Konwencja o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym. Espoo.1991.02.25.
Dz.U.1999.96.1110
Akt obowiązującyKONWENCJA
o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym,
sporządzona w Espoo dnia 25 lutego 1991 r.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 25 lutego 1991 r. w Espoo została sporządzona Konwencja o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym w następującym brzmieniu:
KONWENCJA
KONWENCJA
Strony niniejszej konwencji,
świadome zależności między działalnością gospodarczą i jej konsekwencjami dla środowiska,
potwierdzając potrzebę zapewnienia racjonalnego i zrównoważonego rozwoju środowiska,
zdecydowane rozstrzygać współpracę międzynarodową w ocenianiu oddziaływania na środowisko, szczególnie w kontekście transgranicznym,
pomne potrzeby i znaczenia rozwijania wybiegającej w przyszłość polityki oraz zapobiegania, łagodzenia i kontrolowania znaczących szkodliwych oddziaływań na środowisko w ogólności, a w kontekście transgranicznym w szczególności,
powołując się na odpowiednie postanowienia Karty Narodów Zjednoczonych, Deklaracji Konferencji Sztokholmskiej w sprawie środowiska człowieka, Aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) i Dokumentów końcowych spotkań w Madrycie i Wiedniu przedstawicieli państw-uczestników KBWE,
wysoko oceniając działania państw mających na celu zapewnienie przez krajowe prawodawstwo i przepisy administracyjne oraz politykę kadrową tych państw wykonywania ocen oddziaływania na środowisko,
świadome potrzeby wyraźnego rozważania czynników ekologicznych we wczesnej fazie procesu podejmowania decyzji przez zastosowanie ocen oddziaływania na środowisko na wszystkich odpowiednich szczeblach administracji, jako niezbędnego środka poprawy jakości informacji przedstawianej decydentom, tak aby racjonalne decyzje dotyczące środowiska były podejmowane przy zwróceniu bacznej uwagi na minimalizowanie znaczących szkodliwych oddziaływań, zwłaszcza w kontekście transgranicznym,
pomne starań organizacji międzynarodowych w popieraniu stosowania ocen oddziaływania na środowisko, zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym, oraz biorąc pod uwagę prace w sprawie ocen oddziaływania na środowisko prowadzone pod auspicjami Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, a w szczególności wyniki seminarium na temat ocen oddziaływania na środowisko (wrzesień 1987 r., Warszawa, Polska), jak również zwracając uwagę na cele i zasady ocen oddziaływania na środowisko przyjęte przez Radę Zarządzającą Programu Narodów Zjednoczonych do spraw Ochrony Środowiska i Deklarację ministrów o zrównoważonym rozwoju (maj 1990 r., Bergen, Norwegia),
uzgodniły, co następuje:
Definicje
W rozumieniu niniejszej konwencji:
Postanowienia ogólne
Powiadamianie
Przygotowanie dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko
Konsultacje na podstawie dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko
Strona pochodzenia powinna po ukończeniu dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko rozpocząć, bez zbędnej zwłoki, konsultacje ze Stroną narażoną, dotyczące m.in. potencjalnego oddziaływania transgranicznego planowanej działalności i środków redukowania lub eliminowania tego oddziaływania. Konsultacje mogą odnosić się do:
Na początku takich konsultacji Strony uzgodnią rozsądne ramy czasowe dla okresu konsultacji. Wszelkie takie konsultacje mogą być prowadzone za pośrednictwem odpowiedniego wspólnego organu, jeżeli taki istnieje.
Decyzja końcowa
Analiza porealizacyjna
Współpraca dwustronna i wielostronna
W celu wprowadzenia w życie zobowiązań wynikających z niniejszej konwencji oraz z wszelkich jej protokołów, których są Stronami, Strony mogą dalej stosować istniejące lub zawierać nowe umowy dwustronne, wielostronne lub inne porozumienia. Umowy takie lub inne porozumienia mogą opierać się na elementach wymienionych w załączniku VI.
