Projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks postępowania cywilnego oraz zmianie innych ustaw.

Akty korporacyjne

Lekarz.2016.6.17

Akt nieoceniany

Wersja od: 17 czerwca 2016 r.

STANOWISKO Nr 11/16/VII

NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ

z dnia 17 czerwca 2016 r.

w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks postępowania cywilnego oraz zmianie innych ustaw

Naczelna Rada Lekarska po zapoznaniu się z projektem ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks postępowania cywilnego oraz zmianie innych ustaw, przekazanym przy piśmie pana Adama Podgórskiego - Zastępcy Szefa Kancelarii Sejmu z dnia 24 maja 2016 r., znak: GMS-WP-173- 141/16, popiera kierunek zaproponowanych zmian, mających na celu zapewnienie osobom niepełnosprawnym intelektualnie należnej im ochrony.

Jednakże Naczelna Rada Lekarska proponuje rozważenie zmiany nazwy "opiekun medyczny", gdyż wskazuje ona na osobę sprawującą opiekę medyczną - lekarza, pielęgniarkę czy felczera. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej jest w istocie opiekunem medycznym każdej zarejestrowanej u niego osoby. Ponadto w przedstawionym projekcie ustawy nie określono kompetencji i uprawnień opiekuna medycznego, nie wskazano, czy zadaniem opiekuna medycznego jest podejmowanie działań zapewniających podopiecznemu uzyskanie wszelkich niezbędnych świadczeń medycznych.

Jednocześnie Naczelna Rada Lekarska przychylając się do zdania projektodawcy, że obowiązujące regulacje są niewystarczające wskazuje, że projektowana ustawa nie odpowiada potrzebom pełnego uregulowania kwestii zgód na zabiegi medyczne. W świetle przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. z 2015 r. poz. 464 z późn. zm.), która określa m.in. ogólne zasady postępowania przy dokonywaniu ingerencji medycznej w stosunku do pacjentów niezdolnych do wyrażenia zgody, w przypadku pacjenta pełnoletniego i nieubezwłasnowolnionego decyzję o leczeniu może podejmować wyłącznie sam pacjent, albo gdy utraci on zdolność świadomego podejmowania decyzji - sąd opiekuńczy, z wyjątkiem sytuacji nagłych. Tym samym w przypadku osób, które mają pełną zdolność do czynności prawnych, ale z powodu stanu fizycznego lub psychicznego nie są w stanie wyrazić swojej woli, prawo nie zezwala na wyrażenie woli w zakresie decyzji leczniczej przez osoby trzecie, w tym członków rodziny, osoby bliskie. Prawo powinno przewidywać możliwość ustanowienia pro futuro pełnomocnika, który byłby upoważniony do wiążącego dla lekarzy podejmowania decyzji w imieniu pacjenta w zakresie stosowania procedur medycznych, na wypadek utraty przez pacjenta kompetencji do samodzielnego podejmowania decyzji.

Naczelna Rada Lekarska zwraca również uwagę, że problematyka pełnomocnictwa medycznego jest szeroko opisywana w literaturze medycznej, analizowana w judykaturze, jest też przedmiotem inicjatyw na rzecz zmiany prawa, w tym Polska Grupa Robocza ds. Problemów Etycznych Końca Życia opracowała projekt uregulowania instytucji pełnomocnika medycznego. Z tych względów potrzebne jest obecnie opracowanie takich rozwiązań prawnych, które pozwolą pacjentowi realizować jego autonomię decyzyjną, a dla lekarza będą stanowić jasne, precyzyjnie określone reguły postępowania.