorialnej integralności Mali i bezpieczeństwa mieszkańców kraju; podkreślania znaczenia utrzymania stabilności w regionie Sahelu i zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu na stabilność krajów sąsiadujących z Mali; ścisłego koordynowania swych działań z regionalnymi i międzynarodowymi partnerami, w tym Unią Afrykańską i Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej; udzielania wsparcia prowadzonej przez ONZ misji pokojowej i zachęcania państw członkowskich do udziału w niej oraz zapewnienia przeszkolenia wojskowego malijskim siłom zbrojnym w ramach misji wojskowej Unii Europejskiej w Mali; kontynuowania udzielania pomocy międzynarodowej misji wsparcia w Mali;

(w)

powitania z zadowoleniem Traktatu o handlu bronią, który ZO ONZ przyjęła 2 kwietnia 2013 r., który będzie mieć zastosowanie do szerokiego spektrum broni, w tym amunicji; czynnego propagowania szybkiego podpisania, niezwłocznej ratyfikacji i efektywnego i powszechnego wdrożenia Traktatu o handlu bronią przez wszystkie państwa członkowskie ONZ, w tym kraje będące największymi producentami broni; mając również na względzie sytuację w zakresie praw człowieka w krajach będących odbiorcami broni, prowadzenia wysiłków zmierzających do ustanowienia największych wspólnych norm regulujących międzynarodowy handel bronią i zwalczanie nielegalnego handlu bronią, tym samym zapobiegającym konfliktom, ograniczającym cierpienie ludzkie i korupcję, a także przyczyniającym się do międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa;

(x)

wzmożenia wysiłków zmierzających do zapewnienia powstania wielostronnych zobowiązań do zmniejszenia ilości broni nuklearnej;

(y)

wzmacniania międzynarodowych starań, na rzecz dopilnowania, aby wszystkie prawa człowieka uzgodnione w ramach konwencji ONZ były uznawane za powszechne, niepodzielne, współzależne i wzajemnie powiązane oraz aby poszanowanie tych praw było egzekwowane; to oppose attempts to undermine humanitarian law in the fight against terrorism; promowania włączenia kwestii praw człowieka, w tym swobód cyfrowych, oraz podstawowych wolności do głównego nurtu wszystkich aspektów pracy ONZ;

(z)

dążenia do wzmocnienia procesu powszechnego ogólnego przeglądu przez włączenie jego zaleceń do dwustronnych i wielostronnych rozmów z państwami członkowskimi ONZ, w szczególności do ich rozmów dotyczących praw człowieka; sprzyjania tworzeniu warunków, które umożliwiałyby organizacjom pozarządowym wnoszenie wkładu w powszechny ogólny przegląd praw człowieka na różnych etapach tego procesu;

(aa)

zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, stygmatyzacji, dyskryminacji i zachęcania do przemocy; uznania z głęboką troską nasilenia się aktów przemocy wobec członków wspólnot wyznaniowych i innych w różnych częściach świata;

(ab)

zajęcia się kwestią ograniczeń wolności prasy i mediów na całym świecie; zwalczania przemocy wobec dziennikarzy i blogerów; chronienia i wspierania wolności wyrażania opinii zarówno online, jak i offline;

(ac)

zwiększanie powszechnego wsparcia dla Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) i dążenia do wzmocnienia jego potencjału w celu wyeliminowania bezkarności za popełnianie zbrodni przeciwko ludzkości;

(ad)

promowania zaangażowania w porządek międzynarodowy oparty na praworządności mającej zasadnicze znaczenie dla pokojowego współistnienia krajów i umacniania odporności państw i trwałości pokoju; przypominania w tym kontekście, że wsparcie dla demokracji i poszanowanie dla praworządności są wzajemnie powiązane i z tego względu należy je wspierać jako cel polityki zagranicznej UE;

(ae)

wzmocnienia wsparcia dla państw, które o nie wnioskują, we wdrażaniu na poziomie kraju ich odpowiednich zobowiązań międzynarodowych za pośrednictwem udoskonalonej pomocy technicznej, jak i budowania instytucji i potencjału;

(af)

nadawania dalszego biegu zaleceniom zawartym w deklaracji politycznej przyjętej na posiedzeniu wysokiego szczebla w sprawie praworządności, które odbyło się we wrześniu 2012 r.; wspierania ustanawiania wspólnego światowego punktu odniesienia dla praworządności; pełnego wspierania roli Grupy ds. Koordynacji i Zasobów w dziedzinie Praworządności w ogólnej koordynacji i spójności, również po to, by uniknąć rozdrobnienia tej roli pomiędzy różnymi służbami (Departament Spraw Politycznych, Program Rozwoju ONZ, itp.);

