ILPB2/415-928/10-2/JK - Brak możliwość uznania korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdów do pracy za przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze stosunku pracy - jest prawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej: Wnioskodawca) jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej. Oddział jako jednostka organizacyjna osoby prawnej (Spółki) zobowiązana jest do stosowania wewnętrznych regulacji Spółki, m.in. w zakresie korzystania z samochodów służbowych.

Wnioskodawca, jak i inne Oddziały Spółki (osoby prawnej), takie jak np. (...), technologicznie tworzą ciąg produkcyjny, który umożliwia Spółce wydobycie rud, ich przetwarzanie, oraz produkcję i sprzedaż miedzi i innych metali. Działalność Wnioskodawcy prowadzona jest terytorialnie na znacznym obszarze.

Oddział pracuje w ruchu ciągłym (zmianowym) i położony jest na obrzeżach granicznych miasta bez możliwości swobodnego, całodobowego dojazdu. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca użytkuje samochody osobowe. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Oddziale Wnioskodawcy funkcję, tj. użytkownikami samochodów służbowych są pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 ust. 2 Kodeksu pracy, zgodnie z rzeczywistymi potrzebami Oddziału.

W umowach o pracę zawartych z ww. pracownikami wymiar czasu pracy (dla tych osób) został określony jako "pełny". Niemniej jednak pracownicy ci należą do kadry zarządzającej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku, o których mowa w art. 131 § 1 i § 2 oraz art. 132 § 1 i § 2 pkt 1 Kodeksu pracy.

Zapewnieniu wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych służyć mają powierzone tym pracownikom samochody służbowe, które mogą być wykorzystywane również przez tych pracowników na dojazdy do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania).

Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom kadry zarządzającej do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy są każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należy m.in.:

* używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydanie pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.

Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy mogą garażować samochód w miejscu zamieszkania, przy czym pracownicy użytkują powierzone im samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownik, w stanie opisanym powyżej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z domu do pracy i z powrotem, uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracownika kadry zarządzającej z samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższych przepisów należy wskazać, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych przez kadrę zarządzającą.

Oznacza to, że przejazdy z oraz do miejsca pracy nie będą generowały także przychodu ze stosunku pracy.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka udostępnia pracownikom samochody służbowe w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Obowiązki te ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko są wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący u Wnioskodawcy.

Ponadto każda z tych osób w trakcie świadczenia pracy zobligowana jest także do wykonywania tych czynności poza siedzibą Wnioskodawcy, co wynika ze znacznego rozproszenia terytorialnego miejsc działalności pracodawcy, istniejącego w Spółce ciągu technologicznego (którego jednym z elementów jest Oddział), jak również wymogu sprawnego przemieszczania się wewnątrz Spółki (przy istniejących, znacznych odległościach pomiędzy Wnioskodawcą a siedzibą Spółki).

Zatem użytkowanie przez kadrę zarządzającą samochodów służbowych, przy braku całodobowej, natychmiastowej możliwości przemieszczania się do miejsc prowadzonej działalności gospodarczej, jest wyłącznie potrzebą pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 K. p. wynika bowiem, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, pracownicy kadry zarządzającej zobowiązani są wykorzystywać powierzone im samochody do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, umożliwia pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje zarówno Wnioskodawcy, jak Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, ze przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, miejscem zatrudnienia oraz miejscem siedziby Spółki służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., a zatem koszty tych przejazdów nie stanowią przychodów pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego pracownicy Spółki wykorzystują samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. Miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajduje się w miejscu zamieszkania pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały określone w wewnętrznych regulacjach Spółki oraz w umowach o używanie samochodu służbowego zawieranych z pracownikami. Pracownicy są więc zobowiązani do działania zgodnie z obowiązującym regulaminem.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscach zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych.

W konsekwencji przejazdy z domu (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do domu nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te są bowiem realizacją celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

W świetle wskazanych wyżej przepisów stwierdzić należy, iż pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało wyznaczone przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w wewnętrznych regulacjach Spółki oraz w umowach o używanie samochodu służbowego zawieranych z pracownikami.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.