Sanetra Walerian, Ogólnie o prawie pracy wobec prawa unijnego

W odniesieniu do krajowego porządku prawnego przyjęło się uważać, że stanowi on wyodrębnioną całość o cechach systemu, który dzieli się wewnętrznie m.in. na poszczególne gałęzie prawa traktowane jako podsystemy prawa w ramach całego systemu prawa wewnętrznego. Również prawo UE – zarówno pierwotne, jak i wtórne – może być widziane jako zespół norm stanowiących uporządkowaną całość, w dostatecznym stopniu logicznie, aksjologicznie i prakseologicznie wewnętrznie niesprzeczną oraz w dostatecznym stopniu pozbawioną luk i tym samym stanowiącą system prawa (system prawa unijnego). System ten nie dzieli się wszakże wewnętrznie na poszczególne podsystemy stanowiące odrębne gałęzie prawa, lecz jest zróżnicowany według innych zasad, co skądinąd jest w zupełności zrozumiałe, jeżeli zważyć chociażby na to, że podział prawa na gałęzie w poszczególnych krajach może się kształtować i w rzeczywistości kształtuje się w różny sposób. W związku z tym w szczególności nie ma „kodeksów” unijnego prawa cywilnego (materialnego i procesowego), unijnego prawa karnego (materialnego, procesowego, wykonawczego), unijnego prawa administracyjnego czy unijnego prawa pracy. Nie oznacza to oczywiście, że uregulowania prawa unijnego nie mają za przedmiot materii, które w prawie wewnętrznym są obejmowane pojęciem prawa pracy i jego zakresem.