Programy badawcze
Strony zwrócą szczególną uwagę na podjęcie lub zintensyfikowanie specjalnych programów badawczych, mających na celu:
Strony powinny wymieniać między sobą wyniki wymienionych powyżej programów.
Spotkania Stron
Prawo głosu
Sekretariat
Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej pełni następujące funkcje sekretariatu:
Poprawki do konwencji
Przegląd zgodności
Rozstrzyganie sporów
Podpisanie
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania w Espoo (Finlandia) od dnia 25 lutego do dnia 1 marca 1991 r., a następnie w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku do dnia 2 września 1991 r., dla państw członkowskich Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz państw posiadających status doradczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, stosownie do ustępu 8 rezolucji Rady Gospodarczej i Społecznej nr 36 (IV) z dnia 28 marca 1947 r., oraz dla regionalnych organizacji integracji gospodarczej utworzonych przez suwerenne państwa członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, którym to organizacjom ich państwa członkowskie przekazały kompetencje w sprawach uregulowanych przez niniejszą konwencję, w tym kompetencje do zawierania umów międzynarodowych w sprawach objętych niniejszą konwencją.
Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie
Wejście w życie
Wystąpienie
W każdym czasie po upływie czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej konwencji w stosunku do danej Strony, Strona ta może z konwencji wystąpić poprzez złożenie depozytariuszowi powiadomienia w formie pisemnej. Każde takie wystąpienie nabiera mocy dziewięćdziesiątego dnia następującego po dniu otrzymania powiadomienia przez depozytariusza. Każde takie wystąpienie nie będzie miało skutku odnośnie do stosowania artykułów od 3 do 6 niniejszej konwencji w stosunku do proponowanej działalności, co do której wysłano powiadomienie stosownie do artykułu 3 ustęp 1 lub wystosowano prośbę stosownie do artykułu 3 ustęp 7, zanim wystąpienie, o którym mowa, weszło w życie.
Teksty autentyczne
Oryginał niniejszej konwencji, którego teksty w językach angielskim, francuskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Na dowód tego niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I 12
ZESTAWIENIE RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI
ZESTAWIENIE RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI
2. (a) elektrociepłownie i inne instalacje do spalania o mocy cieplnej co najmniej 300 MW; oraz
(b) elektrownie jądrowe i inne reaktory jądrowe, w tym demontaż lub likwidacja takich elektrowni bądź reaktorów 13 (z wyjątkiem instalacji badawczych do produkcji i konwersji materiałów rozszczepialnych i paliworodnych, o mocy nie przekraczającej 1 kilowata przy ciągłym obciążeniu termicznym).
3. (a) instalacje do przetwarzania wypalonego paliwa jądrowego;
(b) instalacje przeznaczone:
- do produkcji lub wzbogacania paliwa jądrowego;
- do przetwarzania wypalonego paliwa jądrowego lub wysokoaktywnych odpadów radioaktywnych;
- do ostatecznego składowania wypalonego paliwa jądrowego;
- wyłącznie do ostatecznego składowania odpadów promieniotwórczych; lub
- wyłącznie do przechowywania (planowanego na dłużej niż 10 lat) wypalonych paliw jądrowych lub odpadów promieniotwórczych w miejscu innym niż miejsce produkcji.
4. Duże instalacje do wstępnego wytopu żeliwa i stali oraz do produkcji metali nieżelaznych.
5. Instalacje do wydobywania azbestu oraz do przetwarzania i przekształcania azbestu i produktów zawierających azbest: w przypadku produktów azbestowo-cementowych - z roczną produkcją większą niż 20 000 ton metrycznych produktu końcowego, w przypadku materiałów ciernych - z roczną produkcja większą niż 50 ton metrycznych produktu końcowego oraz w przypadku innych zastosowań azbestu - w ilości większej niż 200 ton metrycznych rocznie.
6. Zintegrowane instalacje chemiczne.
7. (a) budowa autostrad, dróg szybkiego ruchu 14 , tras dla dalekobieżnego ruchu kolejowego oraz lotnisk 15 o podstawowej długości pasa startowego wynoszącej co najmniej 2 100 metrów;
(b) budowa nowej drogi o co najmniej czterech pasach ruchu bądź zmiana przebiegu i/lub poszerzenie istniejącej drogi złożonej z najwyżej dwóch pasów ruchu do co najmniej czterech pasów ruchu, w przypadku gdy taka nowa droga lub część drogi, która ma wyrównywany przebieg i/lub jest poszerzana, ma co najmniej 10 kilometrów długości w jednym odcinku.
8. Rurociągi o dużej średnicy do transportu ropy naftowej, gazu lub substancji chemicznych.
9. Porty handlowe oraz śródlądowe drogi wodne i porty śródlądowe, które pozwalają na ruch jednostek pływających o wyporności powyżej 1 350 ton metrycznych.
10. (a) instalacje do unieszkodliwiania odpadów za pomocą przekształcania termicznego, obróbki chemicznej lub składowania toksycznych i niebezpiecznych odpadów;
(b) instalacje do unieszkodliwiania odpadów za pomocą przekształcania termicznego lub obróbki chemicznej odpadów innych niż niebezpieczne i mające wydajność przekraczającą 100 ton metrycznych na dobę.
11. Wielkie zapory i zbiorniki wodne.
12. Działania związane z poborem wód podziemnych lub systemy sztucznego zasilania wód podziemnych, w przypadku gdy roczna objętość pobieranej lub wykorzystywanej do zasilania wody wynosi co najmniej 10 milionów metrów sześciennych.
13. Wytwarzanie pulpy drzewnej, papieru i tektury w ilości co najmniej 200 ton metrycznych masy powietrznosuchej na dobę.
14. Duże kopalnie odkrywkowe, głębinowe, wydobycie i przerób na miejscu rud metali lub węgla.
15. Produkcja węglowodorów na obszarach morskich. Wydobywanie ropy naftowej i gazu ziemnego do celów handlowych, jeśli wydobyta ilość przekracza 500 ton metrycznych na dobę w przypadku ropy naftowej i 500 000 metrów sześciennych na dobę w przypadku gazu.
16. Duże urządzenia do magazynowania ropy naftowej, produktów petrochemicznych i chemicznych.
17. Wylesianie dużych obszarów.
18. (a) prace związane z przerzutem zasobów wodnych między dorzeczami, w przypadku gdy celem tego przerzutu jest zapobieganie potencjalnym brakom wody, a ilość wody, która jest przerzucana, przekracza 100 milionów metrów sześciennych rocznie; oraz
(b) we wszystkich innych przypadkach prace związane z przerzutem zasobów wodnych między dorzeczami, w przypadku gdy wieloletni średni przepływ wody w dorzeczu, z którego pobierana jest woda, przekracza 2 miliardy metrów sześciennych rocznie, a ilość wody, która jest przerzucana, przekracza 5% tego przepływu.
W obu przypadkach nie uwzględnia się przesyłu wody pitnej rurociągami.
19. Oczyszczalnie ścieków o wydajności przekraczającej 150 000 równoważnej liczby mieszkańców.
20. Instalacje do intensywnej hodowli drobiu lub świń o pojemności większej niż:
- 85 000 stanowisk dla brojlerów;
- 60 000 stanowisk dla kur;
- 3 000 stanowisk dla tuczników (ponad 30 kg) lub
- 900 stanowisk dla macior.
21. Konstrukcja napowietrznych linii elektroenergetycznych o napięciu co najmniej 220 kV i długości powyżej 15 km.
22. Duże instalacje wykorzystujące energię wiatru do produkcji energii elektrycznej (farmy wiatrowe).
ZAŁĄCZNIK II
ZAWARTOŚĆ DOKUMENTACJI OCENY ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO
ZAWARTOŚĆ DOKUMENTACJI OCENY ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO
(a) opis proponowanej działalności i jej cel,
(b) opis, jeśli to stosowne, realnych wariantów (na przykład dotyczących lokalizacji lub technologii planowanej działalności, także wariantu niepodejmowania działań,
(c) opis środowiska, które prawdopodobnie zostałoby znacząco narażone przez proponowaną działalność i jej warianty,
(d) opis potencjalnych oddziaływań planowanej działalności i jej wariantów na środowisko oraz ocenę ich znaczenia,
(e) opis środków łagodzących szkodliwe oddziaływanie na środowisko,
(f) wyraźne wskazanie metod prognozy i przyjętych założeń, jak również wykorzystanych danych o środowisku,
(g) identyfikację luk wiedzy i wątpliwości, napotkanych przy zbieraniu wymaganych informacji,
(h) zarys, jeśli to stosowne, programu monitoringu i zarządzania oraz planów analizy porealizacyjnej oraz
(i) nietechniczne podsumowanie zawierające stosowne wizualne materiały ilustracyjne (mapy, wykresy itd.).
ZAŁĄCZNIK III
OGÓLNE KRYTERIA WSPOMAGAJĄCE OKREŚLENIE ZNACZENIA DLA ŚRODOWISKA RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI NIE WYMIENIONYCH W ZAŁĄCZNIKU I
OGÓLNE KRYTERIA WSPOMAGAJĄCE OKREŚLENIE ZNACZENIA DLA ŚRODOWISKA RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI NIE WYMIENIONYCH W ZAŁĄCZNIKU I
(a) wielkość: rozmiar proponowanej działalności jest duży dla danego jej typu;
(b) lokalizacja: planowana działalność jest zlokalizowana na obszarze lub w pobliżu obszaru o szczególnej wrażliwości lub o szczególnym znaczeniu dla środowiska (takim jak obszary wodno-błotne podlegające Konwencji ramsarskiej, parki narodowe, rezerwaty przyrody, tereny będące miejscem szczególnego naukowego zainteresowania lub tereny ważne z punktu widzenia archeologii, kultury lub historii), jak również gdy planowana działalność zlokalizowana jest w miejscu, w którym właściwości planowanej działalności mogłyby mieć znaczący wpływ na ludność;
(c) narażenia: planowana działalność wykazuje szczególnie złożone i potencjalnie szkodliwe skutki, w tym powodujące poważne oddziaływania na ludzi lub na cenne gatunki i organizmy zagrażające istnieniu lub potencjalnemu użytkowaniu narażonego obszaru oraz powodujące dodatkowe obciążenia, które przekraczają graniczną wytrzymałość środowiska.
2. Strony zainteresowane rozważą planowane rodzaje działalności zlokalizowane blisko granic międzynarodowych, a także bardziej odległe, które mogą powodować powstawanie znaczących oddziaływań transgranicznych daleko od miejsca zlokalizowania inwestycji.
ZAŁĄCZNIK IV
POSTĘPOWANIE DOCHODZENIOWE
POSTĘPOWANIE DOCHODZENIOWE
2. Komisja dochodzeniowa składa się z trzech członków. Zarówno Strona domagająca się dochodzenia, jak i druga Strona w postępowaniu dochodzeniowym wyznaczą po jednym ekspercie naukowym lub technicznym. Wybrani w ten sposób dwaj eksperci wspólnie wyznaczą przez uzgodnienie trzeciego eksperta, który będzie przewodniczącym komisji dochodzeniowej. Przewodniczący nie może być obywatelem państwa żadnej ze Stron postępowania dochodzeniowego, nie może również mieć miejsca stałego pobytu na terytorium żadnej ze Stron, nie może być zatrudniony przez żadną z nich, ani też nie może być związany w żaden inny sposób ze sprawą.
3. Jeżeli przewodniczący komisji dochodzeniowej nie został wyznaczony w ciągu dwóch miesięcy od daty wyznaczenia drugiego eksperta, to Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na wniosek którejkolwiek ze Stron, wyznaczy przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.
4. Jeżeli jedna ze Stron postępowania dochodzeniowego nie wyznaczy eksperta w ciągu jednego miesiąca od otrzymania z sekretariatu powiadomienia, to druga Strona może powiadomić o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznaczy przewodniczącego komisji dochodzeniowej w ciągu następnych dwóch miesięcy. Wyznaczony przewodniczący komisji zwróci się do Strony, która nie wyznaczyła eksperta, aby to uczyniła w ciągu jednego miesiąca. Po upływie tego okresu przewodniczący powiadomi Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznaczy eksperta w ciągu następnych dwóch miesięcy.
5. Komisja dochodzeniowa przyjmie własne zasady postępowania.
6. Komisja dochodzeniowa może podjąć wszelkie stosowne środki w celu wykonania swoich funkcji.
7. Strony postępowania dochodzeniowego będą ułatwiać pracę komisji dochodzeniowej, a w szczególności, wykorzystując wszelkie środki będące w ich dyspozycji, będą:
(a) dostarczać jej wszelkich stosownych dokumentów, urządzeń i informacji oraz
(b) umożliwiać jej, w razie potrzeby, powoływanie świadków i ekspertów i uzyskiwać od nich dowody.
8. Strony i eksperci będą przestrzegać poufności każdej informacji, którą otrzymali jako poufną podczas prac komisji dochodzeniowej.
9. Jeżeli jedna ze Stron postępowania dochodzeniowego nie stawi się przed komisją dochodzeniową lub nie zdoła przedstawić swojej sprawy, druga Strona może zwrócić się do komisji o kontynuowanie postępowania i zakończenie prac komisji. Nieobecność Strony lub niepowodzenie Strony w przedstawieniu swojej sprawy nie stanowią przeszkody w kontynuowaniu i zakończeniu prac komisji dochodzeniowej.
10. Jeżeli komisja dochodzeniowa z powodu szczególnych okoliczności sprawy nie postanowi inaczej, to wydatki komisji, włącznie z wynagrodzeniem jej członków, będą ponosić Strony postępowania dochodzeniowego w równych częściach. Komisja dochodzeniowa rejestruje wszystkie swoje wydatki i przedkłada Stronom rachunek końcowy.
11. Każda ze Stron, mająca interes faktyczny związany z przedmiotem postępowania dochodzeniowego i która może odczuć skutki opinii wydanej w danej sprawie, ma prawo interweniowania w czasie postępowania za zgodą komisji dochodzeniowej.
12. Decyzje komisji dochodzeniowej w sprawach proceduralnych będą podejmowane większością głosów jej członków. W opinii końcowej komisji dochodzeniowej powinien być odzwierciedlony pogląd większości jej członków, a także pogląd różniący się z opinią.
13. Komisja dochodzeniowa powinna przedstawić opinię końcową w ciągu dwóch miesięcy od daty jej powołania, chyba że uzna ona za konieczne przedłużenie tego okresu, ale nie dłużej niż o kolejne dwa miesiące.
14. Opinia końcowa komisji dochodzeniowej powinna opierać się na akceptowanych zasadach naukowych. Opinia końcowa zostanie przekazana przez komisję stronom postępowania dochodzeniowego oraz sekretariatowi.
ZAŁĄCZNIK V
ANALIZA KOŃCOWA
ANALIZA KOŃCOWA
(a) zgodność monitoringu z wymaganiami określonymi w pozwoleniu na działalność lub zatwierdzeniu działalności i skuteczności środków łagodzących,
(b) przegląd oddziaływania działalności na właściwe zarządzanie środowiskiem i wyjaśnienia niepewności,
(c) zweryfikowanie założeń w celu przekazania doświadczeń do wykorzystania w przyszłej działalności tego samego rodzaju.
ZAŁĄCZNIK VI
ELEMENTY WSPÓŁPRACY DWUSTRONNEJ I WIELOSTRONNEJ
ELEMENTY WSPÓŁPRACY DWUSTRONNEJ I WIELOSTRONNEJ
2. Umowy dwustronne i wielostronne lub inne porozumienia mogą zawierać:
(a) dodatkowe wymagania dotyczące wprowadzenia w życie niniejszej konwencji, uwzględniające szczególne warunki danego obszaru,
(b) rozwiązania instytucjonalne, administracyjne i inne tworzone na zasadzie wzajemności i równoważności,
(c) środki harmonizujące politykę i sposoby ochrony środowiska w celu osiągnięcia największego możliwego zbliżenia norm i metod odnoszących się do wprowadzenia w życie ocen oddziaływania na środowisko,
(d) opracowanie, ulepszanie i/lub wzajemne dostosowywanie metod rozpoznawania, mierzenia, przewidywania i oszacowywania oddziaływań, jak też metod analizy porealizacyjnej,
(e) opracowanie i/lub ulepszenie metod i programów zbierania, analizowania, przechowywania i rozpowszechniania w odpowiednim czasie porównywalnych danych odnoszących się do jakości środowiska w celu zapewnienia danych wejściowych do oceny oddziaływania na środowisko,
(f) ulepszenie progowych poziomów transgranicznego oddziaływania i lepiej sprecyzowanych kryteriów określania jego znaczenia, odnoszących się do lokalizacji, rodzaju lub rozmiaru planowanych rodzajów działalności, do których zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji będą stosowane oceny oddziaływania na środowisko, jak też ustanowienie obciążeń krytycznych dla zanieczyszczeń transgranicznych,
(g) podejmowanie, jeśli to właściwe, wspólnej oceny oddziaływania na środowisko, opracowanie wspólnych programów monitoringu, wzajemna kalibracja urządzeń monitorujących i harmonizacja metodologii, aby zapewnić porównywalność otrzymywanych danych i informacji.
3. Ustępy 1 i 2 mogą być stosowane, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do każdego protokołu do niniejszej konwencji.
ZAŁĄCZNIK VII
ARBITRAŻ
ARBITRAŻ
2. Trybunał arbitrażowy składa się z trzech członków. Zarówno Strona lub Strony zgłaszające roszczenia, jak i inna Strona lub strony sporu, wyznaczają po jednym arbitrze. Dwóch wyznaczonych w ten sposób arbitrów powoła wspólnie trzeciego arbitra, który będzie przewodniczącym trybunału arbitrażowego. Przewodniczący trybunału arbitrażowego nie może być obywatelem państwa żadnej ze stron sporu, nie może mieć miejsca stałego pobytu na terytorium żadnej z tych stron, nie może też być zatrudniony przez żadną z nich ani też nie może być związany w żaden inny sposób ze sprawą.
3. Jeżeli przewodniczący trybunału arbitrażowego nie został wyznaczony w ciągu dwóch miesięcy od daty wyznaczenia drugiego arbitra, to Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na wniosek którejkolwiek ze stron sporu, wyznaczy przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.
4. Jeżeli jedna ze stron sporu nie wyznaczy arbitra w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania wniosku, to druga strona może powiadomić o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznaczy przewodniczącego trybunału arbitrażowego w ciągu następnych dwóch miesięcy. Wyznaczony przewodniczący trybunału arbitrażowego zwróci się do strony, która nie wyznaczyła arbitra, aby to uczyniła w ciągu dwóch miesięcy. Po upływie tego okresu przewodniczący powiadomi Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznaczy arbitra w ciągu następnych dwóch miesięcy.
5. Trybunał arbitrażowy orzeka zgodnie z prawem międzynarodowym i postanowieniami niniejszej konwencji.
6. Każdy trybunał arbitrażowy powołany na podstawie postanowień niniejszego załącznika ustali własne zasady postępowania.
7. Decyzje trybunału arbitrażowego, dotyczące kwestii proceduralnych, jak i istoty sporu, podejmowane są większością głosów jego członków.
8. Trybunał może podejmować wszelkie właściwe środki w celu ustalenia faktów.
9. Strony sporu będą ułatwiać pracę trybunału arbitrażowego, a w szczególności, wykorzystując wszelkie środki będące do ich dyspozycji, będą:
(a) dostarczać mu wszelkich odpowiednich dokumentów, urządzeń i informacji i
(b) umożliwiać mu, w razie potrzeby, powoływanie świadków i ekspertów i uzyskiwać od nich dowody.
10. Strony i arbitrzy będą przestrzegać poufności każdej informacji, którą otrzymają jako poufną podczas postępowania przed trybunałem arbitrażowym.
11. Trybunał arbitrażowy może na wniosek jednej ze stron, zlecić zastosowanie tymczasowych środków ochrony.
12. Jeżeli jedna ze stron sporu nie stawi się przed trybunałem arbitrażowym lub nie podejmie obrony, druga strona może zwrócić się do trybunału o kontynuowanie postępowania i wydanie decyzji końcowej. Nieobecność strony lub niepodjęcie obrony przez stronę nie stanowią przeszkody w kontynuowaniu postępowania. Trybunał arbitrażowy przed wydaniem decyzji końcowej musi upewnić się, że roszczenie jest właściwie uzasadnione faktycznie i prawnie.
13. Trybunał arbitrażowy może wysłuchać i uznać kontrroszczenia wynikające bezpośrednio z przedmiotu sporu.
14. Jeżeli trybunał arbitrażowy nie postanowi inaczej z powodu szczególnych okoliczności sprawy, to wydatki trybunału, włącznie z wynagrodzeniem jej członków, będą ponosić strony sporu w równych częściach. Trybunał rejestruje wszystkie swoje wydatki i przedkłada stronom rachunek końcowy.
15. Każda Strona niniejszej konwencji, mająca interes prawny związany z przedmiotem sporu i która może odrzucić skutki decyzji podjętej w danej sprawie, ma prawo interweniowania w czasie postępowania za zgodą trybunału.
16. Trybunał arbitrażowy wydaje orzeczenie w ciągu pięciu miesięcy od daty jego powołania, chyba że uzna on za konieczne przedłużenie tego okresu, ale nie dłużej niż o następne pięć miesięcy.
17. Orzeczenie trybunału arbitrażowego powinno zawierać uzasadnienie. Orzeczenie jest ostateczne i wiążące dla wszystkich stron sporu. Trybunał arbitrażowy przekazuje orzeczenie stronom sporu oraz sekretariatowi. Sekretariat przekaże otrzymaną informację wszystkim Stronom niniejszej konwencji.
18. Każdy spór, który może powstać między stronami, dotyczący interpretacji lub wykonania orzeczenia, może być przedstawiony przez każdą stronę trybunałowi arbitrażowemu, który wydał orzeczenie, lub jeżeli jest to niemożliwe, innemu trybunałowi powołanemu w tym celu w taki sam sposób, w jaki został powołany ten pierwszy.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 30 kwietnia 1997 r.
- "austostrada" oznacza drogę specjalnie zaprojektowaną i zbudowaną dla ruchu pojazdów samochodowych, która nie służy graniczącym z nią posiadłościom i która:
(a) z wyjątkiem specjalnych miejsc lub tymczasowych okoliczności, ma oddzielnie jezdnie dla obu kierunków ruchu, oddzielone od siebie pasem rozdzielającym nieprzeznaczonym dla ruchu lub - w wyjątkowych przypadkach - oddzielone od siebie w inny sposób;
(b) nie krzyżuje się na tym samym poziomie z żadną inną drogą, torami kolejowymi lub tramwajowymi ani z drogą przeznaczoną dla pieszych; oraz
(c) jest specjalnie oznakowana jako autostrada;
- "droga szybkiego ruchu" oznacza drogę zarezerwowaną dla ruchu pojazdów samochodowych, dostępną tylko z węzłów drogowych lub ze skrzyżowań z regulacją ruchu, na której zabronione jest w szczególności zatrzymywanie się i parkowanie na jezdni(-ach).
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Pytania i odpowiedzi liczba obiektów na liście: (2)
Pytania i odpowiedzi liczba obiektów na liście: (2)
- Czy organy mogą nie uzgodnić raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko dla budowy składowiska odpadów ze względu na brak uwzględnienia tej instalacji jako planowanej w wojewódzkim planie gospodarki odpadami?
- Czy miasto graniczne jest stroną postępowania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę?
Akty prawne liczba obiektów na liście: (4)
Akty zmieniające liczba obiektów na liście: (2)
- Druga poprawka do Konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, sporządzonej w Espoo dnia 25 lutego 1991 r. Cavtat.2004.06.04.
- Poprawki do Konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, sporządzonej w Espoo dnia 25 lutego 1991 r. Sofia.2001.02.26.