Stanowisko Prokuratora Generalnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosków Krajowej Rady Prokuratury o powołanie na stanowiska prokuratorskie.

Akty korporacyjne

Prok.2015.4.27

Akt nieoceniany

Wersja od: 27 kwietnia 2015 r.

UCHWAŁA Nr 174/2015

KRAJOWEJ RADY PROKURATURY

z dnia 27 kwietnia 2015 r.

w sprawie stanowiska Prokuratora Generalnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosków Krajowej Rady Prokuratury o powołanie na stanowiska prokuratorskie

Zgodnie z przepisami art. art. 11 oraz 14 a-j ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 270, poz. 1599 z późn. zm.), Prokurator Generalny powołuje prokuratorów powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury na wniosek Krajowej Rady Prokuratury, po przeprowadzeniu szczegółowo uregulowanej przepisami prawa procedury konkursowej. W procesie tym istotną rolę odgrywają warunki formalne, ale przede wszystkim oceny kwalifikacji sporządzane przez wizytatorów, opinie kolegiów poszczególnych prokuratur, ocena Krajowej Rady Prokuratury i ostatecznie decyzja Prokuratora Generalnego.

Zasady takie zostały wprowadzone nowelą do ustawy o prokuraturze z dnia 9 października 2009 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1375). Jak wynika z uzasadnienia projektu tej ustawy podstawowym celem wprowadzanych zmian było wzmocnienie niezależności prokuratury, stworzenie ram prawnych określających warunki umożliwiające realizację zadań prokuratury w sposób respektujący zasadę apolityczności i niezależności prokuratorów, zarówno w wymiarze zewnętrznym, jak i wewnętrznym.

Niezależność prokuratora, uznana została za gwarancję prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości.

Jednym z elementów mających zapewnić niezależność prokuratora jest wprowadzona tą nowelą procedura powoływania na stanowiska prokuratorskie w powszechnych i wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury. Zmiana ta likwidowała arbitralny i często nieczytelny sposób dokonywania awansów

zawodowych, wprowadzając w to miejsce otwarte konkursy. Tym samym zapewniano prokuratorom ścieżkę awansu zawodowego w dużej mierze niezależną od ich przełożonych, co stanowi fundament wewnętrznej niezależności prokuratora.

W okresie od 21 września 2010 r. do 27 kwietnia 2015 r. Krajowa Rada Prokuratury przedstawiła Prokuratorowi Generalnemu 1140 uchwał z wnioskiem o powołanie kandydatów na stanowiska prokuratorskie w powszechnych i wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury.

Wobec 14 osób (18 wniosków) Prokurator Generalny nie uwzględnił przedstawionych wniosków i odmówił dokonania takiego powołania. Stanowi to 1,2% wszystkich przedstawionych wniosków.

Krajowa Rada Prokuratury z niepokojem odnotowuje fakt, iż w okresie ostatnich trzech lat Prokurator Generalny odmówił powołania aż ośmiu kandydatów (w tym jednego dwukrotnie), argumentując swoje decyzje negatywnymi opinii kolegium poszczególnych prokuratur. W czterech przypadkach, w okresie ostatnich 15 miesięcy, wprost uzasadnił swoją decyzję negatywną opinią kolegiów lub okolicznością, iż kolegium wskazało innego kandydata.

W ocenie Rady Prokurator Generalny zignorował fakt, iż wskazani przez Radę kandydaci uzyskiwali znakomite oceny kwalifikacji (w jednym przypadku była to ocena dobra), bardzo dobre opinie powołanych do ich oceny zespołów w Krajowej Radzie Prokuratury oraz okoliczność, iż uzyskali oni rekomendację Rady w wyniku przeprowadzenia tajnych głosowań.

Krajowa Rada Prokuratury uznała, iż Prokurator Generalny uzależniając rozstrzygnięcie konkursu jedynie od opinii lub wskazania kolegium danej prokuratury, pominął znaczenie pozostałych, bardzo istotnych elementów procedury konkursowej jakimi są ocena wizytatora oraz opinia Krajowej Rady Prokuratury.

Stanowisko Prokuratora Generalnego należy odczytać jako zakwestionowanie ustawowo określonego sposobu powoływania na stanowiska prokuratorskie, w procedurze mającej gwarantować niezależność prokuratorów.

Krajowa Rada Prokuratury w żadnej mierze nie kwestionuje prawa Prokuratora Generalnego do podejmowania decyzji, zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze, o powołaniu prokuratorów powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury. Tym samym decyzje Prokuratora Generalnego o odmowie dokonania takiego powołania są jego własnymi, prawnie dopuszczalnymi decyzjami.

Niemniej jednak niepokój Krajowej Rady Prokuratury budzi, przytaczana w ostatnim okresie, argumentacja uzasadniająca decyzje odmawiające powołania prokuratora na wolne stanowisko tym bardziej, że w szeregu wypadków negatywna opinia kolegium nie stanowiła przeszkody do powołania kandydata na stanowisko prokuratora.

Z tych powodów Krajowa Rada Prokuratury wyraża zaniepokojenie tego typu praktyką i apeluje do Prokuratora Generalnego o podejmowanie decyzji o powołaniu na stanowiska prokuratorskie w oparciu o całokształt przedstawianych materiałów, w pełni obrazujących sylwetkę zawodową kandydata oraz przy poszanowaniu procedur gwarantujących prokuratorską niezależność.