(ag)

przypominania, że korupcja stanowi naruszenie praw człowieka, a Unia Europejska posiada wyłączną kompetencję do podpisania konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji; zażądania od wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej przedłożenia planu działań UE przeciwko korupcji w celu skutecznego monitorowania zaleceń zawartych w konwencji, na przykład poprzez zobowiązanie się państw członkowskich do publikowania i rozpowszechniania informacji dotyczących korupcji; ustanowienia kanałów służących zgłaszaniu naruszeń z zakresu korupcji, ram prawnych regulujących kwestię ochrony świadków i środków zapewniających udział społeczeństwa obywatelskiego;

(ah)

wnoszenia wkładu w zwiększanie spójności polityki w zakresie rozwoju, konsekwentnego zwalczania ubóstwa oraz w poprawę skuteczności pomocy rozwojowej, bowiem kwestie te nadal mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju (MCR);

(ai)

włączenie do strategii rozwojowych oceny zmniejszania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i zarządzania nim w celu ochrony życia i dobytku ludności;

(aj)

większe powiązanie między pomocą społeczną, resocjalizacją, zmniejszaniem ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i rozwojem oraz ulepszenie koordynacji między podmiotami działającymi w dziedzinie humanitarnej i w dziedzinie rozwoju, aby zagwarantować ciągłość pomocy i budować odporność, co jest koniecznością, jakiej dowiodły powtarzające się kryzysy żywnościowe w regionie Sahelu i w Rogu Afryki;

(ak)

dążenia do pełnego wprowadzenia w życie wyników konferencji Rio + 20, między innymi przez promowanie trwałego rozwoju jako wiodącej zasady dla długofalowego rozwoju światowego; wywiązania się z międzynarodowego zobowiązania UE i państw członkowskich do przekazywania 0,7 % dochodu narodowego brutto na pomoc rozwojową niezależnie od oddziaływania kryzysu finansowego i gospodarczego na 27 państw członkowskich UE;

(al)

współpracowania nad uruchomieniem zgodnie z harmonogramem politycznego forum wysokiego szczebla na rzecz trwałego rozwoju, by mogło ono koordynować monitorowanie i ocenę postępu na drodze do realizacji zadeklarowanych celów;

(am)

promowanie powszechnego dostępu do wody oraz usług energetycznych w przystępnej cenie i uwzględniających zrównoważony rozwój, ponieważ są to główne czynniki umożliwiające likwidację ubóstwa i pobudzające wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu;

(an)

wypracowywania w spójny i skoordynowany sposób planu MCR na okres po 2015 r.; negocjowania jednolitego zestawu celów na rzecz trwałego rozwoju, które miałyby globalny zasięg i były ukierunkowane na działania, wymierne, ograniczone w czasie i łatwe do zakomunikowania; dążenia do osiągnięcia celów skupiających w sobie zrównoważony charakter, równość i dobre sprawowanie rządów;

(ao)

wspierania inicjatywy przewodniczącego sesji ZO ONZ, by przedstawić społeczeństwu obywatelskiemu program w zakresie rozwoju po 2015 r. na specjalnym wydarzeniu z o okazji osiągnięcia MCR, jakie odbędzie się podczas 68. sesji ZO ONZ w 2013 r., jako ważnego punktu konsultacyjnego ze społeczeństwem obywatelskim, ponieważ takie wydarzenie mogłoby przyczynić się do poprowadzenia wspólnym torem realizacji celów zrównoważonego rozwoju (CZR) i procesu rozwoju w okresie po roku 2015;

(ap)

wezwanie, by nowym ramom współpracy na okres po 2015 r. towarzyszył przewidywalny i realistyczny harmonogram finansowania, odpowiadający uzgodnionym celom;

(aq)

propagowania współdziałania rządów i parlamentów w kwestiach o wymiarze globalnym; wzmocnienia globalnych rządów i umożliwienia większego publicznego i parlamentarnego udziału w działalności ONZ;

(ar)

spotęgowania działań następczych do zaleceń przyjętym przez Parlament, w tym poprzez wezwanie ESDZ do przedkładania Parlamentowi sprawozdań z wyników sesji ZO ONZ;

68. sesja Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (2013/2034(INI)).

Dz.U.UE.C.2016.65.162

Zalecenie dla Rady w sprawie 68. sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych