Krajowy Plan Odbudowy i Zwiększenia Odporności.
Lekarz.2021.3.24
Akt nieocenianySTANOWISKO Nr 33/21/P-VIII
PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ
z dnia 24 marca 2021 r.
w sprawie Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększenia Odporności
Niektóre planowane w ramach Komponentu D działania cechuje dość duża niespójność. Nie wiadomo bowiem, na jakiej podstawie określono dokładną liczbę 150 podmiotów leczniczych i 230 obiektów dydaktycznych, które mają zostać objęte pomocą przeznaczoną na modernizację i wyposażenie w nowoczesną infrastrukturę Szeroko zdefiniowany cel projektowanego wsparcia, opisywany na stronie 175 i 177 opiniowanego dokumentu, obejmujący "dostosowanie infrastruktury podmiotów leczniczych i jakości usług zdrowotnych do standardów i potrzeb w czasie podwyższonych rygorów epidemicznych oraz łagodzenia skutków epidemii, jak również wzmocnienie potencjału jednostek w zakresie wykorzystywania nowoczesnych rozwiązań' - sugeruje objęcie wsparciem dużo większej liczby placówek ochrony zdrowia. Nawet zawężenie go do wymienionych obszarów priorytetowych (chorób zakaźnych, onkologii, kardiologii, psychiatrii, pediatrii i innych dziedzin medycyny związanych z leczeniem dzieci, geriatrii, opieki długoterminowej,
chorób układu oddechowego, a także anestezjologii i intensywnej terapii) nie powinno przesądzać o ograniczeniu adresatów wsparcia jedynie do placówek o regionalnym i ponadregionalnym znaczeniu. Zubaża to bowiem niejako na starcie efekt tego działania. Rewizji należałoby poddać być może zakres kosztów podlegających wsparciu (zarówno nowoczesna aparatura, jak i przebudowa). W kontekście opisanych w pkt 1.1 wątpliwości co do związku wydatków z opisanym w "Architekturze KPO" (str.16) celem Komponentu D ("Sprawne funkcjonowanie systemu ochrony zdrowia oraz poprawa efektywności, dostępności oraz jakości świadczeń zdrowotnych") zauważyć należy, że skierowanie strumienia kolejnego niemal miliarda euro do wąskiego, wyselekcjonowanego grona podmiotów nie podniesie w zauważalny sposób w skali kraju ani sprawności, ani jakości opieki zdrowotnej.
Projekt Planu zupełnie pomija sytuację podmiotów wykonujących działalność leczniczą (PWDL) - podmiotów leczniczych (w przeważającej liczbie ambulatoryjnych) poza wspomnianą liczbą 150 podmiotów, mających być beneficjentami wsparcia oraz praktyk zawodowych (lekarskich, pielęgniarskich i fizjoterapeutycznych). Tymczasem zakładana w dokumencie odbudowa wymaga uzupełnienia potencjału diagnostycznego i leczniczego PWDL, który ucierpiał wskutek:
Prezydium NRL w stanowisku Nr 19/21/P-VIII z dnia 18 lutego 2021 r. w sprawie projektu Umowy Partnerstwa dla realizacji polityki spójności 2021-2027 wskazało, że w projekcie Umowy Partnerstwa błędnie operowano pojęciem "podmiotu leczniczego" wykluczający tym samym z kręgu beneficjentów podmioty wykonujące działalność leczniczą w formie praktyk zawodowych. Ten sam błąd powielony został w projekcie Krajowego Planu Odbudowy. Niepokoi również brak spójności w definiowaniu adresatów wsparcia. Dla przykładu: D1.1.3. Zwiększenie wykorzystania nowoczesnych technologii i dalszy rozwój e-zdrowia" wymienia jako jeden z rodzajów inwestycji "zwiększenie dojrzałości cyfrowej placówek ochrony zdrowia" definiując jednocześnie dalej, w "Populacja docelowa (Target population): podmioty lecznicze, pracownicy medyczni, pacjenci" bez żadnej gwarancji, że pod pojęciem "pracownicy medyczni" rozumieć należy również prowadzących praktyki lekarskie. Dlatego w całym dokumencie, w zakresie, w jakim nie dotyczy to wyłącznie szpitali winno używać się pojęcia podmiot wykonujący działalność leczniczą zamiast pojęcia "podmiot leczniczy".
Dodane, zgodnie z postulatem zawartym w pkt 1.2. 0,8 mld euro do komponentu D winny być skierowane na opisane wyżej wsparcie podmiotów wykonujących działalność leczniczą, rekompensujące wydatki związane
z zapobieganiem szerzenia się zakażenia COVID-19 możliwością zainwestowania przynajmniej równoważnej sumy na inwestycje w sprzęt służący do diagnostyki i leczenia. Byłoby to rzeczywiste "odbudowanie" potencjału diagnostyczno-leczniczego, nadwątlonego wskutek pandemii, za to zaadresowanego do znacznie większej liczby placówek, a co za tym idzie znacznie większego grona pacjentów
Dyskusja o projekcie Krajowego Planu Odbudowy jest najszerszą konsultacją społeczną projektów dokumentów regulujących wydatkowanie środków unijnych. Niezwykłej wagi nabiera postulat przejęcia przez instytucje publiczne roli koordynatora rozdziału środków nie tylko z budżetu KPO, ale i zasobów Polityki Spójności i Regionalnych Programów Operacyjnych. Rozproszenie tych środków utrudni dostęp podmiotów, o których mowa pkt.III, uniemożliwiając tym samym realizację celu poprawy dostępności i jakości na poziomie podstawowym oraz deinstytucjonalizację opieki zdrowotnej.
Z rozmów prowadzonych przez Naczelną Radę Lekarską z Ministerstwem Zdrowia wynika, że pomimo określonej w mechanizmie demarkacyjnym reguły wydatkowania środków na cyfryzacje wyłącznie z KPO, Ministerstwo nie decyduje się np. na przejęcie roli koordynatora wsparcia inwestycji cyfryzacyjnych w placówkach leczniczych, sugerując zwrócenie się w kierunku Regionalnych Programów Operacyjnych.
W przypadku utrzymania w KPO wydatków na cyfryzację opieki zdrowotnej na zaplanowanym poziomie, za niezbędne należy uznać wsparcie zakupów sprzętu i oprogramowania przez placówki ochrony zdrowia, nie tylko posiadające kontrakt z NFZ. Wszelkie bowiem działania wspierające zaawansowane usługi cyfrowe w medycynie zależeć będą od wielkości bazy danych, a więc od powszechności wdrożenia e-dokumentacji. Takiemu celowi inwestycyjnemu sprzyja też przewidziany Rozporządzeniem RRF okres kwalifikowalności wydatków od 1 lutego 2020 r. Pozwala on bowiem objąć wsparciem inwestycje zeszłoroczne, co uchroni od zarzutu uprzywilejowania tych podmiotów, które nie spieszyły się z inwestycjami.