Projekt ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Akty korporacyjne

Lekarz.2017.10.13

Akt nieoceniany

Wersja od: 13 października 2017 r.

STANOWISKO Nr 66/17/P-VII

PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

z dnia 13 października 2017 r.

w sprawie projektu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce

Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej po zapoznaniu się z projektem ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, nadesłanym przy piśmie pana Jarosława Gowina Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 18 września 2017 r., znak: DLP.ZLS.1201.24.2017 zgłasza następujące uwagi:

1. Zastrzeżenia Prezydium budzi art. 20 ust. 2 ustawy w zakresie planowanego składu rady uczelni, która będzie składać się w ponad 50% z osób spoza wspólnoty uczelni. Jeśli zadaniem rady uczelni jest m.in. uchwalanie strategii dla uczelni i wskazywanie kandydatów na rektora rozwiązanie takie nie znajduje uzasadnienia.

2. Odnośnie do art. 68 ust. 4 projektu ustawy Prezydium wskazuje, że nie ma żadnego uzasadnienia, dla którego studenci kształcący się w trybie studiów niestacjonarnych, którzy realizują taki sam program kształcenia, jak studenci studiujący w trybie dziennym, musieliby studiować co najmniej pół roku lub rok dłużej. Obecnie na uczelniach medycznych osoby studiujące na kierunku lekarskim w ramach studiów niestacjonarnych odbywają zajęcia wraz ze studentami studiów dziennych, realizując identyczny program nauczania, nierzadko w ramach łączonych grup. Samo wydłużenie studiów niestacjonarnych bez wprowadzenia zmian programowych nie przyczyni się do zwiększenia jakości kształcenia.

3. Zastrzeżenia budzi to, że w projekcie ustawy brak jest przepisu analogicznego do art. 43 ust. 5a obecnej ustawy o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym, posiadacze ważnej Karty Polaka mogą podejmować studia wyższe, studia doktoranckie oraz inne formy kształcenia, a także uczestniczyć w badaniach naukowych i pracach rozwojowych na zasadach obowiązujących obywateli polskich albo na zasadach określonych w ust. 3 i 4. Zapis powyższy ma z punktu widzenia wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty istotne znaczenie, gdyż pozwala na traktowanie cudzoziemców posiadających Kartę Polaka zamierzających odbyć lekarski staż podyplomowy w Polsce jak obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, tj. pozwala na skierowanie ich do odbywania stażu na podstawie umowy o pracę.

Zapisy projektowanej ustawy odnoszące się do osób posiadających Kartę Polaka dotyczą jedynie możliwości zwolnienia ich z opłat za studia, nie przesądzając o innych prawach takich osób w zakresie różnych form kształcenia.

4. Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej wyraża obawę, że zaproponowane w projekcie ustawy rozwiązania oraz zawarty w uzasadnieniu do projektu zarzut, że studia doktoranckie są zbyt podobne do studiów magisterskich, mogą w rezultacie doprowadzić do utrudnień w podejmowaniu studiów doktoranckich. Prezydium uważa, że należy dofinansować studia doktoranckie i podwyższyć stypendia dla doktorantów.

5. W projektowanej ustawie wątpliwości budzi także zakres uprawnień ministra właściwego do spraw zdrowia w odniesieniu do uczelni kształcących w zawodach medycznych. Z art. 426 pkt 4 projektu ustawy wynika, że uczelnią medyczną jest uczelnia publiczna, która wykonuje zadania z zakresu kształcenia na studiach określone w art. 11 projektu, a zadania te w przeważającej części dotyczą medycyny i dodatkowo prowadzi podmiot leczniczy prowadzący szpital. W myśl art. 428 pkt 4 nadzór nad uczelnią medyczną sprawuje minister właściwy do spraw zdrowia. Taka regulacja prawna nie nasuwa żadnych wątpliwości co do uprawnień nadzorczych ministra właściwego do spraw zdrowia w odniesieniu do 9 uniwersytetów medycznych. Jednakże oprócz uniwersytetów medycznych kształcenie lekarzy, lekarzy dentystów, farmaceutów, pielęgniarek, położnych, fizjoterapeutów i w innych zawodach medycznych prowadzą wielokierunkowe uczelnie publiczne jak np. Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski i inne. Powstaje zatem pytanie czy i jakie zadania określone w powyżej wymienionych przepisach ma wykonywać minister właściwy do spraw zdrowia w odniesieniu do wielokierunkowych uczelni publicznych? Ewentualne zróżnicowanie tych uprawnień w stosunku do uniwersytetów medycznych i innych publicznych uczelni kształcących w zawodach medycznych nie byłoby uzasadnione.

Wątpliwości budzi także rozbieżność w uregulowaniach dotyczących uprawnień ministra właściwego do spraw zdrowia zawartych w art. 451 ust. 6 i art. 452 projektu ustawy. Z porównania obu tych przepisów wynika, że w myśl art. 451 ust. 6 projektu ustawy minister właściwy do spraw zdrowia został uprawniony do przyznawania środków publicznych na zadania, o których mowa w tym przepisie, nie tylko nadzorowanym uczelniom medycznym, ale także innym uczelniom publicznym, które utworzyły lub prowadzą podmiot leczniczy prowadzący szpital. Natomiast w myśl art. 452 projektu ustawy upoważnienie dla ministra właściwego do spraw zdrowia do wydania rozporządzenia wykonawczego dotyczy tylko nadzorowanych przez niego uczelni medycznych. Powstanie zatem luka polegająca na tym, że rozporządzenie przewidziane w art. 452 projektu ustawy nie będzie obejmowało innych uczelni publicznych, które utworzyły lub prowadzą podmiot leczniczy prowadzący szpital.

Prezydium wskazuje, ze wadą projektu jest to, iż zasady dotyczące finansowania przez ministra właściwego do spraw zdrowia uczelni medycznych oraz uczelni publicznych kształcących na kierunkach medycznych nie są precyzyjne. W projekcie ustawy należałoby uwzględnić jednolitą, przejrzystą zasadę finansowania wszystkich kierunków medycznych podporządkowując je jurysdykcji jednego ministra.